Ο Υπέρμαχος Στρατηγός της Ορθοδοξίας, άγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς

Την Κυριακή 16 Μαρτίου, Β' Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η Ορθοδοξία μας γιορτάζει τη Μνήμη του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης.

     Είναι τόσο μεγάλος Άγιος, Ομολογητής, Πατέρας και Διδάσκαλος της Εκκλησίας που συγκαταλέγεται ως ο Τέταρτος Δεινότατος Θεολόγος μετά τους Τρείς Μεγίστους Φωστήρες Ιεράρχες!

          Είναι ο Πατέρας της Ενάτης Οικουμενικής Συνόδου η οποία μαζί με η 8η Οικουμενική, το 879 επί Μεγάλου Φωτίου:

        * Αποκρύπτονται και αποσιωπώνται συστηματικώς από τα Πανεπιστήμια Θεολογίας και από τους Οικουμενιστές Αρχιερείς μας οι οποίοι ενοχλούνται πολύ από τη σφοδρή αντιπαπική διδασκαλία και δράση του Μεγάλου Φωτίου και του Αγίου Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά.

          * Επιχειρούν διπλωματικά να υπερτονίσουν επί τούτου την διδασκαλία του Αγίου Γρηγορίου περί Ησυχασμού, περί κτιστών ενεργειών και κτιστής χάριτος, για να μας αποπροσανατολίσουν.

          * Αποφεύγουν όπως ο Διάολος το λιβάνι να αναφερθούν στους ιστορικούς, δυναμικούς και θριαμβικούς Αντιπαπικούς του Αγώνες.

      * Αποφεύγουν λίαν υπόπτως μετ' άκρας Θεομπαιξίας οι αθεόφοβοι, να υπογραμμίσουν και να προωθήσουν ως σταθερή Αγιοπατερική Γραμμή το άκρως σημαντικότατο και καθοριστικότατο για την Ορθοδοξότητα και Αγιότητα αυτού του Παμμεγίστου, Ιερωτάτου Ανδρός, το γεγονός ότι, (το υπογραμμίζω):

      ΔΙΕΚΟΨΕ την Μνημόνευση του Λατινόφρονος Πατριάρχου του και έκαμε ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ δίχως να φοβηθεί τις ενορχηστρωμένες, εμπαθείς και συκοφαντικές κατηγορίες οι οποίες μάλιστα εκσφενδονιζόνταν μαζικώς από παντού, ιδίως όπως λένε οι Συναξαριστές από το διεφθαρμένο ιερατείο και τους αθεολογήτους "θεολόγους" ότι δήθεν "τελούσε σχίσμα και δεν έκανε υπακοή στην προϊσταμένη του αρχή..."

        Σας θυμίζει αυτό κάτι σήμερα...;;; Τί έχουν να πουν οι σύγχρονοι και συμβιβασμένοι πια, δήθεν "Αντι-Οικουμενιστές";

          - ΠΟΥ πάει η θέση τους και το οφίκιό τους;

          - ΠΟΥ πάει η ψυχή τους;

        - ΤΙ ΛΟΓΟ θα δώσουν στην Δευτέρα Παρουσία και Παγκοσμία Κρίση;

          Ξέρω, θα μου πείτε, αυτό θα πουν:

          "Ξέρεις, Κύριε... να, το αποφύγαμε για "λόγους... διακρίσεως", το αρνηθήκαμε "προς αποφυγήν σχίσματος", επικαλεστήκαμε "υπακοή στο Γέροντά μας" (λες κι' είν' αυτός ανώτερος από τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά) και απλά περιμέναμε την Σύγκλιση μελλοντικής Συνόδου...."     Καλημέρα κι΄έφεξε!  Καλημέρα Λατινόφρονη Ελλάδα, καλώς ήλθες γύφτισσα μέρα, η φωτίσασα τους εσκοτισμένους και υποδουλωμένους στην Παναίρεση του Οικουμενισμού Πατριάρχες!

       Εύχομαι πραγματικά να ΜΗΝ ακούσουν εν εκείνη τη ημέρα εκείνο το φρικτό και ανατριχιαστικό "ΑΠΕΛΘΕΤΕ απ' ΕΜΟΥ οι κατηρραμένοι εις το ΠΥΡ το εξώτερον...!!!" Ειλικρινά, ΔΕΝ το εύχομαι, για κανέναν!

