Λάβαμε μὲ e-mail το ἄρθρο αὐτὸ τοῦ γνωστοῦ θεολόγου κ. Πανταζῆ Νικολάου, ἀπὸ τὴν Αὐστραλία, καὶ τὸ δημοσιεύουμε.Ὁ κ. Πανταζῆς, μὲ συνεχεῖς ἀναφορὲς στοὺς πρωταγωνιστές (θετικὰ ἢ ἀρνητικά) τῶν συγχρόνων ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων στὸ ἀείμνηστο μητροπολίτη Φλωρίνης Αὐγουστῖνο Καντιώτη, στὸν κ. Νικόλαο Σωτηρόπουλο, τὸν Αὐστραλίας Στυλιανό, στὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, στὸν π. Ἀθαν. Μυτιληναῖο, στὸν π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ, στὸν Οἰκουμενισμό, στὴν Ἀποτείχιση, «στὸ "φευγιό" τὸ δικό μας τὸ Ἁγιογραφικὸ καὶ Ἁγιοπατερικό», στοὺς συκοφάντες καὶ διαστρεβλωτὲς τῶν Ἱερῶν Κανόνων, στοὺς Διαλόγους, στὴν μέλλουσα νὰ συγκληθεῖ Σύνοδο, στὶς συμπροσευχές, στοὺς βλασφημοῦντες τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κ.λπ. καὶ μὲ ὅλα αὐτὰ καὶ ἄλλα πολλά, δίνει τὸ στῖγμα τῆς Οἰκουμενιστοκρατούμενης Ἐκκλησίας καὶ τονίζει τὸ καθῆκον ποὺ ἔχουν οἱ πιστοὶ ἀπέναντι στὴν Παρακαταθήκη τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ἐπισημαίνει ἀκόμη μὲ ἔμφαση ὅτι ἡ Παράδοση αὐτή, καρπὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, σήμερα συκοφαντεῖται δεινῶς καὶ ἀνεντίμως. Παρουσιάζει δὲ ἕνα χωρίο ἀπὸ κείμενο τοῦ ἁγίου Συμεῶν τοῦ Νέου Θεολόγου, διὰ τοῦ ὁποίου ὁ Ἅγιος προσδιορίζει τὴν βλασφημία κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Αυτό το φοβερά εντυπωσιακό, το άκρως δυναμικό,
αγωνιστικό και πολεμικό χωρίο, ανέγνωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου, σε τεραστία
επιγραφή με μεγάλα γράμματα στον τοίχο, επάνω ακριβώς από τον Ιστορικό, Θρυλικό
και Θριαμβικό Άμβωνα της Ζωοδόχου Αιθούσης της Αδελφότητος Σταυρός, όταν
κήρυττε φλογερά ο Νεο-Χρυσόστομος και Άγιος Πατήρ της Εκκλησίας μας, π.
Αυγουστίνος. Επίθετο δεν χρειάζεται. Όταν μιλούμε για άλλους συνωνύμους, το
επίθετό τους είναι αναγκαίο. Ο π. Αυγουστίνος ΕΝΑΣ ήταν, είναι και θα είναι ο
μοναδικός. Μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία, αμφιβάλλω αν θα ξανάρθει άλλος!
Με την απλή βιντεοκάμερα που είχα φέρει επί
τούτου από την Αυστραλία και βιντεοσκοπούσα τις αγωνιστικές και ανεπανάληπτες
ομιλίες του, παράλληλα σκεπτόμουν ενδομύχως: Αυτές οι βιντεοσκοπήσεις μια μέρα
θα με κρίνουν... Έχοντας ο Άγιος Γέροντας έντονο το διορατικό χάρισμα, αμέσως
μετα την ομιλία του, κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια του Άμβωνος, μου επανέλαβε
λέξη προς λέξη, με τον χαρακτηριστικό του τόνο αυστηρότητος, τον αυτοελεγκτικό
συλλογισμό μου... Και είπα "Θεέ μου, μην επιτρέψεις να σταθώ απλός,
μηχανικός, άκαρπος και απαθής "καμεραμάν" αλλά αξίωσέ με να του
μοιάσω έστω και στο νυχάκι..." Αλλά ακόμη και σήμερα, αυτό "το
νυχάκι" παραμένει για μένα ύψος άφθαστο!
