Πανθρησκ.Οικουμενισμός, η Δωρεά Κορανίου

ΕΠΙΝΟΗΣΗ ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ

ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ ΠΡΟΒΑΛΛΟΥΝ

ΤΟ ΚΟΡΑΝΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΛΛΑΧ

ΑΝΤΙ ΝΑ ΚΗΡΥΤΤΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ

Στὴν ἀπίθανη περίπτωση ποὺ Ὀρθόδοξος πιστὸς θὰ δώριζε ἐπίσημα ἕνα «Κοράνιο» σὲ κάποιο πρόσωπο, αὐτὸ θὰ τὸ ἔκανε μόνο ἀπὸ ἄγνοια τοῦ περιεχομένου τοῦ Κορανίου. Καὶ ἀσφαλῶς, ὁ μὲν ἐξομολόγος του θὰ τὸν συμβούλευε νὰ μὴ τὸ ἐπαναλάβει, ὁ δὲ τοπικὸς ἐπίσκοπος θὰ καυτηρίαζε αὐτήν του τὴν πράξη, πιθανῶς δὲ και νὰ τὸν ἐπιτιμοῦσε.

Δὲν κάνουν τὸ ἴδιο, ὅμως, οἱ ποιμένες, τὰ τρία τελευταῖα χρόνια, κατὰ τὰ ὁποῖα παρατηρεῖται μιὰ ἀσέβεια πρωτόγνωρη, τὴν ὁποία διαπράττουν ὄχι κάποιοι πιστοί, ἀλλὰ οἱ «ὀρθόδοξοι» Πατριάρχες: συναγωνίζονται ποιός θὰ δωρίσει (μὲ τὸν καλύτερο τρόπο) «Κοράνιο» σὲ μουσουλμάνους!!!

Καὶ ἐνῶ οἱ πιστοὶ ἐκπλήσονται καὶ ἀγανακτοῦν, οἱ «ὀρθόδοξοι» ἐπίσκοποι, κατὰ τὴν προσφιλῆ τους τακτικὴ ...σιωποῦν, ἀφήνοντας τὶς συνειδήσεις τῶν πιστῶν νὰ ἀλλοιώνονται καὶ νὰ διαφθείρονται «ἔτι καὶ ἔτι».

Δὲν γνωρίζουν, ἄραγε, ὅλοι αὐτοί, πατριάρχες καὶ Ἐπίσκοποι, ὅτι τὸ «Κοράνιο» ὑβρίζει τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, τὸν ὁποῖον αὐτοὶ ὑπηρετοῦν καὶ ὀφείλουν νὰ ὑπερασπίζονται; Τόσες δεκαετίες στὸ βαθμὸ τοῦ ἐπισκόπου, δὲν διάβασαν ποτέ τους τὸν λόγο τοῦ ἀπ. Παύλου «τίς δὲ συμφώνησις Χριστοῦ πρὸς Βελιάρ, ἢ τίς μέρις πιστῷ μετὰ ἀπίστου;» (2Κορ. 6,15). Δὲν γνωρίζουν ὅτι ὁ Χριστὸς ζήτησε ἀπὸ τοὺς μαθητές του νὰ πορευθοῦν εἰς ὅλον τὸν κόσμον κηρύττοντας καὶ προβάλλοντας μόνον τὸν ἀληθινὸν Θεό; Δὲν γνωρίζουν ὅτι ἀποτελεῖ ὑπέρτατη βλασφημία, τὸ νὰ ἀποκαλεῖ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης τὸ Κοράνιο «Ἱερὸ» καὶ «Ἅγιο»; Ὁ Πατριάρχης καὶ οἱ ἐπίσκοποι ἐκλαμβάνουν τὸν ἑαυτό τους ὡς ἀνεξέλεγκτους πρίγκηπες, οἱ ὁποῖοι μποροῦν ἀσύστολα νὰ καταπατοῦν τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ Παράδοση καὶ ταυτόχρονα, ἐξαπατώντας τοὺς πιστούς, νὰ ἰσχυρίζονται παραπλανητικῶς ὅτι προστατεύουν τάχα τὴν Ὀρθοδοξία καὶ σὲ τίποτα δὲν τὴν προδίδουν;

Κι ἐφ’ ὅσον οἱ Πατριάρχες –παρὰ τὶς διαμαρτυρίες τῶν πιστῶν– συνεχίζουν συστηματικῶς, ἀναιδῶς καὶ ἐπιμόνως νὰ χαράσσουν ἄλλη κακόδοξη γραμμή, διαφορετικὴ ἀπὸ ἐκείνη τῶν Ἁγίων, μὲ τὸ νὰ προάγουν τὸν διαχριστιανικὸ καὶ διαθρησκειακὸ Οἰκουμενισμό, καὶ νὰ ἐξυμνοῦν τὸ «Κοράνιο» (ποὺ ἀρνεῖται τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ), ἄραγε δὲν ἀνήκουν στὴν κατηγορία τῶν ψευδεπισκόπων; Δὲν ἀνήκουν στὴν κατηγορία τῶν ψευδοδιδασκάλων, οἱ ὁποῖοι –κατὰ τὴν προφητεία τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν διδασκαλία τῶν Ἀποστόλων– θὰ ἐμφανιστοῦν στοὺς ἐσχάτους χρόνους; Ποιούς ἄλλους χειρότερους ψευδεπισκόπους ἀπ’ αὐτοὺς πρέπει νὰ περιμένουμε;

Θὰ παρουσιάσουμε δι’ ὀλίγων τὶς προσβλητικὲς καὶ βλάσφημες –ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου– ἐκφράσεις τοῦ «Κορανίου», τὸ ὁποῖο αὐτοὶ προσφέρουν, ὡς τὸ πιὸ ἐκλεκτὸ δῶρο!

Πρίν, ὅμως, τὴν μικρὴ αὐτὴ παρουσίαση, θὰ θυμίσουμε, ὅτι τὸν δαιμονικὸ χορὸ τῆς προσφορᾶς ὡς δώρου (καὶ ἔμμεσης προβολῆς τοῦ «Κορανίου» ὡς ἰσάξιου μὲ τὴν Ἁγία Γραφή), ξεκίνησε ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ὅταν δώρισε Κοράνιο στὸν μουσουλμᾶνο πρόεδρο τῆς Coca-Cola (Η.Π.Α., 29.10.2009). Δές: www.patriarchate.org/multimedia/video. Αὐτὸς πρῶτος, λοιπόν, χωρὶς τύψεις συνειδήσεως, ὡς κοσμοπολίτης ἡγέτης, τόλμησε νὰ τὸ δωρίσει καὶ νὰ χαρακτηρίσει ὡς «Ἱερὸ» καὶ «Ἅγιο» Κοράνιο, τὸ βιβλίο ποὺ ὑβρίζει τὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό!

Τὴν σκυτάλη πῆρε ὁ πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Θεόδωρος, ὁ ὁποῖος δώρισε «Κοράνιο» στὸν Πρόεδρο τῆς Σουδανικῆς Δημοκρατίας κ. Omar Al-Bashir μετ’ ἀφιερώσεως προσωπικῆς καὶ ἀσημένιου δίσκου (28/02/2010).

