Οφειλομένη απάντηση

Ἐπειδὴ δέχτηκα ἐπίθεση ἀπὸ κάποιους σχολιογράφους (ἐλάχιστους ὡς φαίνεται, ἀλλὰ ποὺ κάνουν ντόρο πολύ), μὲ διάφορες κατηγορίες, γιὰ τὴ στάση μας ὡς ἱστολογίου καὶ τὴ δική μου στάση μὲ σχόλιο ἀπέναντι στὸ ἄρθρο «Το ἀντιοικουμενιστικὸν "λαλεῖν" καὶ τὸ "σιγᾶν"» (ἐδῶ) τῆς Χριστοϋφάντου, ἀναγκάζομαι νὰ ἀπαντήσω.

Πέρα ἀπὸ τὸ δικό μου ἄρθρο, εἶναι γνωστὸ ὅτι ἔγραψε ἕνα ἄρθρο καὶ ὁ κ. Πανταζῆς, «Ερμηνευτικό Σφάλμα Χριστοϋφαντου» (ἐδῶ) ἡ ἀνάρτηση τοῦ ὁποίου δὲν ὀφείλεται σὲ μένα. Ὅμως οἱ συγκεκριμένοι ἐλάχιστοι σχολιογράφοι, μὲ σχόλια ἐπαναλαμβανόμενα, ἀπευθύνθηκαν σὲ μένα καί, ἐπισημαίνοντας ὅτι ἀποτελεῖ ἑρμηνευτικὸ λάθος τὸ ἄρθρο του, μὲ ρωτοῦσαν ἂν ἀποδέχομαι τὴ θέση τοῦ κ. Πανταζῆ. Δὲν θέλησα ἐξ  ἀρχῆς νὰ ἀπαντήσω, ἀφοῦ ξέρω ὅτι ὁ κ. Πανταζῆς ἀπαντᾶ σὲ ὅ,τι τὸν ἀφορᾶ. Ἐπειδὴ ὅμως ἐπέμεναν φορτικά, προστέθηκε δὲ καὶ ἕνα μεγάλο σχόλιο τοῦ σεβαστοῦ μου μοναχοῦ π. Δαμασκηνοῦ, ἔρχομαι νὰ σημειώσω τὰ ἑξῆς:

1. Ἡ Χριστοΰφαντος γράφει: «Ἡ Ἐκκλησία μας δέεται καί προσεύχεται ἀκαταπαύστως σέ κάθε Θεία Λειτουργία γιά τήν ἐπιστροφή καί συνένωσιν ὅλων τῶν μακράν καί ἐκτός Αὐτῆς εὑρισκομένων:  «Ὑπέρ…τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ ἐκκλησιῶν καί τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως» καί «τούς πεπλανημένους ἐπανάγαγε καί σύναψον τῇ Ἁγίᾳ σου Καθολικῇ καί Ἀποστολικῇ Ἐκκλησίᾳ» (εὐχή τῆς Θ. Λειτουργίας τοῦ Μ. Βασιλείου), δηλαδή γιά τήν ἕνωσι ὅλων καί τήν ἐν μετανοίᾳ ἐπιστροφή πάντων τῶν αἱρετικῶν εἰς τήν Μίαν Ἁγίαν Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν».

Ὁ κ. Πανταζῆς ἑρμηνεύει αὐτὴ τὴν τοποθέτησή της: «Η δεύτερη Αίτηση είναι ορθή και επιθυμητή. Η χρήση της πρώτης Αιτήσεως όμως: "Υπέρ... των Αγίων του Θεού Εκκλησιών..." είναι πολύ λαθεμένη και πολύ σοβαρή. Εύχομαι να είναι εν παραδρομή και εν τη δεινή πάντως ρύμη του λόγου.

Ο Πληθυντικός εδώ δηλώνει τις ήδη Ορθόδοξες κατά τόπους εκκλησίες οι οποίες ήδη ανήκουν στο Θεό (κτητική "του Θεού") όθεν και αποκαλούνται "άγιες". Οι Αιρετικοί δεν έχουν καμία αγιότητα ούτε καν Αποστολική Διαδοχή».

Ὅπως βλέπουμε ἡ θέση τῆς Χριστοϋφάντου εἶναι ὀρθή. Εἶναι σαφέστατο ὅτι ἡ Χρ., δὲν θεωρεῖ τοὺς αἱρετικοὺς ὡς Ἐκκλησίες μὲ Μυστήρια καὶ Ἀποστολικὴ διαδοχή, ὅπως τὸ κατάλαβε ὁ κ. Π., ὁπότε (ἂν ἦταν ἔτσι) δικαιολογημένα ἀντέδρασε. Ἡ παρεξήγηση ἔγινε, διότι (ὅπως συμπέρανα καὶ ἀπὸ τὶς δευτερολογίες τοῦ κ. Πανταζῆ) δὲν ἀντελήφθη ὅτι, ὅταν παραθέτουμε ἕνα κείμενο (ὅπως κάνει ἐδῶ ἡ Χρ.) δὲν σημαίνει ὅτι ὁλόκληρο τὸ κείμενο ἀναφέρεται στὸ θέμα μας. Παραθέτουμε μιὰ ἑνότητα, μέσα στὴν ὁποία ὑπάρχει ἡ ἐπὶ μέρους ἔννοια ποὺ θέλουμε νὰ ἐπισημάνουμε. Ὡς ἐκ τούτου, οἱ λέξεις «Ὑπέρ…τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ ἐκκλησιῶν» δὲν περιλαμβάνουν καὶ τὶς αἱρέσεις (ὅπως συνάγεται ἀπὸ τὰ συμφραζόμενα), ἀλλὰ ἀναφέρονται στὶς Ὀρθόδοξες τοπικὲς Ἐκκλησίες. Ἐξαλλου ἡ Χρ. στὴ συνέχεια τὸ ἐπεξηγεῖ, μιλώντας γιὰ «ἕνωσι ὅλων καί τήν ἐν μετανοίᾳ ἐπιστροφή πάντων τῶν αἱρετικῶν εἰς τήν Μίαν Ἁγίαν Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν». Ἡ παρεξήγηση γίνεται γιατὶ ὁ κ. Π. δίδει ἄλλη ἑρμηνεία καὶ νόημα, ἀπὸ αὐτὸ ποὺ δίνει ἡ συγγραφέας.