Σε αυτή την Αίθουσα πάλι, θαύμαζα τον Θεολογικό
Αστέρα του Στρατευομένου Αντι-αιρετικού Στερεώματος και Πανθομολογητή Θεολόγο,
(παρακαλώ με "Θ" κεφαλαίο, κι ας υπογράφει ο ίδιος πάντοτε εν
ταπεινώσει, με "θ" μικρό) ο αξιότιμος και Αξιολογώτατος Ερμηνευτής
της Αγίας Γραφής και των πάνυ δυσκόλων χωρίων αυτής, ο επ' εσχάτων των αντιχρίστων
χρόνων και αισχρών πατριαρχικών χρονικών ανυποστάτως και παναδίκως
"αφορισθείς", ο τουναντίον εκ κοιλίας μητρός αυτού αφορισθείς προς
την υψίστην Ποιμαντικήν της Θεολογίας Επιστήμην, ο αγαπητός Νικόλαος
Σωτηρόπουλος, σε αυτήν την αίθουσα λέγω, έβλεπα και δάκρυζα, και ξαναβλέπω τώρα
νοητώς και ξαναδακρύζω, ορώμην ενώπιόν μου διαπαντός, το δάχτυλό του να
υψώνεται Προδρομικώς και να δείχνει την ως άνω επικεφαλίδα, το Θεόπνευστο αυτό
τροπαιοφόρο, Αγιογραφικό χωρίο.
"Έως θανάτου αγώνισαι υπέρ της Αληθείας
και Κύριος ο Θεός πολεμήσει υπέρ σου!" Όσες φορές και να το λες, και
μύριες φορές να το ξαναδιαβάζεις, δεν το βαριέσαι. Δεν είναι και μικρό πράγμα
να' χεις ΣΥΜΜΑΧΟ και ΣΥΜΠΟΛΕΜΙΣΤΗ τον... Ίδιο τον Θεό! Τύφλα να 'χουν τα
Ηνωμένα Έθνη που μόνο διχόνια καταφέρνουν. Τύφλα να'χει ο κάθε Κόφι-Ανάν, ο
Μπούς, η Κοντολίσα Ραϊς και ο κάθε Μασονοπρόβλητος Ομπάμα! Αυτοί, "του
θανατά", εμείς "έως Θανάτου!"
"Έως θανάτου αγώνισαι..."Λένε συχνά
πως δεν πρέπει να φτάνουμε στα άκρα. Οι άνθρωποι "των άκρων" λέγονται
"εξτρεμιστές" από το "extremus". Ο θάνατος όμως είναι το
άκρον της ζωής. Ο Θεός ζητάει να αγωνιζόμαστε μέχρι τελικής πτώσεως, μέχρι
θανάτου. Αυτό κι αν είναι θεϊκή ακρότης!
Ο Θεός θέλει και επιθυμεί Πιστούς των άκρων.
Γίνε πιστός, σου λέει. "Γίνου πιστός άχρι θανάτου και δώσω σοι τον
στέφανον της ζωής" (Αποκ. 2, 10). Των άκρων λοιπόν, μέχρι θανάτου. Να, τα
θεϊκά και υπερευλογημένα άκρα. Και ποιά είναι ακριβώς αυτά τα άκρα; Τί λοιπόν;
Θα γίνουμε "βομβιστές αυτοκτονίας;" Ασφαλώς όχι! Δεν σκορπούμε το θάνατο,
ούτε σκορπούμε την Ορθόδοξη Πίστη με την απειλή του θανάτου, διά μαχαίρας, διά
της βίας και του φόβου, όπως κάνουν οι μουσουλμάνοι.
Ποιά είναι τα άκρα; Ο Θεός δεν θέλει χλιαρούς,
δεν θέλει μεσαίες καταστάσεις. Θέλει πιστούς αποφασισμένους για όλα και αμέσως
ετοίμους να φτάσουν στα άκρα. Θέλεις "Άκρο"; Ακραίο δεν ήταν να ζητά
ο Θεός από τον Αβραάμ να σφάξει και να κάψει ολοζώντανο το μικρό του παιδάκι;
Και πάνω στην ώρα που πήγε να υπακούσει και να πειθαρχήσει στη Θεϊκή Εντολή,
στοοοπ το χέρι του Θεού! Φτάνει ως εδώ. Έως που; "Έως Θανάτου!"
Θέλει "εξτρεμιστές" της Αληθείας ο Θεός! Οι
εχθροί μας βέβαια, ("εχθροί" όχι διότι τους μισούμε εμείς αλλά,
εχθροί διότι μας εχθρεύονται αυτοί και μας πολεμούν σφοδρώς οι κατήγοροί μας,
οι εν Χριστώ αδελφοί μας) και τί δεν μας έχουν πει; "Χρυσαυγίτες της
Εκκλησίας", Ταλιμπάν κ.ά. Χαλάλι. Ο Θεός να τους έχει καλά. Πραγματικά,
ευχόμαστε εμείς οι ίδιοι ανάθεμα να είμαστε και να κολαστούμε χάριν της
σωτηρίας των αδελφών μας κατά Πίστιν. Εάν με την Αποτείχισή μας συντελέσουμε να
καταδικαστεί η Παναίρεση του Οικουμενισμού, να τιμωρηθούν οι ενόχοι, να ενωθούν
όλοι οι αδελφοί, του Παλαιού και του Νέου και να "παύσουν Εκκλησίας τα
σκάνδαλα" τότε άξιζε η αυτοθυσία.
