Ομιλία π. Γεώργιου Δορμπαράκη

"Αποθώμεθα τά ἔργα τοῦ σκότους

καί ἐνδυσώμεθα τά ὅπλα τοῦ φωτός"

(Ρωμ. 13, 12)

 παπα Γιώργης Δορμπαράκης 

α. Μετά τήν προετοιμασία τῶν τριῶν εἰσαγωγικῶν γιά τήν Μ. Τεσσαρακοστή ἑβδομάδων, ὅπου διαρκῶς ἡ ᾽Εκκλησία μας πρόβαλλε τήν μετάνοια ὡς τόν μοναδικό δρόμο ὀρθῆς βίωσης τῆς εὐλογημένης αὐτῆς περιόδου, ἔρχεται σήμερα, παραμονή τῆς εἰσόδου μας στήν Τεσσαρακοστή μέ τήν Κυριακή τῆς Τυροφάγου καί μάλιστα διά τοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος νά διασαλπίσει ἔντονα ἐκεῖνο κυρίως τό λόγιο τοῦ ἀποστόλου Παύλου πού μπορεῖ νά θεωρηθεῖ ἡ σφραγίδα τῆς περιόδου, τό ῾σύνθημα᾽ κυριολεκτικά  τῶν πιστῶν πού πρέπει διαπαντός νά ἔχουμε πρό ὀφθαλμῶν καί μέσα στήν καρδιά μας: ἡ κλήση γιά ἀποτίναξη τῶν σκοτεινῶν ἁμαρτωλῶν ἔργων μας καί γιά ἔνδυσή μας μέ τά ὅπλα τοῦ φωτός. ῾᾽Αποθώμεθα τά ἔργα τοῦ σκότους καί ἐνδυσώμεθα τά ὅπλα τοῦ φωτός᾽.

β. 1. Τό πρῶτο βεβαίως πού μᾶς ἐπισημαίνει ὁ ἀπόστολος εἶναι νά ἀποδεχθοῦμε ὅτι πολύ συχνά βρισκόμαστε σέ κατάσταση σκότους, δηλαδή ἁμαρτίας, γι᾽ αὐτό καί τά ἔργα μας εἶναι ἔργα ἁμαρτωλά. Κι εἶναι γεγονός ὅτι δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος καί μάλιστα Χριστιανός, πού νά μήν ὁμολογεῖ μέ εὐκολία τήν ἁμαρτωλότητά του σ᾽ ἕνα γενικό καί ἀόριστο ἐπίπεδο. ῾Καί ποιός δέν εἶναι ἁμαρτωλός;᾽ ἀκοῦμε ἀπό τόν καθένα στήν ὅποια συζήτηση πού μποροῦμε νά κάνουμε μαζί του. Μία τέτοια ὁμολογία ὅμως πού καλύπτεται

Οικουμενισμός και εκκοσμίκευση κυριαρχούν στους Επισκόπους της Εκκλησίας της Ελλάδος

 

Του Αιμίλιου Πολυγένη

       Επίσημο γεύμα παρέσε σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας ο νέος Μητροπολίτης Κίτρους κ. Γεώργιος, αμέσως μετά το πέρας της χειροτονίας του.

    Στο γεύμα παρεκάθησε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, ο Μητροπολίτης Λαρίσης κ. Ιγνάτιος (ως Τοποτηρητής) ο Γενικός Γραμματέας Θρησκευμάτων κ. Καλαντζής, Αρχιερείς, κληρικοί και πλήθος κόσμου.

    Ο Μητροπολίτης Κίτρους και Κατερινής κ. Γεώργιος θέλοντας να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του, προσέφερε στον Προκαθήμενο της Ελλαδικής Εκκλησίας ένα συμβολικό δώρο.

Πηγή: Ρομφέα

Άγ. Νικόλαος Πλανάς: Από πεποίθηση το Παλαιό, από υποχρέωση το Νέο Ημερολόγιο.

Μᾶς ἀπέστειλε τὸ «Κρυφὸ Σχολειὸ» ἕνα κείμενο, τὸ ὁποῖο στὴ συνέχεια ἀναρτοῦμε, ἐπισημαίνοντες ὅτι συμφωνοῦμε ἀπόλυτα μὲ τὴ θέση καὶ τὸ παράδειγμα τοῦ ἁγίου Νικολάου Πλανᾶ ποὺ περιέχεται στὸ ἀποσταλὲν κείμενο (ὄχι ὅμως καὶ τὶς θέσεις τοῦ «Κρυφοῦ Σχολειοῦ»). Γράφει ὁ Ἅγιος γιὰ τὸ Ἡμερολόγιο:

«Μια φορά τον ρώτησε ο ψάλτης των αγρυπνιών Παναγιώτης Τομής: "Τι φρονείς, πάτερ μου, περί του ημερολογίου;". Και αυτός του απήντησε: "Από  πεποίθηση  το Παλαιό και από  υποχρέωση  το Νέο!"».

