Κυριακή του Παραλύτου (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Πηγή: alopsis

(Ευαγγέλιο: Ιωάν. ε' 1-16)

       Μακάριος είναι ο άνθρωπος που υπομένει όλα τα λυπηρά αυτής της ζωής με καρτερία κι ελπίδα στο Θεό. Γι’ αυτόν η κάθε μέρα θα είναι μήνας στον ουρανό, ενώ στον άπιστο θα μοιάζει με χρόνο ολόκληρο. Γιατί ο άπιστος χαίρεται μόνο όταν δεν υποφέρει· κι όταν υποφέρει, το κάνει χωρίς υπομονή κι ελπίδα στο Θεό και δυσανασχετεί.
Μακάριος είναι ο άνθρωπος που δε γογγύζει όταν υποφέρει, αλλ’ εξετάζει τις αιτίες με υπομονή κι ελπίδα στο Θεό. Πού θα βρει τις αιτίες που τον κάνουν να υποφέρει αυτός που πάσχει;

       Θα τις βρει είτε μέσα του είτε στους γονείς του και στους γείτονές του. Ο βασιλιάς Δαβίδ υπόφερε για τις δικές του αμαρτίες. Ο Ροβοάμ για τις αμαρτίες τού πατέρα του, του βασιλιά Σολομώντα. Οι προφήτες υπόφεραν για τις αμαρτίες των συμπατριωτών τους.

Αν αυτός που πάσχει έψαχνε διεξοδικότερα και βαθύτερα τις αιτίες των βασάνων του, πού θα τις έβρισκε; Σίγουρα θα τις συναντούσε στην ολιγοπιστία του προς το Θεό ή σε κάποιο σκοτεινό και κακό πνεύμα, σ’ ένα μαύρο σκοτάδι χωρίς φως ή στη στοργική και θεραπευτική πρόνοια του Θεού. Εδώ θα βρει τις αιτίες που τον κάνουν να υποφέρει εκείνος που ψάχνει διεξοδικότερα και βαθύτερα. Ο Αδάμ κι η Εύα υπόφεραν από την ολιγοπιστία τους στο Θεό· ό δίκαιος Ιώβ από το σκοτεινό και κακό πνεύμα τής πονηρίας· ο τυφλός νέος άνθρωπος, που ο Χριστός άνοιξε τα μάτια του, για τη δόξα τού Θεού και για τη δική του αιώνια ανταπόδοση.

          Ο συνειδητός άνθρωπος είναι λογικό ν’ αναζητήσει τις αιτίες που τον βασανίζουν μέσα του, ενώ ο ανόητος κατηγορεί πάντα τους άλλους. Ο συνειδητός άνθρωπος θυμάται όλες τις αμαρτίες που έκανε από παιδί. Τις θυμάται με φόβο Θεού και περιμένει να πληρώσει γι’ αυτές. Έτσι όταν τον βρουν βάσανα, είτε αυτά προέρχονται από τους φίλους ή τους εχθρούς του, από τους ανθρώπους ή από τα πονηρά πνεύματα, αργά ή γρήγορα θα γνωρίσει τις αιτίες, γιατί τις αναζητεί μέσα του. Ο ανόητος άνθρωπος όμως είναι επιλήσμων, ξεχνά όλες τις αδικίες του. Κι όταν συναντήσει δυσκολίες οργίζεται πολύ και ρωτάει με κατάπληξη: Γιατί εγώ να έχω πονοκέφαλο, γιατί εγώ να χάνω όλα τα λεφτά μου, γιατί τα δικά μου παιδιά να πεθαίνουν; Και με την ανοησία και το μένος που τον δέρνουν, δαχτυλοδείχνει

Ιωάννου Τάτση, Αι νέαι θεολογικαί προκλήσεις της Ακαδημίας Βόλου

Ἄλλη μιὰ κατάδειξη πτυχῶν τῆς παναιρέσεως, ἄλλη μιὰ ἀπόδειξη ὅτι οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς ἐπιμένουν ὁ ἀγώνας νὰ σέρνεται καὶ νὰ παραμένει στὶς προδιαγραφὲς ἑνὸς χαρτοπόλεμου!

