ΥΠΕΚΦΥΓΗ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΜΕ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΗΜΕΡΙΔΑΣ ΠΕΡΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΩΣ από την Μητρόπολη Πειραιώς, Ντετζιόρτζιο Λαυρέντιος

      Ἀνήμπορος νὰ ἀπαντήσει ὁ π. Παῦλος Δημητρακόπουλος

καὶ ἡ Μητρόπολη Πειραιῶς, καταφεύγουν στὴν βολικὴ

λύση τῆς Ἡμερίδος!

   Τὸ «στρίβειν διὰ τοῦ ἀρραβῶνος» εἶναι ἡ εὔσχημη ἀλλὰ πονηρὴ μέθοδος ἀποφυγῆς μιᾶς ἀδηρίτου ὑποχρεώσεως∙ κι αὐτὴ τὴν μέθοδο ἐπέλεξε ὁ π. Παῦλος Δημητρακόπουλος νὰ μετέλθει, βλέποντας ὅτι δὲν μπορεῖ πλέον νὰ συμμαζέψει τὰ «ἀσυμμάζευτα», τὰ ὁποῖα ἐξαπέστειλε καθ’ ἅπασαν τὴν ἐκκλησιαστικὴν Ἐπικράτειαν. Καὶ αὐτὴ τὴν στρεψοδικία διέπραξε ὁ π. Παῦλος μὲ δισέλιδη ἐπιστολή, ἐκ μέρους τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς, βρίθουσα ἀποκαλυπτικότατων τοῦ ἤθους καὶ τοῦ ὕφους τῶν ποιμενόντων αὐτήν, μαργαριτῶν καὶ ἀντιφάσεων!...

Ὁ Ἱερομόναχος π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς ―στὴν τελευταία ἀπάντησή του (δημοσιεύεται στὸ περιοδικὸ «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος», τχ. 15-16) ἐπὶ τῆς κριτικῆς τοῦ π. Παύλου, τῆς ἐκ τοῦ Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ ἀνεπιφυλάκτως υἱοθετηθείσης, κατὰ τοῦ βιβλίου του γιὰ τὴν Ἀποτείχιση― ἔθετε δύο καίρια καὶ πολὺ συγκεκριμένα ἐρωτήματα: 

«1. Ποιά εἶναι ἡ διδασκαλία τῆς ἁγ. Γραφῆς καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων, ἡ ὁποία συνηγορεῖ ―ἢ ἔστω ταιριάζει― μὲ τὴν δυνητικὴ ἑρμηνεία τοῦ Κανόνος; Μὲ ἄλλα λόγια πρὸς κατανόησι, ποῦ διδάσκεται εἰς τὴν ἁγ. Γραφὴ καὶ τοὺς ἁγ. Πατέρες ἡ παραμονὴ τῶν πιστῶν εἰς τοὺς αἱρετικοὺς ποιμένες, ἡ ἀναγνώρισίς των εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ, ἡ μνημόνευσίς των κ.λπ. μέχρι δηλαδὴ ἀποφάσεως τῆς Συνόδου;

»2. Ποῦ διδάσκεται στὴν ἁγ. Γραφὴ καὶ στοὺς ἁγ. Πατέρες ὅτι μὲ τὴν παραμονή μας εἰς τοὺς αἱρετικοὺς ποιμένες, μέχρις ἀποφάσεως τῆς Συνόδου, δὲν ταυτιζόμεθα μὲ τὴν πίστι των, δὲν συνοδοιποροῦμε μὲ τὴν αἵρεσι καὶ δὲν μολυνόμεθα ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ αὐτὴ ἐπικοινωνία, ἔστω δηλαδὴ καὶ ἂν ἔχωμε ὀρθόδοξο φρόνημα;» 

Καὶ ἐν συνεχείᾳ διευκρινίζει ὁ ἱερομόναχος π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς: 

«Οἱ ἀπαντήσεις σας αὐτές, πατέρες,... πρέπει νὰ ἀποτελοῦνται ἀπὸ λόγια τῆς ἁγ. Γραφῆς καὶ τῶν ἁγ. Πατέρων καὶ ὄχι δικές σας σκέψεις καὶ ἀπόψεις».

Ἀντὶ λοιπὸν τῶν ἐπὶ μακρὸν εὐλόγως ἀναμενομένων τεκμηριωμένων ἀπαντήσεων,

Απάντηση σε συνεχείς προκλήσεις

ΑΝΑΓΚΑΙΑ  ΑΠΑΝΤΗΣΗ

ΣΤΙΣ  ΣΥΝΕΧΕΙΣ  ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ

ΤΟΥ  «ΑΜΕΘΥΣΤΟΥ»

Δὲν θὰ ἔχει συμβεῖ πολλές φορὲς στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, νὰ ἐνοχοποιεῖται γιὰ αἵρεση κάποιος ἱερωμένος, καὶ νὰ φέρονται –ὡς ἀπόδειξη τῆς αἱρέσεώς του– οἱ ἐκφράσεις καὶ τὰ λόγια κάποιου λαϊκοῦ, τὰ ὁποῖα (αὐτὸς ὁ ἱερωμένος) οὔτε ἐγκρίνει, οὔτε κἂν ἐγνώριζε ὅτι ἔχουν λεχθεῖ!

Σὲ αὐτὸ πρωτοτύπησε ὁ «Ἀμέθυστος», ὁ ὁποῖος στὸ παρελθὸν εἶχε ἀνταλλάξει σκληρὲς καὶ ὑβριστικὲς ἐκφράσεις μὲ τὸν κ. Τσολογιάννη, γιὰ κάποιες θέσεις συγγραφέα ποὺ φιλοξένησε στὸ ἱστολόγιό του ἐναντίον τοῦ γέροντος Παΐσιου, γιὰ τὶς ὁποῖες, ἐγὼ προσωπικά, διεφώνησα, ἀλλὰ καὶ ὁ π. Εὐθύμιος, ὅταν ἀργότερα τὸ πληροφορήθηκε, παρενέβη καὶ μὲ ἐπιστολὴ πρὸς τὸν κ. Τσολογιάννη συνιστοῦσε προσοχὴ σὲ τέτοια πνευματικά θέματα. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ ὑπάρξει κάποια διόρθωση τοῦ πράγματος.

Τότε ὁ «Ἀμέθυστος», ἐνῶ δὲν ἱκανοποιήθηκε μὲ τὸν τρόπο τῆς «διόρθωσης» καὶ συνέχισε νὰ θεωρεῖ βλασφημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τὸ δημοσιευθὲν κείμενο κατὰ τοῦ γέροντος Παϊσίου, ἄρχισε πάλι νὰ δημοσιεύει (μετὰ ἀπὸ ἕνα μικρὸ διάστημα) κείμενα ἀπὸ τὸ ἱστολόγιο τοῦ κατ’ αὐτὸν βλασφημοῦντος Τσολογιάννη, γεγονὸς ποὺ μὲ ἐξέπληξε, γνωρίζοντας τὶς ὕβρεις καὶ τὸν «ἀπόλυτο» τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο εἶχε ἀντιδράσει. Εἶναι γνωστὸς ὁ χαρακτηρισμὸς