Μεγάλη Τρίτη βράδυ

Ὁμιλια Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

«Οἴμοι! ὅτι νύξ μοι ὑπάρχει…»

«Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα  Σωτήρ μου;» (Μ. Τετ. δοξ. ἀποστ. αἴν.)

Ἀπόψε Μεγάλη Τρίτη. Σὲ ὅλους τοὺς ναοὺς τῆς ἁγίας μας Ὀρθοδοξίας παρατηρεῖται μία ἐξαιρετικὴ συῤῥοή. Ὄχι τόσο γιὰ προσευχή, γιὰ θρῆνο, γιὰ ψυχικὴ συμμετοχὴ στὸ δρᾶμα τῶν δραμάτων, ὅσο γιατὶ τοὺς ἑλ­κύει τὸ γνωστὸ τροπάριο. Αὐτὸ γίνεται ὁ μαγνήτης. Μερικοὶ μάλιστα στὶς μεγάλες πόλεις χρονομετροῦν πόσο θὰ διαρκέσῃ.
Ἀλλὰ τὰ τροπάρια δὲν εἶνε κοσμικὰ τραγού­δια. Δὲν ἔγιναν γιὰ καλλιτεχνικοὺς σκοπούς, γιὰ νὰ τέρψουν μουσικῶς τὰ αὐτιά. Οἱ ὕμνοι τῆς Ἐκκλησίας ἔχουν ἄλλο σκοπό. Ὁ ναὸς τοῦ Θεοῦ δὲν εἶνε ᾠδεῖο. Ὁ ὀρθόδοξος ναός, ἐν ἀν­τιθέσει πρὸς τοὺς παπικοὺς μὲ τὰ ἁρμόνια καὶ τοὺς προτε­στάντες μὲ τὴν εὐρωπαϊκὴ μουσι­κὴ καὶ τὶς ἄλ­λες αἱρέσεις, ὁ ὀρθόδοξος ναὸς δὲν καλ­λιερ­γεῖ τὴν τέρψι τῶν αἰσθήσεων. Ὁ ψάλτης δὲν εἶνε τραγουδιστὴς σὰν αὐτοὺς ποὺ ἐμ­φα­νίζονται στὰ κέντρα. Ὁ ψάλτης πρέπει νὰ αἰ­σθάνεται κατάνυξι, νὰ κλαίῃ. Ἂν δὲν πιστεύῃ καὶ δὲν αἰσθάνεται αὐτὰ ποὺ ψάλλει, νὰ μὴ γίνεται ψάλτης. Γνώρισα ἕνα ψάλτη, τὸν ἀ­είμνη­στο Σακελλαρίδη, ὁ ὁποῖος, ὅταν ἔψαλλε ἔκλαιγε καὶ συγκινοῦσε τὸ ἐκκλησίασμα.
Δὲν ἔγιναν λοιπὸν οἱ ὕμνοι γιὰ νὰ ἐπιδεικνύ­ωνται οἱ ψάλτες καὶ νὰ εὐ­φραίνωνται οἱ ἐκ­κλησιαζόμενοι αἰσθητι­κῶς καὶ μουσικῶς. Δὲν εἶνε σκοπὸς τὰ τροπά­ρια, εἶνε μέσο. Αὐτοὶ ποὺ ἔφτειαξαν τὰ τρο­πάρια, ἅγιοι θεοκίνητοι ἄνθρω­ποι, σκοπὸ εἶχαν νὰ κεν­­τήσουν τὴ συνείδησι τοῦ ἐνόχου, νὰ ἐμ­πνεύσουν ἰδέες μεγάλες καὶ ὑ­ψηλές, νὰ διεγείρουν αἰσθήματα ἅγια καὶ ὑπέ­ροχα, ὅπως τὸ «γνῶθι σαυτόν», τὴ συναίσθη­σι τῆς ἁμαρτωλότητος καὶ τῆς ματαιότητος τῶν ἀνθρωπίνων, πρὸ παν­τὸς δὲ τὴν ἐλπίδα στὸ ἄπειρο ἔλεος τοῦ Θεοῦ γιὰ κάθε ἁμαρτω­λό. Ἐκεῖ ἀποβλέπει ἡ ποίησις τῶν ὀρθοδόξων.
Αὐτὰ γενικὰ γιὰ τὴ θρησκευτικὴ ποίησι. Καὶ τώρα ἂς ἔλθουμε στὸ συγκεκριμένο ποίημα.

