"Σε συμβουλεύω ν΄ αγοράσης κολλύριο" (Αυγουστίνου Καντιώτη)

Ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἕνα ἐξαιρετικὸ δῶρο, μία ἀκτίνα τοῦ πανσόφου Δημιουργοῦ. Δίνει στὸν ἄνθρωπο τὴ δυνατότητα νὰ ἐκπληρώσῃ τὴν ἀρχικὴ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ: «Πληρώσατε τὴν γῆν καὶ κατακυριεύσατε αὐτῆς» (Γέν. 1,28). Καὶ πράγματι, ὁ ἄνθρωπος κυριαρχεῖ ὅλο καὶ πιὸ βαθειὰ πάνω στὴ φύσι· παρουσιάζει τέτοιες κατακτήσεις πού, ἂν τὶς ἔβλεπαν οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς τοῦ λίθου θὰ ἔλεγαν κατάπληκτοι· «Ἐσεῖς εἶστε μικροὶ θεοί!».

«Ἐγὼ εἶπα· θεοί ἐστε καὶ υἱοὶ Ὑψίστου πάντες» (Ψαλμ. 81,6). Θεὸς ὁ ἄνθρωπος! Ἀλλ᾿ αἴφνης –ἀλλοίμονο!– ἡ σκηνὴ ἀλλάζει· βλέπουμε τὸν ἄνθρωπο νὰ φτάνῃ σὲ ἀδιέξοδο. Μόλις ἀφήνει τὰ ἐπιστημονικὰ ἐργαστήρια κι ἀρχίζει νὰ ἐξετάζῃ, ὄχι πλέον τὶς σχέσεις τῶν μορίων τῆς ὕλης, ἀλλὰ τὶς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων μεταξύ τους, τότε χάνει τὸ φῶς του, βυθίζεται σὲ σκοτάδι, συγκρούεται μὲ τοὺς ἄλλους.

Δὲ βλέπετε; Προηγήθησαν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι καὶ τόσοι τοπικοί, καὶ θὰ ἔπρεπε ἡ ἀνθρωπότης ἀπὸ πικρὰ πεῖρα νὰ ἀποστρέφεται κάθε πολεμικὴ ἐπιχείρησι· ἐν τούτοις νέες φλόγες πολέμου ἀνάβουν, νέα θύματα θρηνοῦνται· καὶ οἱ ἐξοπλισμοὶ ἐντείνονται.

Ταλαίπωρη ἀνθρωπότης! Τὰ παιδιά σου ἀνακάλυψαν πῶς συμβιώνουν τὰ μόρια τῆς ὕλης, ἀλλὰ δὲν μπόρεσαν νὰ βροῦν τὸν τρόπο τῆς ἁρμονικῆς συμβιώσεως τῶν λαῶν. Γι᾿ αὐτοὺς τοὺς σοφοὺς τοῦ αἰῶνος μας, ποὺ περιέπλεξαν καὶ τὰ πιὸ ἁπλᾶ ζητήματα, ἰσχύει ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου· «Ἐματαιώθησαν ἐν τοῖς διαλογισμοῖς αὐτῶν, καὶ ἐσκοτίσθη ἡ ἀσύνετος αὐτῶν καρδία·φάσκοντες εἶναι σοφοὶ ἐμωράνθησαν» (Ρωμ. 1, 21-22).

Πῶς συμβαίνει αὐτό; Γιατί τόσο φῶς ἐκεῖ, τόσο σκοτάδι ἐδῶ; Στὸ ἐρώτημα ὑπάρχει ἀπάντησις, ἀλλὰ πόσοι τὴν προσέχουν; Αὐτὴ ἀποτελεῖ τὸ μυστικὸ κλειδὶ ποὺ λύνει τὰ προβλήματα. Ἡ ἀπάντησι βρίσκεται

Πώς εκθέτει ο ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ τα περί της ΔΙΑΚΟΠΗΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ του ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ

ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΒΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ ΕΙΝΑΙ «ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ» ΚΑΘΗΡΗΜΕΝΟΣ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ

«ΕΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑ» ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Πως φθασαμε στην διακοπη του μνημοσυνου

του πατριαρχου Αθηναγορα το 1970

ΜΗΤΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

(Αφιερωμένο σε όλους τους ορθοδόξους επισκόπους που ανησυχούν

για την κατάντια του σημερινού πατριάρχου)

 

Τί προηγήθηκε (Φεβρ. 1970).

