Περι μεταφράσεως Λειτουργικών κειμένων

ΛΟ­ΓΟΣ  ΠΕ­ΡΙ  ΜΕ­ΤΑ­ΦΡΑ­ΣΕ­ΩΝ  ΚΑΙ Ο­ΧΙ ΜΟ­ΝΟΝ

 

Πνευ­μα­τι­κὰ «ὀ­κνη­ροὶ» ἀρ­χι­ε­ρεῖς,

ἱ­ε­ρεῖς κι ἐκ­κλη­σι­α­ζό­με­νοι [1]

Γρa­φει ο Λαυ­ρeν­τι­ος Ντετ­ζι­oρ­τζι­ο

Ἡ ὑ­πο­κρι­σί­α τῶν ὑ­περ­μά­χων τῆς με­τα­φρά­σε­ως τῶν λει­τουρ­γι­κῶν κει­μέ­νων τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Ἐκ­κλη­σί­ας μας πε­ρίσ­σε­ψε πλέ­ον· ἔ­γι­νε θρά­σος καὶ οἴ­η­ση!­!! Ἀ­σχη­μο­νοῦν παν­τοι­ο­τρό­πως καὶ ἀ­πο­κα­λοῦν, κα­τὰ πε­ρί­στα­ση, τοὺς ὀρ­θο­δό­ξως φρο­νοῦν­τες ἀ­πὸ «φον­τα­μεν­τα­λι­στὲς» καὶ «τα­λιμ­πὰν» (χρή­ζον­τες ψυ­χι­α­τρι­κῆς μέ­ρι­μνας καὶ ἀ­γω­γῆς), σὲ «τρο­μο­κρά­τες» (ἁρ­μο­δι­ό­τη­τας τῆς Ἀ­στυ­νο­μί­ας καὶ τῆς Ἀν­τι­τρο­μο­κρα­τι­κῆς), ἕ­ως «ἄ­τα­κτα παι­δι­ὰ» (ποὺ πρὸς φρο­νη­μα­τι­σμό τους ξυ­λο­κο­ποῦν­ται ἐν­τὸς τῶν ἱ­ε­ρῶν να­ῶν μας καὶ ἐν ὥ­ρᾳ θεί­ας Λει­τουρ­γί­ας ἀ­πὸ «ἀ­γα­πό­φι­λους» ἱ­ε­ρεῖς καὶ «μει­λι­χί­ους» δε­σπο­τι­κοὺς μπρά­βους).

Ἡ Ἱ­ε­ρὰ Σύ­νο­δος —κα­τό­πιν τῆς γε­νι­κῆς κα­τα­κραυ­γῆς ποὺ εἶ­χαν προ­κα­λέ­σει— μὲ ἀ­πό­φα­σή της εἶ­χε ἀ­να­στεί­λει προ­σω­ρι­νὰ τὴ με­τα­φρα­στι­κὴ φό­ρα καὶ κα­τη­φό­ρα τῶν νε­ω­τε­ρι­στῶν, κυ­ρί­ως τῶν πε­ρισ­σό­τε­ρο ἐ­κτε­θει­μέ­νων μη­τρο­πο­λι­τῶν Δη­μη­τρι­ά­δος κ. Ἰ­γνα­τί­ου, Πρε­βέ­ζης κ. Με­λε­τί­ου καὶ Σιατίστης Παύλου. Ἄ­φη­νε ὡ­στό­σο ἀ­νοι­κτὸ τὸ θέ­μα, ὅ­τι θὰ δι­ε­ρευ­νη­θεῖ στὸ μέλ­λον ἀ­πὸ εἰ­δι­κὲς ἐ­πι­τρο­πές, συμ­πό­σι­α, ἡ­με­ρί­δες καὶ συ­νέ­δρι­α. Τό­τε οἱ θε­σμι­κοὶ ἀν­τὶ-οἰ­κου­με­νι­στὲς ἀ­κρί­τως καὶ ἀ­δι­α­κρί­τως εἶ­χαν βι­α­στεῖ νὰ πα­νη­γυ­ρί­σουν καὶ νὰ ἐ­παι­νέ­σουν τὴν Ἱ­ε­ρὰ Σύ­νο­δο γι­ὰ τὴν ἀ­πό­φα­σή της. Μά­λι­στα ἐ­πέ­κρι­ναν ἐ­κεί­νους ποὺ ἐ­ξέ­φρα­ζαν ἔν­το­νες ἐ­πι­φυ­λά­ξεις γι­ὰ τὴν εἰ­λι­κρί­νει­α τῆς συ­νο­δι­κῆς ἀ­πο­φά­σε­ως, ἡ ὁποία δὲν ἔ­κλει­νε ὁ­ρι­στι­κὰ τὸ θέ­μα ἀ­πορ­ρί­πτον­τας ρη­τῶς τὶς με­τα­φρά­σεις τῶν λει­τουρ­γι­κῶν κει­μέ­νων ἀλ­λὰ τὸ ἄ­φη­νε ἐκ­κρε­μές.

Ἐ­πι­βε­βαι­ώ­νον­τας τὶς τό­τε ἐκ­φρα­σθεῖ­σες ἐ­πι­φυ­λά­ξεις, προ­σφά­τως συ­νῆλ­θε «ὑ­πὸ τὴν αἰ­γί­δα τοῦ Μακ. Ἀρ­χι­ε­πι­σκό­που Ἀ­θη­νῶν καὶ πά­σης Ἑλ­λά­δος κ. Ἱ­ε­ρω­νύ­μου[2]» «τὸ ΙΓ΄ Πα­νελ­λή­νι­ο Λει­τουρ­γι­κὸ Συμ­πό­σι­ο Στε­λε­χῶν Ἱ­ε­ρῶν Μη­τρο­πό­λε­ων, τὸ ὁ­ποῖ­ο δι­ορ­γα­νώ­νει ἡ Ἱ­ε­ρὰ Σύ­νο­δος τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος» δι­ὰ τῆς Εἰ­δι­κῆς Συ­νο­δι­κῆς Ἐ­πι­τρο­πῆς Λει­τουρ­γι­κῆς Ἀ­να­γεν­νή­σε­ως[3], μὲ γε­νι­κὸ θέ­μα «Ὁ λει­τουρ­γι­κὸς λό­γος τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Ἐκ­κλη­σί­ας σή­με­ρα», δη­λα­δὴ τὴ με­τά­φρα­ση τῶν λει­τουρ­γι­κῶν κει­μέ­νων, καὶ στὸ ὁ­ποῖ­ο κυ­ρι­αρ­χοῦ­σαν ὡς δι­ορ­γα­νω­τὲς καὶ εἰ­ση­γη­τὲς οἱ νε­ω­τε­ρι­στές, προ­οι­ω­νί­ζον­τας καὶ τὰ ἀ­πο­τε­λέ­σμα­τά του!­.­..[4] Ἄ­ρα τὸ θέ­μα τῶν με­τα­φρά­σε­ων προ­χω­ρεῖ, γι­α­τὶ ὅ­ταν συ­ζη­τεῖ­ται κά­τι «ἀ­δι­α­πραγ­μά­τευ­το» ση­μαί­νει ὅ­τι κα­θί­στα­ται δι­α­πραγ­μα­τεύ­σι­μο κι ἐ­πί­κειν­ται ἐ­ξε­λί­ξεις!­.­..