Ἐπισημαίνουμε τὴν σοφία καὶ διακριτικότητα τοῦ Ἁγίου νὰ μὴν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἀλλά, παραβλέποντας τὰ Ἡμερολόγια (τότε δὲν ἀναφερόταν ὡς αἰτία ἀπομάκρυνσης κάποια αἵρεση ὑπὸ τὸ ὄνομα «Οἰκουμενισμός»), λειτουργοῦσε ἀδιακρίτως εἴτε μὲ τὸ ἕνα, εἴτε μὲ τὸ ἄλλο. Δὲν θεωροῦσε, δηλαδή, τὴν ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου γεγονὸς τέτοιας σημασίας, ποὺ νὰ τὸν ἀναγκάζει νὰ Διακόψει τὴν ἐπικοινωνία μὲ τὴν Ἐκκλησία. Ἂν τὸ θεωροῦσε αἵρεση, ὡς διακριτικὸς Ἅγιος ποὺ ἦτο, «οὐδ’ ἂν στιγμὴ» θὰ παρέμενε κοντὰ στοὺς αἱρετικούς, ἀφοῦ θὰ ἐφάρμοζε τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων, ὅπως πράττουν σήμερα, ὅσοι ἀκολουθοῦν τὴν Ἁγιοπατερικὴ Παράδοση καὶ διακόπτουν τὸ Μνημόσυνο τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν.

Καλὸ θὰ ἦταν νὰ ἀντιμετώπιζαν ἔτσι τὸ θέμα τοῦ Ἡμερολογίου, πολλοὶ καλοπροαίρετοι τοῦ Νέου ἢ τοῦ Παλαιοῦ. Ἤδη ὁ διωκόμενος Μητροπολίτης Ράσκας κ. Ἀρτέμιος, ὑπ’ αὐτὴν τὴν ὀπτικὴ γωνία βλέπει τὸ θέμα, γι’ αὐτὸ καὶ ἐπιτρέπει τοὺς ἱερεῖς του ‒κατὰ τὴν ἔλευσή τους στὴν Ἑλλάδα‒ νὰ λειτουργοῦν στὸ Μοναστηράκι στὶς Σταγιᾶτες ἢ καὶ ἀλλοῦ. Ἀλλὰ καὶ ὅταν πηγαίνει ὁ π. Εὐθύμιος στὴν Σερβία (ὅλη ἡ Σερβικὴ Ἐκκλησία πάει μὲ τὸ Παλαιό), τοῦ ἐπιτρέπει νὰ λειτουργεῖ, ἐνῶ γνωρίζει ὅτι ἀκολουθεῖ τὸ Νέο.

Από τον βίο του αγίου

Νικολάου Πλανά του απλοϊκού

(Επιλογή κειμένων από τα κεφάλαια του βιβλίου "Ο παπα-Νικόλας Πλανάς. Ο απλοϊκός ποιμήν των απλοϊκών προβάτων", Μάρθας μοναχής, (πρόλογος Φ. Κόντογλου - επίλογος π. Φιλοθ. Ζερβάκου, εκδόσεις "Αστήρ", Αθήνα 1979)

ι΄. Το Ημερολόγιον

Μια φορά τον ρώτησε ο ψάλτης των αγρυπνιών Παναγιώτης Τομής: "Τι φρονείς, πάτερ μου, περί του ημερολογίου;". Και αυτός του απήντησε: "Από πεποίθηση το Παλαιό και από υποχρέωση το Νέο!".

λδ΄. Ότι προσηύχετο, δια να τον αφήσουν να προσευχηθή.

Κατά την εποχή εκείνη ήτανε Μητροπολίτης ο Μελέτιος Μεταξάκης και απηγόρευσε τις αγρυπνίες. Δεν μπορούσαμε να εννοήσουμε την αιτία...

Πέρασε λίγος καιρός, έφυγε ο Μητροπολίτης Μεταξάκης, κατηργήθη η δέσμευσις των αγρυπνιών. Κατόπιν ήλθε η αλλαγή του Ημερολογίου. Νέα βάσανα, νέοι αγώνες για τον Παππού. Ιδίως όταν ξημέρωναν  μεγάλες  γιορτές.  Τι να κάμη;  Στο  βάθος  του  Αγίου Ελισσαίου (σ. Κ. Σ.: παλαιός ναΐσκος  στην  Πλάκα  πλησίον  της  στάσεως  του  μετρό  "Μοναστηράκι")  ήτανε  αρκετά   δωμάτια

  

(τρώγλες πες καλύτερα). Σε ένα από αυτά τα δωμάτια έμενε μια γυναικούλα η κυρά-Μάρθα, πολύ φτωχή κατά το ζην, πολύ πλούσια κατά αγαθήν προαίρεσίν. Αυτή μας επέτρεψε να συγκεντρωθούμε στο μοναχικόν της δωμάτιον ο πατήρ Νικόλαος με την συνοδείαν του, απαρτιζομένην από 6-7 πρόσωπα. Κατά τας 10 μ. μ. είμεθα όλοι παρόντες. Αρχίσαμε τον Όρθρον κατά τας 11 μ. μ. και ως την 1ην μετά τα μεσάνυχτα είμεθα έτοιμοι για την Λειτουργία. Κατεβήκαμε από το υπερώον δωμάτιον, με κίνδυνον να υποχωρήση η σκάλα, τρίζουσα από την πάροδον αορίστων δεκαετηρίδων... Φθάσαμε όσο το δυνατόν αθορύβως εις την εκκλησίαν του Προφήτου, μπήκαμε από την πίσω μικρά πορτούλα. Ως φως είχαμε τα καντήλια, που φώτιζαν τα ιερά πρόσωπα των Αγίων, οι οποίοι μας κοίταζαν σαν να μας γνώριζαν. Η εκκλησία ήτο καταστολισμένη από μορφές αγίων εικόνων, φυσικού μεγέθους...