* * *

Τί εἶνε τὸ ποίημα αὐτό; Εἶνε ἕνα διαμάντι ποὺ ἀπαστράφτει, ἕνα ἀπὸ τὰ σπουδαιότερα δείγματα τῆς ὀρθοδόξου ποιήσεώς μας. Ποιός εἶνε ὁ ποιητής; Ὑπάρχουν διάφορες γνῶμες μεταξὺ τῶν φιλολόγων καὶ τῶν θεολόγων. Οἱ περισσότερες συγκλίνουν, ὅτι ποιητὴς εἶνε μία ὑπέροχη γυναίκα τοῦ Βυζαντίου, ἡ Κασσι­ανή. Ἡ δημιουργία τοῦ ποιήματος συνδέεται μὲ ἕ­να ἐπεισόδιο τῆς Βυζαντινῆς ἱστορίας.
Νοερῶς βρισκόμαστε στὸ 830 μ.Χ., στὴν πρωτεύουσα τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας, στὰ ἀνάκτορα τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Πόσο φθαρτὰ καὶ μάταια εἶνε τὰ ἐγκόσμια! Ἴσως στὸ μέρος ἐκεῖνο, ποὺ ἦταν τὰ ἀνάκτορα τοῦ Βυζαντίου, τώρα νὰ εἶνε κάποιος τούρκικος κα­φενὲς καὶ κάποιος Τοῦρκος νὰ ῥουφᾷ νωχε­λῶς τὸ ναργιλέ του… Ἐκεῖ λοιπόν, στὸ λεγό­με­νο Τρίκλινον, τὴν περίφημη αἴθουσα τῶν ἀ­νακτόρων τοῦ Βυζαντίου, ἕνας νεαρὸς αὐτοκράτωρ ἐπάνω στὸ ἄνθος καὶ τὴ λάμψι τῆς νεότητός του, ὁ Θεόφιλος, περιμένει ἐναγωνίως. Περιμένει νὰ ἐκλέξῃ τὴ νύφη, τὴν μέλλουσα σύζυγό του, ποὺ θὰ γινόταν καὶ ἡ μέλλουσα βασίλισσα τοῦ κράτους.
Στὸ Τρίκλινο ἔχει συγκεντρωθῆ ὅ,τι ἐκλεκτὸ ἔχει νὰ παρουσιάσῃ ὁ γυναικεῖος κόσμος τῆς αὐτοκρατορίας· νεάνιδες, ἄνθη – κρίνα τῆς ἀνοίξεως, ἀναμένουν τὴ στιγμὴ τῆς ἐκ­λογῆς. Τὰ αἰσθήματα πάλλουν καὶ οἱ καρδιὲς χτυποῦν. Ὁ νεαρὸς Θεόφιλος κρατάει στὰ χέρια του ἕνα χρυσὸ μῆλο, γιὰ νὰ τὸ δώ­σῃ ὡς βραβεῖο σ᾽ ἐκείνην ποὺ θὰ ἐκλέξῃ.
Ἀπ᾽ ὅλες τὶς νέες τὰ βλέμματά του ἑλκύει μία ἔξοχος καλλονή, ἡ Κασσιανή. Τὴν πλησι­άζει. Ἀλλὰ πρὶν τῆς δώσῃ τὸ μῆλο, τῆς ἀπευθύ­­νει ἕνα ἐρώτημα, ποὺ περιέχει μὲν ἀλήθεια ἀλ­λὰ θίγει τὴ γυναικεία ἀξιοπρεπεία. –«Ἐκ γυναικὸς ἐρρύη τὰ φαῦλα;», ἀπὸ γυναῖκα ἐ­πήγασαν τὰ κακά; Ὁ λόγος αὐτὸς ὑπονοεῖ τὴν Εὔα καὶ θὰ μποροῦσε νὰ θεωρηθῇ ὡς ἔκφρασις μισογυνισμοῦ. Ἀλλὰ ἡ Κασσιανή, εὐφυεστάτη καὶ ἑτοιμόλογος, δὲν δέχθηκε τὸ πλῆγμα αὐτὸ τοῦ Θεοφίλου. Ἀπολογουμένη ἐκ μέρους τοῦ γυναικείου κόσμου καὶ ἔχον­τας ὑπ᾽ ὄψιν τὴν ἰδεώδη γυναῖκα, τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο, ἀπαντᾷ στὸν Θεόφιλο· «Ἀλλὰ καὶ ἐκ γυναικὸς ἐρρύη τὰ κρείττω», ἀλλ᾽ ἀπὸ γυναῖκα προέρχεται καὶ ὅ,τι καλύτερο.
Αὐτὸς ὁ διαξιφισμὸς μεταξὺ τοῦ ἀνδρικοῦ ἐγωισμοῦ καὶ τῆς γυναικείας ἀξιοπρεπείας διεξήχθη στὰ ἀνάκτορα. Ἀλλὰ εἶνε γνωστό, ὅτι ὁ ἄντρας εἶνε ὑπερήφανος καὶ θέλει νὰ ἔχῃ ὑποταγμένη τὴ γυναῖκα. Γι᾽ αὐτὸ δὲν τὸν εὐχαριστεῖ νὰ ἔχῃ γυναῖκα εὐφυᾶ· θέλει ἡ γυναίκα του νὰ εἶνε κατωτέρας διανοήσεως, γιὰ νὰ μπορῇ νὰ τὴν ὑποτάσσῃ. Γι᾽ αὐτὸ ὁ Θεόφι­λος, ὅταν ἀντιλήφθηκε ὅτι στὸ βάθος τῆς ὡ­ραίας αὐτῆς γυναίκας ὑπῆρχε σπινθηροβολοῦσα εὐφυΐα, κοντοστάθηκε· ἄλλαξε ἐ­πιλο­γὴ καὶ ἔδωσε τὸ μῆλο ὄχι στὴν Κασσιανή, ἀλ­λὰ στὴν Θεοδώρα, ποὺ ἦταν ἐπίσης ὡ­ραία ἀλλὰ δὲν εἶχε τὸ σπινθηροβόλο πνεῦμα τῆς Κασσιανῆς. Ἡ σεμνὴ Θεοδώρα ἦταν ἐκείνη ποὺ συνετέλεσε στὴν ἀναστήλωσι τῶν ἱε­ρῶν εἰκόνων καὶ τὸ θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας.
Καὶ ἡ Κασσιανὴ τί ἔγινε; Ὦ κορίτσια, ποὺ τρέμετε μήπως χάσετε τὸν μνηστῆρα καὶ κάνετε τὰ πάντα νὰ τὸν κατακτήσετε, ἡ Κασσι­ανή, ἰδοὺ τὸ ἔξοχο ὑπόδειγμά σας. Δὲν εἶνε σπάνιο στὴ ζωὴ ἕνας ἀνεύθυνος νέος, ἀφοῦ τρυγήσῃ τὰ κάλλη σας, νὰ σᾶς ἐγκαταλείψῃ. Καὶ λοιπόν τί; Νομίζετε, ὅτι ἡ ζωὴ πλέον δὲν ἔχει νόημα καὶ εἶστε γιὰ τὸν κάδο τῶν ἀχρήστων; Πόσο ἀπατᾶσθε! Ἡ εὐτυχία σας δὲν εἶνε ἕνας ἄντρας. Ὄχι. Ὅπως καὶ τοῦ ἀντρὸς ἡ εὐτυχία δὲν εἶνε μιὰ γυναίκα. Ἡ εὐτυχία τοῦ ἀντρὸς ἢ τῆς γυναικὸς εἶνε πέρα ἀπὸ τὶς σαρκικὲς ἐπιθυμίες, τὶς ἡδονὲς καὶ τὰ θέλγητρα, πάνω ἀπ᾽ τὴ γῆ, πέρα ἀπ᾽ τὰ ἄστρα καὶ τοὺς γαλαξίες, σὲ ἕναν ἀπέραντο κόσμο. Καὶ σ᾽ αὐ­τὸν τὸν αἰώνιο κόσμο μᾶς ἀνοίγει σήμερα τὰ μάτια ἡ Κασσιανή.
Ἡ Κασσιανὴ μπορεῖ νὰ ἀπέτυχε στὸν ἔρωτα, ἀλλὰ πέτυχε στὴ ζωή. Ἡ ἀποτυχία τοῦ ἔρωτος ὑπῆρξε γι᾽ αὐτὴν μία ἀρίστη ἐπιτυχία στὸν προορισμὸ τῆς ζωῆς της. Διότι τί ἔκανε; Οὔτε δηλητήριο πῆρε, οὔτε πῆγε νὰ πέσῃ ἀ­πὸ τοὺς βράχους, οὔτε νὰ πνιγῇ στοὺς ποταμούς; Ἔδειξε μεγαλεῖο, ψυχικὸ ἡρωισμό. Ἀ­ποσύρθηκε μακριὰ ἀπὸ τὰ ἀνάκτορα, στὴν ἔρημο, κ᾽ ἐκεῖ πέρασε τὴν ὑπόλοιπη ζωή της. Καὶ ἐπειδὴ εἶχε χάρισμα, ἔγραψε ὕμνους· καρπὸς τοῦ ποιητικοῦ ταλάντου της εἶνε καὶ τὸ ποίημα αὐτὸ ποὺ τόσο μᾶς συγκινεῖ.
Εἶνε βασισμένο στὸ περιστατικὸ τῆς ἁμαρτωλῆς γυναίκας, ποὺ ἔκλαψε μπροστὰ στὸ Χριστό, τοῦ ἔπλυνε τὰ πόδια μὲ μύρα καὶ μὲ τὰ δάκρυά της, καὶ τὰ σκούπισε μὲ τὰ πλούσια μαλλιά της. Αὐτὴ τὴ γυναῖκα ἔχει ὑπ᾽ ὄψιν στὸ ποίημά της ἡ Κασσιανή.
Τὸ νόημα τοῦ ποιήματος. Κύριε, εἶμαι μιὰ γυναίκα ἁ­μαρτωλή. Ἔφταιξα πολύ. Σὰν τὴν Εὔα, ποὺ ἁ­μάρτησε καὶ μόλις ἄκουσε τὰ βήματά σου στὸν παράδεισο κρύφτηκε ἀπὸ φόβο. Σὰν τὴν πόρνη, ποὺ ἦλθε μπροστά σου καὶ ἔχυσε τὰ πολύ­τιμα μύρα της. Μοιάζω σὰν ἕνα κουρέλι. Ζῶ μέσα σ᾽ ἕνα σκοτάδι, ποὺ δὲν ὑπάρχει ἥλι­ος, δὲν ὑπάρχει φεγγάρι, δὲν ὑπάρχει ἄστρο. «Νύξ μοι ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας». Ὑποφέρω, Κύριε, ἀπὸ τὴν ἁμαρτία μου. Ἀλλὰ δὲν ἀπελπίζομαι. Ἔρχομαι σ᾽ ἐσένα. Ἔρχομαι σὰν τὴν μυροφόρο. Ἔρχομαι σὰν τὴ μετανοημένη ἁμαρτωλή. Σύ, Χριστέ, ποὺ ἔφτειαξες τὰ ποτάμια, σὺ ποὺ ἔφτειαξες τοὺς ὠκεανούς, σὺ ποὺ ἔφτειαξες τὶς πηγὲς τῶν ὑδάτων, δός μου ἕνα δάκρυ νὰ χύσω μπρὸς στὰ πόδια σου. Δός μου, Χριστέ, τὴν ἐλπίδα πὼς θὰ μὲ δεχτῇς στὸ βασίλειό σου.
Καὶ πρὸς τὸ τέλος λέει αὐτὸ τὸ φιλοσοφικώτατο· «Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου;». Ποιός μπορεῖ νὰ μετρήσῃ τὰ ἁ­μαρτήματά μου; εἶνε ἀμέτρητα. Μόνο ἡ ἄβυσ­σος τῶν κριμάτων καὶ τοῦ ἐλέους σου μπορεῖ νὰ τὰ καλύψῃ καὶ νὰ μοῦ χαρίσῃ τὴν σωτηρία.

