Χθὲς
τιμήσαμε τὴν μνήμη τοῦ ἁγίου Γερμανοῦ, ποὺ ἦταν Πατριάρχης
Κωνσταντινουπόλεως κατὰ τὴν ἔναρξη τῆς αἱρέσεως τῆς Εἰκονομαχίας.
Ἐπειδὴ
«τιμὴ μάρτυρος μίμηση μάρτυρος» καὶ ἐπειδὴ
οἱ σύγχρονοι Ἐπίσκοποι μιμοῦνται ἔμφοβοι τὸ ἦθος τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν Πατριαρχῶν καὶ Ἐπισκόπων καὶ ὄχι τῶν Ἁγίων, ἀρκούμενοι μόνο νὰ
χοροστατοῦν μεγαλοπρεπῶς στὶς Ἀκολουθίες τῶν Ἁγίων, παρουσιάζουμε, ὡς ἄλλο ΚΑΘΡΕΠΤΗ ἡλιόφωτο, κάποια στοιχεῖα
ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ Ἁγίου Γερμανοῦ, ὥστε νὰ καθρεπτίσουν
ἐκεῖ τὸν ἑαυτό τους, μήπως καὶ οἱ ἴδιοι θελήσουν νὰ ἀλλάξουν πορεία, ἀλλὰ καὶ
μήπως οἱ ὡς πρόβατα ἐπί σφαγὴν ἀκολουθοῦντες πιστοί, ἀντιληφθοῦν ποῦ τοὺς ὁδηγοῦν
οἱ σύγχρονοι Ἐπίσκοποι.
Ὅλοι δέ,
συνειδητοποιώντας ὅτι καθημερινὰ τὰ γεγονότα μᾶς ὁδηγοῦν στὰ ἔσχατα (τὰ δικά μας καὶ τοῦ κόσμου), νὰ μιμηθοῦμε αὐτὸν ποὺ ἔγινε «ἔργῳ
καὶ λόγῳ ὁμολογητὴς τῆς ἀληθείας ...καὶ μάλα πρὸ τῆς τοῦ καιροῦ κλήσεως προαιρούμενός τε καὶ πιστευόμενος, ἐραστὴς
τοῦ δικαίου..., πληρωτὴς εὐσεβείας ὡς καὶ θανάτου διὰ
ταύτην καταφρονεῖν, παιδευτὴς ἡσυχίας ὡς πάντα τιθέναι δεύτερα
τοῦ μόνως μόνῳ θεῷ διὰ τῆς ἐπιπόνου καὶ ἐμμόνου συγγίνεσθαι προσευχῆς».
Ἡ ἱστορία τοῦ ἁγίου
Γερμανοῦ εἶναι σχετικῶς γνωστή, ἀλλ’ ἐπίσης εἶναι γνωστὴ καὶ ἡ ἀπείθια τῶν συγχρόνων Ἐπισκόπων
καὶ ποιμένων νὰ ἀποδεχθοῦν τὴν ἐκκλησιαστικὴ Παράδοση ποὺ ὁ Ἅγιος ἐφάρμοσε καὶ ἐμπράκτως
δίδαξε.
Ὁ Λέων Γ΄ ὁ Ἴσαυρος ἐπεχείρησε
νὰ καταργήσει τὴν Παράδοση περὶ τῆς τιμητικῆς προσκυνήσεως τῶν Ἁγίων Εἰκόνων. Πρὶν
ὅμως «ἐπέμβει
εἰς τὸ ζήτημα τῶν Εἰκόνων» ἀντελήφθη ὅτι τὶς θέσεις του «συνεμερίζοντο
καὶ πολλοὶ κληρικοί». Μάλιστα «τρεῖς ἐπίσκοποι τῆς Μ. Ἀσίας ἐξεδηλώθησαν ἀνεπιφυλάκτως
ὑπὲρ τῶν θέσεών του» (Φειδᾶς Βλ., Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία, Πανεπιστημιακαὶ
Παραδόσεις, 1973, σελ. 20).
Πρὸς ἐπιβολὴ τῶν θέσεών του ἐπεχείρησε νὰ
προσεταιρισθεῖ ὅσους ἠδύνατο ἀπὸ τοὺς ἀνώτατους ἄρχοντες καὶ ἀπὸ τὸν κλῆρον, ἀπειλώντας
μὲ διώξεις καὶ τιμωρεῖες ὅσους δὲν δέχονταν τὶς κακόδοξες θέσεις του.
Ὁ Πατριάρχης Γερμανὸς
βέβαια, «ἀπέκρουσε τὰς θέσεις τοῦ Λέοντος... καὶ ἠναγκάσθη νὰ παραιτηθῇ, ἀλλὰ συγχρόνως
ἀπεδοκίμασε τὴν βασιλικὴν παρέμβασιν εἰς ζητήματα πίστεως» (ὅπ. παρ.,
σελ. 21-22).
Δὲν θέλησε νὰ παραμείνει στὸν θρόνο ὁ Ἅγιος, μὲ τὴ δικαιολογία ὅτι τὸ κάνει κατ’ Οἰκονομίαν, ἀνεχόμενος τὶς κακόδοξες θέσεις τοῦ Λέοντος καὶ ὅσων τὶς εἶχαν ἀποδεχθεῖ, μὲ σκόπο νὰ προσφέρει τάχα στὸν λαὸ πνευματικὸ ἔργο, ὅπως κάνουν οἱ σύγχρονοι Ἐπίσκοποι! Διότι ἡ παραμονὴ στὸν
Πατριαρχικὸν θρόνο, χωρὶς τὴν καταγγελία