Στο νέο τεύχος του περιοδ. "Κοσμάς Φλαμιάτος"

Κυκλοφορήθηκε τὸ νέο διπλὸ τεῦχος 15-16 τοῦ περιοδικοῦ «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος». Τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ περιοδικοῦ (ποὺ ἀριθμεῖ 240 σελίδες) καταλαμβάνει ἡ ἁγιοπατερικὴ ἀπάντηση τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ, πρὸς τὴν ἐκ τῶν πραγμάτων λογοκρατούμενη (καὶ ἀστήρικτη θεολογικά) κριτικὴ ποὺ ἐδέχθη ἀπὸ τὴν Ἱ. Μητρόπολη Πειραιῶς.

Στὸ τεῦχος αὐτὸ φιλοξενοῦνται καὶ προβάλλονται ἐκεῖνες οἱ ἁγιογραφικὲς θέσεις —περὶ τῆς στάσεώς μας ἀπέναντι στὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ— ποὺ δὲν ἀκοῦν καὶ δὲν μαθαίνουν οἱ πιστοί, ἀφοὺ ἔχουν ἀπαγορεύσει τὴν δημοσίευσή τους τὰ διάφορα ἐκκλησιαστικὰ ἔντυπα καὶ οἱ ἱστοσελίδες ἀναιτιολόγητα καὶ «ὑπακούοντες» σὲ ἰδιοτελεῖς σκοπιμότητες.

Καὶ ἀποφασίσαμε νὰ προβάλλουμε τὶς θέσεις αὐτές, ὄχι ἀπὸ ἀντιπαλότητα πρὸς ἐκείνους ποὺ πρῶτοι καλῶς τὶς ἐδίδαξαν καὶ στὴ συνέχεια τὶς ἐγκατέλειψαν, ἀλλὰ ἐπειδή, κατὰ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ κοινωνία καὶ ἡ μνημόνευση τῶν  οἰκουμενιστῶν ἔχει σχέση μὲ τὴν σωτηρία μας.

Ἐπιμένουμε δὲ στὰ θέματα αὐτὰ καὶ γιὰ ἕνα ἄλλο λόγο. Διότι οἱ θέσεις αὐτὲς ποὺ ἀποτελοῦν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλὰ καὶ ὅσοι τὶς ἀκολουθοῦν, διαστρέφονται καὶ συκοφαντοῦνται ἀπὸ ὅσους γιὰ προσωπικοὺς λόγους δὲν τὶς ἀκολουθοῦν.

Ἡ ἐγκατάλειψη λοιπὸν τοῦ ἀγῶνα ἐναντίον τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἢ μᾶλλον ὁ περιορισμὸς τοῦ ἀγῶνα σὲ ἀνακοινώσεις καὶ «Ὁμολογίες Πίστεως» –τὸν γνωστὸ χαρτοπόλεμο– εἰς οὐδὲν πλέον ὀφελεῖ. Ἀντίθετα συντελεῖ εἰς τὴν ἐμπέδωση τῆς αἱρέσεως, ἀφοῦ ὁ Κύριος, ἡ Ἁγία Γραφή, οἱ Ἅγιοι Πατέρες συνιστοῦν ὁμόφωνα τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τοὺς κοινωνοῦντες μὲ αἱρετικούς ποιμένες καὶ τὴν ἀνασκευὴ τῶν αἱρετικῶν θέσεών τους. Εὔστοχα ὁ π. Εὐθύμιος ἐπισημαίνει στὸ παρὸν τεῦχος:

«Ἡ ἀλλοίωσις τοῦ φρονήματος ὅλων μας, θά φθάση εἰς τό σημεῖο νά ἀποδεχθοῦμε καί νά χωνέψουμε τά πάντα, νά ἀφομοιωθοῦμε καί νά συνυπάρχωμε μέ ὅλους σέ ἐκκλησιαστικό ἐπίπεδο, καί μάλιστα, νά τά θεωροῦμε ὡς τήν ἐγκεκριμένη πατερική ὁδό, ἡ ὁποία εἶναι γεμάτη ἀπό διάκρισι καί σύνεσι. Κατ’ οὐσίαν, δηλαδή, θά καταδικάσωμε τούς ἁγίους μάρτυρες τῆς πίστεως καί τήν μαρτυρική ὁδό τοῦ Εὐαγγελίου εἰς τήν ὁποία αὐτοί ἐφάνηκαν πιστοί, καί θά καθιερώσουμε ἄλλη ὁδό, ἡ ὁποία δέν ἀναδεικνύει Ἁγίους καί μάρτυρες, ἀλλά στοχαστές καί διπλωμάτες».