Πηγή: "Κατάνυξις"

 Αἱ νέαι θεολογικαὶ προκλήσεις τῆς Ἀκαδημίας Βόλου

• Μετά τήν Μεταπατερικήν θεολογίαν ἐνεπνεύσθησαν τήν άναθεώρησιν τῶν ἱερῶν κανόνων τῆς ἐκκλησίας

Τάτση Ιωάννου

Η ΓΝΩΣΤΗ μικρὴ ἀλλὰ θορυβοῦσα ὁμάδα νεωτεριστῶν θεολόγων καὶ κληρικῶν ἔχει εἰσάγει τὰ τελευταῖα χρόνια νέους καινοφανεῖς ὅρους, γιὰ νὰ περιγράψει τὴν «θεολογία» ποὺ προσπαθεῖ νὰ ἐπιβάλλει στὰ ἐκκλησιαστικὰ καὶ θεολογικά μας πράγματα. Ἐκτός τῆς γνωστῆς στοὺς πολλοὺς «μεταπατερικῆς θεολογίας», οἱ θεολόγοι αὐτοὶ μᾶς ἔμαθαν τὴν «θεολογία τῆς ἑτερότητας», τὴν «φεμινιστικὴ θεολογία», τὴν «θεολογία τῆς πολυπολιτισμικότητας» καὶ τὴν «συναφειακὴ θεολογία» ἢ «θεολογία τῆς συνάφειας». Κάποιοι ἀπὸ τοὺς ὅρους αὐτοὺς ἀποτελοῦν μεταφορὰ στὰ ἑλληνικὰ ἀντίστοιχων ὅρων τῆς προτεσταντικῆς ἢ ἄλλων ὁμολογιῶν «θεολογίας». Τὸ μεῖζον ζήτημα ὡστόσο δὲν βρίσκεται στὴν προέλευση τῶν ὅρων – μολονότι ἔχει καὶ αὐτὴ τὴ σημασία της ἀλλὰ στὸ περιεχόμενο ποὺ αὐτοὶ ἐκφράζουν.

Ἡ πρὸ ὀλίγων ἐτῶν ἐμφανισθεῖσα ἀπὸ τὴν «Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν» τῆς Μητροπόλεως Δημητριάδος «μεταπατερικὴ θεολογία» ἀπεδείχθη ὅτι ἀποτελεῖ αἱρετικὴ ἀπόκλιση, εὐθεῖα ἀμφισβήτηση τῆς διδασκαλίας καί τῆς πείρας τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἡ ὁποία ἐτίθετο ὑπὸ ἀναθεώρηση ἢ καὶ ὑπέρβασή της σὲ ὅσα σημεῖα δὲν «συνέφεραν» τοὺς νεωτεριστὲς κληρικοὺς καὶ θεολόγους. Ὡστόσο παρὰ τὴν θύελλα τῶν ἀντιδράσεων ποὺ ξεσήκωσε ἡ «μεταπατερικὴ θεολογία», οἱ εἰσηγητὲς της ἐπιχειροῦν τώρα νέα «ἀναθεώρηση», αὐτὴ τὴ φορά ὄχι τῶν συγγραμμάτων τῶν Ἁγίων Πατέρων ἀλλὰ τῶν θείων καὶ ἱερῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ «Ἀκαδημία» τοῦ Βόλου διοργανώνει ἀπὸ τὶς 8 Μαΐου συνέδριο μὲ τίτλο «Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καὶ σύγχρονες προκλήσεις» καὶ στὸ ἐνημερωτικὸ σύντομο κείμενο ἀναφέρει:

«Ὅπως κάθε πατερικὸ κείμενο ποὺ ἀποτελεῖ στοιχεῖο τῆς ἐκκλησιαστικῆς παράδοσης, ἔτσι καὶ ὁ κάθε κανόνας προέρχεται ἀπὸ μία συγκεκριμένη ἐποχὴ καὶ ἀπηχεῖ, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ διαχρονικὴ σωτηριώδη ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας, καὶ τὰ συγχρονικὰ χαρακτηριστικά τοῦ τόπου καὶ χρόνου διαμόρφωσής του. Τὸ κεντρικὸ ζήτημα ποὺ τίθεται γιὰ μία ἀκόμη φορά εἶναι, ἐὰν ὑπάρχει ἡ δυνατότητα ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία, ὅσον ἀφορᾶ εἰδικὰ στὴν κανονική της παράδοση, νὰ κατανοηθεῖ καὶ νὰ λειτουργήσει ὄχι μόνο ὡς «παραδοσιακή», μένοντας ἀμετακίνητα πιστὴ στὸ γράμμα μίας ὑποτιθέμενης «παράδοσης», ἀλλὰ καὶ ὡς συναφειακή, ὑπερβαίνοντας τὶς συντεταγμένες ἑνὸς πρὸ-νεωτερικοῦ κοσμοειδώλου, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ τελεσίδικα παρελθὸν γιὰ τὸν χρόνο τῆς Ἐκκλησίας. Τίθεται, λοιπόν, τὸ ἀγωνιῶδες ἐρώτημα κατὰ πόσο, μέσα στὸ ἀναμφισβήτητο κῦρος ποὺ τοὺς περιβάλλει, οἱ κανόνες αὐτοὶ διατηροῦν τὴν ὑπαρκτικὴ δυναμική τους, γιὰ νὰ ἀνταποκρίνονται στὰ αἰτήματα τοῦ ὁλοένα καὶ περισσότερο μεταβαλλόμενου κόσμου».

Οἱ προθέσεις τῶν διοργανωτῶν τοῦ συνεδρίου εἶναι σαφεῖς. Θὰ ἐπιδιώξουν τὴν ὑπέρβαση τῶν ὁριζομένων στοὺς ἱεροὺς Κανόνες, ὥστε νὰ τοὺς καταστήσουν «συναφεῖς» πρὸς τὶς ἀπαιτήσεις τοῦ σύγχρονου κόσμου. Μὲ ἁπλούστερα λόγια, ὁ κόσμος ἄλλαξε, οἱ Κανόνες εἶναι αὐστηροί, οἱ οἰκουμενιστικοὶ μας σχεδιασμοὶ σκοντάφτουν στὶς ἀπαγορεύσεις τῶν Κανόνων γιὰ συμπροσευχὲς καὶ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἡ νηστεία μᾶς φαίνεται πλέον ἀσήκωτο βάρος καὶ γιὰ ὅλα αὐτὰ καὶ ἄλλα ἀκόμη ὀφείλουμε νὰ θέσουμε τοὺς ἱεροὺς Κανόνες στὸ χρονοντούλαπο τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ἱστορίας. Τὰ αἰτήματα τοῦ μεταβαλλόμενου κόσμου δὲν μποροῦν νὰ περιορίζονται ἀπὸ αὐστηροὺς Κανόνες καὶ ἡ πνευματική μας ζωή δὲν μπορεῖ πλέον νὰ παραμένει ἀσκητική, ὅπως αὐτὴ τῶν ἁγίων Πατέρων ποὺ συνέταξαν τοὺς Κανόνες.

Οἱ «συναφειακοὶ» Θεολόγοι καὶ κληρικοὶ εἶναι ξεκάθαρο ὅτι κινοῦνται μὲ περισσὸ θράσος σὲ χώρους ἀντιευαγγελικούς, ἀντιπατερικοὺς καὶ ἀντικανονικούς. Μετὰ τὴν ἀμφισβήτηση τῆς ἁγιοπνευματικῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Πατέρων ἑτοιμάζονται νὰ «ξεπεράσουν» καὶ τὶς ἀποφάσεις τῶν ἁγίων Συνόδων καὶ νὰ «ἀναθεωρήσουν» τὰ προβλεπόμενα στοὺς ἱεροὺς Κανόνες. Ἡ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας μας ὅμως δὲν εἶναι «συναφειακή». Ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας τὸ εἶπε: «Εἰ ἐκ τοῦ κόσμου ἦτε, ὁ κόσμος ἂν τὸ ἴδιον ἐφίλει· ὅτι δὲ ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ ἐστέ, ἀλλ' ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου, διά τοῦτο μισεῖ ὑμᾶς ὁ κόσμος» (Ἰω. 15,19). Γιατί λοιπὸν σπεύδουμε νὰ προσαρμόσουμε τὴ θεολογία μας στὶς ἀπαιτήσεις τοῦ σύγχρονου κόσμου; Γιὰ νὰ μᾶς ἀγαπᾶ ὁ κόσμος; Τότε ὅμως δὲν θὰ ἁγιάσει ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ θεολογία Της τὸν κόσμο, ἀλλὰ ὁ κόσμος θὰ ὁδηγήσει στὴν ἐκκοσμίκευση τῆς θεολογίας.

