Να, γιατί δύσκολα ξεχωρίζουμε μεταξύ αληθείας και αιρέσεως

 

"Οἱ Χριστιανοὶ σήμερα

ἔχουν φθάσει στὸ σημεῖο

δύσκολα νὰ ξεχωρίζουν

τοὺς πνευματικοὺς γιατροὺς

ἀπὸ τοὺς κομπογιαννίτες"

Τοῦ π. Ἰωάννη Ρωμανίδη

 Από "Ἀμέθυστο"

Ἡ σημερινὴ πνευματικὴ κατάστασις στὴν Ἑλλάδα

Τώρα  συμβαίνει νὰ βρισκόμαστε σὲ μία καμπὴ στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ὁ ἴδιος ὁ κομπογιαννίτης γιατρὸς (δηλαδὴ ὁ μὴ δυνάμενος νὰ θεραπεύση ἢ νὰ καθοδηγήση σωστὰ πνευματικὸς πατὴρ) δὲν ἔχει ἐπίγνωσι ὅτι εἶναι κομπογιαννίτης. Ὁ κομπογιαννίτης ὅμως εἶναι σὲ θέση νὰ ἀναγνωρίση ἕναν πραγματικὸ γιατρό, ὅταν συναντηθῆ μὲ αὐτὸν ἢ ὄχι; Ἡ ἀπάντησις εἶναι, ὅτι, ἂν ἔχη πορρωμένη συνείδησι, δὲν θὰ τὸν ἀναγνωρίση. Αὐτὸ συνέβη μὲ τὸν Ἰούδα, ὁ ὁποῖος ἐγνώρισε μὲν τὸν Χριστόν, ἀλλὰ  ὄχι ὅπως οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι. Ὁ Ἰούδας δὲν κατάλαβε ποιὸς ἦταν ὁ Χριστός. Γιατί; Διότι πνευματικὰ δὲν ἦταν ἐν τάξει. Δηλαδὴ ὁ Ἰούδας ἀπεδείχθη κομπογιαννίτης καὶ οὔτε τὸν ἑαυτὸ τοῦ μπόρεσε νὰ σώση.

Σήμερα δίνει ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία τὴν δυνατότητα σὲ κάποιον νὰ ἀνιχνεύση τὸν πραγματικὸ γιατρὸ καὶ νὰ τὸν διακρίνη ἀπὸ ἕναν κομπογιαννίτη; Δηλαδὴ μποροῦμε σήμερα νὰ ἀνιχνεύσωμε τὸν ἀληθινὸ πνευματικὸ πατέρα, ἐκεῖνον ποῦ εἶναι σὲ θέσι νὰ θεραπεύη, ἀνάμεσα σὲ πολλοὺς ἄλλους; Ἢ ἀλλιῶς μποροῦμε σήμερα νὰ ἀνιχνεύσωμε τὸν ἅγιο μέσα στὸ πλῆθος;

Δύσκολο φαίνεται. Δηλαδὴ οἱ Χριστιανοὶ σήμερα ἔχουν φθάσει στὸ σημεῖο δύσκολα νὰ ξεχωρίζουν τοὺς πνευματικοὺς γιατροὺς ἀπὸ τοὺς κομπογιαννίτες. Καὶ φθάσαμε σ’ αὐτὴν τὴν κατάστασι, διότι ἀντικαταστήσαμε τὴν Πατερικὴ Θεολογία μὲ δυτικοῦ τύπου θεολογία, μὲ θεολογία τῶν....δογμάτων, μὲ θεολογία τοῦ βιβλίου δηλαδὴ καὶ ὄχι ἐμπειρική, ἡ ὁποία δὲν ὁδηγεῖ στὴν κάθαρσι τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὰ πάθη. Καταδιώξαμε τὴν ἡσυχαστικὴ παράδοσι καὶ τὴν ἀντικαταστήσαμε μὲ τὰ δόγματα ἢ μὲ τὴν ἠθικὴ (εὐσεβισμό). Καὶ αὐτὸ συνέβη ἀπὸ τοὺς χρόνους μετὰ τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάστασι τοῦ 1821, μὲ πρωταίτιο τὸν Ἀδαμάντιο Κοραή.

 Ἀπὸ τὸ βιβλίο "Πατερικὴ Θεολογία"

πηγή ΄Ρωμαΐικο Οδοιπορικό

Ο αγώνας κατά αιρέσεων των αγίων και των συγχρόνων επισκόπων

Ἅγιος Μαρτίνος, πάπας Ρωμης

(13 Ἀπριλίου)

 

Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἑορτάζει τὴν μνήμη τοῦ ἁγίου Μαρτίνου, Ἐπισκόπου Ρώμης, ὁ ὁποῖος ἦτο Πάπας τὴν ἐποχὴ ποὺ τὴν Ἐκκλησία ταλαιπωροῦσε ἡ αἵρεση τοῦ Μονοθελητισμοῦ. Ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Παῦλος ὁ Β' ἦταν ὑπέρμαχος τῆς αἱρέσεως τοῦ Μονοθελητισμοῦ, (ὅπως σήμερα ὁ Βαρθολομαῖος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ). Ὁ Πάπας Μαρτίνος ἦταν Ὀρθόδοξος καὶ ὑπέρμαχος τῆς Ὀρθοδοξίας, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν δίστασε νὰ καταδείξει τὸ κέντρο τῆς αἱρέσεως καὶ τὸν ἡγέτη της, πατριάρχη Παῦλο –ἀντίθετα ἀπ’ ὅ,τι κάνουν σήμερα οἱ Ἐπίσκοποι καὶ οἱ ποιμένες. Πρὸς τοῦτο προσπάθησε μὲ ἐπιστολή του, «ἀλλὰ καὶ μὲ εἰδικοὺς ἀπεσταλμένους κληρικούς, νὰ ἐπαναφέρει τὸν Πατριάρχη Παῦλο στὸ ὀρθόδοξο δόγμα.

  Μάταια, ὅμως. Ὁ Πατριάρχης, ἐπηρεαζόμενος ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα, ἐπέμενε στὸ Μονοθελητισμὸ καὶ ἐξόρισε τοὺς ἀπεσταλμένους τοῦ Μαρτίνου σὲ διάφορα νησιά. Μάλιστα, ὁ Κώνστας ὁ Β' ἔστειλε καὶ συνέλαβαν μὲ δόλο καὶ τὸν ἴδιο τὸ Μαρτίνο. Καὶ ἀφοῦ τὸν ὁδήγησαν αἰχμάλωτο στὴν Κωνσταντινούπολη, κατόπιν τὸν ἐξόρισαν στὴ Χερσώνα». Στὴν συνέχεια ὑπεβλήθη σὲ φρικτὰ βασανιστήρια μὲ διαταγὴ τοῦ αὐτοκράτορα (εἰς γνῶσιν τοῦ «ὀρθόδοξου» καὶ κανονικοῦ Πατριάρχη Παύλου). «Τὸν μετέφεραν στὶς φυλακὲς τοῦ Διομήδους, ὅπου τὸν κρέμασαν, ἐνῶ τοῦ ἔγδαραν τὰ πόδια, μέσα σὲ κελλὶ ψηλὰ στὸν τοῖχο ποὺ προοριζόταν γιὰ τοὺς μελλοθάνατους.
  Τὴν ἑπομένη, ὁ οἰκουμενικὸς πατριάρχης Παῦλος Β΄, ἀσθενὴς καὶ φοβούμενος τὴν θεία κρίση, ἀπέσπασε ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα τὴν μετατροπὴ τῆς θανατικῆς ποινῆς σὲ ἐξορία», ὅπου καὶ ὁ ἅγιος Μαρτίνος ἐκοιμήθη.

«Τὸ σπουδαιότερο, ὅμως, εἶναι ὅτι ὁ θάνατος βρῆκε τὸν Μαρτίνο ἀγωνιζόμενο στὶς ἐπάλξεις τῆς Ὀρθοδοξίας, ὀρθοτομοῦντα τὸν λόγον τῆς ἀληθείας. Δηλαδή, νὰ διδάσκει ὀρθά, χωρὶς πλάνη, τὸ λόγο τῆς ἀλήθειας».

_________________________________________

Τὰ στοιχεῖα γιὰ τὸν βίο τοῦ Ἁγίου στά ἱστολόγια

http://www.saint.gr/261/saint.aspx καὶ

enoriaka.gr/index.php?option=content&task=view&id=448&Itemid=2