          Δεν τους συμφέρει όμως τους σημερινούς Αρχιερείς να βγει στη φόρα η πικρή και αυτοκαταδικαστική αλήθεια για την ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ του Αγίου Γρηγορίου διότι έτσι θα αποκαλυφθεί και η δική τους ενοχή, η συμπόρευση δηλαδή, η προώθηση και κοινωνία τους μετά των κοινωνούντων και μνημονευομένων τον Πάπα!

       Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό! ΜΗ περνάει απαρατήρητο! Συνεπάγεται καθαίρεση και επαναφορά στις

Αναγκαία ή υποχρεωτική η απομάκρυνση από αιρετικούς; ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΕΝΤΟΛΩΝ ΛΟΓΩ ΔΥΣΚΟΛΙΑΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΟΥΣ;

Ἀπὸ σχόλιο στὴν ἀνάρτησή μας: «Ὄχι ἀντίδραση δικῆς μας ἐμπνεύσεως στὴν αἵρεση, ἀλλὰ ἐφαρμογὴ τῆς στάσεως ποὺ μᾶς δίδαξαν οἱ Ἅγιοι».

Τὸ Σχόλιο: Να σταματήσει, επιτέλους, αυτό το θέατρο! ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΙ! Όσο αποτειχισμένος είμαι εγώ, άλλο τόσο είστε κι εσείς! Η "αποτειχισή" σας είναι "μαϊμού". Μέχρι να αποτειχιστείτε στ' αλήθεια κλείστε, επιτέλους, το στόμα σας και σταματήστε να ασχολείστε με τους άλλους. Είναι πιό έντιμο».

Βασίλης Κερμενιώτης

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Κύριε, Κερμενιώτη

Χαῖρε ἐν Κυρίῳ

Μὲ ὅσα γράφεις, φαίνεται ὅτι ἀποδέχεσαι τὴν Ἀποτείχιση ὡς ὁδὸ πορείας σὲ καιρὸ αἱρέσεως. Μόνο (κατὰ τὴν γνώμη σου) ἡ ἀποτείχισή μας εἶναι «μαϊμοῦ»!

Μέχρι τώρα μᾶς πολεμούσατε, ἐπειδὴ παρουσιάζαμε τὴν Πατερικὴ διδασκαλία, ἡ ὁποία μιλᾶ γιὰ ὑποχρεωτικὴ Ἀποτείχιση, κι ὄχι προαιρετική, ὅπως ἰσχυρίσθηκαν κάποιοι, ἀπὸ ἕνα σημεῖο καὶ ὕστερα. Διότι (scripta manent, τὰ γραπτὰ μένουν), δεν θυμᾶμαι ἡ ὁμάδα τῆς «Συνάξεως τῶν κληρικῶν καὶ μοναχῶν» (καὶ εἰδικὰ ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, ὁ ὁποῖος ἐπαναλάμβανε ἀπὸ τὸ 2001 τὸ τροπάριο περὶ Ἀποτειχίσεως ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστάς, καὶ τοὺς κοινωνοῦντας μὲ αὐτούς, διότι αὐτὴ ἡ «κοινωνία» μᾶς μολύνει), δὲν θυμᾶμαι νὰ εἶπε κάπου ὅτι ἡ ἀπομάκρυνση εἶναι «προαιρετική»! Προαιρετικὴ ἄρχισε νὰ γίνεται, ὅταν γιὰ κάποιους λόγους ἔγινε συνείδηση ὅτι δυσκολεύονταν πολλοὶ πνευματικοὶ νὰ τὴν ἀκολουθήσουν, ὁπότε πῶς νὰ προτρέψουν πρὸς τοῦτο καὶ τὸ λαό; Ἄρα, λοιπόν, τὸ ἐπιχείρημα περὶ προαιρετικῆς ἀποτειχίσεως (ὅταν ὑπάρχει διαπιστωμένη καὶ κραυγαλέα αἵρεση) ἦρθε μετά!