       Μόλις ἔγινα ἐπίσκοπος ὡρισμένοι παλαιοημερολογῖται μὲ κατηγοροῦσαν, ὅτι δὲν ἔπαυσα τὸ μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρα, ποὺ δὲν ὀρθοτομεῖ τὸν λόγο τῆς ἀληθείας, καὶ δὲν τὸν ἀπεκήρυξα ὡς αἱρετικό. Τὸ μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου στὴν θ. λειτουργία, τὸ «Ἐν πρώτοις μνήσθητι, Κύριε, … ὃν χάρισαι ταῖς ἁγίαις σου ἐκκλησίαις ἐν εἰρήνῃ, σῷον, ἔντιμον,  ὑγιᾶ, μακροημερεύοντα καὶ ὀρθοτομοῦντα τὸν λόγον τῆς σῆς ἀληθείας», ὅπως παρατηρεῖ ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, δὲν ἔχει τὴν ἔννοια βεβαιώσεως ὅλων αὐτῶν· ἐκφράζει εὐχή, ὁ Κύριος νὰ χαρίζῃ στὸν ἐπίσκοπο ἢ στὸν πατριάρχη ψυχικὴ εἰρήνη, σωματικὴ ὑγεία, ἀγαθὴ φήμη, καὶ διδασκαλία κατὰ πάντα ὀρθόδοξη. Ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας χωρὶς ἀμφιβολία εἶχε προβῆ σὲ ἐνέργειες, ποὺ τὸν ἔφεραν μακριὰ ἀπὸ τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα· μοῦ ζητοῦσαν λοιπὸν νὰ τὸν κηρύξω γι᾿ αὐτὲς αἱρετικό, νὰ τὸν διαγράψω ἀπὸ τὰ δίπτυχα καὶ νὰ παύσω τὸ μνημόσυνό του. 
       Τοὺς ἀπήντησα, ὅτι ὡρισμένες ἐνέργειες τοῦ πατριάρχου ἦταν παραβάσεις ἱ. κανόνων πού, ἂν ἀποδειχθοῦν ἀληθινές, συνεπάγονται καθαίρεσι. Ἀλλὰ ποιός θὰ τοῦ ἐπιβάλῃ τὴν καθαίρεσι; Τὸ ἁρμόδιο ὄργανο γιὰ κληρικοὺς εἶνε ἡ Σύνοδος, καὶ γιὰ τὸν οἰκουμενικὸ πατριάρχη ἡ Ἱεραρχία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν κατέστη ὑπόδικος ἐνώπιον αὐτῆς, καὶ ἔτσι παρέμενε στὸ θρόνο. Ὅπως ἔλεγε ὁ ἀείμνηστος μητροπολίτης πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης ὁ ἀρχιεπίσκοπος τῶν παλαιοημερολογιτῶν, ἡ καθαίρεσι καὶ ὁ ἀφορισμὸς διακρίνονται σὲ «δυνάμει» καὶ σὲ «ἐνεργείᾳ». Κληρικὸς ποὺ ξέφυγε ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία, μέχρις ὅτου κριθῇ ἀπὸ Σύνοδο, μπορεῖ νὰ θεωρηθῇ δυνάμει καθῃρημένος· ἐνεργείᾳ καθῃρημένος καθίσταται μόνο μετὰ ἀπὸ συνοδικὴ κρίσι. Τὸ ίδιο λέει καὶ ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στὸ Πηδάλιο (Ἀθῆναι 19829, σ. 4-5). Αὐτὰ ἰσχύουν γιὰ τὶς ἀντικανονικὲς ἐνέργειες τοῦ πατριάρχου. Γιὰ παραβάσεις δηλαδὴ ἱ. κανόνων ἐθεωρεῖτο δυνάμει καθῃρημένος, δὲν ἦταν ὅμως καὶ ἐνεργείᾳ.
        Ἀλλ᾿ ὑπῆρχαν καὶ ἐνέργειές του ποὺ ἔθιγαν δόγματα. Καὶ στὴν περίπτωσι αὐτή, ἀφοῦ «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» κηρύττει διδασκαλίες ἀντορθόδοξες, δὲν ἀπαιτεῖται προηγουμένως ἀπόφασι καθαιρέσεως ἀπὸ ἁρμόδιο συνοδικὸ δικαστήριο· ἡ καθαίρεσις ἐπέρχεται αὐτομάτως κατὰ τὸν ΙΕ΄ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, τὸν ὁποῖο καὶ ἐγὼ ὡς ἱεροκῆρυξ εἶχα μνημονεύσει καὶ εἶχα ζητήσει ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς

" Ἅπαντας περίσῳζε, τῆς ἐχθρῶν δυναστείας..."

31 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2013

Ἡ κατάθεσις τῆς τιμίας Ζώνης

τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου

Τὴν Ζώνην τὴν σεπτήν, τοῦ ἀχράντου σου σκήνους,

ὑμνοῦμεν οἱ πιστοί, Παναγία Παρθένε,

ἐξ ἧς ἀρυόμεθα νοσημάτων τὴν ἴασιν.

Πηγή: "Τρελογιάννης"

Κάθισμα

Τὰ καταθέσια τῆς σῆς θείας Ζώνης,

ἡ Ἐκκλησία σου φαιδρῶς ἑορτάζει,

καὶ ἐκτενῶς κραυγάζει σοι Παρθένε Ἁγνή·

Ἅπαντας περίσῳζε, τῆς ἐχθρῶν δυναστείας·

θραῦσον τὰ φρυάγματα, τῶν ἀθέων βαρβάρων,

καὶ τὴν ἡμῶν κυβέρνησον ζωήν,

πράττειν Κυρίου τὰ θεῖα θελήματα.

ΟΙ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ; Δύο Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, Ο ένας παράδειγμα ολόθερμης Πίστεως και ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ. Ο άλλος παράδειγμα απιστία και ΑΡΝΗΣΗ

ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟΙ  ΣΥΝΕΙΡΜΟΙ

 

 

       Στὴ συνέχεια δημοσιεύουμε ἕνα τμῆμα ἀπὸ τὸν βίο τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου.

       Εἶναι τὸ τμῆμα ἐκεῖνο, στὸ ὁποῖο φαίνεται μὲ δραματικὸ τρόπο ἡ ἄρνηση τοῦ Ἁγίου νὰ συναντήσει τὸν -γιὰ μόλις λίγα χρόνια- αἱρετικὸ Ἄρειο, καὶ μάλιστα ἕνα Ἄρειο ποὺ διαβεβαίωνε (παίζοντας μὲ τὶς λέξεις) ὅτι ἔχει μετανοήσει.

     Ὁ Βαρθολομαῖος σήμερα συναντᾶ, καὶ συνομιλεῖ, καὶ δέχεται στὸ Φανάρι καὶ στὴν Θ. Λειτουργία τὸν ἐπὶ χίλια ἔτη ἀμετανόητο αἱρεσιάρχη Πάπα, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνο (ἔστω γιὰ τὰ μάτια) δὲν δείχνει σημεῖα μετανοίας, ἀλλὰ ἐπιμένει πεισματικὰ στὶς αἱρέσεις του καὶ προσθέτει καὶ ἄλλες.

       Καὶ ἐπαναλαμβάνουμε ἄλλη μιὰ φορά, οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, πνευματικοὶ καὶ Ἐπίσκοποι, ἐπικοινωνοῦν μὲ τὸν ἡγέτη τῆς σύγχρονης παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τίποτα δὲν φαίνεται νὰ τοὺς ξυπνᾶ.

      Καὶ  οἱ πιστοὶ ἐγκρίνουν αὐτὴν τὴν ἀντι-Πατερικὴ "γραμμὴ" καὶ καταπάτηση τῆς διδασκαλίας τῶν Πατέρων καὶ τοῦ Ευαγγελίου, ὡς "διάκριση"!