Ἐ­πι­χει­ρη­μα­το­λο­γοῦν καὶ κό­πτον­ται οἱ νε­ω­τε­ρι­στές, ὅ­τι μὲ τὶς με­τα­φρά­σεις καὶ μὲ τὴν «λει­τουρ­γι­κὴ ἀ­να­γέν­νη­ση» ἐν­δι­α­φέ­ρον­ται γι­ὰ τὴν προ­σέ­λευ­ση πε­ρισ­σο­τέ­ρων πι­στῶν στοὺς ἱ­ε­ροὺς να­οὺς καὶ τὴν προ­σέλ­κυ­ση πε­ρισ­σο­τέ­ρων ἀν­θρώ­πων στὴν Ἐκ­κλη­σί­α —τὴν ἐ­ξου­νι­τι­σμέ­νη καὶ παγ­κο­σμι­ο­ποι­η­μέ­νη «ἐκ­κλη­σί­α» τῆς Νέ­ας Ἐ­πο­χῆς, τὴν Παν­θρη­σκεί­α, βε­βαί­ως!­!! Δὲν τὸ κρύ­βουν, ἄλ­λω­στε, ὅ­τι ἐ­πι­δι­ώ­κουν μέ­σα στοὺς ὀρ­θο­δό­ξους ἱ­ε­ροὺς να­ούς μας νὰ λα­τρεύ­ε­ται ὁ Ἀν­τί­χρι­στος ἀπὸ «μετα-πατερικῶς» μεταλλαγμένους πιστούς!­!!

***

Γι­ὰ ἐ­κεί­νους, ὡ­στό­σο, ποὺ δὲν κα­τα­λα­βαί­νουν τὴν πρω­τό­τυ­πη γλῶσ­σα τῶν λει­τουρ­γι­κῶν κει­μέ­νων ὑ­πάρ­χουν λύ­σεις ἄ­ρι­στες γι­ὰ νὰ τὰ κα­τα­νο­ή­σουν· ἀλ­λὰ χρει­ά­ζε­ται καὶ κά­ποι­ον κό­πο νὰ κα­τα­βά­λουν οἱ ἀρ­χι­ε­ρεῖς, ἱ­ε­ρεῖς κι ἐν­τε­ταλ­μέ­νοι ἱ­ε­ρο­κή­ρυ­κες, χρει­ά­ζε­ται χρό­νος καὶ ὑ­πο­μο­νὴ καὶ προ­σο­χὴ ποὺ πρέ­πει νὰ διαθέσουν οἱ ἐκ­κλη­σι­α­ζό­με­νοι πι­στοί, ἐγ­κα­τα­λεί­πον­τας ἀμ­φό­τε­ροι τὴν πνευ­μα­τι­κὴ «ὀ­κνη­ρί­α» καὶ τὴν «πε­ρὶ πολ­λῶν» τύρ­βην[5], ὥ­στε νὰ ἀ­σχο­λη­θοῦν καὶ μὲ τὰ τῆς Πί­στε­ως:

• Ὑ­πάρ­χει τὸ θεῖ­ον κή­ρυγ­μα, ποὺ πρέ­πει ἀ­νελ­λει­πῶς νὰ γί­νε­ται ἐν­τὸς τοῦ ἱ­ε­ροῦ να­οῦ, τὸ ὁ­ποῖ­ο ἐ­ξη­γεῖ κι ἐ­κλα­ϊ­κεύ­ει τὰ λει­τουρ­γι­κὰ κεί­με­να καὶ τὸ μή­νυ­μά τους.
• Ὑ­πάρ­χουν οἱ κύ­κλοι με­λέ­της τῆς Ἁ­γί­ας Γρα­φῆς καὶ ἄλ­λες συ­νά­ξεις, ὅ­που πρέ­πει νὰ ἑρ­μη­νεύ­ον­ται καὶ ἐ­ξη­γοῦν­ται τὰ λει­τουρ­γι­κὰ κεί­με­να.
• Ὑ­πάρ­χουν οἱ πνευ­μα­τι­κοὶ καὶ οἱ γέ­ρον­τες, ποὺ μπο­ροῦν καὶ πρέ­πει νὰ δι­δά­σκουν, νὰ ἑρ­μη­νεύ­ουν καὶ νὰ ἐ­ξη­γοῦν τὰ λει­τουρ­γι­κὰ κεί­με­να, καὶ ὄ­χι μό­νον αὐ­τά· νὰ ὑ­πο­δει­κνύ­ουν τὴ σχε­τι­κὴ βι­βλι­ο­γρα­φί­α καὶ νὰ πα­ρα­κο­λου­θοῦν ἐκ τοῦ σύ­νεγ­γυς τὴ με­λέ­τη τῶν πνευ­μα­τι­κῶν τους τέ­κνων.
• Ὑ­πάρ­χει ἡ κα­τή­χη­ση, ποὺ πρέ­πει νὰ εὐ­αγ­γε­λί­ζει τὰ παι­δι­ὰ καὶ τοὺς νε­ο­φω­τί­στους καὶ συ­νε­χῶς νὰ ἐ­πα­νευ­αγ­γε­λί­ζει τοὺς ἐ­νη­λί­κους!­.­..
• Ὑ­πάρ­χουν ἐ­πί­σης πά­ρα πολ­λὲς με­τα­φρά­σεις ὅ­λων τῶν λει­τουρ­γι­κῶν κει­μέ­νων σὲ κυ­κλο­φο­ροῦν­τα βι­βλί­α, τὰ ὁ­ποῖ­α εὔ­κο­λα μπο­ρεῖ νὰ προ­μη­θευ­τεῖ ὁ ἐν­δι­α­φε­ρό­με­νος πι­στὸς, καὶ μὲ τὴ με­λέ­τη τους νὰ «κα­τα­νο­ή­σει» τὸ πε­ρι­ε­χό­με­νο τῶν λει­τουρ­γι­κῶν κει­μέ­νων —εἴ­τε πρὶν εἴ­τε με­τὰ τὴν θεί­α Λει­τουρ­γί­α ἢ ἄλ­λη λα­τρευ­τι­κὴ σύ­να­ξη εἴ­τε σὲ ἀ­νύ­πο­πτο χρό­νο.
• Ὑ­πάρ­χουν πά­ρα πολ­λὲς δυ­να­τό­τη­τες γι­ὰ νὰ κα­τα­νο­ή­σει, ἐ­κεῖ­νος ποὺ πραγ­μα­τι­κὰ τὸ ἐ­πι­θυ­μεῖ, τὰ λει­τουρ­γι­κὰ κεί­με­να: χω­ρὶς νὰ πει­ραχ­τεῖ ἡ ὀρ­θό­δο­ξη λα­τρευ­τι­κὴ πα­ρά­δο­ση, χω­ρὶς νὰ ἀ­πω­λέ­σει ἡ θεί­α λα­τρεί­α τὴν θε­ο­λο­γι­κὴ ἀ­κρί­βει­ά της, χω­ρὶς νὰ χά­σει τὴν ποι­η­τι­κὴ αἰ­σθη­τι­κή της καὶ χω­ρὶς νὰ ἀ­πο­βά­λει τὴν κα­τα­νυ­κτι­κὴ δι­ά­στα­σή της —τὴν μό­νη ποὺ ὁ­δη­γεῖ στὴν ὑ­περ­βα­τι­κή, στὴν ὄν­τως κα­τα­νό­η­ση.
• Ἀλ­λὰ γι­ὰ νὰ συμ­βεῖ αὐ­τὸ χρει­ά­ζε­ται τὸ ἐν­δι­α­φέ­ρον, ἡ πνευ­μα­τι­κὴ προ­αί­ρε­ση, ὁ πό­θος τοῦ πι­στοῦ νὰ κα­τα­νο­ή­σει, νὰ κα­τα­νυχ­τεῖ στὴ θεί­α Λα­τρεί­α, ὅ­που τε­λοῦν­ται τὰ ἱ­ε­ρὰ Μυ­στή­ρι­α, ὥ­στε νὰ λει­τουρ­γή­σει ἡ φώ­τι­ση τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, τὸ ἔ­λε­ος καὶ ἡ οἰ­κο­νο­μί­α τοῦ Κυ­ρί­ου καὶ Θε­οῦ μας Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, ἡ ὑ­πέρ­βα­ση· γι­α­τὶ ἄ­νευ τού­των καμ­μί­α με­τά­φρα­ση καὶ οὐ­δε­μί­α δι­δα­χὴ μπο­ροῦν νὰ μᾶς προ­σφέ­ρουν τὴν —αἱ­ρε­τι­κῇ ἀ­δεί­ᾳ— «κα­τα­νό­η­ση» τῶν λει­τουρ­γι­κῶν κει­μέ­νων!­.­..
• Δὲν πρέ­πει ἄλ­λω­στε νὰ μᾶς δι­α­φεύ­γει τὸ γε­γο­νός, ὅ­τι ἡ «κα­τα­νό­η­ση» ἐμ­πε­ρι­έ­χει τὸν ἐλ­λο­χεύ­ον­τα κίν­δυ­νο τῆς αἱ­ρέ­σε­ως. Γι’ αὐ­τὸ οἱ ἅ­γι­οι καὶ θε­ο­φό­ροι Πα­τέ­ρες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας ἀ­σχο­λή­θη­καν τό­σο ἐ­πι­στα­μέ­νως καὶ θε­ο­πνεύ­στως μὲ τὴ δι­δα­σκα­λί­α, ἑρ­μη­νεί­α κι ἐ­ξή­γη­ση τῶν ἱ­ε­ρῶν κει­μέ­νων χω­ρὶς πο­τὲ νὰ ὑ­πο­στη­ρί­ξουν ἢ νὰ προ­βοῦν στὴν αὐ­το­τε­λῆ καὶ ἀ­πο­σπα­σμα­τι­κὴ με­τά­φρα­σή τους. Καὶ μό­νον ὅ­ταν ὁ Κύ­ρι­ος θέ­λη­σε, οἰ­κο­νό­μη­σε τὴν μο­να­δι­κὴ θε­ό­πνευ­στη καὶ ἐν Ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι με­τά­φρα­ση τῆς Πα­λαι­ᾶς Δι­α­θή­κης ἀ­πὸ τοὺς ἑ­βδο­μή­κον­τα —θε­ο­πνευ­στί­α ἀν­τί­στοι­χη ἐκείνης τῆς συγ­γρα­φῆς τῶν ἁ­γί­ων γρα­φῶν— ποὺ ἔ­τυ­χε δι­α­χρο­νι­κὰ τῆς γε­νι­κῆς καὶ ἀ­δι­αμ­φι­σβή­τη­της ἀ­πο­δο­χῆς ἐν­τὸς τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τοῦ Χρι­στοῦ!

