Ἡ «Ἐκκλησία» τοῦ Ἀντιχρίστου

Πηγή:  Περιοδικὸ “Ο ΣΩΤΗΡ”

Ἂν θέλει κανεὶς νὰ ἀποκτήσει ἀπὸ τώρα μιὰ εἰκόνα τῆς ψευδοεκκλησίας ποὺ θὰ δημιουργηθεῖ στὸν καιρὸ τοῦ Ἀντιχρίστου, δὲν ἔχει παρὰ νὰ παρατηρήσει τὶς ἰδέες ποὺ κυκλοφοροῦν καὶ τὶς κινήσεις ποὺ γίνονται σήμερα στὸν χῶρο τοῦ Παπισμοῦ.   

   Ὁ πάπας Φραγκίσκος ἐκπλήσσει διαρ­­κῶς μὲ αὐτὰ ποὺ λέει καὶ πράττει, πολλὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα εἶναι πραγματικὰ ἄξια ἐ­­παίνου, ἀφοῦ δείχνει νὰ ξεπερνᾶ τὶς ­συν­ηθι­σμένες ἀγ­κυλώσεις τοῦ μονο­λιθικοῦ συ­στή­μα­τος τοῦ ­Βατικανοῦ.

    Ὅσον ἀφορᾶ ὅμως στὶς σκέψεις καὶ τὶς ἐνέργειές του πρὸς τὰ ἄλλα δόγματα καὶ τὶς θρησκεῖες, κύρια ἐπιδίωξή του παραμένει αὐτὴ ποὺ καὶ σὲ ἄλλα σχόλιά μας ἔχουμε τονίσει: Ὄχι συμφωνία μὲ θεολογικὸ διάλογο ἀλλὰ συμπροσ­­ευχὲς καὶ κοινὲς φιλανθρωπικὲς δραστη­ριότητες, δηλαδὴ ἕνωση στὴν πράξη. 

Τὸ δηλώνει ξεκάθαρα: «Δὲν πιστεύω σὲ ἕναν ὁριστικὸ οἰκουμενισμό, πολὺ ­λιγότε­ρο ­πιστεύω στὸν οἰκουμενισμὸ ποὺ ὡς ­πρῶ­­το βῆμα μᾶς ζητάει νὰ ­συμφωνήσουμε σὲ ἕνα θεολογικὸ ἐπίπεδο. Πιστεύω ὅτι πρέ­­πει νὰ προχωρήσουμε σὲ ἑνότητα, συμ­με­τέχοντας μαζὶ στὴν προσευχὴ καὶ στὰ ἔργα τῆς ­φιλανθρωπίας» (http://vati­ca­ni­nsider.lastampa.it/en/documents/detail/arti­colo/ecumenismo-ecumenism-ecu­me­nismo-37469/).

Τί σημαίνουν στὴν πραγματικότητα αὐτὲς οἱ ἀντιλήψεις τοῦ Παπισμοῦ γίνεται φανερὸ ἀπὸ τὰ ὅσα συζητήθηκαν πρὶν ἀπὸ ἕνα ἔτος σὲ διαθρησκειακὴ σύσκεψη παπικῶν θεολόγων καὶ ἑβραίων ραββίνων στὸ Σαλέρνο τῆς Ἰταλίας.

Κατ᾿ αὐτὴν μεταξὺ τῶν ἄλλων ὁ καρδινάλιος Cocopalmerio εἶπε ὅτι «ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ νέος λαὸς τοῦ Θεοῦ, τὴν ἴδια στιγμὴ τὸ Ἰσραήλ, ἐπίσης, ἦταν, παραμένει καὶ θὰ εἶναι πάντα ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἐπιβεβαιώθηκε ἀπὸ τὸν Παῦλο. Ὡς ἐκ τούτου, ὁποιαδήποτε ἐπιθυμία ἤ, ἀκόμη χειρότερα, κάθε προσπάθεια γιὰ προσηλυτισμὸ τῶν Ἑβραίων στὴ χριστιανικὴ πίστη φαίνεται παράλογη καὶ ἀπαράδεκτη». 

Μάλιστα! Παράλογη καὶ ἀπαράδεκτη! Χειρότερη προδοσία τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι ἀδύνατο νὰ διανοηθεῖ κα­­­νείς. Ἔτσι ποὺ δικαιώνεται πλήρως ὁ αὐ­στηρὸς λόγος τοῦ ὁσίου Ἰουστίνου Πόπο­βιτς, ποὺ εἶχε πεῖ ὅτι στὴν ἱστορία τοῦ ἀν­θρωπίνου γένους ὑπάρχουν τρεῖς κυρίως πτώσεις: τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἰούδα καὶ τοῦ Πάπα.