Δὲν μᾶς εἴπατε ὅμως, ἄν –πέρα ἀπὸ τὸ δίλημμα, ὑποχρεωτικὴ ἢ προαιρετική–, ἂν θεωρεῖτε ΑΝΑΓΚΑΙΑ τὴν Διακοπὴ Μνημοσύνου γιὰ νὰ φύγει ἡ αἵρεση καὶ γιὰ νὰ ἐφαρμόσουμε τὴν σωτήρια Ἐντολὴ Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης περὶ ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς («Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν...»). Καὶ δὲν ἀσχοληθήκατε μὲ αὐτὸ τὸ οὐσιαστικὸ σημεῖο, γιατί ἂν ἀποδεχθεῖτε ὡς ἀναγκαία τὴν ἀποτείχιση, ξέρατε ὅτι θὰ δεχθεῖτε τὸ ἐρώτημα: Ἀφοῦ εἶναι ἀναγκαία, γιατί οὔτε ἐσεῖς τὴν πραγματοποιεῖτε, οὔτε τοὺς ἄλλους ποὺ ἀποφάσισαν νὰ τὴν πραγματοποιήσουν (ἔστω σὲ ἐπίπεδο «μαϊμοῦ») τοὺς ἀφήνετε ἥσυχους; Οὔτε ἐσεῖς «εἰσέρχεσθε (στὸν δύσκολο δρόμο τῆς ἀποτειχίσεως), οὐδὲ τοὺς εἰσερχομένους ἀφίετε εἰσελθεῖν».

(Τί εἶναι ἐκεῖνο, ἀλήθεια, ποὺ σᾶς δυσκολεύει καὶ σᾶς κάνει νὰ ἀσχολεῖστε μὲ ἐλάχιστους ἀδελφούς σας, ἐσεῖς οἱ πολλοί, ποὺ εἶστε κάτω ἀπὸ τὴν σκέπη μεγάλων ὀνομάτων καὶ λόγιων ἀντι-Οἰκουμενιστῶν; Γιατί μπαίνετε ἐπίμονα καὶ σχολιάζετε, σὲ ἕνα μικρὸ ἱστολόγιο;).

Κι ἂν ρωτήσετε, γιατί ἐμεῖς ἀσχολούμαστε μὲ ἐσᾶς, σᾶς ἀπαντοῦμε ὅτι τὸ κάνουμε γιατί ἀλλοιώνετε τὴν ὁδὸ τῶν Ἁγίων, τὴν ὁμόφωνη στάση τους κατὰ τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν, ποὺ εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση, ἡ ἀποτείχιση ἀπὸ αὐτούς, ἡ διακοπὴ Μνημοσύνου. Αὐτὴν τὴν θέση τὴν κατοχύρωσε θαυμάσια ὁ π. Εὐθύμιος στὰ βιβλία του. Τόσο κατοχυρωμένα μάλιστα, ὥστε ὅταν προσπάθησε νὰ τὴν ἀντικρούσει ἡ «προσφιλής» σας Ἱ. Μ. Πειραιῶς, ἔγινε ρεζίλι, τόσο, ὥστε νὰ μὴν ἀνταπαντήσει στὴν καταλυτικὴ κριτικὴ τοῦ π. Εὐθυμίου καὶ νὰ ἀναβάλλει τὴν Ἡμερίδα περὶ Ἀποτειχίσεως, ποὺ ἡ ἴδια προανήγγειλε! Ξέρω, ἐσεῖς τὴν ἀπάντηση τοῦ π. Εὐθύμιου τὴν βρίσκετε «λίγη»! Παρότι στηρίζετε σὲ μελέτη δεκαετιῶν στοὺς Ἁγίους Πατέρες (στὸ Ἅγιο Ὄρος καὶ στὸν κόσμο) καὶ ἀκόμα σὲ μελέτη πλέον τῶν εἴκοσι χρόνων ἐπὶ τῶν ἔργων, ἰδίως, τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου. Τόσο «λίγη» εἶναι ὅμως, ὥστε κανεὶς ἀπὸ τὴν «Σύναξη» δὲν θέλησε νὰ τὴν ἀντικρούσει. Θὰ πεῖτε ὅτι δὲν ἄξιζε. Ναί: «Ἀπορία ψάλτου, βήξ»!