Στὶς 15/8/2010, πάλι ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος  (ἀποδεικνύοντας ὅτι δὲν πρόκειται γιὰ τυχαῖο γεγονός, ἀλλ’ ἐντεταγμένο στὰ Νεοταξικὰ σχέδια), δώρισε «Κοράνιο» στὸν Μουφτῆ τῆς Τραπεζοῦντας.

www.entoytwnika.blogspot.com/2010/08/blog-post_9969.html.

Συνέχισε τὸ σχέδιο τῶν πανθρησκειαστῶν οἰκουμενιστῶν ὁ ἐπίσκοπος Τούζλας (Tuzla) Βασίλειος, χαρίζοντας κι αὐτὸς «Κοράνιο» στὸ μουσουλμᾶνο στρατιωτικὸ διοικητὴ Senad Masovic (22-12-2011, aktines.blogspot.com/2012/03/tuzla-senad-masovic.html).

Τελευταῖος στὴ σειρὰ –ἀλλὰ περισσότερον γαλαντόμος– ὁ Πατριάρχ. Ἱεροσολύμων Θεόφιλος, ὁ ὁποῖος κατὰ τὸν τρέχοντα μῆνα Ἀπρίλιο «ἐπέδωσεν εἰς τὸν ἐξοχώτατον πρίγκηπα τῆς Ἰορδανίας κ. Ἐμὶρ Γάζη ἀντίγραφον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Βασιλικῆς τῆς Γεννήσεως ἐξ ἐλεφαντοστοῦν καὶ βιβλίον τοῦ Κορανίου ἐπίσης ἐξ ἐλεφαντοστοῦν. Εἰς δὲ τὸν Μουφτὴν Ἄλυ Τζοῦμα ὁ Μακαριώτατος ἐπέδωσε πλακέτταν μετ’ ἐπιγραφῆς χωρίων τοῦ Κορανίου»!!! (www.ierovima.gr/pages/article.aspx?id=2129).

 Κάποιος, κάποτε, ὅμως, θὰ ἐπιδώσει (ὅπως τοὺς ἀξίζει) στοὺς ὡς ἄνω Πατριάρχες, τὰ ἀνώτατα παράσημα τῶν ψευδοπροφητῶν!

Καὶ τώρα ἂς δοῦμε πῶς ἀντιμετωπίζεται ἀπὸ τὸ «Κοράνιο» (τὸ ὁποῖον αὐτοὶ ἐπέλεξαν νὰ δωρίσουν, ὡς κάτι ἐκλεκτὸν καὶ θαυμάσιον) ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Πίστις μας. Κατὰ τὸ «Κοράνιο», λοιπόν:

 1. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ, ΑΛΛΑ ΔΟΥΛΟΣ ΤΟΥ ΑΛΛΑΧ, ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ-ΠΡΟΦΗΤΗΣ.

«Εἶπε (τὸ βρέφος Ἰησοῦς): “Εἶμαι στ’ ἀλήθεια ἕνας δοῦλος τοῦ ΑΛΛΑΧ. Μοῦ ἔδωσε τὸ Βιβλίο (τὴν ἀποκάλυψη) καὶ μὲ ἔκανε ἕνα προφήτη”. Αὐτὸς (εἶναι) ὁ Ἰησοῦς, ὁ γιὸς τῆς Μαριάμ» (Κοράνι, 19, 30 καὶ 34).

 «Ἡ κατάσταση τοῦ Ἰησοῦ μπροστὰ στὸν ΑΛΛΑΧ εἶναι ὅμοια μ’ ἐκείνη τοῦ Ἀδάμ, ποὺ τὸν ἔπλασε ἀπὸ χῶμα» (Κοράνι 3· 59).

«Γιατὶ ἀκόμα καυχήθηκαν: “ φονεύσαμε τὸν Χριστὸ Ἰησοῦ, τὸ παιδὶ τῆς Μαριάμ, τὸν Ἀπόστολο τοῦ ΑΛΛΑΧ”. Κι ὅμως δὲν τὸν σκότωσαν, κι οὔτε τὸν σταύρωσαν, ἀλλ’ ἔτσι φαίνεται σ’ αὐτούς... Ἀλλὰ ὁ ΑΛΛΑΧ τὸν σήκωσε ψηλὰ κοντά Του γιατὶ ὁ ΑΛΛΑΧ εἶναι πανίσχυρος. Σοφός... Καὶ δὲν ὑπάρχει κανεὶς ἀπ’ τοὺς ὀπαδοὺς τῆς Βίβλου ποὺ νὰ πεθαίνει χωρὶς νὰ πιστέψει ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἄνθρωπος» (Κοράνι 4· 157-159).

«Ὁ Μεσσίας ὁ γιὸς τῆς Μαριὰμ δὲν ἦταν τίποτ’ ἄλλο, παρὰ ἕνας Ἀπόστολος. Τόσοι καὶ τόσοι ἀπόστολοι πέρασαν πρὶν ἀπ’ αὐτόν. Ἡ μητέρα του ἦταν μιὰ φιλαλήθης γυναῖκα... Κοίταξε πῶς ὁ ΑΛΛΑΧ τοῦ φανέρωσε τὶς Ἐντολές Του...

Τότε εἶπε ὁ ΑΛΛΑΧ: “Ὤ! Ἰησοῦ, γιὲ τῆς Μαριάμ! Θυμήσου τὴν χάρη Μου σὲ σένα... Σ’ ἐνίσχυσα μὲ τ’ Ἅγιο Πνεῦμα... σοῦ ἔμαθα τὸ Βιβλίο καὶ τὴ Σοφία, καὶ τὸ Νόμο καὶ τὸ Εὐαγγέλιο, κι ἀκόμα ἔφτιαξες -μὲ τὴν ἄδειά Μου- ἕνα πουλί, καὶ γιάτρεψες -μὲ τὴν ἄδειά Μου- τοὺς ἐκ γενετῆς τυφλοὺς καθὼς καὶ τοὺς λεπρούς, κι ἀνάστησες -μὲ τὴν ἄδειά μου- τοὺς νεκρούς”» (Κοράνιο 5· 75, 110, 112).

2. ΜΟΝΟ Ο ΑΛΛΑΧ ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ – ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ

«Πράγματι βλαστήμησαν ὅσοι εἶπαν: “Ὁ ΑΛΛΑΧ εἶν’ ἕνας ἀπ’ τοὺς τρεῖς τῆς Τριάδας”, γιατί, δὲν ὑπάρχει ἄλλος θεὸς ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Ἕνα Θεό. Καὶ ἂν δὲν παραιτηθοῦν ἀπ’ τὸν λόγο τους αὐτό, τότε αὐτοὶ εἶναι ἄπιστοι...» (Κοράνιο 5· 73).

3. Ο ΙΗΣΟΥΣ ΑΡΝΕΙΤΑΙ (κατὰ τὸ Κοράνιο) ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΑΤΡΕΥΟΥΜΕ ΩΣ ΜΟΝΟΝ ΘΕΟ ΤΟΝ ΑΛΛΑΧ

«Κι εἶπαν οἱ μαθητές: “Ὤ! Ἰησοῦ, γιὲ τῆς Μαριάμ!  Μήπως μπορεῖ ὁ Κύριός σου, νὰ μᾶς στείλει ἀπ’ τὸν οὐρανό, ἕνα στρωμένο τραπέζι;” Εἶπεν (ὁ Ἰησοῦς): “Φοβηθεῖτε τὸν ΑΛΛΑΧ, ἂν εἶστε πιστοί”» (Κοράνιο 5· 112).