***

Ἄ­ρα, ποῦ βρί­σκε­ται τὸ πρό­βλη­μα τῶν ὑ­πο­στη­ρι­ζόν­των μετὰ τόσης ἐπιμονῆς —ὄντως φονταμενταλιστικῆς καὶ ταλιμπανιστικῆς, θὰ ἔλεγα— τὶς με­τα­φρά­σεις, ὥ­στε νὰ ἐ­πι­δι­ώ­κουν τὴν αὐ­θαί­ρε­τη καὶ νε­ω­τε­ρι­στι­κὴ ἐ­πι­βο­λή τους;

Μὰ φυ­σι­κὰ τὸ πρό­βλη­μα τῶν αἱ­ρε­τι­κῶν κι αἱ­ρε­τι­ζόν­των δε­σπο­τά­δων εἶ­ναι ἡ ἐ­πι­δι­ω­κο­μέ­νη ἀ­πὸ αὐ­τοὺς ἐ­πι­βο­λὴ τῆς «λει­τουρ­γι­κῆς ἀ­να­γεν­νή­σε­ως» —τῆς ὁ­ποί­ας ὁ φο­ρέ­ας εἶ­ναι ἡ Εἰ­δι­κὴ Συ­νο­δι­κὴ Ἐ­πι­τρο­πὴ Λει­τουρ­γι­κῆς Ἀ­να­γεν­νή­σε­ως (αἱ­ρε­τι­κῆς ἀ­να­θε­ω­ρή­σε­ως καὶ δι­α­στρε­βλώ­σε­ως τῆς θεί­ας Λα­τρεί­ας ὑπὸ τὴν ἄμεση ἐποπτεία καὶ καθοδήγηση τῆς δεσποτοκρατίας!­!­!) καὶ τὸ πρῶ­το σκα­λο­πά­τι της εἶ­ναι οἱ με­τα­φρά­σεις— ποὺ ὁ­δη­γεῖ στὴν εὐ­ρύ­τε­ρη καὶ βα­θύ­τε­ρη τῶν με­τα­φρά­σε­ων δι­α­στρο­φὴ καὶ με­τάλ­λα­ξη τῆς ὀρ­θο­δό­ξου θεί­ας Λα­τρεί­ας, στὴν ἄμ­βλυν­ση καὶ νό­θευ­ση τῆς ὀρ­θο­δό­ξου ἱ­ε­ρᾶς Πα­ρα­δό­σε­ως, στὴν ἀ­πο­δό­μη­ση καὶ ἀ­πο­δυ­νά­μω­ση τοῦ ἰ­σχυ­ροῦ ὀρ­θο­δό­ξου Φρο­νή­μα­τος, ὥ­στε νὰ κα­τα­στεῖ ἐ­φι­κτὸς ὁ ἀ­πὸ μα­κροῦ χρό­νου[6] ἐ­πι­δι­ω­κό­με­νος ἐ­ξου­νι­τι­σμὸς τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Ἐκ­κλη­σί­ας μας καὶ ἡ ἀ­φο­μοί­ω­σή της στὴν οἰ­κου­με­νι­στι­κὴ καὶ ἐν τέ­λει συγ­κρη­τι­στι­κὴ χο­ά­νη τῆς ἑ­ω­σφο­ρι­κῆς Νέ­ας Ἐ­πο­χῆς τοῦ Ἀν­τι­χρί­στου!­!!

Γι­α­τὶ ἡ θεί­α Λα­τρεί­α εἶ­ναι ἡ πραγ­μά­τω­ση καὶ ἡ ἐ­φαρ­μο­γὴ τῆς Θε­ο­λο­γί­ας. Ἄ­ρα ὑ­πο­νο­μεύ­ον­τας τὴν θεί­α Λα­τρεί­α —μὲ τὴν ἐκ­συγ­χρο­νι­στι­κὴ καὶ ἐ­ξω-συ­νο­δι­κὴ οἰ­κο­νο­μί­α καὶ τοὺς νε­ω­τε­ρι­σμοὺς— ὑ­πο­σκά­πτε­ται ἡ δογ­μα­τι­κὴ ἀ­κρί­βει­α κι ἔτ­σι ἀ­νοί­γον­ται δι­ά­πλα­τα οἱ κερ­κό­πορ­τες γι­ὰ τὴν εἰ­σβο­λὴ τῶν αἱ­ρέ­σε­ων στὴν Ἁ­γί­α Ὀρ­θο­δο­ξί­α μας, στὴν Ἐκ­κλη­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ.

Ἀλ­λὰ αὐ­τὸ ἀκριβῶς εἶ­ναι τὸ ἔρ­γο τῶν δε­σπο­τά­δων-ἐρ­γο­λά­βων τοῦ Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ καὶ τῶν πα­ρα­τρε­χα­μέ­νων ποὺ ὡς θία­σοι τοὺς ἀ­κο­λου­θοῦν: ὁ λα­τι­νό­φρων καὶ πα­πο­κί­νη­τος ἐ­ξου­νι­τι­σμὸς καὶ ἡ προ­τε­σταν­τι­κὴ οἰ­κου­με­νι­στι­κο­ποί­η­ση τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Ἐκ­κλη­σί­ας· γι­ὰ νὰ πα­ρα­σύ­ρουν τὸν πι­στὸ λα­ὸ τοῦ Θε­οῦ στὶς πά­σης φύ­σε­ως καὶ προ­ε­λεύ­σε­ως αἱ­ρέ­σεις καὶ στὴν ἀ­πώ­λει­α τῆς σω­τη­ρί­ας καὶ τῆς Βα­σι­λεί­ας τῶν Οὐ­ρα­νῶν, μὲ τὴν ὑ­πο­κρι­τι­κὴ μει­λι­χι­ό­τη­τά τους καὶ τὸν δαι­μο­νι­κὸ λα­ϊ­κι­σμό τους, ἀλ­λὰ καὶ μὲ τὰ ἑωσφορικὰ ἐ­ξου­σι­α­στι­κὰ μέ­σα τοῦ αὐ­ταρ­χι­κοῦ, αὐ­θαι­ρέ­του καὶ ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κοῦ κα­θε­στῶ­τος τῆς δε­σπο­το­κρα­τί­ας.