Ὅμως, ἐφ' ὅσον οἱ Ποιμένες δὲν ἀκολουθοῦν καὶ δὲν μιμοῦμται τοὺς Ἁγίους, οἱ πιστοὶ πρέπει νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπ' αὐτούς. Νὰ ἀπαιτήσουν δὲ δυναμικὰ ἀπὸ τοὺς ἄβουλους καὶ σιωπῶντες Ἐπισκόπους νὰ ἐφαρμόσουν τὸν Εὐαγγελικὸ νόμο καὶ νὰ ἐκδιώξουν τοὺς ψευδοποιμένες.

        Ἀλήθεια, γιατί ἐγκαταλείψαμε τὴν Ἐκκλησία στὰ χέρια ψευδοποιμένων ἢ ἀνάξιων ποιμένων νὰ ἀγωνιστοῦν καὶ νὰ ὁμολογήσουν τὴν Πίστη στὴν Ὀρθοδοξία; Οὔτε δική τους εἶναι ἡ Ἐκκλησία, οὔτε δική μας. Ἀμφότεροι θὰ δώσουμε λόγο στὸν Θεὸ, τὸν εἰπόντα:

"Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς·  ὅστις δ' ἂν ἀρνήσηταί με, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγώ" (Ματθ. ι΄ 32-33).

 ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ

"Ἡ ἀρειανική αἵρεση καί ἡ ἀντιπαράθεσή του μέ τόν Ἄρειο

...Κατά τό τριακοστό ἔτος τῆς βασιλείας τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου (τό 335) καί κατόπιν πιέσεων ἀπό τόν κύκλο αὐτῶν πού ὑπεστήριζαν τόν αἱρεσιάρχη, κλήθηκε ὁ Ἄρειος ἀπό τόν αὐτοκράτορα στήν Κωνσταντινούπολη, γιά νά ἐρωτηθεῖ καί νά ὁμολογήσει «εἰ τήν πίστιν τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας ἔχοι», ἄν ἔχει τήν πίστη, δηλαδή ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὀρθή πίστη. Ὁ ἐρχομός τοῦ αἱρεσιάρχη στήν πρωτεύουσα ἀνα¬ζωπύρωσε τή διαμάχη τῶν δύο μερίδων τοῦ λαοῦ, τῶν ὀρθοδόξων καί τῶν αἱρετικῶν, καί πάλι ἐπαναλήφθηκαν ταραχές στήν Πόλη. Ὁ Ἄρειος, χωρίς πότε νά ἔχει μετανοήσει ἤ νά ἔχει ἀλλάξει κάτι στίς αἱρετικές του δοξασίες, βασιζόμενος μόνον στή μεγάλη δύναμη πού εἶχαν οἱ ὑποστηρικτές του, ὡμολογησε μπροστά στόν βασιλιά ὅτι πιστεύει τήν κοινή πίστη τῆς Ἐκκλησίας, ἔδωσε μάλιστα γραπτή ὁμολογία τῆς πίστεώς του. Ἡ ὁμολογία αὐτή ἦταν διατυπωμένη μέ τέτοιο τρόπο, ὥστε, παίζοντας μέ τίς λέξεις, χρησιμοποιώντας χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί παραλείποντας ὅ,τι δέν τόν ἐξυπηρετοῦσε, τίς ἐνδεικτικές φράσεις δηλαδή τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, ὅπως τήν εἶχε διατυπώσει ἡ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, καί αὐτές τῆς αἱρετικῆς του διδασκαλίας, νά κρύβεται ἡ κακοδοξία του, γιά τήν ὁποία εἶχε καταδικασθεῖ ἀπό τή Σύνοδο. Ἔτσι παρουσίασε ὅτι ἡ πίστη τοῦ ἦταν ἴδια μέ τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας «ὑποκρινόμενος καί αὐτός, ὡς ὁ διάβολος τά τῶν Γραφῶν ρήματα», ὅπως σχολιάζει ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος. Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος δέχθηκε τήν ὁμολογία του καί τόν ἔστειλε στόν πατριάρχη Ἀλέξανδρο λέγοντας του ὅμως: «Εἰ ὀρθή σου ἡ πίστις ἐστί, καλῶς ὤμοσας, εἰ δέ ἀσεβής ἐστιν ἡ πίστις σου καί ὤμοσας, ὁ Θεός ἐκ τοῦ οὐρανοῦ κρῖναι τά κατά σέ», θέλοντας ἔτσι νά ἐκδηλώσει τήν ἐπιφυλακτικότητά του γιά τήν εἰλικρίνεια τοῦ Ἀρείου καί νά τόν καταστήσει ὑπεύθυνο τῶν πράξεών του. Μέ τό δόλιο αὐτό τρόπο καί διά τῶν συνηθισμένων σ' αὐτούς πιέσεων οἱ φιλικά προσκείμενοι στόν Ἄρειο ἐπίσκοποι καί κοσμικοί ἄρχοντες θέλησαν νά εἰσαγάγουν τόν Ἄρειο στήν ἐκκλησιαστική κοινωνία. Ἡ δολιότητα καί ὁ ἐκβιασμός ἔγκειται στό γεγονός ὅτι ἐφ' ὅσον ὁ Ἄρειος εἶχε κριθεῖ ἀπό Οἰκουμενική Σύνοδο καί εἶχε ἀποκοπεῖ ἀπό τήν κοινωνία τῆς μιᾶς καθολικῆς Ἐκκλησίας θά ἔπρεπε πάλι ἀπό Οἰκουμενική Σύνοδο νά κριθεῖ, ὥστε νά ἐλεγχθεῖ λεπτομερῶς ἡ πίστη του καί ἡ μετάνοιά του δέν ἦταν δυνατόν μία βασιλική ἀπόφαση ἡ μία ἁπλή ὁμολογία πίστεως τοῦ αἱρεσιάρχη ν' ἀνατρέψει ἀπόφαση τῆς Οἰκουμενικῆς Συνοδοῦ. Ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος στίς μεθοδεύσεις αὐτές μέ παρρησία ἀντέτασσε ὅτι δέν εἶναι σωστό ἔτσι ἁπλά νά δεχθοῦμε σέ κοινωνία «τόν τῆς αἱρέσεως εὑρετήν». Ὁ Εὐσέβιος Νικομηδείας ὡς ἀπάντηση στήν ἄρνηση τοῦ πατριάρχη μεταξύ ἄλλων τόν ἀπειλοῦσε ὅτι θά προκαλοῦσε τήν καθαιρεσή του καί τήν ἐξορία του, ἄν δέν δεχόταν τόν Ἄρειο σέ κοινωνία, ὅποτε οὕτως ἤ ἄλλως ὁ διάδοχός του θά δεχόταν τόν Ἀρειο. Τόν ἅγιο Ἀλέξανδρο βέβαια δέν τόν ἀπασχολοῦσε τόσο ἡ ἀπειλή τῆς καθαιρέσεως, ὅσο ἡ ἀνάγκη νά τηρηθεῖ ἀπαρασάλευτη ἡ πίστη πού διακήρυξε ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος τῆς Νικαίας. Βλέποντας λοιπόν ὅτι στή φάση αὐτή τοῦ ἀγώνα ἡ θεολογική συζήτηση καί ἡ ἀπροκάλυπτη ἔρευνα τῆς ἀλήθειας δέν εἶχαν καμία δύναμη, ἄφησε κατά μέρος τήν προσπάθεια νά πείσει τούς αἱρετικούς γιά τό λάθος τους καί κατέφυγε στόν παντεπόπτη Θεό. Μέ νηστεῖες καί προσευχές, νύκτα καί ἡμέ¬ρα παρακαλοῦσε τόν Θεό. Σύχναζε μάλιστα στήν ἐκκλησία τήν ἀφιερωμένη στήν Ἁγία Εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία εὑρίσκεται πολύ κοντά στή Μεγάλη Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Σοφίας (πού τότε χτιζόταν), ὅπου μόνος «ὑπό τήν ἱεράν τράπεζαν ἑαυτόν ἐπί στόμα ἐκτείνας ηὔχετο δακρύων»: ἄν μέν οἱ πεποιθήσεις καί τά σχεδία τοῦ Ἀρείου εὐοδωθοῦν, νά μήν εὑρεθεῖ στήν ἀνάγκη νά τόν συναντήσει κατά πρόσωπον, ἄν ὅμως ἡ πίστη τῆς ἐκκλησίας εἶναι ὀρθή, τότε ὁ Θεός ἄς ἀποδώσει τό δίκαιο καί ἄς μήν ἐπιτρέψει ἡ αἵρεση νά νομισθεῖ ὡς εὐσέβεια. Στήν ἀγωνία του ὁ ἅγιος εἶχε συμπαραστάτη τόν πρεσβύτερο Μακάριο, γνωστό τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου, ὁ ὁποῖος καί τόν ἐνημέρωσε γιά τά συμβάντα στήν Κωνσταντινούπολη.