«Καὶ πρόσεξε, ὅταν ὁ ΑΛΛΑΧ θὰ πεῖ: “Ὤ! Ἰησοῦ, γιὲ τῆς Μαριάμ! Μήπως εἶπες στοὺς ἀνθρώπους: <Λατρεύετε ἐμένα καὶ τὴν μητέρα μου σὰν Θεοὺς ἐκτὸς ἀπ’ τὸν ΑΛΛΑΧ;> ”Δόξα σὲ Σένα! ”  Εἶπε ὁ Ἰησοῦς. ”Ποτὲ δὲν θὰ ἔλεγα ὅ,τι δὲν εἶχα δικαίωμα (νὰ πῶ)... Ποτὲ δὲν τοὺς εἶπα τίποτε παραπάνω ἀπὸ ὅσα μὲ διέταξες νὰ πῶ: “Νὰ λατρεύετε τὸν ΑΛΛΑΧ, τὸν Κύριό μου καὶ τὸν Κύριό σας”, κι ἤμουν μάρτυρας γι’ αὐτοὺς ἐφ’ ὅσον βρισκόμουν κοντά τους» (Κοράνιο 5· 116-117).

     «Πῆραν τοὺς ἱερεῖς καὶ τοὺς ἀναχωρητές τους γιὰ κυρίους, ἀντὶ τὸν ΑΛΛΑΧ καὶ (πῆραν γιὰ Κύριο τὸ Μεσσία τὸ γιὸ τῆς Μαριάμ, [παρότι] εἶχαν διαταχθεῖ νὰ μὴ λατρεύουν παρὰ μόνο τὸν ΑΛΛΑΧ, τὸν Ἕνα. Δὲν ὑπάρχει θεὸς παρὰ μόνο Ἐκεῖνος (ὁ ΑΛΛΑΧ). Δόξα στὴν Παντοδυναμία Του!» (Κοράνιο 9· 31).                 http://tikaras.files.wordpress.com/2008/05/korani-greek1.pdf

Ἦταν δυνατὸν –κ. Βαρθολομαῖε, κ. Θεόδωρε, κ. Θεόφιλε– οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας νὰ δώριζαν βιβλία τῶν αἱρετικῶν, ὅπως τοῦ Ἀρείου, Νεστορίου, Μακεδονίου κ.λπ. σὲ πιστοὺς ἤ ἀπίστους; Ὄχι μόνο δὲν δώρισαν, ἀλλὰ οἱ Ἅγιοι (σὲ ἀντίθεση μὲ σᾶς ποὺ ἐκθεμελιώνετε τὴν Πίστη καὶ ἑτοιμάζετε τὴν ἔλευση τοῦ Ἀντίχριστου) θεωροῦσαν μόλυσμα ἀκόμα καὶ νὰ ἔχουν βιβλία τῶν αἱρετικῶν στὰ σπίτια τους οἱ πιστοί· ἀπέφευγαν ἀκόμα καὶ νὰ ἀναφέρουν τὶς αἱρετικὲς ἰδέες (ἐκτὸς ἂν ἔπρεπε νὰ τὶς ἀνασκευάσουν), γιατὶ καὶ μόνο τὸ ἄκουσμά τους μόλυνε τὴν ἀκοὴ καὶ τὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν!

Ἐξέταζοντας παρόμοιο θέμα ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, παραθέτει τὴν ὑποθετικὴ διαλογικὴ συζήτηση τοῦ Μωάμεθ μὲ τὸν Χριστό, κατὰ τὴν ὁποία ὁ Χριστὸς παραδέχεται(!) ὅτι εἶναι ψεῦτες ὅσοι ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι Θεός!!! (Κοράνιο, 19, 29 κατὰ μετάφραση ἁγ. Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ:

«”Ὤ Ἰησοῦ, σὺ εἶπας ὅτι Υἱὸς εἰμὶ τοῦ Θεοῦ καὶ Θεός;".  Καὶ ἀπεκρίθη φησὶν ὁ Ἰησοῦς· "Ἴλεώς μοι, Κύριε· σὺ οἶδας ὅτι οὐκ εἶπον, οὐδὲ ὑπερηφανῶ εἶναι δοῦλος σου· ἀλλ' ἄνθρωποι οἱ παραβάται ἔγραψαν, ὅτι εἶπον τὸν λόγον τοῦτον, καὶ ἐψεύσαντο κατ' ἐμοῦ καὶ εἰσὶ πεπλανημένοι"».

 Καὶ ἐπιλέγει ὁ π. Θεόδωρος: «Κατὰ τὰ ἄλλα ἐμεῖς μποροῦμε νὰ ὀνομάζουμε τὸ Κοράνιο “ἱερὸ” καὶ νὰ τὸ ἐξισώνουμε μὲ τὸ Εὐαγγέλιο, γιὰ τὸ ὁποῖο τὸ ἴδιο τὸ “ἱερὸ” Κοράνιο πιστεύει ὅτι γράφτηκε ὄχι ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλὰ ἀπὸ ἀνθρώπους “παραβάτας”, “ψεύστας” και “πεπλανημένους”. Ἀπέμεινε τελικῶς κάτι ποὺ νὰ πιστεύουμε καὶ νὰ ἀκολουθοῦμε;» (Θεοδώρου Θ. Ζήση, πρωτοπρ., Διαθρησκειακὲς Συναντήσεις).

Ποιό Εὐαγγέλιο, λοιπόν, κηρύττουν οἱ «ἡγέτες» τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας; Ποιά πίστη διδάσκουν; Τί ἄραγε πιστεύουν; Γιατί ἀκόμα τοὺς ἀνέχονται, τοὺς ἀποδέχονται καὶ τοὺς ὑποδέχονται οἱ Ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι, ὁ ἱερὸς κλῆρος καὶ οἱ πιστοί;

Ἀλήθεια, οἱ ἐπίσκοποι ποὺ μιλοῦν γιὰ μετάνοια τοῦ λαοῦ, ἡ ὁποία εἶναι δυνατὸν νὰ μᾶς βγάλει ἀπὸ δυσκολίες πρόσκαιρες καὶ ὑλικὲς (τὴν οἰκονομικὴ καὶ κάθε ἄλλη κρίση), δὲν ὑποψιάζονται, ὅτι ἡ ἀδιαφορία γιὰ θέματα Πίστεως, ἀποτελεῖ σοβαρότερο θέμα καὶ ἁμάρτημα φοβερὸ στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ; Ὅτι ἡ ἀδιαφορία καὶ ἡ σιωπή, ὅταν προσβάλλεται ὁ Θεὸς καὶ ἡ Πίστη, ἔχει χαρακτηρισθεῖ ἀπὸ τοὺς Ἁγίους, ὡς «τρίτο εἶδος ἀθεΐας» καὶ ἄρα αὐτὴ ἡ μετάνοια ὅλων μας –μὲ πρώτους τοὺς ἐπισκόπους– προηγεῖται;

«Φιλορθόδοξος Ἕνωσις “Κοσµᾶς Φλαµιᾶτος”»

Τί μαχόμεθα... φιλοσοφοῦντες τὰ τῆς Πίστεως

ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΡΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ, ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ

ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΑΔΙΤΕΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ

«Τί μαχόμεθα πρὸς ἀλλήλους»

φιλοσοφοῦντες τὰ τῆς Πίστεως;

«Κατ' ἀλλήλων ἐστράτευσεν ὁ δυσμενὴς τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας»