Ἐκτὸς αὐτοῦ τοῦ κεντρικοῦ θέματος, στὸ τεῦχος αὐτὸ δημοσιεύεται καὶ ἡ ἱστορικὴ ἐνέργεια τοῦ μητροπολίτη Ράσκας καὶ Πριζρένης Ἀρτέμιου, ὁ ὁποῖος μετὰ τὴν ἀνταλλαγὴ ἐπιστολῶν συλλειτούργησε μὲ τὸν π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ, μιμούμενος καὶ ἐπαναλαμβάνοντας τὴν πρακτικὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας Παραδόσεως ἐν καιρῷ αἱρέσεως. Καὶ εἶναι λυπηρό μέν, ἀλλὰ γνωστό, ὅτι οἱ ἐν Ἑλλάδι ἀντι-οἰκουμενιστὲς ἀρνοῦνται νὰ συλλειτουργήσουν μὲ τοὺς διωκόμενους Σεβασμιώτατο Ἀρτέμιο καὶ π. Εὐθύμιο, παρόλο ποὺ δέχονται καὶ τὸ ἔχουν καταθέσει σὲ κείμενά τους, ὅτι καὶ οἱ δύο ἔχουν ἄδικα τιμωρηθεῖ λόγο τοῦ ἀντι-οἰκουμενιστικοῦ τους ἀγῶνα. (Τὰ κείμενά τους αὐτὰ ἔχουμε παρουσιάσει πρόσφατα στὸ ἱστολόγιό μας).

Τέλος, στὸ τεῦχος δημοσιεύονται κείμενα τῆς «Φιλορθοδόξου Ἑνώσεως “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”», τῆς Δάφνης Βαρβιτσιώτη, τοῦ Λαυρέντιου Ντετζιόρτζιο, τοῦ Παναγιώτη Σημάτη, τοῦ Λεόντιου Διονυσίου.

Περιοδικὸ «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος».
Πληροφορίες, Συνδρομές, Διεκπεραίωση:
Τηλ. 697-2176314, 24310-43622
e-mail: info@degiorgio.gr.

Νέος Πύργος Βαβέλ ὁ Οἰκουμενισμός

Ἀπὸ ὁμιλία π. Ἀθαν. Μυτιληναίου γιὰ τὴν Πεντηκοστή

Τὸ μεγάλο θέμα τῆς ἑνότητος ἀνοίγει ἡ ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς. Θέτει ὅλους, καὶ ἰδίως τοὺς ποιμένες, πρὸ τῶν εὐθυνῶν μας —ἄλλη μιὰ φορά, πάλι καὶ πάλι— καθὼς καλούμεθα νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὸ ἄμεσο, ταχέως ἐξελισσόμενο, διαβρωτικὸ τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς, διαλυτικὸ τῆς ἀγάπης, θέμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, θέμα ποὺ σχετίζεται μὲ τὴ σωτηρία μας. Ἕνα θέμα γάγγραινα στὴ ζωή τῆς σύγχρονης Ἐκκλησίας, ποὺ κατὰ τὸν π. Ἀθανάσιο ἀποτελεῖ τὸ ὄχημα τῆς ἐκ δευτέρου τελικῆς προσπάθειας ἀνεγέρσεως τοῦ Πύργου τῆς Βαβέλ, λίγο πρὶν τὸ τέλος τῆς ἱστορίας.