Πέρα ἀπὸ τὰ βιβλία, ὅμως, τοῦ π. Εὐθυμίου, καὶ πρὶν συνδεθῶ μὲ αὐτόν, δημοσιεύτηκε τὸ βιβλίο «Ἡ Πατερικὴ Στάση στοὺς Θεολογικοὺς Διαλόγους», τὸ ὁποῖο μὲ ἑκατοντάδες χωρία μιλᾶ γιὰ τὸ ἴδιο πρᾶγμα. Τὴν ἀπομάκρυνση (ἀποτείχιση) ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, κατὰ τὴν ἐπιταγὴ τοῦ ἀπ. Παύλου: «αἱρετικὸν ἄνθρωπον ...παραιτοῦ». Τότε τὸ διαβάσατε καὶ εἴχατε πεῖ: «αὐτὸ τὸ βιβλίο πρέπει νὰ τὸ μοιράσουμε στοὺς φοιτητὲς τῶν δύο θεολογικῶν σχολῶν»! Τώρα, τὶς Πατερικὲς θέσεις ποὺ παρουσιάζει τὸ βιβλίο αὐτὸ (ἀποσυνδέοντας τὸ ἀπὸ τὸν συγγραφέα του, ὁ ὁποῖος κατ’ ἐσᾶς παρεξέκλινε) τὶς ἀποδέχεσθε ἀκόμα;

Πρόσεξε, ὅμως, μιὰ σκέψη, ποὺ ἴσως βοηθήσει νὰ καταλάβετε τὴν πλάνη σας, ἀφοῦ νομίζω ὅτι ἐκεῖ σκοντάφτετε. Ἄλλο τὸ ξεκαθάρισμα, ποιά εἶναι ἡ πράξη τῆς Ἐκκλησίας σὲ καιρὸ αἱρέσεως (ποὺ ἀναμφισβήτητα εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς) καὶ ἄλλο ἡ δυνατότητα, ἡ ἀντοχή, τὸ κουράγιο, ἡ ἑτοιμότητα κάθε πιστοῦ νὰ τὴν ἐφαρμόσει.

Πράγματι, δὲν εἶναι ἕτοιμος ὁ κάθε πιστὸς νὰ ἐφαρμόσει κάποια πράγματα· εἴτε λόγω ὀλιγοπιστίας, εἴτε ἄγνοιας, εἴτε κακῆς πληροφόρησης, εἴτε οἰκογενειακῶν ὑποχρεώσεων, εἴτε καθοδηγήσεως ἀπὸ πνευματικοὺς ποὺ ἔχουν παραπλανηθεῖ ἀπὸ τὰ ἐπὶ δεκαετίες κηρύγματα τῶν Οἰκουμενιστῶν περὶ Ἐπισκοποκεντρισμοῦ καὶ ὑπακοῆς στὸν Ἐπίσκοπο (τὸν Οἰκουμενίζοντα ἐν προκειμένῳ) κ.ἄ.

Ἄλλο ὅμως ἡ ἀδυναμία μου νὰ ἐφαρμόσω κάτι, καὶ ἄλλο ἡ κακόδοξη προσπάθεια, ἐπειδὴ δὲν μπορῶ νὰ τὸ ἐφαρμόσω, νὰ τὸ βγάζω λάθος! Γιατί ἔτσι βγάζω λάθος τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ποὺ διὰ πολλῶν μίλησαν γιὰ ἀπομάκρυνση ἄμεση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς.

Καὶ γιὰ νὰ σᾶς λύσω μιὰ ἀπορία σας: γι’ αὐτὸ οἱ Πατέρες τῆς «Συνάξεως» δὲν ἀσχολοῦνται μαζί μας· γιατὶ μᾶς ἔδωσαν τὴν «εὐλογία» τους, ὅταν προσωπικὰ τοὺς ἀποκάλυψα στὴν «Σύναξη» τῆς Γατζέας τὴν ἀπόφασή μας νὰ ἀποτειχιστοῦμε. Γιατὶ μᾶς εἶπαν ὅτι κι αὐτοὶ βρίσκονται στὸν ἴδιο δρόμο. Θέμα χρόνου ἦταν καὶ ἡ δική τους ἀποτείχιση. Ἐπειδή, ὅμως, στὴ συνέχεια, δὲν θέλησαν γιὰ τοὺς λόγους τους νὰ βαδίσουν τὸ δρόμο, ποὺ ἕως τότε δίδασκαν ὡς τὸν ἀναγκαῖο καὶ ἐπιβεβλημένο μπροστὰ στὶς ραγδαία ἐπέκταση τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐπέτρεψαν σὲ κάποιους «φίλους τους» νὰ διαβάλλουν τὴν προσπάθειά μας, καὶ ἀνέχτηκαν νὰ μοιρασθεῖ στὴ «Σύναξή» τους ἡ κακόδοξη καὶ κατάπτυστη μελέτη τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς διὰ τῆς ὁποίας (οὔτε λίγο, οὔτε πολύ) μᾶς κατασυκοφαντοῦσε.

