Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, Εις την Περιτομήν του Κυρίου

Η Περιτομή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού

 

Εις την Α΄ (Ιανουαρίου), εορτάζομεν την κατά σάρκα Περιτομήν του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού

Χριστού περιτμηθέντος, ετμήθη νόμος.

Και του νόμου τμηθέντος, εισήχθη χάρις.

Tην κατά σάρκα Περιτομήν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, την οποίαν κατεδέχθη να λάβη φιλανθρώπως κατά την προσταγήν του παλαιού νόμου, ίνα αντί της χειροποιήτου και σαρκικής περιτομής, αντεισάξη εις ημάς την αχειροποίητον και πνευματικήν περιτομήν, ήτοι το Άγιον Βάπτισμα. Ταύτην λέγω την του Κυρίου Περιτομήν, παρελάβομεν ημείς οι Χριστιανοί υπό των Aγίων Πατέρων, να πανηγυρίζωμεν κατ’ έτος: καθώς και την πανηγυρίζομεν, λογιζόμενοι ταύτην, μίαν από τας Δεσποτικάς εορτάς διά τον ημάς τιμήσαντα Κύριον, διά μέσου αυτής. Καθώς γαρ ο Κύριος κατεδέχθη διά λόγου μας την ένσαρκον αυτού Γέννησιν, και όλα τα άλλα ιδιώματα της ανθρωπίνης φύσεως έλαβεν, όσα ήτον παντελώς αδιάβλητα και ακατηγόρητα, τοιουτοτρόπως δεν επαισχύνθη ο Πανάγαθος να λάβη και την περιτομήν, διά δύω αίτια. Πρώτον μεν, διατί ηθέλησε να εμφράξη τα στόματα των αιρετικών, οίτινες ετόλμησαν να ειπούν, ότι δεν ανέλαβεν ο Κύριος σάρκα αληθινήν, αλλά κατά φαντασίαν. Οποίοι ήτον ο θεομάχος Μάνης, και οι τούτου οπαδοί Μανιχαίοι. Διότι πώς ήθελε περιτμηθή, ανίσως δεν έλαβε σάρκα αληθινήν; Και δεύτερον δε, διά να επιστομίση τους Ιουδαίους, οίτινες εκατηγόρουν τον Κύριον, πως δεν φυλάττει το Σάββατον. Και πως παραβαίνει τον νόμον, ψευδώς συκοφαντούντες αυτόν. Αυτός γαρ εφύλαττε τον νόμον έως και εις αυτήν την περιτομήν[1].

Διά τούτο λοιπόν ύστερα από οκτώ ημέρας της εκ Παρθένου γεννήσεώς του, ευδόκησεν ο Κύριος να φερθή από την Μητέρα του και από τον Ιωσήφ, εις τον διωρισμένον τόπον εκείνον, όπου ήτον συνήθεια να περιτέμνωνται τα βρέφη, και εκεί επεριτμήθη, και έλαβε το γλυκύτατον όνομα Ιησούς. Το οποίον εκάλεσεν ο Aρχάγγελος Γαβριήλ, όταν ευηγγέλισε την Θεοτόκον, προ του να συλληφθή ο Κύριος εν τη κοιλία της Παρθένου, ως γράφει ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Μετά δε την περιτομήν, ήτον μαζί με τους γονείς του ο Κύριος, και έζη ανθρωπίνως, προκόπτων και αυξάνων, τόσον κατά την ηλικίαν του σώματος, όσον και κατά την σοφίαν και χάριν, εις σωτηρίαν ημών. «Ιησούς γαρ, φησί, προέκοπτε σοφία και ηλικία και χάριτι παρά Θεώ και ανθρώποις» (Λουκ. β΄, 52).

________________________________________

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Ο δε σοφός Ευθύμιος ο Ζυγαδηνός, προσθέττει και τρίτον αίτιον, διά το οποίον επεριτμήθη ο Κύριος. Ήγουν διατί, αν δεν επεριτέμνετο, ουκ αν όλως παρεδέχθη διδάσκων, αλλ’ απεπέμφθη αν ως αλλόφυλος. Ουδ’ αν επίστευσέ τις, ότι αυτός εστιν ο προσδοκώμενος Χριστός εκ σπέρματος Αβραάμ. Οι γαρ εξ Αβραάμ άπαντες, σφραγίδα και σημείον την περιτομήν είχον, διαστέλλουσαν αυτούς από των άλλων εθνών (ερμηνεία εις το δ΄ κεφάλ. του κατά Λουκάν). Έπαυσε δε ο Κύριος την περιτομήν, και πάνυ ευλόγως, κατά τον αυτόν Ευθύμιον. Η γαρ περιτομή των Εβραίων, το Βάπτισμα των Χριστιανών ετύπου και προεσήμαινεν. Ώσπερ γαρ εκείνη τους εξ Αβραάμ εσφράγιζε, και διέστελλεν από παντός έθνους, ούτω και τούτο (το Βάπτισμα δηλαδή) τους Χριστιανούς. Και καθάπερ εκείνη περιττόν αποτέμνει του σώματος μέρος, ούτω και το Βάπτισμα την αμαρτίαν αποτέμνει περιττήν υπάρχουσαν. Έδει δε παυθήναι τον τύπον, ελθόντος του πρωτοτύπου. Και σιγήσαι το μηνύον, επιστάντος του μηνυομένου. Το γαρ εαυτού πεπλήρωκε, και περιττόν εστι του λοιπού (αυτόθι). Σημείωσαι, ότι λόγος ευρίσκεται εν τη Μονή του Διονυσίου εις την περιτομήν, ου η αρχή· «Σκιάν μεν των μελλόντων αγαθών». Ο αυτός ευρίσκεται και εν τη του Βατοπαιδίου.
http://www.snhell.gr/references/synaxaristis/search.asp?id=1&search=3

Ἀπὸ "Θρησκευτικά"

Πρόσεχε σεαυτὸν, ὦ ἱερεῦ, Μ. Βασιλείου

Πρόσεχε σεαυτὸν, ὦ ἱερεῦ, καὶ βλέπε τὴν διακονίαν, ἣν παρέλαβες, ἵνα ἀναπληρώσῃς αὐτὴν μετὰ φόβου Θεοῦ. Βλέπε λοιπόν· οὐ γὰρ ἐπίγειον διακονίαν ἐνεχειρίσθης ἀλλὰ οὐράνιον, οὐκ ἀνθρωπίνην ἀλλ' ἀγγελικήν· σπούδασον σεαυτὸν παραστῆσαι ἐργάτην ἀνεπαίσχυντον, ὀρθοτομοῦντα τὸν λόγον τῆς ἀληθείας· πρόσεχε, μὴ στῇς εἰς σύναξιν ἔχων ἔχθραν μετά τινος, ἵνα μὴ φυγαδεύσῃς τὸν Παράκλητον.

Ἡμέρᾳ συνάξεως μὴ δικάζου, μηδὲ φιλονείκει τὸ καθόλου· ἀλλὰ κρυπτόμενος εὔχου, ἀναγινώσκων μέχρι ταύτης τῆς ὥρας· καὶ οὕτω παράστα ἐν κατανύξει τῷ ἁγίῳ θυσιαστηρίῳ· μηδὲ περιβλεπόμενος ὧδε κἀκεῖσε· μὴ ἐν σπουδῇ τὰς εὐχὰς συντέμνοις· ἀλλὰ παρακαλῶν, μὴ λάμβανε πρόσωπόν τινος, ἀλλ' ὅρα τὸν προκείμενον βασιλέα, καὶ τὰς παρεστώσας δυνάμεις κύκλωθεν· καὶ μὴ ὑποκρίνου, μηδὲ μεταδίδῳς τὸ θεῖον σῶμα ὅπου οὐ χρή. Σεαυτὸν ἄξιον ποίησον τῶν ἱερῶν κανόνων, καὶ συλλειτούργει ὡς οἱ κανόνες ἀπόθενται.