Τέλος αρχίσαμε τη Λειτουργία. Να βλέπατε τον παπα-Νικόλα με ασυνήθη ευχέρεια να προσπαθή να πάρη καιρό. Να αισθάνεται την νύκτα ότι μας παρεχωρήθη για τον άγιο αυτό σκοπό. Ως τας 3 π. μ. είχαμε τελειώσει την Λειτουργίαν. Αλησμόνητος θα μείνει η Λειτουργία αυτή, που με τόση κατάνυξη, με τόση γαλήνη, ιερεύς και συνοδεία έπαθαν πνευματικήν αλλοίωσιν, κατά ψυχήν τε και διάνοιαν...

λε΄. Κρυφαί λειτουργίαι

Τας Κυριακάς και τας μεγάλας εορτάς, δεν έλειπε από την ενορία του. Αν και δεν ελάμβανεν μέρος στη Λειτουργία επειδή είχε άλλους δύο ιερείς βοηθούς. Κάποτε στη Μητρόπολη έμαθαν ότι κρυφολειτουργούσε ο Παππούς στις μεγάλες εορτές (σ. Κ. Σ.: με το Παλαιό) καθώς και τις καθημερινές ημέρες στα ερημοκκλήσια έκανε ότι ήθελε (σ. Κ. Σ.: στα ερημοκλήσια εκκλησιαζόντουσαν τον πρώτο καιρό οι πιστοί του Παλαιού, λόγω των διωγμών). Τον φώναξαν στη Μητρόπολη να τον παρατηρήσουν. Πήγε μαζί του, όπως πάντοτε, η συνοδός του και ψάλτριά του (σ. Κ. Σ.: Βικτωρία μοναχή). Εκεί ανέλαβε να τον παρατηρήση ένας τότε αρχιμανδρίτης και κατόπιν Αρχιερεύς. Αποσιωπώ το όνομά του - δεν ξέρω αν ζη. Του μίλησε πολύ απότομα. Δεν απάντησε ούτε μια λέξη. Καταφοβισμένον τον πήρε σπίτι η συνοδός του και τον έφερε στο σπίτι μου. Όλο αυτό το απόγευμα έμεινε άφωνος! Η συνοδός του καθότανε κοντά του και προσπαθούσε να τον παρηγορήση. Πάντοτε σιγή εκείνος! Αυτή την ώρα ήτανε ακριβώς σαν μωρό παιδάκι, που μας λέγει ο Κύριος: "αν δεν γίνετε σαν τα μικρά παιδιά"...

με΄. Εμφάνισις του Προφήτου Ελισσαίου

Εις την εποχήν του πρώτου διωγμού των Παλαιοημερολογιτών, ηθέλησε να λειτουργήση κατά το πάτριον ημερολόγιον την εορτήν του προφήτου Ελισσαίου. Αλλά φοβούμενος μήπως του παρουσιασθούν εμπόδια, συνεφώνησε με την βοηθόν του αφ' εσπέρας, να πάνε εις τον Άγιον Σπυρίδωνα του Μαντουκά. Το πρωί επήγε η ψάλτριά του και τον περίμενε. Η ώρα παρήρχετο και ο παπάς δεν εφαίνετο να έλθη να λειτουργήση. Απηλπίσθη. Ενόμισε πως κάτι σπουδαίο θα του έτυχε, και δεν επήγε ως αυτήν την ώρα. Έφυγε και πήγε εις τον Προφήτη Ελισσαίο (διότι εκεί ήταν το "κέντρον των πληροφοριών"), να ρωτήση τι γίνεται ο παπάς, και να, τον βλέπη μέσα στην εκκλησία να ετοιμάζεται να λειτουργήση! Του έκαμεν παρατήρησιν, γιατί ηθέτησε την συνεννόηση που είχανε κάμει, και ακόμη ότι δεν εφοβήθη, παρά ήλθε μέσα στο κέντρον, μέσα στη βράση του διωγμού. Της λέγει: "Μή με μαλώνεις, γιατί σήμερα το πρωί είδα τον Προφήτη και μου είπε να λειτουργήσω, και να μη φοβηθώ τίποτα, γιατί αυτός θα με προσέχη". Έμεινε η βοηθός του με την συζήτησιν ατελείωτη! -"Μα, πως τον είδες"; τον ρωτά. Της λέγει: "Σηκώθηκα σήμερα το πρωί και ετοιμάστηκα για τον Άγιο Σπυρίδωνα. Εκάθησα σε μια πολυθρόνα ως που να μου φέρουν το αμάξι. Αυτή τη στιγμή, βλέπω μπρος μου τον προφήτη Ελισσαίο, και μου λέγει, να πάω στην εκκλησία του να λειτουργήσω"! Έφεραν οι δικοί του το αμάξι και τους λέγει: "Να πήτε του αμαξά να με πάη στον Προφήτη...". Άρχισαν τις φωνές οι δικοί του: "Τι είναι αυτά; Αφού είπαμε του αμαξά για τον Άγιο Σπυρίδωνα". -"Αυτό που σας λέγω. Να με πάτε στον Προφήτη. Τον είδα εμπρός μου και με διέταξε".

Ελειτούργησαν αυτήν την ημέρα κατανυκτικώτατα με μεγάλη ησυχία, και το βράδυ επήγε στο συνηθισμένο φιλικό του σπίτι, που πήγαινε πάντοτε. Λέγει η βοηθός του εις την κόρην της οικογενείας: "Σήμερα ο Παππούς είδε ολοφάνερα τον Προφήτη" κ.τ.λ. Τον πλησίασε τότε η κόρη και προσπαθούσε να τον καταφέρη να της πη ο ίδιος πως είδε τον Προφήτη. Αλλά ήτανε και αυτή η ώρα, μια απ' αυτές που ήθελε κάτι να κρύπτη από τα ιδιαίτερά του και της λέγει: "Τίποτα δεν είδα, από λόγου μου τα λέω". Αλλά αυτό μας το βεβαίωσαν και οι δικοί του, που τους το πρωτοείπε. Κρυφογελάσαμε με τη σπουδή που τον κατέλαβε, να κρύψη και αυτός κάτι, για να μη φωνή η αρετή του, διότι πάντοτε εις τας ομιλίας του έλεγε: "είμαι ανάξιος ιερεύς".