 «Ὁ θάνατος τοῦ Ἀρείου

Ἡ ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ ἦρθε πράγματι ἄμεση. Τήν παραμονή τῆς ἡμέρας, κατά τήν ὁποία ὁ Ἄρειος ἐπρόκειτο νά γίνει δεκτός στήν ἐκκλησιαστικη κοινωνία καί ἐνῶ περιεφέρετο στήν ἀγορά τῆς Κωνσταντινουπόλεως συνοδευόμενος, ὡς συνήθως, ἀπό πλῆθος ὀπαδῶν του, πέρασε ἀπό τά δημόσια ἀποχωρητήρια γιά κάποια σωματική ἀνάγκη. Ἐκεῖ μέσα βρῆκε οἰκτρό θάνατο «τοῖς σκυβάλοις μέν τά ἔντερα, τοῖς ἐντέροις δέ τήν ψυχήν ὁ δείλαιος συναποβάλλει». Τό γεγονός αὐτό, ὅπως εἶναι φυσικό, προεκάλεσε ἰδιαίτερη αἴσθηση σέ ὅλους. Τό μέρος αὐτό γιά πολλά χρόνια δείχνονταν ἀπό τούς κατοίκους τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί ἀποφεύγονταν ἡ χρήση του, μέχρις ὅτου κάποιος ἀρειανόφρων ἀγόρασε τό χῶρο, γκρέμισε τά δημόσια ἀποχωρητήρια καί ἔκτισε μιά οἰκία ὥστε νά ξεχαστεῖ τό γεγονός. Ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος σχολιάζοντας τόν ἀπροσδόκητο θάνατο τοῦ Ἀρείου μᾶς θυμίζει ὅτι ὁ θάνατος εἶναι τό κοινό τέλος ὅλων μας καί δέν εἶναι συνετό νά εὐχόμαστε τό θάνατο κανενός, ἀκόμη κι ἄν εἶναι ἐχθρός, ἀφοῦ δέν γνωρίζουμε πότε, ἄν θά μᾶς βρεῖ τό βράδυ ζωντανούς ὁ θάνατος ὅπως τοῦ Ἀρείου ἔγινε κάτω ἀπό τέτοιες συνθῆκες πού προκαλεῖ τήν ἔκπληξη καί τόν θαυμασμό μας. Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ὅταν ἔμαθε γιά τό θάνατο τοῦ Ἀρείου, ἔμεινε ἐκπληκτος καί αὐτός γιά τό πῶς ἐλέγχθηκε ὁ αἱρεσιαρχής ὡς ἐπίορκος καί, ὅπως ἦταν ἑπόμενο, μετά τό γεγονός αὐτό ἐξασθένησε κατά πολύ ἡ ἐπιρροή τῶν ἀρειανῶν ἐπισκοπῶν καί κοσμικῶν ἀρχόντων στόν αὐτοκράτορα. Τήν ἑπομένη ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος καί ὁ ὀρθόδοξος λαός τῆς Κωνσταντινουπόλεως συνάχθηκαν στήν Ἁγία Εἰρήνη καί εὐχαρίστησαν τόν Θεό, ὄχι διότι χάρηκαν γιά τό θάνατο τοῦ αἱρεσιάρχη, ἀλλά διότι ὁ Θεός δέν ἐγκαταλείπει τό λαό του καί ἀποδίδει τό δίκαιο, παρά τά ἄδικα σχέδια καί τίς ἄδικες κρίσεις τῶν ἀνθρώπων. Στήν Κωνσταντινούπολη ἐπανῆλθε ἡ εἰρήνη. Οἱ αἱρετικοί ντροπιάστηαν καί περιορίστηκαν. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅσο ζοῦσε ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος, ἀπολάμβανε τήν εἰρήνη πού οἱ εὐχές καί οἱ ἀρετές τοῦ ἁγίου τῆς χαριζαν.

