Στον Μητροπολίτη Μεσσηνίας ο Αμερικανός Πρέσβης. Συζήτησαν για την ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ αρετή της "ΑΝΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑΣ"! (Βίντεο)

  Εἶναι γνωστὸ ὅτι λίγο πρὶν γίνει Ἀρχιεπίσκοπος ὁ ἀπὸ Δημητριάδος Χριστόδουλος, δέχτηκε τὴν ἐπίσκεψη τοῦ τότε Ἀμερικανοῦ Πρέσβη. Τὸ γεγονὸς εἶχε σχολιαστεῖ ἰδιαίτερα, γιατὶ -ἐκτὸς τῶν ἄλλων- ὁ Ἀμερικανὸς Πρέσβης ἀγνόησε καὶ παρέκαμψε τοὺς πολιτικοὺς παράγοντες τοῦ Βόλου γιὰ νὰ ἐπισκεφθεῖ καὶ συζητήσει ἀποκλειστικὰ μὲ τὸν Χριστόδουλο. Ἐκείνη ἡ συνάντηση θεωρήθηκε ὡς μιὰ ἀκόμα ἔνδειξη (=ἀπόδειξη) τῶν ἐξωθεσμικῶν παρεμβάσεων στὴν ἐπισκοποίηση τῶν Ἑλλήνων Ἱεραρχῶν.

Αὐτὲς τὶς ἡμέρες ἄλλος Ἀμερικανὸς Πρέσβης, ὁ κ. David D. Pearce, ἐπισκέφτηκε τὸν Μεσσηνίας, κάτι ποὺ ὁ κ. Χρυσόστομος θὰ τὸ χρησιμοποιήσει καταλλήλως ἐπικοινωνιακά, ὡς ἄλλο ἕνα χαρτὶ ὑπέρ του, πέρα ἀπὸ τὴν ὑποστήριξη τοῦ Φαναρίου. Βέβαια, «ἄλλαι μὲν βουλαὶ ἀνθρώπων, ἄλλα δὲ Θεὸς κελεύει».

Στὴ συνάντηση αὐτὴ μεγάλη σημασία ἔχουν ὅσα ἀποκάλυψε ὁ Ἀμερικανὸς Πρέσβης. Εἶπε ὅτι

ὠφελήθηκε πολὺ ἀπὸ τὴν συνάντηση ποὺ εἶχε μὲ τὸν κ. Χρυσόστομο, «ἀπὸ τὶς ἀπόψεις του γιὰ τὰ ἐσωτερικὰ (ἐκκλησιαστικὰ) ζητήματα. Εἶναι μιὰ ἀξιοσέβαστη μορφὴ (ὁ κ. Σαββᾶτος) σὲ ὅλα τὰ ζητήματα· περὶ τοῦ Διαθρησκειακοῦ Διαλόγου γιὰ παράδειγμα· δὲν ὑπάρχει τίποτα ποὺ νὰ χρειάζεται ὁ κόσμος περισσότερο αὐτὴν τὴν περίοδο, παρὰ ἕνα σοβαρὸ Διαθρησκειακὸ Διάλογο καὶ περισσότερη ἀνεκτικότητα».

Ἄρα λοιπόν, ὑπάρχει σύμπτωση ἀπόψεων τῆς πολιτικῆς τῶν Η.Π.Α. καὶ τῆς πολιτικῆς τῶν Οἰκουμενιστῶν. Ἡ Πίστη, ἡ Ἀλήθεια καὶ τὰ Δόγματα, ὅπως ἀκριβῶς ἔχει δηλώσει ὁ Ἀθηναγόρας, ἔχουν μπεῖ στὸ «χρονοντούλαπο» τῆς ἱστορίας, στὰ σχέδια δὲ τῶν Οἰκουμενιστῶν, τῶν Μασώνων, τῶν Νεοταξιτῶν καὶ τῶν Σιωνιστῶν εἶναι ἡ ἀνεκτικότητα, ἡ ἀποδοχὴ ὅλων τῶν Θρησκειῶν, μὲ τὴν παράλληλη σχετικοποίηση (ἄρα τὴν κατάργηση) τῆς Ἐκκλησίας! Ὁ Χριστὸς ὅμως ἦταν ἀπόλυτος: «Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία» καὶ «ἐγὼ (μόνο) εἰμὶ ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή· οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰ μὴ δι' ἐμοῦ»!