Ὅρα οὖν πῶς παρίστασαι τῇ ἁγίᾳ τραπέζῃ, καὶ πῶς ἱερουργεῖς, καὶ τίνος μεταδίδως, καὶ πῶς καταστέλλεις· ὅρα οὖν, μὴ ἐπιλάθῃ τὰς δεσποτικὰς ἐντολὰς καὶ τῶν ἁγίων αὐτοῦ μαθητῶν τὰς παραδόσεις· φησὶ γάρ· «Μὴ δότε τὰ ἅγια τοῖς κυσί, μηδὲ ῥίπτετε τοὺς μαργαρίτας μου ἔμπροσθεν τῶν χοίρων». Ὅρα οὖν καὶ σύ, μὴ φόβῳ ὑπαχθῇς ἀνθρωπίνῳ, καὶ παραδώσῃς τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ εἰς χεῖρας ἀναξίων· ἀλλὰ μὴ ἐντραπῇς τινα τῶν ἐνδόξων τῆς γῆς, ἀλλὰ μηδὲ αὐτῶν τῶν τὸ διάδημα φορούντων πτοηθῇς ἐν τῇ ὥρᾳ ἐκείνῃ ὅτε ἱερουργήσαις. Βλέπε τοὺς βουλομένους τὰ δῶρα μεταλαμβάνειν ἐν τοῖς οἴκοις· σὺ ὄψει, ὅτι καὶ ὑπὸ γυναικῶν χαρίζονται, ἀλλὰ καὶ ἀναξίων.

Ὅρα οὖν, ὡς οἱ θεῖοι κανόνες καὶ αἱ σύνοδοι τῶν ἁγίων Πατέρων ἐπεκύρωσαν· οὕτω πράττε, καὶ μὴ μεταδίδῳς ἀναξίοις ἢ λαϊκοῖς, παρὰ ἐπιστρέψαι αὐτοὺς τῇ ὀρθοδόξῳ πίστει. Οὐαὶ δὲ τοῖς μεταδιδοῦσιν αὐτοῖς! Ὅρα οὖν μὴ μυῖαι ἐμπέσωσι εἰς τὸ ἅγιον ποτήριον, ἢ ἐξ ἀμελείας σου νοτισθῇ, ἢ μοχλιάσῃ, ἢ κονοπισθῇ, ἢ ἐγχειρισθῇ ὑπὸ αἱρετικῶν· ἀλλὰ βλέπε πῶς καταστέλλεις μετὰ τὴν συμπλήρωσιν τῆς θείας λειτουργίας, μὴ σπεύδων μαργαρίτης ἀποπέσῃ, ἢ ἀπομείνῃ ἐν τῷ ποτηρίῳ· ἢ ἔχον νᾶμα τὸ ἅγιον ποτήριον, καὶ κονοπισθῇ· ἀλλὰ ἀμφότερα καταστείλας, πορεύου ἐν εἰρήνῃ. Ταύτην τὴν παράδοσιν ἐὰν φυλάξῃς, ὦ ἱερεῦ, σώσεις σεαυτόν, καὶ οὓς μέλλεις διδάσκειν· εὐχόμενος καὶ ὑπὲρ ἐμοῦ τοῦ τάλανος πρὸς Κύριον, ᾧ πρέπει δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.

Αυγουστίνος Καντιώτης και Διακοπή Μνημοσύνου πατρ. Βαρθολομαίου, του Νικ. Πανταζή

Ἕνας καλόπιστος διάλογος πάντα εἶναι καλοδεχούμενος, ἔστω κι ἂν δὲν λύνει ὅλες τὶς ἀπορίες.

Ὁ κ. Πανταζῆς ἀπαντᾶ σὲ ἐρώτηση ποὺ τοῦ ἔγινε μὲ σχόλιο στὸ ἱστολόγιο «Ἀποτείχιση» καὶ μᾶς τὴν ἔστειλε πρὸς δημοσίευση.

Η  ΕΡΩΤΗΣΗ:

Παρακαλώ τον αδελφό και θεολόγο Νικόλαο Πανταζή, αν έχει την καλωσύνη, να μου λύσει τον εξής προβληματισμό. Και πιστεύω τον ίδιο προβληματισμό έχουν αρκετοί αναγνώστες, καθότι ούτε κανονολόγοι τυγχάνουμε, αλλ' ούτε καν θεολόγοι.

Είναι γνωστόν, ότι ο ηρωικός επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης επεδίωκε να παύσει το μνημόσυνο του λατινόφρονος και αρχιοικουμενιστού Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου, αλλά δεν εύρισκε δύο συνεπισκόπους του να τον ακολουθήσουν στην παύση του μνημοσύνου. Συνεπώς ευρίσκετο σε εκκλησιαστική κοινωνία μαζί του. Τα μυστήρια που τελούσε και τα Άχραντα Μυστήρια που μετέδιδε στους πιστούς της επαρχίας του ήταν μολυσμένα;

Σύμφωνα με τη λογική και επιχειρηματολογία των αποτειχισμένων αδελφών μας ήταν μολυσμένα. Σύμφωνα με τον θεολόγο Νικόλαο Σωτηρόπουλο έχουν χάρι και είναι αγιαστικά. Ποιά πλευρά έχει δίκαιο και ποιά πλευρά σφάλλεται;

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ τοῦ κ. Πανταζῆ

Αγαπητέ μου αδελφέ Δημήτρη,

Η απάντησή μου στην απορία σου είναι η εξής:

Ο Άγιος Γέρων Αυγουστίνος Καντιώτης επεδίωξε να παύσει το μνημόσυνο του Λατινόφρονος και Αρχιοικουμενιστού Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου, αλλά έψαχνε άλλους δύο συνεπισκόπους του να τον ακολουθήσουν στην παύση του μνημοσύνου.

Κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται (αλλά και δεν απαγορεύεται) από τους Ιερούς Κανόνες και δη τον 15ο της ΑΒ' Αποστολικής Συνόδου, η οποία μιλά για έναν κληρικό ασχέτως βαθμίδος, χωρίς να αποκλείει τους πολλούς, χωρίς να αποκλείει λαϊκούς, τους οποίους ο κλήρος εκπροσωπεί και ακραιφνώς υπηρετεί τις λειτουργικές-μυστηριακές τους ανάγκες.

Προφανώς ήθελε να κάνει Αποτείχιση εις τύπον της Αγίας Τριάδος. Ίσως να ήταν και μία έμμεση, επικινδυνότερη, φοβερότερη, "σεισμικότερη" από την Αποτείχιση απειλή χωρίς βέβαια κατά βάθος να το εννοεί, ότι οι τρείς Επίσκοποι δύνανται κάλιστα να προβούν σε χειροτονίες...

Όχι πως ενδομύχως επεδίωκε να δημιουργήσει νέες Συνόδους, αλλά μπορούσε μονάχα να το προβάλει σαν ενδεχόμενο, εάν δεν έβλεπε αποτέλεσμα. Η Αποτείχιση όμως, ιδίως όταν είναι σε Μητροπολιτικό/Πανελλαδικό επίπεδο έχει καίρια αποτελέσματα και αυτό ακριβώς προείδαν ως ύστατο καταλυτικό πλήγμα οι Άγιοι Πατέρες που το προβάλουν, για να μην πω επιβάλλουν.

Τελικώς δεν το έκανε και, συνεπώς, ευρίσκετο -όπως βρίσκονται πάντες οι σημερινοί μητροπολίτες- σε ανεπίτρεπτη και αντιπατερική εκκλησιαστική κοινωνία με τον Πατριάρχη. Αυτό δεν είναι κατάκριση, αλλά δημόσιο ιστορικό δεδομένο, και στη Γραφή και στους Πατέρες τεκμηριωμένο.

Προς Επισκόπους και Ποιμένες που πονούν την Εκκλησία!

Ὅλο καὶ περισσότερο πλησιάζουμε πρὸς τὴν πλήρη ἐπικράτηση τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στοὺς χώρους τῆς θεσμικῆς Ἐκκλησίας. Τὰ σημάδια εἶναι ἁπτὰ καὶ εὐδιάκριτα. «Μαύρισε» καὶ «κοκκίνισε» τὸ Ὀρθόδοξο σύμπαν ἀπὸ Ἀνατολικοὺς καὶ Δυτικοὺς Οἰκουμενιστές.

Χειροφίλημα Πάπα από Ορθ. Επίσκοπο!

Οἱ μόνοι ποὺ δὲν θέλουν νὰ τὸ δοῦν, δὲν ἀντέχουν νὰ τὸ ἀφουγκραστοῦν, νὰ τὸ συζητήσουν καὶ νὰ ἀλλάξουν τὴν τακτικὴ τῆς σιωπῆς, τῆς συμπορεύσεως ἢ καὶ τῆς προδοσίας, εἶναι οἱ πνευματικοὶ ταγοί!