Καὶ γεμᾶτοι ἀπορία ρωτᾶμε, τοὺς ἀδιαφοροῦντας ἢ ἀρνουμένους νὰ πορευτοῦν σύμφωνα μὲ τὴν σωτηριολογικῆς σημασίας διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων: Εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν ὑπάρχει ἑνότητα πνεύματος σ’ αὐτὸ τὸ κρίσιμο ζήτημα; Εἶναι δυνατὸν νὰ πιστεύουμε στὸ ἴδιο Ἅγιο Πνεῦμα καὶ νὰ εὐνοοῦμε τὴν διάδοση τῆς αἱρέσεως τοῦ Ἀντιχρίστου πνεύματος μὲ τὴν ἀντιΠατερικὴ στάση μας; Εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν ἀντιμετωπίζουμε κατὰ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων τὴν χειρότερη αἵρεση τῆς ἱστορίας, τὴν ἔσχατη παναίρεση, τὸν Οἰκουμενισμό, μὲ τὸ αὐτὸ πνεῦμα, τὸ αὐτὸ φρονοῦντες μὲ ὅλους τοὺς Ἁγίους, Μάρτυρες, Ὁμολογητές, Πατέρες καὶ Μητέρες;  

Ἂς διαβάσουμε ἕνα μικρὸ ἀπόσπασμα τοῦ ἀείμνηστου π. Ἀθανάσιου Μυτιληναίου γιὰ τὸ θέμα, ἀπὸ ὁμιλία ποὺ ἔκανε τὸν Ἰούνιο τοῦ 2000 γιὰ τὴν Πεντηκοστή:

«Ἡ Πεντηκοστὴ στάθηκε διορθωτικὴ τῆς ἀλαζονείας τῶν ἀνθρώπων ποῦ ἀποπειράθησαν νὰ ὑψώσουν τὸν Πύργον τῆς Βαβέλ. Καὶ ἐφεξῆς ἐκεῖνο ποὺ ἑνώνει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους εἶναι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Χωρὶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον δὲν μποροῦμε νὰ σωθοῦμε. Ἂν οἱ ἄνθρωποι πάσχουν, εἶναι γιατί δὲν ἔχουν τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, γιατὶ δὲν τὸ ἀποδέχονται. Μὲ τὴν προϋπόθεση ὅμως, ὅτι ἔχουμε ἀποκτοῦμε οἱ ἄνθρωποι πιστεύσει εἰς τὸν Χριστόν. Θὰ ἔχεις τὸν Χριστόν, γιὰ νὰ ἔχεις τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον.

Καὶ τί μπορεῖ νὰ μᾶς δώσει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον; Πρώτιστα, μὲ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἀποκτοῦμε «νοῦν Χριστοῦ». Δεύτερον ἔχουμε τὸ «Πνεῦμα τῆς ἀληθείας». Τρίτον. Λέγει ὁ Ἡσαΐας ὅτι ἔχουμε «Πνεῦμα φόβου Θεοῦ». Ἡ ἀφοβία ἔβγαλε τοὺς πρωτοπλάστους ἀπὸ τὸν Παράδεισον, ἀλλὰ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ εἰσήγαγε τὸν ληστὴν εἰς τὸν Παράδεισον: «οὐδὲ φοβῇ σὺ τὸν Θεόν;». Διὰ τὸν μὴ ἔχοντα φόβον Θεοῦ «ὅλα ἐπιτρέπονται», ὅπως λέγει ὁ Ντοστογιέφσκυ, θεμιτὰ καὶ ἀθέμιτα. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ λαός μας λέει «αὐτὸς εἶναι ἀ-θεόφοβος». Ἀντιθέτως, οἱ χριστιανοὶ ἐλέγοντο στὴν ἀρχαία ἐποχή: «Οἱ φοβούμενοι τὸν Κύριον». Καὶ τὸ ἐξόχως σπουδαῖον (τέταρτον), γίνεται γιὰ μᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον πνεῦμα ἐλευθερίας. Ἕνα πέμπτο σημεῖο. Λέγει ὁ ψαλμωδὸς ὅτι λαμβάνουμε πνεῦμα ἡγεμονικόν. «Καὶ πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με». Εἶναι ὁ ἡγεμὼν νοῦς. Καὶ ἕνα ἀκόμα σημεῖο, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον μᾶς δίδει τὸ πνεῦμα τῆς υἱοθεσίας, «ἐν ᾧ κράζομεν ἀββᾶ, ὁ Πατήρ». Τὸ Πνεῦαμ τὸ Ἅγιον μᾶς ἐμπνέει νὰ λέμε τὸν Θεὸν Πατέρα. Καὶ ὅταν λέμε «Πάτερ ἡμῶν...», αὐτὸ εἶναι καρπὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ ἐκ τῆς υἱοθεσίας γεννᾶται τὸ αἴσθημα τῆς ἀσφαλείας. Δηλαδὴ τὸ νὰ πῶ τὸν Θεὸν Πατέρα μὲ ὅλη τὴ συνέπεια, αὐτὸ ἔχει τεραστίαν ἀξίαν ψυχολογική.