Καὶ γιὰ νὰ φανεῖ ἀκόμη πιὸ καθαρὰ ἡ παπικὴ κατάπτωση, ἂς δοῦμε πῶς κατέληξε ἐκείνη ἡ διάσκεψη:

«Σὲ μιὰ ἐπαφὴ μὲ τὸ ἑβραϊκὸ χιοῦμορ, ὁ Ραβίνος Greenberg ἔκλεισε τὴν ὁμιλία του μὲ σχετικὸ ἀστεῖο. “Ὅταν ὁ Μεσσίας ἦρθε τελικά, γινόταν μία συνέντευξη Τύπου. Ἀ­­­πάντησε σὲ ὅλες τὶς ἐρωτήσεις, ἀλλὰ ὅταν ρωτήθηκε “Εἶναι αὐτὴ ἡ πρώτη ἢ ἡ δεύτε­ρη ἔλευσή σας;”, τὸ σχόλιό του ἦταν: “Οὐ­δὲν σχόλιο”» (http://vaticaninsider.lastam­pa.it/en/news/detail/articolo/rabbi-coco­palmerio-cei-unedi-37881/).

Οἱ Ἑβραῖοι προδιέγραψαν μὲ ἀπόλυτη ἀ­­­κρίβεια τὴ μορφὴ καὶ τὸ ἔργο τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ τῆς ψευδοεκκλησίας του, ποὺ ἐπιμελῶς ἑτοιμάζει ὁ Παπισμὸς μὲ τὴν ἀφελὴ συνέργεια ἀκόμη καὶ Ὀρθοδόξων ἐπισκόπων.

   Τραγικὸ κατάντημα!

Περιοδικὸ “Ο ΣΩΤΗΡ”

Η Δεσποτοκρατία σε υπαρξιακὴ κρίση και η οργὴ του Γόρτυνος Ιερεμία, του Λαυρέντιου Ντετζιόρτζιο

Εἶναι σύνηθες φαινόμενο, ἡ δημοσιογραφικὴ κάλυψη τῶν γεγονότων τῆς ἐπικαιρότητος νὰ τὰ ἀντιμετωπίζει καὶ νὰ τὰ σχολιάζει ὡς μεμονωμένα περιστατικὰ καὶ ὡς ἰδιατερότητες τῆς προσωπικότητος ἐκείνων ποὺ πρωταγωνιστοῦν σὲ αὐτά. Ἔτσι ὅμως παραθεωροῦνται οἱ πραγματικὲς διαστάσεις καὶ τὸ οὐσιαστικὸ περιεχόμενο, ἰδιαιτέρως γεγονότων ποὺ δὲν ἔχουν ἁπλῶς ἀνεκδοτολογικὴ ἐκδοχή, ἀλλὰ σηματοδοτοῦν χρόνιες θεσμικὲς πληγὲς καὶ ἐκτρωματικὲς κοινωνικὲς καταστάσεις, ποὺ χρήζουν βαθυτέρου ἐλέγχου, ὥστε ἐκ τοῦ γεγονότος καὶ διὰ τοῦ κριτικοῦ λόγου νὰ ἀφυπνισθοῦν οἱ ἁρμόδιοι φορεῖς καὶ νὰ ἐνημερωθεῖ ὁ λαός. Ἐν προκειμένῳ βεβαίως πρόκειται γιὰ ἐξαιρετικῶς σημαντικὸ καὶ κρίσιμο πολιτικὸ καὶ ἐκκλησιαστικὸ θέμα μὲ μὴ ἐμφανεῖς ἐκ πρώτης ὄψεως διαστάσεις καὶ ἐκκλησιολογικὸ βάθος.

Ὡς ἐκ τούτου ἡ ἔκρηξη τοῦ Μητροπολίτου Γόρτυνος κ. Ἰερεμία κατὰ τῆς Προέδρου τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων κ. Ζωῆς Κωνσταντοπούλου καὶ τοῦ ἀναπλ. ὑπ. Ἐθνικῆς Ἀμύνης κ. Κώστα Ἡσύχου, δὲν εἶναι ἁπλῶς ἡ ἔκφραση τῆς «ἱερᾶς» ἀγανακτήσεως τοῦ δεσπότη, γιατὶ τάχα δὲν προσῆλθαν ἐγκαίρως εἰς τὸν Ἱερὸ Μητροπολιτικὸ Ναὸ Ἁγίου Νικολάου τῆς Μεγαλοπόλεως γιὰ τὴ Θεία Λειτουργία καὶ τὴν ἐπιμνημόσυνη δέηση ὑπὲρ τῶν 212 Ἑλλήνων πατριωτῶν ―ποὺ ἐκτελέσθηκαν ἀπὸ τὸν ναζιστικὸ γερμανικὸ στρατὸ κατοχῆς στὶς 24 Φεβρουαρίου 1944, στὴ θέση «Βίγλες» τῶν Μαλλωτῶν Μεγαλοπόλεως― δεδομένου μάλιστα ὅτι πρόκειται γιὰ ἀνθρώπους ἰδεολογικῶς ἐκτὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εὑρισκομένους, ὅπως ἐντίμως καὶ εὐθαρσῶς λόγοις τε ἢ ἔργοις ἔχουν ἐνημερώσει κάθε ἐνδιαφερόμενο.

