Περί αγιοκατατάξεως Χρυσ. Σμύρνης, 2η απάντηση εις κ. Νούση από π. Ευθ. Τρικαμηνά

Ἐπειδή τά κείμενα τά ὁποῖα δημοσιεύομε πρέπει ν’ ἀφήνωμε νά τά ἀξιολογοῦν καί νά τά χαρακτηρίζουν οἱ ἀναγνῶστες, καί ἐπειδή εἰς τό δημοσιευθέν κείμενο τοῦ κ. Κ. Νούση ὑπάρχει ὄχι μόνο σύγχυσις, ἀλλά καί ἀποπροσανατολισμός καί διαστρέβλωσις τῆς ἀληθείας, καί προσέτι, ἐπειδή ἔχω ἀσχοληθῆ ἐπί εἰκοσαετία μέ τό θέμα τῆς ἁγιοποιήσεως τοῦ ἐθνομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης, θεώρησα ἀναγκαῖο νά συνεχίσω αὐτόν τόν διάλογο· παρ’ ὅτι βλέπω πώς στά ἐπιχειρήματα πού προβάλλει ὁ κ. Νούσης, οὐδέν ἀναφέρει ἀπό τήν ζωή, τήν διδασκαλία καί τά «πιστεύω» το Χρυσ. Σμύρνης, προκειμένου νά ὑποστηρίξη τίς ἀπόψεις του, ἀλλά καλύπτεται πίσω ἀπό τήν συνοδική ἀπόφασι το 1992 περί τῆς ἁγιοκατατάξεώς του καί, βεβαίως, μέ τόν ὀρθολογισμό καί κάποια σκόρπια παραδείγματα πού προέρχονται ἀπό μελέτες νεωτέρων θεολογούντων καί ὄχι ἀπό τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας, προσπαθεῖ νά ἀναιρέση τήν σωρεία τῶν κειμένων καί τῶν πράξεων πού κατέθεσα καί ἀφοροῦν τήν προσωπικότητα τοῦ ἐν λόγῳ ἐθνομάρτυρος.   Στό κείμενο αὐτό πού δημοσιεύω, δέν θά ἀσχοληθῶ μέ τήν ἐπιχειρηματολογία τοῦ κ. Νούση, διότι δέν νομίζω ὅτι ἔχει κάτι νά παρουσιάση ἀξιόλογο, τό ὁποῖο νά συνηγορῆ ὑπέρ τῆς ἁγιότητος τοῦ ἐθνομάρτυρος (ἐκτός ἄν ἐρωτηθῶ ἀπό αὐτόν σέ κάτι συγκεκριμένο) καί θά ἀπαντήσω στίς τρεῖς ἐρωτήσεις πού μοῦ ὑπέβαλε σχετικά μέ τήν ἐν λόγῳ ἁγιοποίησι. Στό τέλος δέ, θά ἐπαναλάβω τήν ἐρώτησι τήν ὁποίαν τοῦ ὑπέβαλα καί στήν ὁποία ἐντέχνως καί φιλολογικῶς δέν ἀπάντησε.

Στήν πληθώρα τῶν προηγουμένων ἐρωτήσεων δέν ἀπήντησα, διότι αἰσθάνθηκα ὅτι ὑποβάλλει ἐρωτήσεις ὡς καθητητής πρός τούς μαθητές του, ἤ ὅπως ὑποβάλλονται οἱ ἐρωτήσεις στά διάφορα τέστ ἤ στίς πανελλαδικές ἐξετάσεις. Ἐπειδή ἴσως κατάλαβε τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ὑπέβαλε τίς ἐρωτήσεις, στό τελευταῖο κείμενό του ἀναφέρει τά ἑξῆς: «Θα επαναλάβω, επομένως, με τη σειρά μου και κατά τη δική του εισαγωγική επισήμανση, όχι τις λεπτομέρειες των αποσταλέντων πρότινος ερωτημάτων μου, αλλά την περιεκτική τους ουσία με περιληπτικότατο τρόπο». Καί ἐν συνεχείᾳ θέτει τρεῖς ἐρωτήσεις σχετικές μέ τήν ἀπόφασι τῆς Συνόδου τό 1992, περί τῆς ἁγιοκατατάξεως τοῦ Χρ. Σμύρνης καί τῶν σύν αὐτῷ.

          Τίς δύο πρῶτες λοιπόν ἐρωτήσεις, θά τίς ἀναφέρω μαζί, διότι νομίζω συνδέονται, ἄμεσα καί ἐκ τῆς τῆς πρώτης ἐξαρτᾶται καί ἡ δευτέρα:  «α) ανεξάρτητα από τον Χρυσόστομο, αναγνωρίζει την αγιότητα των υπολοίπων; β) Αν ναι, γιατί δεν το αναφέρει, αλλά προσβάλλει συλλήβδην τη Συνοδική πράξη της εν λόγω αγιοκατάταξης;» (σελ. 2).