Δὲν γνωρίζουν ἄραγε ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία; Δὲν παρακολουθοῦν (ἀπὸ ἀδιαφορία; σνομπισμό; πεῖσμα;) ὅσες πληροφορίες-φωτογραφίες-video δημοσιεύονται τὰ τελευταῖα χρόνια καὶ μᾶς ἐνημερώνουν πλήρως γιὰ τὶς παρόμοιες συνθῆκες, ὡς πρὸς τὴν

ἐμφάνιση καὶ ἐπικράτηση τῶν αἱρέσεων στὶς παλαιότερες ἐποχές;

Τί νὰ τοὺς πρωτοθυμίσουμε;

Νὰ τοὺς θυμίσουμε τὸν Νεστόριο; Τότε, μόλις αὐτὸς καὶ ἡ «παρέα» του ξεκίνησαν τὸν Νεστοριανισμό, οἱ μὲν λαϊκοί, –μοναχοὶ καὶ ἡγούμενοι τῆς Κων/πόλεως– ἀποτειχίστηκαν ἀπὸ τοὺς τότε Ἐπισκόπους ποὺ «σιγόνταραν» τὸν Νεστόριο (φωτοαντίγραφα τῶν περισσοτέρων σημερινῶν Ἐπισκόπων ποὺ σιγοντάρουν τὸν Βαρθολομαῖο), οἱ δὲ Ἐπίσκοποι Κύριλλος Ἀλεξανδρείας καὶ Κελεστίνος Ρώμης –Ἅγιοι τώρα– ὑποστήριξαν καὶ ἐπαίνεσαν τοὺς πιστοὺς γιὰ τὴν ἀποτείχιση αὐτή. Ταυτόχρονα ἔστειλαν μήνυμα στὸν Νεστόριο καί, καθὼς αὐτὸς ἔμενε ἀμετανόητος, τοῦ ἔθεσαν διορία δέκα μόλις ἡμερῶν(!!!) γιὰ νὰ ἀποκηρύξει τὴν βλάσφημη θεωρία του.

Κι άλλο χειροφίλημα!

Παρόμοιες καταστάσεις παρατηροῦμε ὅτι συνέβησαν καὶ κατὰ τὴν ἐμφάνιση τῶν ἄλλων αἱρέσεων.

Δὲν περίμεναν, δηλαδή,  οἱ Πατέρες πρῶτα νὰ ἐπικρατήσουν οἱ αἱρετικοί (ὅπως συμβουλεύει ὁ π. Ἐφραίμ), οὔτε νὰ ἔρθει πρῶτα τὸ “κοινὸ ποτήριο” (intercommunio) καὶ μετὰ νὰ ἐπέμβουν καὶ νὰ ἀποτειχισθοῦν (ὅπως ἀντιπατερικὰ διδάσκει ὁ Πειραιῶς καὶ τὸν ἀκολουθοῦν σ’ αὐτὸ οἱ λεγόμενοι ἀντι-Οἰκουμενιστές)· ἀλλά, ἅμα τῇ ἐμφανίσει τῆς αἱρέσεως ἐκινητοποιοῦντο, ἐστηλίτευαν τὴν αἵρεση, κατονόμαζαν τοὺς αἱρετικούς, ἀπομακρύνοντο ἀπ’ αὐτούς, οἱ δὲ ἱερωμένοι δὲν ἐμνημόνευαν στὴν Ἐκκλησία τοὺς κανονικοὺς μὲν (τυπικά) καὶ θεσμικούς, πλὴν αἱρετίζοντες Ἐπισκόπους.

Ἀδελφοὶ Ἱεράρχες τῶν "ἀδελφῶν ἐκκλησιών"!!!

Γιατί, οἱ σύγχρονοι Ποιμένες, δὲν κάνουν τὸ ἴδιο; Γιατί δὲν ἀπαιτοῦν ἀπὸ τοὺς ἀντίστοιχους τοῦ Νεστορίου Ἐπισκόπους, Βαρθολομαίους καὶ Ζηζιοῦλες, νὰ ἀρνηθοῦν τὶς κακοδοξίες τους καὶ νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Μία Πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας;

Γιατί δὲν παρακαλοῦν, ὀρθότερα γιατὶ (ἀφοῦ πρόκειται περὶ θεμάτων Πίστεως), γιατί δὲν ἀπευθύνονται ἀπαιτητικὰ πρὸς αὐτοὺς ζητώντας νὰ «ὀρθοτομοῦν τὸν λόγον τῆς ἀληθείας»;

Γιατί δὲν τοὺς λέγουν:

Το φίλημα του Ἰούδα, σὲ Ὀρθ. Θ. Λειτουργία!

• Μετανοεῖστε, Πατριάρχα Βαρθολομαῖε μετὰ τῶν ὁμοφρόνων σας, γιὰ τὶς κακόδοξες διδασκαλίες σας, ποὺ ἀντιβαίνουν σὲ θεμελιώδη Ἄρθρα τῆς Πίστεώς μας, ὅπως: Τὴν ταύτιση τῆς «Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας» μὲ τὸν Παπισμὸ καὶ τὸν Προτεσταντισμό.

• Μετανοεῖστε γιὰ τὴν ἀποδοχὴ καὶ διδασκαλία τῆς Οἰκουμενιστικῆς κακοδοξίας ὅτι ὅλες οἱ αἱρετικὲς Ὁμολογίες ἔχουν Βάπτισμα.

• Μετανοεῖστε γιὰ τὶς δηλώσεις ὅτι ἔχουμε τὸν ἴδιο Θεὸ μὲ τοὺς Μουσουλμάνους καὶ τοὺς Ἑβραίους, ἀλλὰ καὶ τόσες ἄλλες κακόδοξες θέσεις.

Δωρίζει Κοράνιο. Έχουμε τόν ἴδιο "Θεό"!

• Δηλώσατε, ἐσεῖς ἰδιαίτερα, Πατριάρχα κ. Βαρθολομαῖε ὅτι ἀρνεῖσθε, ὅσα ὁ Μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης Ζηζιούλας ἐξέμεσε βλάσφημα ρήματα τὰ τοῦ Ἀρείου –αἱρετικὲς δηλ. θέσεις δεκαετιῶν– πού, ἂν καὶ καταγγέλθηκαν πρόσφατα μὲ ἐπίσημη Μηνυτήρια Ἀναφορὰ πρὸς τὴν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας, ἐσεῖς, ὄχι μόνο δὲν τὶς ἀποσύρατε, ἀλλὰ ὁ ἀρχηγὸς τῶν Ἀνατολικῶν Οἰκουμενιστῶν κ. Βαρθολομαῖος, τὰ ἀποδέχτηκε ἐμμέσως μέν, ἀλλὰ ἀναμφισβητήτως, ἀφοῦ ἐπαίνεσε τὸν κ. Ζηζιούλα (μετὰ τὴν ...καταγγελία!) ὡς τὸν «δεξιὸ βραχίονα τοῦ Φαναρίου»!

Ἅγιος ἀσπασμός Ἀποστόλων

Ἐσεῖς, Σεβασμιώτατοι, θαρρῶ οἱ περισσότεροι, πρώτη φορὰ θὰ ἀκοῦτε ὅτι τὸ πρωτοκορυφαῖο δεκανίκι τοῦ Φαναριώτικου Οἰκουμενισμοῦ, ὁ κ. Ζηζιούλας, πρεσβεύει αἱρετικὲς θέσεις, ὡς ἐκεῖνες τοῦ Ἀρείου. Καὶ δὲν τὰ γνωρίζετε, γιατὶ δὲν σᾶς ἀπασχολεῖ ἡ εἰς Χριστὸν» Πίστη! Γιατὶ μὲ ἄλλα ἀσχολεῖστε. Ἀκοῦστε τες, λοιπόν:

Βδελυρὸς ἀσπασμὸς Βαρθολομαίου-Πάπα!

«Στὴν Ἁγία Τριάδα, λοιπόν, ἔχουμε  μία  διαβάθμιση,  δὲν ἔχουμε αὐτόματη συνύπαρξη, ἀλλὰ ἔχουμε ὕπαρξη ἡ ὁποία μεταφέρεται ἀπὸ τὸν ἕναν στὸν ἄλλον. Ἐὰν βάλουμε τὰ πρόσωπα νὰ ἐμφανίζονται ἔτσι ταυτόχρονα, τότε καταργοῦμε τὴν ἔννοια τῆς αἰτιότητος. Ἡ αἰτιότητα δὲν εἶναι κάτι ποὺ μποροῦμε νὰ παραβλέψουμε»!!!