Εὔχομαι ὁ ἑορταζόμενος αὔριο –καὶ ἀποτειχισθείς– ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, νὰ μᾶς φωτίζει ὅλους νὰ ἀποδεχόμαστε καὶ νὰ βαδίζουμε τὴν ὁδὸ τῶν Ἁγίων. Εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ ἀκούσουμε κάθε καλοπροαίρετη κριτική σου.

Σημάτης Παναγιώτης

Πρότυπο Αγίου, διδασκάλου του αγώνος κατά των παθών μας και κατά της αιρέσως της εποχής του, καθώς Αποτειχίστηκε από τον Πατριάρχη Καλέκα.

Κυριακή Β΄ Νηστειών, Αγίου Γρηγορίου Παλαμά

 

Πηγή: kantonopou

Του Δημήτρη Μπάτση
 
Την Κυριακή της δεύτερης εβδομάδος της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η Εκκλησία τιμά το πρόσωπο του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης (1297-1359). Η μνήμη του τιμάται και στις 14 Νοεμβρίου, ημέρα της κοίμησής του. Η Εκκλησία τοποθέτησε την μνήμη του, την δεύτερη Κυριακή της Σαρακοστής καθώς η συγκεκριμένη εορτή αποτελεί συνέχεια της Κυριακής της Ορθοδοξίας.
       Στις δύο αυτές Κυριακές της Μεγάλης Σαρακοστής, τιμάμε όσους αγωνίστηκαν εναντίον των αιρέσεων κάτι που καταδεικνύεται από την ανάγνωση του «Συνοδικού» της Ορθοδοξίας στην απόλυση της Θείας Λειτουργίας της πρώτης Κυριακής των Νηστειών καθώς και το ότι την επόμενη Κυριακή τιμά, έναν μεγάλο αγωνιστή της Ορθόδοξης πίστης, τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά. Χαρμόσυνο και πανηγυρικό το ύφος των δύο πρώτων Κυριακών, κάτι που μας βοηθάει στο να εντείνουμε τον πνευματικό αγώνα μας στο στάδιο των αρετών, της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
       Η Εκκλησία μας προβάλλει την προσωπικότητα του Αγίου Γρηγορίου τόσο πολύ καθώς η όλη θεολογική προσφορά του ήταν ιδιαιτέρως σημαντική, κυρίως όμως, η όλη βιοτή του αποτελεί πρότυπο για όλους μας. Αν και γόνος πλούσιας οικογένειας και με ιδιαίτερα αξιόλογη μόρφωση, αφιερώθηκε μαζί με τους αδερφούς του σε νεαρή ηλικία, στον Θεό, στο όρος του Άθωνα, το οποίο έχει καταστεί συνώνυμο της αγιότητας. Εκεί αφοσιώθηκε στη νοερά προσευχή, στην μελέτη της Αγίας Γραφής και των Πατέρων της Εκκλησίας και στην καλλιέργεια των ευαγγελικών αρετών. Καρποί της άσκησής του, ήταν η εμφάνιση σε όραμα της Υπεραγίας Θεοτόκου και του Ευαγγελιστού Ιωάννου, του Θεολόγου, οι οποίοι του εγγυήθηκαν ότι θα τον στηρίζουν στους πνευματικούς του αγώνες.
       Λόγω των πειρατικών επιδρομών αναγκάζεται να μετακινηθεί στην Θεσσαλονίκη και απώτερος σκοπός του, να φύγει και από εκεί για τους Αγίους Τόπους, όμως έλαβε πληροφορία από τον Θεό και δεν αναχώρησε με τη συνοδεία του, αλλά χειροτονείται ιερέας και εγκαθίσταται με τους συνασκητές του στην περιοχή της Βέροιας. Λόγω των πολεμικών συγκρούσεων, οι οποίες ελάμβαναν χώρα εκεί, επιστρέφει στο Άγιο όρος, όπου εγκαθίσταται ως ηγούμενος στην Ιερά Μονή Εσφιγμένου. Ποθώντας την ησυχία και την απαλλαγή από τις μέριμνες, παραιτείται από την ηγουμενία και μεταφέρεται στο ασκητήριο του, στην Μεγίστη Λαύρα.