μστ΄. Το θάρρος που του έδιδεν η πίστις

Άλλη μια φορά, εις εποχήν διωγμού των Παλαιοημερολογιτών, τον πήρε μια ομάς χριστιανών και τον πήγε σε κάποιο ερημοκλήσι (τέρμα Αχαρνών) να λειτουργήσουν. Εκεί, 5-6 εκ των νεωτέρων, είχον αναλάβει γύρωθεν της εκκλησίας να προσέχουν, δια να προλάβουν να κρύψουν τον παπα-Νικόλα. Περί το μεσονύκτιον αντελήφθησαν τον κίνδυνον, και επρότειναν στον Παππού να τον κρύψουν ή, με κάθε τρόπον, να τον προφυλάξουν. Αυτός, ατάραχος, δεν τους άκουε που του έλεγαν να τον ξεντύσουν, μόνο τους έλεγε: "Μη φοβόσαστε, θα 'ρθουν τα παιδιά, θα προσκυνήσουν και θα φύγουν...". Και όντως ήλθανε οκτώ αστυνομικοί, και άκουσαν οι εκκλησιαζόμενοι να λέγη ο ανώτερος: "Αφήστε τους χριστιανούς, δεν κάνουν κανέναν κακό"! Ησπάσθησαν το προσκυνητάρι, που ήτο απ' έξω από την εκκλησία και έφυγαν. Το πρωί τους λέγει ο Παππούς: "Ήλθανε τα παιδιά"; Του είπον πως ήλθανε και φύγανε. Τους λέγει: "Δεν σας είπα εγώ να μη φοβόσαστε, γιατί θα 'ρθουνε να προσκυνήσουν και θα φύγουν;"

Επί τη ευκαιρία αυτή, θα γράψω και κάτι άλλο παρακάτω.

Εις την τελευταίαν εποχήν του διωγμού, μέσα εις τα περιβόλια του Αιγάλεω, ήτανε μια εκκλησία και μαζεύτηκαν πολλοί χριστιανοί να εορτάσουν τα Εισόδια της Παναγίας. Μετά τα μεσάνυκτα καταφθάνει ένας Μοίραρχος μετά της... κουστωδίας. Θυμώδης, αγέρωχος προχωρεί εις το Ιερόν, και ακούμπησε ασεβέστατα τα νώτα στην Αγία Τράπεζα και διέταξε να φύγουν όλοι. Τον παπά τον πήρε στην Αστυνομία, σε ένα χωλ, με σπασμένα τζάμια. Το ράσο του ο παπάς πρόφθασε και το έδωσε σε κάποιον, για να μη του το πάρουν οι φανατικοί υποστηρικταί της Μητροπόλεως, οι οποίοι είχον ολόκληρον δωμάτιον γεμίσει από ράσα και καλυμμαύχια, λάφυρα των κατορθωμάτων των. Και έτσι, χωρίς ράσα, εκρύωσε μέσα σ' αυτό το γραφείο (εν μηνί Νοεμβρίω) ως επίσης και όλο το εκκλησίασμα. Αφού επήραν τον παπά, δεν άφηναν τον κόσμο μέσα στην εκκλησία ώσπου να ξημερώση ή να ερχότανε στας 10-11 το βράδυ, ούτως ώστε να μπορούν να πάνε στα σπίτια τους ο κόσμος; Αλλά ήλθαν στας 2 μετά τα μεσάνυκτα και σκόρπισαν οι άνθρωποι μέσα στα χωράφια, τρέμοντας από το κρύο, γυναίκες από το Μαρούσι, από το Φάληρο, από την Αγία Παρασκευή - μαρτυρική βραδυά, ώσπου να ξημερώση. Τον αξιοσέβαστον ιερέα τον πήγαν το πρωί στη Μητρόπολη. Δια να τον ξυρίσουν ηθέλησαν να τον δέσουν στην καρέκλα. Δεν το εδέχθη. Αφού τον εξύρισαν του έδωσαν ένα παλιό κασκέτο στο κεφάλι, ένα λειωμένο βελούδινο παντελόνι (με το ένα σκέλος πιο κοντό), ένα παλιό σακκάκι, και με αυτήν την περιβολήν τον έστειλαν εις τον Εισαγγελέα, ο οποίος τον αθώωσε αμέσως με τα χάλια που τον είδε. Το σκότος της αμαρτίας δεν τους άφηνε να καταλάβουν ότι χλευάζοντες την ιερωσύνην εχλεύαζον και τον ίδιον τον εαυτόν τους!

(Μαρτυρία μοναχής: από το κεφάλαιο "Ευλαβείς αναμνήσεις από μερικούς χριστιανούς όπου τον εγνώρισαν")

Και εγώ, 1η Αυγούστου 1928 τον είδα και ερχόταν από μακρυά και, όπως γύρισε και με ατένισε, μου είπε: "Τι κάνεις, ευλογημένη;" (ήμουν ρασοφόρα τότε και με λέγανε Χρυσάνθη). Και, χωρίς να ξέρη το όνομά μου, με εκάλεσε με το όνομά μου και μου είπε: "Σήμερα είναι πρώτη με το ορθόδοξον εορτολόγιον". Εγώ του απήντησα: "Ευλογείτε", βάζοντάς του μετάνοια. Και φιλώντας του το χέρι του είπα: "Τι θλίψι είναι αυτή, Γέροντα, ανάμεσά μας;" και μου απήντησε: "Μη θλίβεσαι, διότι ό,τι είναι αντικανονικό δεν μένει αιώνιο!"