Τί ἐνδιαφέρει τὸν Ζηζιούλα ἡ θεολογία τῶν Ἁγίων περὶ τῆς ἀκτίστου Ἁγίας Τριάδος; Αὐτὸς ἐνδιαφέρεται νὰ διασώσει φιλοσοφικὲς ἔννοιες κλειδιά, ὅπως ἡ αὐτοῦ μεγαλειότης ἡ «αἰτιότητα». Ἢ μᾶλλον, ἐνδιαφέρεται δι’ αὐτῶν νὰ οἰκοδομήσει τὸ παγκόσμιο Παπικὸ πρωτεῖο!

Ὁ μεγάλος αἱρετικὸς Ζηζιούλας, φιλεῖ τὸ χέρι τοὺ αἱρεσιάρχη Πάπα!

Νά, λοιπόν, αὐτὰ εἶναι κάποια ἀπὸ τὰ πειστήρια τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Θὰ συνεχίσετε, Σεβασμιώτατοι, Πανοσιολογιώτατοι καὶ Αιδεσιμιολογιώτατοι νὰ δέχεσθε τοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἱεράρχες ὡς συλλειτουργούς σας; Θὰ συνεχίσετε νὰ ὑποδέχεσθε στὶς Μητροπόλεις σας καὶ στοὺς ναοὺς μὲ τιμὲς καὶ προσφωνήσεις καὶ ψαλμοὺς τοὺς αἱρετίζοντες Πατριάρχες καὶ Ἐπισκόπους, ψάλλοντες τὸν ὕμνο: «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου»; Θὰ συνεχίσουν οἱ ἁπλοὶ ἱερεῖς καὶ ὁ πιστὸς λαός, παρασυρμένοι εἰς τὴν «πλατεῖα ὁδὸ» τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, «τὴν ἀπάγουσα εἰς τὴν ἀπώλεια» νὰ μνημονεύουν, νὰ ἐπικοινωνοῦν μὲ τοὺς τοιούτους καὶ νὰ δέχονται τὶς εὐλογίες τους;

Σημάτης Παναγιώτης

"Αὕτη ἡ νίκη ἡ νικήσασα" τοὺς Ὀρθοδόξους! Ἔτσι, θριαμβολογοῦν ἀπὸ τὸ 2006 γιὰ τὴν νίκη τους οἱ Οἰκουμενιστές.
Οἱ Ὀρθόδοξοι Ποιμένες τί κάνουν;  Περιμένουν τὸ μοιραῖο;

Το ταμείο του Θεού, Διήγημα, Ντετζιόρτζιο Λαυρέντιου

Τὸ ταμεῖο τοῦ Θεοῦ 

Διήγημα

τοῦ Λαυρεντίου Ντετζιόρτζιο

Τσιγκουνιὲς μεγάλες ἔχουν πιάσει τὸν τελευταῖο καιρὸ τὸν ἄλλοτε ἀνοιχτοχέρη κύριο Εὐδαίμονα. Οὔτε κἂν τὶς δεκάρες του δίνει πλέον στοὺς ἐπαῖτες τοῦ δρόμου.
     Ἀκόμα κι ἐκείνη ἡ ἀξιοπρεπὴς γυναικεία φυσιογνωμία, φασκιωμένη στὸ τσεμπέρι τῆς ἀπελπισίας κι ἀπαγκιασμένη στὸ ἀπόμακρο καὶ ἀπλανὲς βλέμμα της, μὲ τὴν πρόχειρη ταμπέλα «Εἶμαι καρκινοπαθής, βοηθεῖστε με» στὸ στῆθος, ποὺ τακτικὰ τῆς ἔδινε ἕνα ὁλόκληρο εὐρὼ   ―καὶ ντρεπόταν γιὰ τὴν εὐτελὴ ἐλεημοσύνη του―  τὸν ἀφήνει τώρα ἀδιάφορο.
     Ἀλλὰ καὶ στὴν ἐκκλησία δὲν ρίχνει στὸν δίσκο οὔτε δεκάλεπτο.      Περιέργως πῶς καὶ ξαφνικά, ἔκοψε τὸ πάθος του ν’ ἀγοράζει ἐφημερίδες καὶ περιοδικὰ μὲ τὶς ἑλκυστικὲς προσφορές, βιβλία καὶ cd, ποὺ γέμιζαν τὸ σπίτι ἀτσαλιὰ καὶ προκαλοῦσαν τὶς διαμαρτυρίες τῆς κυρίας Μουρμουρίτσας:
     «Ἐπιτέλους, βρὲ Εὐδαίμων, ἔκανες τὸ σπίτι ἀποθήκη. Δὲν μπορῶ νὰ τὸ νοικοκυρέψω...».

Ὅμως ἡ μεγάλη δυσαρέσκεια τῆς κυρίας Μουρμουρίτσας εἶναι ἄλλη. Καλὸς ἄνθρωπος ὁ κ. Εὐδαίμων, πιστὸς σύζυγος καὶ τρυφερὸς πατέρας, ἐργατικὸς καὶ τίμιος οἰκογενειάρχης∙ δὲν τὸ ἀνεῖται∙ ἀλλὰ ἰδιότροπος ἄνθρωπος...
     Ἔχει ἀρχὲς καὶ ἀξίες, ὅπως λέει ὁ ἴδιος, καὶ κανεὶς δὲν μπορεῖ ν’ ἀλλάξει ἢ ἐστω νὰ μετριάσει τὴν ἀφοσίωσή του σ’ αὐτές. Εἶναι νὰ μὴ δώσει κάπου τὴν καρδιά του καὶ νὰ μὴν μπεῖ κάτι στὸ ξεροκέφαλό του!...
     Ὅμως ὁ κ. Εὐδαίμων ἔχει μιὰ συνήθεια, ποὺ τὴν κολακεύει ὡς γυναίκα καὶ ὡς σύζυγο. Θυμᾶται πάντα τὴν ἐπέτειο τοῦ γάμου τους! Τριάντα ἕξι χρόνια ἀνελλιπῶς. Μὲ τὰ λουλούδια του, μὲ τὶς εὐχές του, μὲ τὸ «τὲτ α τὲτ» ἀτμοσφαιρικὸ δεῖπνο τους, μὲ τὰ γλυκόλογά του, μὲ τὰ δωράκια καὶ τὰ δῶρα του, ἀναλόγως τῆς οἰκονομικῆς καταστάσεώς του κάθε φορά.
     Ἴσως ὁ κ. Εὐδαίμων, ἀκτὸς ἀπὸ τὴν ἀγάπη ποὺ τρέφει πρὸς τὴν συμβία του, νὰ γνωρίζει ὅτι αὐτὲς οἱ χειρονομίες ἐκδίδουν «ἀπαλλακτικὸ βούλευμα» γιὰ ὅλα τὰ συζυγικὰ παράπονα καὶ τὶς οἰκογενειακὲς γκρίνιες τῆς χρονιᾶς!...
     Ἔ, λοιπόν, φέτος ὑπῆρξαν ἀλλαγές. Θυμήθηκε, βεβαίως, τὴν ἐπέτειό τους ἀλλὰ τὴν τίμησε «στεγνά». Ἡ ἀνθοδέσμη ἦταν λιτή, μόλις ἕνα συμβολικὸ τριαντάφυλλο∙ τὸ συνηθισμένο καὶ ἀναμενόμενο ἀτμοσφαιρικὸ δεῖπνο δὲν ἔγινε σὲ πολυτελὲς ἑστιατόριο, ἀλλὰ ἦταν ἕνα κοινὸ γεῦμα στὴν ταβέρνα τῆς γειτονιᾶς∙ καὶ τὸ δῶρο; ἕνα δωράκι πολὺ εὐτελὲς καὶ ὀλίγον «κίτς»!...
     Ἡ κυρία Μουρμουρίτσα, περισσότερο ἔκπληκτη παρὰ θυμωμένη, δὲν παραπονέθηκε, ὅπως τὸ συνηθίζει∙ τὸν κοίταξε ὅμως ἀνήσυχη κι ἀπορημένη... Ἀλλὰ ὁ κ. Εὐδαίμων δὲν κατάλαβε, ἢ ἔκανε πὼς δὲν κατάλαβε...

