Κυριακή 3 Αυγούστου 2014

Ο άγ. Ιουστίνος, ο "πρώην", οι νυν και ερμηνεία θεοσημείων



Δημοσιεύσαμε ἄρθρο τοῦ πρωτοπρ. π. Ἄγγελου Ἀγγελακόπουλου μὲ τίτλο «Ἐμπειρίες ἀπὸ προσκυνηματικὴ ἐκδρομὴ στὴ Σερβία, Ἡ ἄρρητος εὐωδία τῶν ἱερῶν καί χαριτοβρύτων λειψάνων τοῦ Ὁσίου καί Θεοφόρου Πατρός ἡμῶν Ἰουστίνου Πόποβιτς».
Ἦταν μιὰ σημαντικὴ καὶ ἀξιόπιστη εἴδηση δεκάδων ἀνθρώπων ποὺ ἐπιβεβαιώνει τὴν μαρτυρία τοῦ οὐρανοῦ γιὰ τὴν ἁγιότητα τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου.
Ὅμως, στὸ ἄρθρο αὐτὸ παρατηρήσαμε κάποιες ἀνακολουθίες, ποὺ δὲν σχολιάσαμε κατὰ τὴν ἀνάρτησή του, ἀλλὰ τὸ κάνουμε τώρα.
Γράφει ὁ π. Ἄγγελος:
«Στή συνέχεια ὁ λόγος στράφηκε καί στήν σημερινή θλιβερή κατάσταση καί εἰκόνα τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία μέχρι τῆς πατριαρχείας τοῦ Μακ. Πατριάρχου κυροῦ Παύλου κρατοῦσε την αὐστηρή, Ὀρθόδοξη καί παραδοσιακή γραμμή τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τοῦ Ὁσίου Ἰουστίνου. Μετά τήν κοίμηση, ὅμως, τοῦ κυροῦ Παύλου καί τήν ἄνοδο στόν θρόνο τοῦ Μακ. Πατριάρχου κ. Εἰρηναίου, ἡ Σερβική Ἐκκλησία ἔκανε στροφή 1800 καί ἀπό παραδοσιακή μετατράπηκε σέ οἰκουμενιστική.
Σ’ αὐτό συνέβαλαν τά μέγιστα μέ τήν στάση τους τά τρία πνευματικά τέκνα τοῦ Ὁσίου Ἰουστίνου, οἱ Ἐπίσκοποι Ἀμφιλόχιος Ράντοβιτς, Ἀθανάσιος Γιέφτιτς καί Εἰρηναῖος Μπούλοβιτς, ἀπό τούς ὁποίους θά περίμενε κανείς νά κρατήσουν τήν αὐστηρή καί παραδοσιακή γραμμή τοῦ Γέροντός τους».
Ἡ ἀλήθεια εἶναι, π. Ἄγγελε, ὅτι ὁ Πατριάρχης Παῦλος, ἐλεγχόμενος τὰ τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του ἀπὸ τὴν «Τρόϊκα» (δηλαδή τοὺς Ἐπισκόπους Ἀμφιλόχιο Ράντοβιτς, Ἀθανάσιο Γιέφτιτς καί Εἰρηναῖο Μπούλοβιτς) εἶχε σὲ κάποιες στιγμὲς ἐγκαταλείψει τὴν αὐστηρὴ γραμμή, καθοδηγούμενος καταλλήλως ὑπὸ τῶν ἀνωτέρω.
Συνεχίζετε: «Ἐντούτοις, προδίδοντας τόν Γέροντά τους, κατάφεραν νά ὁδηγήσουν τήν Σερβική Σύνοδο στήν ἀπόφαση τῆς καθαιρέσεως τοῦ πνευματικοῦ τους ἀδελφοῦ καί μοναδικοῦ ἐναπομείναντος, πραγματικοῦ, αὐθεντικοῦ καί γνησίου διαδόχου τοῦ ὁσίου Ἰουστίνου, Σεβ. Μητρ. πρώην Ράσκας καί Πριζρένης κ. Ἀρτεμίου, καί τοῦ πρωτοσυγκέλλου του παν. ἀρχιμ. Συμεών Βιλόφσκυ ἐπειδή ἦταν ἐμπόδιο στά οἰκουμενιστικά τους σχέδια. Και δυστυχῶς τώρα πρωτοστατοῦν μαζί μέ τόν Μακ. Πατριάρχη κ. Εἰρηναῖο στίς οἰκουμενιστικές παρεκτροπές, συμπροσευχόμενοι παρανόμως καί ἀντικανονικῶς, συναγελαζόμενοι, συντρώγοντες, συμπίνοντες, ἀλληλοασπαζόμενοι καί ἀλληλολιβανιζόμενοι μέ παπικούς, προτεστάντες, μονοφυσίτες, ραββίνους καί μουσουλμάνους, προσκολλώμενοι στό ἅρμα τοῦ παπισμοῦ καί τοῦ οἰκουμενισμοῦ».

Μᾶς σκανδαλίζει, πάτερ, ὁ χαρακτηρισμὸς τοῦ Σεβ. Ράσκας καί Πριζρένης κ. Ἀρτεμίου, ὡς «πρώην Ράσκας καί Πριζρένης». Δηλ. π. Ἄγγελε, σὰν νὰ λέμε, ὅτι γιὰ σᾶς, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὅταν ἄδικα καὶ ἀντικανονικὰ ἐξορίστηκε ἦταν πρώην; Κι ὁ ἅγιος Κύριλλος, ὅταν καθαιρέθηκε ἦταν πρώην!
Ἀλλὰ καὶ ὁ Μητροπολίτης σας κ. Σεραφείμ, δὲν ὀνομάζει «πρώην» τὸν Σεβ. Ἀρτέμιο, ἀλλὰ χαρακτηρίζει ὡς «Κανονικὸ» μητροπολίτη Ράσκας! Σᾶς θυμίζουμε τὸ σχετικό κείμενο:
«Ο έκπτωτος Επίσκοπος Αρτέμιος... Ακραδάντως πιστεύω και δημοσία ταπεινώς διακηρύσσω με την 20ετη εμπειρίαν ενασχολήσεως μετά της Εκκλησιαστικής Δικαιοσύνης» ὅτι «κατά τον Ευαγγελικόν Θείον Νόμον τυγχάνει ο Κανονικός Επίσκοπος της Αγιωτάτης Επισκοπής Ράσκας, Πριζρένης, Κοσσυφοπεδίου και Μετοχίων, των καθ’ Υμών ενεργηθέντων υπό της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου ως και της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας δίχα Κανονικού κατηγορητηρίου και προσάψεως πραγματικών περιστατικών, Κανονικών ανακρίσεων και διερευνήσεως του κατηγορητηρίου, Κανονικής δίκης και Απολογίας και ενδίκων μέσων και ειδικώτερον».
Ρωτᾶμε π. Ἄγγελε: Μήπως ὁ «ἀκραδάντως πιστεύων καὶ δημοσίως διακηρύσσων» μητροπολίτης σας ἄλλαξε πάλι γνώμη; Μήπως σᾶς διέταξε νὰ ὀνομάζετε ὡς «πρώην» τὸν Σεβασμιώτατο Ράσκας Ἀρτέμιο, ὥστε νὰ μὴ δημιουργοῦνται «προβλήματα»;
Ἔτσι, λοιπόν: Πρώην Ράσκας ὁ Ἀρτέμιος! Οἱ τῆς «τρόϊκα» ὅμως, εἶναι «νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς» οἰκουμενιστικοὺς αἰῶνας Ἐπίσκοποι! Ἔστω κι ἂν ἐγκατέλειψαν, πρόδωσαν τὸν χαριτόβρυτο ἅγιο Ἰουστῖνο, τὸν πνευματικό τους Πατέρα καὶ κατεδίκασαν τὸν ἀδελφό τους Ἀρτέμιο!

ΒΕΒΑΙΑ, στὸ ἄρθρο σας ξεχωρίζει τὸ σημαντικὸ γεγονὸς τῆς ἄρρητης εὐωδίας τῶν ἱερῶν καὶ χαριτοβρύτων λειψάνων τοῦ Ὁσίου Ἰουστίνου. Πέρα ὅμως ἀπὸ τὴν διήγηση τοῦ γεγονότος, παρέχετε καὶ μιὰ ἑρμηνεία, ἡ ὁποία δύναται νὰ εἶναι αὐθαίρετη. Γράφετε:
«Συγκεντρωθήκαμε ὅλοι μέσα στό Ναό καί τότε ἔγινε τό ἀπροσδόκητο θαῦμα!!! Μόλις ὁ Ἱερομόναχος ἄνοιξε τήν λάρνακα, τά λείψανα τοῦ Ὁσίου ἄρχισαν νά εὐωδιάζουν μέ μιά ἄρρητη καί ἀνέκφραστη εὐωδία, ἡ ὁποία πλημμύρισε ὅλο τό Ναό καί ἔγινε ἀντιληπτή ἀπ’ ὅλους, μηδενός ἐξαιρουμένου. Ἡ εὐωδία κράτησε γιὰ ὅση ὥρα ἤμασταν στό Ναό,  περίπου μισή ὥρα...
Ἐξηγώντας ὁ Γέροντας (σ.σ. Ἡγούμενος Γατζέας π. Γρηγόριος) τό θαυμαστό αὐτό γεγονός τῆς εὐωδίας τῶν λειψάνων τοῦ Ὁσίου Ἰουστίνου, τόνισε ὅτι ἦταν ἡ ἀνταπόδοση τοῦ κόπου, στόν ὁποῖο ὑποβληθήκαμε, γιά νά ἔλθουμε ἀπό τήν Ἑλλάδα στήν Ἱ. Μ. Τσέλιε καί ἡ ὑποδοχή, πού μᾶς ἐπιφύλαξε ὁ Ὁσιος. Ἦταν, ἐπίσης, ἕνα δεῖγμα εὐαρεστήσεως τοῦ Ὁσίου πρός ἐμᾶς, οἱ ὁποῖοι, παρά τά πάθη μας, τήν ἀναξιότητα, τήν ἁμαρτωλότητα καί τήν μηδαμινότητά μας, ἀγωνιζόμαστε, μέ τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ μας καί ὅση ἡμῖν δύναμις, νά εἴμαστε ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσι καί τῶ ὁσίῳ Ἰουστίνῳ, νά ἀκολουθοῦμε πιστά καί ἀπαρέγκλιτα τήν ἀντιαιρετική, ἀντιπαπική καί ἀντιοικουμενιστική γραμμή τῶν ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων καί νά ἐνημερώνουμε τό Ὀρθόδοξο ποίμνιο γιά τήν χειρότερη ἐκκλησιολογική αἵρεση ὅλων τῶν ἐποχῶν καί τρομερή αὐτή λύμη καί μάστιγα τῆς ἐποχῆς μας, τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία ἐκθεμελιώνει ἐκ βάθρων τήν ταυτότητα καί τήν αὐτοσυνειδησία τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μέ ἀπώτερο σκοπό μας τήν προφύλαξη καί τήν ἐν τέλει σωτηρία τοῦ ποιμνίου, ὅπως ἔκανε καί ὁ ὅσιος Ἰουστίνος. Ἦταν, τέλος, καί ἕνα μήνυμα συμπαραστάσεως, στηρίξεως καί ἐνθάρρυνσης τοῦ Ὁσίου πρός ἐμᾶς, γιά νά συνεχίσουμε σταθερά καί ἀταλάντευτα τόν ἀγῶνα μας».
Ἀλήθεια, πάτερ, «γραμμή τῶν ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων» ἦταν μόνο «νά ἐνημερώνουν  τό Ὀρθόδοξο ποίμνιο γιά τήν χειρότερη ἐκκλησιολογική αἵρεση ...καί τρομερή λύμη καί μάστιγα τῆς ἐποχῆς μας»; Ἀλήθεια, μία αἵρεση «ἡ ὁποία ἐκθεμελιώνει ἐκ βάθρων τήν ταυτότητα καί τήν αὐτοσυνειδησία τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» εἶναι δυνατὸν νὰ ἀντιμετωπισθεῖ μὲ χαρτοπόλεμο;  Εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπιτευχθεῖ «προφύλαξη καί ἐν τέλει σωτηρία τοῦ ποιμνίου», ὅταν αὐτὸ προσφέρεται –διὰ τῆς ἐπικοινωνίας καὶ τῆς «διακοινωνίας»– βορὰ στὰ χέρια τῶν Οἰκουμενιστῶν; Αὐτὸ διδάσκουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες; Ἢ τὴν ἄμεση ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς;
Νὰ σᾶς θυμίσουμε τί γράφατε, π. Ἄγγελε, ὅταν ὑποστηρίζατε τὴν Διακοπὴ Μνημοσύνου, ἀντιτιθέμενος σὲ ὅσα ἀθεολόγητα ἔγραφε ὁ μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσόστομος. Ὁ Μεσσηνίας ἰσχυριζόταν πὼς «ὁποιαδήποτε τάση ἀνάπτυξης τῆς θεωρίας ὅτι “ὁ ἐπιβεβλημένος σωτήριος δρόμος ...εἶναι ἡ ἀκοινωνησία, ἡ διακοπή τοῦ μνημοσύνου τῶν ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι καθίστανται συγκοινωνοί τῆς αἱρέσεως καί τῆς πλάνης”, εἶναι ὡς προτάσεις, ἐκκλησιολογικῶς ἀπαράδεκτες».
Kι’ ἐσεῖς τότε, ἐκφράζοντας τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση χαρακτηρίσατε «ἀπαράδεκτο τὸν ἰσχυρισμό του καὶ τὶς «ἀπειλές του περί κανονικῶν συνεπειῶν» γιὰ ὅσους σκέπτονται τὴν ἀποτείχιση, καὶ ἐπισημαίνατε ὅτι «ὁ Σεβασμ. κ. Χρυσόστομος καταδεικνύει τό πόσο πολύ φοβᾶται τήν ἀντίδραση κλήρου καί λαοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἱεροκανονικά κατοχυρωμένος, μέ βάση τόν ιε΄ Ἱερό Κανόνα τῆς ΑΒ΄ Συνόδου ἐπί Μ. Φωτίου (861), νά ἀσκήσει προαιρετικά καί δυνητικά τό δικαίωμα νά διακόψει τό μνημόσυνο τοῦ ἐπισκόπου του»!

Στὴ συνέχεια παραθέτατε τὸν ΙΕ΄ Κανόνα, ὁ ὁποῖος λέγει ὅτι, ΟΧΙ ὁ Χαρτοπόλεμος καὶ ἡ ἐκστρατεία ἐνημέρωσης μερικῶν ...ἑκατοντάδων πιστῶν, ἀλλὰ ἡ Ἀποτείχιση συντελεῖ στὴν ἀποτροπὴ τοῦ σχίσματος ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ (δηλ. τὴν ἀποτροπὴ τοῦ χωρισμοῦ μας ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ καὶ ἄρα στὴ σωτηρία μας) καὶ ἐλευθερώνει τοὺς πιστοὺς ἀπὸ τοὺς λυκοποιμένες, ποὺ κρατοῦν τὸ ποίμνιο αἰχμάλωτο σὲ κοινωνία μὲ τὴν αἵρεση, κατατρώγοντες τὸ ποίμνιο. Ὁ ΙΕ΄ Κανόνας ποὺ παραθέτατε λέγει ὅτι οἱ Οἰκουμενιστὲς φοβοῦνται, ΟΧΙ τὸν Χαρτοπόλεμο, ἀλλὰ  τὴν Ἀποτείχιση.
Νά, πῶς μεταφράζατε τὸν ΙΕ΄ Κανόνα: οἱ ἀποτειχισμένοι δὲν «ἐπροξένησαν σχίσμα εἰς τήν Ἐκκλησίαν μέ τόν χωρισμόν αὐτόν (σ.σ. ἀπὸ τὸν αἱρετικὸ Ἐπίσκοπο), ἀλλά μᾶλλον ἠλευθέρωσαν τήν Ἐκκλησίαν ἀπό τό σχίσμα καί τήν αἵρεσιν τῶν ψευδεπισκόπων αὐτῶν» (ΙΕ΄ Κανων τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου).
Παραθέτατε καὶ τὴν ἑρμηνεία ἀπὸ τὸν ἅγιο Νικόδημο καὶ ἄλλους κανονολόγους καὶ μάλιστα κατοχυρώνατε τὸν κανόνα μὲ τὴν παράθεση καὶ ἄλλων παραπλήσιων Ἱερῶν Κανόνων. Γράφατε: «Ὁ παραπάνω Ἱερός Κανὼν εἶναι σύμφωνος καί μέ ἄλλους Ἱερούς Κανόνες Τοπικῶν καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ὅπως ὁ λα΄ Ἀποστολικός, ὁ στ΄ τῆς ἐν Γάγγρα Τοπικῆς Συνόδου (340), ὁ ε’ τῆς ἐν Ἀντιοχεία Τοπικῆς Συνόδου (341), οἱ ι΄, ια΄ και ζβ΄ τῆς ἐν Καρθαγένη Τοπικῆς Συνόδου (419), ὁ ιη’ τῆς Δ΄ Οἰκ. Συνόδου (451), οἱ λα΄ καί λβ΄ τῆς ΣΤ΄ Οἰκ. Συνόδου (691), καί οἱ ιβ΄, ιγ΄, ιδ΄ τῆς ΑΒ΄ Συνόδου (861)».
Ἂν λοιπόν, π. Ἄγγελε, ἰσχύουν αὐτά, τότε κατὰ ποιά ἔννοια ἀποδέχεσθε τὴν ἑρμηνεία τοῦ Ἡγουμενου τῆς Γατζέας, π. Γρηγορίου, ὅτι τὸ «γεγονός τῆς εὐωδίας τῶν λειψάνων τοῦ Ὁσίου Ἰουστίνου» ἦταν ἐπιβράβευση τῆς «πιστῆς καὶ ἀπαρέγκλιτης ἀντιοικουμενιστικῆς γραμμῆς» σας; Ἀφοῦ ἀκολουθεῖτε «ἄλλη», νεοπατερικὴ γραμμή, αὐτὴ τῆς συγκοινωνίας μὲ τοὺς Οἰκουμενιστὲς «ἄχρι καιροῦ», εἶναι δυνατὸν νὰ εἴχατε γι’ αὐτὴ τὴ γραμμὴ τὴν εὐλογία τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου;
Μήπως σᾶς ἐπιβράβευσε ὁ Ἅγιος γιὰ τὴν παρέκκλιση ἀπὸ τὴν γραμμὴ τῶν Ἁγίων πατέρων;
Ψάξτε σᾶς παρακαλῶ γιὰ ἄλλη αἰτιολογία, πιὸ ἁπλῆ.
Ὑπάρχει.

Ελευθερια ή... Εφορία (Θάνατος)



Σήμερα ο μεγάλος δυνάστης του ελληνικού λαού, ο μεγάλος καταστροφέας της ελληνικής κοινωνίας, ο… «κυανοπώγων» των Ελλήνων, δεν είναι μια νέα οθωμανική κατοχή αλλά η αποκαλούμενη ελληνική εφορία ενός προδοτικού και διεφθαρμένου πολιτικού καθεστώτος που είναι αδίστακτο μπροστά στην λεηλασία του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.
Είναι καταπληκτικό το μένος όλων αυτών που βρίσκονται, ελέω ξένων εχθρών μας στην εξουσία, κατά της όποιας περιουσίας που απέκτησε ο δύσμοιρος κάτοικος αυτής της χώρας μετά από δεκαετίες σκληρής εργασίας, εναντίον της όποιας οικονομίας απέκτησε μετά από δεκαετίες επίπονης εργασίας μετά από δεκαετίες μεγάλων θυσιών, εναντίον της όποιας οικονομικής δυνατότητας επιβίωσης του. Ο σημερινός κάτοικος αυτής της χώρας δεν έχει δικαίωμα να σηκώσει το κεφάλι από τις αλλεπάλληλες κλήσεις που τον καλούν να βγάλει ακόμα και τα… εντόσθια του και να τα καταθέσει στον βωμό μιας από τις πιο διεφθαρμένες κυβερνήσεις που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο.
Σε άλλες ζοφερές περιόδους της ιστορίας του ελληνισμού, όπως η μακροχρόνιος οθωμανική κατοχή, είχαμε και τότε τα χαράτσια που έμειναν στην ιστορία σαν δείγμα μιας αδίστακτης και ληστρικής εξουσίας αλλά υπήρχε και η μεγάλη ελπίδα για το μέλλον της αποτίναξης του αλλόδοξου και αλλόφυλου ζυγού. Σήμερα ο ζυγός αυτός δεν είναι ούτε αλλόφυλος, ούτε αλλόδοξος και το πιο χειρότερο, είναι πολύ πιο σκληρός και πιο αδυσώπητος. Φτάνει στο σημείο να θέλει να σου αρπάξει και την ίδια σου την ανάσα, την οποία θα πρέπει να την πληρώσεις πολύ ακριβά με τα φορολογικά μέτρα αυτών που κατάκλεψαν και καταλήστεψαν σε όλη την πολιτική τους ιστορία αυτό το κράτος.
Αλλά το πιo εξοργιστικό σε όλα αυτά είναι ότι ενώ η ελληνική κοινωνία πυρπολείται καθημερινά από την φορολογική λαίλαπα, ενώ άνθρωποι αξιοπρεπείς βουλιάζουν και πνίγονται καθημερινά από την φορολογική ανθρωποκτόνο εξόντωση, αυτοί επιμένουν να μας αρπάζουν δια της βίας τον ίδιο μας τον εγκέφαλο και να τον γεμίζουν σαν… δοχείο απορριμμάτων με τα διάφορα «σαξές στόρι» τους, να καρφώνουν χαμογέλα στα μπαρουτοκαπνισμένα πρόσωπα μας και να μας κάνουν να εμφανιζόμαστε διεθνώς ευτυχισμένοι που μας έκαψαν το σπίτι, έδιωξαν τα παιδιά μας σε άλλες χώρες και τώρα ξεπουλούν ακόμα και την ίδια την ελληνική γη στους διεθνείς τοκογλυφικούς καρχαρίες που δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο.
Έτσι, εικόνες από ατέλειωτα γλέντια, παραλίες με χιλιάδες παραθεριστές που κυκλοφορούν ημίγυμνοι, τουρκικά σήριαλ και τηλεοπτικές ιστορίες από… «άλλους πλάνητες», κυριαρχούν σε μια άνευ προηγουμένου εκστρατεία εξουδετέρωσης κάθε ψυχικής δύναμης αυτής της χώρας που θα μπορούσε να αντιδράσει στην ίδια της την καρατόμηση.
Σε όλη αυτή την ελληνοκτόνο επίθεση, χρυσές εφεδρείες και οι χιλιάδες μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες που τους έριξαν σκόπιμα ανάμεσα στους γηγενείς και παράλληλα η αποθέωση της κάθε διαστροφής σαν το ύψιστο αγαθό της «δημοκρατίας» και της «προόδου». Αυτοί οι γηγενείς κάτοικοι της Ελλάδας, όσοι απομείνουν, δεν θα έχουν πλέον κανένα δικαίωμα παρά μόνο να γίνουν τα γκαρσόνια της Ευρώπης και όλου του κόσμου, όπως μας προφήτευαν από την δεκαετία του ογδόντα όταν είχαμε εισέρθει με θριαμβευτικό τρόπο στην οικογένεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και εμείς γελούσαμε τότε ευτυχισμένοι καθώς δεν είχαμε αντιληφτεί την θύελλα που θα έρχονταν στο μέλλον.
Ευλόγα θα αναρωτηθεί κάνεις αν υπάρχει ακόμα ελπίδα ή ο τόπος έχει βουλιάξει και έχει πλέον κολλήσει στον πάτο. Αν το σύγχρονο εκτελεστικό τους απόσπασμα που λέγεται εφορία, είναι έτοιμο και έχει στηθεί για να μας δώσει την χαριστική βολή. Και όμως πάντα υπάρχει ελπίδα.
Όσο και αν πολιτικοί και πνευματικοί ηγέτες συνεχίζουν το «μεγάλο» έργο τους να θάψουν οριστικά αυτόν τον τόπο, όσο και αν πολεμούν με λύσσα κάθε πιθανότητα αντίδρασης, όσο και αν έχουν βγάλει στο σφυρί ότι έχει απομείνει, κάπου τους περιμένει αδυσώπητο το μεγάλο τους αδιέξοδο. Τα χαρτιά τους θα γίνουν αναπόφευκτα θλιβερά κουρελόχαρτα. Αν όχι ίσως όχι από εδώ, αλλά και μέσα από «εδώ», αλλά και από τον «βορρά», ακόμα και από την «ανατολή», θα έρθει η «νέα χαραυγή» και «οι εχθροί μας πάλι θα σκορπίσουν και θα ξανάρθει για μας λευτεριά». Ελευθερία ή Εφορία, (θάνατος)!
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Ο ΜΟΛΥΣΜΟΣ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΝ ΤΗΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΩΣ, π. Ευθύμιου Τρικαμηνά




πὸ τὴ σημαντικὴ αὐτὴ μελέτη τοῦ π. Εὐθυμίου (ποὺ δημοσιεύσαμε στὶς ἀρχὲς τοῦ χρόνου), παραθέτουμε τὸ Β΄ Μέρος γιατὶ ἔχει τὴν ἐπικαιρότητά του.
Ἕνας ποὺ ἔχει προχωρήσει σὲ ἀποτείχιση (ἐφαρμόζοντας τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας), προφανῶς καὶ ἀποδέχεται, ὅσα ἡ μελέτη αὐτὴ ἀναφέρει.
Θυμᾶται, ὅμως ὅτι,
Ὑπάρχουν οἱ ἀγνοοῦντες πιστοί, οἱ ὁποῖοι ὡς «μὴ ἔχοντες ποιμένα» ποὺ θὰ τοὺς ἐνημερώσει ὀρθόδοξα, ἀγνοοῦν ἀκόμα καὶ ἂν ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι καταδικασμένη αἵρεση, καὶ ἔχοντες ἐπὶ δεκαετίες ὑποστεῖ πλύση ἐγκεφάλου (καὶ ὡς ἐκ τούτου πεισθεῖ) ἀπὸ τοὺς Γεροντάδες καὶ Καθηγητάδες, ὅτι μόνο, ὅταν καταδικασθεῖ ἀπὸ Σύνοδο ἕνας αἱρετικός, ...καθίσταται αἱρετικός!
Ὑπάρχουν καὶ οἱ ἀμφιβάλλοντες, ποὺ οἱ συκοφαντίες τῆς ἀποτειχίσεως ἀπὸ τὰ βαρέα ὀνόματα τῶν «ἀντι-Οἰκουμενιστῶν, ὁ ἀποκλεισμὸς τῶν ἀποτειχισμένων ἀπὸ τὰ ἱστολόγια καὶ τὰ Μ.Μ.Ε.  δὲν τοὺς ἐπιτρέπουν νὰ κάνουν τὸ μεγάλο βῆμα, παρόλο ποὺ πρὸς τὰ ἐκεῖ κατατείνουν.
Ὑπάρχουν κι ἐκεῖνοι ποὺ κοινωνοῦν σὲ ἀποτειχισμένους ἱερεῖς, ἀλλὰ γιὰ διαφόρους λόγους, συνεχίζουν νὰ ἐξομολογοῦνται στὸν προηγούμενο πνευματικό τους, κάποιο δηλαδὴ ἀντι-Οἰκουμενιστὴ στὴ συνείδηση ἱερέα, καλοπροαίρετο γεροντάκι, ποὺ γιὰ κάποιο λόγο δὲν προχώρησε ἀκόμα στὴν ἀποτείχιση, ἡ ὁποία ὅμως, μέσα του κυοφορεῖται.
Προτάσσουμε στὴν ἀρχὴ τρία κομμάτια αὐτῆς τῆς μελέτης ποὺ μπορεῖ νὰ θεωρηθοῦν καὶ ὡς ἐπεξήγηση προηγουμένης ἀναρτήσεως:
1. «Ἡ μόλυνσις λοιπόν αὐτή ἔχει δύο ἔννοιες. Πρῶτον ὅτι διά τῆς μνημονεύσεως τοῦ αἱρετικοῦ Ἐπισκόπου ἀσεβοῦμε εἰς τό μυστήριο διότι, ὅπως ἀναφέραμε βάζομε μέσα στό ἅγ. Δισκοπότηρο μία ἀκαθαρσία ὡς πρός τήν πίστι, καί δεύτερον μολυνόμεθα ἐμεῖς πού μετέχουμε (ἐν γνώσει μας) διότι ταυτιζόμεθα μέ τήν πίστι τῆς ὁρατῆς κεφαλῆς, δηλαδή τοῦ Ἐπισκόπου».
2. «Ἐδῶ ὑπάρχουν (γιά τούς ἐν γνώσει μνημονεύοντας τούς αἱρετικούς Οἰκουμενιστές καί κοινωνοῦντες ἀπό αὐτά τά μυστήρια) καί ἄλλες βαρύτατες ἁμαρτίες, ὅπως ἡ δειλία καί ὁ συμβιβασμός, ἡ συμμετοχή μας στόν εὐτελισμό τοῦ μυστηρίου, τό βόλεμα καί ἡ ἀσφάλεια πού νοιώθουμε, ὅταν συμπορευόμεθα μέ τούς πολλούς καί ἐξουσιαστές, ἡ διαιώνισις τῆς αἱρέσεως κλπ.».
3. «Κατ’ ἀρχάς οἱ Οἰκουμενιστές Ἐπίσκοποι, Μητροπολίτες καί Πατριάρχες, ἐπιθυμοῦν διακαῶς καί ἐπιδιώκουν δυναστικῶς νά ἔχουν στήν ἐξουσία των πρόβατα ἄβουλα, πειθαρχικά καί ἀμέριμνα καί ἀδιάφορα διά τά θέματα τῆς πίστεως, τά ὁποῖα θά τούς ἀναγνωρίζουν τήν ἐξουσία, τήν αὐθεντία, τόν δεσποτισμό, τήν εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ θέσι των καί κοντολογίς θά τούς ἀποδέχονται ὡς μοναδικούς φορεῖς τῆς Θ. Χάριτος».



Ο ΜΟΛΥΣΜΟΣ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ

ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΝ

ΤΗΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΩΣ


 Τοῦ Ἱερομονάχου π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ
 
Β΄ Μέρος

Πρέπει ἀκόμη νά ἀναφερθοῦμε, ἐπειδή προσφάτως προεβλήθη ἀνάλογος ἔνστασις, καί στό θέμα τῆς Θ. Κοινωνίας, ὅτι δηλαδή πρέπει νά κοινωνοῦμε τά μυστήρια ἀπό τόν οἱονδήποτε, ἔστω καί αἱρετικό, ἐφ’ ὅσον δέν ἔχει καθαιρεθῆ, διότι χωρίς Θ. Κοινωνία δέν σωζόμεθα. Στό σημεῖο αὐτό θά ἐπικαλεσθοῦμε πάλι τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι μᾶς διδάσκουν ὅτι  τά μυστήρια μολύνονται μέ τήν μνημόνευσι αἱρετικοῦ Ἐπισκόπου, μᾶς ἐπισημαίνουν ποιά εἶναι αὐτή ἡ μόλυνσι καί πῶς μεταδίδεται στούς μετέχοντας εἰς αὐτά.
Kατ’ ἀρχάς πρέπει νά ἀναφέρωμε ὅτι τά χωρία Ἰωάν. 6, 53-58 καί τά παρόμοια, τά ὁποῖα ὁμιλοῦν γιά τό ὅτι, ἄν δέν κοινωνήσωμε τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ, δέν ἔχομε ζωή καί δέν σωζόμεθα, ἰσχύουν μόνον ἐφ’ ὅσον δυνάμεθα νά μετέχωμε εἰς τά μυστήρια καί ἀπό Ὀρθόδοξες πηγές. Καθ’ ὅσον τά μυστήρια δέν λειτουργοῦν μαγικά εἰς τρόπον ὥστε, ὅποιος κοινωνεῖ, αὐτομάτως ἁγιάζεται ἤ θεοποιεῖται, ἀλλά χρειάζεται καί ἡ σωστή προσέλευσις, διότι σύμφωνα μέ τόν Ἀπ. Παῦλο (Α΄ Κορ. 11, 27-30) λειτουργοῦν ἐν ἐναντίᾳ περιπτώσει καί ἀρνητικά καί ἐπιφέρουν  κατάκρισι, κόλασι καί πολλές φορές ἀκόμη καί σωματικό θάνατο. Ἐδῶ λοιπόν ἰσχύει ὁ νόμος τῆς προαιρέσεως, δηλαδή μέ ὅ,τι προαίρεσι προσέλθης, τόση χάρι θά πάρης, ἄν δέ εἶναι κακή ἡ προαίρεσις ἤ ἀδιάφορη ἤ τυπολατρική κλπ., τότε προσερχόμενοι στή Θ. Κοινωνία παίρνομε κατάκρισι.
Στό ἅγ. Ὄρος μᾶς ἐδίδαξαν οἱ παλαιοί γέροντες ὅτι μέ ὅ,τι σκεῦος προσέλθης στόν Χριστό, τόση χάρι θά πάρης. Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ εἶναι πέλαγος ἄπειρον, ἐμεῖς ὅμως, ἐάν προσέλθωμε π.χ. μέ ἕνα δοχεῖο, ἤ μέ ἕνα ποτήρι, ἤ μέ ἕνα κουταλάκι, ἤ μέ τίποτα, ἀναλόγως, ἀπό τό πέλαγος τῆς χάριτος παίρνομε τόση χάρι, ὅση χωρεῖ τό σκεῦος μας, τό ὁποῖο εἶναι ἡ προαίρεσίς μας. Περιττό νά ἀναφέρωμε ὅτι καί στίς εὐχές τῆς Θ. Λειτουργίας παρακαλεῖ ὁ ἱερεύς τόν Θεό νά μήν γίνη ἡ Θ. Κοινωνία εἰς κατάκρισιν τῶν κοινωνούντων.
Στήν περίπτωσι πάλι κατά τήν ὁποία δέν δυνάμεθα νά μετέχωμε εἰς τά μυστήρια, ὄχι ἀπό ἀδιαφορία ἤ ἀμέλεια κ.λπ., ἀλλά διά σοβαρούς λόγους, πάλι τότε ἰσχύει ὁ νόμος τῆς προαιρέσεως καί ἀναλόγως μέ τήν προαίρεσί μας, καί τούς λόγους γιά τούς ὁποίους δέν μετέχομε εἰς τά μυστήρια, ἔχομε καί τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ὡσάν νά μετείχαμε καί παίρνομε τήν χάρι ἀπό τό ἄπειρο πέλαγος μέ τρόπο μυστικό καί ἀκατανόητο. Αὐτὸ μᾶς τὸ διευκρινίζουν τὰ Συναξάρια. Ἐκεῖ βλέπομε πολλούς ἀσκητές, οἱ ὁποῖοι ἐζοῦσαν τελείως μόνοι καί δέν μετεῖχαν στά μυστήρια, ἐνῶ ἀγωνίζοντο σκληρά ἐναντίον τῶν παθῶν των·  αὐτοί, ὄχι μόνο μετεῖχαν καθημερινῶς τῆς Θ. χάριτος, ἀλλά ἦσαν θεοφόροι καί σημειοφόροι.
Κλασσικό παράδειγμα ἡ ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία, ἡ ὁποία μετά ἀπό σαράντα χρόνια χωρίς Θ. Κοινωνία πέρασε τόν Ἰορδάνη ἀβρόχοις ποσί.
Ἐπίσης καθημερινῶς διαβάζουμε στά Συναξάρια γιά τούς αὐτόκλητους μάρτυρες, ὁ ὁποῖοι, ἐνῶ ἦσαν δήμιοι τῶν Ἁγίων ἤ εἰδωλολάτρες θεατές, ὄχι μόνον χωρίς Θ. Κοινωνία, ἀλλά ἀκόμη και χωρίς βάπτισμα, λόγῳ τῆς ἀγαθῆς προαιρέσεώς των, ἐπῆραν τήν χάρι ἀπό τό ἄπειρο πέλαγος καί ἔφθασαν ἀμέσως στήν ἀκροτάτη ἀρετή, δηλαδή τό μαρτύριο καί ἔγιναν μέσα σέ ἐλάχιστο χρόνο Ἅγιοι ἑορταζόμενοι τῆς Ἐκκλησίας.
Μέ αὐτά τά ὁποῖα ἀναφέρομε, δέν ἀναιροῦμε τήν ἀναγκαιότητα τοῦ μυστηρίου τῆς Θ. Κοινωνίας γιά τήν σωτηρία μας, ἀλλά τονίζομε ὅτι ὑπάρχουν καί περιπτώσεις πού μετέχομε ἀναξίως καί κολαζόμεθα, ἐνῶ ἐκ τοῦ ἀντιθέτου, στὴν περίπτωση ποὺ ἐξ ἀνάγκης καὶ σοβαρότατου λόγου δέν μετέχομε  ἁγιαζόμεθα σάν νά μετείχαμε μέ τήν καλύτερη προαίρεσι.
Θά ἀναφέρομε καί κάποια παραδείγματα, πρός πίστωσιν τῶν λεγομένων.
Ἐπί Πατριάρχου Κων/πόλεως Τιμοθέου τοῦ Α΄ (511–518) ὁ λαός τῆς Κων/πόλεως ἔμεινε ἀκοινώνητος τῶν Θ. μυστηρίων γιά πολλά χρόνια, διότι αὐτός δέν ἤθελε