       Λόγω της εμφάνισης του αιρετικού μοναχού Βαρλαάμ, από την Καλαβρία της Κάτω Ιταλίας, ο οποίος έβριζε τους μοναχούς, χλεύαζε τη νοερά προσευχή και θεωρούσε το Άκτιστο θείο Φως της Μεταμορφώσεως, ως κτιστό, όπως και την θεία χάρη που λαμβάνουμε από τη μετοχή στα μυστήρια, και κατόπιν προσκλήσεως εγκαταλείπει το Άγιο Όρος και μεταβαίνει στην Θεσσαλονίκη, τον Δεκέμβριο του 1337. Εκεί απαντά στις κατηγορίες του Βαρλαάμ και συντάσσει το έργο «Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων». Παρά τις ψευδείς κατηγορίες περί απειθείας και αιρέσεως, του Βαρλαάμ εναντίον του οσίου και του συνόλου των Αγιορειτών πατέρων, οι σύνοδοι του Ιουνίου και Ιουλίου του 1341, στην Κων/πολη, δικαίωσαν τους ησυχαστές πατέρες, τον δε άγιο Γρηγόριο τον επευφήμησαν ως «πρόμαχο ευσεβείας».
     Λίγο αργότερα όμως με τον θάνατο του αυτοκράτορα Ανδρονίκου Γ΄ του Παλαιολόγου, αρχίζουν να αναφύονται έριδες στο θέμα της διαδοχής. Από τη μια μεριά ο δομέστικος Ιωάννης Καντακουζηνός και από την άλλη ο μέγας Δούκας Αλέξιος Απόκαυκος, η αυτοκράτειρα Άννα και ο Πατριάρχης Ιωάννης Καλέκας. Μπροστά στον διαφαινόμενο εμφύλιο, ο άγιος Γρηγόριος πρότεινε ειρηνικές λύσεις για την αποφυγή αιματοχυσίας κάτι που δεν άρεσε στον Πατριάρχη, ο οποίος επεδίωξε να τον προσεταιρισθεί προς όφελος της δικής του πολιτικής παράταξης, μάταια όμως. Αυτό επέσυρε τις συκοφαντίες, την δίωξη και την φυλάκισή του, ενώ ο Πατριάρχης του επέβαλε ακοινωνησία, ακύρωσε τις αποφάσεις των συνόδων του 1341 ενώ χειροτόνησε τον Ακίνδυνο διάκονο και πρεσβύτερο. Ο όσιος όχι μόνο υπέμεινε καρτερικά και αγόγγυστα τις διώξεις, αλλά και συνέχισε να γράφει εναντίον της βαρλααμίτιδος πλάνης.
         Ξαφνικά τα γεγονότα παίρνουν άλλη τροπή, η αυτοκράτειρα πληροφορείται την αντικανονική χειροτονία του αιρετικού Ακινδύνου, και τον φυλακίζει, ενώ παράλληλα τον Μάϊο του 1346, σύνοδος αρχιερέων στην Ανδριανούπολη (Edirne), καθαιρεί όσους βρίσκονται σε εκκλησιαστική κοινωνία με τον Ακίνδυνο. Έτσι κηρύττεται έκπτωτος ο Ιωάννης Καλέκας, και το Μάϊο του 1347, εκλέγεται νέος Πατριάρχης, ο ησυχαστής Ισίδωρος ενώ το καλοκαίρι του ιδίου έτους, εκλέγεται ο άγιος Γρηγόριος αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, στην οποία κυριαρχούσε το χάος λόγω της επικράτησης στην εξουσία μιας ομάδας με αποσχιστικές τάσεις, των Ζηλωτών. Έτσι λόγω της παραπάνω δυσχερούς κατάστασης ο όσιος εισήλθε στην πόλη της Θεσσαλονίκης τον Σεπτέμβριο του 1350 και κατόπιν επέμβασης του αυτοκράτορα Ιωάννη Καντακουζηνού. Στο διάστημα αυτό, των 3 χρόνων, ήταν τοποτηρητής της επισκοπής Λήμνου και εγκαταβιούσε στο Άγιο Όρος.