2. Ὡς πρὸς τὸ θέμα ποὺ ἔχει σχέση μὲ τὸ σχόλιο-ἄρθρο μου «Πατερικό ή μετα-πατερικό "λαλείν" και "σιγάν";» (ἐδῶ) στὸ ὁποῖο ὁ σεβαστὸς καὶ ἀγαπητὸς μοναχὸς Δαμασκηνὸς εἶχε τὴν καλωσύνη νὰ γράψει ἔχω νὰ ἐπισημάνω τὰ ἑξῆς:

α) Πρὶν ἀπὸ μερικοὺς μῆνες, μοῦ μίλησε –φιλικό μου πρόσωπο– μὲ θαυμασμὸ καὶ μὲ πολλοὺς ἐπαίνους περὶ τοῦ Χριστοϋφάντου, τὸν ὁποῖο ἀγνοοῦσα παντελῶς. Στὴ συνέχεια μοῦ πρότεινε νὰ δημοσιεύσουμε στὴν «Πατερικὴ Παράδοση» κάποιο ἄρθρο του καὶ μοῦ ἀποκάλυψε ἐμπιστευτικὰ τὴν ταυτότητά της. Ὡς ἐκ τούτου, ὅταν ἔγραψα «ὁ ἄγνωστος “Χριστοΰφαντος” (λαϊκὸς ἢ κληρικός, γυναῖκα ἢ ἄνδρας)» τὸ ἔγραψα ἔτσι, ἀκριβῶς γιὰ νὰ μὴν προδώσω τὴν ταυτότητά της στὸ εὐρύτερο κοινό, νομίζοντας ὅτι θέλει νὰ μείνει κρυφὴ ἡ ἰδιότητά της. Αὐτὰ γιὰ τὴν κατηγορία ὅτι ἐσκεμμένα καὶ εἰρωνικά, ἢ ὑποτιμητικά, ἀσχολοῦμαι μὲ τὴν ἰδιότητα τῆς Χριστοϋφάντου. Ὁ π. Δαμασκηνός (γιὰ νὰ μὴν ἀσχοληθῶ μὲ τοὺς ἀνώνυμους) ἔγραψε σχετικά: «Ὁ δέ ΧΡΙΣΤΟΫΦΑΝΤΟΣ δέν εἶναι ''ὁ'' ἤ ''ἡ'', οὔτε ἄγνωστος, οὔτε ἀνώνυμος, ἀλλά εἶναι ἡ ΧΡΙΣΤΟΫΦΑΝΤΟΣ».

β) Ὁ π. Δαμασκηνὸς μὲ κατηγορεῖ: ὅτι παρεννόησα «τά γραφόμενα τοῦ ΧΡΙΣΤΟΫΦΑΝΤΟΥ» καὶ ἀπορεῖ πῶς τὸ ἔκανα αὐτό! Θὰ φανεῖ ἀμέσως ὅτι δὲν παρεννόησα, ἀλλὰ ἀντίθετα, ὁ π. Δαμασκηνός, προσεγγίζει τὸ θέμα παραπειστικά. Ἂν εἶχα παρανοήσει θὰ ἔπρεπε νὰ μᾶς ἐξηγήσει ἡ ἴδια, ἢ ἐσεῖς πάτερ, ποὺ ἀναλάβατε τὴν ὑπεράσπισή της, τί ἀκριβῶς ἐννοεῖ. Αὐτὸ δὲν ζητοῦσα μὲ ἀφορμὴ τὸ ἄρθρο αὐτό; Κάποιος νὰ μᾶς ὑποδείξει τὸ λάθος μας. Ἔγραφα: «Δηλαδή, μὲ ἄλλα λόγια, ὁ/ἡ «Χριστοΰφαντος» ἀκολουθεῖ τὴ γραμμὴ τοῦ π. Θεόδωρου Ζήση, τοῦ Τελεβάντου, τοῦ π. Ἰωὴλ Κωνστάνταρου, οἱ ὁποῖοι ἀπορρίπτουν τὴν Πατερικὴ γραμμὴ περὶ ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ταυτίζοντάς την μὲ σχίσμα! Ἂν κάνουμε λάθος, ἂς μιλήσει καθαρὰ καὶ ἂς διευκρινίσει  τὴ θέση του».

γ) Μὲ πληροφορεῖ στὴ συνέχεια ὁ π. Δ. ὅτι ἡ Χρ. «ἔχει ἀναρτήσει πολλά κείμενα ἀντιοικουμενιστικοῦ περιεχομένου μέ μαχητικό ὕφος».

Παρότι πρόσφατα ἔμαθα γιὰ τὸ ἱστολόγιό της, στὸ ὁποῖο δὲν μπαίνω (πλὴν 2 ἢ 3 ὅλο κι ὅλο φορές), οὐδόλως ἀμφισβητῶ ὅτι εἶναι ἀντι-Οἰκουμενιστής, γι’ αὐτὸ καὶ ἔχουμε ἀναρτήσει στὸ ἱστολόγιό μας ἕνα ἀξιόλογο ἄρθρο της, τὸ ἄρθρο δὲ γιὰ τὸ ὁποῖο συζητᾶμε, τὸ χαρακτηρίζω (στὸ κρινόμενο ἄρθρο μου): «τὸ θαυμάσιο αὐτὸ ἄρθρο τοῦ “Χριστοΰφαντου”». Ὅπως, ἀκριβῶς, π. Δαμασκηνέ, καὶ ἡ Σύναξή σας κάνει ἀντι-Οἰκουμενιστικὲς «συνάξεις»· κι ἐκδίδει κείμενα ἀντι-Οἰκουμενιστικά· καὶ γίνονται ὁμιλίες ἀντι-Οἰκουμενιστικὲς ἀπὸ μέλη της. Δὲν καταλάβατε, ὅμως, πάτερ, μετὰ ἀπὸ ἑκατοντάδες κείμενα ποὺ ἔχουμε ἐκδώσει, μετὰ τὰ βιβλία περὶ Διακοπῆς Μνημοσύνου ποὺ σᾶς ἔδωσα, ὅτι γιὰ μᾶς, αὐτὸ μὲν καθαυτὸ τὸ γεγονὸς τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστικῶν σας ἐνεργειῶν εἶναι ἐπαινετό, προσβλέπουμε δέ, νὰ προχωρήσετε στὸ παραπάνω βῆμα ποὺ διδάσκουν οἱ Πατέρες; Ἢ μήπως δὲν εἶναι ξεκάθαρη καὶ διαχρονικὴ Πατερικὴ Διδασκαλία ἡ Διακοπὴ Μνημοσύνου, ἐκπεφρασμένη μὲ λόγους, Ἱ. Κανόνες καὶ θυσιαστικὲς πράξεις τῶν Ἁγίων;