Κάποιοι, ἤδη σχολίασαν ἀρνητικὰ τὸ γεγονός, καὶ ζήτησαν τὴν καθαίρεση τοῦ κ. Σαββάτου γιὰ τὴν οἰκουμενιστική του πολιτική! Ἀλλὰ ἀπευθύνονται –οἱ ἀφελεῖς– πρὸς διόρθωση τοῦ οἰκουμενιστικοῦ κατήφορου, στὸν Ἱερώνυμο καὶ τοὺς Συνοδικούς!!! Οἱ ὁποῖοι ὡς ἐκκοσμικευμένοι ὑπηρέται τῶν δυνατῶν τοῦ κόσμου τούτου καὶ ὡς ὑποχείρια τοῦ Οἰκουμενιστὴ Πατριάρχη καὶ τῶν κοινωνούντων μαζί του, οὐδὲν δύναται νὰ πράξουν κατὰ τοῦ κ. Σαββάτου.

Δεν ξεχνάμε τη αντι-Οικουμενιστική δήλωσή του: Επιθυμώ να αφοριστώ, όπως ο Νικόλαος Σωτηρόπουλος!

Με δήλωση του ο πρωτ. Νικόλαος Μανώλης, διαψεύδει δημοσιεύματα σχετικά με το πρόσωπό του και την Ι.Μ.Θεσσαλονίκης 

 Πηγή: http://katanixis.blogspot.gr/2014/11/blog-post_35.html

..........................................................................
         Έχουμε ξεκαθαρίσει με ανακοίνωσή μας προς εχθρούς και φίλους, τη σχέση του Ιστολογίου μας με τον πρωτοπρεσβύτερο Νικόλαο Μανώλη. Το κάνουμε για άλλη μια φορά, επισημαίνοντας ότι επαγρυπνούμε, ελπίζοντας πάνω από όλα στη Θεία Πρόνοια και την Θεία Οικονομία.

Λάβαμε από τον π. Νικόλαο Μανώλη το παρακάτω mail - δήλωση. Δηλώνουμε και εμείς με τη σειρά μας πως οι αναρτήσεις μας (δείτε εδώ και εδώ) ουδεμία σχέση έχουν με τον πατέρα Νικόλαο και κακώς το Ιστολόγιο "Παναγιώτης Τελεβάντος", ορμώμενος από αυτές, ενέπλεξε τον π.Νικόλαο, την ενορία αλλά και την ιερά Μητρόπολη στην οποία υπηρετεί με αυτές. 

Διευκρινίζουμε πως ως σχόλιο αυτή η δήλωση του π. Νικολάου έχει αναρτηθεί σε πολλά ιστολόγια όπως και στο συγκεκριμένο Ιστολόγιο το οποίο, κακώς, πρωτοδημοσίευσε το εν λόγω άρθρο. 

Η δήλωση του πατρός είναι η εξής:

"Καλησπέρα κ. Τελεβάντο. Δυστυχώς με καθυστέρηση μου γνωστοποιήθηκε το παρόν σας άρθρο αλλά και ορισμένα άλλα παλαιότερα στα οποία αναφέρεστε στο όνομά μου και στους δήθεν ελέγχους μου προς τον Παναγιώτατο μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμο, σχετικά με την είσοδο του μονοφυσίτη πατριάρχη στον Ναό του Αγ. Γρηγ. Παλαμά.

Θέλω εδώ να δηλώσω πως ουδέποτε προέβην σε έναν τέτοιο έλεγχο. Στηρίζεστε στις αναρτήσεις των διαχειριστών του Ιστολογίου Κατάνυξης, αλλά αυτές αφορούν το Ιστολόγιο Κατάνυξης και όχι εμένα προσωπικά.

Συνδέετε επίσης τις υποτιθέμενες "διώξεις" μου από την

Άγιος νεκτάριος: "Εις εμέ το λέγεις Κύριε;"

Τα τελευταία λόγια του αγίου Νεκταρίου, στο κρεββάτι του νοσοκομείου, ήταν τα εξής: "Εις εμέ το λέγεις Κύριε; Εις εμέ;"...
Προφανώς , έλαβε εκείνη την στιγμή πρόσκληση από τον Κύριο στην αιώνια βασιλεία του και μέχρι εκείνη την έσχατη επιθανάτια στιγμή, δεν θεωρούσε τον εαυτό του άξιο όχι μόνον να τον προσκαλεί ο Κύριος, αλλά και να του απευθύνει τον λόγο.
Τί βαθειά ταπείνωση! Ταπείνωση πού ζυμώθηκε χρόνο με τον χρόνο, διωγμό με διωγμό, συκοφαντία με συκοφαντία. Ταπείνωση πού καλλιεργούσε όσο προέκοπτε στην πνευματική και θύραθεν σοφία.

