Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΙΣΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ από τον άγ. Ιουστίνο (Β΄ Μέρος)

ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΙΕΡΑΝ ΣΥΝΟΔΟΝ

ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ

(Ὅπως δημοσιεύτηκε στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» τοῦ 1978)

Ἐπιλεγμένα ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ Ὑπόμνημα:

"Αἱ σημεριναὶ «ἐκκλησιαστικαὶ "ἀντιπροσωπεῖαι" καὶ οἱ "ἀντιπρόσωποι" τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἢ τῆς Μόσχας ἐνασχολοῦνται καὶ κόπτονται περὶ τὸ σχολαστικο-προτεσταντικὸν θεματολόγιον καὶ ἐμφανίζονται "ὡς ἀρχηγοὶ καὶ ἐκπρόσωποι" τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τὸν κόσμον... Διότι, ποῖον ἀκριβῶς "ἀντιπροσωπεύουν" αἱ "ἀντιπροσωπεῖαι" αὗται εἰς τὴν Γενεύην καὶ ἀλλαχοῦ; Ποίας Ἐκκλησίας καὶ ποῖον λαὸν τοῦ Θεοῦ ἐκπροσωποῦν;...

Θὰ καταστῇ δυνατὴ τώρα, ἡ παρουσία καὶ ἡ ἐκδήλωσις τοῦ αὐτοῦ μαρτυρικοῦ πνεύματος εἰς τὴν ἑτοιμαζομένην Σύνοδον, ὥστε νὰ σκέπτηται αὕτη καὶ νὰ φρονῇ ὄντως ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι καὶ νὰ ἀποφασίζῃ τῷ ὄντι κατὰ Θεὸν καὶ οὐχὶ κατὰ ἄνθρωπον; Ἢ μήπως θὰ "ἀντιπροσωπευθοῦν" ἁπλῶς ὑπὸ τῶν διωρισμένων "ἀντιπροσωπειῶν", καὶ τὸν κύριον λόγον θὰ ἔχουν ἀκριβῶς οἱ μὴ ἐλεύθεροι ἀπὸ τὰς ἐπιδράσεις τοῦ κόσμου;

Δὲν εἶναι λοιπὸν ὅλα αὐτὰ ἐπαρκὴς ἀπόδειξις καὶ τεκμήριον, ὅτι εἰς τὴν ἑτοιμαζομένην Σύνοδον δὲν θὰ καταστῇ δυνατὸν νὰ ὁμιλήσῃ καὶ νὰ ἐκδηλωθῇ ἡ ἐκκλησιαστικὴ συνείδησις τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος (ἐφ’ ὅσον καὶ αὐτὸς ὁ λαὸς καὶ οἱ πραγματικοὶ ποιμένες του  "ἀντιπροσωπεύονται" ὑπὸ ἄλλων), ἀλλ’ ὅτι θὰ ἐμποδισθῇ τὸ πλήρωμα καὶ θὰ ἀποκλεισθῇ;

Ἓν ἄλλο ἐρώτημα: κατὰ πόσον εἶναι εὐαγγελικόν... νὰ συνέρχωνται εἰς "Συνόδους" διὰ νὰ λύσουν τὸ πρόβλημα "τίς αὐτῶν δοκεῖ εἶναι μείζων" καὶ πρῶτος (Λουκ. κβ΄ 24)· καθ’ ἣν στιγμὴν ζητεῖ ὁ Σατανᾶς οὐχὶ μόνον τὸ σῶμα, ἀλλὰ καὶ τὴν ψυχὴν τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἀπειλεῖ τὸν ἄνθρωπον καὶ τὴν ἀνθρωπότητα ὅλην ἡ αὐτοκαταστροφή, οἱ μαθηταὶ τοῦ Χριστοῦ νὰ μεριμνοῦν περὶ τῶν αὐτῶν προβλημάτων —καὶ κατὰ τὸν αὐτὸν τρόπον— περὶ τῶν ὁποίων μεριμνοῦν αἱ σύγχρονοι ἀντιχριστιανικαὶ ἰδεολογίαι, αἱ πωλοῦσαι τὸν Ἄρτον τῆς ζωῆς ἀντὶ πινακίου φακῆς!

(Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς).