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς στὰ «Ἱερὰ Παράλληλα» μᾶς παραθέτει δύο ἀξιόλογα κείμενα Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Τὰ κείμενα αὐτὰ εἶναι ἰδιαιτέρως ἐπίκαιρα στὴν ἐποχή μας –ἐποχὴ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ– καὶ εἶναι ὡς νὰ ἀπευθύνονται πρὸς ὅλους μας, ἐξαιρέτως δὲ πρὸς τοὺς ἐξάρχοντες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (λαϊκοὺς καὶ κληρικούς). Ἁπλὰ καὶ καθαρὰ μᾶς προτρέπουν νὰ μὴ διαφωνοῦμε εἰς τὰ τῆς Πίστεως, (τὰ μυστήρια τῆς Πίστεως «οὐ φέρουσιν ἔρευναν»)· νὰ μὴ διαιρούμαστε καὶ λογομαχοῦμε καὶ πολεμοῦμε μεταξύ μας γιὰ θέματα Πίστεως, οὔτε νὰ «τεχνολογοῦμεν τὴν πίστιν», νὰ τὴν ἐξετάζουμε δηλ. διανοητικά, προσπαθώντας νὰ συμβιβάσουμε τὰ ἀσυμβίβαστα, διότι κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον «πληροῦμεν τὴν ἐπιθυμίαν τοῦ κοινοῦ δυσμενοῦς», δηλ. τοῦ διαβόλου.

Μὲ εὔλογη ἀπορία, ἱερὴ ἀγανάκτιση καὶ δικαιολογημένη λύπη, λέγει: «Τί μαχόμεθα πρὸς ἀλλήλους εἰκῆ; τί πολεμοῦμεν ἀλλήλους, προτεταγμένους καὶ τοὺς μισοῦντας φιλεῖν; τί πιστεύειν ἀφέντες, τεχνολογοῦμεν τὴν πίστιν;» (Δαμασκηνοῦ Ἰω., Ἱερὰ παράλληλα, P.G. 96, 93BC). Μὲ ποιό δικαίωμα Ἐπίσκοποι (ὑποτίθεται ἀποδεχόμενοι κατὰ πάντα τὸ “Σύμβολον τῆς Πίστεως” καὶ ἄρα κατασταλαγμένοι ὡς πρὸς τὴν πίστιν), ἀποδέχονται αἱρετικὰ ἀναβλαστήματα, ἢ διαλογίζονται, φιλοσοφοῦν ὡς ἀδαεῖς καὶ ἄπιστοι, καὶ ἐπιτρέπουν νὰ εἰσχωροῦν εἰς τὸν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας βλάσφημα ἐρωτήματα, ὅπως: «Ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία ἢ πολλές»; «Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Μία ἢ διηρημένη»; «Ἔχουμε ἓνα ὀρθόδοξον βάπτισμα ἢ ἰσχύουν καὶ τὰ πολλὰ βαπτίσματα τῶν αἱρετικῶν»; «Εἶναι δυνατὸν νὰ ἐφαρμοσθεῖ σήμερα ἡ ἀποστολικὴ Ἐντολὴ περὶ ἀπομακρύνσεως ἐκ τῶν ἀμετανοήτων αἱρετικῶν “μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν” ἢ ὄχι»;

Δὲν ἀποτελοῦν ὅλες αὐτὲς οἱ διατυπώσεις αἱρετικὰ παραληρήματα;

Ὡς πότε, ἄραγε, οἱ εὐσεβεῖς ἱερωμένοι θὰ τὰ ἀνέχονται καὶ θὰ ἀμνηστεύουν τὴν αἵρεση; Ὡς πότε θὰ ὑπακούουν καὶ θὰ ὑποτάσσονται σὲ αὐτοὺς ποὺ ὑπονομεύουν τὴν Πίστη; Ὡς πότε θὰ «σέρνουν» ὀπίσω τους τὶς ψυχὲς τῶν ἀγνοούντων πιστῶν; Ὡς πότε θὰ ἐπιτρέπουν τὴν διαίρεση τοῦ ποιμνίου τους γιὰ χάρη τῶν φαναριώτικων ἀκροβατισμῶν εἰς τὰ τῆς Πίστεως;

Εἶναι «καλύτερον καὶ συμφερότερον», λέγει ὁ Ἅγιος «ὀλιγομαθεῖς ὑπάρχειν, καὶ διὰ τῆς ἀγάπης πλησίον γενέσθαι τοῦ Θεοῦ, ἢ πολυμαθεῖς καὶ ἐμπείρους εἶναι, βλασφήμους εἰς τὸν ἑαυτῶν εὑρίσκεσθαι Δεσπότην» (Δαμασκηνοῦ Ἰω., ὅπ. παρ., 93C).

Παραθέτει δέ, σὲ ἄλλο σημεῖο, τὰ ἑξῆς ἀξιοπρόσεκτα κείμενα, δύο ἁγίων:

Ἁγίου Ἰουλίου (ἐπισκόπου Ρώμης): «Τὸ μὲν γὰρ τοῖς δόγμασι διαφωνοῦντας τοῖς ρήμασι προσποιεῖσθαι συμφωνεῖν, ἀσεβές· τοῖς δὲ τοῖς δόγμασι συμφωνοῦντας ἐν τοῖς ρήμασι διαφέρεσθαι, μάταιον καὶ μωρόν. Τοῦτο οὖν συμφωνούμενον ἔχοντες, ὅτι Θεὸς ἔνσαρκος ὁ Κύριος , καὶ ἐξ οὐρανοῦ , καὶ ἐκ γῆς, ὁ αὐτὸς μορφῇ δοῦλος, καὶ τῇ δυνάμει Θεός, μενέτωσαν ἐν ὁμονοίᾳ, καὶ μὴ μάτην διαφερέσθωσαν, μηδὲ εἰς τὴν τῶν αἱρετικῶν λογομαχίαν ἐκπιπτέτωσαν. Ταῦτα δὲ οὕτως φρονοῦντες, μενέτωσαν ἐν ἡσυχίᾳ, τὰς περιττὰς ζητήσεις ἐκκλίνοντες, καὶ ρήματος ἕνεκεν, μὴ διαιρούμενοι, ὁπότε τὰ δόγματα συμφωνεῖται».

Γρηγορίου Νύσσης: «Τί τὸ πιστεύειν ἀφέντες, τεχνολογοῦμεν τὴν πίστιν, καὶ πληροῦμεν τὴν ἐπιθυμίαν τοῦ κοινοῦ δυσμενοῦς; Λογισάμενος γὰρ ὁ διάβολος, ὁ κοινὸς τῆς ἀνθρωπότητος λυμεών, ὅτι γαλήνης ἐν ἡμῖν πολιτευομένης, τὰ τῆς εὐσεβείας ἀνθεῖ, τῆς πίστεως δὲ κρατούσης, εὐζωΐα κρατεῖ, φίλοι τε τοῦ Δημιουργοῦ γινόμεθα, ἵνα μὴ ἐπέλθωμεν, ὅθεν ἐκεῖνος ἐξέπεσεν, ὁρᾶτε τί πεποίηκε, καὶ πῶς πανούργως τὸν καθ' ἡμᾶς ἐρραψῴδηκε πόλεμον, ὁ μηχανορράφος τῶν κακῶν, καὶ σοφὸς ἐν ἀπάταις, καὶ ποικίλος ἐν ἐπιβουλαῖς, καὶ πλούσιος ἐν τοῖς κακοῖς μηχανήμασι.