* * *

Δὲν ὑπάρχουν, ἀγαπητοί μου, μόνο οἱ ἔρωτες τῆς γῆς. Θὰ εἴμαστε πολὺ μικροί, ἂν περι­ορισθοῦμε σ᾽ αὐτούς. Ὑπάρχει καὶ κάτι ἄλλο.
Νέοι! Δὲν θὰ αἰσθανθῆτε τὸ μεγαλεῖο τῆς ζωῆς, ἐὰν δὲν γευθῆτε τὸν μεγάλο ἔρωτα τῶν ψυχῶν, τὸν ἔρωτα τοῦ Ἐσταυρωμένου. Ἐὰν ἀ­γαπᾷς τὸ παιδί σου, τὴ γυναῖκα σου, τὰ γράμματα, τὴν ἐπιστή­μη, τὴν ποίησι, τὴ ζωγραφική, καλὰ κάνεις· νὰ τὰ ἀγαπᾷς, ὁ Θεὸς τὰ ἔδω­σε. Ἀλλὰ περισσότερο καὶ μὲ φλογερὴ καρδιὰ νὰ ἀγαπᾷς τὸν Ἐσταυρωμένο. Τὸ εἶπε ὁ ἴδιος· «Ἦλθα στὸν κόσμο ν᾽ ἀνάψω φωτιά» (Λουκ.12,49).
Ὦ ψυχές, αἰσθανθῆτε αὐτὸ τὸν ἔρωτα. Κλεῖ­στε μέσ᾽ στὴν καρδιά σας τὸ Χριστό, γιὰ νὰ αἰσθανθῆτε κάθε εἴδους μεγαλεῖο.
Ὁ Θεὸς νὰ δώσῃ νὰ χύσουμε ἕνα δάκρυ στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ μας καὶ νὰ ποῦμε κ᾽ ἐ­μεῖς σὰν τὸ λῃστή· «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅ­ταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23,42).