Ἡ μαρτυρία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Θεολόγου

Τή θαυματουργική ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ, μετά τίς προσευχές τοῦ ἁγίου Ἀλεξάνδρου, θυμᾶται πενήντα χρόνια ἀργότερα καί ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, τό 381, ὅταν ἦταν καί αὐτός πατριάρχης τῆς Κωνσταντινουπόλεως σέ ἐποχή ταραγμένη πάλι ἀπό τήν αἵρεση τῶν πνευματομάχων καί προετοίμαζε τήν Ἐκκλησία γιά τή Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδο. Ἀπευθύνεται στό λαό τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί τούς λέγει ὅτι “ἔχουν παράδοση ὀρθοδοξίας ἀκολουθώντας ὡς μαθητές τόν πρῶτο ἐπίσκοπο τῆς Νέας Πόλεώς τους, τόν Ἀλέξανδρο (τόν πολύ τόν ξακουστό), μεγάλο ὑπέρμαχο καί κήρυκα τῆς ἁγίας Τριάδος, ὁ ὁποῖος μέ λόγους καί μέ ἔργα ἐξαφάνισε τήν ἀσέβεια ἀπό τήν Ἐκκλησία” καί τούς θυμίζει τή δύναμη τῆς προσευχῆς του, πού κατά τά ἀποστολικά πρότυπα “κατέλυσε τόν ἀρχηγό τῆς ἀσέβει­ας σέ χῶρο ἀντάξιο τοῦ βορβόρου πού ἔρρεε ἀπό τό στόμα του καί ἔτσι ἡ ὕβρις ἀντιστάθηκε στήν ὕβρι καί ὁ δίκαιος θάνατος (τοῦ Ἀρείου) στηλίτευσε τόν ἄδικο θάνατο πολλῶν ψυχῶν”, πού παρασύρονταν ἀπό τίς αἱρετικές διδασκαλίες του».

(Πηγή: http://www.imns.gr)

Μετάνοια, προσευχή, Χάρις, πειρασμοί

Οι τρεις τάξεις της χάριτος

(Γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστού)

(Σὰν σήμερα ἐκοιμήθη ὁ διδάσκαλος τῆς νοερᾶς προσευχῆς τοῦ Ἁγίου Ὄρους γέροντας Ἰωσὴφ ὁ Ἡσυχαστής, 1898-1959)

Σε τρεις τάξεις διαιρείται η χάρις: Καθαρτική, φωτιστική, τελειωτική.

Σε τρεις και η ζωή μας: Κατά φύσιν, υπέρ φύσιν, παρά φύσιν.

Σε αυτές τις τρεις τάξεις ανέρχεται και κατέρχεται.

Τρία είναι και τα μεγάλα χαρίσματα, που λαμβάνει: Θεωρία, αγάπη, απάθεια.
Λοιπόν στην “πράξιν” συνεργεί χάρις καθαρτική, η οποία βοηθά στην κάθαρση. Και κάθε ένας, που μετανόησε, η χάρις είναι που τον προτρέπει στη μετάνοια. Και όσα κάνει της χάριτος είναι, αν και δεν το γνωρίζει αυτός που την έχει, όμως αυτή τον τροφοδοτεί και τον οδηγεί. Και ανάλογα με την προκοπή του, ανέρχεται ή κατέρχεται ή μένει στην ιδία κατάσταση.

Εάν έχει ζήλο και αυταπάρνηση ανεβαίνει σε θεωρία, την οποία διαδέχεται φωτισμός θείας γνώσεως και λίγη απάθεια. Εάν ψυχρανθεί ο ζήλος, η προθυμία, τότε συστέλλεται και η ενέργεια της χάριτος.

Γι’ αυτόν που λες ότι γνωρίζει να προσεύχεται, είναι εκείνος που γνωρίζει τι εύχεται και τι ζητά από τον Θεό.

Αυτός που γνωρίζει να προσεύχεται δεν βαττολογεί, δεν ζητά περιττά· αλλά γνωρίζει τον τόπο, τον τρόπο και τον καιρό και ζητά τα αρμόδια και ωφέλιμα της ψυχής του. Επικοινωνεί νοερά με το Χριστόν. Τον πιάνει και τον κατέχει και “δεν θα σε αφήσω, λέγει, εις τον αιώνα”.

Εκείνος που προσεύχεται ζητά την άφεση των αμαρτιών, ζητά το έλεος του Κυρίου. Εάν ζητά και μεγάλα, όχι στον κατάλληλο καιρό, δεν του τα δίδει ο Κύριος. Διότι ο Θεός τα δίνει με τάξη. Και, αν εσύ τον κουράζεις ζητώντας, αφήνει το πνεύμα της πλάνης και προσποιείται τη χάρη και σε πλανά, δείχνοντάς σου άλλα αντί άλλων. Γι’ αυτό δεν είναι ωφέλιμο να ζητά κανείς τα υπέρμετρα. Αλλά, και αν εισακουσθεί προ του καθαρισμού, όταν δεν είναι στην τάξη, γίνονται φίδια και βλάπτουν. Συ έχε μετάνοια καθαρή, κάνε σε όλους υπακοή, και μόνη της η χάρη θα έλθει χωρίς εσύ να το ζητάς.

Ο άνθρωπος σαν βρέφος που ψελλίζει ζητά από τον Θεό το θέλημά του το άγιο. Ο Θεός, σαν Πατέρας υπεράγαθος, του δίδει τη χάρη, αλλά του δίδει και πειρασμούς, Εάν υπομένει αγόγγυστα τους πειρασμούς λαμβάνει προσθήκη της χάριτος. Όση περισσότερη χάρη λαμβάνει, τόσο αυξάνονται και οι πειρασμοί.

Οι δαίμονες, όταν πλησιάζουν, για να σε πολεμήσουν, δεν πηγαίνουν εκεί που εσύ εύκολα θα τους νικήσεις, αλλά δοκιμάζουν, πού έχεις αδυναμία.

Εκεί που εσύ δεν τους περιμένεις, εκεί πολιορκούν το κάστρο. Και, όταν βρουν ψυχή ασθενική και μέρος αδύνατο, πάντα εκεί νικούν και τον κάνουν υπεύθυνο για την ήττα του.