Παρασκευάζει τινὰς ἐν προσχήματι τῆς εὐσεβείας στρατεύσασθαι κατὰ τῆς πίστεως, καὶ πᾶσι τοῖς εὐσεβέσι δι' αὐτῶν ἄκαιρον φιλονεικίαν, καὶ ψυχοφθόρον ἐνέβαλε πόλεμον, καὶ τῆς Ἐκκλησίας τὰ μέλη κατ' ἀλλήλων ἐστράτευσε.

Στρέψωμεν τοίνυν κατὰ τῆς αὐτοῦ κεφαλῆς τοῦτο δὴ τὸ σοφόν, καὶ τὴν εὐφροσύνην αὐτοῦ μεταβάλωμεν εἰς ὀδύνην, καὶ πένθος ἀπαρηγόρητον. Πενθήσωμεν τὴν εἰρήνην, ἣν ἐκεῖνος μισεῖ. Καταλείψωμεν τὸ ζυγομαχεῖν, καὶ σταθμίζειν τὰς λέξεις τοῦ δόγματος. Παυσώμεθα τοῦ θέλειν εἶναι τῶν διδασκάλων διδάσκαλοι. Μισήσωμεν τὸ λογομαχεῖν ἐπὶ καταστροφῇ τῶν ἀκουόντων. Πιστεύσωμεν ὡς οἱ πατέρες ἡμῶν παραδέδωκαν. Οὐκ ἐσμὲν τῶν πατέρων σοφώτεροι· οὐκ ἐσμὲν τῶν διδασκάλων ἀκριβέστεροι. Ἐν εἰρήνῃ ἐκάλεσεν ἡμᾶς ὁ Θεὸς, οὐκ ἐν μάχῃ. Ὡς ἐκλήθημεν, οὕτως προσμείνωμεν τῇ μυστικῇ τραπέζῃ, ἐν ᾗ τῶν οὐρανίων μεταλαμβάνομεν. Μὴ γινώμεθα κατὰ ταυτὸν ὁμοτράπεζοι, καὶ ἀλλήλων ἐπίβουλοι· μὴ ἐνταῦθα κοινωνικοί, καὶ ἔξω ἐπίβουλοι» (Δαμασκηνοῦ Ἰω., Ἱερὰ παράλληλα, P.G. 96, 509B-512Α).

«Φιλορθόδοξος Ἕνωσις “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”»

Ἡ Ἑλλάδα δέχθηκε ἐπίθεση γιατὶ εἶναι Ὀρθόδοξη χώρα

Προτροπὴ τοῦ Σέρβου συγγραφέα DEJAN LUČIĆ

 

Ἕλληνες, ἦρθε ἡ ὥρα νὰ καταλάβετε

τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ ξεσηκωθεῖτε

 

«Ἡ Ἑλλάδα δέχθηκε ἐπίθεση γιατὶ εἶναι Ὀρθόδοξη χώρα»!

Ὁ Σέρβος συγγραφέας DEJAN LUČIĆ απευθύνει μήνυμα προς τον Ελληνικό λαό. Διαβάζοντας τὸ μήνυμα, δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ μὴ φέρει στὴ μνήμη του τὶς πολιτικὲς κινήσεις τῶν τελευταίων ἐτῶν, τὴν ὠμὴ ἐπέμβαση τῶν ξένων, τὴν «πτώχευση», τὸν ρόλο τῶν ἡγετῶν τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ἀδρανοποίηση Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, τὸν παραμερισμὸ τῆς Ρωσίας, καὶ πολλὰ ἄλλα.

Ὅποιος, μάλιστα, ἔχει παρατηρήσει ἔστω καὶ λίγο τὶς ὑπόγειες σχέσεις τῆς Νέας Τάξης πραγμάτων μὲ τὸ Βατικανὸ καὶ τὸν Οἰκουμενισμό, καταλαβαίνει καλύτερα τὴν φράση τοῦ DEJAN LUČIĆ: «Ἡ Ἑλλάδα δέχθηκε ἐπίθεση γιατὶ εἶναι Ὀρθόδοξη χώρα»!

Τὸ «Μήνυμα πρὸς τοὺς ἀδελφοὺς Ἕλληνες

ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ

Ἦρθε ἡ ὥρα νὰ ξυπνήσετε καὶ νὰ καταλάβετε τὴν Ἀλήθεια. Ἐμεῖς στὴν Σερβία λέμε: ἡ ἀρκούδα χόρευε στὸ κατώφλι μας, καὶ τώρα ἔρχεται καὶ στὸ δικό σας. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἀποσταθεροποιήθηκε λόγω τῶν χρηματικῶν δανείων, τὰ ὁποῖα ἦρθαν καὶ ἔφυγαν ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα. Δὲν ξοδέψατε ἐσεῖς δισεκατομμύρια εὐρώ. Αὐτὰ τὰ δισεκατομμύρια ἦρθαν στὴν Ἑλλάδα καὶ ἔφυγαν μὲ σκοπό νὰ χρεωθεῖτε καὶ νὰ τὰ πληρώνετε, μὲ σκοπὸ κάποιος νὰ ἁρπάξει τὴν ἱερή σας Ἑλληνικὴ χώρα.

Οἱ Τοῦρκοι καὶ οἱ Γερμανοὶ θέλουν τὰ νησιὰ κοντὰ στὴν τουρκικὴ ἀκτή, ὅπου στὴ θάλασσα ὑπάρχει πετρέλαιο. Ἡ Κρήτη εἶναι σὲ κίνδυνο.

Κρητικοί: νὰ εἶστε ἡ ἀρχὴ τῆς ἀντίστασης κατὰ τῆς κατοχῆς τῆς Ἑλλάδας. Ἐσεῖς τὸ μπορεῖτε, ἐσεῖς τὸ ξέρετε, ἐσεῖς ὅλοι σὰν τοὺς Σπαρτιᾶτες, σὰν τὸν Ἀχιλλέα. Ὁ κάθε Κτηρικὸς εἶναι σὰν αὐτόν.

Ἐσεῖς Ἀθηναῖοι, Θεσσαλονικεῖς, ξέρετε τί πρέπει νὰ κάνετε. Νὰ εἶστε σοφοί. Χρησιμοποιεῖστε τὴν ἑλληνικὴ διασπορά. Χρησιμοποιεῖστε τὴν ἑλληνικὴ διπλωματία μέσῳ Ἐκκλησίας. Παντοῦ στὸν κόσμο. Ἐνεργοποιεῖστε τὸ ἑλληνο-αμερικανικὸ λόμπι σας. Συνεδεθεῖτε μὲ τοὺς Ἀρμενίου.