γ) Γράφετε: «Στά σχόλιά σας λέτε ὅτι ὁ ΧΡΙΣΤΟΫΦΑΝΤΟΣ ''διστάζει νά ἀκολουθήση τήν γραμμή τῶν Πατέρων''.

Νομίζω, ὅτι εἶσθε τελείως ἄδικος. Ἐπανειλημμένως ἀποδεικνύει ὅτι ἀκολουθεῖ τήν γραμμή τῶν Πατέρων».

π. Δαμασκηνέ, γιατί καμώνεστε πὼς δὲν καταλαβαίνετε τί ἐννοῶ; Δὲν ἀμφιβάλλω ὅτι κι  ἐσεῖς, κι ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, καὶ οἱ ἄλλοι Πατέρες τῆς Συνάξεως εἶστε ἀντι-Οἰκουμενιστές. Ἀλλά –τόσα χρόνια– ἐπισημαίνουμε ὅτι εἶστε ἀντι-Οἰκουμενιστὲς μὲ ἕνα σοβαρὸ ἔλλειμμα. Προβαίνετε σὲ ἕνα ἀτελεύτητο (καὶ μόνο) χαρτοπόλεμο (κατὰ τον ἀείμνηστο καθηγητὴ Κορναράκη). Δὲν ἀκολουθεῖτε τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας περὶ Διακοπῆς Μνημοσύνου καὶ Ἀποτειχίσεως, ἡ ὁποία γιὰ τοὺς Ποιμένες ποὺ γνωρίζουν, εἶναι ἡ πρώτη ἐνστικτώδης κίνηση ὁμολογίας. Καὶ ὅπως διαβάζετε στὰ κείμενά μας, κατὰ 90% στρεφόμαστε πρὸς τοὺς Ποιμένες, γιατὶ αὐτοὶ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ τήν διδάξουν καὶ θὰ τὴν πραγματοποιήσουν.

Ξεχάσατε, πάτερ, ὅτι ξεκινήσατε νὰ κάνετε Ἀποτείχιση, ὁρίσατε καὶ ἡμερομηνία τὸ 2006 στὴν Ἱ. Μ. Μελισσοχωρίου (δὲν θυμᾶμαι ἐὰν εἶσθε κι ἐσεῖς, μὰ ἐγὼ ἤμουν παρὼν ἐκεῖ καὶ ἄκουσα τὰ ἐνθουσιώδη χειροκροτήματά σας γιὰ τὸ γεγονός)· παρακινήσατε πολλοὺς ἀπὸ ἐμᾶς πρὸς αὐτὴν τὴν κατεύθυνση (κι ἐμένα προσωπικὰ μὲ πείσατε) καὶ κατόπιν ἀρνηθήκατε ἑαυτοὺς καὶ δὲν τὴν ἐφαρμόζετε μὲ διάφορες ἀνθρωπο-λογικὲς δικαιολογίες.

Ὁ Οἰκουμενισμὸς θριαμβεύει, ἔχει ὑπερβεῖ τὰ νηπιακὰ βήματα τοῦ Ἀθηναγόρα, κατὰ τοῦ ὁποίου, τότε, οἱ Ἁγιορεῖτες προχώρησαν σὲ «Ἀποτείχιση» κατόπιν προτροπῆς τοῦ γέροντος Παϊσίου· ἔχει ἀνδρωθεῖ καὶ σέρνεται γερασμένος σὲ κάθε γωνιὰ τῆς ἑλληνικῆς ἐπικράτειας· ἔχει ἁλώσει καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος (ὅπως ἡ προσφιλής σας Χριστοΰφαντος περιγράφει) καὶ δὲν κάνετε τὸ αὐτονόητο, δηλαδή τὴν Διακοπὴ Μνημοσύνου, αὐτὸ ποὺ ἔκανε ἡ προηγούμενη γενιὰ Ἁγιορειτῶν. Ἀλλοιώνετε τὴ συνείδηση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, δὲν ἀφήνετε τοὺς συνειδητοὺς πιστοὺς ποὺ ἀσφυκτιοῦν —βλέποντας τὰ οἰκουμενιστικὰ καραγκιοζιλίκια τῶν Ποιμένων (ὅπως αὐτὸ στὰ Ἱεροσόλυμα ἢ τὸ χθεσινὸ στὴ Βέροια)— νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τὴν αἵρεση, ἀπαιτώντας καὶ διδάσκοντας νὰ κάνουν ὑπακοὴ καὶ νὰ ἐπικοινωνοῦν μὲ αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές, γιὰ νὰ μὴ φύγουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία!

Δὲν ἔχετε διαβάσει, πάτερ μου, τὰ βιβλία τοῦ π. Εὐθυμίου; Ἡ ἁγιοπατερικὴ λογική του, ἀφοπλίζει κάθε καλοδιάθετο. Ἂν δὲν πειστήκατε, γιατὶ δὲν γράφετε μὲ πατερικὸ λόγο τὶς ἀντιρρήσεις σας; Βλέπουμε ὅτι δὲν στερεῖσθε τοῦ χαρίσματος τοῦ γράφειν ὀρθόδοξα κατὰ τὰ ἄλλα. Μόνο στὸ θέμα τῆς Διακοπῆς Μνημοσύνου τηρεῖτε κι ἐσεῖς παράξενη σιωπή!

Γράφετε: «Οἱ Πατέρες δέν ἀγωνίσθησαν ἐναντίον τῶν αἱρέσεων μέσα ἀπό σχίσματα, ἀλλά μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησία ἐπολέμησαν ἐναντίον τῶν αἱρέσεων».