Ἐνῶ ἔχουμε τόσα προνόμια ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ποιός ποτὲ θὰ πίστευε, ποιός ποτὲ θὰ πίστευε ὅτι οἱ Χριστιανοὶ ποὺ ἔλαβαν τὸ χρῖσμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, θὰ ἐσκέπτοντο νὰ ξαναγυρίσουν γιὰ νὰ ἀποτελειώσουν τὸν Πύργο τῆς Βαβέλ. Ποιός ποτὲ θὰ τὸ φανταζόταν νὰ ξαναγυρίσουν οἱ Χριστιανοὶ νὰ χτίσουν τὸν Πύργο τῆς Βαβέλ; Καὶ ὅμως, ἀγαπητοί μου, τί εἶναι αὐτό; Εἶναι τὸ ξαναχτίσιμο τοῦ Πύργου τῆς Βαβέλ, ἡ ἄρνηση τῆς Πεντηκοστῆς, ποὺ λέγεται Παγκοσμιοποίησις. Τ’ ἀκούσατε; Ἡ ἄρνηση τῆς Πεντηκοστῆς λέγεται Παγκοσμιοποίησις.

Ὁ Θεὸς ἔβαλε τὰ ὅρια τῶν Ἐθνῶν. Ὁ Θεὸς θέλει σύνορα. Ὅπως θέλει καὶ ντουβάρια στὸ κάθε σπίτι. Καὶ δὲν εἶναι γιατὶ πολιτισμικὴ ἰσοπέδωση. Αὐτὸ εἶναι, πιστέψτε με, αὐτὸ εἶναι τὸ λιγότερο. Ἀλλὰ ζητοῦμε τὴν ἕνωση τῶν ἀνθρώπων διὰ τῆς Παγκοσμιοποιήσεως, στὴν κοινωνικὴ ἕνωση, στὴν ἐμπροικὴ ἕνωση, στὴν πολιτισμικὴ ἕνωση καί, προπαντῶς, εἰς τὴν θρησκευτική ἕνωση, αὐτὸ ποὺ ἀκριβῶς λέμε Οἰκουμενισμός. Στὴ χοάνη αὐτὴ νὰ ρίξουμε ὅλες τὶς θρησκεῖες, νὰ βγάλουμε αὐτὸ ποὺ λέμε Οἰκουμενισμός. Θέτουμε, λοιπόν, «ἐκ ποδῶν» τὸν Θεόν, ποὺ σταμάτησε τὴν πυργοποιΐα, τότε, καὶ μᾶς ἔδωσε τὴν Πεντηκοστή. Τὸν διώχνουμε τὸν Θεό, δὲν τὸν χρειαζόμαστε τὸν Θεό. Αὐτὴ ἡ ἑνότητα εἶναι ἀκραιφνῶς, ἀκραιφνῶς δαιμονική.

Καί, προσέξτε, μὲ αὐτὴν τὴν ἑνότητα θὰ τελειώσει ὁ κόσμος. Δὲν ξαναγυρίζει ὁ Θεός, τελείωσε. Αὐτὴ εἶναι ἡ διαδρομή: Πύργος Βαβέλ, Πεντηκοστή, ξαναγυρίζουμε στὸν Πύργο τῆς Βαβέλ, ἐκεῖ θὰ τελειώσει ὁ κόσμος. Καὶ τὸ τέλος του θὰ εἶναι τραγικό. Τὸ τέλος τοῦ κόσμου θὰ τὸ ἐμπνέει ὁ διάβολος, ὁ Ἀντίχριστος καὶ ὁ ψευδοπροφήτης. Αὐτὴ ἡ ἀνίερος τριάδα. Εἶπε ὁ Κύριος ὅταν θὰ ξαναέλθει, θὰ βρεῖ τὴν πίστη ἐπὶ τῆς γῆς; Αὐτὸ τὸ ἐρώτημα ἔθεσε. Ἀγαπητοί μου, θὰ τὴν βρεῖ τὴν πίστη ἐπὶ τῆς γῆς, ἀλλὰ σὲ λίγους, στὸ «λεῖμμα», ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος.