Ἡ Σερβία δέχθηκε ἐπίθεση γιατὶ εἶναι Ὀρθόδοξη χώρα. Ἡ Ἑλλάδα δέχθηκε ἐπίθεση γιατὶ εἶναι Ὀρθόδοξη χώρα. Τοὺς Ἀρμένιους στὴν Τουρκία τοὺς καταπιέζουν γιατὶ εἶναι Ἀρμένιοι, Ὀρθόδοξοι. Ὁ σκοπός, βέβαια, εἶναι ἡ Ρωσία. Ὁ σκοπὸς εἶναι νὰ ληστέψουν τὴν Ρωσία. Σ’ αὐτὴν τὴν προσπάθεια ληστείας τῆς Ρωσίας, τὸ πρῶτο ἐμπόδιο ἦταν ἡ Σερβία, τὸ δεύτερο ἐμπόδιο εἶστε ἐσεῖς οἱ Ἕλληνες. Πρᾶγμα ποὺ σημαίνει ὅτι ἐμεῖς οἱ Σέρβοι κι ἐσεῖς οἱ Ἕλληνες, καὶ ἴσως οἱ Βούλγαροι, πρέπει νὰ ἑνωθοῦμε, ἀλλιῶς θὰ ἐξαφανιστοῦμε. Ἡ Τουρκία, καὶ τὸ ἰσλάμ εἶναι ὁ κινητήριος μοχλὸς τῆς καταστροφῆς καὶ τῆς Ἑλλάδας καὶ τῆς Σερβίας, καὶ τῆς  Εὐρώπης στὸ μέλλον.

Ἡ Γερμανία θέλει νὰ ἀπαλλαχθεῖ ἀπὸ τὸ πλεόνασμα τῶν Τούρκων στὸ δικό της ἔδαφος ἐπιστρέφοντάς τους στὰ Βαλκάνια. Εἶναι ἀπαραίτητο νὰ καταστραφεῖ καὶ νὰ μικρύνει ἡ Ἑλλάδα. Ἐσεῖς ξέρετε σὲ τί κατάσταση βρίσκεται ὁ Στρατός σας. Λένε ὅτι θὰ γίνει πόλεμος μικρός, σύντομος στὴ θάλασσα. Μπορεῖ νὰ εἶναι σύντομος γιατὶ θὰ γίνει προδοσία στὴν κορυφὴ τῆς ἡγεσίας σας ἀπὸ τοὺς Ἄγγλους κατασκόπους, οἱ ὁποῖοι δὲν δουλεύουν γιὰ τὰ συμφέροντα τῆς Ἑλλάδας.

Ἕλληνες ξυπνῆστε. Ἦρθε ἡ ὥρα νὰ ξυπνήσετε καὶ νὰ σηκωθεῖτε νὰ σταματήσετε τὴν καταστροφὴ τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν Ἑλλάδα, στὰ Βαλκάνια καὶ στὸν κόσμο. Ἐνεργοποιεῖστε τὴ διπλωματία σας καὶ πρὸς τὴν Ἀνατολὴ καὶ πρὸς τὴν Δύση. Ψάξτε συμμάχους οἱ ὁποῖοι εἶναι ἐχθροὶ τῶν ἐχθρῶν σας. Νὰ εἶστε σοφοί.

ΖΗΤΩ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΣΗ: Π.Σ. ἀπὸ τὸ www.epirus-ellas.gr/2012/04/dejan-lucic.html

ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΡΑΚΤΙΚΟ  ΓΕΓΟΝΟΣ;

ΟΔΥΝΗΡΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ Η ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ

Νά, λοιπόν, πῶς συντελεῖται ἡ ἀλλοίωση τῆς συνειδήσεως τῶν πιστῶν.

Διαβάζουμε στὶς ΑΚΤΙΝΕΣ»:

«Ὁ Ρωμαιοκαθολικὸς Ἀρχιεπίσκοπος Βελιγραδίου,  Stanislav Hocevar, παραβρέθηκε στὴν Ὀρθόδοξη Ἀναστάσιμη Λειτουργία στὸν Καθεδρικὸ Ναὸ Βελιγραδίου». Στὸ Video φαίνεται νὰ ἀσπάζεται τὴν ὀρθόδοξη εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως. Ἐπίσης διακρίνεται καθαρά πὼς «ὁ ὀρθόδοξος ἱερέας φιλᾶ τὸ χέρι τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ Ἀρχιεπισκόπου»!

Ἂν ἐπραγματοποιεῖτο αὐτὸ τὸ γεγονός πρὶν 40 χρόνια, δὲν θὰ ἔβλεπε τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος, γιατὶ θὰ προκαλοῦσε τὶς σφοδρὲς ἀντιδράσεις τοῦ λαοῦ καὶ θὰ συγκέντρωνε τὰ πυρὰ ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων. Θὰ ἐθεωρεῖτο πρωτοφανὲς γεγονός, ἀσέβεια πρὸς τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, οἱ ὁποῖοι καταγράφουν τὴν βούληση τοῦ Κυρίου, ὅπως μᾶς παρεδόθη διὰ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ἀλλὰ καὶ ἑρμηνεύτηκε καὶ ἐφαρμόστηκε στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.

Παρόμοιες ἀντιδράσεις θὰ παρετηροῦντο καὶ πρὶν 20 χρόνια. Πολλοὶ θὰ ἔφευγαν ἀπὸ τὸ Ναό, βλέποντας νὰ εἰσέρχεται σ’ αὐτὸν ἕνας καρδινάλιος, νὰ ἀσπάζεται τὴν ὀρθόδοξη εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως καὶ νὰ δέχεται χειροφίλημα ἀπὸ ὀρθόδοξο κληρικό, ἐνώπιον τοῦ «ὀρθοδόξου» Πατριάρχη τῆς Σερβίας.

Σήμερα, ὅμως, οἱ συνειδήσεις τῶν πιστῶν ναρκώθηκαν. Οἱ ὀρθόδοξοι τῆς Σερβίας, ὑπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ Πατριάρχη Εἰρηναῖο, ἀποδέχτηκαν τὸ παραπάνω σκηνικό, οἱ δὲ ἀνὰ τὸν κόσμο ὀρθόδοξοι πιστοί, θὰ τὸ πληροφορηθοῦν, κάποιοι θὰ τὸ σχολιάσουν, οἱ περισσότεροι θὰ ἀδιαφορήσουν, καὶ πολλοὶ θὰ θεωρήσουν, ἴσως, «γκρίνια» τὴν ἐπίκριση ἑνὸς γεγονότος ποὺ πλέον ἀποτελεῖ ρουτίνα στὶς μετὰ τῶν ἑτεροδόξων σχέσεις μας. Θὰ ἐνοχληθοῦν, δηλαδή, ὄχι ἀπὸ τὸ γεγονός, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν κριτικὴ ἐναντίον τοῦ γεγονότος: «Μὰ ὅλο οἱ ἴδιοι καὶ οἱ ἴδιοι φανατικοὶ καὶ γραφικοὶ ἀντιδροῦν. Δὲν ἔχουν καὶ τίποτ’ ἄλλο νὰ κάνουν;».

Ἔτσι, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης μετὰ τοῦ ἐπιτελείου του ἔχει τὴν πολυτέλεια, ὄχι μόνο νὰ μὴν ἀναγκάζεται να ἀντιδρᾶ κατὰ τέτοιων ἀντὶ-εὐαγγελικῶν ἐνεργειῶν, ἀλλὰ καὶ νὰ τρίβει τὰ χέρια του ἀπὸ ἱκανοποίηση, γιατὶ ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐπεκτείνεται σύμφωνα μὲ τὰ σχέδια τους, χωρὶς οὐσιαστικὲς ἀντιδράσεις. Διότι, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς πιστούς, καὶ οἱ δικοί μας φρουροὶ τῆς Πίστεως Ἕλληνες Μητροπολίτες, μαθαίνουν τὰ γεγονότα καὶ σιωποῦν. Θεωροῦν πλέον ἀναγκαίους τοὺς διαλόγους ποὺ ξεκίνησαν μὲν κακῶς (μὲ καταπάτηση καὶ αὐτῆς τῆς Ἀπόφασης τῆς Πανορθοδόξου Διασκέψεως τῆς Ρόδου), συνεχίζονται δὲ κάκιστα παρὰ τὶς Ἀποστολικὲς καὶ Συνοδικὲς Ἐντολὲς καὶ τὴ σύνολη διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων ὡς πρὸς τὶς σχέσεις μας μὲ τοὺς αἱρετικούς.