Παπα-Νικόλας Πλανάς

Ο νέος Άγιος της Ορθοδοξίας

Πηγή: "Τρελογιάννης"

 

Εις την πόλην των Αθηνών, παρά τους παλαιούς στρατώνες και την πλατείαν «Μοναστηρακίου» υπήρχε ιδιωτικόν παρεκκλήσιον, έπ’ ονόματι του Προφήτου Ελισαίου – εις την οδόν Άρεως 14. Αργότερον κατηδαφίσθη.

Εις το εκκλησάκι αυτό ελειτούργει ο «απλούς» τον τρόπον σεβάσμιος ιερεύς Νικόλαος Πλανάς, εκ της νήσου Νάξου καταγόμενος. Ακαταπόνητος, περίπου επί πεντηκονταετίαν (1884-1932) ετέλει καθημερινώς την Θ. Λειτουργίαν, πλην Σαββάτων και Κυριακών και επισήμων εορτών, οπότε ιερούργει εις την ενορίαν του, του Αγίου Παντελεήμονος -Ιλισσού αρχικώς και ακολούθως εις την του Αγ. Ιωάννου του Προδρόμου της οδού Βουλιαγμένης. Την δε Μ. Τεσσαρακοστήν ετέλει καθ’ εκάστην Προηγιασμένας λειτουργίας.

Την εποχή εκείνην που εχειροτονήθη (Διάκονος την 28ην Ιουλίου 1879 και Πρεσβύτερος, μετά πενταετίαν την 2α Μαρτίου 1884, άγων το 33ο έτος της ηλικίας του) η πόλη των Αθηνών, κατά μαρτυρίαν του ιδίου, «έφθανεν από την Ακρόπολη ως την Παναγίαν Βλασαρού» (παρά τον Άγιον Φίλιππον – Μοναστηρακίου). Και αι ενορίαι απηρτίζοντο από ελαχίστας οικογενείας (13 οικογενείας η του Αγ. Παντελεήμονος και 8 οικογενείας η του Αγ. Ιωάννου, αμφότεροι διαδοχικώς της εφημερίας του π. Νικολάου Πλανου!).

 

 Απέριττος λειτουργός

Ο απέριττος λειτουργός του Θεού ήτο ησκημένος εις την λιτότητα. Ορφανός πατρός από της ηλικίας των 14 ετών, ήλθεν εις Αθήνας μετά της μητρός του και

Έτσι όπως διεξάγετε τον Διάλογο, "Αμάν καὶ πότε"!

Μητροπολίτης Περγάμου

Ιωάννης Ζηζιούλας

«Κίνδυνος αποτυχίας

θεολογικού διαλόγου με Καθολικούς»

Ἀπὸ ἱστολόγιο "Κατάνυξις"

(Σχόλιο διαχειριστών Ιστολογίου Κατάνυξης: Η συνεργάτιδα της “Κατάνυξης”, καθηγήτρια Αγγλικών, Ελένη Μητρούδη, μετέφρασε το άρθρο από εδώ. Την ευχαριστούμε θερμότατα και της ευχόμαστε καλή Σαρακοστή).

Ο  Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης  Ζηζιούλας   έκρουσε τον  κώδωνα  του κινδύνου για  τις διαιρέσεις  που υπάρχουν στις Ορθόδοξες Εκκλησίες. Κάποιοι έχουν μετατρέψει  την Ορθόδοξη ενότητα σε μια συμμαχία ανάμεσα σε θρησκευτικές ιεραρχίες  που δημιουργήθηκαν για να αντιμετωπίσουν μαζί  θέματα σεξουαλικής ηθικής.

Σχόλιο. "Πατερικὴ Παράδοση"

1. Ἐξ ἀρχῆς ἦταν φανερὸ ὅτι σκοπὸς τῆς Οἰκουμενικῆς κινήσεως δὲν ἦταν ἡ ἐπιστροφὴ τῶν αἱρετικῶν, ἀλλὰ ἡ μεταστροφὴ τῶν Ὀρθοδόξων, δηλαδὴ ἡ διαστροφὴ τοῦ Ὀρθοδοξίας.

2. Καὶ ἐπειδὴ ἡ αἵρεση ‒δηλαδὴ ὁ διάβολος‒ φώλιασε στὶς καρδιὲς τῶν ἡγετικῶν στρωμάτων τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν μποροῦν νὰ συνενοηθοῦν μεταξύ τους. Τώρα λοιπόν, κλαψουρίζετε Μητροπολίτα Περγάμου κ. Ζηζιούλα, ὅτι ὑπάρχει «κίνδυνος ἀποτυχίας τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου μὲ τοὺς Καθολικούς» ἐξαιτίας «τῶν διαφορῶν ποὺ ὑπάρχουν ἀνάμεσα στὶς  Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες»! Οὐδέποτε ἀνέγνωται εἰς τὰς Γραφάς, κ. Ἰωάννη, ὅτι «πᾶσα βασιλεία ἐφ' ἑαυτὴν διαμερισθεῖσα, ἐρημοῦται, καὶ οἶκος ἐπὶ οἶκον, πίπτει. εἰ δὲ καὶ ὁ σατανᾶς ἐφ' ἑαυτὸν διεμερίσθη, πῶς σταθήσεται ἡ βασιλεία αὐτοῦ» (Λουκ. ια΄ 17-18).