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(ἱ. ν. Ἁγ. Παντελεήμονος Φλωρίνης 21-4-1970 βράδυ)

Για την υπέρβαση αντιπαραθέσεων

Μελέτησας προσφάτως την νέαν μελέτην του Ιερομονάχου π. Ευθυμίου Τρικαμηνά, εκτός των άλλων, έμεινα και στις παρακάτω παραγράφους και ερωτώ:

Γιατί δεν αποφασίζετε Συνοδικά, Άγιοι Αρχιερείς, περί τούτου και αφήνετε τους πιστούς να διαπληκτίζονται; Αν απο- φασίσετε ότι είναι αίρεση, απλοποι- ούνται τα πράγματα, αφού οι Οικου-μενιστές θα είναι πλέον καταδι- κασμένοι αιρετικοί, με συνέπειαν όλοι ημείς, κληρικοί, μοναχοί και πιστοί, να τους αποφεύγομεν.  Ιδού η Ρόδος...

 Το κείμενο του π. Ευθυμίου:

«Γνωρίζετε ἀσφαλῶς, πατέρες, ὡς ἐντρυφεῖς εἰς τούς ἱερούς Κανόνες, ὅτι τήν ὀρθόδοξο Σύνοδο δέν χαρακτηρίζει οὔτε τό πλῆθος τῶν Ἐπισκόπων, οὔτε ἡ κανονικότης καί νομιμότης της, ἀλλά οἱ ἀποφάσεις τίς ὁποῖες λαμβάνει. Ἔτσι ἔχομε ὀλιγάριθμες τοπικές Συνόδους, οἱ ὁποῖες ἀσχολήθηκαν μέ θέματα πίστεως καί ἐξέδωσαν ὀρθόδοξες ἀποφάσεις καί κανόνες καί ἔλαβαν, ὡς ἐκ τούτου, οἰκουμενικό κῦρος, διότι ἐπικυρώθηκαν ἀπό Οἰκουμενικές καί, βεβαίως, ἀπό τή συνείδησι τοῦ λαοῦ, ὅπως π.χ. ἡ ἐν Ἀγκύρᾳ Σύνοδος τό 314 ἀποτελουμένη ἀπό δέκα ὀκτώ Ἐπισκόπους, ἡ ἐν Νεοκαισαρείᾳ τό 315 ἀποτελουμένη ἀπό  εἴκοσι τρεῖς Ἐπισκόπους, ἡ ἐν Γάγγρᾳ τό 340 ἀποτελουμένη ἀπό δέκα τρεῖς Ἐπισκόπους, ἡ ἐν τῇ Ἁγίᾳ Σοφίᾳ τοπική Σύνοδος ἀποτελουμένη ἀπό εἴκοσι Ἐπισκόπους κλπ.

Καταλαβαίνετε τώρα, ἄν οἱ ὀγδόντα πέντε Ἐπίσκοποι τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἦσαν Ὀρθόδοξοι καί ὄχι Οἰκουμενιστές, καί ἠσχολοῦντο μέ τήν αἵρεσι τῆς ἐποχῆς μας, καί ἐλάμβαναν μία καταδικαστική ἀπόφασι τῆς αἱρέσεως, θά ἦταν ἀσφαλῶς συνέχεια αὐτῶν τῶν ἁγίων τοπικῶν Συνόδων, ἔστω καί ἄν δέν ἀναγνωρίζετο ἀπό κάποια Οἰκουμενική. Τώρα, ἀσφαλῶς, μέ τήν στάσι της ὁμοιάζει καί ἀκολουθεῖ τά ἴχνη τῶν ληστρικῶν Συνόδων, διότι ὑποθάλπει τήν αἵρεσι καί γίνεται αἰτία τῆς διαιωνίσεώς της».

Λεόντιος Διονυσίου

Η προσευχή, Στάρετς Σαμψών

ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΤΟΥ ΤΕΚΝΑ

2. Θεογνωσία και δικαίωση

1. Η προσευχή φέρνει την θεογνωσία.

Την θεογνωσία δεν την βρίσκαμε στα βιβλία με το διάβασμα, αλλά με την προσευχή με τα δάκρυα με τους στεναγμούς με τις πολύ σύντομες και πολύ μικρές προσευχές.

Ό επίσκοπος Θεοφάνης ήταν ένας υπέροχος παιδαγωγός. Αυτός λοιπόν υποστηρίζει την έξης ορθή παιδαγωγική αρχή: πρέπει να μάθομε τους ανθρώπους να προσεύχονται όχι μόνο με τον νου τους, αλλά και με όλες τους τις φλέβες. Ναι, πρέπει να μάθομε να προσευχώμεθα με όλες μας τις φλέβες και με όλα μας τα κόκαλα! Ο άνθρωπος πηγαίνει στον Θεό κάνοντας μια «έξοδο» από τον εαυτό του. Μια ηρωική έξοδο.

Πάντως

Η θέση των ζώων στην Ορθοδοξία

 Του Ανδρέα Χατζηχάμπη Βιολόγου-Περιβαλλοντολόγου
Bch, MSc., aMIEvnS, Υπ. Δρος Βιολογίας

 Posted by kantonopou at Απριλίου 21, 2013

Η διατάραξη της σχέσεως του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον οδήγησε και στην αλλοτρίωση της σχέσεώς του με τα ζώα. Συχνά η ζωοφιλία οδήγησε στην ζωολατρία με φυσικό επακόλουθο την λατρεία της κτίσης παρά τον κτίσαντα.

Πόσο αποδεκτές όμως από την Ορθοδοξία είναι τέτοιες συμπεριφορές;

Στις μέρες μας παρατηρούνται κοινωνικά κινήματα για την προστασία των ζώων και των δικαιωμάτων τους, αλλά επίσης αναπτύσσονται σε παγκόσμιο επίπεδο και φιλοσοφικές συζητήσεις, για να δικαιολογήσουν ή όχι την ορθότητα και την αναγκαιότητα της εισαγωγής ενός συστήματος δικαιωμάτων των ζώων, ανάλογου με αυτό των δικαιωμάτων του ανθρώπου.

Η ενοχή που αισθάνεται ο άνθρωπος για την ανικανότητά του να αντικρίσει τα μέλη του ζωϊκού βασιλείου με συναίσθημα και δικαιοσύνη, μέσα στα δυτικά πρότυπα ζωής του σύγχρονου κόσμου, αποτελεί την γενεσιουργό αιτία των κινημάτων ζωοφιλίας, αλλά και των πιο πάνω συζητήσεων.

