Περί συγχρόνων Επισκόπων, Διαλόγων και κληρικαλισμού-επισκοποκεντρισμού

Ἡ “Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία” εἶναι ἕνα μικρὸ περιοδικὸ ποὺ δημιούργησε ὁ ἱδρυτὴς τῶν ἐκδόσεων «ΤΗΝΟΣ», Στυλιανὸς Λαγουρὀς. Μέσα ἀπ’ αὐτή, διατυπώνει εὐθαρσῶς ἀλήθειες ποὺ σπάζουν κόκκαλα. Ἀλήθειες ποὺ κρύβουν ἀπὸ δειλία ἢ σκοπιμότητες οἱ ἄλλοτε θαρραλέοι Ὀρθόδοξοι Ἔντυποι σχολιαστὲς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐπικαιρότητας. Ὅλοι δηλαδὴ ἐκεῖνοι, ποὺ σήμερα ἔχουν τὸν τίτλο τῶν ἀγωνιστῶν τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ στηλιτεύουν κάποια ἀπὸ τὰ κακῶς κείμενα, ἀλλὰ ταυτόχρονα, συμπλέουν μὲ τοὺς στηλιτευόμενους!

Μπαίνουμε ἢ ζοῦμε ἤδη στὴν ἐποχὴ ποὺ προφήτευσε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, κατὰ τὴν ὁποία οἱ ἱερωμένοι θὰ πέσουν πολὺ χαμηλά, θὰ προδώσουν τὸν ρόλο τους, δὲν θὰ ἀποτελοῦν τὸ καθοδηγητικὸ παράδειγμα γιὰ μᾶς τοὺς λαϊκούς.

«Θα ψάχνετε νὰ βρεῖτε κάποιον πνευματικὸ νὰ ἐξομολογηθεῖτε, καὶ δὲν θὰ τὸν βρίσκετε», μᾶς  εἶχε πεῖ πρὶν μερικὰ χρόνια Αἰγιώτης γέροντας.

Καὶ πράγματι, στὴν ἐποχὴ μας βρίσκει κανεὶς πνευματικοὺς “ἐξ ἡμισείας”  ὀρθοδόξους, οἱ ὁποῖοι:

α. Ἔχουν ἀπομνημονεύσει καὶ βιώσει μεγάλο μέρος τῆς ἀσκητικῆς καὶ νηπτικῆς πατερικῆς θεολογίας, τὴν ὁποία ὅμως ἐφαρμόζουν μέσα στὰ ἀδιαφανῆ πλαίσια μιᾶς οἰκουμενιστικῆς προοπτικῆς (ποὺ ἀδιάκριτα ἔχουν ἀποδεχθεῖ), καὶ διαμέσου αὐτῆς τῆς ποιμαντικῆς καθοδηγοῦν “ἐν ἀδιακρισία” τὰ πνευματικά τους τέκνα, προβάλλοντες ἢ ἀποδεχόμενοι τὸν χαρακτηρισμὸ τοῦ διακριτικοῦ γέροντα (ὡς ἕνα εἶδος γκουροῦ) καὶ ἀπαιτοῦντες ὑπακοή. Μέσα σ'  αὐτὰ τὰ πλαίσια ἐργάζονται κατευθύνοντας τοὺς ποιμαινόμενους, μὲ ἀποτέλεσμα τὰ τέκνα τους νὰ βιώνουν ψυχαναγκαστικὰ πλευρὲς τῆς πνευματικῆς ζωῆς, ζώντας μία φαντασιακὴ κατάσταση, ὡς κατὰ “φαντασίαν χριστιανοί”, σύμφωνα μὲ τὸν ἀείμνηστο καθηγητὴ Ἰωάννη Κορναράκη,

β. ἐφ' ὅσον, ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, καὶ πάλι μέσα στὰ πλαίσια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔχουν προσχωρήσει αὐτοὶ οἱ πνευματικοὶ στὴν αἵρεση τοῦ κληρικαλισμοῦ καὶ τοῦ ἐπισκοποκεντρισμοῦ, ἐλαφρὰ τῇ καρδίᾳ· αἵρεση  ποὺ ἐκθηλύνει τὴν προοπτική του χριστιανικοῦ ἀγῶνα καὶ βαθμιαία, ἀνεπαίσθητα καὶ ὕπουλα  βάλλει κατὰ τοῦ Χριστοκεντρισμοῦ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Αὐτὴ ὅμως ἡ πρακτικὴ εὐνοεῖ κατ'  ἐξοχὴν τὴν ἔλευση καὶ ἐπικράτηση τοῦ Ἀντιχρίστου!

Αὐτὴ τὴν ἀπαράδεχτη κατάσταση ποὺ σιγοντάρουν καὶ ὑποθάλπουν ἐκκλησιαστικὰ ἔντυπα, ἡ “Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία”, μὲ συνέπεια, λιτὸ καὶ εὔστοχο λόγο, ἐλέγχει αὐστηρὰ καὶ φιλάνθρωπα. Γι'  αὐτὸ ἐπιλέξαμε μερικὰ σύντομα μὰ χαρακτηριστικὰ σχόλια τοῦ Στυλιανοῦ Λαγουροῦ, ποὺ ἀποτελοῦν δυνατὲς φωνὲς στὸν μακάριο ὕπνο μας, ἀφορμὴ γιὰ προβληματισμὸ καὶ ἐπίγνωση τῆς κατάντιας τῶν ἐκκλησιαστικῶν μας πραγμάτων.

Α.  ΠΕΡΙ ΔΙΑΛΟΓΩΝ

Οἱ διάφοροι Διάλογοι (μὲ τὸν κόσμο καὶ μὲ τὶς διάφορες ὁμολογίες καὶ θρησκεῖες) ποὺ ἐπὶ δεκαετίες ἀποδέχονται ἐγκληματικὰ οἱ “ὑπεύθυνοι” Ἐπίσκοποι καὶ λοιποὶ ποιμένες (παρόλο ποὺ λεκτικὰ τοὺς καταγγέλλουν), ἐξευτελίζουν τὴν “νύμφη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία”. Κι ὅμως, οἱ πνευματικοὶ συνιστοῦν σ'  αὐτοὺς τοὺς Ἐπισκόπους “Ὑπακοή”, παρὰ τὴν ἀντίθετη διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ συνόλης της Ὀρθοδόξου Παραδόσεως. Γράφει ὁ κ. Λαγουρός:

◈ “Ἂς μείνει ἡ Ἐκκλησία στὰ “χαρακώματα” ὅπως τὰ υἱοθέτησε ὁ πνευματέμφορος λόγος τοῦ Ἀπ. Παύλου “μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ”. Δυὸ χιλιάδες χρόνια ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