Ἐ­πι­βάλ­λουν μί­α θρη­σκεί­α «ἀ­λὰ-κὰρτ», προ­σαρ­μό­ζον­τας τὴν Ὀρ­θό­δο­ξη Πί­στη, τὸ Ἱ­ε­ρὸ Εὐ­αγ­γέ­λι­ο, τὴν Ἱ­ε­ρὰ Πα­ρά­δο­ση, τὴν Ἁ­γι­ο­πα­τε­ρι­κὴ Δι­δα­σκα­λί­α, στὴν ἁ­μαρ­τω­λό­τη­τά μας· νο­θεύ­ον­τας τὸ πνευ­μα­τι­κὸ φάρ­μα­κο καὶ ἀ­πο­δυ­να­μώ­νον­τας τὴν πνευ­μα­τι­κὴ θε­ρα­πεί­α τῆς σω­τη­ρί­ας μας, μᾶς ὁ­δη­γοῦν συ­νει­δη­τὰ στὴν ἀ­πώ­λει­α, ἐ­κεῖ­νοι, ποὺ ἐκ τῆς ἱ­ε­ρω­σύ­νης τους καὶ τοῦ ἱ­ε­ρα­τι­κοῦ ἀ­ξι­ώ­μα­τός τους, εἶ­ναι ταγ­μέ­νοι —καὶ μά­λι­στα μὲ φο­βε­ροὺς ὅρ­κους καὶ ὑ­πο­σχέ­σεις πρὸς τὸν Κύ­ρι­ο— νὰ μᾶς ὁ­δη­γή­σουν στὴ σω­τη­ρί­α καὶ τὴ Βα­σι­λεί­α τῶν Οὐ­ρα­νῶν!­!!

Ἀλ­λὰ ἡ εὐ­θύ­νη γι’ αὐ­τὸ δὲν εἶ­ναι μό­νον δι­κή τους.

***

Ἡ κομ­πορ­ρη­μο­σύ­νη τῆς ἀ­μά­θει­άς μας, ἡ πό­ρω­ση τῆς πνευ­μα­τι­κῆς ὀ­κνη­ρί­ας μας, ἡ αὐ­θά­δει­α τῆς ἀ­νευ­θυ­νό­τη­τάς μας, ἡ «πε­ρὶ πολ­λῶν» πο­λυ­μέ­ρι­μνά μας, ἡ κα­θε­στω­τι­κὴ-ἐξουσιαστικὴ ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γί­α μας, οἱ ἀντὶ-οἰκουμενιστικὲς ἀρ­χη­γι­κὲς κο­κο­ρο­μα­χί­ες μας, ἐ­γω­ϊ­σμοὶ, ἐμ­πά­θει­ες καὶ ζη­λο­φθο­νί­ες καὶ πολ­λὲς ἄλ­λες «ἀ­ρε­τὲς» τῆς οἰ­η­μα­τι­κῆς ψυ­χο­πα­θο­λο­γί­ας μας, εἶ­ναι ποὺ δί­νουν πρό­σφο­ρο ἔ­δα­φος στὴν —μὲ γε­ω­με­τρι­κὴ πρό­ο­δο— ἐ­ξά­πλω­ση τοῦ αἱ­ρε­τι­κοῦ ἐ­κμαυ­λι­σμοῦ μας ἀ­πὸ τοὺς δε­σπο­τά­δες-ἐρ­γο­λά­βους τοῦ Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ.

Δη­λα­δή, δὲν εἴ­μα­στε ἁ­πλῶς ἐ­φε­κτι­κοὶ στὴν αἵ­ρε­ση, ἀλ­λὰ συ­νει­δη­τὰ ἐ­πι­θυ­μοῦ­με κι ἐ­πι­δι­ώ­κου­με —­ἀπατῶν­τες ἑ­αυ­τοὺς καὶ ἀλ­λή­λους— νὰ «ἰ­σορ­ρο­πή­σου­με» τὴν ἁ­μαρ­τί­α μας μὲ τὴν ἔμφυτη ὀρ­θό­δο­ξη ἀ­να­φο­ρά μας· ποὺ πα­ρὰ τὴν πνευ­μα­τι­κὴ ὀ­λι­γω­ρί­α καὶ πα­ρα­σπον­δί­α μας ἐ­πι­μέ­νει, θεί­ᾳ χά­ρι­τι, νὰ κρα­τι­έ­ται σὲ κά­ποι­α γω­νι­ὰ τῆς καρ­δι­ᾶς μας καὶ νὰ μᾶς ἐ­λέγ­χει!­.­..

Εἶ­ναι πρω­τί­στως κι ἐν­δε­χο­μέ­νως ἀ­πο­κλει­στι­κὰ δι­κή μας ἡ εὐ­θύ­νη: ποὺ ἐ­πι­τρέ­που­με στοὺς αἱ­ρε­τι­κοὺς κι αἱ­ρε­τί­ζον­τες δε­σπο­τά­δες, ἡ­γου­μέ­νους καὶ πνευ­μα­τι­κοὺς —οἱ ὁποῖοι ὑ­πε­ξαί­ρε­σαν τὴν ἱ­ε­ρω­σύ­νη τους καὶ σφε­τε­ρί­ζον­ται τὸ ἱ­ε­ρα­τι­κό τους ἀ­ξί­ω­μα— νὰ ἐ­πι­τε­λοῦν αὐ­τὸ τὸ ἑ­ω­σφο­ρι­κὸ ἔρ­γο· ποὺ τοὺς ἀ­πο­δε­χό­μα­στε καὶ τοὺς ἀ­κο­λου­θοῦ­με· ποὺ δὲν ἀ­πο­τει­χι­ζό­μα­στε ἀ­πὸ αὐ­τοὺς καὶ τὶς αἱ­ρε­τι­κὲς σφη­κο­φω­λι­ὲς ποὺ τοὺς πε­ρι­βάλ­λουν.

Εἶ­ναι πρω­τί­στως κι ἐν­δε­χο­μέ­νως ἀ­πο­κλει­στι­κὰ δι­κή μας ἡ εὐ­θύ­νη: ἐ­ὰν ἀ­να­λο­γι­στοῦ­με ὅ­τι πρὸ τοῦ φο­βε­ροῦ βή­μα­τος τοῦ Χρι­στοῦ θὰ στα­θεῖ κα­θέ­νας μας μό­νος γι­ὰ ν’ ἀ­πο­λο­γη­θεῖ, ἀ­νε­ξαρ­τή­τως ἀπὸ τὸ σὲ ποι­ὸν «βα­ρὺ» δε­σπό­τη ἢ «πο­λὺ» γέ­ρον­τα ἢ «με­γά­λο» πνευ­μα­τι­κὸ εἴ­μα­στε.­.. «νη­ο­λο­γη­μέ­νοι»!­!!

Καὶ πρέ­πει νὰ εἴ­μα­στε προ­ε­τοι­μα­σμέ­νοι γι­ὰ τὸ αὐ­το­νό­η­το: δὲν θὰ δώ­σου­με λό­γο μό­νον γι­ὰ τὰ μι­κρὰ ἢ με­γά­λα ἁ­μαρ­τή­μα­τά μας, ἀλ­λὰ κυ­ρί­ως γι­ὰ τὴ στά­ση μας καὶ τὰ ἔρ­γα μας ἔ­ναν­τι τῶν αἱ­ρέ­σε­ων καὶ τῶν αἱ­ρε­τι­κῶν, δη­λα­δὴ ἔ­ναν­τι τῆς ἀρ­νή­σε­ως καὶ τῶν ἀρ­νη­τῶν τοῦ Χρι­στοῦ.

