ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ. Η μη Ομολογία είναι μια πνευματικη σχιζοφρένια (π. Γ. Καψάνης)

Τὸ «Filioque» τῶν ΦραγκοΛατίνων καὶ ἡ ἄμεση ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς

Πολλοὶ ἀδελφοί μας, προσκομίζουν ἕνα ἐπιχείρημα ἐναντίον τῆς ἄμεσης ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς. Λέγουν ὅτι, ἐνῶ ἡ Ρώμη εἶχε τὸ  «Filioque», ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως συμβίωσε μαζί της κατ΄ οἰκονομίαν ἐπὶ ἑκατονταετίες. Ὁ π. Εὐθύμιος, ἀπαντώντας σὲ κάποιον Ἁγιορείτη Μοναχό (τὸ κείμενο τὸ ἔχουμε ἀναρτήσει ἐδῶ) χρησιμοποιεῖ ἱστορικὲς ἀναφορὲς γιὰ τὸ θέμα ἀπὸ μελέτες τοῦ π. Ἰωάννη Ρωμανίδη.

  Διάβασε λοιπόν μία ἱστορική θεώρησι τῆς περί «Filioque» ὑποθέσεως, ἡ ὁποία κατά τήν γνώμη μου συμφωνεῖ ἀπολύτως μέ τήν ὀρθόδοξο Παράδοσι, τήν ἁγ. Γραφή κλπ. Εἶναι ἐρανισμένη ἀπό τό δίτομο ἔργο τοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδη «Δογματική καί Συμβολική Θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας». Ἀναφέρει ὁ π. Ἰωάννης τά ἑξῆς ἱστορικά ἐπί τοῦ θέματος τούτου στοιχεῖα:

«Κατά τάς Φραγκικὰς πηγάς τό θέμα περί FILIOQUE ἐκινήθη ὑπό τινος μοναχοῦ ὀνόματι Ἰωάννου τῶν Ἱεροσολύμων. Εἰς τό Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν ὑπῆρχε μοναστήριον τῶν Φράγκων, ὅπου, κατά τό μόλις τότε τῷ 808 εἰσαχθέν ἐκεῖ φραγκικόν ἔθιμον, ἐψάλλετο τό Σύμβολον μετά τῆς προσθήκης. Οἱ Ρωμαῖοι (Ἕλληνες) μοναχοί κατηγόρησαν τούς Φράγκους ὡς αἱρετικούς. Οἱ Φράγκοι ἀπετάθησαν εἰς τόν Πάπαν Λέοντα Γ', ὅστις ἐνημέρωσε δεόντως καί τόν Κάρολον τόν ἐν τῇ Δύσει λεγόμενον Μέγαν. Τῷ 809 ὁ Κάρολος συνεκρότησε μεγάλην Σύνοδον ἐν Ἀκυϊσγράνω τῆς Ἱεραρχίας τῶν Φράγκων, ἥτις ἐθέσπισεν ὡς δόγμα τήν γενομένην περί τὸ 780 προσθήκην τοῦ FILIOQUE καί ἀφώρισε τούς μή συμφωνοῦντας. Παραδόξως τά πρακτικὰ δέν σώζονται. Ἀπό τά λεχθέντα ὅμως τῶν ἀποκρισαρίων τοῦ Καρόλου πρός Λέοντα Γ' φαίνεται ὅτι ἡ περί τοῦ FILIOQUE συζήτησις ἐν τῇ ἐν λόγῳ Συνόδῳ ἦτο θυελώδης. "Συχναῖς γάρ καί ἀλλεπαλλήλοις συζητήσεως βάλλεται προσβολαῖς ἡ καθ' ἡμᾶς Ἐκκλησία...". Τῷ 809 ἀπεστάλη τριμελής ἐπιτροπή, ἵνα ἐνημερώσῃ τόν Πάπαν περί τῶν πεπραγμένων καί, ὡς φαίνεται, ἵνα ἀποσπάσῃ τήν σύμφωνον γνώμην του.