Ζητάς χάρη από τον Θεό; Αντί χάριτος σου αφήνει πειρασμό. Δεν αντέχεις τον πόλεμο, πέφτεις; Δεν σου δίνεται προσθήκη της χάριτος. Πάλι ζητάς; Πάλι ο πειρασμός. Πάλι ήττα; Πάλι στέρηση εφ’ όρου ζωής. Πρέπει λοιπόν να βγεις νικητής. Άντεξε τον πειρασμό μέχρι θανάτου. Πέσε πτώμα στη μάχη, φωνάζοντας κάτω παράλυτος:

“Δεν θα σε αφήσω, γλυκύτατε Ιησού! Ούτε θα σε εγκαταλείψω! Αχώριστος θα μείνω στον αιώνα, και για την αγάπην Σου ξεψυχώ στη μάχη”. 

Και ξαφνικά εμφανίζεται στη μάχη και φωνάζει δυνατά: “Εδώ είμαι! Μάζεψε όλες τις δυνάμεις σου και ακολούθησέ με ! 

Συ δε γεμίζεις όλος φως και χαρά: Αλλοίμονο σε μένα τον δυστυχή! Αλλοίμονο σε μένα τον πονηρό και αχρείο! Προηγουμένως άκουα για σένα, τώρα δε σε είδαν οι οφθαλμοί μου· γι’ αυτό και κατηγόρησα τον εαυτόν μου, τον θεώρησα δε χώμα και στάχτη”.

Τότε γεμίζεις από θεία αγάπη. Και φλέγεται η ψυχή σου σαν του Κλεόπα. Και σε καιρό πειρασμού δεν καταλείπεις πλέον τη μάχη, αλλά υπομένεις τις θλίψεις σκεπτόμενος- ότι όπως πέρασε ο ένας πειρασμός και ο άλλος, έτσι θα περάσει και αυτός.

Όταν όμως δειλιάζεις και γογγύζεις και δεν υπομένεις τους πειρασμούς, τότε, αντί να νικάς πρέπει διαρκώς να μετανοείς· για τα σφάλματα της ημέρας, για την αμέλεια της νύκτας. Και, αντί να αυξάνεται η χάρις, μεγαλώνεις τις θλίψεις σου.

Γι’ αυτό μη δειλιάζεις μη φοβάσαι τους πειρασμούς. Και αν πέσεις πολλές φορές, σήκω. Μη χάνεις τη ψυχραιμία σου. Μην απογοητεύεσαι. Σύννεφα είναι και θα περάσουν.

Και όταν, με τη βοήθεια της χάριτος που σε καθαρίζει από όλα τα πάθη, περάσεις όλα αυτά που λέγονται “πράξις”, τότε γεύεται ο νους φωτισμό και κινείται σε θεωρία.

Και πρώτη θεωρία είναι των όντων:

Πως όλα τα δημιούργησε για τον άνθρωπον ο Θεός, και αυτούς ακόμη τους Αγγέλους για να τον υπηρετούν. Πόσην αξία, πόσο μεγαλείο, τί μεγάλο προορισμό έχει ο άνθρωπος – αυτή η πνοή του Θεού! Όχι για να ζήσει εδώ τις λίγες ημέρες της εξορίας του, αλλά να ζήσει αιώνια με τον Πλάστη του. Να βλέπει τους θείους Αγγέλους. Να ακούει την άρρητη μελωδία τους. Τί χαρά! Τί μεγαλείο! Μόλις τελειώνει αυτή η ζωή μας και κλείνουν τα μάτια, αμέσως ανοίγουν τα άλλα και αρχίζει η νέα ζωή. Η αληθινή χαρά, που πλέον τέλος δεν έχει.

Αυτά σκεπτόμενος βυθίζεται ο νους σε μία ειρήνη και γαλήνη, που απλώνεται σε όλο το σώμα, και ξεχνά τελείως ότι υπάρχει σ’ αυτή τη ζωή.

Τέτοιες θεωρίες διαδέχονται η μία την άλλη. Όχι να πλάθει φαντασίες με το νου του, αλλά η κατάσταση είναι τέτοια – ενέργεια χάριτος, που φέρνει νοήματα και ασχολείται ο νους στη θεωρία. Δεν τα πλάθει ο άνθρωπος· μόνα τους έρχονται και αρπάζουν το νου στη θεωρία. Και τότε απλώνεται ο νους και γίνεται διαφορετικός. Φωτίζεται. Είναι όλα ανοικτά σ’ αυτόν. Γεμίζει σοφία, και σαν υιός κατέχει τα του Πατρός του. Ξέρει ότι είναι μηδέν, πηλός, αλλά και υιός Βασιλέως. Δεν έχει τίποτε, άλλα όλα τα έχει. Γεμίζει θεολογία. 

Φωνάζει αχόρταστα, με πλήρη επίγνωση, ομολογώντας ότι η ύπαρξή του είναι μηδέν. Η καταγωγή του είναι ο πηλός· η δε ζωτική δύναμή του, η πνοή τού Θεού – ή ψυχή του. Αμέσως πετά η ψυχή στον ουρανό! – Είμαι το εμφύσημα, η πνοή του Θεού! Όλα διεσώθησαν, έμειναν στη γη, απ’ όπου και ελήφθησαν! Είμαι Βασιλέως αιωνίου υιός! Είμαι θεός κατά χάρη! Είμαι αθάνατος και αιώνιος! Είμαι, μετά μία στιγμή, κοντά στον ουράνιο Πατέρα μου!

Αυτός είναι ο αληθινός προορισμός του ανθρώπου· γι’ αυτό πλάσθηκε, και οφείλει να έλθει απ’ όπου ήλθε. Τέτοιου είδους είναι οι θεωρίες, με τις οποίες ασχολείται ο πνευματικός άνθρωπος. Και περιμένει την ώρα που θα αφήσει το χώμα και θα πετάξει η ψυχή στα ουράνια.

Έχε θάρρος λοιπόν, παιδί μου, και με αυτή την ελπίδα υπόμενε κάθε πόνο και θλίψη. Αφού μετά από λίγο θα αξιωθούμε να απολαύσουμε αυτά. Για όλους μας είναι τα ίδια. Όλοι είμαστε παιδιά του Θεού. Αυτόν φωνάζουμε ημέρα και νύκτα και την γλυκειά μας Μανούλα, τη Δέσποινα του Παντός, την οποίαν όποιος παρακαλεί, δεν τον αφήνει ποτέ.