Γι’  αὐτὸ σήμερα γιορτάζουμε τὴν Ἁγία Πεντηκοστή. Ἔχουμε ἀντιληφθεῖ τὴν μεγάλη σημασία καὶ τὸ τί μᾶς ἐχάρισε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον; Χωρὶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον δὲν ἔχουμε λόγον ὑπάρξεως, ὅπως δὲν εἶχαν οἱ ἄνθρωποι πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ. Τὰ κηρύγματα τῶν ποικίλων παγκοσμιοποιήσεων περιφρονήσατέ τα, προπαντῶς δὲ στὸ θρησκευτικὸ τομέα, τὸν Οἰκουμενισμό. Κλεῖστε τ’ αὐτιά σας καὶ σφίξατε τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη μέσα στὴν καρδια σας. Ἔχουμε εἰσέλθει εἰς τὸν χῶρο τῶν ἐσχάτων ἡμερῶν. Ὅλα τὸ δείχνουν. Ἐμεῖς ἔχοντες τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον νὰ γινόμεθα ἁγιότεροι καὶ ἁγιότεροι. Καὶ τότε ἀναμένομεν τὸν Κύριον Ἰησοῦν ποὺ μᾶς βεβαιώνει: «Ἰδοὺ ἔρχομαι ταχύ. Καὶ τὸ Πνεῦμα καὶ ἡ νύμφη» (δηλ. τὸ Ἅγιον Πνεῦμα καὶ ἡ Ἐκκλησία, διότι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα μένει στὴν Ἐκκλησία) «Καὶ τὸ Πνεῦμα καὶ ἡ νύμφη» μὲ ἕνα στόμα (διότι βοηθάει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον τὴν νύμφη, δηλ. τὴν Ἐκκλησία) «λέγουσιν· ἔρχου. καὶ ὁ ἀκούων εἰπάτω· ἔρχου». Ἄμήν».

«Φιλορθοδοξος Ἕνωσις "Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος"»

Το Άγιον Πνεύμα στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

 «Ὅτε δὲ ἔπεμπεν αὐτούς, οὐκ εἶπεν, Ἔδωκεν αὐτοῖς Πνεῦμα ἅγιον· ἀλλ' Ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν, λέγων· Λεπροὺς καθαρίζετε, δαιμόνια ἐκβάλλετε, νεκροὺς ἐγείρετε· δωρεὰν ἐλάβετε, δωρεὰν δότε. Ἐπὶ δὲ τῶν προφητῶν παρὰ πάντων ὡμολόγηται, ὅτι Πνεύματος ἁγίου δόσις ἦν, ἀλλ' ἦν αὕτη ἡ χάρις συσταλεῖσα καὶ ἀποστᾶσα, καὶ ἀπὸ τῆς γῆς ἀπολιποῦσα ἀπὸ τῆς ἡμέρας ἐκείνης, ἀφ' ἧς ἐρρήθη, Ἀφίεται ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος. Καὶ πρὸ ἐκείνης δὲ ἀρχὴν ἐλάμβανεν αὕτη ἡ σπάνις. Οὐκ ἔτι γὰρ προφήτης παρ' αὐτοῖς ἦν, οὐδὲ ἐπώπτευεν αὐτῶν τὰ ἅγια ἡ χάρις. Ἐπεὶ οὖν ἀνέσταλτο μὲν τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, ἔμελλε δὲ λοιπὸν ἐκχεῖσθαι δαψιλῶς· ταύτης δὲ τῆς διανομῆς ἀρχὴ μετὰ τὸν σταυρὸν ἐγίνετο, οὐ μόνον δαψιλείας, ἀλλὰ καὶ μειζόνων χαρισμάτων (καὶ γὰρ θαυμαστοτέρα ἦν ἡ δωρεὰ, ὡς ὅταν λέγῃ· Οὐκ οἴδατε ποίου πνεύματός ἐστε· καὶ πάλιν, Οὐ γὰρ ἐλάβετε πνεῦμα δουλείας, ἀλλ' ἐλάβετε πνεῦμα υἱοθεσίας. Καὶ γὰρ οἱ παλαιοὶ καὶ αὐτοὶ μὲν πνεῦμα εἶχον, ἄλλοις δὲ οὐ παρεῖχον· οἱ δὲ ἀπόστολοι μυριάδας ἐνέπλησαν)· ἐπειδὴ οὖν ταύτην ἔμελλον λαμβάνειν τὴν χάριν, οὔπω δὲ ἦν δοθεῖσα, διὰ τοῦτό φησιν· Οὔπω γὰρ ἦν Πνεῦμα ἅγιον. Ἐπεὶ οὖν περὶ ταύτης λέγων τῆς χάριτος ὁ εὐαγγελιστὴς ἔλεγεν· Οὔπω γὰρ ἦν Πνεῦμα ἅγιον, τουτέστι, δοθέν, ἐπεὶ Ἰησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη, δόξαν καλῶν τὸν σταυρόν. Ἐπειδὴ γὰρ ἐχθροὶ ἦμεν καὶ ἡμαρτηκότες καὶ ὑστερούμενοι τῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ, καὶ θεοστυγεῖς· ἡ δὲ χάρις καταλλαγῆς ἦν ἀπόδειξις· δῶρον δὲ οὐ τοῖς ἐχθροῖς, οὐδὲ τοῖς μισουμένοις, ἀλλὰ τοῖς φίλοις δίδοται, καὶ τοῖς εὐηρεστηκόσιν· ἔδει πρότερον προσενεχθῆναι τὴν ὑπὲρ ἡμῶν θυσίαν, καὶ τὴν ἔχθραν ἐν τῇ σαρκὶ καταλυθῆναι, καὶ γενέσθαι τοῦ Θεοῦ φίλους, καὶ τότε λαβεῖν τὴν δωρεάν».