3. Λέτε, Σεβασμιώτατε ἅγιε Περγάμου: «Οἱ Ὀρθόδοξοι πάντα ἔβλεπαν τὸν Πάπα οὐσιαστικὰ σὰν τὸν Ἀρχιερέα τῆς Ρώμης»! Δὲν μᾶς λέτε, ὅμως (κρύβοντας πονηρότατα τὴν Ἀλήθεια) ὅτι πίσω ἀπ’ αὐτὸ τὸν τίτλο τοῦ «Ἀρχιερέα τοῦ Ρώμης» καλύπτεται τὸ Παπικὸ Πρωτεῖο, τὸ ὁποῖο ἀποδέχεσθε καὶ ἔχετε ἐργολαβικὰ ἀναλάβει νὰ τὸ «περάσετε» πάσῃ θυσίᾳ στὸν Ὀρθόδοξο κόσμο! Καὶ λέτε ψέματα, καλέ μας Ἐπίσκοπε. Πότε, ἀλήθεια, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία  ἀποδέχτηκε «ρόλο του Πάπα «ὡς παγκόσμιου πρώτου»; Οὐδέποτε. Ἀλλὰ ξέρουμε (ἐσεῖς κι οἱ παναιρετικοὶ Οἰκουμενιστὲς τῆς φατρίας τοῦ Φαναρίου) μαγειρέψατε κάποια φόρμουλα, ἕνα τρόπο, ὥστε «μὲ τέτοιο τρόπο νὰ εἶναι ἀποδεκτό  (τὸ Πρωτεῖο) ἐπίσης καὶ ἀπὸ τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες». Μιὰ διόρθωση λοιπόν: Ἀπὸ τὶς ἡγεσίες τῶν Οἰκουμενιζόντων Ἐπισκόπων καὶ τῶν ἀδρανούντων ποιμένων, ποὺ σᾶς δίνουν τὴν ἄδεια νὰ ὁμιλεῖτε ἔτσι, κοινωνοῦντες καὶ συλλειτουργοῦντες μὲ σᾶς καὶ τὸν προϊστάμενό σας, καὶ τρέμοντας τὴν ἐτυμηγορίας σας.

 Ὁ Περγάμου ἐν στολῆ μὲ  Πάπα Βενέδικτο καὶ ἀσπαζόμενος τὴν χεῖρα τοῦ Πάπα Φραγκίσκου!!!

4. Ὁμιλεῖτε ὡς Καρδινάλιος τοῦ Πάπα, «σοφολογιώτατε» κ. Ζηζιούλα, παραπλανώντας τοὺς Ὀρθοδόξους, ὅταν λέτε: «Οἱ Ὀρθόδοξοι  βλέπανε τὸ Πάπα ὡς ...ἕνα εἶδος εἐκκλησιαστικοῦ  ἰμπεριαλισμού..., τώρα ὅμως βλέπουμε ὅτι ὑπάρχουν ἐνδείξεις γιὰ τὸ ὅτι ἰσχύει τὸ ἀντίθετο»!!! Τὸ ἀντίθετο ἰσχύει μόνο γιὰ ὅποιον βλέπει μὲ τὰ γυαλιὰ τοῦ Καρδινάλιου, Μητροπολίτα Περγάμου.                     "Πατερικὴ Παράδοση"

Από τον Gianni Valente

BATIKANO

Ο  θεολογικός διάλογος ανάμεσα στην Καθολική και την Ορθόδοξη Εκκλησία ο οποίος ξεκίνησε με στόχο την επίτευξη ολοκληρωμένης μυστηριακής κοινωνίας  διατρέχει  τον κίνδυνο να αναβληθεί  μονίμως. Και ένας από τους κύριους λόγους που συμβαίνει αυτό φαίνεται να είναι οι διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στις  Ορθόδοξες Εκκλησίες και  σημαίνοντες κύκλους στο εσωτερικό της Ορθόδοξης πίστης- το πατριαρχείο Μόσχας  κυριότατα- οι οποίοι αρνούνται  να αναγνωρίσουν έναν  παγκόσμιο αρχιεπίσκοπο ως αρχηγό Εκκλησίας, θεμελιωμένο σε μια κοινή και  κανονική εκκλησιαστική παράδοση.  Αυτός  που χτύπησε τον κώδωνα του κινδύνου δεν ήταν άλλος από τον Μητροπολίτη Περγάμου, Ιωάννη Ζηζιούλα,  πρώην μέλος της Συνόδου για το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης,  συν-Πρόεδρο της Διεθνούς Μικτής Επιτροπής για τον Θεολογικό Διάλογο ανάμεσα στην Καθολική Εκκλησία και τις Ανατολικές Ορθόδοξες Εκκλησίες.

Ο Ζηζιούλας, τον οποίο πολλοί θεωρούν ως τον καλύτερο εν ζωή Χριστιανό Θεολόγο ( το έργο του «Η Εκκλησιολογία της Θείας Ευχαριστίας» χαίρει εκτίμησης και είναι αποδεκτό και από τον Πάπα Φραγκίσκο και από τον προηγούμενό του Βενέδικτο XVI) αποκαθιστά την πίστη στην επερχόμενη συνάντηση στα Ιεροσόλυμα τον επόμενο Μάιο  ανάμεσα στον  Αρχιερέα της Ρώμης και τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Βλέπει την ενότητα ανάμεσα στους Χριστιανούς σαν κάτι παραπάνω από μια συμμαχία ανάμεσα στις ιεραρχίες της Εκκλησίας για τον σχηματισμό ενός «κοινού μετώπου» αντιμετώπισης ηθικών και σεξουαλικών  θεμάτων. Στο μεταξύ η κατεύθυνση που έχει πάρει το θέμα της Ουκρανικής κρίσης εγείρει ερωτήματα/δημιουργεί θέμα ακόμη μια φορά για τον έλεγχο που ασκεί το Πατριαρχείο της Μόσχας πάνω στην πλειονότητα των  Ορθόδοξων ενοριών στην Ουκρανία.  