Ὁ κ. Εὐδαίμων φέτος ἔκανε κι ἄλλα περίεργα πράγματα γι’ ἀνοιχτοχέρη ἄνθρωπο. Ἄλλαξε τὶς πάγιες συνήθειές του καὶ τὶς γνωστὲς συμπεριφορές του...
     Στὶς γιορτὲς τῶν παιδιῶν καὶ τῶν ἐγγονιῶν του, τὰ Χριστούγενα, τὴν Πρωτοχρονιά, τὸ Πάσχα, συνήθιζε νὰ χαρίζει δῶρα ἢ νὰ κερνάει χρηματικὰ ποσά, ἄλλοτε μικρὰ κι ἄλλοτε μεγάλα. Φέτος τὰ δώρα του εἶναι «φτηνιάρικα». Στοὺς μεγάλους τὰ ἔκοψε τελείως καὶ στὰ παιδιὰ τὸ χαρτζιλίκι μειώθηκε δραματικά...
     Ὅλοι στενοχωρήθηκαν καὶ γκρίνιαξαν γιὰ τὶς περικοπές, ἀλλὰ ὁ κ. Εὐδαίμων δὲν ἔδωσε καμμίαν ἐξήγηση, δὲν ἀνέφερε καμμία δικαιολογία.
     Ὅλοι κατάλαβαν ὅτι ὁ κύριος Εὐδαίμων ἔβγαλε καινούργια «χούγια». Ἡ οἰκογένειά του δὲν ἀπόρησε πολύ, οὔτε κι ἔγινε ἰδιαίτερη κουβέντα γι’ αὐτό.
     Ὁ κ. Εὐδαίμων, ἄλλωστε, συνήθιζε κάθε τόσο νὰ παρουσιάζει νέα «χούγια», καινούργιες ἀπόψεις καὶ ρηξηκέλευθες ἀντιλήψεις. Δὲν μποροῦσαν νὰ τὸν παρακολουθήσουν. Ὅποτε ἐπιχείρησε ―με λαχτάρα, εἶναι ἀλήθεια― νὰ τοὺς κάνει κοινωνοὺς τῶν ἰδεῶν του, νὰ τοὺς ἐξηγἠσει σχετικά, ἐκεῖνοι δὲν κατάλαβαν κι ἔμειναν μὲ τὴν ἐντύπωση ὅτι ὅσο γερνάει τόσο περισσότερο παραξενεύει, ἂν καὶ ὅσο τὸν θυμοῦνται πάντα ἔτσι παράξενος ἦταν... Καὶ ὁ κ. Εὐδαίμων, μὲ πολὺ λύπη καὶ ἀπογοήτευση, ἔπαψε πλέον νὰ τοὺς ἐξηγεῖ.

Ἔτσι, λοιπόν, ἄρχισε τὸ νέο βιολί του. Μόλις γύριζε στὸ σπίτι ἄδειαζε τὶς τσέπες του∙ ξεχώριζε τὰ κέρματα ἀπὸ πενηντάλεπτο καὶ κάτω καὶ τὰ ἔριχνε σ’ ἕνα σακκούλι.
     Τὶς Κυριακὲς διάλεγε κέρματα ἀπὸ ἕνα ἕνα εὐρὼ καὶ κάτω. Τὶς γιορτὲς διάλεγε κέρματα ἀπὸ δύο εὐρὼ καὶ κάτω. Τὶς καθημερινὲς ὑπολόγιζε τὸ κόστος τῶν ἐφημερίδων καὶ τῶν περιοδικῶν, ποὺ δὲν ἀγόραζε πιά, κι ἔριχνε τὸ ποσὸν στὸ σακκούλι.
     Στὶς γιορτὲς τῶν παιδιῶν του ὑπολόγιζε τὰ ποσὰ ποὺ θὰ τοὺς ἔδινε ἢ θὰ ξόδευε γιὰ νὰ τοὺς ἀγοράσει δῶρα καὶ τὰ ἔριχνε στὸ σακκούλι∙ τοὺς ἐπιδαψίλευε μόνον τὶς εὐχές του.
     Στὶς γιορτὲς τῶν ἐγγονιῶν του ὑπολόγιζε τὰ ποσὰ ποὺ θὰ ξόδευε γιὰ δῶρα καὶ χαρτζιλίκια, ἀφαιροῦσε τὰ μισὰ καὶ τὰ ἔριχνε στὸ σακκούλι∙ μὲ τὰ ὑπόλοιπα οἰκονομοῦσε τὴ χαρά τους.
     Ἡ κυρία Μουρμουρίτσα στερήθηκε τὴν πολυτέλεια τῆς ἐπετείου τους∙ ἀλλὰ ὄχι καὶ τὴν ἐπέτειό τους.
     Καὶ τὸ σακούλι φούσκωνε καὶ φούσκωνε καὶ παρα- φούσκωνε μὲ κέρματα καὶ χαρτονομίσματα.

Δυὸ ὀλοστρόγγυλα τεράστια μάτια γεμάτα ἔκπληξη κι εὐγνωμοσύνη, ἕνα ἀμήχανο κι ἀπορημένο χαμόγελο, δυὸ χείλη στεγνὰ ποὺ ψέλλιζαν εἰλικρινεῖς εὐχαριστίες καὶ καρδιακὲς εὐχὲς, ἔστεκαν πάνω ἀπὸ τὴν πρόχειρη πινακίδα τῆς καρκινοπαθοῦς∙ καὶ κάτω ἀπὸ τὴν πινακίδα, δυὸ χέρια σκελετωμένα κρατοῦσαν ἕναν μισανοιγμένο φάκελο, φουσκωμένο μὲ χαρτονομίσματα...
     Ὁ κύριος Εὐδαίμων μόλις ποὺ ἔπνιξε τὸν λυγμὸ τῆς συγκινήσεώς του.

Πῆρε τὸ βλέμμα του ἀπὸ τὸ ἀναστημένο πρόσωπο ποὺ ἔλαμπε χαρὰ καὶ κοίταξε μὲ ἀμηχανία πέρα μακριά, στὸ πουθενά...

     Εὐχήθηκε βιαστικὰ «Καλὰ Χριστούγεννα καὶ καλὴ ὑγεία» μέσ’ ἀπ’ τὰ δόντια του∙ ἔκανε ἀπότομα μεταβολὴ καὶ τό ‘βαλε σχεδὸν στὰ πόδια, καταντροπιασμένος!
     Ἕναν ὁλόκληρο χρόνο εἶχε μαζέψει στὸ σακκούλι του, στὸ πουγγὶ τοῦ Θεοῦ, ποὺ τὸ ἔκρυβε στὸ εἰκονοστάσι του, μόνον χίλια διακόσια εὐρώ...

Σημείωση: Πρβλ. Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, Λόγος περὶ ἐλεημοσύνης, στὸ: Migne, Ἑλληνικὴ Πατρολογία, τόμ. 51, σελ. 953-962.

Ποιός είναι χριστιανός!

 

Εκείνος όπου θα ιατρευθεί από τα πάθη του, έγινε και χριστιανός

 

Ἀπὸ "Τρελογιάννης"

ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

…Δια τούτο ανάγκη είναι να ιατρευθή η ασθένειά μας από τον Χριστόν, όπου ήλθεν εις την γην μόνος ιατρός αληθινός, δια να ιατρεύση τας ασθενείας μας, δια τας οποίας αμαρτάνομεν. Ότι ούτος εστίν ο Αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου. Η οποία είναι η ασθένεια της φθαρτής φύσεως η­μών. Διατί, αφ’ ου παρέβη ο Αδάμ την εντολήν του Θεού, και εξωρίσθη από τον παράδεισον, κάθε άνθρωπος έγινεν άρρωστος, και ασθενής.

    
      ...Λοιπόν εκείνος όπου ιατρευθή από τας ασθενείας του, έγινε και χριστιανός. Ει δε και έχει ακόμι ασθενείας απ’ αυτάς όπου είπαμεν, είναι φανερόν, πως δεν ιατρεύθη ακόμι. Και τούτο το παθαίνει, ή από άγνοιαν, ή από αλογίαν, ωσάν όπου δεν εξεύρει τι λέγει προς τον Θεόν, όταν προσεύχεται, και ποίας ασθενείας παρακαλεί τον Θεόν να του ιατρεύση. Και ανίσως αποθάνη ανιάτρευτος, θέλει καίεται πάντοτε μέσα εις την κόλασιν, και να μην ελευθερώνε­ται ποτέ από την φλόγα εκείνην. Δια τούτο πρέπει να κλαίη τινάς πικρώς εις τέτοιαν ελεεινήν κατάστασιν όπου εκαταντήσαμεν.

       Άνθρωποι χριστιανοί να φωνάζουν νύκτα, και ημέραν το Άγιε επίσκεψαι, και ίασαι τας ασθενείας η­μών, και ο Κύριος να μη δύναται να τους ιατρεύση, με το να μην έχουν αυτοί είδησιν, ποίαις είναι οι ασθένειαίς τους, δια τας οποίας παρακα­λούν, και με όλον όπου αύται είναι τόσαι πολλαί, και διάφοροι. 
       Αυτή είναι η αφορμή της απωλείας όπου χάνονται τόσοι χριστιανοί, και πτωχοί, και πλούσιοι, και άρχοντες, και ιδιώται, και νέοι, και γέροντες, και μοναχοί, και ιερείς. Διότι μία ιατρεία είναι τούτων όλων κοινώς των ασθενειών, η κοινωνία θείας φύσεως, ήγουν το να λάβη τινάς την θείαν χάριν.