Εἰς αὐτά ἀπαντώντας ἀναφέρω ὅτι, ὅπως πάσχει ἀπό πλευρᾶς ὀρθοδόξου Παραδόσεως ἡ ἁγιοκατάταξις τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης, διότι οὐδέν στοιχεῖον ἁγιότητος ὑπάρχει εἰς τήν ζωή του καί τό μαρτύριό του, ἀπεναντίας ὑπάρχουν πολλά στοιχεῖα τά ὁποῖα μᾶς προβληματίζουν γιά τό ἄν ἦταν πραγματικά Ὀρθόδοξος Χριστιανός καί δή Ἐπίσκοπος, ἔτσι, κατά παρόμοιον τρόπο, πάσχει καί ἡ ἁγιοκατάταξις τῶν ὑπολοίπων ἀναιρεθέντων ἀπό τούς Τούρκους κατά τήν Μικρασιατική καταστροφή.  Διότι ποτέ δέν ἁγιοποιοῦμε κάποιους, ἐπειδή ἐθανατώθηκαν καί δέν ἠδυνήθησαν νά διαφύγουν ἀπό τήν μανία καί τήν θηριωδία τῶν ἐχθρῶν.

          Τέτοιο παράδειγμα, ἀπό ὅσα γνωρίζω δέν ὑπάρχει στό Ὀρθόδοξο ἁγιολόγιο. Ἄν γνωρίζη κάτι παρόμοιο ὁ κ. Νούσης, δηλαδή ἁγιοποίησι ἀγνώστων καί γνωστῶν, οἱ ὁποῖοι ἐθανατώθηκαν κατά τήν διάρκεια τοῦ πολέμου, καί ἀμάχου πληθυσμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐναγωνίως ἐπροσπαθοῦσε νά διαφύγη στήν ἐλεύθερη Ἑλλάδα, σέ σημεῖο μάλιστα πού, ὅπως ἀναφέρουν αὐτόπτες μάρτυρες, νά πέφτουν ἀπό ἀπελπισία στή θάλασσα καί νά προσπαθοῦν κολυμπώντας νά σωθοῦν, ἐνῶ ἄλλοι νά πατοῦν  ἐπί τῶν πτωμάτων, τά ὁποῖα ἐπέπλεαν  στόν κόλπο τῆς Σμύρνης καί νά φτάνουν στά συμμαχικά  πολεμικά πλοῖα (τά ἑλληνικά εἶχαν ἤδη ἀναχωρήσει μέ τόν ἐπιζήσαντα στρατό καί ὅσους πρόσφυγες μπόρεσαν νά χωρέσουν) κι ἐκεῖ νά ἀντιμετωπίζουν  τήν ἀπάθεια καί ἀδιαφορία τῶν λεγομένων συμμάχων, οἱ ὁποῖοι τούς ἐγκατέλιπον διά νά πνιγοῦν, ὅπως καί οἱ ἄλλοι πάνω στούς ὁποίους πατοῦσαν, οἱ δέ εἰς τήν ξηρά εὑρισκόμενοι εἶχαν τέτοιο πανικό σέ σημεῖο πού νά μπαίνουν στούς τάφους τῶν νεκρῶν γιά νά κρυφτοῦν καί ἄλλα παρόμοια, τά ὁποῖα ἔπραξε ὁ ἀπελπισμένος λαός τῆς Σμύρνης, ἄν ἐπαναλαμβάνω, βρῆ κάποιο παρόμοιο γεγονός ἁγιοποιήσεως στό Ὀρθόδοξο ἁγιολόγιο ὁ κ. Νούσης νά μᾶς τό παρουσιάση καί τότε δέν ἔχω ἀντίρρησι νά ζητήσω συγνώμη  γιά τήν ἀντίδρασί μου εἰς αὐτήν τήν ἁγιοκατάταξι καί νά προσκυνήσω τήν εἰκόνα τῶν νέων ἁγίων.

      Ἐδῶ πρέπει νά γίνουν κάποιες ἀναγκαῖες διευκρινίσεις στό θέμα τῆς ἁγιότητος, γιά νά κατανοηθῆ τό γιατί ἡ Ἐκκλησία δέν ἁγιοκατέταξε ποτέ κάποιους, οὔτε ἐδέχθη οἱοδήποτε μαρτύριο, χωρίς νά ὑπάρχουν οἱ ἀποδείξεις ὅτι αὐτό ἔγινε γιά τόν Χριστό καί ὄχι γιά οἱονδήποτε ἄλλον λόγο (π.χ. γιά τήν πατρίδα,

Πολιτική και θεολογική ευελιξία!

Ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου

καὶ τὸ ἔϊτζ τῆς Οἰκουμενιστικῆς "εὐελιξίας"

Βασίλη Καραποστόλη

καθηγ. Πολιτισμοῦ καὶ Ἐπικοινωνίας Παν/μίου Ἀθηνῶν

Ἡ ἀπαγκίστρωση ἀπὸ τὶς ἀποκτημένες ἱκανότητες
μολύνει τὴν κοινωνία μὲ νέου τύπου ἀνασφάλεια
καὶ στοιχίζει στὴν οἰκονομία.

Νὰ γίνετε εὐέλικτοι… Ἰδοὺ τί ζητοῦν σήμερα οἱ περιστάσεις, οἱ ἀνάγκες, ἡ οἰκονομία, τὰ ἤθη. Ἡ λέξη δὲν ἠχεῖ ἄσχημα κατ’ ἀρχήν. Τὴν ἀκούει κανεὶς καὶ στὸν νοῦ του ἔρχονται εἰκόνες γεμάτες ἀπὸ κίνηση καὶ πλαστικότητα. Ἀλλὰ ἀμέσως οἱ εἰκόνες ἐξαφανίζονται ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ λέξη συνδεθεῖ μὲ συγκεκριμένες ἐνέργειες, οἱ ὁποῖες ἐπιβάλλεται νὰ γίνουν.

Πρέπει νὰ ἐνεργοῦμε εὐέλικτα, νὰ σκεφτόμαστε εὐέλικτα, νὰ φερόμαστε εὐέλικτα. Ἡ ἐπιταγὴ εἶναι ἀμείλικτη καὶ φέρει τὴ σφραγίδα τοῦ οἰκονομικοῦ ἐπείγοντος.

Ἐδῶ καὶ ἀρκετὸ καιρὸ τὸ παγκόσμιο οἰκονομικὸ σύστημα ἔδειχνε πὼς αὐτὰ ποὺ παλαιότερα ἀποτελοῦσαν ἀρρυθμίες στὴ λειτουργία του ἄρχισαν νὰ γίνονται ὁ κυρίαρχος ρυθμός του, ἕνας ρυθμὸς ἄτακτος, σπασμωδικὸς ποὺ αὐξομείωνε ἀπότομα τὴν παραγωγή, ποὺ νέκρωνε ἀπότομα ὁλόκληρους κλάδους καὶ ἀπαιτοῦσε γρήγορα τὴν Ὅλο καὶ συχνότερα οἱ ἐργαζόμενοι ἦταν ὑποχρεωμένοι εἴτε νὰ μετακινοῦνται σὲ νέες θέσεις ἐργασίας εἴτε νὰ μένουν χωρὶς ἐργασία, κεραυνοβολημένοι ἀπὸ ἀπρόβλεπτες ἀλλαγές. Σήμερα τὸ κεραυνοβόλημα ἔγινε κανόνας. Καὶ γιὰ νὰ ἐλεγχθεῖ κάπως ὁ ἀριθμὸς τῶν θυμάτων, οἱ πολιτικοί, οἱ ἐπιχειρήσεις, ἀκόμη καὶ ἡ ἐκπαίδευση ζητοῦν ἀπὸ τοὺς ἐργαζομένους νὰ γίνουν περισσότερο εὐέλικτοι.

Αὐτὸ γενικὰ σημαίνει νὰ μποροῦν νὰ ἀνταποκρίνονται στὶς ἀπαιτήσεις μιᾶς καινούργιας δουλειᾶς χρησιμοποιώντας «δεξιότητες» ποὺ δὲν εἶχαν ὣς τότε. Πράγμα ποὺ στὴ συνέχεια σημαίνει πὼς εἶναι ὑποχρεωμένοι νὰ προετοιμάζονται, νὰ βρίσκονται σὲ ἐγρήγορση, νὰ εἶναι πρόθυμοι νὰ ξεχάσουν ὅσα εἶχαν μάθει, γιὰ νὰ τὰ ἀντικαταστήσουν μὲ ἄλλα τὰ ὁποῖα θὰ εἶναι κι αὐτὰ προσωρινά. Ἡ γνώση ἡ ἴδια γίνεται προσωρινή.

Γιατί ὄχι; θὰ ρωτοῦσε ἕνας θιασώτης τῆς ἐξέλιξης γιὰ τὴν ἐξέλιξη. Στὴν περίπτωση ὅμως αὐτὴ δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ μιλᾶμε καὶ γιὰ θεμελίωση. Καὶ χωρὶς μία κάποια θεμελίωση αὐτῶν ποὺ προσλαμβάνει καὶ ἐπεξεργάζεται ἡ διάνοια, δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχει μάθηση, ἐπειδὴ λείπει ἡ θέληση γιὰ μάθηση.  Κανένα . . .

(Διαβᾶστε τὴ συνέχεια τοῦ ἄρθρου)