Πλησιάζει η μέρα της συνάντησης του Πάπα και του Πατριάρχη στα Ιεροσόλυμα. Τι να περιμένουμε απ’ αυτήν;

«Πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό γεγονός. Η συνάντηση  αυτή γίνεται εις ανάμνηση/μνημόσυνο της συνάντησης ανάμεσα στον Πάπα Παύλο VI και τον Αθηναγόρα πριν 50 χρόνια, τότε που ήταν η πρώτη φορά που ένας Πάπας και ένας Οικουμενικός Πατριάρχης συναντήθηκαν από τότε που έγινε το σχίσμα. Ο εναγκαλισμός τους άναψε ελπίδες για μια επερχόμενη ένωση ανάμεσα στην Καθολική και την Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτή η ένωση όμως δεν έγινε ακόμη. Αλλά είναι σημαντικό να δείξουμε στον κόσμο ότι συνεχίζουμε να κινούμαστε υπομονετικά και αποφασιστικά προς αυτή την κατεύθυνση (της ένωσης) και οδεύουμε  για να το πετύχουμε. Δεν έχουμε σταματήσει να το επιδιώκουμε. Γι’ αυτό και η συνάντηση του Φραγκίσκου με τον Βαρθολομαίο δεν θα είναι απλά εις ανάμνηση του αντίστοιχου γεγονότος στο παρελθόν  αλλά  αντιπροσωπεύει και μια πόρτα που ανοίγει στο μέλλον»

Ένα χρόνο μετά την εκλογή του Πάπα Φραγκίσκου ποια  πιστεύεται ότι είναι η επικρατούσα άποψη/εντύπωση των Ορθόδοξων  πιστών και αρχηγών των Ανατολικών Εκκλησιών γι’ αυτόν;    

«Ο Πάπας Φραγκίσκος μας εξέπληξε θετικά, όχι μόνο με το στυλ του, το ταπεραμέντο του, την ταπείνωσή του  αλλά και με τις ενέργειες που κάνει ως Πάπας για να φέρει την Καθολική και Ορθόδοξη Εκκλησία πιο κοντά. Οι Ορθόδοξοι πάντα έβλεπαν τον Πάπα ουσιαστικά σαν τον Αρχιερέα της Ρώμης και ο Πάπας Φραγκίσκος συχνά αναφέρεται σ’ αυτόν τον τίτλο ως ένα τίτλο που του επιτρέπει να ασκήσει το ιερατικό του έργο. Οι Ορθόδοξοι  επίσης  πάντα  βλέπανε το Πάπα ως ένα άτομο που έβαζε τον εαυτό του σε βάθρο και την παπική εξουσία ως ένα είδος εκκλησιαστικού  ιμπεριαλισμού/αυτοκρατορίας  και θεωρούσαν ότι σκοπός του Πάπα ήταν να τους καθυποτάξει και να ασκήσει την εξουσία του πάνω τους. Τώρα όμως βλέπουμε ότι υπάρχουν ενδείξεις για το ότι ισχύει το αντίθετο, αφού για παράδειγμα ο Πάπας έχει αρκετές φορές τονίσει το ότι η Καθολική Εκκλησία μπορεί να μάθει

Ελέησόν με τον παραπεσόντα!

Κυριακὴ της Τυρινής

«Το στάδιον των αρετών ηνέωκται· οι βουλόμενοι αθλήσαι, εισέλθετε» (Τροπάριο των αίνων)

Απόστολος: Ρωμ. ιγ΄ 11 -ιδ΄4

Ευαγγέλιο: Ματθ. στ΄ 14-21

«Στάδιον αρετών», χαρακτηρίζει ο υμνωδός την περίοδο  της Μεγάλης Σαρακοστής, γιατί είναι περίοδος εντονότερου πνευματικού αγώνα και οι αθλητές μπαίνουν ελεύθερα στον πνευματικό στίβο με ετοιμότητα, με δύναμη και προ πάντων  με θέληση να αγωνιστούν. Αν η περίοδος των τριών προηγούμενων Κυριακών του Τριωδίου θεωρηθούν ως περίοδος «προπόνησης» στη βάση των αρετών που είναι η ταπεινοφροσύνη και η μετάνοια, η περίοδος που αρχίζει από αύριο είναι περίοδος διάθεσης και αγωνιστικής πορείας. Αν στον αθλητικό στίβο μπαίνει περιορισμένος αριθμός αθλητών και βραβεύονται μόνο οι τρεις πρώτοι, στον πνευματικό στίβο βραβεύονται όλοι όσοι θα αγωνιστούν «νομίμως» (Β΄ Τιμ. β΄5), ανεξάρτητα από τη σειρά που θα τερματίσουν.

Ο πνευματικός αγώνας επικεντρώνεται σε τρία βασικά σημεία. (1) Στην προσφορά της συγχώρησης στο συνάνθρωπο. (2) Την ειλικρινή και όχι υποκριτική άσκηση και προβολή των αρετών και ιδιαίτερα της νηστείας. Και (3) Την επικέντρωση της προσοχής του ανθρώπου στους πνευματικούς και ουράνιους θησαυρούς οι οποίοι, σε σχέση με τους γήινους είναι άφθαρτοι και αιώνιοι.