Αυτή η αντίδραση είναι αποκρυστάλλωση χρόνιου αγώνα. Οι ταπεινολογίες και οι ταπεινοσχημίες κάποτε καταρρέουν και δείχνουν γυμνό τον φέροντα. Η άσκηση στην ταπείνωση την αληθινή όχι! Όσο βαθύτερα ασκείται σε αυτήν κάποιος, τόσο αυξάνει και στερεώνεται μέσα του. Όσο πλησιάζει κανείς τον μεγάλο Θεό, τόσο σμικρός αισθάνεται .

Ο δέ άγιος Σάββας ο εν Καλύμνω,μαθητής του αγίου Νεκταρίου, όταν παρέδιδε την ψυχή του στον Κύριο, ανέλαβε δυνάμεις , σηκώθηκε και άρχισε να φωνάζει χειροκροτώντας: Ο Κύριος! Ο Κύριος! Ο Κύριος!
Ω μακαρία χαρά και παιδικότητα των αγίων πού ξεπερνάς και αυτήν την αθωότερη χαρά και παιδικότητα!
Αυτής αξίωσον και ημάς Σωτήρ τους αναξίους!

Ἅγιος Νεκτάριος: «Ἡ ἕνωσις εἶναι ἀδύνατος»!

Ἅγιος Νεκτάριος: «Ἡ ἕνωσις (μὲ τους Παπικούς) εἶναι ἀδύνατος »!

Κι ὅμως κάποιοι, γράφουν ἄρθρα γιὰ τὴν «ἀδύνατον αὐτὴν ἕνωσιν», ἀλλὰ τὴν  καθιστοῦν πρακτικὰ δυνατή, κοινωνοῦντες μὲ ὅλους ἐκείνους ποὺ κοινωνοῦν καὶ συμ-προσεύχονται μὲ παπικούς, αἱρετικο-λογοῦν, περὶ "διηρημένης" Ἐκκλησίας, ἀλληλο-ἁγιάζονται, ἡμι-συλλειτουργοῦν καὶ ἀλληλο-ἑνώνονται μυστηριακὰ μὲ τοὺς αἱρετικούς!

Ἅγιος Νεκτάριος:  

«Ἡ ἕνωσις εἶναι ἀδύνατος»!

 Πηγή: Περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»

Στὰ τέσσερα προηγούμενα ἄρθρα δείξαμε ὅτι ὁ διενεργούμενος μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ Παπισμοῦ διάλογος οὐσιαστικὰ ἔχει ὁδηγηθεῖ σὲ ἀδιέξοδο καὶ ὅτι τυχὸν λύση στὸ ἀδιέξοδο δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἀποτελεῖ ἐκτροπὴ ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας. Καὶ αὐτό, διότι ἀπὸ πλευρᾶς Παπισμοῦ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξει ὑποχώρηση στὸ καίριο ζήτημα τῆς παπικῆς ἐξουσίας. Ὄχι μόνο ἐπειδὴ κάτι τέτοιο θὰ σήμαινε κατάρρευση τῆς αὐτοκρατορίας του, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν πρόσθετο λόγο ὅτι ἡ παπικὴ ἐξουσία στὸν Ρωμαιοκαθολικισμὸ ἀποτελεῖ δόγμα πίστεως κατοχυρωμένο ἀπὸ τὶς δύο Συνόδους τοῦ Βατικανοῦ, οἱ ὁποῖες ἀπὸ αὐτοὺς θεωροῦνται Οἰκουμενικὲς καὶ συνεπῶς ἀλάθητες.

Τὶς διαπιστώσεις μας αὐτὲς θὰ τὶς κατοχυρώσουμε σὲ τοῦτο τὸ ἄρθρο καὶ μὲ τὶς ὀξυδερκέστατες ἀντίστοιχες ἐπισημάνσεις τοῦ ἁγίου Νεκταρίου, ὅπως τὶς διατύπωσε στὸ ἐπιστημονικότατο δίτομο ἔργο του «Μελέτη ἱστορικὴ περὶ τῶν αἰτίων τοῦ Σχίσματος», ὁ πρῶτος τόμος τοῦ ὁποίου ἐκδόθηκε στὴν Ἀθήνα τὸ ἔτος 1911.
Σ᾿ αὐτὸ τὸ σπουδαιότατο ἔργο ὁ Ἅγιος ἀνατέμνει εἰς βάθος τὸ τραγικὸ σχίσμα μεταξὺ Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως. Ἕνα σχίσμα ποὺ συντάραξε τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πρὶν ἀπὸ μία χιλιετία καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ ἀποτελεῖ τὸ φοβερότερο σκάνδαλο τῆς ἱστορίας τοῦ χριστιανισμοῦ μέχρι σήμερα. Μὲ ἐκπληκτικὴ εὐθυκρισία, ἀκλόνητη ἐπι χειρηματολογία καὶ ἀδιάσειστα ἱστορικὰ στοιχεῖα ὁ ἅγιος Νεκτάριος ἀπο δεικνύει ὅτι ἡ μόνη οὐσιαστικὴ αἰτία τοῦ Σχίσματος ὑπῆρξαν οἱ θρασύτατες ἀξιώσεις τῶν παπῶν γιὰ ἀπόλυτη κυριαρχικὴ ἐξουσία πάνω στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
Τὸ Σχίσμα, λέει, εἶναι κάτι φρικτό: «Σχίσμα, θλιβερὸν ἄκουσμα, λέξις δηλοῦσα ἀποδοκιμασίαν ἀδελφῆς ἐκκλησίας, χωρισμὸν ἀδελφῶν μιᾶς Ἐκκλησίας». Ποιὲς εἶναι οἱ αἰτίες, ρωτάει ὁ Ἅγιος, ποὺ προκάλεσαν τὸ σχίσμα μεταξὺ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν καὶ ἐπὶ δέκα αἰῶνες κρατοῦν χωρισμένες αὐτὲς ποὺ ἦταν ὁμομήτριες ἀδελφές; Καὶ ἄραγε δὲν μποροῦν νὰ ξεπεραστοῦν αὐτὲς οἱ αἰτίες καὶ νὰ ἐπέλθει ἡ ἕνωση;
Ὁ ἅγιος Νεκτάριος δὲν γνωρίζει γλώσσα διπλωματίας. Ἀπαντώντας εὐθέως στὸ ἐρώτημα λέει ὅτι, ἐφόσον οἱ δύο πλευρὲς παραμένουν πιστὲς στὶς ἀρχές τους, «ἡ ἕνωσις εἶναι ἀδύνατος»! Γιὰ νὰ πραγματοποιηθεῖ ἕνωση εἶναι ἀπαραίτητο κάποια ἀπὸ τὶς δύο νὰ ἀρνηθεῖ τὶς βασικὲς ἀρχές της: ἡ μὲν παπικὴ τὸ Πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ πάπα, ἡ δὲ Ὀρθόδοξη τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Αὐτὸ ὅμως σημαίνει ὅτι κάποια ἀπὸ τὶς δύο πρέπει νὰ ἀρνηθεῖ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό της.
Γιὰ τὸν ἴδιο λόγο, τονίζει, εἶναι χωρὶς σημασία οἱ παραχωρήσεις ποὺ κάνει ἡ κάθε πλευρὰ στὴν ἄλλη. Τὸ πρωτεῖο τιμῆς ποὺ προσφέρει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὸν πάπα εἶναι ἄχρηστη παραχώρηση, διότι αὐτὸ δὲν ἔχει τὴ δύναμη νὰ συγκρατήσει τὸ οἰκοδόμημα τῆς Παπικῆς Ἐκκλησίας. Καὶ οἱ παραχωρήσεις ποὺ προσφέρει ὁ πάπας στὴν Ὀρθοδοξία, δηλαδὴ τὸ νὰ κρατάει αὐτὴ τὰ δόγματά της, τὰ ἔθιμα καὶ τὶς διατάξεις της, δὲν θεωροῦνται ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία παραχωρήσεις, ἀφοῦ ὅλα αὐτὰ εἶναι νόμιμα καὶ βασίζονται στοὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας. Γι᾿ αὐτὸ ὄχι μόνο παραμένει πιστὴ σ᾿ αὐτά, ἀλλὰ καὶ ἔχει τὴν ἀπαίτηση καὶ ὁ ἴδιος ὁ πάπας μαζὶ μὲ τὴ Δυτικὴ Ἐκκλησία νὰ σκέφτονται ὅπως αὐτή (ἡ Ὀρθοδοξία) καὶ νὰ ἐπανέλθουν μετανοημένοι κοντά της.
Πηγὴ ὅλων τῶν κακοδοξιῶν τοῦ Παπισμοῦ θεωρεῖ ὁ Ἅγιος τὶς κυριαρχικὲς ἀξιώσεις τῶν παπῶν, οἱ ὁποῖες «χεῖρον πάσης αἱρέσεως ἔβλαψαν τὴν Ἐκκλησίαν»! Αὐτὲς οἱ ἀξιώσεις περὶ Πρωτείου ἐξουσίας συνετέλεσαν ὥστε νὰ ἐξα πλωθεῖ καὶ νὰ παγιωθεῖ στὴ Δύση ἡ αἱρετικὴ διδασκαλία περὶ δῆθεν ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ, τὸ λεγόμενο Φιλιόκβε (Filioque). Γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ τυφλοὶ παπιστὲς τῆς Ρώμης δὲν δίσταζαν νὰ χαρακτηρίζουν τοὺς ἐκεῖ Ὀρθοδόξους ὡς ὀπαδοὺς τῆς αἱρέσεως τοῦ Νεστοριανισμοῦ: «Οἱ αἱρετικοὶ παπισταὶ ἔ χραινον τοὺς ὀρθοδόξους δυτικοὺς βλασφημίαις αἱρέσεως νεστοριανῆς», σημειώνει ὁ Ἅγιος. Καὶ τὸ σημειώνει περίλυπος γιὰ τὸ κατάντημά τους, ποὺ φθάνει στὸν παραλογισμὸ νὰ ὑποστηρίζουν «ὅτι τέσσαρα καὶ τέσσαρακάμνουσιν ἐννέα», ὅπως σημειώνουν ἐφημερίδες τῆς ἐποχῆς.
Ὁ ἅγιος Νεκτάριος συνέλαβε τὸ πρόβλημα τοῦ Παπισμοῦ στὴν οὐσία του. Εἶχε ἤδη διαπιστώσει τὸ ἀποκορύφωμα τῆς παπικῆς ἐκτροπῆς στὴν Α΄ Σύνοδο τοῦ Βατικανοῦ τὸ ἔτος 1870. Γι᾿ αὐτὸ καὶ μὲ τὴ μελέτη του ἀνατρέπει πλήρως καὶ ἐκ βάθρων αὐτὸ ποὺ ἡ Σύνοδος ἔφθασε νὰ καθιερώσει γιὰ πρώτη φορὰ ὡς δόγμα πίστεως: τὸ παπικὸ δηλαδὴ Πρωτεῖο καὶ Ἀλάθητο.
Τὰ λόγια τοῦ Ἁγίου εἶναι αὐστηρά, ἀλλὰ δὲν γράφει μὲ ἐμπάθεια. Γράφει μὲ πόνο καὶ ἀγάπη. Δὲν ψάχνει νὰ ἀνακαλύψει πλάγιους δρόμους ἢ ἀπατηλὰ μοντέλα ἑνότητας. Ἡ θέση του κρυστάλλινη σὰν τὴ ζωή του εἶναι σαφέστατη, ἀκριβὴς καὶ ἀπόλυτη: Κάτω ἀπὸ τὶς γνωστὲς καὶ ἀμετακίνητες θέσεις τῶν δύο πλευρῶν «ἡ ἕνωσις εἶναι ἀδύνατος»!

«Ο ΣΩΤΗΡ» Τεῦχος 2019 15-3-2011

 Πηγή: Τhriskeftika

Ἀπὸ τὴν σημερινὴ Θ. Λειτουργία: «Μὴ συγκοινωνεῖτε» μὲ τοὺς παναιρετικοὺς Οἰκουμενιστὲς λύκους. «Τὰ γὰρ κρυφῇ γινόμενα ὑπ᾽ αὐτῶν αἰσχρόν ἐστιν καὶ λέγειν»!

OΡΘΡΟΣ

ΕΩΘΙΝΟΝ ΙΑ΄ 

Φανερῶν σεαυτόν,

τοῖς Μαθηταῖς σου Σωτὴρ

μετὰ τὴν Ἀνάστασιν,

Σίμωνι δέδωκας

τὴν τῶν προβάτων νομήν,

εἰς ἀγάπης ἀντέκτισιν,

τὴν τοῦ ποιμένειν

         φροντίδα αἰτῶν.

Διὸ καὶ ἔλεγε·

Εἰ φιλεῖς με Πέτρε,

ποίμαινε τὰ ἀρνία μου,

ποίμαινε τὰ πρόβατά μου.

Ὁ δὲ εὐθέως ἐνδεικνύμενος

           τὸ φιλόστοργον,

περὶ τοῦ ἄλλου Μαθητοῦ ἐπυνθάνετο.

Ὧν ταῖς πρεσβείαις Χριστέ,

τὴν ποίμνην σου διαφύλαττε,

ἐκ λύκων λυμαινομένων αὐτήν.

ΘΕΙΑ  ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Ἀπὸ τὸ Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα

«Καὶ μὴ συγκοινωνεῖτε

τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις

              τοῦ σκότους,

μᾶλλον δὲ καὶ ἐλέγχετε·

τὰ γὰρ κρυφῇ γινόμενα ὑπ᾽ αὐτῶν

αἰσχρόν ἐστιν καὶ λέγειν».