Ἄραγε, ἡ ἀποστολὴ τῶν Ἐπισκόπων ἐκπληρώνεται μόνο μὲ τὴν τέλεση μυστηρίων, τὴν ἐνασχόληση μὲ πανηγύρεις, συσσίτια καὶ ἀναστάσιμα διαγγέλματα;

Σημάτης Παναγιώτης

 

Ἡ ἑρμηνεία τῆς εἰκόνας τῆς Ἀναστάσεως

Γκότσης Χρῆστος

Ἡ εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως στὴν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει δύο τύπους:

 Ὁ ἕνας εἶναι ἡ κάθοδος τοῦ Χριστοῦ στὸν Ἅδη, ὁ δεύτερος εἰκονογραφικὸςτύπος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ εἰκονίζει ἄλλοτε τὸν Πέτρο καὶ τὸν Ἰωάννη στὸκενὸ Μνημεῖο καὶ ἄλλοτε τὸν ἄγγελο ποὺ «ἐπὶ τὸν λίθο καθήμενος»ἐμφανίστηκε στὶς Μυροφόρες.

 Ἀργότερα ἡ εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ τύπου αὐτοῦ πλουτίστηκε μὲ τὶςσκηνὲς τῆς ἐμφάνισης τοῦ Χριστοῦ στὴ Μαρία Μαγδαληνὴ (τὸ «Μὴ μουἅπτου») καὶ στὶς δύο Μαρίες (τὸ «Χαῖρε τῶν Μυροφόρων»).

Ὁ Λεωνίδας Οὐσπένσκη γράφει σχετικά: «Οἱ δύο αὐτὲς συνθέσειςχρησιμοποιοῦνται στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς εἰκόνες τῆς Ἀναστάσεως.

Στὴν παραδοσιακὴ ὀρθόδοξη ἁγιογραφία ἡ πραγματικὴ στιγμὴ τῆςἈνάστασης τοῦ Χριστοῦ οὐδέποτε ἀπεικονίστηκε. Τόσο τὰ Εὐαγγέλια, ὅσοκαὶ ἡ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, σιγοῦν γιὰ τὴ στιγμὴ αὐτὴ καὶ δὲ λένε πῶς ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε, πράγμα ποὺ δὲν κάνουν γιὰ τὴν Ἔγερση τοῦΛαζάρου. Οὔτε ἡ εἰκόνα δείχνει αὐτό. Ἡ σιγὴ αὐτὴ ἐκφράζει καθαρὰ τὴδιαφορὰ ποὺ ὑπάρχει μεταξὺ τῶν δύο γεγονότων. Ἡ Ἔγερση τοῦ Λαζάρουἦταν ἕνα θαῦμα, τὸ ὁποῖο μποροῦσαν ὅλοι νὰ κατανοήσουν, ἐνῶ ἡἈνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἦταν ἀπρόσιτη σὲ ὁποιαδήποτε ἀντίληψη...
 Ὁἀνεξιχνίαστος χαρακτήρας τοῦ γεγονότος αὐτοῦ γιὰ τὸν ἀνθρώπινο νοῦ

καὶ συνεπῶς τὸ ἀδύνατο τῆς ἀπεικόνισής του εἶναι ὁ λόγος ποὺ

ἀπουσιάζουν εἰκόνες αὐτῆς ταύτης τῆς Ἀναστάσεως. Γι᾿ αὐτὸ στὴν

Ὀρθόδοξη εἰκονογραφία ὑπάρχουν δύο εἰκόνες, ποὺ ἀντιστοιχοῦν στὴ

σημασία τοῦ γεγονότος αὐτοῦ καὶ ποὺ συμπληρώνουν ἡ μία τὴν ἄλλη. Ἡ

μία εἶναι συμβολικὴ παράσταση. Ἀπεικονίζει τὴ στιγμὴ ποὺ προηγήθηκε

τῆς θεόσωμης Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ – τὴν Κάθοδο στὸν Ἅδη, ἡ ἄλλη τὴ

στιγμὴ ποὺ ἀκολούθησε τὴν Ἀνάσταση τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, τὴν

ἱστορικὴ ἐπίσκεψη τῶν Μυροφόρων στὸν Τάφο τοῦ Χριστοῦ».

Τὰ παραπάνω συμφωνοῦν καὶ μὲ τὰ ἀναστάσιμα τροπάρια τῆς

Ἐκκλησίας μας, ποὺ ὑπογραμμίζουν τὸ ἀνεξιχνίαστο μυστήριο τῆς

Ἀναστάσεως καὶ τὸ παραλληλίζουν μὲ τὴ Γέννηση τοῦ Κυρίου ἀπὸ τὴν

Παρθένο καὶ τὴν ἐμφάνισή του στοὺς μαθητὲς μετὰ τὴν Ἀνάσταση

(«Προῆλθες ἐκ τοῦ μνήματος, καθὼς ἐτέχθης ἐκ τῆς Θεοτόκου». «Ὥσπερ

ἐξῆλθες ἐσφραγισμένου τοῦ τάφου, οὕτως εἰσῆλθες καὶ τῶν θυρῶν

κεκλεισμένων πρὸς τοὺς μαθητάς σου»).

Ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς παραπάνω δύο τύπους τῆς Ἀναστάσεως, συναντᾶμε

στοὺς ναούς μας κι ἄλλο τύπο: αὐτὸν ποὺ δείχνει τὸ Χριστὸ γυμνό, μ᾿ ἕνα

μανδύα ριγμένο, πάνω του νὰ βγαίνει ἀπὸ τὸν Τάφο κρατώντας κόκκινη

σημαία. Ἡ εἰκόνα αὐτὴ δὲν εἶναι ὀρθόδοξη, ἀλλὰ δυτική. Ἐπικράτησε

στὴν Ἀνατολή, ὅταν ἡ ὀρθόδοξη ἁγιογραφία ἀποκόπηκε ἀπὸ τὶς ρίζες της,

τὴ βυζαντινὴ παράδοση, λόγω τῆς ἐπικράτησης τῆς ζωγραφικῆς τῆς

Ἀναγέννησης. Ὑποστηρίχθηκε πὼς «ἡ μεγάλη προτίμηση γιὰ τὴν

δυτικότροπη ἀπόδοση τῆς Ἀναστάσεως ὀφείλεται, μεταξὺ τῶν ἄλλων, καὶ

στὴν ἐπίδραση τῶν προσκυνητῶν τῶν Ἁγίων Τόπων, γιατί πάνω ἀπὸ τὴν

εἴσοδο τοῦ Παναγίου Τάφου βρισκόταν παρόμοια (δυτικότροπη) εἰκόνα

τῆς Ἀναστάσεως, πού, ἀντιγραφόμενη στὰ διάφορα ἐνθύμια τῶν

προσκυνητῶν, ἔγινε ὑπόδειγμα γιὰ πολλοὺς ζωγράφους. Ὥστε μποροῦμε

νὰ ποῦμε πώς, ὁ συγκεκριμένος εἰκονογραφικὸς τύπος, διαδόθηκε τόσο

ἀπὸ τὴ δυτικὴ τέχνη, ὅσο καὶ ἀπ᾿ τοὺς Ἁγίους Τόπους» (Εἰκόνες τῆς

κρητικῆς τέχνης... σ. 357).