»Περί τῆς ἐπισκέψεως ταύτης σῴζονται δύο ἐνδιαφέροντα πρακτικά, τό μέν δημοσιευμένον εἰς τήν συλλογήν τῶν πρακτικῶν τῶν Ρωμαϊκῶν Συνόδων, τό δέ τοῦ μοναχοῦ Σμαράγδου, ἑνός τῶν τριῶν Φράγκων ἀποκρισαρίων τοῦ Καρόλου, ὅστις ἐκράτησε λεπτομερές πρακτικόν τῶν περί τῆς προσθήκης συζητήσεως μεταξύ τοῦ Πάπα καί τῶν ἀποκρισαρίων. Παρά τήν Φραγκικήν προέλευσιν τῶν πρακτικῶν φαίνεται σαφῶς ἡ δογματικά Ὀρθόδοξος θέσις τοῦ Πάπα» (Τόμ. Α΄, σελ. 316, 317). Ὀλίγον δέ κατωτέρω ἀναφέρει: «Ἤδη ὁ Κάρολος τῷ 794 ἀπεκήρυξε τούς Ρωμαίους, ὡς αἱρετικούς, διά τῆς ἐν τῇ Συνόδῳ τῆς Φραγκφούρτης καταδίκης τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὅτε μετ' ἐπιμονῆς διεκήρυξαν οἱ Φράγκοι τὸ FILIOQUE εἰς ἀντίδρασιν πρός τά γραφόμενα τοῦ Κωνσταντινουπόλεως ἁγίου Ταρασίου περί ἐκ μόνου τοῦ Πατρός ἐκπορεύσεως, τό ὁποῖον εἶχεν ὑποστηρίξει καί ὁ Πάπας Ἀδριανός Α'» (σελ. 317).

Τό Filioque λοιπόν διεκηρύχθη ὡς δόγμα περί τά τέλη τοῦ Η΄ αἰῶνος ἤ ἀρχάς τοῦ Θ΄ καί μάλιστα μετά τήν Ζ΄ Οἰκουμενική. Τά περί Συνόδου λοιπόν τοῦ Τολέδο (589) πού ἀναφέρεις εἶναι προφανῶς παραπλανητικά καί μόνον οἱ Παπικοί καί κάποιοι Οἰκουμενιστές τά ἰσχυρίζονται καί τά ἐπικαλοῦνται. Ὁ ἅγ. Νικόδημος ἐν προκειμένῳ εἰς τό Πηδάλιο ἀναφέρει τά ἑξῆς ἱστορικά:

Μυστήριο, που ενεργοποιεί όλα τα Μυστήρια!

Το μυστικό του Αγίου Πορφυρίου

 Πηγή: "Τρελογιάννης"

 Ανδρέα Χριστοφόρου 

Πρωί της εικοστής εβδόμης Νοεμβρίου και κατά τις 11:00 δέχομαι το πιο ευχάριστο τηλεφώνημα από τον πιο ευχάριστο Επίσκοπο, αδελφό και φίλο, τον Πανιερώτατο Μητροπολίτη Μόρφου κ Νεόφυτο: «Ταις αυτού Αγίαις  Πρεσβείαις ελέησον και σώσον ημάς, είπε και συμπλήρωσε: Αδελφέ, σήμερα έγινε η αγιοκατάταξη του Αγίου πια Πατρός ημών Πορφυρίου του Διορατικού»! Χτες πρωί με ξαναπήρε ο Πανιερώτατος και μου είπε: «Σε εντέλλομαι ως Επίσκοπος της Εκκλησίας, όπως ήδη είπα και σε άλλους, να γράψεις κάτι για τον άγιο Πορφύριο». Να πω σήμερα, ότι δεν συστέλλομαι; Να πω ότι δεν ντρέπομαι, εγώ να μιλήσω γι’ αυτόν που ζήσαμε από το 1980, που γευτήκαμε, ως οικείο του Τριαδικού Θεού, που όλος ο κόσμος υποκλινόταν στην άφθαστη ταπείνωση, απλότητα, εκούσια ηπιότητα, καταστάσεις που κρύβονταν μέσα στο εκπληκτικό χάρισμα της Διορατικότητας που είχε; Σε παρακαλώ Άγιε Πορφύριε, φώτισε με να γράψω για σένα αυτά που έχω μέσα στην καρδιά μου! Το διορατικό χάρισμα του , για το οποίο έχουν γραφτεί πολλά, ήταν αυτό που άμεσα αντιλαμβανόσουν όσες φορές και να τον έβλεπες. Πιστέψετε με όμως, όσο και να φαίνεται ανόητο, δεν γοητεύτηκα ποτέ από αυτό το θεϊκό χάρισμα, γιατί η καρδιά μου δεν είχε αυτό πρώτιστα ανάγκη, αλλά να καταλάβει πως λειτουργούσε η καρδιά του, ποια ήταν η βαθύτερη σχέση του με τον Θεό. Ποιο ήταν το Μυστικό του Αγίου Πορφυρίου; Δεν μου έδωσε ποτέ την εντύπωση του Γέροντα που απαιτούσε με τρόπο , υπακοή σε αυτά που σου έλεγε, αλλά , ενώ μιλούσε αυθεντικά κατ ευθείαν στη συνείδηση σου, σου άφηνε μια τέτοια ελευθερία, που προκαλούσε το φιλότιμο. Ενώ σου έλεγε απίστευτα πράγματα και σου απεκάλυπτε όλα τα κεκρυμμένα για να σε βοηθήσει, αυτό που κυριαρχούσε στην αποκαλυπτική αυτή επικοινωνία ήταν η εν Χριστώ ταπείνωση και αγάπη, χωρίς κανένα συναισθηματισμό. Ποιο όμως ήταν το Μυστικό του; Η διόραση , η απλότητα, η ταπείνωση, η διαρκής επικοινωνία του με τον Τριαδικό Θεό, ήταν καταστάσεις εμφανέστατες. Είχε γίνει το φώς της γης, το άλας, η πόλις επί όρους κειμένη! Ο μέγας αυτός άγιος, που ήταν ανάμεσά μας, όπως και άλλοι άγιοι που ζήσαμε, ο Γέροντας Παίσιος ,ο  Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης, ο Γέροντας  Ευμένιος του Λοιμωδών νόσων, oΓέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ, ο  Γέροντας  Αμβρόσιος της μονής Δαδίου, και άλλοι που γνωρίζουμε, είχαν ένα κοινό μυστικό που επιμελούνταν καθημερινά και διαρκώς στην καρδιά τους: Τη διαρκή Μετάνοια! Μας αποκάλυψε ο άγιος Πορφύριος το μυστικό του αυτό