Είναι αναμενόμενο μέσα στην απέραντη μοναξιά του ανθρώπου, όπου απουσιάζει και η επαφή

Περι υποχρεωτικής ή δυνητικής Διακοπής Μνημοσύνου

Νέα ἀπάντηση κ. Ἄνδραλη στὸν κ. Σημάτη

καὶ τελευταία ἀνταπάντηση

Παρά το άσκοπο της 2^ης απαντήσεώς μου σε εσάς, θεωρώ σημαντικό να ξεκαθαριστούν κάποια ουσιώδη ζητήματα για αυτούς που μας διαβάζουν. Δεν σκοπεύω να επανέλθω, διότι όπως σας είπα και από ό,τι φαίνεται κατανοήσατε, σπαταλάμε χρόνο στη μεταξύ μας κόντρα και από αυτό κερδισμένοι βγαίνουν οι οικουμενιστές.

Επίσης, πρέπει να θυμηθείτε ποια ήταν η αρχική αιτία της διαφωνίας μας. Όχι η αποτείχιση, αλλά το υποχρεωτικό αυτής. Εσείς ωστόσο μου απαντάτε ως να υποστήριξα το μη επιτρεπτό της αποτείχισης, επειδή επικαλέσθηκα τη μελέτη της Ι.Μ. Πειραιώς ως προς το σημείο της κατάρριψης των επιχειρημάτων του π. Ευθυμίου για το υποχρεωτικό αυτής. Δεν θεωρώ, ωστόσο, αλάθητο το γραφείο αιρέσεων της Ι.Μ. Πειραιώς και ξεκαθάρισα ότι

Απάντηση στον π. Παύλο: Επιτρέπεται η αποτείχιση λαϊκών και απάντηση σε άλλες του θέσεις

ΓΙΑΤΙ ΠΑΙΖΕΤΕ, π. ΠΑΥΛΕ,

ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΑΧΑΡΟ ΡΟΛΟ;

Μετὰ τὸ ἄρθρο τοῦ π. Παύλου Δημητρακόπουλου «Σύντομη ἀπάντηση σὲ σχόλιο τοῦ κ. Παναγιώτη Σημάτη», ποὺ δὲν μοῦ τὸ ἔστειλε, ἀλλὰ τὸ εἶδα δημοσιευμένο σὲ κάποια ἱστολόγια, ἀναγκάζομαι νὰ ἀπαντήσω, διότι ἄλλη μιὰ φορὰ παρερμηνεύει καὶ διαστρέφει λόγους καὶ ἐνέργειές μας. Τὸ ἄρθρο του εἶναι βέβαια, μικρό, ἀλλὰ ἀνοίγει μεγάλα θέματα. Ὡς ἐκ τούτου ἡ ἀπάντηση εἶναι μεγάλη, καὶ ἂν δὲν προσέγγιζε ἡ Μ. Βδομάδα θὰ ἀπαιτοῦσε τὴν συγκέντρωση περισσοτέρων στοιχείων. Ὅμως, γιὰ νὰ μὴν θεωρηθεῖ ὅτι ἀρνοῦμαι νὰ ἀπαντήσω, παρουσιάζω ἔστω καὶ αὐτὰ τὰ λίγα στοιχεῖα ποὺ συγκέντρωσα.

Καὶ ξεκινῶ μὲ μία ἀπορία. Γιὰ ποιό λόγο, π. Παῦλε, ἐπιτίθεσθε μὲ ἀνορθόδοξο τρόπο, χρόνο, ὕφος καὶ ἦθος, σὲ ὅσους ἐφαρμόζουν ὀρθοδόξως τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση καὶ ἕνα ὀρθόδοξο Ἱερὸ Κανόνα, ποὺ στηρίζεται καθολικὰ στὶς ἁγιογραφικὲς Ἐντολὲς τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Κ. Διαθήκης καὶ στὰ χιλιάδες παραδείγματα τῶν Ἁγίων Πατέρων;

Γιατί ἐπιλέξατε μέσα στὴν Μ. Τεσσαρακοστὴ νὰ ἐπιτεθεῖτε ἐναντίον μας, πρῶτα μὲ τὸ ἄρθρο σας «Δὲν συγκλονίζεται λοιπὸν ἡ Ἱεραρχία μας;», στὸ ὁποῖο ἀπαντήσαμε καὶ ἐν συνεχείᾳ μὲ τὸ ἀνωτέρο δεύτερο ἄρθρο σας; Γιατί θυμηθήκατε νὰ ἀσχοληθεῖτε καὶ ἀναφερθεῖτε τώρα, γιὰ ἐνέργειά μας τοῦ 2011; Τότε ποῦ εἴσαστε; Ξεκινήσατε ἐσεῖς στὶς ἀρχὲς Ἀπριλίου τὴν ἐπίθεση, πῆρε τὴν σκυτάλην στὴν συνέχεια (θὰ πιστέψω ὅτι τὸ ἔκανε ἄκων) ὁ κ. Ἄνδραλης ὑποστηρίζων ὅτι ἡ λανθασμένη θέση τοῦ βιβλίου σας εἶναι «διαφωτιστικότατη καὶ γκρέμισε συθέμελα τὶς θεωρίες τοῦ» π. Εὐθυμίου, καὶ τώρα τὴν συνεχίζετε ἐσεῖς, λίγο πρὶν τὴν Μ. Βδομάδα; Νομίζετε ὅτι δὲν ἔχουμε ἄλλο τι νὰ κάνουμε, παρὰ νὰ ἀπαντᾶμε στὶς ἔωλες, ἀστήρικτες καὶ ἐμπαθεῖς ἐπιθέσεις σας;

Ἄραγε, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιῶς, ὁ ὁποῖος καταφέρεται κατὰ τῶν ἰσχυρῶν τῆς ἡμέρας, δὲν δύναται νὰ περιορίσει τὴν ἐπιθετικὴ αὐτὴ συμπεριφορά σας; Ἢ μήπως, αὐτὸς σᾶς προτρέπει νὰ παίζετε αὐτὸν τὸν ἄχαρο ρόλο;