Τί νό­η­μα μπο­ρεῖ νὰ ἔ­χει ὁ ἐ­νά­ρε­τος κι ἐγ­κρα­τὴς βί­ος μας χω­ρὶς Χρι­στό; Ἐ­νά­ρε­τος κι ἐγ­κρα­τὴς μπο­ρεῖ νὰ εἶ­ναι ὁ­ποι­οσ­δή­πο­τε —καὶ μά­λι­στα πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πὸ ἐ­μᾶς: ἀ­κό­μη καὶ ὁ μα­σῶ­νος καὶ ὁ μου­σουλ­μά­νος καὶ ὁ βου­δι­στὴς καὶ ὁ ἄ­θε­ος κ.ἄ.π.!

Τί νό­η­μα μπο­ρεῖ νὰ ἔ­χει ἡ ἐ­πί­κλη­ση τοῦ ὀ­νό­μα­τος καὶ τῆς ἀ­γά­πης τοῦ Χρι­στοῦ, ὅ­ταν ἀ­πορ­ρί­πτου­με τὴν Ἀ­λή­θει­α τοῦ Χρι­στοῦ ποὺ ἐμ­πε­ρι­έ­χει τὴν Ἀ­γά­πη Του; Ἀλ­λὰ ἀ­γά­πη χω­ρὶς τὴν Ἀ­λή­θει­α Του εἶ­ναι «κα­θῆ­κον», εἶ­ναι «φι­λαν­θρω­πι­κὸ» κι «ἀν­θρω­πι­στι­κὸ» ἔρ­γο, εἶ­ναι ἀγ­γα­ρί­α, εἶ­ναι συ­νή­θει­α, εἶναι ἐπίδειξη, εἶναι ματαιοδοξία, εἶ­ναι ὁ,τι­δή­πο­τε· ὡ­στό­σο δὲν εἶ­ναι ἡ Ἀ­γά­πη Του: γι­α­τὶ στε­ρεῖ­ται τῆς σω­τη­ρι­α­κῆς δυ­να­τό­τη­τας καὶ προ­ο­πτι­κῆς, ποὺ μᾶς πα­ρα­χω­ρεῖ μό­νον ἡ Ἀ­λή­θει­α Του καὶ βρί­σκε­ται μό­νον στὴν Ἐκ­κλη­σί­α Του[7], ὅ­που αὐτὴ ὀρ­θο­το­μεῖται!­.­..

Ὁ Δη­μι­ουρ­γός μας καὶ Πλά­στης μας, κα­τέ­στη­σε τὰ ἐ­κλε­κτὰ πλά­σμα­τά Του —ἐ­μᾶς, τοὺς ἀνθρώπους— ἐ­λεύ­θε­ρες καὶ αὐ­τε­ξού­σι­ες ὑ­πάρ­ξεις· γι­α­τὶ ἀ­πο­τύ­πω­σε στὰ πρό­σω­πά μας τὴν εἰ­κό­να Του καὶ μᾶς προ­ώ­ρι­σε νὰ γί­νου­με —ἐ­λευ­θέ­ρᾳ βου­λή­σει— κα­τὰ χά­ριν θε­οί!­!!

Ἂς γί­νει λοι­πόν τὸ θέ­λη­μά Του! Ἂς ἀ­κο­λου­θή­σου­με, ἂς μι­μη­θοῦ­με, ἂς ἀ­πο­δε­χθοῦ­με τὴν εὐ­λο­γη­μέ­νη κα­τά­φα­ση μιᾶς ἁπλῆς κοπέλας, ποὺ ἔμελλε νὰ γίνει ἡ μητέρα τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ μάνα ὅλου τοῦ κόσμου, τῆς Ὑ­πε­ρα­γί­ας Θε­ο­τό­κου: «Γέ­νοι­το, Κύ­ρι­ε, τὸ θέ­λη­μά Σου!»

Ἂς προ­σπα­θή­σου­με νὰ πρά­ξου­με καὶ νὰ γί­νου­με αὐ­τὸ ποὺ Ἐ­κεῖ­νος ἐ­πι­θυ­μεῖ, πα­ρα­μέ­νον­τες στερ­ροὶ στὴν Ὀρ­θό­δο­ξη Πί­στη μας καὶ προ­α­σπι­ζό­με­νοι ἔ­ναν­τι αἱ­ρέ­σε­ων καὶ αἱ­ρε­τι­κῶν τὴν Ἐκ­κλη­σί­α Του. Ὄ­χι μό­νον τῶν ἐ­κτός, ἀλ­λὰ κυ­ρί­ως τῶν ἐν­τὸς Αὐ­τῆς!­.­.. 

---

[1] Τὸ πα­ρὸν κεί­με­νο σὲ μί­α πρώ­τη μορ­φή του ἀ­ναρ­τή­θη­κε (21 Σεπ. 2011) στὸ ἱ­στο­λό­γι­ο a­p­o­t­i­x­i­si.b­l­o­g­s­ot.c­om

[2] Ὁ Ἀ­θη­νῶν κ. Ἱ­ε­ρώ­νυ­μος —λό­γῳ τῶν ὅ­σων ἀ­ναι­σχύν­τως δι­α­πράτ­τει καὶ ὅ­σων ἐ­θε­λο­δού­λως δὲν πράτ­τει— θὰ πε­ρά­σει στὴν ἐκ­κλη­σι­α­στι­κὴ ἱ­στο­ρί­α ὡς ὁ δω­σί­λο­γος Ἀρ­χι­ε­πί­σκο­πος, ἀν­τί­στοι­χος τοῦ δω­σι­λό­γου Πρω­θυ­πουρ­γοῦ: ὁ μὲν ὡς εἰ­σπρά­κτο­ρας τῶν το­κο­γλύ­φων ξε­που­λά­ει τὴν Ἑλ­λά­δα, ὁ δὲ ὡς προ­βα­τό­σχη­μος λύ­κος ξε­που­λά­ει τὴν Ὀρ­θο­δο­ξί­α· καὶ οἱ δύ­ο ὑ­πη­ρε­τοῦν συ­νει­δη­τὰ καὶ ἐν γνώ­σει τῶν συ­νε­πει­ῶν τῶν πρά­ξε­ών τους τὴν παγ­κο­σμι­ο­κρα­τί­α τῆς ἑ­ω­σφο­ρι­κῆς Νέ­ας Ἐ­πο­χῆς τοῦ Ἀν­τι­χρί­στου!­!!

[3] Καὶ μό­νον τὸ γε­γο­νὸς ὅ­τι ὑ­πάρ­χει Εἰ­δι­κὴ Συ­νο­δι­κὴ Ἐ­πι­τρο­πὴ Λει­τουρ­γι­κῆς Ἀ­να­γεν­νή­σε­ως, ποὺ ση­μαί­νει ὅ­τι ἤ­δη ἔ­χει ἀ­πο­φα­σι­στεῖ ἡ αἱ­ρε­τι­κὴ ἀ­να­θε­ώ­ρη­ση καὶ δι­α­στρέ­βλω­ση τῆς ὀρ­θο­δό­ξου θεί­ας Λα­τρεί­ας, εἶ­ναι ἀρ­κε­τὸ —ἀ­νε­ξαρ­τή­τως τῶν σπο­ρα­δι­κῶν κι εὐ­και­ρι­α­κῶν-ἐ­πε­τει­α­κῶν δη­λώ­σε­ων με­ρι­κῶν ἐ­παμ­φο­τε­ρι­ζόν­των ἐ­πι­σκό­πων— γι­ὰ νὰ πει­στεῖ κά­θε ἐ­χέ­φρων ὀρ­θό­δο­ξος πι­στὸς πὼς ἡ «Ἱ­ε­ραρ­χί­α» τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος, ἡ δε­σπο­το­κρα­τί­α, οὐ­δε­μί­α σχέ­ση ἔ­χει μὲ τὴν Ἁ­γί­α Ὀρ­θο­δο­ξί­α μας· εἶ­ναι μί­α ἑ­ω­σφο­ρι­κὴ ἐ­ξου­σι­α­στι­κὴ δο­μὴ ἐ­κτὸς τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Πί­στε­ως εὑ­ρι­σκο­μέ­νη καὶ ἐ­πὶ τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Ἐκ­κλη­σί­ας ἐ­πι­βε­βλη­μέ­νη· ἐ­λέ­ῳ τῆς μα­σω­νι­κῆς ἰ­σχύ­ος καὶ τῶν μη­χα­νορ­ρα­φι­ῶν της καὶ ἐ­λέ­ῳ τῶν ἠ­θι­κῶν, ἐ­ξου­σι­α­στι­κῶν καὶ οἰ­κο­νο­μι­κῶν ἀ­δυ­να­μι­ῶν ἐ­κεί­νων ποὺ τὴν συγ­κρο­τοῦν!­.­..