(Γέροντος Ιωσήφ, «Έκφρασις Μοναχικής εμπειρίας», επιστ. Ι΄, εκδ. Ι.Μ.Φιλοθέου, σ. 84-88. – απόσπασμα σε νεοελληνική απόδοση.)
 
paterikiorthodoxia

Από "Ἀμέθυστο" 

Ανόσιοι φόνοι κατά των Αγίων και της Εκκλησίας

Συναξάριον

Τῇ ΚΘ’ τοῦ αὐτοῦ μηνός,

μνήμη τῆς ἀποτομῆς τῆς τιμίας κεφαλῆς

τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Προφήτου Προδρόμου

καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου.

Συγκλονιστική μαρτυρία

  Ο Μητροπολίτης Κεντρώας Αφρικής

κ. Νικηφόρος στο "Αγιορείτικο Βήμα".

Πηγή: Ἁγιορείτικο Βῆμα"                                         Του Γιώργου Θεοχάρη

Ο Μητροπολίτης Κεντρώας Αφρικής κ. Νικηφόρος μιλά στο "Αγιορείτικο Βήμα" για ένα αξιοσημείωτο γεγονός που έλαβε χώρα στο μακρινό Κονγκό της Αφρικής με πρωταγωνιστές έναν μάγο και έναν Ορθόδοξο Ιερέα.

 

"ΤΟ ΦΡΙΚΤΟ ΨΕΜΑ ΤΟΥ ΠΡΟΙΚΟΝΝΗΣΟΥ ΙΩΣΗΦ"

Παρακολουθήσαμε αὐτὲς τὶς μέρες στὰ ἱστολόγια τὰ γενόμενα εἰς τὸ Μνημόσυνο γιὰ τὰ τρία χρόνια ἀπὸ τῆς ἐκδημίας τοῦ μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Καντιώτη.

Μᾶς ἐξέπληξε τὸ ψέμα ποὺ ἐκφώνησε ὁ τρόφιμος τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς, ὁ μητροπολίτης Ἰωσήφ, ὁ ὁποῖος ἂν καὶ ἄνευ νύμφης  καὶ ποιμνίου, ἔχει ὡς προίκα τὴν μητρόπολη Προικο-ννήσου.

Περιμέναμε ἀπὸ τὸν Προικοννήσου, ὅταν ἀποδοκιμάστηκε ἕνα τέτοιο ψέμα, ποὺ λέχθηκε στὸ Μνημόσυνο τοῦ ἀγωνιστῆ Αὐγουστίνου Καντιώτη καὶ ἀμαυρώνει τὴν μνήμη του, περιμέναμε πὼς ἀκαριαία θὰ τὸ διέψευσει ἢ τουλάχιστον θὰ ζητοῦσε συγγνώμη. Τίποτα, ὅμως ἀπ’ αὐτά. Καμιά εὐαισθησία ἀπὸ τὸν κ. Ἰωσήφ.

Καὶ σήμερα ποὺ εἴδαμε νὰ ἐπαναφέρει τὸ θέμα ἄλλο ἕνα ἱστολόγιο («Τρελλογιάννης») θεωρήσαμε ὅτι πρέπει νὰ δημοσιεύσουμε τὴν εἴδηση-ρεπορτὰζ καὶ στὸ δικό μας ἱστολόγιο, ἐπι πλέον δὲ

α) νὰ προσθέσουμε ἕνα ντουκουμέντο: μιὰ ἐπιστολὴ τοῦ πρώην Παραμυθίας Παύλου πρὸς τὸν Πατριάρχη Δημήτριο, τὸν ὁποῖο ἀπειλοῦσε ὅτι ἂν συνεχίσει τὴν οἰκουμενιστικὴ τακτικὴ τοῦ Ἀθηναγόρα, θὰ προβεῖ στὴν Διακοπὴ καὶ τοῦ δικοῦ του Μνημοσύνου. (Εἶναι γνωστὸ ὅτι ὁ Παραμυθίας Παῦλος μαζί μὲ τὸν Καντιώτη καὶ τὸν Ἐλευθερουπόλεως εἶχαν διακόψη τὸ μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα).

Καὶ διερωτᾶται κάθε πιστὸς ποὺ γνώρισε τὸν Καντιώτη: ἦταν δυνατὸν ὁ ἤπιων τόνων Παραμυθίας νὰ στείλει αὐτὴν τὴν Ἐπιστολή, καὶ ὁ λιονταρόψυχος Καντιώτης νὰ πῆγε στὸ Φανάρι νὰ ζητήσει συγγνώμη;(!)

Φρονοῦμε, πὼς καὶ μόνο αὐτὴ ἡ ἐπιστολή, πέρα ἀπὸ τὴν μετέπειτα δράση, τὰ κηρύγματα καὶ τὴν στάση τοῦ Καντιώτη, καταδεικνύει  τὸ μέγεθος τοῦ ψεύδους ποὺ ἐκστόμισαν (χωρὶς ἀποδείξεις) Ἐπισκοπικά χείλη.

β) μὲ τὴν εὐκαιρία νὰ ἐπισημάνουμε:

* Τὴν δειλία τῆς Ἱ. Μ. Φλωρίνης, καὶ ἰδίως τοῦ Μητροπολίτου, ὁ ὁποῖος, ἔχασε γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ τὴν εὐκαιρία νὰ δείξει τὴν εὐγνωμοσύνη του πρὸς τὸν πνευματικό του Πατέρα. Δὲν τόλμησε νὰ ἀποστομώσει τοὺς ὑβριστές του, πολιτογραφήθηκε (φαίνεται ὁριστικά) στοὺς ἐχθρούς του!

* Τὴν τόλμη τοῦ μητροπολίτη Γόρτυνος κ. Ἱερεμία (ἀρκεῖ νὰ μὴν εἶναι περιστασιακή), ὁ ὁποῖος τίμησε τὸν πνευματικό του Πατέρα Αὐγουστῖνο.