(Χρυσοστόμου Ἰωάννου, Ὑπόμνημα εἰς τὸν ἅγιον Ἰωάννην τὸν Ἀπόστολον καὶ Εὐαγγελιστήν, ὁμιλία ΝΑʹ, T.L.G. vol 59, pg 284, ln 29- 63).

Ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας

«Λογιζώμεθα τοίνυν· ἀναλήψομαι γὰρ τὸν τοῦ λόγου σκοπόν· ἐν μὲν τοῖς ἁγίοις προφήταις ἔλλαμψιν ὥσπερ τινὰ πλουσίαν καὶ δᾳδουχίαν γενέσθαι τοῦ Πνεύματος, παιδαγωγεῖν ἰσχύουσαν εἰς τὴν τῶν ἐσομένων κατάληψιν καὶ τῶν κεκρυμμένων τὴν γνῶσιν· ἐν δὲ τοῖς πιστεύουσιν εἰς Χριστὸν οὐ δᾳδουχίαν ἁπλῶς τὴν ἀπὸ τοῦ Πνεύματος, ἀλλ' αὐτὸ κατοικεῖν τὸ Πνεῦμα, καὶ ἐναυλίζεσθαι τεθαρσήκαμεν. ὅθεν εἰκότως καὶ ναοὶ Θεοῦ χρηματίζομεν, καίτοι τῶν ἁγίων προφητῶν οὐδενὸς θείου ναοῦ κεχρηματικότος πώποτε. ἐπεὶ πῶς ἐκεῖνο διαληψόμεθα, τί δὲ δὴ καὶ ἐροῦμεν ὅταν ἀκούσωμεν τοῦ Σωτῆρος λέγοντος ἡμῶν Χριστοῦ "Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐκ ἐγήγερται ἐν γεννητοῖς γυναικῶν μείζων Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ· ὁ δὲ μικρότερος ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν μείζων αὐτοῦ ἐστιν;" καὶ τίς ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν; ἡ δόσις δηλονότι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατ' ἐκεῖνο τὸ εἰρημένον "Ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἐντὸς ὑμῶν ἐστίν"· ἐναυλίζεται γὰρ ἡμῖν τὸ Πνεῦμα διὰ τῆς πίστεως. ὁρᾷς οὖν ὅπως προτάττει παντὸς γεννητοῦ γυναικῶν τὸν ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν, καὶ τοῦ τελείου μειονεκτούμενον; καὶ μή τις οἰέσθω τὴν δόξαν, ἢ τῆς ἐκείνων ἀρετῆς κατασμικρύνειν ἡμᾶς τῶν ἁγίων, ἢ ἀμείνους εἶναι λέγειν καὶ τοὺς εὐτελεστάτους. οὐ γὰρ τοῦτό φαμεν· ἀσύγκριτον γὰρ τῆς ἐκείνων πολιτείας τὸ κάλλος. ὑπὲρ δὲ τοῦ συνιέναι σαφῶς ἐν ὀλίγοις διερμηνεύσωμεν τὸ παρὰ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν εἰρημένον. μέγας ἦν ὄντως ὁ μακάριος Βαπτιστὴς, καὶ διὰ πάσης μὲν ἀρετῆς ἐκπρεπέστατος, ἐπ' αὐτοὺς δὲ λοιπὸν