Εάν αυτοί γνωρίζουν άλλο τρόπο απομακρύνσεως
από την παναίρεση του Οικουμενισμού, ξένο στην Αγία Γραφή και αποξενωμένο από
τους Αγίους μας Πατέρες, ας τον ακολουθήσουν. Θεός κι η ψυχή τους. Αλλά ας μη
μας μισούν και μη μας πολεμούν επειδή πολεμούμε την αίρεση. Μοιάζουν, λέγει ο
Άγιος Γέροντας π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, μοιάζουν με σκυλί που το πετάει
κάποιος πέτρα και, επειδή είναι δεμένο και δεν μπορεί να δαγκώσει αυτόν που την
πετάει, κάθεται και δαγκώνει με λύσσα την ίδια τη πέτρα.
Έτσι κι αυτοί οι σφοδροί πολέμιοι των
Αποτειχισθέντων εν Χριστώ αδελφών. Τους "σφυρίζει" ο διάολος την ιδέα
πως είμαστε "πλανεμένοι, σχισματικοί και εκτός Εκκλησίας". Μας πετάει
έπειτα ο πονηρός σαν πέτρες εναντίον τους και αυτοί, αντί να κυνηγήσουν τον
πετροβολούντα διάβολο, κηνυγούν και δαγκώνουν εμάς, που φεύγουμε από την αίρεση
και τους αιρετικούς, κατ' εντολήν του Θεού!
Η Αποτείχιση, με την έννοια της απομακρύνσεως
πάντοτε, την έννοια "του φευγιού" είναι Πατροπαράδοτη και γενικός
κανόνας στην Ιστορία της Εκκλησίας. Οι Μεγάλοι Άγιοι που κατασυκοφαντήθηκαν
(και ΔΕΝ παρομοιάζουμε τους αμαρτωλούς εαυτούς μας με αυτούς!) όπως ο Άγιος
Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, ο Άγιος Νεκτάριος,
δέχτηκαν όλοι να απομακρυνθούν, να φύγουν, να αφορισθούν, είτε σε εξορίες, είτε
σε εκδιώξεις θέσεων και θρόνων, για να φανερωθεί η αλήθεια, με ταπείνωση και
αγάπη.
Αλλά ακόμη και όλοι γενικώς οι μοναχοί, οι
ασκητές, τί κάνουν; Φεύγουν, απομακρύνονται, αφορίζονται, αποτειχίζονται από
τον κόσμο και πάνε στην Ιερά Μονή, στον τόπο της ασκήσεως και του καθαρμού. Η
φυγή η δική μας δεν είναι τοπική, αλλά τροπική. Με τον τρόπο αυτό αρνούμαστε να
αναγνωρίσουμε "τις αιρέσεις απωλείας" ως "αιρέσεις
σωτηρίας", όπως ύπουλα τις μετατρέπει και πονηρά τις αποκαλεί ο πατριάρχης
Βαρθολομαίος. Τραγική ένδειξη και νεκρική κατάντια η έλλειψη, απουσία και ανυπαρξία
"Κεντρικού Γραφείου Αντιαιρετικού Αγώνος" εντός του κέντρου της
Ορθοδοξίας, εντός του Πατριαρχείου, που να ενημερώνει και να προφυλάσσει τους
πιστούς από τη πανσπερμία καταστρεπτικών αιρέσεων.
Το "φευγιό" το δικό μας είναι και
Αγιογραφικό, και Αγιοπατερικό. Η φυγή δεν σημαίνει αναγκαστικά ηττοπάθεια και
ήττα. Δεν είναι πάντοτε αδυναμία, αλλά συχνά και δύναμη, αίμα και πυρ. Η
παραίτηση είναι επένδυση και ένδειξη δυνάμεως. Ξέρετε τί ΔΥΝΑΜΗ είναι το
"χαίρειν αυτώ μη λέγητε;" Γνωρίζετε τί ΑΝΩΤΕΡΟΤΗΤΑ είναι να αρνηθούμε
να συνδιαλεχθούμε μαζί τους; Να παραιτούμαστε με την πρώτη από τον κάθε
παρατεινόμενο εις τους αιώνας διάλογο, ακολουθώντας τον παρατεινόμενο εις τους
αιώνας Χριστό;
Μιλήσαμε μία, μιλήσαμε δύο και τα ξαναείπαμε
τρεις και χίλιες δεκατρείς μαζί τους στα Διαθρησκειακά Συνέδρια. Τί πλεόν
θέλουμε; Πού το πάμε; Ξεχνούμε και καταπατούμε τελείως την αυστηρή και
ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΗ εντολή του δημιουργοῦ τοῦ «Ύμνου
της Αγάπης» αποστόλου Παύλου «μετά
πρώτης και δευτέρας νουθεσίας ΠΑΡΑΙΤΟΥ»; Το οποίο