      …Διότι κάθε άνθρωπος, ή σοφός, ή άσοφος, ή γνωστικός, ή ανόητος, ή στοχαστικός, ή αστόχαστος, ή παιδευμένος, ή απαίδευτος, ή πλούσιος, ή πτωχός, όσα καλά και αν κάμνη εις την παρουσαν ζωήν, όσα και αν αγωνίζεται, και κοπιάζη, ανίσως δεν συμβάλλουν, εις το να υγιάνη η ψυχή του από τας ασθενείας της, όλα εί­ναι μάταια, και ανωφελή, και κάμνουν την ψυχήν να μείνη έξω από την βασιλείαν των ουρανών. Διατί η βασιλεία των ουρανών δέχεται μόνον τας ψυχάς εκείνας όπου είναι υγιείς, και δεν έχουν καμμίαν ασθένειαν. 

     
     ...Λοιπόν κάθε άνθρωπος ας μη καταγίνεται, μήτε ας επιμελήται εις την παρούσαν ζωήν δια άλλο τίποτε, έξω μόνον δια τούτο, πως να ευρεθή η ψυχή του εις την υστερινήν ημέραν του θανάτου του υγιή, και ελευθερωμένη από κάθε πάθος κοσμικόν, και σαρκικόν. 

      … αναγκαίον είναι να ευρεθή εν ημέρα κρίσεως υγιής από τα πάθη της, δια να μη τα δράξη το πυρ της γεέννης, και την κρατήση μέσα εις την άσβεστόν του κάμινον, και την κατακαίη αιωνίως. Ότι το πυρ της γεέννης, δεν ημπορεί να καίει άλλους, αλλά μόνον εκείνους όπου έμειναν εις την παρούσαν ζωήν ανιάτρευτοι κατά τας ψυχάς τους, και ετζί ανιάτρευτοι επήγαν και εις την άλλην ζωήν.

πηγή: ΑΓ. ΣΥΜΕΩΝ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ, ΤΑ ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΑ
 ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΑΣ. ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ,  ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ

Διάψευση της "Διαψεύσεως" του κ. Ν. Σωτηρόπουλου, από Ν. Πανταζή

 

Διάψευση της "Διαψεύσεως"

του κ. Νικολάου Σωτηροπούλου

τοῦ Θεολόγου κ. Νικ. ΠΑΝΤΑΖΗ

Συμφωνώ με τον αγαπητό αδελφό Αντώνιο Μάρκου ως προς τα εισαγωγικά και τις παρενθέσεις. Δεν πρέπει να βάζουμε λόγια στο στόμα κανενός. Δεν πρέπει να παρουσιάζουμε δικά μας, ενδεχομένως λανθασμένα, συμπεράσματα ως κυριολεκτικές δήθεν δηλώσεις κάποιου για να χτυπήσουμε κάποιους άλλους.

Αυτά τα λέγω ειδικά για το υποκριτικό ιστολόγιο "Ελλάς–Ορθοδοξία" του Δημήτρη Σωτηρόπουλου, που τώρα, ώ της καταπτώσεως και μικροψυχίας, ώ της δειλίας και δουλείας, συμπορεύεται, συστρατεύεται και συμπολεμεί με εχθρούς, είρωνες, εμπαίκτες, θεομπαίκτες, λοιδόρους, κατηγόρους και αισχρούς συκοφάντες του κ. Νικολάου Σωτηροπούλου, όπως τον Κώστα Νούση. Χρησιμοποιεί και συμμαχεί με τον διάβολο για να πολεμήσει τους αδελφούς του που απομακρύνονται από τον Διάβολο.

Όσο για τον πρώιμο συμφοιτητή μου και εξ Αυστραλίας συμπορευτή μου Αντώνιο Μάρκου, δεν θα κάνω τη χάρη σε μερικούς χαιρέκακους να μας δούνε μαλωμένους. Μας ενώνει ο κοινός διδάσκαλος. Τον αγαπώ.

Διαψεύδω την διάψευση με απλή λογική.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτοί που δεν κοινωνούν είναι αυτοί που Αποτειχίστηκαν. Η καταδίκη εκπέμπεται σε όσους δεν κοινωνούν, σε όσους Αποτειχίστηκαν. Σε ποιούς αναφέρεται το θανάσιμο λάθος; Στους Αποτειχισμένους φυσικά.

Άλλη μια διάψευση. Υπάρχουν Αποτειχισμένοι του Εσωτερικού, που δι' ευλόγους αιτίας δεν έχουν τη δυνατότητα να ταξιδέψουν στον π. Ευθύμιο για ΕΓΚΥΡΟΤΑΤΗ Θ. Κοινωνία. Υπάρχουν αυτοί που μπορούν κι' έχουν στη διάθεση τους οδηγούς, και δεν το κάνουν, αλλά κοινωνούν στους Ναούς που Μνημονεύουν τον μεγαλύτερο Αντίχριστο και χειρότερο αιρετικό όλων των αιώνων.

Υπάρχουν όμως και Αποτειχισμένοι του Εξωτερικού, πχ. της Αυστραλίας, οι οποίοι δι' ευνοήτους αιτίας δεν έχουν τη δυνατότητα να ταξιδέψουν στον π. Ευθύμιο, αλλά ελπίζουν στο Θεό να φέρει μια λύση. Ελπίζουν στο Θεό να τους στείλει έναν Αποτειχισθέντα Κληρικό για Θ. Κοινωνία, διότι ολόκληρη Αυστραλία, ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ιερέας τολμά να κάνει ιερή, ομολογιακή χρήση ΑΥΤΟΥ του Αγιοπατερικού, Αγιοσυνοδικού Δικαιώματος της Διακοπής Μνημονεύσεως και τελέσεως Αποτειχίσεως εν ονόματι του Χριστού που υπηρετούν, εν ονόματι της Ορθοδόξου Αληθείας που πρεσβεύουν.

Εάν η Αποτείχιση επιτρέπεται ή επιβάλλεται ή είναι μόνο για κληρικούς, τί γίνεται όταν δεν υπάρχει ούτε ένας κληρικός να την ασκήσει; Τί γίνεται όταν οι λαϊκοί απέχουν προσωρινά για λόγους Πίστεως, αλλά δεν κολάζουν κανένα;

Επανέρχομαι όμως, όχι σε τίτλους, αλλά στο κυρίως αυτούσιο άρθρο. Στέκομαι σε μια μόνο παράγραφο, εκεί που ρητώς (και προηγουμένως εμπαθώς περί "ζωηρών τύπων") αναφέρεται εναντίον των ευσεβών λαϊκών:

"Σε ένδειξι διαμαρτυρίας έπαυσαν να εκκλησιάζωνται και να κοινωνούν. Αλλά τούτο είνε λάθος, θανάσιμο (κολάσιμο) λάθος. Για να μή κολασθούν (πάλι ο κολασμός εν μορφή απειλής) και αυτοί όπως οι αμετανόητοι Oικουμενιστές, (συμψηφισμός, συν-καταδίκη, συναπώλεια) αλλά να σωθούν, πρέπει να εκκλησιάζωνται..."!

"Σε ένδειξη διαμαρτυρίας". Σωστό. Η δική μας μορφή διαμαρτυρίας δεν έχει καμία, μα καμία σχέση με τους Διαμαρτυρομένους Προτεστάντες, όπως πολύ ρηχά, φτηνά και κακόβουλα διατείνονται κάποιοι.

Αυτοί, οι Διαμαρτυρόμενοι, απορρίπτουν την ύπαρξη, ουσία, σημασία και χρήση των Μυστηρίων. Εμείς μόνο τον αιρετικό παροχέα.

Αυτοί, οι Διαμαρτυρόμενοι, διά της απορρίψεώς τους, αλλά και οι Οικουμενιστές, διά της υποταγής τους στη Παναιρετική Πανθρησκεία, κάνουν οντολογική αποκοπή από το Σώμα Χριστού, εμείς παραμένουμε πιστά και ουσιαστικά σ' αυτό, και αποτελούμε το Ανόθευτο και Διαχρονικό Σώμα Χριστού, χωρίς να κάνουμε καμία αποκοπή, κανένα σχίσμα, αλλά με την απομάκρυνσή μας από τους "μεγαλυτέρους και χειροτέρους αιρετικούς όλων των αιώνων" (κ. Ν.Σ.) προλαμβάνουμε τα πολυκλαδικά σχίσματα που δημιουργούν οι "Αντίχριστοι Οικουμενιστές" (κ. Ν.Σ.).