[4] Τὸ Συμ­πό­σι­ο δι­ε­ξή­χθη στὸ ἄν­τρο τοῦ λα­τι­νό­φρο­νος-φι­λο­πα­πι­στοῦ μη­τρο­πο­λί­του Σύ­ρου κ. Δω­ρο­θέ­ου στὴν Τή­νο, μὲ πρό­ε­δρο τῆς Ὀρ­γα­νω­τι­κῆς Ἐ­πι­τρο­πῆς τὸν Και­σα­ρι­α­νῆς κ. Δα­νι­ήλ καὶ μὲ εἰ­ση­γη­τὲς-θέ­μα­τα: Γε­ώρ­γι­ος Μπαμ­πι­νι­ώ­της (ὁμ. καθ. ΚΠΑ), «Γλωσ­σο­λο­γι­κὴ προ­σέγ­γι­ση τῆς γλώσ­σας τῆς λα­τρεί­ας»· πρω­το­πρ. Κων­σταν­τῖ­νος Κα­ρα­ϊ­σα­ρί­δης (ἐ­πίκ. καθ. Θε­ο­λο­γι­κῆς Σχο­λῆς ΑΠΘ), «Εἰ­σα­γω­γὴ στὴ συ­νά­φει­α θε­ο­λο­γί­ας καὶ λει­τουρ­γι­κοῦ λό­γου. Βί­βλος, δόγ­μα, ἦ­θος»· πρω­το­πρ. Δη­μή­τρι­ος Τζέρ­μπος (ἀ­να­πλ. καθ. Θε­ο­λο­γι­κῆς Σχο­λῆς ΚΠΑ), «Σύγ­χρο­νη προ­βλη­μα­τι­κὴ πε­ρὶ τοῦ λει­τουρ­γι­κοῦ λό­γου»· Γε­ώρ­γι­ος Γα­λί­της (ὁμ. καθ. ΚΠΑ), «Ἡ πρόσ­λη­ψη τοῦ θεί­ου λό­γου ἀ­πὸ τὸν ση­με­ρι­νὸ ἄν­θρω­πο»· Στυ­λι­α­νὸς Πα­πα­δό­που­λος (ὁμ. καθ. ΚΠΑ), «Ὁ ρό­λος τῆς γλώσ­σας στὰ πα­τε­ρι­κὰ λει­τουρ­γι­κὰ κεί­με­να»· Ἄν­να Κόλ­τσι­ου-Νι­κή­τα (καθ. ΑΠΘ), «Δε­δο­μέ­να καὶ προ­βλη­μα­τι­σμοὶ ἀ­πὸ τὴν ἱ­στο­ρί­α τῆς με­τά­φρα­σης τῶν λει­τουρ­γι­κῶν κει­μέ­νων»· Γε­ώρ­γι­ος Ν. Φί­λι­ας (καθ. ΚΠΑ), «Ἡ συ­νά­φει­α πρω­το­τύ­που, με­τα­φρά­σε­ως καὶ τρό­που ἀ­να­γνώ­σε­ως τῶν εὐ­χῶν στὴ θεί­α Λει­τουρ­γί­α»· Φώ­τι­ος Σχοι­νᾶς (Δρ φι­λο­λο­γί­ας), «Φι­λο­λο­γι­κὰ σχό­λι­α καὶ με­τα­φρα­στι­κὰ προ­βλή­μα­τα στὴ θεί­α Λει­τουρ­γί­α»· Πα­να­γι­ώ­της Σκαλ­τσῆς (ἀ­να­πλ. καθ. ΑΠΘ), «Νε­ώ­τε­ρα ἑρ­μη­νευ­τι­κὰ ὑ­πο­μνή­μα­τα καὶ ἐγ­κόλ­πι­α τῆς θεί­ας Λει­τουρ­γί­ας»· Βα­σί­λει­ος Κα­λι­α­κμά­νης (καθ. Θε­ο­λο­γι­κῆς Σχο­λῆς ΑΠΘ), «Ἡ συμ­βο­λι­κὴ γλῶσ­σα τῆς θεί­ας Λα­τρεί­ας»· ἀρ­χιμ. Θε­ο­δό­σι­ος Μαρ­τζοῦ­χος (πρω­το­σύγ­κελ­λος Ἱ. Μη­τρ. Νι­κο­πό­λε­ως καὶ Πρε­βέ­ζης), «Γι­α­τί χρει­α­ζό­μα­στε με­τα­φρά­σεις σή­με­ρα»· Αἰ­κα­τε­ρί­νη Χι­ω­τέλ­λη (θε­ο­λό­γος), «Ἡ ἐμ­πει­ρί­α ἀ­πὸ τὴ συμ­με­το­χὴ στὴ με­τά­φρα­ση τῆς Ἁ­γί­ας Γρα­φῆς ὡς ἐ­φό­δι­ο γι­ὰ μί­α συμ­βο­λὴ στὴν προ­σπά­θει­α με­τά­φρα­σης τῆς θεί­ας Λει­τουρ­γί­ας»· Σεβ. Μη­τρ. Ἐ­δέσ­σης, Πέλ­λης καὶ Ἀλ­μω­πί­ας κ. Ἰ­ω­ήλ, «Ἡ ποί­η­σις νέ­ων ἀ­κο­λου­θι­ῶν ὡς πα­ρα­γω­γὴ συγ­χρό­νου λει­τουρ­γι­κοῦ λό­γου»· Γρη­γό­ρι­ος Στά­θης (ὁμ. καθ. ΚΠΑ), «Θέ­μα­τα με­τά­φρα­σης ὑ­μνο­λο­γί­ας καὶ μου­σι­κῆς»· Ἑ­λέ­νη Κα­σά­πη (καθ. ΑΠΘ), «Ἡ συγ­χρο­νί­α καὶ ἡ δι­α­χρο­νί­α ὡς μη­χα­νι­σμοὶ πρόσ­λη­ψης τῶν λει­τουρ­γι­κῶν κει­μέ­νων». (Πηγή: aktines.blogspot.com)

[5] «Μάρ­θα, Μάρ­θα, με­ρι­μνᾷς καὶ τυρ­βά­ζῃ πε­ρὶ πολ­λά, ἑ­νὸς δέ ἐ­στι χρεί­α» (Λουκ. ι΄, 38-4· Ἰ­ω­άν. ι­α΄ 20-28, ιβ΄ 1-2).