Δηλαδή, πάτερ, μᾶς λέτε κι ἐσεῖς κατάμουτρα, καὶ ἄρα ἐπιβεβαιώνετε τὴν ἐκτίμησή μας, αὐτὸ ποὺ ὑπεννοήσαμε ὅτι λέει ἡ Χρ.; Δηλαδή κατὰ τὴν τοποθέτησή σας, ἡ ἀποτείχιση ἰσοῦται μὲ σχίσμα; Καὶ δὲν ἀποτελεῖ αὐτὸ μετα-πατερικὴ θέση; Μᾶς λέτε ὅτι οἱ ἀποτειχισμένοι δὲν εὑρίσκονται μέσα στὴν Ἐκκλησία; Ὅτι ἡ Ἀποτείχιση δὲν ἀποτελεῖ τήρηση τῶν Ἱ. Κανόνων καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς Παραδόσεως;

Αὐτὸ φαίνεται ὅτι ἐννοεῖτε. Γιατί, ἂν δὲν ἐννοούσατε αὐτό, θὰ κάνατε τὴν διευκρίνηση ποὺ εἶναι φανερὸ ὅτι ζητούσαμε νὰ κάνει ἡ Χρ.

Ὁπότε, ποιά περαιτέρω συζήτηση νὰ γίνει; Ὁπότε, ποιός ἀποδεικνύεται ὅτι εἶναι «τελείως ἄδικος»; Ὁπότε, ποιός «ἀκολουθεῖ τὴν γραμμὴ τῶν Πατέρων»;

Ὅσο γιὰ τὸ τελευταῖο, περὶ δυνητικοῦ ἢ ὑποχρεωτικοῦ τοῦ Κανόνος, κάντε τὸν κόπο νὰ μελετήσετε τὰ βιβλία τοῦ π. Εὐθυμίου χωρὶς προκατάληψη. Ἀνοίξτε ἕνα διάλογο μαζί του, εἴτε διὰ ζώσης, εἴτε δι’ ἔντυπου (ἠλεκτρονικοῦ) λόγου, διάλογο ποὺ ζητᾶ χρόνια ὁ π. Εὐθύμιος, ἀλλὰ ὑπεροπτικὰ τὸν ἀποφεύγουν οἱ τῆς Συνάξεως, τοῦ ἀπαγόρευσαν μάλιστα (διὰ στόματος π. Θεοδώρου Ζήση) νὰ παρευρεθεῖ στὴ Σύναξη, γιατί κάποιοι Πατέρες δὲν τὸ ἐπιθυμοῦν! Καὶ ὁ π. Θεόδωρος, ἀντὶ νὰ προτιμήσει οἱ μὴ θέλοντες τὸν διάλογο καὶ τὴν ἁγιοπατερικὴ ἐξέταση τοῦ θέματος νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τὴ Σύναξή σας, ἀπομάκρυνε ...τὸν π. Εὐθύμιο!!!

Νά, τί γράφετε καὶ γιὰ τὸ θέμα ἀποτειχίσεως=σχίσματος=ἐκτὸς Ἐκκλησίας:

«Ἀκόμη καί ἡ ἐνεργοποίησις τοῦ 15ου Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας, πού ἔχει δυνητική ἰσχύ καί ὄχι ὑποχρεωτική, δίνει τήν δυνατότητα, παιδαγωγικῶς, νά διακοπῆ τό μνημόσυνο τοῦ αἱρετίζοντος ἐπισκόπου, χωρίς ὁ μή μνημονεύων νά ἀποκόπτεται ἤ νά πρέπη νά ἀποκοπῆ ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἀφοῦ ἔχη τήν δυνατότητα νά μετέχη σέ ἀκολουθίες ὅπου μνημονεύεται ἀπό ἄλλους τό ὄνομα τοῦ αἱρετίζοντος ἐπισκόπου. Δηλαδή, ὅλος ὁ ἀγῶνας ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν, κατά τούς Πατέρας, πρέπει νά γίνεται «ἐντός Ἐκκλησίας», ὅπως τονίζει καί ὁ ΧΡΙΣΤΟΫΦΑΝΤΟΣ».

Ἐπαναλαμβάνω (καὶ ξεκαθαρίστε το): Ὁ ἀποτειχισμένος (ἔστω δυνητικά), εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας;

Τὸ σχόλιο ποὺ μᾶς ἔστειλε ὁ π. Δαμασκηνός:

ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ 29/6/14 - 10:06 μ.μ.

Ἀγαπητέ κ. Σημάτη,

Ἄν μοῦ ἐπιτρέπετε, θά ἤθελα νά κάνω κάποια σχόλια ἐπάνω σέ αὐτά πού σχολιάζετε σχετικά μέ τά γραφόμενα ἀπό τόν ΧΡΙΣΤΟΫΦΑΝΤΟ.

Κατ᾽ ἀρχήν, ἀσφαλῶς καί γνωρίζετε καλά ποιός εἶμαι, ὁπότε θά γνωρίζετε καί τό πνεῦμα μου καί τίς θέσεις μου.

Μέ αὐτό μου τό μήνυμα θά ἤθελα ἁπλῶς νά σᾶς θέσω ὑπ᾽ ὄψιν ὅτι τά γραφόμενα τοῦ ΧΡΙΣΤΟΫΦΑΝΤΟΥ ἀλλοιῶς τά καταλαβαίνω ἐγώ, καί ἀλλιῶς, ὡς φαίνεται, ἐσεῖς. Καί μάλιστα ἀπορῶ, ἐπειδή σᾶς θεωρῶ σοβαρό καί κατηρτισμένο θεολογικά πρόσωπο, πῶς παρεννοήσατε τά γραφόμενα τοῦ ΧΡΙΣΤΟΫΦΑΝΤΟΥ.