Δεν δογματοποιούμε Ημερολόγια. Δεν προχωρούμε σε δημιουργία Νέων Συνόδων. Δεν τελούμε νέες, ανεξέλεγκτες χειροτονίες. Βάσις μας η Αληθινή Πίστη. Γραμμή μας η Ευαγγελική Οδός της παραιτήσεως. Γνώμονας η Αγιοπατερική στάση της Αποτειχίσεως. Πυξίδα η Φιλτάτη Ορθοδοξία.

Σε ένδειξι διαμαρτυρίας λοιπόν,

α) έπαυσαν να εκκλησιάζωνται και

β) έπαυσαν να κοινωνούν.

Το "και" είναι επιπρόσθετο και συνδετικό δύο ξεχωριστών πράξεων διότι υπάρχει (δυστυχώς) εκκλησιασμός χωρίς Θεία Κοινωνία. Είπαμε, άλλος απέχει λόγω Πίστεως και Παναιρέσεως, άλλος έχει κανόνα, άλλος δεν διακρίνει ότι είναι πραγματικό Σώμα και Αίμα, άλλος δεν εξομολογείται πρωτίστως, και άλλος αδιαφορεί τελείως και καταφρονεί.

Αυτές οι πολύ υπαρκτές, διακριτικές εξαιρέσεις έπρεπε να αναφερθούν. Τίποτε δεν "εννοείται". Δεν γενικεύουμε και δεν "τσουβαλιάζουμε". Πάνω απ' όλα δεν συγκρίνουμε τα ασύγκριτα και τελείως ανόμοια.

Έχει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ μεγάλη διαφορά το ΓΙΑΤΙ απέχει κανείς. Εάν το κάνει για λόγους Πίστεως, επειδή κηρύττεται γυμνή τη κεφαλή Αίρεση και Παναίρεση από την ίδια την Κεφαλή της Ορθοδοξίας, εάν υπάρχει ΔΙΩΓΜΟΣ των ευσεβών και πιστών λαϊκών, και ΚΥΡΙΩΣ (εδώ χρειάζεται απόλυτη προσοχή και ταπεινή προσέγγιση) εάν υπάρχει ΕΡΕΙΣΜΑ, ερέθισμα, αφετηρία και ΘΕΜΕΛΙΟ σε ΣΥΝΟΔΟ και μάλιστα Αποστολική και ισόκυρη των Οικουμενικών, τότε δεν αδικούμε "λιγάκι" τους ευσεβείς δεδιωγμένους αδελφούς με το να τους απειλούμε με κόλαση;

Και αντί να καθόμαστε να θεολογούμε για "λάθη θανάσιμα" και να λεπτομερειολογούμε για το εάν είναι για κληρικούς ή λαϊκούς, δεν θα 'ταν προτιμότερο ενδόμυχα να ερευνούμε ει δυνατόν μπορούμε να τους κατανοήσουμε και συμπαρασταθούμε; Μήπως δηλαδή μπορούμε να ευχόμαστε από ψυχής κάθε ευόδωση και ο Θεός μαζί σας; Μήπως ισχύει η διαχρονική προειδοποίηση των Πράξεων των Αποστόλων ότι "εάν δεν είναι από το Θεό θα γκρεμιστεί σύντομα, αλλά ΕΑΝ ΕΙΝΑΙ από το Θεό, τότε ας προσέχουμε μη γίνουμε ΘΕΟΜΑΧΟΙ";

Δεν θα απαντήσω λεπτομερώς στο θέμα, εάν είναι η Αποτείχιση για λαϊκούς ή όχι. Αν και το έχω αναλύσει σε παλαιότερα άρθρα μου, θα το αφήσω καλύτερα και καταλληλότερα στον Άγιο Γέροντά μας και πνευματικό μας να απαντήσει καθώς και σε άλλους συναποτειχισθέντες αδελφούς.

Δεν είναι όμως καθόλου "άτοπον" ούτε παράλογον, ούτε τρελό ούτε κουτό. Ας αποφεύγουμε κακοήθεις χαρακτηρισμούς που μόνο κακά αποτελέσματα φέρνουν. Όπως προείπα, σημασία έχει όχι τί λέγουμε εμείς, αλλά τι λέγουν οι Θεοφόροι Άγιοι Πατέρες.

1ον. Οι Άγιοι Πατέρες σαφώς, ρητώς και συχνώς αναφέρονται σε Αποτείχιση λαϊκών και, μάλιστα, την προτρέπουν αυστηρώς σε διάφορα στρώματα λαϊκών, όχι ως δυνητική επιλογή, αλλ' εντολή Κυρίου Παντοκράτορος. Το να λέμε ανεύθυνα ότι η Αποτείχιση "δεν είναι για λαϊκούς" γινόμαστε το λιγότερο ΑγιοΠατερομάχοι.

2ον. Ο ΙΕ' Κανών της ΑΒ' Συνόδου, βεβαίως, αναφέρεται σε κληρικούς αμέσως, αλλ' εμμέσως -πλην σαφώς- και σε λαϊκούς. Η εικόνα-παράδειγμα που χρησιμοποιεί ο Ίδιος ο Χριστός για τον Ποιμένα τον Καλό, δηλαδή τον Ιερέα-Τσοπάνη, είναι άκρως ενδεικτικό της ενιαίας εννοίας και ενωμένης απαρτήσεως (σύνδεσης) του Τσοπάνη με τα πρόβατα, οι οποίοι πάνε μαζί, "πάνε πακέτο".

Δεν υπάρχει τσοπάνος χωρίς πρόβατα, ούτε Αρχιερέας χωρίς ιερείς. Η αλληλουχία συνεπάγεται αλληλένδετη συνοχή. Η ουσιαστική σύνδεση δηλώνει επουσιώδη και απόλυτη εξάρτηση. Δεν νοείται και δεν πρέπει ποτέ να εκληφθεί κληρικός χωρίς λαϊκούς. Ο κλήρος του κληρικού πέφτει κυρίως και συνίσταται στην εκπροσώπηση (και σωτηρία) του κλήρου (μερίδος των λαϊκών). Σαν ιερέας, δεν εκπροσωπώ τον εαυτό μου, δεν αναφέρομαι προς τον εαυτό μου για τον εαυτό μου, ούτε Αποτειχίζομαι "για πάρτη μου", αλλά για το ποίμνιό μου. Απομακρύνομαι ως ιερεύς από τον λύκο της αιρέσεως, αλλά ΜΑΖΙ με τον λαϊκό, τον παίρνω στους ώμους. Δεν τον αφήνω στο μαντρί, ελευθέρως κι' ανενόχως με το λύκο να κοινωνεί μέχρι που κάποτε αντιληφθεί πως ειναι πια πολύ αργά ν' αντισταθεί κι' ας κάτσει να φαγωθεί...
Ας μου επιτρέψει ο κ. Νικόλαος Σωτηρόπουλος να κάνω ένα άλλο παρόμοιο παραλληλισμό.

- Είναι ένα μανδρί. Έχει πολλούς τσοπάνους και γάλα θεϊκό. Το μανδρί τώρα τριγυρνούν και τ' απειλούν οι "μεγαλύτεροι και χειρότεροι αιρετικοί όλων των αιώνων", οι τρομερότεροι και καταστρεπτικότεροι λύκοι-Αντίχριστοι απατεώνες. Οι τσοπάνηδες, φοβούμενοι τη ζωή τους, το μισθό τους και το βιός τους, υποτάσσονται στους λύκους και τους δέχονται "αφεντικό" τους.

Οι τρομεροί λύκοι ντύνονται πια το ένδυμα των προβάτων και βγάζουν ανακοινώσεις πως είναι όλα καλά, κανονικά.

Τα πονηρά και ύπουλα νέα αφεντικά αλλάζουν τελείως την οργάνωση, δόμηση και σύσταση της μάνδρας.

Εξωτερικά κρατούν τους τύπους, αλλά διαστρέφουν τη σωτηρία των αμνών, δηλητηριάζουν το Γάλα, μας το παρουσιάζουν αγνό, βαπορέ και ανόθευτο.