Γιατί δὲν θέλετε τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές; Γιατί σᾶς ἀρέσει νὰ κολυμπᾶτε στὴν γούρνα τῆς αἱρέσεως, νὰ τοὺς μνημονεύετε; Θεωρεῖτε ὅτι ἀγωνίζεστε κατὰ τῆς αἱρέσεως, ἀλλὰ φέρατε τὸν ἀγῶνα στὰ μέτρα σας, καὶ ὁ ἀγῶνας σας αὐτὸς εἶναι «ἀκαδημαϊκός», ἀρκεῖσθε δηλ. νὰ ἐκδίδετε ἀπὸ τὸ Γραφεῖο σας χάρτινες πιρουέτες-διαμαρτυρίες ἢ θεωρητικὲς “μελέτες”. Στὴν διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τῶν ἀρχηγῶν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅμως, δὲν τολμᾶτε νὰ προχωρήσετε, τὴν ἀποφεύγετε, ὅπως ὁ διάβολος τὸ λιβάνι, παρόλο ποὺ ἀποκαλεῖτε τὸν Οἰκουμενισμὸ Παναίρεση! Ἀφοῦ δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἀποτειχίζονται οἱ λαϊκοί (σύμφωνα μὲ τὴν νομικιστικὴ καὶ σχολαστικιστικὴ προσέγγιση, ἀλλὰ καὶ ἁγιομαχικὴ κακόδοξη θέση σας) γιατί δὲν ἀποτειχίζεσθε ἐσεῖς, ποὺ ἔχετε ἀποδεχθεῖ ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι παναίρεση; Ποιά λογικὴ ἔχουν οἱ σκέψεις καὶ οἱ πράξεις σας;

Καὶ τί λέγω τὴν διακοπὴ μνημοσύνου· ἐσεῖς καὶ ὁ Μητροπολίτης σας, παρόλο ποὺ κουρασθήκαμε νὰ σᾶς παρακαλοῦμε καὶ νὰ σᾶς τὸ ζητοῦμε –χρόνια τώρα, καὶ πρὶν ἀποτειχιστοῦμε–, φοβᾶσθε ἀκόμη καὶ νὰ ὑποδείξετε ποιοί εἶναι οἱ αἱρετικοί, γιὰ νὰ προφυλάξετε τουλάχιστον ἐμᾶς, τὸ «ἀνεύθυνο» ποίμνιο, ποὺ ἂν δὲν ἀποτειχισθοῦν οἱ ποιμένες μας (κατὰ τὶς θεωρίες σας), πρέπει νὰ πεθάνουμε μέσα στὴν αἵρεση. Καὶ φοβᾶσθε νὰ κατονομάσετε τοὺς Οἰκουμενιστὲς ἀπὸ συμφέρον καὶ σκοπιμότητες (κι ὄχι ἀπὸ διάκριση, ὅπως διαδίδετε), γιατί ἂν τολμούσατε νὰ πεῖτε ὅτι π.χ. ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ὁ Περγάμου Ἰω. Ζηζιούλας, ὁ Μεσσηνίας Χρυσόστομος, ὁ Δημητριάδος Ἰγνάτιος εἶναι «παλαίμαχοι» Οἰκουμενιστές, πρέπει πάραυτα νὰ παύσετε νὰ ἔχετε ἐκκλησιαστικὴ ἐπικοινωνία μαζί τους. Καὶ τότε θὰ ἀπομονωθεῖτε

Ἀπάντησι στὸν π. Παῦλο Δημητρακόπουλο ἀπὸ τὴν κ. Χριστίνα Νάκου

Ὁ ἅγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης μᾶς διδάσκει:

«Σύνοδοι τοίνυν, οὐ τό ἁπλῶς συνάγεσθαι Ἱεράρχας τε καί Ἱερεῖς κἄν πολλοί ὦσι. 
Κρείσσων γάρ φησιν εἷς ποιῶν τό θέλημα τοῦ Κυρίου, ἐν τῇ εἰρήνῃ καί φυλακῇ τῶν Κανόνων ἤ μυριάδες παραβαίνοντες· καί τό δεσμεῖν καί λύειν οὐχ ὡς ἔτυχεν, ἀλλ' ὡς δοκεῖ τῆ ἀληθείᾳ καί τῷ Κανόνι, καί τῷ γνώμονι τῆς ἀκριβείας.... 
Καί ἐξουσία τοῖς Ἱεράρχαις ἐν οὐδενί δέδοται ἐπί πάσῃ παραβάσει κανόνος· ἤ μόνον στοιχεῖν τά δεδογμένα, καί ἕπεσθαι τοῖς προλαβοῦσιν».

καί

«Ἐντολή γάρ Κυρίου μή σιωπᾶν ἐν καιρῷ κινδυνευούσης Πίστεως.  Ὥστε ὅτε περί Πίστεως ὁ λόγος, οὐκ ἐστιν εἰπεῖν, ἐγώ τίς εἰμί;  Ἱερεύς;  ἀλλ' οὐδαμοῦ.  Ἄρχων;  καί οὐ δ’ οὕτως. Στρατιώτης;  καί ποῦ;  Γεωργός;  καί οὐ δ' αὐτό τοῦτο.  Πένης, μόνον τήν ἐφήμερον τροφήν ποριζόμενος, οὐδείς μοι λόγος καί φροντίς περί τοῦ προκειμένου.  Οὐά, οἱ λίθοι κράξουσι, καί σύ σιωπηλός καί ἄφροντις;» (P.G. 99, 1321 B).

Αὐτό πού ἐμεῖς λοιπόν κάνουμε, τό ἐλάχιστο πού μποροῦμε, εἶναι νά μήν μείνουμε σιωπηλοί, χωρίς νά φροντίζουμε γιά τήν ὁμολογία τῆς πίστεως καί τήν ἀπομάκρυνσή μας ἀπό τήν αἵρεση, γιατί οἱ πέτρες θά βροντοφωνάξουν καί θά μᾶς ἐλέγξουν γιά τήν ἀδιαφορία καί τήν ἀναισθησία μας.

Δυστυχῶς σήμερα φθάσαμε νά παρερμηνεύουμε τούς Ἁγίους γιά νά στηρίζουμε καί νά κατοχυρώνουμε τίς λανθασμένες θέσεις μας καί νά παραπλανοῦμε τούς πιστούς.