     Το 1354, κατά τη μετάβασή του στην Κωνσταντινούπολη, αιχμαλωτίστηκε από Οθωμανούς Τούρκους, στην χερσόνησο της Καλλίπολης . Η αιχμαλωσία του διήρκεσε για ένα περίπου χρόνο και στο διάστημα αυτό ταλαιπωρήθηκε πολύ. Οι δεσμώτες του, τον περιέφεραν από πόλη σε πόλη, και σε κάποιες από τις περιηγήσεις του, είχε την ευκαιρία να συναντηθεί με τους προεστούς των ελληνικών κοινοτήτων ενώ επίσης συζήτησε με μουσουλμάνους άρχοντες και θρησκευτικούς λειτουργούς, τις διαφορές της χριστιανικής πίστης από την Ισλαμική θρησκεία. Παρά το ότι κάποιες φορές απειλήθηκε η ζωή του, και βρισκόταν σε εχθρικό περιβάλλον, έδινε ομολογία πίστης, χωρίς να φοβάται, αναπτερώνοντας έτσι το ηθικό και ενισχύοντας την πίστη των εναπομείναντων χριστιανών. Με την καταβολή λύτρων από Σέρβους ή Κροάτες, επέστρεψε στην Βασιλεύουσα όπου αντιπαρατέθηκε τον αντιησυχαστή, Νικηφόρο Γρηγορά, στο θέμα της γνώσεως του Θεού και των θείων ενεργειών.
         Το φθινόπωρο του 1355, επέστρεψε στην Θεσσαλονίκη για να συνεχίσει το ποιμαντικό του έργο, απερίσπαστος πλέον, συντάσσοντας πλήθος συγγραμμάτων. Ύστερα από σοβαρή ασθένεια, κοιμήθηκε στις 14 Νοεμβρίου του 1359 και έκτοτε πρεσβεύει για όλους μας στον Δωρεοδότη Θεό.
        Η Εκκλησία τον προβάλλει και του δίνει τόσο εξέχουσα θέση στη Μεγάλη Σαρακοστή, γιατί δεν δίστασε να δώσει ομολογία πίστεως ενώπιον «αρχών και εξουσιών του αιώνος τούτου». Ομολόγησε την ορθή πίστη, ακόμα και αν συκοφαντήθηκε, φυλακίστηκε, ακόμα και αν τέθηκε η ζωή του σε κίνδυνο. Ομολόγησε την ορθή πίστη ενώπιον του Πατριάρχη Ιωάννη Καλέκα, της Συνόδου, του Βαρλαάμ και του μαθητού του, Γρηγορίου Ακινδύνου, του παπικού λεγάτου Παύλου αλλά και ενώπιον των Οθωμανών Τούρκων και των Χιόνων, όντας αιχμάλωτος.
        Παρά την γενικότερη ρευστότητα των καιρών του, όχι μόνο δεν πρόδωσε την πίστη του για πολιτικούς λόγους ή για άλλα οφέλη, αλλά δεν πρόδωσε και το έθνος του, την πολιτική αρχή στην οποία έδωσε διαβεβαίωση για την αρχιεροσύνη του, δηλ. στους Βυζαντινούς αυτοκράτορες, παρά το ότι ο Σέρβος ηγεμόνας Στέφανος Δουσάν είχε προσπαθήσει παντοιοτρόπως να τον προσεγγίσει και να τον προσεταιριστεί στα πλαίσια της προσπάθειά του για επέκταση της κυριαρχίας του στην υπόλοιπη Μακεδονία καθώς και στα εναπομείναντα τμήματα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.
        Είθε να πρεσβεύει στον Κύριο για όλους μας, να αξιωθούμε να λάβουμε τις χριστομίμητες αρετές του. Αμήν. Γένοιτο.

http://agiosvasileiospeiraiws.blogspot.com/2010/02/blog-post_27.html