Κατ᾽ ἀρχήν, ὁ ΧΡΙΣΤΟΫΦΑΝΤΟΣ, στό ἱστολόγιό του, ἔχει ἀναρτίσει πολλά κείμενα ἀντιοικουμενιστικοῦ περιεχομένου μέ μαχητικό ὕφος, ὁπότε, καί μόνο ἀπό αὐτό, φαίνεται ὅτι ἀγωνίζεται ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, σαφῶς δηλώνει, ἐπανειλημμένως, ὅτι, σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τῶν Πατέρων, τοποθετεῖται ἐναντίον τῆς δημιουργίας σχισμάτων μέσα στήν Ἐκκλησία καθώς καί ἐναντίον τῆς τάσεως δημιουργίας σχισμάτων. Προβάλλει ὅμως καί τήν ἀντικειμενική ἀλήθεια περί τῆς καταστάσεως μέσα στήν Ἐκκλησία, ὅσον ἀφορᾶ στήν παθητικότητα τῶν σημερινῶν Χριστιανῶν καί δή τῶν ρασοφόρων καί κληρικῶν, παντός βαθμοῦ, ἀπέναντι στήν λαίλαπα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Στά σχόλιά σας λέτε ὅτι ὁ ΧΡΙΣΤΟΫΦΑΝΤΟΣ ''διστάζει νά ἀκολουθήση τήν γραμμή τῶν Πατέρων''.

Νομίζω, ὅτι εἶσθε τελείως ἄδικος. Ἐπανειλημμένως ἀποδεικνύει ὅτι ἀκολουθεῖ τήν γραμμή τῶν Πατέρων. Φυσικά δέ καί δέν ἀλλοιώνει, οὔτε ἄμεσα, οὔτε ἔμμεσα τήν γραμμή τῶν Πατέρων, οὔτε τούς ἀντιτίθεται, ὅπως ἐσφαλμένως, κατά τήν ταπεινή μου γνώμη, διατείνεσθε.

Οἱ Πατέρες δέν ἀγωνίσθησαν ἐναντίον τῶν αἱρέσεων μέσα ἀπό σχίσματα, ἀλλά μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησία ἐπολέμησαν ἐναντίον τῶν αἱρέσεων.

Ἀκόμη καί ἡ ἐνεργοποίησις τοῦ 15ου Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας, πού ἔχει δυνητική ἰσχύ καί ὄχι ὑποχρεωτική, δίνει τήν δυνατότητα, παιδαγωγικῶς, νά διακοπῆ τό μνημόσυνο τοῦ αἱρετίζοντος ἐπισκόπου, χωρίς ὁ μή μνημονεύων νά ἀποκόπτεται ἤ νά πρέπη νά ἀποκοπῆ ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἀφοῦ ἔχη τήν δυνατότητα νά μετέχη σέ ἀκολουθίες ὅπου μνημονεύεται ἀπό ἄλλους τό ὄνομα τοῦ αἱρετίζοντος ἐπισκόπου. Δηλαδή, ὅλος ὁ ἀγῶνας ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν, κατά τούς Πατέρας, πρέπει νά γίνεται «ἐντός Ἐκκλησίας», ὅπως τονίζει καί ὁ ΧΡΙΣΤΟΫΦΑΝΤΟΣ.

Μία προσεκτικώτερη μελέτη τῶν κειμένων τοῦ ΧΡΙΣΤΟΫΦΑΝΤΟΥ θά ἦταν, κατά τήν ταπεινή μου γνώμη, σκόπιμη ἐκ μέρους σας, ὥστε νά ἀναθεωρήσετε τήν γνώμη σας γιά τό πρόσωπο καί τά γραφόμενά του.

Ὁ δέ ΧΡΙΣΤΟΫΦΑΝΤΟΣ δέν εἶναι ''ὁ'' ἤ ''ἡ'', οὔτε ἄγνωστος, οὔτε ἀνώνυμος, ἀλλά εἶναι ἡ ΧΡΙΣΤΟΫΦΑΝΤΟΣ, ὅπως φαίνεται ἀπό τό προφίλ τοῦ ἱστολογίου της, ὅπου δίνει ἐπί πλέον πληροφορίες. Ἐξ ἄλλου καί εἰς τήν ἀρχική σελίδα τοῦ ἱστολογίου της ἀναφέρει ''Ἡ διαχειρίστρια'' τοῦ ἱστολογίου. Οἱ διαχειριστές/διαχειρίστριες ὅλων σχεδῶν τῶν ἱστολογίων ἀναφέρουν ψευδώνυμο, γιά εὐνοήτους λόγους, καί ὄχι τό πραγματικό τους ὄνομα. Ὁπότε, πρός τί οἱ ὑπαινιγμοί περί τό ὄνομα ΧΡΙΣΤΟΫΦΑΝΤΟΣ καί τοῦ φύλου του; Αὐτό εἶναι θέμα οὐσίας, ὅσον ἀφορᾶ στά γραφόμενα; Εἰλικρινά, δέν περίμενα ἀπό σᾶς μία τέτοια συμπεριφορά. Λυπᾶμαι.

Μετά τιμῆς

Δαμασκηνός μοναχός Ἁγιορείτης

Το γαϊτανάκι της απάτης!

Ὁ Οἰκουμενιστὴς μητροπολίτης Βελγίου Ἀθηναγόρας φιλοξενούμενος ἀπὸ τὸν ἐπίσης Οἰκουμενιστὴ μητροπολίτη Βεροίας. Μετέδωσε την "ἀλογία" ποὺ πῆρε —φιλώντας τὸ χέρι τοῦ Πάπα, ὅπως φαίνεται στὶς φωτογραφίες— καὶ στὸ ποίμνιο τοῦ κ. Παντελεήμονα! Ὅλοι μαζί: Ἐγχώριοι καὶ ἀλλοδαποὶ Οἰκουμενιστές, γύρω ἀπὸ τὴν Βατοπεδινὸ Ἡγούμενο Ἐφραίμ, ποὺ μετέφερε τὴν Τίμια Ζώνη τῆς Θεοτόκου!

Λαμπρό αρχιερατικό συλλείτουργο στη Βέροια

Την Κυριακή 29 Ιουνίου το πρωί στο μητροπολιτικό Ιερό Ναό των Αγίων Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου Βεροίας τελέστηκε πολυαρχιερατικό συλλείτουργο προς τιμήν του ιδρυτή της τοπικής Εκκλησίας αποστόλου των εθνών Παύλου, με τη συμμετοχή εκπροσώπων των ορθοδόξων Πατριαρχείων και Αυτοκεφάλων Εκκλησιών.