ἐλάσας τῆς ἐνούσης ἐν ἡμῖν δικαιοσύνης τοὺς ὅρους, ὡς ὑπέρτερον εἶναι μηδέν. ἀλλ' ὁ οὕτως ἔχων ἐδεῖτο Χριστοῦ λέγων "Ἐγὼ χρείαν ἔχω ὑπὸ σοῦ βαπτισθῆναι, καὶ σὺ ἔρχῃ πρὸς μέ;" ὁρᾷς ὅπως τέλειος ὤν, ὅσον ἧκεν ἐν ἀνθρώποις καὶ ἐν γεννητοῖς γυναικῶν, ἀνακτίζεσθαι τρόπον τινὰ καὶ ἀναγεννᾶσθαι παρακαλεῖ διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; ὁρᾷς ὅπως παραχωρεῖ τοῖς ἀναγεννηθεῖσι τὸ μεῖζον, δι' ὧν αὐτὸς ἔτι δεῖσθαι τούτου φησίν; εἰ μὲν γὰρ ᾖ ἐν ἀμείνοσι μὴ βεβαπτισμένος, τί τὸ βαπτίζεσθαι παρακαλεῖν αὐτὸν καὶ ἀναπεῖθον; εἰ δὲ οἶδεν ἑαυτὸν ἐσόμενον ἐν βελτίοσιν, ὅταν ἔρχῃ τὸ βάπτισμα, πῶς οὐκ ἀναθήσει τὸ μεῖζον τοῖς ἤδη βεβαπτισμένοις; μείζονα τοιγαροῦν καὶ αὐτοῦ φησιν Ἰωάννου Χριστὸς τὸν ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν μικρότερον, τουτέστι, καὶ τὸν ἄρτι βεβαπτισμένον, οὔπω δὲ καὶ τὸ ἐν ἔργοις ἐξαίρετον ἔχοντα, κατὰ τοῦτο μόνον, καθὸ γεννητὸς μὲν ἔτι γυναικὸς ὁ μακάριος ἦν Βαπτιστὴς, ὁ δὲ ἐκ Θεοῦ γεγέννηται, κατὰ τὸ γεγραμμένον, καὶ θείας γέγονε φύσεως κοινωνὸς, ἐνοικοῦν ἔχων ἐν αὐτῷ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, καὶ ναὸς ἤδη χρηματίζων Θεοῦ.

Ἐπ' αὐτὸ δὲ δὴ πάλιν ἀναδραμοῦμαι τὸ προκείμενον. ἐγίνετο μὲν γὰρ ἐν προφήταις τὸ Πνεῦμα διὰ τὴν τοῦ προφητεύειν χρείαν· ἐνοικίζεται δὲ νῦν διὰ Χριστοῦ τοῖς πιστεύουσι, καὶ ἐν αὐτῷ πρῶτον ἀρξάμενον ὅτε γέγονεν ἄνθρωπος. ἔχει μὲν γὰρ ὡς Θεὸς ἀδιαστάτως, τὸ οὐσιωδῶς ἐκπεφυκὸς αὐτῷ, καὶ ἴδιον αὐτοῦ Πνεῦμα. χρίεται δὲ δι' ἡμᾶς καὶ τὸ Πνεῦμα λαμβάνειν ὡς ἄνθρωπος λέγεται, οὐχ ἑαυτῷ τὴν τῶν θείων ἀγαθῶν ἐμπορίζων μετάληψιν, ἀλλὰ τῇ ἀνθρώπου φύσει, καθάπερ οὖν ἤδη προεδιδάξαμεν. ὅταν τοίνυν ἡμῖν ὁ θεῖος Εὐαγγελιστής Οὔπω γὰρ ἦν Πνεῦμα λέγει ὅτι Ἰησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη, τὴν ὁλοσχερῆ καὶ ὁλόκληρον κατοίκησιν ἐν ἀνθρώποις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σημαίνειν αὐτὸν ὑποτοπήσωμεν».

(Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, Ἑρμηνεία ἤτοι Ὑπόμνημα εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον, T.L.G. volume 1, page 696, line 4- 698, line 5).

«“Μείζων ἐν γεννητοῖς γυναικῶν προφήτης Ἰωάννου τοῦ βαπτιστοῦ οὐδείς ἐστιν”.

Ὁ μὲν γὰρ μακάριος Ἰωάννης, ὁμοῦ τοῖς ἄλλοις ὅσοι πρὸ αὐτοῦ γεγόνασιν, γεννητός ἐστι γυναικός· οἱ δὲ τὴν πίστιν προσηκάμενοι, οὐκέτι γεννητοὶ γυναικῶν, ἀλλ' υἱοὶ Θεοῦ χρηματίζουσι· “Ὅσοι γὰρ, φησὶν, ἔλαβον αὐτὸν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι· οἳ οὐκ ἐξ αἱμάτων, ἀλλ' ἐκ Θεοῦ ἐγεννήθησαν”. καὶ ὁ Παῦλος· “Ὅτι δέ ἐστε υἱοὶ, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸ Πνεῦμα τοῦ Υἱοῦ αὐτοῦ ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν κράζον, Ἀββᾶ, ὁ Πατήρ”. Ὅτε γὰρ ἀνεβίω Χριστὸς σκυλεύσας τὸν ᾅδην, τότε τοῖς πιστεύσασιν εἰς αὐτὸν τὸ τῆς υἱοθεσίας δέδωκε Πνεῦμα, καὶ πρό γε τῶν ἄλλων τοῖς οἰκείοις μαθηταῖς· “Ἐνεφύσησε γὰρ αὐτοῖς, λέγων· Λάβετε Πνεῦμα ἅγιον· ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς”, καὶ τὰ ἑξῆς. Ἐπειδὴ γὰρ ὅλως γεγόνασι θείας κοινωνοὶ φύσεως, τὸ Δεσποτικὸν καὶ κατεξουσιάζον τῶν ὅλων πλουτήσαντες Πνεῦμα, ταύτῃ τοι καὶ θεοπρεπὲς ἀξίωμα περιτέθεικεν αὐτοῖς, τὸ ἀφιέναι φημὶ τὰς ἁμαρτίας ὧν ἂν βούλωνται, κρατεῖν δὲ καὶ τὰς ἑτέρων. Ὅτι δὲ πρὸ τῆς ἀναφοιτήσεως οὐκ ἦν ἐν ἀνθρώποις τῆς υἱοθεσίας τὸ Πνεῦμα, ὁ πάνσοφος εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης δηλοῖ, λέγων· “Οὐδέπω γὰρ ἦν Πνεῦμα ἅγιον, ὅτι Ἰησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη”· δόξαν, τὴν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν, καὶ τὴν εἰς οὐρανὸν ἄνοδον λέγων. Ἐκεῖ γὰρ ἀναφοιτήσας ὁ μονογενὴς τοῦ Θεοῦ Λόγος ἔπεμψεν ἡμῖν ἀνθ' ἑαυτοῦ τὸν Παράκλητον, καὶ ἐν ἡμῖν ἐστι δι' αὐτοῦ· καὶ τοῦτο ἡμᾶς ἐδίδαξεν, εἰπών· “Ἐὰν μὴ ἀπέλθω, ὁ Παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρὸς ὑμᾶς”. Λοιπὸν οὖν κἂν ἐλάττους ὦμεν τῶν τὴν ἐν νόμῳ δικαιοσύνην ἐχόντων, κατά γε τὴν τῆς ζωῆς ἀστειότητά φημι, ἀλλ' ἐν μείζοσι γεννητῶν γυναικὸς διὰ Χριστόν».

(Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, Ἐξήγησις εἰς τὸ Κατὰ Λουκὰν Εὐαγγέλιον, T.L.G. volume 72, page 617, line 45-620, line 24).