Κάποια πρόβατα, όμως, μη αναγνωρίζοντας πλέον το μανδρί, βλέποντας τη παμπόνηρη μετάθεση όρων και ορίων που έθεσαν οι πατέρες τους ποιμενάρχες, βλέποντας τις ανατριχιαστικές, ανεπίτρεπτες και καταστρεπτικές αλλαγές, διαβλέποντας τον άμεσο κίνδυνο του καταβροχθισμού τους, απομακρύνονται από το πουλημένο, προδοτικό, αντίχριστο-οικουμενίστικο τσοπαναριό, και ενώνονται μεταξύ τους, δύο και τρεις συνηγμένοι στο όνομα Τσοπάνου που θυσιάστηκε σαν αμνός για χάρη των αμνών αυτών, και στήνουν προστατευτικά τείχη γύρω από πνευματικό τους μανδρί με την χαρά πως παραμένουν πιστά στο πρωτινό, διαχρονικό μανδρί που ανήκαν πάντοτε, έστω κι' αν έχουν ένα μόνο Εύθυμο τσοπάνο.

Αυτός ο χαριτωμένος τσοπανάκος, περίεργο πράγμα μα πέρα για πέρα αληθινό, από τα πέρατα της γης παίρνει μαζί υπό τας πτέρυγας και άλλα πρόβατα έχει.

Κάποιο γέρικο τσοπανόσκυλο όμως, τους κυνηγά για λάθη θανατικά, έρχεται και τους γαυγίζει απειλητικά, πως πρέπει "σώνει και καλά" να πάνε πίσω και να πιούνε από το γάλα που ήξεραν, αλλιώς θα κολαστούνε μαζί με τα νέα αφεντικά, που συμβαίνει να είναι συνάμα και οι χειρότεροι λύκοι όλων των αιώνων"!

Τα πρόβατα αλληλοκοιτιούνται παραξενεμένα και σοκαρισμένα διότι γνώριμη κι' αγαπητή ήταν όντως η φωνή αυτή.

Μάλιστα, το τσοπανόσκυλο τους λέει πως ειν' ατόπημα αυτό που κάνουν, ν' αφορίζονται εκ μέσου των λύκων από μόνοι τους, ενώ είναι πρόβατα, ενώ μόνο οι ωραίοι τσοπαναρέοι δικαιούνται να το κάνουν...."!

Λιγάκι εύθυμο, μα παραστατικό.

Κι' ένα άλλο παράδειγμα από την Αγία Υμνολογία η οποία δεν είναι ποίηση άχαρη και σκέτη, αλλά περιέχει ύψιστη θεολογία.

- Εις το "Άσπιλε, Αμόλυντε" που απευθύνουμε κάποτε και εμμελώς προς τη Θεοτόκο, αναφέρεται ότι η αποτείχισις από τις εφόδους των εναντίων αποτελεί καθοδηγό προς σωτηρίαν.

"Εν μεν τω παρόντι βίω, θερμή προστάτις και βοηθός, τας των εναντίων εφόδους αποτειχίζουσα, και προς σωτηρίαν καθοδηγούσα με. Και εν τω καιρώ της εξόδου μου, την αθλίαν μου ψυχήν περιέπουσα, και τας σκοτεινάς όψεις των πονηρών δαιμόνων πόρρω αυτής απελαύνουσα"! Στον παρόντα βίο "των μεγαλυτέρων και χειροτέρων αιρετικών όλων των αιώνων", η Αποτείχιση της Παναγίας στις επιθέσεις των εχθρών της Πίστεως μας καθοδηγεί στη σωτηρία. Η Αποτείχιση, όταν γίνεται ορθά, για λόγους Πίστεως και αποφυγή της Αιρέσεως, οδηγεί στη σωτηρία.

3ον. Υπάρχουν λαϊκοί που δεν είναι και τόσο λαϊκοί όσο φαίνονται, αλλ' έχουν τον πρώτο βαθμό της Ιερωσύνης και μάλιστα πάρα του Αγιοπατερικού Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου.

Αυτοί εξαιρούνται;

Δικαιολογούνται;

4ον. Η Θ. Λειτουργία στην ετυμηγορία της, είναι έργο του Λαού. Οι πιστοί λαϊκοί παίζουν καθοριστικό ρόλο στην Αναφορά του Κληρικού που τους εκπροσωπεί.

5ον. Η Εκκλησία είναι η Θεϊκή Ναυς, το θεϊκό Καράβι. Όπως έχουμε μετατόπιση βάρους, ας νοήσουμε και μυστική μετατόπιση επιβατών. Ξαφνικά οι επιβάτες ξυπνούν και εκτιμούν ότι δεν βρίσκονται πλέον στο πλοίο που πάντοτε ήταν. Κι έρχεται η ΑΒ' Σύνοδος και τους λέει: Ορίστε! Υπάρχει σανίδα σωτηρίας, η Αποτείχιση στο Αληθινό Θεϊκό Καράβι.

Κι' έρχεται ο κ. Νικόλαος Σωτηρόπουλος και τους λέει: εεε, Όχι! Η σανίδα αυτή σωτηρίας είναι μόνο για τους καπετανέους, όχι το πλήρωμα. Και αποπέμπει και παραπέμπει σε θανάσιμο λάθος, όσους τολμήσαν να σωθούν και να μετατοπιστούν στο Καράβι που έχει Καπετάνιο το Χριστό κι όχι τον Πάπα. Κι' ενώ ο Βαρθολομεϊκος τιτανικός χτύπησε παγόβουνο με την επίσημη Μνημόνευση του Πάπα, και πλημμυρίζουν ήδη οι καμπίνες με οικουμενιστικά νερά, κι ενώ η Γέφυρα του Πλοίου απαρτίζεται από εκλεκτό προσωπικό "των μεγαλυτέρων και χειροτέρων αιρετικών όλων των αιώνων", έρχεται πάλι ο κ. Νικόλαος Σωτηρόπουλος και προτρέπει τους εκλιπαρούντες για βοήθεια επιβάτες να μην αναζητούν σωσίβιο αποτείχισης, αλλά να εντειχιστούν στον ήδη βυθιζόμενο τιτανικό του οικουμενισμού.

6ον. Η "Μείζων και Υπερτελής Σύνοδος" των μειζόνων, χειρίστων και υπερτελείων αιρετικών όλων των αιώνων, εκτοπίζει κι εκτειχίζει αδίκως και ανυποστάτως ένα μέγιστο Θεολόγο.

Οι Άγιοι Πατέρες τον διαβεβαιώνουν εν Χριστώ πως ο αφορισμός δεν ισχύει. Ο Θεολόγος επικαλείται αυτούς τους Αγίους Πατέρες για το ανυπόστατον του αφορισμού, αλλά παραδόξως, ταυτοχρόνως, προσπίπτει εις τους πουλημένους πόδας των προδοτών σφαγέων του και σφαγέων του Χριστού, εκλιπαρών διά επιστολών να βρει δικαίωση από αυτούς που ο ίδιος θεωρεί και αποκαλεί "τους μεγαλύτερους και χειρότερους αιρετικούς όλων των αιώνων".

Όσοι όμως λαϊκοί τολμούν και απομακρύνονται από αυτούς "τους μεγαλύτερους και χειρότερους αιρετικούς όλων των αιώνων" πειθαρχούμενοι στην Θεϊκή Εντολή του "αφορίσθητε εκ μέσου αυτών", επικαλούμενοι τους ίδιους Αγίους Πατέρες που δικαιώνουν τον Θεολόγο, ο Θεολόγος τους αποδίδει λάθος και μάλιστα θανάσιμο, κολάσιμο.

Κάτι δεν πάει καλά στην όλη υπόθεση. Και δεν στέκεται σωστά και δεν ηχεί λογικά στ' αυτιά και τις ψυχές μας.

Το μόνο που έχω να πω, για όλους όσους μας πονούν, μας αγαπούν και νοιάζονται πραγματικά για τη σωτηρία μας, είναι να μας αφήσουν ήσυχους χωρίς συνεντεύξεις και δηλώσεις, χωρίς πισόπλατες μαχαιριές, στην προσευχή και στο μέγα έλεος του Θεού. Αν κάναμε ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΚΟ, τόση μεγάλη προσβολή και αδικία στους εν Χριστώ αδελφούς μας που απομακρυνθήκαμε από "τους μεγαλύτερους και χειρότερους αιρετικούς όλων των αιώνων", τότε ζητούμε συγγνώμη που μας πατήσατε και μας ξεπουλήσατε.

Με αγάπη Χριστού

Νικόλαος Πανταζής

ο "Λαϊκός" Αποτειχισθείς θεολόγος