* Τὴν ἀκόμα μεγαλύτερη τόλμη τοῦ ἱερέως π. Ἐλευθέριου Παλαμᾶ, ὁ ὁποῖος δὲν λογάριασε τὸ ἐνδεχόμενο νὰ πέσει στὴν δυσμένεια τοῦ Δεσπότη

Σχόλιο επί του Ημερολογιακού

Σχόλιο ἐπὶ τοῦ διαλόγου μὲ ἀφορμὴ τὸ τελευταῖο

ἄρθρο  περὶ  τοῦ  ἡμερολογιακοῦ  ζητήματος

τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ.

Τοῦ κ. Λαυρέντιου Νετζιόρτζιο, συγγραφέως καὶ Προέδρου τῆς «Φιλορθοδόξου Ἑνώσεως “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”»

Προϋπόθεση τῆς «κοινωνίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», δηλαδὴ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ «ἑνότητα τῆς Πίστεως»∙ ἡ δὲ «ἑνότητα τῆς Πίστεως» ὑπάρχει ὅταν τηρεῖται τὸ ἱερὸ

Εὐαγγέλιο καὶ ἡ ἱερὰ Παράδοσις ὅπως ἑρμήνευσαν καὶ ἐδίδαξαν καὶ ἐνομοθέτησαν καὶ μᾶς παρέδωσαν οἱ ἅγιοι καὶ θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας Του. Οὐδαμοῦ τῆς ἁγιοΠατερικῆς Διδασκαλίας διδάσκεται κάποια ἄλλη προϋπόθεση τῆς «κοινωνίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» καὶ οὐδαμοῦ τῆς ἑκκλησιαστικῆς ἱστορίας μαρτυρεῖται κάτι διαφορετικό. Αἵρεση εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἀντὶ-ἁγιοΠατερικὴ διατάραξη καὶ διάσπαση τῆς «ἑνότητος τῆς Πίστεως» ὡς προϋποθέσεως τῆς «κοινωνίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

Οἱ ἀκολουθοῦντες τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο ―πάτριο ἑορτολόγιο προτιμοῦν νὰ τὸ λένε― μέσα ἀπὸ τὴν ἕωλη ἐπιχειρηματολογία τους καὶ τὶς ἀντιφατικὲς τοποθετήσεις καὶ ἀναφορές τους, τελικῶς καταλήγουν νὰ ἰσχυρίζονται ὅτι τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο εἶναι ἀποκλειστικῶς τὸ μέσον τῆς κοινῆς λατρείας διὰ τῆς ὁποίας ἐπιτυγχάνεται ἡ «ἑνότητα τῆς Πίστεως». Ὡστόσο ὁ ἰσχυρισμός τους δὲν

Μυστηριακή ή ημερολογιακή ενότητα;

ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ  ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΕΙΣ

ΣΕ  ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ

ΤΩΝ  ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ

Τοῦ ἱερομονάχου π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ

    Ἐξ’ αἰτίας πολλῶν ἐνστάσεων οἱ ὁποῖες διετυπώθησαν σέ δημοσιευθέν προσφάτως κείμενό μου, σχετικά μέ τό ἄν τό Ἰουλιανό Ἡμερολόγιο θεσπίσθηκε στην Α’ Οἰκουμενική Σύνοδο, ἄν αὐτό τό Ἡμερολόγιο ἀκολουθοῦσαν μετά τήν Α’ Οἰκουμενική οἱ τοπικές Ἐκκλησίες καί τό πῶς θά ἠδύνατο νά ὑπάρξῃ μία ἐκκλησιαστική προσέγγισις μεταξύ τῶν Ἀντιοικουμενιστῶν καί τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, ἔρχομαι νά δευτερολογήσω καί νά καταθέσω κάποιες σκέψεις μέ τήν εὐχή ὅπως συντείνουν στήν ὀρθή τοποθέτησι ὅλων μας. Βεβαίως ἡ καλοπροαίρετη κριτική εἶναι ἐπιθυμητή καί ἀναγκαία διά νά ἀξιολογηθῆ τό κατά πόσον ἀνταποκρίνεται εἰς τήν ἀλήθεια ἡ κάθε ἄποψις, πλήν ὅμως, ἡ ἐκ τῶν προτέρων τυφλή ἀποδοχή περί τῆς ὀρθότητος τῶν θέσεων καί ἀπόψεών μας, οὐδόλως συντείνει εἰς τήν ἀνίχνευσι τῆς ἀληθείας, πολύ περισσότερο δέ ὅταν αὐτή στηρίζεται σέ φανταστικά ἐπιχειρήματα ἤ σέ λάθη τῶν ἄλλων.

            Συνοψίζοντας τά ἐπιχειρήματα πού προετέθησαν ἀπό ἀνωνύμους καί ἐπωνύμους ἀκολουθώντας το Π. Ἡμερολόγιο ἔχω νά παρατηρήσω τά ἑξῆς:

   1. Γίνεται ἕνα τραγικό λάθος ἀπό τούς Παλαιοημερολογίτες τό ὁποῖο κατά τήν γνώμη μου εἶναι πλάνη καί αἵρεσις. Αὐτό εἶναι τό ἑξῆς.

Ἔχουν θέσει ὡς κριτήριο ἑνότητος τό Ἡμερολόγιο καί ἔτσι προτείνουν ἕνα καινοφανές καί πρωτάκουστο εἰς τά ἐκκλησιαστικά δεδομένα θεολογικό μοντέλο, τό ὁποῖο ὑπερτονίζει τήν ἡμερολογιακή ἑνότητα εἰς βάρος τῆς ἐκκλησιαστικῆς. Αὐτό προφανῶς τό κάνουν ἐπειδή δέν ἔχουν μεταξύ των ἐκκλησιαστική ἑνότητα, ἀλλά μόνο ἡμερολογιακή. Οἱ πατέρες ὅμως ἐδίδαξαν ὅτι ἡ ἐκκλησιαστική ἑνότης, ἡ ὁποία ὀνομάζεται καί ἐκκλησιαστική κοινωνία, μᾶς ἑνώνει καί, ὑπαρχούσης τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, μᾶς συνδέει ὡς σῶμα Χριστοῦ μέ τήν κεφαλή, ἡ ὁποία εἶναι ὁ Χριστός.

Οἱ Παλαιοημερολογίτες ἐν προκειμένῳ διδάσκουν