 Πρόσφατο παράδειγμα σέ ἱερατική σύναξη στό Βόλο ὑπό τήν αἰγίδα τῆς Μητροπόλεως Δημητριάδος, στήν ὁποία παρουσιάστηκε ἡ διδασκαλία τοῦ ὁσ. Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, ὁ καθηγητής κ. Τσίγκος δέν δίστασε νά δηλώσει ψευδῶς καί ἀναίσχυντα (ἄκουσον - ἄκουσον) ὅτι  ὁ ἁγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης οὐδέποτε διέκοψε τήν ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μέ τούς προϊσταμένους του!  Οὐδέποτε ἐχωρίσθη ἀπό τήν Ἐκκλησία!

Ἄν αὐτό δέν εἶναι πλήρης διαστρέβλωση τῆς ἀληθείας καί κακοήθεια τότε τί εἶναι;

Τί ἄλλο μποροῦμε νά περιμένουμε πλέον ὅταν ἀλλοιώνεται ἐσκεμμένα ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων, ὅταν διαστρέφεται ἡ ἴδια ἡ διδασκαλία τῆς ἁγ. Γραφῆς, ἀκόμη καί ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας  σχετικά μέ τήν στάση μας ἔναντι τῶν αἱρετικῶν;

Ἔχουμε ἀπαντήσει μέ ἑκατοντάδες ἁγιοπατερικά κείμενα, παραδείγματα ἀλλά καί ἀτράνταχτα ἐπιχειρήματα, ἀλλά δυστυχῶς ἰσχύει τό «οὐ μέ πείσεις κἄν μέ πείσεις».  
 Ὁ καθένας ἄς πράξει κατά συνείδησι λοιπόν, ἔχοντας τήν εὐθύνη τῶν πράξεών του ἄν εἶναι λαϊκός, ἐνῶ ἄν εἶναι κληρικός ἔχοντας τήν εὐθύνη γιά τήν σωτηρία τῶν ψυχῶν πού κρέμονται ἀπό τό πετραχῆλι του. 
 Ὁ νοῶν νοείτω.

Ὅσον ἀφορᾶ στήν ἀποτείχισή μας σεβαστέ π. Παῦλε, σᾶς πληροφοροῦμε ὅτι πρῶτα ἀποτειχίσθηκε ὁ πνευματικός μας πατέρας Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς (πολύ πρίν τιμωρηθεῖ ἐκδικητικά, μὲ φανερή ἐμπάθεια, παράνομα, καί ἀντικανονικά ἀπὸ τά Συνοδικά Διακαστήρια) καί κατόπιν ἐμεῖς ὡς λαϊκοί.

 Ἐπίσης εἴχαμε διακόψει τήν ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μέ τόν οἰκεῖο Μητροπολίτη πολύ πρίν ὑπογράψουμε ἐπισήμως και δημοσίως τήν ἀποτείχισή μας.

 Ἄν σᾶς ἐνοχλεῖ ἡ ἐπίκληση τοῦ 15ου Κανόνος τῆς Α και Β Συνόδου, ἤ ἄν σᾶς ἐνοχλεῖ ἡ λέξη «ἀποτείχιση» τήν ὁποία χρησιμοποιεῖ ὁ ἐν λόγῳ Κανόνας,  τότε ἐπικαλούμαστε σύσσωμη τήν διδασκαλία τῆς Ἁγ. Γραφῆς, τῶν Ἁγίων καί Ὁμολογητῶν Πατέρων καθώς καί τήν Ἱερά Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας πού μᾶς προτρέπουν νά ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τούς αἱρετικούς γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπισκόπους καί νά ἀποκόπτουμε κάθε ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μέ αὐτούς.

Ἐμεῖς προβήκαμε σ' αὐτή τήν πράξη ἐλεγχόμενοι ἀπό τή συνείδησή μας καί μᾶς κατηγορεῖτε καί μᾶς λοιδορεῖτε γι' αὐτό.

Ἐσεῖς πράττετε ὅ,τι πράττετε ἀκολουθοῦντες (θέλουμε νά πιστεύουμε) ὄχι τή συνείδησή σας, ἀλλά τόν Δεσπότη σας.

Θά κριθοῦμε ἅπαντες ἀπό τον δικαιοκρίτη Θεό, ὁ ὁποῖος βεβαίως γνωρίζει τά μύχια τῆς καρδίας μας καί θά ἀνταποδώσει ἐν ἡμέρᾳ Κρίσεως ὅ,τι ἀνήκει στόν καθένα.

Δέν σᾶς κρύβουμε ὅμως ὅτι λυπούμαστε ἰδιαίτερα, γιατί ἀντί νά ἀναλώνεσθε στήν καταδίκη τῆς αἱρέσεως καί τῶν αἱρετικῶν ὀνομαστικά, ὥστε νά προφυλάξετε τό ποίμνιο, ἀσχολεῖσθε μέ ὅλους ἐμᾶς τούς ἀσήμαντους καί ἀνάξιους λόγου ἀποτειχισμένους, γιατί φοβᾶσθε τά σχίσματα καί τίς διαιρέσεις, πλήν ὅμως δέν φοβᾶσθε τήν αἵρεση καί τόν μολυσμό πού αὐτή ἐπιφέρει στίς ψυχές μας.

Ἄς εἶναι λοιπόν εὐλογημένη ἡ κάθε ἐπίπληξη ἀπό μέρους σας εἰς βάρος μας, ἄν εἶναι γιά τό καλό τῆς Ἐκκλησίας καί ἄν γίνεται ἀνυστερόβουλα· 
Σκεφθεῖτε, ὅμως, ἁρμόζει τέτοιες μέρες Μ. Τεσσαρακοστῆς, ἀντὶ γιὰ πνευματικοὺς ἀγῶνες νὰ μᾶς ἀναγκάζετε νὰ ἀπαντοῦμε καί νά ἀντιπαρατιθέμεθα; 
Νά εὔχεσθε γιά τή μετάνοιά μας καί τή σωτηρία μας. 