[6] Ἀ­πὸ τὸ τε­λευ­ταῖ­ο τέ­ταρ­το τοῦ 19^ου αἰ. τὸ Οἰ­κου­με­νι­κὸ Πα­τρι­αρ­χεῖ­ο Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως κα­θί­στα­ται «γι­άφ­κα» τῆς μα­σω­νί­ας! Ἤ­δη κα­τὰ τὸ δεύ­τε­ρο μι­σὸ τοῦ 18^ου αἰ. ἔ­χει ἱ­δρυ­θεῖ ὁ μυ­στι­κο­πα­θὴς «φι­λο­σο­φι­κὸς τε­κτο­νι­σμὸς» (μὲ θε­ὸ τὸν Μέ­γα Ἀρ­χι­τέ­κτο­να τοῦ Σύμ­παν­τος = Μ.Α.Τ.Σ.-Ἑ­ω­σφό­ρο κι ἐ­πι­δί­δε­ται στὴ σα­τα­νο­λα­τρεί­α)· προ­ερ­χό­με­νος ἐκ τῶν προ­ϋ­παρ­χόν­των γνω­στι­κῶν καὶ ἀ­πο­κρυ­φι­στι­κῶν μυ­στι­κῶν ἑ­ται­ρει­ῶν καὶ ἀ­δελ­φο­τή­των (ρο­δό­σταυ­ροι, ἰλ­λου­μι­νά­τι, να­ΐ­τες κ.λπ.) ἔ­χει ἐ­ξα­πο­λύ­σει τὸ κί­νη­μα τοῦ δυ­τι­κοῦ δι­α­φω­τι­σμοῦ. Ἀ­πὸ τὰ μέ­σα τοῦ 18^ου αἰ. ἱ­δρύ­ον­ται μα­σω­νι­κὲς στο­ὲς καὶ στὸν ἑλ­λα­δι­κὸ χῶ­ρο (Ἑ­πτά­νη­σα, Σμύρ­νη, Κων­σταν­τι­νού­πο­λη κ.ἀ.­). Τὸ 1782 συν­τάσ­σε­ται ἀ­πὸ τὸν ἱ­ε­ρο­μό­να­χο Ἀ­γά­πι­ο Κο­λυ­βᾶ-Πα­παν­τω­νᾶ­το ἡ «Ἀ­να­τρο­πὴ τῆς φραγ­μα­σω­νι­κῆς πί­στε­ως», τὸ πρῶ­το γνω­στὸ ἑλ­λη­νι­κὸ ἀν­τὶ-μα­σω­νι­κὸ κεί­με­νο. [Ἀ­νέκ­δο­το μέ­χρι τὸ 2007, ὁ­πό­τε καὶ ἐκ­δό­θη­κε ἀ­πὸ τὶς Πρό­τυ­πες Θεσ­σα­λι­κὲς Ἐκ­δό­σεις μὲ τὴν ἐ­πι­μέ­λει­α τῶν π. Γε­ωρ­γί­ου Με­ταλ­λη­νοῦ καὶ Χα­ρα­λάμ­πους Μη­νά­ο­γλου καὶ τὴν φρον­τί­δα τοῦ Λ. Ντετ­ζι­όρ­τζι­ο]. Με­τὰ τὴ δο­λο­φο­νί­α τοῦ ὀρ­θο­δό­ξου Κυ­βερ­νή­τη Ἰ­ω­άν­νη Κα­πο­δί­στρι­α (ποὺ πο­λέ­μη­σε τὴ μα­σω­νί­α καὶ προ­σπά­θη­σε ν’ ἀ­πο­σπά­σει τὸ νε­ο­γέν­νη­το κρά­τος ἀ­πὸ τὰ νύ­χι­α της), τὸ 1833 ἡ ἐ­λεγ­χό­με­νη καὶ κα­τευ­θυ­νό­με­νη ἀ­πὸ τὴν μα­σω­νί­α Βαυ­α­ρο­κρα­τί­α ἐ­πι­βάλ­λει πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­κῶς, ἀ­καί­ρως καὶ αὐ­θαι­ρέ­τως, τὴν αὐ­το­κε­φα­λί­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος καὶ ἀ­να­γο­ρεύ­ει ἀρ­χη­γό της τὸν ἀλ­λό­πι­στο βα­σι­λι­ὰ Ὄ­θω­να, ἐ­νῶ τὴν κα­τα­δι­κά­ζει στὰ ἰ­σό­βι­α δε­σμὰ τῆς πο­λι­τει­ο­κρα­τί­ας· ἔ­κτο­τε σφρα­γί­ζε­ται ἡ δι­α­δρο­μὴ ποὺ ὁ­δη­γεῖ τὴν Ἐκ­κλη­σί­α στὴ ση­με­ρι­νὴ κα­τά­στα­σή της. Τὸ 1848 ἐκ­δί­δε­ται τὸ ἔρ­γο «Φω­νὴ ὀρ­θό­δο­ξος καὶ σπου­δαί­α.­.­.» τοῦ ἱ­ε­ρο­κή­ρυ­κος-δι­δα­σκά­λου καὶ μάρ­τυ­ρα τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Πί­στε­ως Κο­σμᾶς Φλα­μι­ά­του, ὅ­που κα­ταγ­γέλ­λε­ται ἡ μα­σω­νί­α-ἐ­πι­βου­λὴ καὶ ἀ­πο­κα­λύ­πτε­ται ὁ ρό­λος της καὶ τὰ σχέ­δι­ά της κα­τὰ τῆς κα­θ’ ἡ­μᾶς Ἀ­να­το­λῆς καὶ τῆς ὀρ­θο­δό­ξου Ἑλ­λά­δος. [Ἐ­πα­νέκ­δο­ση τοῦ ἔρ­γου ἑ­τοι­μά­ζουν οἱ «Ἐκ­δό­σεις D­e­g­i­o­r­g­io»­]. Τὸ 1875 ἱ­δρύ­ε­ται στὴν Ν. Ὑ­όρ­κη ἡ Θε­ο­σο­φι­κὴ Ἑ­ται­ρεί­α ἀ­πὸ τὴν σα­τα­νί­στρι­α Ἕ­λε­να Μπλα­βάτ­σκι καὶ τὸν μα­σῶ­νο συν­ταγ­μα­τάρ­χη Ὅλ­κοτ (πα­ραρ­τή­μα­τα τῆς ὁ­ποί­ας ἱ­δρύ­ον­ται καὶ στὴν Ἑλ­λά­δα κα­τὰ τὸ πρῶ­το τέ­ταρ­το τοῦ 20^οῦ αἰ.­), μὲ σκο­πὸ νὰ προ­ε­τοι­μά­σει τὸν κό­σμο γι­ὰ τὴν ἕ­λευ­ση τῆς Νέ­ας Ἐ­πο­χῆς τοῦ Ὑ­δρο­χό­ου-Ἑ­ω­σφό­ρου, ποὺ ἐ­πρό­κει­το νὰ συμ­βεῖ μὲ τὴν ἐκ­πνο­ὴ τοῦ 20οῦ αἰ. —μι­λᾶ­με γι­ὰ σχε­δι­α­σμοὺς καὶ στό­χους σὲ κλί­μα­κα αἰ­ώ­νων!­!! Τὸ 1905 δη­μο­σι­εύ­ον­ται τὰ «Πρω­τό­κολ­λα τῶν Σο­φών τῆς Σι­ών», τὰ πρα­κτι­κὰ σε­μι­να­ρί­ων ἐκ­παι­δεύ­σε­ως πρα­κτό­ρων, στὰ πλαί­σι­α σι­ω­νι­στι­κοῦ συ­νε­δρί­ου ποὺ συ­νῆλ­θε στὴ Βα­σι­λεί­α τῆς Ἑλ­βε­τί­ας τὸ 1895· σὲ αὐ­τὰ προ­δι­α­γρά­φον­ται καὶ ἐ­ξη­γοῦν­ται μὲ ἐκ­πλη­κτι­κὴ ἀ­κρί­βει­α οἱ παγ­κό­σμι­ες ἐ­ξε­λί­ξεις μέ­χρι τὴν ὁ­λο­κλή­ρω­ση τῆς ἐ­πι­βο­λῆς τῆς Νέ­ας Ἐ­πο­χῆς: ἡ ἱ­στο­ρι­κὴ πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ἀ­πέ­δει­ξε τὴν ἐγ­κυ­ρό­τη­τα αὐ­τῶν τῶν Πρω­το­κόλ­λων, τῶν ὁ­ποί­ων οἱ προ­βλέ­ψεις πραγ­μα­το­ποι­οῦν­ται ἀλ­λὰ ἀ­κό­μη δὲν ἔ­χουν ὁ­λο­κλη­ρω­θεῖ· καὶ ἡ πα­ρού­σα παγ­κό­σμι­α οἰ­κο­νο­μι­κὴ κρί­ση βρί­σκε­ται στοὺς στό­χους τῆς Παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης ποὺ προ­α­ναγ­γέλ­λουν καὶ πε­ρι­γρά­φουν τὰ Πρω­τό­κολ­λα!­!! (Σχο­λι­α­σμέ­νη ἐ­πα­νέκ­δο­σή τους σὲ νέ­α με­τά­φρα­ση ἑ­τοι­μά­ζουν οἱ «Ἐκ­δό­σεις D­e­g­i­o­r­g­io»­). Τὸ 1902, τὸ 1908 καὶ τὸ 1920 τὸ μα­σω­νο­κρα­τού­με­νο Οἰ­κου­με­νι­κὸ Πα­τρι­αρ­χεῖ­ο τῆς Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως ἐ­ξα­πο­λύ­ει τὶς γνω­στὲς οἰ­κου­με­νι­στι­κὲς ἐγ­κυ­κλί­ους, ὅ­που ἐμ­πε­ρι­έ­χον­ται οἱ βα­σι­κὲς μα­σω­νι­κὲς καὶ νε­ο­ε­πο­χί­τι­κες ἀρ­χὲς καὶ ἐ­πι­δι­ώ­ξεις καὶ τε­λι­κὰ ὁ­δη­γοῦν στὴν ἵ­δρυ­ση τοῦ Παγ­κο­σμί­ου Συμ­βου­λί­ου Ἐκ­κλη­σι­ῶν. Τὸ 1924 ἐ­πι­βάλ­λε­ται στὴν Ἐκ­κλη­σί­α τῆς Ἑλ­λά­δος, τὸ μο­να­δι­κὸ ―μέ­χρι πρό­τι­νος― προ­πύρ­γι­ο τῆς Ἁ­γί­ας Ὀρ­θο­δο­ξί­ας μας ἀ­νὰ στὸν κό­σμο, ἡ ἡ­με­ρο­λο­γι­α­κὴ με­ταρ­ρύθ­μι­ση καὶ προ­κα­λεῖ­ται τὸ ἐ­πά­ρα­το σχῖ­σμα. Ἔ­κτο­τε ἡ δε­σπο­το­κρα­τί­α συν­το­νί­ζε­ται μὲ τὴν μα­σω­νί­α κι ἐρ­γά­ζε­ται ἀ­δι­α­λεί­πτως γι­ὰ τὴν ἐ­πι­βο­λὴ τῶν νε­ο­ε­πο­χί­τι­κων ἀρ­χῶν καὶ σχε­δί­ων τῆς μα­σω­νί­ας: τὴν Παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­ση (παγ­κό­σμι­α Οἰ­κο­νο­μί­α, παγ­κό­σμι­α Κυ­βέρ­νη­ση, παγ­κό­σμι­α Θρη­σκεί­α) καὶ τὴν Νέ­α Τά­ξη Πραγ­μά­των. Οἱ προ­βα­τό­σχη­μοι λύ­κοι ποὺ λυ­μαί­νον­ται τὴν Ἁ­γί­α Ὀρ­θο­δο­ξί­α μας στοὺς λό­γους τους δι­α­κη­ρύτ­τουν τὶς νε­ο­ε­πο­χί­τι­κες ἀρ­χὲς καὶ τὰ σχέ­δι­α τῆς μα­σω­νί­ας, ἐ­νῶ μὲ τὰ ἔρ­γα τους συμ­βάλ­λουν ἀ­πο­φα­σι­στι­κὰ στὴν ἐ­φαρ­μο­γή τους!­!! Ἀ­πο­κο­ρύ­φω­μα καὶ τε­λι­κὸς στό­χος τῆς Νέ­ας Ἐ­πο­χῆς εἶ­ναι ἡ Παν­θρη­σκεί­α τοῦ Ἀν­τι­χρί­στου. Μὲ τὴν τη­λε­γρα­φι­κὴ ἀ­να­φο­ρὰ με­ρι­κῶν βα­σι­κῶν ἱ­στο­ρι­κῶν γε­γο­νό­των-σταθ­μῶν, ἐ­πι­θυ­μῶ νὰ κα­τα­δεί­ξω ὅ­τι τὰ ὅ­σα τρα­γι­κὰ βι­ώ­νου­με σή­με­ρα ὡς πρό­σω­πα, ὡς Ἐκ­κλη­σί­α, ὡς Ἑλ­λά­δα, ὡς κό­σμος δὲν εἶ­ναι τυ­χαῖ­α καὶ ὅ­τι ὁ ρό­λος τῆς δε­σπο­το­κρα­τί­ας τό­σο στὴν Ἐκ­κλη­σί­α τῆς Ἑλ­λά­δος ὅ­σο καὶ στὶς ἄλ­λες ὀρ­θό­δο­ξες Ἐκ­κλη­σί­ες εἶ­ναι ἀν­τί­στοι­χος ἐ­κεί­νου τῶν πο­λι­τι­κῶν: δω­σι­λο­γι­κὰ —ρι­ψά­σπι­δες, ἀρ­νη­σι­πά­τρι­δες, ἀρ­νη­σί­χρι­στοι, ἐ­πί­ορ­κοι καὶ αὐ­το­μό­λοι οἱ ἴ­δι­οι— νὰ ἐ­πι­βάλ­λουν τὴν σα­τα­νι­στι­κὴ παγ­κο­σμι­ο­κρα­τί­α!­!!