Παρακάτω θὰ παρουσιάσουμε καὶ θὰ ἀναλύσουμε τὴν εἰκόνα τῆς

Ἀναστάσεως, ποὺ λέγεται καὶ «Ἡ εἰς ᾍδου Κάθοδος, γιατὶ εἶναι ἡ γνήσια

εἰκὼν τῆς Ἀναστάσεως, ἣν παρέδωσαν ἡμῖν οἱ παλαιοὶ ἁγιογράφοι,

σύμφωνος μὲ τὴν ὑμνωδίαν τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἐκφράζει δὲ διὰ τῆς

ζωγραφικῆς ὅσα ἱερὰ καὶ συμβολικὰ νοήματα ἐκφράζει ἰδίᾳ τὸ

πασίγνωστον καὶ ὑπὸ πάντων ψαλλόμενον, ἀπὸ παίδων ἕως γερόντων,

τροπάριον, «Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ

τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος» (Φ. Κόντογλου).

Περιγραφὴ τῆς εἰκόνας

Στὴ βάση τῆς εἰκόνας ἀνάμεσα σὲ ἀπότομους βράχους, ἀνοίγεται μία

σκοτεινὴ ἄβυσσος. Διακρίνουμε τίς μαρμάρινες σαρκοφάγους, τίς πύλες

τῆς κολάσεως μὲ τίς σκόρπιες κλειδαριές, καρφιὰ καὶ κλεῖθρα, καθὼς καὶ

τίς μορφὲς τοῦ σατανᾶ καὶ τοῦ Ἅδη μὲ τὰ φοβισμένα πρόσωπα καὶ τὰ

γυάλινα μάτια. Εἶναι τὰ «κατώτατα τῆς γῆς», «τὰ ταμεῖα τοῦ ᾍδου», ὅπου

κατέβηκε ὁ Κύριος γιὰ νὰ κηρύξει τὴ σωτηρία «τοῖς ἀπ’ αἰῶνος ἐκεῖ

καθεύδουσι».

Πάνω ἀπὸ τὸ σπήλαιο, στὸ κέντρο τῆς εἰκόνας, προβάλλει ὁ νικητὴς τοῦ

θανάτου, ὁ Χριστός. Ὁ φωτοστέφανος τῆς κεφαλῆς του, τὰ χρυσοκόκκινα

ἱμάτιά του ποὺ ἀκτινοβολοῦν, καὶ ἡ θριαμβευτικὴ ὄψη τοῦ προσώπου του

ἐναρμονίζονται πλήρως μὲ τὸ δίστιχο τῆς πασχαλινῆς ἀκολουθίας:

Χριστὸς κατελθὼν πρὸς πύλην Ἅδου μόνος,

Λαβὼν ἀνῆλθε πολλά τῆς νίκης σκῦλα (=λάφυρα).

Ὁ Χριστὸς ἐπιστρέφει τροπαιοῦχος ἀπὸ τὴ μάχη του μὲ τὸν ἅδη

κρατώντας τὰ πρῶτα λάφυρα τῆς νίκης. Εἶναι ὁ Ἀδὰμ ποὺ τὸν κρατάει

ἀπὸ τὸ χέρι, ἐνῶ ἐκεῖνος γονατιστὸς τὸν κοιτάζει εὐχαριστιακά. Πίσω του

ἡ Εὔα μὲ κατακόκκινο μαφόριο καὶ κοντά της οἱ δίκαιοι, ποὺ περίμεναν μὲ

πίστη τὴν ἔλευση τοῦ Λυτρωτῆ. Ἀνάμεσά τους ὁ Ἄβελ ποὺ πρῶτος

γεύτηκε τὸν θάνατο. Στὴν ἀριστερὴ πλευρὰ εἰκονίζονται οἱ βασιλεῖς καὶ

οἱ προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης Δαβίδ, Σολομών, Μωυσῆς, Πρόδρομος

κ.ἄ. Ὅλοι αὐτοὶ ἀναγνώρισαν τὸ Λυτρωτὴ ὅταν κατέβηκε στὸν ἅδη καὶ

προετοίμασαν τὸ κήρυγμά του, ὥστε νὰ βρεῖ ἀνταπόκριση στὶς ψυχὲς τῶν

κεκοιμημένων.

Σὲ μερικὲς εἰκόνες ἡ παράσταση τοῦ τροπαιούχου Κυρίου εἶναι πιὸ

ἐκφραστική, γιατὶ σ᾿ αὐτὲς ὁ Κύριος κρατάει στὸ χέρι του τὸ ζωηφόρο

Σταυρό, τῆς εὐσεβείας τὸ «ἀήττητον τρόπαιον», μὲ τὸν ὁποῖο

καταργήθηκε ἡ δύναμη καὶ τὸ κράτος τοῦ θανάτου.

Ἀλλοῦ ἔχουμε στὸ ἐπάνω μέρος τῆς εἰκόνας δύο ἀγγέλους ποὺ κρατοῦν

στὰ χέρια τοὺς τὰ σύμβολα τοῦ Πάθους καὶ στὸ σπήλαιο τὸ θάνατο νὰ

παριστάνεται μὲ γέροντα ἁλυσοδεμένο. Εἶναι δεμένος ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους

μὲ τὰ ἴδια δεσμά, μὲ τὰ ὁποῖα εἶχε δέσμιο καὶ ὑποχείριο τὸ γένος τῶν

ἀνθρώπων.

Τὴν παράσταση κλείνουν δύο γκρίζοι βράχοι μὲ ἐπίπεδους ἐξῶστες καὶ οἱ

ἐπιγραφές: «Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ» καὶ «ΙΣ ΧΣ».

Ὡραῖα παρατηρήθηκε, πὼς «ἡ σύνθεση τῆς εἰκόνας εἶναι βαθιὰ

μελετημένη, ἀκόμα καὶ στὶς μικρότερες λεπτομέρειές της. Ὅλα, ἀπὸ τὸ

σχῆμα τῶν βράχων στὸ δεύτερο ἐπίπεδο ὡς καὶ τὶς ἀναλογίες τῶν

χρωμάτων, περιέχουν ἕνα βαθύτερο νόημα καὶ ὑπακούουν σ’ ἕνα γενικὸ

σχέδιο. Ἡ εἰκαστικὴ ἀπεικόνιση τοῦ ἀπόκρυφου κειμένου ἀποκτᾶ

συμβολικὸ χαρακτήρα. Ταυτόχρονα, ὅμως, δὲν χάνεται ἡ σχέση μὲ τὰ

συγκεκριμένα ἐπεισόδια τοῦ κειμένου»
(Εἰκόνες τῆς κρητικῆς τέχνης..., σ.327).

(«Ὁ Μυστικὸς Κόσμος τῶν Βυζαντινῶν Εἰκόνων», Γκότσης Χρῆστος,

Ἔκδ. Ἀποστολικῆς &ιακονίας)