ΔΕΝ ΖΗΤΑΜΕ ΠΟΛΛΑ, ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΓΝΩΜΕΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΑΠΟ ΟΣΟΥΣ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ.

Ο π. ΙΩΗΛ ΠΕΡΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΩΣ

ΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΕΛΕΓΧΟΥΜΕ

ΜΕ ΑΓΙΟΠΑΤΕΡΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ

ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΑΥΘΑΙΡΕΤΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟΥΣ

Ὁ π. Ἰωὴλ Κωστάνταρος, ὁ ὁποῖος κάθε Σάββατο ἀσχολεῖται ἐπιτυχῶς μὲ τὴν ἀνάλυση κάποιου Εὐαγγελικοῦ ἢ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος, μᾶς ἐξέπληξε στὸ Σαββατιάτικο ἄρθρο του δυσάρεστα, διότι χωρὶς κάποια προηγούμενη κρούση, παρατήρηση, συμβουλή (παρόλο ποὺ μὲ κάποιον ἀπὸ μᾶς εἶχε στὸ παρελθὸν ἐπικοινωνία καὶ θὰ μποροῦσε νὰ συζητήσει τὸ θέμα), τὰ ἔβαλε μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ πράξη τῆς ἀποτειχίσεως ἀπὸ τοὺς παναιρετικοὺς Οἰκουμενιστὲς τὴν ὁποία ἀκολουθήσαμε, τυπικὰ μέν, ἐφαρμόζοντας ἕνα ἱερὸ Κανόνα, οὐσιαστικὰ ὅμως, ἀκολουθώντας τὶς Ἐντολὲς τοῦ Κυρίου καὶ τῶν Ἀποστόλων, ὅπως ἐφαρμόστηκαν ἀπὸ τοὺς Ἁγίους μας, καὶ τὴν ὁποία ἀκόμα καὶ ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος (τοῦ ὁποίου ἐπιλεκτικὰ ἐπικαλοῦνται ὡς πρὸς τὴν δυνητικὸτητα τοῦ Κανόνος) ἀποδέχεται!

Πρὸς αὐτὸν, λοιπόν, ἀναγκαζόμαστε νὰ ἀπευθύνουμε τὸ κείμενο αὐτό.

Εἶναι σαφές, πάτερ, ὅτι ἀναφέρεσθε καὶ σὲ μᾶς, ἐπικαλούμενος τὴν σχιζοφρενικὴ Τελεβάντια ἐπιχειρηματολογία περὶ «ἀποτειχίσεως», ποὺ κανένας Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας δὲν διδάσκει. Ἀποδεικνύουμε ἐδῶ καὶ κάποια χρόνια, ὅτι ἀκολουθοῦμε τὴν διαχρονικὴ διδασκαλία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας περὶ ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς· ἔχουμε δημοσιεύσει γι’ αὐτὸ τὸ θέμα ἑκατοντάδες ἄρθρα καὶ σχόλια στὸ διαδίκτυο, σὲ περιοδικὰ καὶ σὲ βιβλία, καὶ ἐσεῖς δὲν κάνατε τὸν κόπο νὰ τὰ ἀντικρούσετε, ἀλλὰ ὡς ἀπόλυτη ἐκκλησιαστικὴ αὐθεντία τὰ διαγράφετε· καὶ ἀποκαλεῖτε τὴν ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τῶν Ἀποστόλων μαρτυρούμενη διδασκαλία-πράξη ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς