Η στάση των Αγίων έναντι των αιρετικών και η στάση των σύγχρονων ψευδεπισκόπων

Ὑπάρχει στὰ Πρακτικὰ τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἕνα χαρακτηριστικὸ παράδειγμα ποὺ δείχνει, πῶς οἱ ἀληθινοὶ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἐφαρμόζουν τὴν Ἐντολὴ τῆς διαφυλάξεως τῆς ἀκεραιότητος τῆς Πίστεως καὶ τῆς καθαρότητος τοῦ Δόγματος. Δὲν ἐπέτρεπαν οἱ Ἅγιοι καὶ δὲν ἄφηναν περιθώριο στοὺς κοσμικοὺς ἄρχοντες νὰ ρυθμίζουν τὰ τῆς Πίστεως, δὲν ὑπέκυπταν σὲ συναδελφικοὺς συναισθηματισμοὺς καὶ «φιλάδελφες» καταστάσεις, δὲν ἐφάρμοζαν τὴν Οἰκονομία ἐκεῖ ποὺ χρειαζόταν ἡ Ἀκρίβεια, δὲν γνώριζαν τὴν οἰκουμενιστικὴ "ἀρετὴ" τῆς ἀνοχῆς καὶ τῆς "διακρίσεως" εἰς τὰ τῆς Πίστεως.

Οἱ ἄρχοντες τοῦ Βυζαντίου, συγκεκριμένα,  ποὺ ἦσαν παρόντες καὶ διηύθυναν τὰ τῆς Δ΄  Οἰκουμ. Συνόδου, καλοῦν τὸν Θεοδώρητον νὰ εἰσέλθει ὡς μέλος τῆς Συνόδου. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Συνόδου ἀρνοῦνται νὰ τὸν δεχτοῦν ὡς Ἐπίσκοπο Κανονικό, ἀρνοῦνται ὅτι ἔχουν κοινωνία μαζί του καὶ ἀπαιτοῦν νὰ εἰσέλθει «ὡς ὑπόδικος, ὡς ὑπὸ κρίσιν αἱρετικός», τὸν καλοῦν δὲ νὰ ἀναθεματίσει τὸν αἱρετικὸν Νεστόριον. Ὁ Θεοδώρητος προσπαθεῖ νὰ ἀποφύγει τὴν ταπείνωση αὐτή, ἀλλὰ στὴν ἐπιμονὴ τῶν Πατέρων ὑποχωρεῖ καὶ ἀναθεματίζει τὸν Νεστόριον. Τότε καὶ μόνον τότε ἀποκαθίσταται στὸν θρόνον του.

Ἄς ἔρθουμε στὰ σύγχρονα δεδομένα κι ἂς δοῦμε ἕνα παρόμοιο γεγονός. Ἂς συγκρίνουμε δὲ τὴν στάση τῶν ἀληθινῶν Ποιμένων καὶ τὴν στάση τῶν συγχρόνων ψευδοποιμένων.

Ὁ Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος Σαββᾶτος διατυπώνει καὶ ὑποστηρίζει τὴν κακοδοξία ποὺ ἐκπορεύεται ἀπὸ τὸν ἡγετικὴ ὁμάδα τοῦ Φαναρίου (πατρ. Βαρθολομαῖο, Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα κ.λπ.) περὶ «διηρημένης Ἐκκλησίας», γιατὶ τοῦτο ἐξυπηρετεῖ τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ τὴν Πανθρησκεία.

Κάποιοι ἀντιδροῦν στὴν κακοδοξία αὐτή (ποὺ περιέχεται καὶ σὲ ἄρθρο  του ποὺ εἶχε δημοσιευθεῖ στὸ περιοδικὸ τῆς Ἐκκλησία τὸ 2006)· ὁ Μητροπολίτης  Πειραιῶς Σεραφεὶμ θέτει τὸ θέμα στὴν Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας, ἀλλὰ συνεργοῦντος καὶ τοῦ ἰδίου τοῦ Πειραιῶς, τὸ θέμα φαίνεται πὼς «κουκουλώνεται». Ἡ «Φιλορθόδοξη Ἕνωσις “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”» τὸ ἐπαναφέρει τὸ 2010 καταθέτοντας “Μηνυτήρια ἀναφορὰ” στὴν Ἱ. Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (ἐδῶ).

 Ἡ Σύνοδος ἀδρανεῖ, ἀλλὰ ὁ Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ, καὶ στὴν συνέχεια ὁ καθηγητὴς Δογματικῆς Δημ. Τσελεγγίδης, ἐπιλαμβάνονται τοῦ θέματος καὶ ἀναδεικνύουν γραπτῶς τὴν σοβαρότητά του.

Ὁ Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Σαββᾶτος, ὄχι μόνο δὲν ἀνακαλεῖ τὴν κακοδοξία ποὺ πρεσβεύει, ἀλλὰ ἀρθρογραφεῖ, ὑβρίζοντας τὸν συνάδελφό του Μητροπολίτη Κυθήρων καὶ στολίζοντας καταλλήλως καὶ τὸν καθηγητὴ Τσελεγγίδη, ὁ ὁποῖος εἶπε ὅτι «θα έπρεπε, αν δεν αναιρέσει αυτές τις απόψεις του ο Μεσσηνίας, να καθαιρεθεί». 

Ὁ Μεσσηνίας προσπαθεῖ νὰ ἀποφύγει τὴν ταπείνωση αὐτή, παρακαλώντας νὰ ἐνεργήσουν, ὥστε νὰ μὴν ἐπιστρέψει στὴν Μητρόπολή του μὲ τὴ ρετσινιὰ τοῦ αἱρετικοῦ, ἀλλὰ χωρὶς νὰ ἀνακαλέσει τὴν κακοδοξία του!
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος, γιὰ νὰ μὴν ἀναγκασθεῖ νὰ ἀνακαλέσει ὁ Μεσσηνίας τὴν αἱρετικὴ γραμμὴ ποὺ ἔχει πάρει ἀπὸ τὸ Φανάρι, παρακάμπτοντας τὴν Ἱεραρχία, ἐπεμβαίνει πυροσβεστικά, καὶ ὡς ἐὰν ἐπρόκειτο γιὰ προσωπικὴ παρεξήγηση, τοὺς συμβιβάζει(!) χωρὶς ὁ κ. Σαββᾶτος νὰ ἀνασκευάσει τὴν ...ἐπίσημα διατυπωμένη κακοδοξία του!!! Ἡ μονομερὴς «ἀπόφαση» τοῦ Ἀρχιεπίσκοπου Ἱερώνυμου (δηλ. τῆς Δ. Ἱ. Συνόδου) ἦταν: «Δὲν ὑπάρχει ἐκκλησιαστικὴ ἐκτροπή»!

Ἐκεῖ κάπου τελείωσε τὸ θέμα,  παρὰ τὶς συνεχιζόμενες διαμαρτυρίες μας, παρὰ τὴν δημόσια παρέμβαση τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση καὶ τὴν διατύπωση ποὺ ἔκανε γιὰ τοὺς Συνοδικοὺς Ἐπισκόπους, τῆς βαριᾶς δηλ. κατηγορίας, ὅτι ἐφ’ ὅσον δὲν διόρθωσε ὁ Μεσσηνίας τὴν κακοδοξία του καὶ τὸν ἀποδέχονται, ἀποδέχονται καὶ τὴν κακοδοξία του!  Ἡ ἀκριβὴς διατύπωση τοῦ π. Θεοδώρου, ὡς ἐρώτημα: «Αυτό σημαίνει ότι συμφωνείτε και εσείς, άγιοι Συνοδικοί, ότι η Εκκλησία είναι διηρημένη;» (ἐδῶ).

Ὡς ὁμιλῶν, ὁ π. Θεόδωρος, «εἰς ὦτα μὴ ἀκουόντων», ἀπάντηση δὲν πῆρε.

Αὐτοὶ εἶναι οἱ Ἐπίσκοποι τοῦ σήμερα, εἴτε εἶναι συνειδητοὶ αἱρετικοὶ Οἰκουμενιστές, εἴτε συμπλέουν μὲ αὐτούς. Δηλαδή, ψευδοποιμένες καὶ ψευδεπίσκοποι, συγκρινόμενοι μὲ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ποὺ στὴν περίπτωση τοῦ Θεοδώρητου δίδαξαν τὴν στάση τοῦ Καλοῦ Ποιμένος.

Τί νὰ ποῦμε τώρα γιὰ πληθώρα παρομοίων γεγονότων καὶ τὸ καταλυτικὸ τῆς Πίστεως γεγονός (ποὺ τὸ χωνέψαν κι αὐτὸ οἱ Ἐπίσκοποι, ὡς μιὰ "oἰκονομία" τάχα) τῆς συμμετοχῆς στὸ Π.Σ.Ε.; Συμμετέχουν καὶ ἐκεῖνοι οἱ "καλοὶ" καὶ "συντηρητικοὶ" Ἐπίσκοποι, ποὺ ἔχουν ἔντονα διαμαρτυρηθεῖ γιὰ τὴ συμμετοχή τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὸ Π.Σ.Ε., καταγγέλοντες ὅτι τὸ Π.Σ.Ε. εἶναι αἱρετικό! Συμμετέχουν στὴν ὑπερεκκλησία τοῦ Π.Σ.Ε., στὴν αἵρεση καὶ στὴν πλάνη τῶν "πολλῶν ἐκκλησιῶν", παρὰ τὴν καθημερινὴ "ὁμολογία" τους γιὰ "Μία" Ἐκκλησία καὶ "ἓν" βάπτισμα!

Συμμετέχουν καὶ σέρνουν κοντά τους, ὅλους ἐκείνους τοὺς πιστούς, ποὺ εἴτε ἀγνοοῦν, εἴτε γνωρίζουν καὶ συνεχίζοντας νὰ συμμετέχουν, κοινωνοῦν μὲ τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Τὸ παρακάτω κείμενο, ποὺ παρουσιάζει τὴν στάση τῶν Πατέρων τῆς Δ΄ Οἰκουμ. Συνόδου, ἀπὸ το βιβλίο "Ἡ Πέμπτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος" (Μελετίου, Μητροπ. Νικοπόλεως, σελ. 70-72.

Π.Σ.