 Β΄ μέρος

        Ὅλη αὐτὴ ἡ μέχρι τοῦδε παρουσιαζομένη "προβληματικὴ" καὶ "προβληματολογία" περὶ τὰ "θέματα" τῆς μελλούσης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ἀστάθεια καὶ τὸ εὐμετάβλητον τῶν τρόπων τῆς ἐξευρέσεως, τῆς διατυπώσεως καὶ τῆς τεχνητῆς "καταλογογραφήσεως" αὐτῶν, ἔπειτα δέ, ὡς ἐκ τούτου, αἱ ἀλλλεπάλληλοι ἀλλαγαὶ καὶ "ἀναθεωρήσεις", –ὅλα αὐτά, διὰ μίαν εἰλικρινῆ ὀρθόδοξον συνείδησιν, δεικνύουν καὶ ἀποδεικνύουν ἓν μόνο πρᾶγμα: τὸ ὅτι κατὰ τὴν παροῦσαν στιγμὴν δὲν ὑπάρχει σοβαρόν, πραγματικὸν καὶ ἀνεπίδεκτον ἀναβολῆς θέμα, τὸ ὁποῖον θὰ ἤξιζε νὰ ἀποτελέσῃ λόγον συγκλήσεως μιᾶς Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Ἐὰν ὅμως πράγματι ὑπάρχῃ θέμα, τὸ ὁποῖον θὰ ἤξιζε νὰ ἀποτελέσῃ λόγον συγκλήσεως καὶ συνελεύσεως μιᾶς Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τότε εἶναι φανερόν, ὅτι τὴν ὕπαρξιν ἑνὸς τοιούτου θέματος δὲν ἔχουν συνειδητοποιήσει οἱ μέχρι τοῦ νῦν πρωτοπόροι, εἰσηγηταί, ὀργανωταὶ καὶ ρυθμισταὶ τῶν ἐν λόγῳ "διασκέψεων", οἱ καὶ συντάκται τῶν προγενεστέρων καὶ τῶν νεωτάτων "καταλόγων θεμάτων" αὐτῶν.

Διότι, ἂν τὸ πρᾶγμα δὲν ἔχει οὕτω, πῶς ἐξηγεῖται τὀτε ἡ ὑπὸ τοῦ Συνεδρίου τῆς Κωνσταντινουπόλεως τοῦ ἔτους 1923, διὰ μέσου τῆς Διασκέψεως τῆς Ρόδου τοῦ 1961 καὶ ἕως καὶ τῆς τελευταίας Διασκέψεως τῆς Γενεύης τοῦ 1976 συνεχὴς ἀλλαγὴ τοῦ "θεματολογίου" καὶ τῆς "προβληματολογίας" τῆς μελλούσης νὰ συνέλθῃ Συνόδου; Πῶς ἐξηγεῖται, συγκεκριμένως,

ἡ συνεχὴς μεταβολὴ τοῦ ἀριθμοῦ, τῆς κατατάξεως καὶ τοῦ περιεχομένου τῶν ἐν τῷ Καταλόγῳ θεμάτων, καθὼς καὶ ἡ ἀναθεώρησις καὶ ἀλλαγὴ τῶν κριτηρίων κατὰ τὴν ἐξεύρεσιν καὶ τὴν ἐπιλογὴν τῶν θεμάτων, τὰ ὁποῖα πρόκειται νὰ καταστοῦν ἀντικείμενον ἀπασχολήσεως ἑνὸς τόσον μεγάλου καὶ τόσον μοναδικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Σώματος, ὅπως ἦτο καὶ εἶναι καὶ πρέπει νὰ εἶναι ἑκάστη Ἁγία καὶ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας;

Εἰς τὴν πραγματικότητα ἀποκαλύπτεται καὶ ἐκδηλοῦται διὰ πάντων τούτων ὄχι ἁπλῶς ἔλλειψις συνεπείας καὶ σταθερότητος, ἀλλὰ καὶ ἔκδηλος ἀνικανότης καὶ ἡ παχυλὴ περὶ τὴν Ὀρθοδοξίαν ἄγνοια ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι τώρα, εἰς τόσον ἐμπερίστατον κατάστασιν, θέλουν ὑπὸ τοιαύτας συνθήκας καὶ κατὰ τοιοῦτον τρόπον νὰ ἐπιβάλουν εἰς τὰς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας μίαν ἰδικήν των "σύνοδον". Φανεροῦνται, ἄλλοις λόγοις, ἡ ἄγνοια καὶ ἡ ἀνικανότης αὐτῶν νὰ αἰσθανθοῦν καὶ νὰ κατανοήσουν, τί ἐσήμαινε καὶ τί ὄντως σημαίνει μία ἀληθινὴ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος διὰ

Άλλο οι ξένοι αιρετικοί, κι άλλο οι ...δικοί μας!

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Γ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. ΙΣΤ' 13-19)

Γράφει ο Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. &Κονίτσης

e-mail: ioil.konitsa@gmail.com

Ὁ «οἰκουμενισμὸς ἔχει ἀποσκορακίσει ἀπὸ τὴν συνείδηση τῶν ὑψηλὰ ἱστάμενων ποιμένων καὶ ἀπὸ τὴν διδασκαλία τους τὴν ἀλήθεια;»

«...Βρισκόμαστε στην περιοχή της Καισαρείας του Φιλίππου. Ο Χριστός απευθύνει την ξεκάθαρη ερώτηση προς τους μαθητές Του.

- Τι ιδέα έχουν για εμένα οι άνθρωποι; Ποιος νομίζουν ότι είμαι; Και οι μαθητές του απαντούν:

- Άλλοι νομίζουν πως είσαι ο Ιωάννης ο βαπτιστής, άλλοι πως είσαι ο Ηλίας, άλλοι ο Ιερεμίας ή ένας από τους Προφήτες.

- Εσείς οι μαθητές μου, που συνεχώς, νύχτα και ημέρα ευρίσκεσθε μαζί μου, τι γνώμη έχετε; ποιος πιστεύετε ότι είμαι;

Στην καίρια αυτή ερώτηση, το «στόμα των Αποστόλων», με τον αυθορμητισμό που τον διέκρινε απάντησε·

- “Συ ει ο Χριστός ο υιός του Θεού του ζώντος” (Ματθ. ΙΣΤ´ 16).

...............................................................................................................

...Ἂς περάσουμε να δούμε την ομολογία της Θεότητος του Χριστού εκ μέρους των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών.

Δεν είναι τόσο απλό το θέμα όσο φαίνεται φίλοι μου. Δεν χρειάζεται δηλ. απλώς να ομολογείται στη θεωρία η Θεότης του Κυρίου. Επιβάλλεται η κάθε Ορθόδοξος τοπική Εκκλησία να κατέχει και την εμπειρία των φωτισμένων και θεούμενων Αγίων οι οποίοι διακηρύσσουν πως εκτός του Σώματος της Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία.

Και ορθούται εμπρός μας το ερώτημα:

Οι ποιμένες μας, οι υψηλά ιστάμενοι το γνωρίζουν και το κηρύσσουν αυτό, ή το σαράκι του οικουμενισμού έχει αποσκορακίσει από την συνείδησή τους και από την διδασκαλία τους την αλήθεια που κηρύσσει το Ι. Ευαγγέλιο και η Εκκλησία μας; Και πώς μπορεί να ισχυρίζεται κανείς από την μιά ότι πιστεύει στην Θεότητα του Χριστού και από την άλλη να συμπροσεύχεται με αλλοδόξους, αλοθρήσκους, μάγους και σατανιστές για την ειρήνη δήθεν του κόσμου, για την προστασία του περιβάλλοντος και για τα παγόβουνα της Ανταρκτικής;

Πώς συμβιβάζεται η Αγιοκατάταξη Οσίων Γερόντων που έγραψαν και εκήρυξαν την μοναδικότητα της Ορθοδοξίας μας και ταυτοχρόνως εστηλίτευσαν τις πλάνες και τις αιρέσεις και από την άλλη να αγκαλιάζονται οι αιρετικοί ως δήθεν ποιμένες και να συναγελάζονται οι ορθόδοξοι με τους διεστραμμένους και ομοφυλόφιλους σε δήθεν θεολογικά συνέδρια;

Πώς; Πώς; Πώς;

Ας είμαστε ευθείς και ξεκάθαροι. Ή πιστεύουμε στην Θεότητα του Χριστού και στην μοναδικότητα της Εκκλησίας Του, ή παίζουμε θέατρο και προκαλούμε τα αναθέματα των Αγίων Πατέρων. Όλα τ' άλλα είναι απλές φιλολογίες για τους «εφιάλτες» και τους αφελείς».

Σαφῶς, ἐδῶ ὁ π. Ἰωήλ, ἀναφέρεται στὸν κακόδοξο καὶ Πανοικουμενιστὴ Πατριάρχη Βαρθολομαῖο. Εὔλογη ἡ ἀπορία του καὶ ἡ ἀγανάκτησή του γιὰ τὴν καταπάτηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ κυρίως γιὰ τὶς αἱρετικές του διδασκαλίες. Μπορεῖ, ὅμως, νὰ μᾶς δικαιολογήσει ὁ καλὸς ἀρχιμανδρίτης, γιατί συμπεριφέρεται κατ’ ὅμοιον τρόπο, μὲ αὐτὸν ποὺ καταγγέλλει; Ὅταν μάλιστα ὁμολογεῖ ὅτι ὁ «οἰκουμενισμὸς ἔχει ἀποσκορακίσει ἀπὸ τὴν συνείδηση τῶν ὑψηλὰ ἱσταμένων ποιμένων καὶ ἀπὸ τὴν διδασκαλία τους τὴν ἀλήθεια ποὺ κηρύσσει τὸ Ἱ. Εὐαγγέλιο»; Ἐπίσκοποι χωρὶς τὴν Ἀλήθεια = χωρὶς Χριστό!

Μπορεῖ νὰ ἀπαντήσει στὸ ἐρώτημα:

Πῶς συμβιβάζεται ἡ καταγγελία τοῦ Πατριάρχη ὡς αἱρετικοῦ καὶ ταυτόχρονα ἡ μνημόνευσή του ὡς Ὀρθοδόξου;

Πῶς; Πῶς; Πῶς;

Ξεχωρίζουν οἱ Ἅγιοί μας καταδικασμένους καὶ μὴ καταδικασμένους αἱρετικούς; Ἔκανε τέτοιες διακρίσεις ὁ ἅγιος Μάξιμος, π.χ., ἢ ὁ ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς;

Βλέπετε, κάθε ἑορτὴ τῶν Ἁγίων μας, εἶναι εὐεργετικὴ πρὸς ἀναθεώρηση τῆς ὅλης βιοτῆς μας, πρὸς φωτισμό, διόρθωση, μετάνοια.

Ὅλο τὸ ἄρθρο: thriskeftika.blogspot.gr/2014/06/blog-post_28.html