Καλή Ἀνάστασι

 Απὸ

http://www.apotixisi.blogspot.gr/2013/04/normal-0-false-false-false_22.html#comment-form

Ἄρθρο περὶ ἀποτειχίσεως τοῦ π. Παύλου Δημητρακόπουλου

Στὸ http://katanixis.blogspot.gr/2013/04/blog-post_2772.html ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλα ἱστολόγια δημοσιεύτηκε μιὰ ἀπάντηση τοῦ π. Παύλου Δημητρακόπουλου σὲ προγενέστερα κείμενα. Τὴν παραθέτουμε καὶ στὴν συνέχεια δημοσιεύουμε τὴν ἀπάντηση πρὸς τὸν π. Παῦλο τῆς κ. Νάκου, θὰ ἀκολουθήσει δὲ ἕνα ἐκτενέστερο ἀπαντητικὸ κείμενο ἀπὸ τὸν κ. Π. Σημάτη.

  Σύντομη απάντηση

σε σχόλιο του κ. Παναγιώτη Σημάτη 

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

πρ. Ιερού Ναού Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Πειραιώς.

Απαντώντας σε σχόλιο του κ. Π. Σημάτη με αφορμή την δημοσίευση προσφάτου άρθρου μας με τίτλο «Δεν συγκλονίζεται λοιπόν η Ιεραρχία μας;», το οποίο ανήρτησε κάτωθεν του ως άνω άρθρου, σημειώνουμε με πολλή συντομία τα εξής:  

Αγαπητέ μας κ. Σημάτη, την Κυριακή της Ορθοδοξίας του 2011 γνωστοποιήσατε με δήλωσή σας, την οποία μάλιστα δημοσιεύσατε σε σχετικό έντυπο, την αποτείχισή σας από τους αιρετίζοντες επισκόπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Στην αποτείχιση αυτή προχωρήσατε, όπως ισχυρίζεσθε στη δήλωσή σας, στηριζόμενοι και εφαρμόζοντες τον 15ο Κανόνα της ΑΒ΄ Συνόδου.
Έχουμε την ταπεινή γνώμη, ότι δεν μελετήσατε όσο θα έπρεπε τον εν λόγω Κανόνα καθώς και τις ερμηνείες σ’ αυτόν τόσον του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, όσο και άλλων κανονολόγων, πρίν να προχωρήσετε σε μιά τόσο μεγάλης σημασίας ενέργεια, όπως είναι η απο- τείχιση. Το λέμε αυτό, γιατί πιστεύουμε, ότι σας διαφεύγει κάτι πολύ βασικό και ουσιώδες σχετικά με την ερμηνεία του, όπως θα εξηγήσουμε παρά κάτω. Θα σας συνιστούσαμε να κάνετε τον κόπο, έστω και τώρα, να μελετήσετε εν προσευχή και νηστεία, θα έλεγα, να συλλαβίσετε λέξη προς λέξη για άλλη μιά φορά τον έν λόγω Κανόνα.
Να δώσετε δε ιδιαίτερη προσοχή στην στενή νοηματική συνάφεια (που ούτως ή άλλως υπάρχει), μεταξύ του πρώτου και του δευτέρου μέρους του Κανόνος, αφού και τα δύο μέρη ανήκουν στον ίδιο Κανόνα. Η στενή εξάρτηση των δύο μερών οφείλεται, στο ότι και στα δύο μέρη γίνεται λόγος για διακοπή μνημονεύσεως του οικείου Επισκόπου, ή Μητροπολίτου, ή Πατριάρχου. Η διαφορά έγκειται στην αιτία της διακοπής της μνημονεύσεως. Στο πρώτο μέρος η αιτία είναι ηθικής φύσεως παραπτώματα κληρικών, ενώ στο δεύτερο θέματα αιρέσεων. Ο Κανόνας λοιπόν αναφέρεται στην διακοπή μνημονεύσεως κληρικών και όχι λαϊκών! μελών της Εκκλησίας, αφού αυτοί, και μόνον αυτοί, είναι εντεταλμένοι να μνημονεύουν το όνομα του οικείου Επισκόπου, ή Μητροπολίτου, ή Πατριάρχου, αναλόγως με το εκκλησιαστικό αξίωμα που έχουν, κατά την πρόθεση και κατά τις ιερές ακολουθίες, μάλιστα δε κατά την Θεία Λειτουργία. Μόνον εμμέσως μπορεί να νοηθή αποτείχισις λαϊκών από αιρετίζοντα επίσκοπο. Μόνον δηλαδή υπό την έννοια, ότι τα αποτειχιζόμενα λαϊκά μέλη ακολουθούν τον ποιμένα τους, ο οποίος, κληρικός ών, έχει διακόψει την μνημόνευση του ονόματος του αιρετίζοντος επισκόπου. Θα έπρεπε λοιπόν στην δήλωση της αποτειχίσεώς σας να αναφέρεται υποχρεωτικά και ονομαστικά τουλάχιστον ένας κληρικός, ο οποίος, προχωρώντας στην εφαρμογή του εν λόγω Κανόνος, διακόπτει την μνημόνευση του προϊσταμένου του Επισκόπου, του εμπεσόντος στην αίρεση.
Επειδή δε την δήλωση της αποτειχίσεώς σας δεν υπογράφει κανένας κληρικός ονομαστικά παρά μόνον τρείς λαϊκοί, οι κ. Σημάτης Παναγιώτης, και Γεωργίτσης Κωνσταντίνος και η κ. Ξανθά Νάκου Χριστίνα, είναι πλέον φανερόν, ότι δεν είναι δυνατόν να επικαλείστε τον 15ον Κανόνα της ΑΒ΄ Συνόδου, για να στηρίξετε την αποτείχισή σας. Απορώ κ. Σημάτη, πώς δεν μπορέσατε ακόμη, να καταλάβετε αυτή την τόσο σημαντική αλήθεια και προχωρήσατε με τόση επιπολαιότητα σε μιά ενέργεια, που δεν μπορεί να έχει κανένα έρεισμα στον εν λόγω Κανόνα, συμπαρασύροντας και άλλους, με πολύ σοβαρές πνευματικές συνέπειες και για σας και γι’ αυτούς που σας ακολουθούν.

Με βάση λοιπόν τα προαναφερθέντα, όλα όσα γράφετε στο σχόλιό σας, βρίσκονται σε λανθασμένη βάση.