Πέραν τῆς ἐκκοσμικευμένης, χλιαρῆς, ἀντιασκητικῆς ζωῆς καὶ θεολογίας ποὺ πρεσβεύουν οἱ «συναφειακοὶ» θεολόγοι εἶναι φανερὸ ὅτι ὑπηρετοῦν, σὲ θεωρητικὸ ἐπίπεδο, τὸν οἰκουμενιστικὸ βηματισμὸ ὑψηλόβαθμων κληρικῶν. Οἱ φιλίες μεταξὺ τῶν δύο ὁμάδων εἶναι γνωστὲς σὲ ὅλους, ἀλλὰ ἐδῶ πρόκειται γιὰ βαθύτερο καὶ ἐπικινδυνότερο σχεδιασμό. Ὡς γνωστὸν ἤδη προαναγγέλθηκε καὶ προετοιμάζεται ἡ σύγκληση τῆς λεγόμενης «Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδοξίας» τὸ 2016. Καὶ εἶναι γνωστὸ ὅτι στὴ Σύνοδο αὐτὴ θὰ ἐπιδιωχθεῖ ἀναθεώρηση τῶν προβλέψεων τῶν ἱερῶν Κανόνων γιὰ τὶς σχέσεις μὲ τοὺς αἱρετικοὺς ἑτεροδόξους. Τοῦτο γιατί οἱ οἰκουμενιστὲς γνωρίζουν πὼς ἡ συμμετοχή τους σὲ συμπροσευχές, τακτικὴ ποὺ ἔχουν πλέον καθιερώσει, ἀπαγορεύεται ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς Κανόνες. Ἀκούγεται μάλιστα ὅτι ἴσως ὑπάρξουν καὶ ἀλλαγὲς στὶς προβλέψεις γιὰ τὴ νηστεία, καὶ ἀσφαλῶς ὄχι γιὰ αὐστηροποίησή της. Οἱ «συναφειακοὶ» θεολόγοι σπεύδουν λοιπὸν νὰ «ἀνακαλύψουν» τὰ στοιχεῖα τῶν Κανόνων ποὺ ἐπιδέχονται «βελτίωσης», «ἀναθεώρησης» καὶ «ὑπέρβασης». Τέτοιες ὅμως θεολογικὲς «ἀνακαλύψεις» ὁδηγοῦν μακράν τῆς ἁγιοπατερικῆς παραδόσεως, πείρας καὶ διδαχῆς καὶ τοιουτοτρόπως μακράν τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ κατέστηκε σκεύη ἐκλογῆς τοὺς Ἁγίους Πατέρες.

Ὑπάρχει καὶ μία ἀκόμη σημαντικὴ παράμετρος τοῦ ὅλου ζητήματος. Οἱ Ἱεράρχες ποὺ πρωτοστατοῦν τῶν ἀνωτέρω «συναφειακῶν» νεωτερισμῶν εἶναι συγκεκριμένοι. Ἀτυχῶς αὐτοὶ οἱ ἴδιοι φαίνεται πὼς θὰ συμμετάσχουν ἐνεργὰ τόσο στὸ ἔργο τῆς Διορθοδόξου Ἐπιτροπῆς ποὺ θὰ προετοιμάσει τὴ «Μεγάλη Σύνοδο» ὅσο καὶ σὲ αὐτὴ τὴν ἴδια τὴ «Μεγάλη Σύνοδο». Οἱ ἴδιοι ἀποτελοῦσαν ἄλλωστε τὴ συνοδεία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου στὶς ἐργασίες τῆς Συνάξεως τῶν Προκαθημένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ποὺ πραγματοποιήθηκε τὸν περασμένο Μάρτιο στὴν Κωνσταντινούπολη. Εἶναι ἐπιτακτικὴ ἡ ἀνάγκη τῆς παρέμβασης ἐντός τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ μέλη της, ἀγωνιστὲς παραδοσιακοὺς Ἱεράρχες ποὺ οἱ ἴδιοι θὰ πρέπει νὰ ἀναλάβουν ἐνεργὸ δράση ἐκπροσωπώντας τὴν Ἐκκλησία μας στὸ προπαρασκευαστικὸ ἀλλὰ καὶ στὸ κυρίως ἔργο τῆς «Μεγάλης Συνόδου». Ἂν ἀφήσουν ἐλεύθερο τὸ πεδίο στοὺς γνωστοὺς συνεπισκόπους τους, θὰ βρεθοῦμε ὁπωσδήποτε μπροστὰ σὲ δυσάρεστες ἐξελίξεις καὶ νέους κλυδωνισμοὺς τοῦ πλοίου τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ορθόδοξος Τύπος, α.φ. 2021, 9 Μαΐου 2014

Ὁ κ. Τάτσης μιλᾶ γιὰ «ἀγωνιστὲς παραδοσιακοὺς Ἱεράρχες ποὺ οἱ ἴδιοι θὰ πρέπει νὰ ἀναλάβουν ἐνεργὸ δράση»!

Ἀπευθύνεται λοιπόν σὲ Ἱεράρχες τόσο «παραδοσιακοὺς» καὶ τόσο «ἀγωνιστές», ποὺ παρίστανται στὴν ὑποδοχὴ τοῦ ἀρχηγέτη τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Πατρ. Βαρθολομαίου μὲ τιμὲς «Ἁγίου» («Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου»), καὶ ἐπικοινωνοῦν καὶ συλλειτουργοῦν μετ’ αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ μετὰ τοῦ «συναφειακοῦ» καὶ «μεταπατερικοῦ» Δημητριάδος Ἰγνατίου, ἀποκαλώντας τον «ἐκλεκτὸ τοῦ Θεοῦ»!!! (ρήση τοῦ Πειραιῶς Σεραφείμ!).

Καὶ πῶς εἶναι «ἀγωνιστὲς καὶ παραδοσιακοί», ἀφοῦ δὲν ἔχουν ἀκόμα ἀναλάβει ἀγώνα κατὰ τὴν Ἱεροκανονικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἀπομάκρυνση δηλ. καὶ μὴ ἐπικοινωνία τουλάχιστον ἀπὸ τοὺς ἐπίμονα διδάσκοντας καὶ προωθώντας τὴν ἐσχατολογικὴ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ;

Περιμένουν ἀπὸ τὸν κ. Τάτση (αὐτοὶ οἱ "ἀγωνιστὲς" στρατηγοὶ ἀπὸ ἕνα στρατιώτη λαϊκό) νὰ τοὺς ὑπενθυμίσει τὸ καθῆκον τους;

ΤΑ ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΑ ΠΕΡΓΑΜΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ (Ζηζιούλα) ΚΑΙ Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ

Ἡ «ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ» τοῦ Δημητριάδος Ἰγνάτιου κρύβεται; Δὲν ΚΡΥΒΕΤΑΙ.

Τίμησε καὶ πάλι τὸν Περγάμου κ. Ἰωάννη Ζηζιούλα, ποὺ χαρακτήρισε ως «τον σημαντικότερο Θεολόγο της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην εποχή μας»!

Καὶ ὁ κ. Ζηζιούλας τὸν ἀντάμειψε μὲ ἕνα ...«θεολογικότατο» λόγο!

Ἡ ἐρώτησή μας ἐπαναλαμβάνεται:

Ἄλλαξε κάποια ἀπὸ τὶς αἱρετικὲς θέσεις του ὁ κ. Ζηζιούλας; Ἀπετάξατο τὴν αἱρετικὴ «βαπτισματικὴ θεολογία»;

Ο Ζηζιούλας καταφιλεῖ τὴν χεῖρα τοῦ Πρώτου!

Τὴν θεολογία τῶν «ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν»; Τὴν «εὐχαριστιακὴ θεολογία»; Ὄχι ἀσφαλῶς. Κάποιες θέσεις του ἐπανέλαβε στὸ χθεσινὸ κήρυγμα!

Παραθέτουμε πάλι συγκεκριμένα αἱρετικότατα κείμενά του:

1. Γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὸ προωθούμενο «ὀρθοδοξοποιημένο» Πρωτεῖο τοῦ Πάπα, μᾶς διδάσκει τὴν κακόδοξη θεωρία ὅτι μέσα στὴν Ἁγία Τριάδα ἔχουμε «διαβάθμηση»! Εἶπε τὴν 23 Φεβρουαρίου 2008 στὴν Θεολογικὴ Ἀκαδημία Βόλου: 

«Ὁ πρῶτος λοιπὸν αὐτομάτως γεννᾷ τὴν Ἱεραρχία. Ὀντολογικὰ ἡ Ἱεραρχία ὑπάρχει καὶ στην Ἁγ. Τριάδα. Ἡ πηγή, ἡ Ἀρχή, εἶναι ὁ Πατήρ, ἀπὸ ’κεῖ πηγάζουν τὰ πρόσωπα τῆς Ἁγ. Τριάδος. Στὴν Ἁγία Τριάδα, λοιπόν, ἔχουμε μία διαβάθμιση, δὲν ἔχουμε αὐτόματη συνύπαρξη, ἀλλὰ ἔχουμε ὕπαρξη ἡ ὁποία μεταφέρεται ἀπὸ τὸν ἕναν στὸν ἄλλον. Ἐὰν βάλουμε τὰ πρόσωπα νὰ ἐμφανίζονται ἔτσι ταυτόχρονα, τότε καταργοῦμε τὴν ἔννοια τῆς αἰτιότητος. Ἡ αἰτιότητα δὲν εἶναι κάτι ποὺ μποροῦμε νὰ παραβλέψουμε».

Πέρασαν ἀπὸ τότε 6 χρόνια. Ἐζητήθησαν ἐξηγήσεις γιὰ τὴν κακοδοξία αὐτὴ ποὺ μᾶς γυρίζει πίσω στὸν Ἀρειανισμό, ἀλλὰ δὲν ἀπάντησε.

2. Δίδαξε ἀκόμα ὁ κ. Ζηζιούλα γιὰ τὸν Ἐπίσκοπο στὴν Πάτρα; Ὅτι οἱ πιστοὶ «δὲν μποροῦμε νὰ παρακάμψουμε τὴν εἰκόνα καὶ νὰ φθάσουμε ἀπευθείας στὸ πρωτότυπο», τὸν Χριστό, παρὰ μόνο διὰ τοῦ Ἐπισκόπου. 

«Μὲ ἄλλα λόγια δὲν μποροῦμε νὰ προσευχόμεθα ἀπευθείας στὸ Χριστό, ἀλλὰ πρέπει νὰ παρεμβάλλεται ἡ εἰκόνα του, ὁ Ἐπίσκοπος»! Διαφορετικὰ «ἡ ἐπικοινωνία μας μὲ τὸ Θεὸ παρακάμπτει τὸν ἀνθρωπο καὶ πραγματοποιεῖται μέσῳ τῆς φαντασίας»! (περιοδικὸ “Διάβαση”, Ἱερᾶ Μητρόπολις Περιστερίου τεῦχος 54^ο, 2005).

Κάποιος θὰ πεῖ: Μὲ τί κάθεσθε κι ἀσχολεῖσθε! Ἐδῶ ὁ Δημητριάδος δὲν ὀνομάζει οὔτε τοὺς Παπικοὺς,  αἱρετικούς, θὰ ὀνομάσει τὸν Δημητριάδος;

Ἀσφαλῶς ἡ ἀναφορὰ δὲν γίνεται γιὰ τὸν ἀμετανόητο (ἕως τώρα) Δημητριάδος, ἀλλὰ ὅσους θεωροῦν τὸν ἑαυτό τους ἀντι-Οἰκουμενιστή, ἢ Ὀρθόδοξο, ἀλλὰ «ἀποδεικνύουν» πόσο «ὀρθόδοξοι» εἶναι ἐπικοινωνώντας μὲ τὸν Δημητριάδος Ἰγνάτιο Γεωργακόπουλο, μὲ τὸν Μεσσηνίας Χρυσόστομο Σαββᾶτο, μὲ τὸν Σύρου Δωρόθεο, μὲ τὸν Αἰγιαλείας Ἀμβρόσιο, μὲ τὸν Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα (τὸν πράγματι καὶ «σημαντικότερο αἱρετικὸ Θεολόγο της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην εποχή μας»), τὸν Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖο Ἀρχοντώνη!

Πηγή: Ρομφέα.

Ονομαστήρια Μητροπολίτη Περγάμου

 

Αρχιερατικό Συλλείτουργο τελέστηκε την Πέμπτη 8/5 στον Ιερό Ναό Παμμεγίστων Ταξιαρχών Σέσκλου. Προέστη ο εορτάζων Σεβ. Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ιωάννης, τον οποίον πλαισίωσε ο οικείος Ποιμενάρχης κ. Ιγνάτιος, παρουσία πλήθους πιστών.

Προσφωνώντας τον Σεβ. Περγάμου ο κ. Ιγνάτιος, τον χαρακτήρισε ως «τον σημαντικότερο Θεολόγο της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην εποχή μας» και ευχήθηκε «να σας χαράζει ο Θεός Χρόνια Πολλά, με υγεία και δύναμη, για να συνεχίζετε την τόσο ουσιαστική παρουσία και μαρτυρία σας στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά και σε ολόκληρο τον Χριστιανικό κόσμο».

Από τη μεριά του ο Σεβ. κ. Ιωάννης εξέφρασε τη χαρά του για την εκ νέου παρουσία του στην Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος, την οποία χαρακτήρισε «υπόδειγμα Τοπικής Εκκλησίας για όλη την Ορθοδοξία», καθώς και τον θαυμασμό του για τον περικαλλή Ναό του Σέσκλου, «ένα αριστούργημα τέχνης της παραδόσεώς μας κάτι το οποίο θα ζήλευαν πάρα πολλές επαρχίες της Ελλάδος».

Στη συνέχεια ο κ. Ιωάννης αναφέρθηκε στον Άγιο Ευαγγελιστή Ιωάννη, επισημαίνοντας ότι «είναι ο κατεξοχήν Θεολόγος, ο πρώτος που πήρε αυτόν τον τίτλο του Θεολόγου… διότι αυτός μας απεκάλυψε τα μυστήρια της υπάρξεως του ίδιου του Θεού, τί είναι ο Θεός μέσα στην ίδια Του την ύπαρξη. Μας απεκάλυψε ότι είναι Αγία Τριάς και μας απεκάλυψε, επίσης, το σημαντικότατο, ότι είναι αγάπη στην ίδια Του την ύπαρξη ως Τριαδική ύπαρξη, ως Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Τρία Πρόσωπα δεμένα μαζί τους με την αγάπη. Είναι ο Θεός της αγάπης, ο οποίος είναι και Εκείνος που μας απέστειλε τον Υιό Του για να μας δείξει την αγάπη Του. Και γι’ αυτό ο Ιωάννης ο Θεολόγος είναι ο μαθητής της αγάπης και γνωρίζει ότι ο Θεός είναι αγάπη, όχι μόνο διότι πήρε μία αποκάλυψη από το Θεό, αλλά διότι συνδέθηκε με το πρόσωπο του Χριστού με έναν ιδιαίτερο τρόπο… ανέπεσε εις το στήθος του Κυρίου, κατά τον Μυστικό Δείπνο και λένε οι υμνογράφοι μας ότι από εκεί άντλησε τη Θεολογία. Την έχει δηλ. παρμένη απευθείας από την καρδιά της αγάπης του Θεού που είναι ο Χριστός. Σκύβοντας πάνω στο στήθος του Κυρίου πήρε το νόημα της Θεολογίας, διότι πήρε το νόημα της αγάπης. Η αγάπη είναι ο μόνος τρόπος για να πλησιάσουμε και να γνωρίσουμε το Θεό. Δεν πλησιάζουμε το Θεό με το μυαλό μας, ούτε με τη λογική μας, αλλά Τον πλησιάζουμε με την αγάπη, με την καρδιά…».

Στη συνέχεια ο Σεβ. Περγάμου τόνισε ότι «ο ιδιαίτερος σύνδεσμος του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου με το πρόσωπο του Χριστού είναι και ο τρόπος με τον οποίο και εμείς μπορούμε να συνδεθούμε με την αγάπη του Θεού. Και αυτό μας οδηγεί σε ένα άλλο μεγάλο μυστήριο, ότι ο Θεός την αγάπη Του δεν την έδειξε απλώς σαν ένα συναίσθημα, αλλά την έδειξε συμμετέχοντας στη ζωή μας σωματικά. Και γι’ αυτό μας άφησε και πίσω Του ο Χριστός ένα Μυστήριο για να μπορούμε και εμείς να δείχνουμε την αγάπη μας προς Το Θεό, όχι απλώς με το συναίσθημά μας, αλλά και με το ίδιο το σώμα μας, να ενούμεθα σωματικά με το Θεό. Και αυτό είναι το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Όταν κοινωνούμε, γίνεται αυτό που λέει ο Άγιος Ιωάννης, ότι γνωρίζουμε, πλέον, το Θεό όχι γιατί ακούσαμε για το Θεό, όχι απλώς γιατί Τον είδαμε στο Πρόσωπο του Χριστού, αλλά γιατί Τον ψαύσαμε. Το σώμα μας, οι αισθήσεις μας μετέχουν στο Θεό. Μεγαλύτερη ευλογία δεν υπάρχει από αυτήν. Καμία θρησκεία και κανένας Θεός δεν προσφέρει τον εαυτό του για να ενωθεί σωματικά μαζί μας. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει κανένα Μυστήριο μεγαλύτερο από τη Θεία Ευχαριστία. Ούτε άλλος δρόμος υπάρχει ανώτερος για να ενωθούμε με το Θεό. Αυτός είναι ο ύψιστος δρόμος, διότι σε αυτόν τον δρόμο συναντούμε το Θεό με το ίδιο το σώμα μας, μετέχει το σώμα μας…».

Στη συνέχεια ο Σεβ. κ. Ιωάννης χαρακτήρισε τον Άγιο Ιωάννη «Θεολόγο του Σταυρού… Έζησε το Σταυρό του Χριστού μέχρι την τελευταία στιγμή. Δεν εγκατέλειψε το Σταυρό του Χριστού. Και μας δείχνει, με αυτόν τον τρόπο, ότι όταν θέλουμε να λέμε ότι αγαπούμε το Θεό πρέπει να είμαστε έτοιμοι να σηκώσουμε το Σταυρό που σήκωσε ο Χριστός. Να μην εγκαταλείψουμε το Σταυρό. Όταν έρθουν οι δοκιμασίες, όταν έρθουν οι θλίψεις, όταν όλα φαίνονται ότι τελειώνουν, όπως τελείωναν όλα στον Σταυρό και έφυγαν οι μαθητές, ο Ιωάννης μένει εκεί για να μας πει, όχι μη φεύγετε από το Σταυρό, μη φεύγετε από τις θλίψεις. Εδώ είναι ο ίδιος ο Θεός, εδώ είναι η αγάπη του Θεού. Είναι μαζί σας, συμμετέχει στις θλίψεις σας, στις αγωνίες σας…».

Συνεχίζοντας την προσέγγισή του στο πρόσωπο του Ευαγγελιστού Ιωάννου, ο Σεβ. Περγάμου τον χαρακτήρισε και «Θεολόγο της Παναγίας μας. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Ο Κύριος πάνω στο Σταυρό ανέθεσε τη μέριμνα και την προστασία της Παναγίας στον Ιωάννη: γύναι, ιδού ο Υιός σου και προς τον Ιωάννη: ιδού η μήτηρ σου. Έτσι ο Ιωάννης συνδέεται και με τον κόσμο της Παναγίας. Και τί μας δείχνει αυτό ; Ότι αν θέλουμε να συνδεθούμε με το Χριστό δεν αρκεί απλώς να συνδεθούμε με το Σταυρό Του. Πρέπει να συνδεθούμε και με την Παναγία μας, κάτι που διάφοροι αιρετικοί, Προτεστάντες κ.λπ. το έχουν ξεχάσει, ότι χωρίς την Παναγία δεν υπάρχει Χριστός…».

Τέλος, ο Σεβ. κ. Ιωάννης χαρακτήρισε τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο «Θεολόγο των χαμένων πατρίδων μας… κάθε φορά που γιορτάζουμε τον Άγιο Ιωάννη το Θεολόγο, γιορτάζουμε και όλη την Μ. Ασία. Γιατί εκεί όχι μόνο δίδαξε, αλλά εκεί άφησε το τίμιο σώμα Του. Εκεί ετάφη. Και σε μεγάλη ηλικία, λέει η παράδοση, περιήρχετο τη Μ. Ασία και έλεγε μόνο δυο λέξεις: αγαπάτε αλλήλους...». Ζήτησε, επίσης, τις προσευχές του λαού «να στηρίζει ο Θεός το Οικουμενικό Πατριαρχείο μας, τον Πατριάρχη μας. Αυτό τον θεσμό, ο οποίος επί αιώνες δοκιμάζεται και παρά ταύτα αντέχει. Και αντέχει χάρη στην αγάπη και στις προσευχές των απανταχού Ορθοδόξων και μάλιστα, των Ελλήνων Ορθοδόξων».