ΟΙ
ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ
ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΤΥΧΕΣ
ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ
κι ὄχι μόνο μιὰ «ἀσχήμια» ὅπως οἱ οἰκουμενίζοντες λέγουν
Διότι ἀποτελοῦν συνειδητὴ
πράξη τῶν Οἰκουμενιστῶν γιὰ τὴν ἀλλοίωση
τῆς ὀρθοδόξου συνειδήσεως τῶν πιστῶν καί, παρὰ τὴν ἐπὶ δεκαετίες καταγγελία τῶν
Ὀρθοδόξων, αὐτοὶ ἐπιμένουν.
Διὰ τῶν συμπροσευχῶν διδάσκονται «πρακτικὰ» οἱ αἱρετικὲς θεωρίες τῶν «Ἀδελφῶν
Ἐκκλησιῶν», τῆς θεωρίας «τῶν Κλάδων» καὶ τῆς «Βαπτισματικῆς Θεολογίας».
Ὅπως ἐπὶ τῆς αἱρέσεως τῆς Εἰκονομαχίας
ὁ ἀγώνας γιὰ τὶς Εἰκόνες εἶχε σχέση μὲ τὸ Χριστολογικὸ
δόγμα, ἔτσι καὶ τώρα οἱ Συμπροσευχὲς ἔχουν σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησιολογία
καὶ ἐπίσης μὲ τὸ Χριστολογικὸ Δόγμα, ἀφοῦ ἡ ἀποδοχὴ ὡς πηγῶν ΣΩΤΗΡΙΑΣ τῶν
«ἐκκλησιῶν» τοῦ Παπισμοῦ καὶ τῶν Προτεσταντῶν (στὸ βάθος καὶ τῶν ἄλλων
Θρησκειῶν), ἐξισώνει τὴν «Μία Ἐκκλησία» μὲ τὶς αἱρέσεις
καὶ τὸν Ἕνα Χριστὸ καὶ Θεὸ μὲ τὶς κακόδοξες ἀπομιμήσεις Του, ὅπως τὶς διδάσκουν οἱ
αἱρετικοί. Π.Σ.