Φέτος συμπανηγυρίζει με τον απόστολο Παύλο και η Αγία Ζώνη της Υπεραγίας Θεοτόκου από τη Μονή Βατοπαιδίου Αγίου Όρους.

Το απόγευμα της παραμονής στον πανηγυρικό εσπερινό χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Παροναξίας κ. Καλλίνικος, ενώ το Θείο Λόγο κήρυξε ο πανοσιολογιώτατος Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου Αρχιμ. Εφραίμ.

Στον όρθρο χοροστάτησε ο σεβασμιώτατος Βελγίου κ. Αθηναγόρας, εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ο οποίος στη συνέχεια προεξήρχε της πολυαρχιεαρτικής θείας Λειτουργίας.

Έλαβαν ακόμη μέρος οι Σεβ. Μητροπολίτης Κένυας κ. Μακάριος – Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, Σεβ. Αρχιεπίσκοπος Ανθηδώνος κ. Νεκτάριος– Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, θεοφ. Επίσκοπος Κιζίλσκυ και Τιβίνσκυ κ. Θεοφάνης - Πατριαρχείο Μόσχας, θεοφ. Επίσκοπος Ρεμεζιανής κ. Ανδρέας – Πατριαρχείο Σερβίας, Θεοφιλ. Επίσκοπος Ουγγαρίας κ. Σιλουανός - Πατριαρχείο Ρουμανίας Σεβ. Μητροπολίτης Ρούσσε κ. Ναούμ – Πατριαρχείο Βουλγαρίας, Σεβ. Μητροπολίτης Λεμεσού κ. Αθανάσιος - Εκκλησία της Κύπρου, Σεβ. Μητροπολίτης Παροναξίας κ. Καλλίνικος, Σεβ. Μητροπολίτης Σούπραζλ κ. Γρηγόριος – Εκκλησία της Πολωνίας, καθώς και ο θεοφ. Επίσκοπος Εντίνετσκ κ. Νικόδημος (Μολδαβία).

Μετά το τέλος της θείας λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων τέλεσε τρισάγιο υπερ αναπαύσεως του προκατόχου του Μητροπολίτου Βεροίας κυρού Παύλου, προσεφώνησε τους ξένους αρχιερείς και τίμησε όσους έρχονται γιά πρώτη φορά ως εκπρόσωποι Εκκλησιών στις εορταστικές εκδηλώσεις των Παυλείων.

Τὸ ὅραμα τῆς Δαμασκοῦ (+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

Τὸ ὅραμα τῆς Δαμασκοῦ

«Σαοὺλ Σαούλ, τί με διώκεις;» (Πράξ. 9,5)

(Ομιλία του †Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

Ἂν ὑπάρχῃ, ἀγαπητοί μου, ἕνα ὄνομα, τὸ ὁποῖο ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ μποροῦμε νὰ προβάλλουμε στοὺς ἀπίστους ὅλων τῶν αἰώνων ὡς τὴν πλέον ἀκαταμάχητη ἀπόδειξι τῆς θείας προελεύσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ, τῆς καταπληκτικῆς ἐπιρροῆς ποὺ ἐξασκεῖ ἐπάνω στὴν ἀνθρώπινη ψυχή, αὐτὸ τὸ ὄνομα δὲν μπορεῖ νὰ εἶνε ἄλλο παρὰ τὸ ὄνομα Παῦλος.

Παῦλος! Τί ἦταν; Ὁ φανατικώτερος διώκτης τῆς θρησκείας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ πιὸ ἀδιάλλακτος ἐχθρὸς τοῦ Χριστιανισμοῦ. Φαρισαῖος ἀπὸ τοὺς πιὸ μορφωμένους, ἀκοίμητος κέρβερος τῶν ἰουδαϊκῶν παραδόσεων. Ἦταν ἕτοιμος νὰ ἐπιτεθῇ ἐναντίον καθενὸς ποὺ θὰ τολμοῦσε ν᾽ ἀμφισβητήσῃ τὸ κῦρος καὶ τῆς ἐλαχίστης ἰουδαϊκῆς παραδόσεως. Θεωρώντας τοὺς ὀπαδοὺς τοῦ Ναζωραίου ὡς τοὺς πιὸ ἄσπονδους ἐχθροὺς τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ, εἶχε συσσωρεύσει στὴν καρδιά του ὁ νεαρὸς αὐτὸς φαρισαῖος ἀπερίγραπτο μῖσος κατὰ τῶν Χριστιανῶν.

Δὲν κοιμόταν παρὰ μόνο ὅταν στὸ ἐνεργητικὸ τῆς ἡμέρας του εἶχε νὰ παρουσιάσῃ καὶ νέες συλλήψεις ὀπαδῶν τοῦ Χριστοῦ, τοὺς ὁποίους ὁ ἴδιος ἀνακάλυπτε σὲ κάθε γωνία τῆς πόλεως τῶν Ἰεροσολύμων, τοὺς συνελάμβανε καὶ τοὺς ἔρριχνε στὶς φυλακές. Δὲν ἔβλεπε τοὺς Χριστιανοὺς ὡς ἀνθρώπους· τοὺς ἔβλεπε ὅπως βλέπει ὁ δήμιος τὰ θύματά του.

Οἱ Χριστιανοὶ ἔπρεπε ὁπωσδήποτε νὰ ἐξαλειφθοῦν ἀπὸ τὸ πρόσωπο τῆς γῆς. Κάθε Χριστιανὸς γιὰ τὸν Παῦλο ἦταν προγεγραμμένος. Ἀδιάλλακτος ἐχθρὸς τοῦ Χριστιανισμοῦ, δὲν δεχόταν κανένα συμβιβασμό. Τὸ μῖσος του αὐξανόταν

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΣΧΟΛΙΟ, Νικολάου Πανταζή

ΕΚΦΡΑΣΗ ΧΑΡΑΣ ΑΝΕΚΦΡΑΣΤΗΣ

ΣΕ ΙΕΡΕΑ ΠΟΥ ΣΚΕΠΤΕΤΑΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ!

τοῦ Νικολάου Πανταζῆ

 

«ΚΥΡΙΕ ΠΑΝΤΑΖΗ, ΠΑΡΑΚΟΥΛΗΘΗΣΑ ΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΣΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ. ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΑΖΙ ΣΑΣ. ΟΡΘΗ Η ΠΡΟΤΡΟΠΗ ΣΑΣ ΝΑ ΣΥΝΟΜΙΛΗΣΕΙ ΜΕ ΤΟΝ π. ΕΥΘΥΜΙΟ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑ. ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΑΞΙΖΕΙ Ο ΚΟΠΟΣ. ΚΑΙ ΝΑ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΤΑΠΕΙΝΑ ΝΑ ΤΟΝ ΣΚΕΠΑΖΕΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ.

ΚΡΙΜΑΣΙ ΘΕΟΥ ΤΥΓΧΑΝΩ ΙΕΡΕΑΣ. ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕ ΤΑ ΜΕΓΙΣΤΑ Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΑΖΙ ΤΟΥ. ΜΕ ΠΝΕΥΜΑ ΤΑΠΕΙΝΟ ΜΟΥ ΔΙΕΛΥΣΕ ΤΙΣ ΑΜΦΙΒΟΛΙΕΣ. ΕΥΧΗΘΕΙΤΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΝΑ ΜΕ ΕΝΙΣΧΥΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΟΡΘΗ ΑΠΟΦΑΣΗ. ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΛΟΨΥΧΑ ΝΑ ΤΟΝ ΧΑΡΙΤΩΝΕΙ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΦΑΣΗ.

ΚΑΙ ΣΕ ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΙ, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΠΙΘΕΤΟ ΣΑΣ. ΠΑΝΤΑ-ΖΗ ΚΥΡΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ. ΑΜΗΝ. ΓΕΝΟΙΤΟ».

 trelos logikos  28 Ιουνίου 2014 - 12:23 π.μ.

 Απάντηση:

ΕΚΦΡΑΣΗ ΧΑΡΑΣ ΑΝΕΚΦΡΑΣΤΗΣ

ΣΕ ΙΕΡΕΑ ΠΟΥ ΣΚΕΠΤΕΤΑΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ!

π..... "Ευ-στάθιε", Ευ ίστασαι, στέκεσαι ορθώς. Το "Στώμεν Καλώς" σημαίνει "Στώμεν Ακοινωνήτως" με τους κοινωνούντας με την αίρεση! Το "Στώμεν Καλώς" απευθύνθηκε ως ΕΝΤΟΛΗ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΩΣ ακόμη και στους Αρχαγγέλους, να απομακρυνθούν από τους υπολοίπους πεπτωκότες αγγέλους που ακολούθησαν τον Πατριαρχικό τους Εωσφόρο!

 Αλλά και ο Αδάμ ακόμη, εάν έκανε ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ από την Εύα, δεν θα γνώριζε έξωση και εξορία από τον Παράδεισο. Ήθελε όμως να έχει καλές σχέσεις με την "Εύα" και να πείθεται στα διαθρησκειακά της γλυκόλογα που υποσχόταν "θέωση" δελεαστική. Κι' ύστερα είχε το θράσος να κατηγορεί το Θεό που του την έδωκε... Είναι ΤΟΣΟ παλιά η Αποτείχιση και όμως ΤΟΣΟ παρεξηγημένη!

 Δέστε. Μια "Μνημόνευση" και "Κοινωνία" του Συνευδοκούντος Αδάμ με την

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΙΣΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ από τον άγ. Ιουστίνο (Β΄ Μέρος)

ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΙΕΡΑΝ ΣΥΝΟΔΟΝ

ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ

(Ὅπως δημοσιεύτηκε στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» τοῦ 1978)

Ἐπιλεγμένα ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ Ὑπόμνημα:

"Αἱ σημεριναὶ «ἐκκλησιαστικαὶ "ἀντιπροσωπεῖαι" καὶ οἱ "ἀντιπρόσωποι" τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἢ τῆς Μόσχας ἐνασχολοῦνται καὶ κόπτονται περὶ τὸ σχολαστικο-προτεσταντικὸν θεματολόγιον καὶ ἐμφανίζονται "ὡς ἀρχηγοὶ καὶ ἐκπρόσωποι" τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τὸν κόσμον... Διότι, ποῖον ἀκριβῶς "ἀντιπροσωπεύουν" αἱ "ἀντιπροσωπεῖαι" αὗται εἰς τὴν Γενεύην καὶ ἀλλαχοῦ; Ποίας Ἐκκλησίας καὶ ποῖον λαὸν τοῦ Θεοῦ ἐκπροσωποῦν;...

Θὰ καταστῇ δυνατὴ τώρα, ἡ παρουσία καὶ ἡ ἐκδήλωσις τοῦ αὐτοῦ μαρτυρικοῦ πνεύματος εἰς τὴν ἑτοιμαζομένην Σύνοδον, ὥστε νὰ σκέπτηται αὕτη καὶ νὰ φρονῇ ὄντως ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι καὶ νὰ ἀποφασίζῃ τῷ ὄντι κατὰ Θεὸν καὶ οὐχὶ κατὰ ἄνθρωπον; Ἢ μήπως θὰ "ἀντιπροσωπευθοῦν" ἁπλῶς ὑπὸ τῶν διωρισμένων "ἀντιπροσωπειῶν", καὶ τὸν κύριον λόγον θὰ ἔχουν ἀκριβῶς οἱ μὴ ἐλεύθεροι ἀπὸ τὰς ἐπιδράσεις τοῦ κόσμου;

Δὲν εἶναι λοιπὸν ὅλα αὐτὰ ἐπαρκὴς ἀπόδειξις καὶ τεκμήριον, ὅτι εἰς τὴν ἑτοιμαζομένην Σύνοδον δὲν θὰ καταστῇ δυνατὸν νὰ ὁμιλήσῃ καὶ νὰ ἐκδηλωθῇ ἡ ἐκκλησιαστικὴ συνείδησις τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος (ἐφ’ ὅσον καὶ αὐτὸς ὁ λαὸς καὶ οἱ πραγματικοὶ ποιμένες του  "ἀντιπροσωπεύονται" ὑπὸ ἄλλων), ἀλλ’ ὅτι θὰ ἐμποδισθῇ τὸ πλήρωμα καὶ θὰ ἀποκλεισθῇ;

Ἓν ἄλλο ἐρώτημα: κατὰ πόσον εἶναι εὐαγγελικόν... νὰ συνέρχωνται εἰς "Συνόδους" διὰ νὰ λύσουν τὸ πρόβλημα "τίς αὐτῶν δοκεῖ εἶναι μείζων" καὶ πρῶτος (Λουκ. κβ΄ 24)· καθ’ ἣν στιγμὴν ζητεῖ ὁ Σατανᾶς οὐχὶ μόνον τὸ σῶμα, ἀλλὰ καὶ τὴν ψυχὴν τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἀπειλεῖ τὸν ἄνθρωπον καὶ τὴν ἀνθρωπότητα ὅλην ἡ αὐτοκαταστροφή, οἱ μαθηταὶ τοῦ Χριστοῦ νὰ μεριμνοῦν περὶ τῶν αὐτῶν προβλημάτων —καὶ κατὰ τὸν αὐτὸν τρόπον— περὶ τῶν ὁποίων μεριμνοῦν αἱ σύγχρονοι ἀντιχριστιανικαὶ ἰδεολογίαι, αἱ πωλοῦσαι τὸν Ἄρτον τῆς ζωῆς ἀντὶ πινακίου φακῆς!

(Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς).

 Β΄ μέρος

        Ὅλη αὐτὴ ἡ μέχρι τοῦδε παρουσιαζομένη "προβληματικὴ" καὶ "προβληματολογία" περὶ τὰ "θέματα" τῆς μελλούσης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ἀστάθεια καὶ τὸ εὐμετάβλητον τῶν τρόπων τῆς ἐξευρέσεως, τῆς διατυπώσεως καὶ τῆς τεχνητῆς "καταλογογραφήσεως" αὐτῶν, ἔπειτα δέ, ὡς ἐκ τούτου, αἱ ἀλλλεπάλληλοι ἀλλαγαὶ καὶ "ἀναθεωρήσεις", –ὅλα αὐτά, διὰ μίαν εἰλικρινῆ ὀρθόδοξον συνείδησιν, δεικνύουν καὶ ἀποδεικνύουν ἓν μόνο πρᾶγμα: τὸ ὅτι κατὰ τὴν παροῦσαν στιγμὴν δὲν ὑπάρχει σοβαρόν, πραγματικὸν καὶ ἀνεπίδεκτον ἀναβολῆς θέμα, τὸ ὁποῖον θὰ ἤξιζε νὰ ἀποτελέσῃ λόγον συγκλήσεως μιᾶς Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Ἐὰν ὅμως πράγματι ὑπάρχῃ θέμα, τὸ ὁποῖον θὰ ἤξιζε νὰ ἀποτελέσῃ λόγον συγκλήσεως καὶ συνελεύσεως μιᾶς Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τότε εἶναι φανερόν, ὅτι τὴν ὕπαρξιν ἑνὸς τοιούτου θέματος δὲν ἔχουν συνειδητοποιήσει οἱ μέχρι τοῦ νῦν πρωτοπόροι, εἰσηγηταί, ὀργανωταὶ καὶ ρυθμισταὶ τῶν ἐν λόγῳ "διασκέψεων", οἱ καὶ συντάκται τῶν προγενεστέρων καὶ τῶν νεωτάτων "καταλόγων θεμάτων" αὐτῶν.

Διότι, ἂν τὸ πρᾶγμα δὲν ἔχει οὕτω, πῶς ἐξηγεῖται τὀτε ἡ ὑπὸ τοῦ Συνεδρίου τῆς Κωνσταντινουπόλεως τοῦ ἔτους 1923, διὰ μέσου τῆς Διασκέψεως τῆς Ρόδου τοῦ 1961 καὶ ἕως καὶ τῆς τελευταίας Διασκέψεως τῆς Γενεύης τοῦ 1976 συνεχὴς ἀλλαγὴ τοῦ "θεματολογίου" καὶ τῆς "προβληματολογίας" τῆς μελλούσης νὰ συνέλθῃ Συνόδου; Πῶς ἐξηγεῖται, συγκεκριμένως,

ἡ συνεχὴς μεταβολὴ τοῦ ἀριθμοῦ, τῆς κατατάξεως καὶ τοῦ περιεχομένου τῶν ἐν τῷ Καταλόγῳ θεμάτων, καθὼς καὶ ἡ ἀναθεώρησις καὶ ἀλλαγὴ τῶν κριτηρίων κατὰ τὴν ἐξεύρεσιν καὶ τὴν ἐπιλογὴν τῶν θεμάτων, τὰ ὁποῖα πρόκειται νὰ καταστοῦν ἀντικείμενον ἀπασχολήσεως ἑνὸς τόσον μεγάλου καὶ τόσον μοναδικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Σώματος, ὅπως ἦτο καὶ εἶναι καὶ πρέπει νὰ εἶναι ἑκάστη Ἁγία καὶ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας;

Εἰς τὴν πραγματικότητα ἀποκαλύπτεται καὶ ἐκδηλοῦται διὰ πάντων τούτων ὄχι ἁπλῶς ἔλλειψις συνεπείας καὶ σταθερότητος, ἀλλὰ καὶ ἔκδηλος ἀνικανότης καὶ ἡ παχυλὴ περὶ τὴν Ὀρθοδοξίαν ἄγνοια ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι τώρα, εἰς τόσον ἐμπερίστατον κατάστασιν, θέλουν ὑπὸ τοιαύτας συνθήκας καὶ κατὰ τοιοῦτον τρόπον νὰ ἐπιβάλουν εἰς τὰς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας μίαν ἰδικήν των "σύνοδον". Φανεροῦνται, ἄλλοις λόγοις, ἡ ἄγνοια καὶ ἡ ἀνικανότης αὐτῶν νὰ αἰσθανθοῦν καὶ νὰ κατανοήσουν, τί ἐσήμαινε καὶ τί ὄντως σημαίνει μία ἀληθινὴ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος διὰ