Μεῖζον θέμα δημιουργεῖ ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς μὲ τὸ «ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ» του,
μιὰ νέα ἐπικοινωνιακὴ πομφόλυγα. Ζητεῖ τὴν καταδίκη μιᾶς ἀόρατης αἵρεσης, τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,
τῆς ὁποίας φοβᾶται
καὶ τρέμει νὰ κατονομάσει τοὺς ἡγέτες, παρὰ τὶς συνεχεῖς παρακλήσεις
καὶ προκλήσεις ποὺ τοῦ ἔγιναν. Ζητεῖ τὴν
καταδίκη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀπὸ τοὺς ...ἴδιους τοὺς Οἰκουμενιστές, ἐνῶ γνωρίζει
ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καὶ ἡ Σύνοδος, ὅταν ἐτέθη τὸ θέμα μὲ τὴν «Ὁμολογία Πίστεως
κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» λίγο ἔλλειψε νὰ καταδικάσουν ΟΧΙ τὸν Οἰκουμενισμό, ἀλλὰ
τοὺς ἀντιδρῶντες κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ! Ἐνῶ γνωρίζει ὅτι δὲν θὰ τολμήσουν οἱ
«ἀδιάφοροι» καὶ «ἀσυγκίνητοι» Ἱεράρχες –κατὰ τὴν ἐκτίμηση τῶν ἀνθρώπων του (ἐδῶ)– νὰ καταδικάσουν τοὺς περὶ τὸ Φανάρι
«προβατόσχημους λύκους».
Διὰ τῆς διατυπώσεως τοῦ «Ἀνακοινωθέντος» καταπατεῖ
καὶ ἀπορρίπτει τὴν δισχιλιόχρονη Ἱερὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀποδεικνύει
ὅτι ἐμμένει στὴν κακόδοξη θέση του ὅτι ἡ Διακοπὴ Μνημοσύνου καὶ ἡ Ἀποτείχιση ἀπαγορεύεται
πρὶν τὴν ἀπόφαση τῆς Συνόδου, ἐναντιούμενος πεισμόνως στὴν Ἁγία Γραφή, τὴν
ἐκκλησιαστικὴ Παράδοση καὶ σὲ Ἱεροὺς Κανόνες τῆς (Ὀρθόδοξης) Ἐκκλησίας.
Συνεχίζει νὰ ὑβρίζει μὲ τὸ
«Ἀνακοινωθέν» του καὶ νὰ λοιδωρεῖ ὡς σχισματικοὺς καὶ αἱρετικοὺς ἐκείνους, ποὺ ἡ
Ἱερὰ Παράδοση (καὶ ὁ ΙΕ΄ Κανὼν τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου ποὺ τὴν ἐκφράζει)
διδάσκει νὰ τιμῶνται, γιατὶ μὲ τὴν ἀποτείχισή τους ἀγωνίζονται νὰ ἀποτρέψουν
τὴν ἐπικράτηση τῆς αἱρέσεως μὲ Ὀρθόδοξο τρόπο καὶ ὄχι μὲ Ἀνακοινωθέντα καὶ
χαρτοπόλεμο.
Ἔτσι, ἀγωνιῶν ἀγωνίζεται νὰ
περάσει τὴν θέση τῶν Οἰκουμενιστῶν ὅτι: μόνο