[7] Ἐκ­κλη­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ δὲν εἶ­ναι ἡ ὑ­λι­κο­τε­χνι­κὴ ὑ­πο­δο­μή της, μή­τε ἡ ἐ­ξου­σι­α­στι­κὴ δο­μή της, μη­δὲ τὰ ἅ­γι­α κει­μή­λι­ά της, οὔ­τε ἀ­κό­μη καὶ τὰ ἱ­ε­ρὰ λεί­ψα­να τῶν ἁ­γί­ων της! Ἐκ­κλη­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ εἶ­ναι ἡ ἀ­πο­στο­λι­κὴ συ­νέ­χει­α τῆς ἱ­ε­ρω­σύ­νης της καὶ —κυ­ρί­ως— ἡ συ­νέ­πει­α τῆς αὐ­θεν­τι­κῆς ὀρ­θο­δό­ξου πί­στε­ώς της: τὸ ἱ­ε­ρὸ Εὐ­αγ­γέ­λι­ο, ἡ ἱ­ε­ρὰ Πα­ρά­δο­ση, ἡ ἁ­γι­ο­πα­τε­ρι­κὴ Δι­δα­σκα­λί­α, οἱ ἱ­ε­ροὶ Κα­νό­νες της, οἱ ἁ­γί­ες το­πι­κὲς καὶ οἰ­κου­με­νι­κὲς Σύ­νο­δοί της, τὸ μαρ­τύ­ρι­ο καὶ τὸ αἷ­μα ποὺ κα­τέ­βα­λε καὶ κα­τα­βάλ­λει ἡ ἀ­τε­λεύ­τη­τη χο­ρεί­α τῶν μαρ­τύ­ρων καὶ τῶν ἁ­γί­ων της. Ἐκ­κλη­σί­α εἶ­ναι, στὴν κα­λύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση, ἡ συ­νύ­παρ­ξη καὶ τῶν δύ­ο αὐ­τῶν πα­ρα­μέ­τρων· στὴν χει­ρό­τε­ρη, ἡ δι­α­σφά­λι­ση του­λά­χι­στον τῆς δεύ­τε­ρης ἄ­χρι και­ροῦ· ἡ Ἱ­ε­ρω­σύ­νη ἐκ­φρά­ζε­ται δι­ὰ τοῦ κλή­ρου της καὶ ἡ Ὀρ­θό­δο­ξη Πί­στη δι­ὰ τοῦ πι­στοῦ λα­οῦ της —κλη­ρι­κῶν καὶ λα­ϊ­κῶν— τοῦ ὁ­ποί­ου ἡ ἀ­πο­δο­χὴ καὶ συ­ναί­νε­ση ἐ­ξα­φα­λί­ζει τὴν αὐ­θεν­τι­κό­τη­τα τῆς Πί­στε­ως καὶ τὴν ἀ­κε­ραι­ό­τη­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας.