Υστατο Αντίο στον μεγάλο θεολόγο Νικόλαο Σωτηρόπουλο

Μὲ πολλὴ θλίψη ἀλλὰ καὶ χαρμολύπη ἀκολουθήσαμε στὴν τελευταία του κατοικία τὸν ἀγωνιστή, τὸν ὁμολογητή, τὸν ἀκάματο ἐργάτη τοῦ Εὐαγγελίου, τὸν δεινὸ θεολόγο, τὸν δάσκαλο κι ἀδελφό μας Νικόλαο Σωτηρόπουλο. Αἰσθανόμαστε φτωχότεροι ἐδῶ στὴ γῆ, ἀφοῦ ἕνα  τεράστιο κενὸ ἄφησε ὁ ἐκλιπὼν στὴν ἀρένα τοῦ ἀντιοικουμενιστικοῦ ἀγῶνα, ἀλλὰ πλουσιώτεροι στὶς οὐράνιες σκηνές, ὅπου θὰ βρίσκεται ἡ αἰώνια κατοικία του, διότι ἀπὸ ἐκεῖ θὰ πρεσβεύει γιὰ ὅλους τους ἐναπομείναντες ἀδελφούς του, ὥστε νὰ συνεχίσουμε ἕως θανάτου τὸν καλὸν ἀγῶνα ὑπὲρ τῆς ἀμωμήτου πίστεως ὅπως ἀκριβῶς ἔκανε κι ἐκεῖνος.

Τὸν εὐχαριστοῦμε γιὰ τὴν βοήθεια ποὺ μᾶς πρόσφερε μὲ τὴν καρδιά του ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ἱδρύσεως τοῦ Συλλόγου μας, γιὰ δέκα ἑπτὰ συνεχῆ ἔτη, ὅταν σὲ κάθε κάλεσμά μας ἀνταποκρινόταν κι ἔτρεχε νὰ κηρύξει τὸ θεῖο λόγο καὶ νὰ συνδράμει στὸν ἀγῶνα μας ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ Παπισμοῦ. Ὅταν παρ’ ὅλες τὶς δυσκολίες ποὺ ἀντιμετώπιζε  μὲ τὴν ὑγεία του, πάντοτε ἀκάματος, καλόκαρδος, πρόσχαρος ἀποδεχόταν τὴν πρόσκλησή μας κι ἕνωνε τὴν βροντερὴ φωνή του μὲ τὴν ἀδύναμη δική μας καὶ ξεσήκωνε τὶς συνειδήσεις ὅλων αὐτῶν ποὺ γέμιζαν τὶς αἴθουσες γιὰ νὰ τὸν ἀκούσουν, ὅπου κι ὅταν τὸν καλούσαμε. Ἦταν ὁ πρῶτος ὁμιλητὴς στὴν πρώτη ἐκδήλωση τοῦ Συλλόγου μας, καὶ δὲν θὰ ξεχάσουμε ποτὲ τὴν ἀπερίγραπτη συγκίνηση ποὺ νοιώσαμε  γιὰ τὰ ὅσα μᾶς συμβούλευσε καὶ μᾶς εὐχήθηκε σὲ ἐκεῖνο τὸ πρῶτο μας ξεκίνημα.

Πάντοτε ἔχοντας τὸ μικρὸ τετραβάγγελο στὸν κόρφο του, σὲ ὅ,τι κι ἂν μᾶς δίδασκε, σὲ ὅ,τι κι ἂν ἔλεγε ἀναφερόταν μὲ τόση εὐχέρεια στὴν Ἁγ. Γραφή, μᾶς παρέπεμπε ἄμεσα στὸ κατάλληλο χωρίο, μᾶς ἐρωτοῦσε καὶ μᾶς ἐξηγοῦσε δίνοντας τὴν ἐντύπωση ὅτι ζοῦσε μὲ τὸν Χριστὸ γιὰ τὸν Χριστό. Μᾶς συγκινοῦσε ἰδιαίτερα ἡ βαθειά του γνώση καὶ ἡ προθυμία του νὰ μᾶς καταστήσει κοινωνοὺς τῆς χαρᾶς ποὺ ζοῦσε, μὲ τὸν τρόπο ποὺ βίωνε  τὴν ἐν Χριστῷ ἐπίγεια ζωή του. Ἡ ἁπλότητα κι ἡ καλωσύνη του μᾶς ἀφώπλιζαν πάντοτε καὶ δὲν ὑπῆρχε ὁ παραμικρὸς δισταγμὸς νὰ τὸν προσεγγίσουμε καρδιακὰ καὶ νὰ ζητήσουμε ἀνὰ πάσα στιγμὴ τὴ συμβουλή του.  Ἦταν σὰν ἕνα μικρὸ παιδί, ποὺ μερικὲς φορὲς ἐκδήλωνε τὴ ἔντονη συμπεριφορά του, ἀκόμη καὶ τὴν ἱερὴ ἀγανάκτηση καὶ ὀργή του, χωρὶς ὅμως ἐμπάθεια μὲ μία ἰδιαίτερη εἰλικρίνεια κι ἁπλότητα. Εὐχαριστοῦμε τὸν Θεὸ ποὺ τὸν γνωρίσαμε ἀπὸ κοντά, τὸν φιλοξενήσαμε, τὸν ζήσαμε στὴν καθημερινότητά του, ἔστω καὶ γιὰ λίγο, καὶ μᾶς ἔκανε κοινωνοὺς τῆς ἁγιότητός του.

 Δὲν θὰ ξεχάσουμε τὴν τελευταία φορὰ ποὺ ἦλθε στὸ Βόλο, μετὰ ἀπὸ ἕνα φοβερὸ κρυολόγημα, ἐνῷ ἔβηχε διαρκῶς καὶ μὲ κίνδυνο νὰ ἐπιδεινωθεῖ ἡ ἤδη ἐπιβαρυμένη ὑγεία του μετὰ ἀπὸ ἕνα μεγάλο χειρουργεῖο, αὐτὸς προσευχόταν νὰ τοῦ δώσει ὁ Θεὸς δύναμη νὰ μπορέσει νὰ μιλήσει καὶ νὰ ὁμολογήσει καὶ νὰ ἐλέγξει τοὺς παναιρετικοὺς οἰκουμενιστὲς ἐπισκόπους καὶ πατριάρχες, ὅπως ἔκανε πάντοτε. Μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, τὴ θέληση καὶ τὴν ἀπέραντη ψυχικὴ δύναμη, ποὺ διέθετε πάντοτε ὅταν ἀγωνιζόταν, τὰ κατάφερε. Μίλησε μὲ τόση παρρησία καὶ τόλμη ποὺ δὲν ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς νὰ βήξει οὔτε μία φορά. Ἦταν ἕνα πραγματικὸ θαῦμα.

Δὲν φοβόταν κανένα, παρὰ μόνο τὸ Θεὸ καὶ τὸ ἴδιο μας δίδαξε νὰ κάνουμε κι ἐμεῖς. Ὅλα τὰ γνήσια πνευματικὰ παιδιά του, ἀκόμη κι αὐτὰ ποὺ δὲν ἀνῆκαν στὴν ἀδελφότητα τοῦ «Σταυροῦ», εἴχαμε λάβει αὐτὴ τὴν παρακαταθήκη ἀπὸ τὸν δάσκαλό μας, νὰ μὴν φοβόμαστε κανένα, παρὰ μόνο τὸ Θεό. Νὰ ἐλέγχουμε μὲ παρρησία τὸν κάθε ὑψηλὰ ἱστάμενο χωρὶς φόβο, γιὰ ὅ,τι κακὸ γίνεται μέσα στὴν Ἐκκλησία, ποὺ εἶναι τὸ σπίτι μας, γιατί ἔτσι θὰ κερδίσουμε τὴν αἰωνιότητα, ὅπως ἔλεγε, ἀψηφώντας κάθε κίνδυνο, διωγμὸ καὶ ἐπιτίμιο.

Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ ὁ Θεὸς τὸν πῆρε κοντὰ Του, τὴν ἴδια ἡμέρα ποὺ πῆρε καὶ τὸν μακαριστὸ γέροντά του, τὸν ἀείμνηστο Αὐγουστίνο Καντιώτη. Τὴν ἴδια παρακαταθήκη ποὺ παρέλαβε ἀπὸ τὸν ἀγαπημένο του   πνευματικὸ Πατέρα καὶ Δάσκαλο, σὰ γνήσιο καὶ πιστὸ σὲ ὅλα τέκνο του,  ἀκριβῶς τὴν ἴδια παρέδωσε καὶ σὲ ὅλους ἐμᾶς.

 Τὸν εὐχαριστοῦμε γιὰ τὴν ὑποστήριξη καὶ τὴν ἐκτίμηση ποὺ ἔτρεφε γιὰ τὸν διωκόμενο γέροντά μας, τὸν π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ καὶ γιὰ τὴν συμπαράσταση ποὺ ἔδειξε καθ’ ὅλο τὸ διάστημα τῆς δίκης του στὰ Ἐκκλησιαστικὰ Συνοδικὰ Δικαστήρια, στὰ ὁποῖα δὲν δίστασε νὰ παρευρίσκεται μὲ τόσο κόπο καὶ νὰ συμμετέχει μὲ ὅλο τὸ πλῆθος τοῦ κόσμου ποὺ συνέρρεε γιὰ νὰ διαμαρτυρηθεῖ γιὰ τὴν ἄδικη καθαίρεσή του. Τὸν εὐχαριστοῦμε ποὺ δὲν παρέλειψε ποτὲ νὰ γράφει ὁλόκληρα ἄρθρα γιὰ τὸν ἄδικο διωγμὸ τοῦ π. Εὐθυμίου στὸ περιοδικὸ «Σταυρός», ἀλλὰ καὶ νὰ κάνει ὁλόκληρες ὁμιλίες γιὰ νὰ προβάλει τὸν ἀγῶνα του καὶ τὸ παράδειγμά του. Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ φράση ποὺ ἐπαναλάμβανε: «ὁ π. Εὐθύμιος εἶναι ὁ ἀκαθαίρετος πύργος τῆς Ὀρθοδοξίας».

Εὐχόμαστε ὁ Θεὸς νὰ τὸν ἀναπαύσει, νὰ τοῦ χαρίσει ὅ,τι τοῦ στέρησαν στὴν ἐπίγεια ζωή του, αὐτοὶ ποὺ τὸν ἀδίκησαν καὶ τὸν ἐδίωξαν, νὰ κερδίσει τὸ φῶς καὶ τὴ δόξα τῆς αἰωνίου βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τὴν ὁποία πάντοτε στεντόρεια ἐπικαλοῦνταν στὸν ἐπίλογο τῶν ὁμιλιῶν του καὶ νὰ πρεσβεύει γιὰ τὴ σωτηρία ὅλων ὅσων τὸν εἶχαν σὰν παράδειγμα στὴ ζωή τους.

 Σὰν ἐλάχιστο φόρο τιμῆς κι εὐγνωμοσύνης στὸν μεγάλο αὐτὸ ἄνδρα, στὸν ἄμισθο αὐτὸ στρατιώτη τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ὅλη του τὴ ζωὴ τὴν ἀφιέρωσε στὸ κήρυγμα τοῦ Θείου Λόγου, ἀντὶ στεφάνου, προσφέρουμε ἕνα συμβολικὸ  ποσὸ σὲ ἵδρυμα τῆς περιοχῆς μας.

ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΑΣ ΔΑΣΚΑΛΕ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΕ. ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ. ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ  ΣΥΛΛΟΓΟ

«ΑΓ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ»

            Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ                                             Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΥΣ

       ΓΡΗΓ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ                               ΧΡΙΣΤΙΝΑ  ΞΑΝΘΑ - ΝΑΚΟΥ