Βάση, λοιπόν, και θεμέλιο αυτού του αγώνα είναι

Συνυπεύθυνοι οι Οικουμενισταί, πρωτ. Θεοδώρου Ζήση

Συνυπεύθυνοι οἱ ἀντι-Οικουμενισταὶ

διὰ τὴν κακοποίησιν τῆς Εὐαγγελικῆς Παραδόσεως

καὶ τὴν ἀλλοτρίωση τῆς συνειδήσεως τῶν Ὀρθοδόξων!

                                                                            «Πατερική Παράδοση»

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης

Συνυπεύθυνοι οἱ Οἰκουμενισταὶ

διὰ τὴν κακοποίησιν τοῦ Εὐαγγελίου

καὶ τὴν ἀπώλειαν τῶν ἑτεροδόξων

Γράφει ὁ πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης 

Ὁμότιμος Καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

«Επέτυχαν ἤδη νά μᾶς τσουβαλιάσουν καί νά μᾶς ἐντάξουν στό παμπροτεσταντικό “Παγκόσμιο Συμβούλιο ᾿Εκκλησιῶν”, δηλαδή στό Παγκόσμιο Συμβούλιο Αἱρέσεων καί Πλανῶν» (π. Θ. Ζήζης). 
«Κι ἐμεῖς ἀποδεχόμαστε αὐτὴν τὴν ἐπιτυχία τους!  Ἐπι-κοινωνοῦμε, δηλ. ἐπὶ χρόνια καὶ ἐπισήμως μὲ τὴν αἵρεση, Οἰκουμενιστὲς καὶ Ὀρθόδοξοι!!! Καὶ ἀρνούμαστε  νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ αὐτούς, ἔστω καὶ τὴν ἐσχάτη ὥρα, ὑβρίζομε δέ, ὅσους τὸ πράττουν»! (Π. Συμεών)

1. ῾Ο Παπισμὸς καὶ ὁ Προτεσταντισμὸς διέστρεψαν τὸ Εὐαγγέλιο

Πολλά μέλη τοῦ πληρώματος τῆς ᾿Εκκλησίας ἀγωνιοῦν τόν τελευταῖο καιρό γιά τήν καταστροφική καί ραγδαία ἐξέλιξη τῶν λεγομένων διαχριστιανικῶν σχέσεων τῆς ᾿Ορθοδοξίας πρός τίς δύο μεγάλες αἱρέσεις τῆς Δύσεως, τόν Παπισμό καί τόν Προτεσταντισμό. ῾Η ἀνησυχία τους αὐτή ἔχει ἐκφρασθῆ πολλαχῶς, ἐφέτος δέ μέ τήν σύνταξη τῆς γνωστῆς «Ὁμολογίας Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», ἡ ὁποία, διαδιδόμενη καί ὑπογραφόμενη ἀπό πολλούς, γιά πρώτη φορά ἐνόχλησε καί ἐτάραξε τούς ἐφησυχάζοντας καί καυχωμένους γιά τίς ἐπιτυχίες τους Οἰκουμενιστάς.

῾Η περιρρέουσα πολιτική καί πολιτισμική ἀτμόσφαιρα τῆς παγκοσμιοποίησης τείνει στήν ἐξάλειψη ὄχι μόνον τῶν γεωγραφικῶν ὁρίων μεταξύ τῶν ἐθνῶν, ἀλλά καί στό γκρέμισμα τῶν πνευματικῶν, πολιτιστικῶν καί θρησκευτικῶν ὁρίων. Στόχος καί ὅραμα νά ἰσοπεδωθοῦν οἱ διαφορές καί οἱ ἰδιαιτερότητες, νά ὁμογενοποιηθοῦν οἱ ἄνθρωποι στά πιστεύω τους καί στόν τρόπο ζωῆς, νά δημιουργηθεῖ νέος τύπος ἀνθρώπου, χωρίς πνευματικές ἀνησυχίες καί ὑπερκόσμιες ἀναζητήσεις, ἀλλά προσκολλημένος στή γῆ, στήν ὑλική εὐμάρεια καί εὐημερία.

Αὐτό ἐξυπηρετεῖ δύο συγκεκριμένους στόχους τῶν σχεδιαστῶν· νά καταντήσουν οἱ ἄνθρωποι ὑλικά καταναλωτικά ὄντα, πού θά αὐξάνουν τά ὑλικά καί οἰκονομικά κέρδη τῶν ἐπιχειρήσεων καί θά ὑποδουλώνονται συγχρόνως στήν καθημερινή βιοπάλη γιά τήν ἐξασφάλιση τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, ὁ βαθμός τῆς ἀπόλαυσης τῶν ὁποίων εἶναι στά χέρια τῶν ἰσχυρῶν, ὥστε μέ ἐλεγχόμενες οἰκονομικές κρίσεις ἤ παροχές νά κρατοῦν τούς λαούς πειθήνιους καί ὑπάκουους.

Ὁ δεύτερος ἐμφανής στόχος εἶναι νά θέσουν στό περιθώριο τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ καί τήν Ἐκκλησία, πού ἀποτελοῦν τίς μόνες δυνάμεις ἀντιστάσεως στήν ὑλοκρατία, ὥστε ἡ νέα Οἰκουμένη νά κυβερνᾶται ὄχι ἀπό τόν Χριστό, ἀλλά ἀπό τόν ᾿Αντίχριστο. Μόνον ὁ Χριστός ἐνίκησε