 Ἡ «ἱερά» ὀργή τοῦ δεσπότη εἶναι ἔκφραση τῆς ἐξουσιολαγνικῆς καὶ δεσποτοκρατικῆς ἀγανακτήσεώς του. Διότι ἡ δεύτερη πολιτειακὴ παράγων τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας ―ἀνεξαρτήτως τῶν λόγων τῆς καθυστερήσεώς της καὶ τῆς προαιρέσεώς της― ἐν τοῖς πράγμασι ἀμφισβήτησε καὶ ἀκύρωσε αὐτὴ τὴν ἐξουσιολαγνικὴ πρωτοκαθεδρία, ποὺ παντὶ τρόπῳ διεκδικεῖ καὶ ἐπιβάλλει ἡ Δεσποτοκρατία, ὄχι μόνον ἐπὶ τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ καὶ ἐπὶ τῆς συνταγματικῆς Πολιτειακῆς Ἐξουσίας τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, καὶ μάλιστα ἐπὶ τῶν προσφάτως δημοκρατικῶς ἐκλεγμένων ὀργάνων της καὶ ἐκπροσώπων της.

Ἐν ὀλίγοις ὁ Γόρτυνος Ἱερεμίας ἐξέφρασε τὴν ὑπαρξιακὴ ἀγωνία του καὶ τὴ συμπλεγματικὴ ἐξουσιολαγνικὴ ἰδεολογία τῆς Δεσποτοκρατίας διὰ τῆς ὀργῆς του, ποὺ μὲ ἰταμότητα καὶ ἀλαζονεία καὶ οἴηση ἐκδήλωσε, ἐλέγχοντας ἀνοικείως καὶ ἀντὶ-πνευματικῶς ―κατ’ ἀρχὴν ἀνθρώπους καὶ πολίτες καὶ ἐν τέλει Πολιτειακοὺς καὶ Κυβερνητικοὺς παράγοντες― γιὰ ἀσυνέπεια σὲ θρησκευτικὸ φρόνημα καὶ σὲ ἐκκλησιαστικὰ καθήκοντα, ποὺ ὄχι μόνον δὲν τοὺς ἀφοροῦν ἀλλὰ εὐθαρσῶς καὶ δημοσίως ἀπορρίπτουν ὡς πρόσωπα καὶ ὡς κομματικὴ παράταξη! Ἐνδεχομένως θὰ μποροῦσε νὰ τοὺς ἐλέγξει γιὰ τὴν ἀσυνέπειά τους ὡς πρὸς τὴν παραβίαση τοῦ προγράμματος καὶ γιὰ τὴν ταλαιπωρία τοῦ ἰδίου καὶ τοῦ ἐκκλησιάσματος, ἀκόμη γιὰ ἔλλειψη σεβασμοῦ πρὸς τοὺς τιμωμένους ἡρωϊκοὺς νεκρούς, ἐὰν ὄντως ἡ καθυστέρησή τους ἦταν ἀδικαιολόγητη! Ἀλλὰ δὲν ἔπραξε αὐτό...

Ὁ δεσπότης ὑπέπεσε ἐμπαθῶς καὶ ἐμμανῶς σὲ ἀπαράδεκτη ἀδιακρισία, κατακρεουργώντας τὴν ἐλευθερία τῶν προσώπων τους καὶ τὸ αὐτεξούσιο τῶν συνειδήσεών τους, ἀλλὰ καὶ τὴν παραγγελία τοῦ Κυρίου, «ὅστις ὀπίσω μου θέλει ἐλθεῖν», στοιχεῖα ποὺ ἀποτελοῦν θεμελιώδεις ἀρχὲς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας, διασύροντας ―ὡς μὴ ὄφειλε― δημοσίως ἐλεύθερα καὶ αὐτεξούσια πρόσωπα. Ἐξέθεσε δὲ τὴν Ὀρθόδοξο Πίστη μας καὶ τὴν Ἐκκλησία μας καὶ τὶς παρεχώρησε βορὰ εἰς τοὺς καιροφυλακτοῦντες καὶ εὐκαίρως ἀκαίρως ὑλακτοῦντες χριστομάχους καὶ ἐκκλησιομάχους τῆς Πολιτικῆς καὶ τῆς Δημοσιογραφίας καὶ τῆς Διανοήσεως. Κατήργησε τὴν συνταγματικῶς κατοχυρωμένη ἀνεξιθρησκεία, δημοσιοποίησε προσωπικὰ δεδομένα, παρεκίνησε εἰς ὀνειδισμὸ ἐλευθέρων καὶ αὐτεξουσίων ἀνθρώπων, προκάλεσε δυσμενῆ καὶ ἐχθρικὰ αἰσθήματα μεταξὺ τοῦ λαοῦ ἐναντίον Πολιτειακῶν καὶ Κυβερνητικῶν παραγόντων γιὰ λόγους θρησκευτικοὺς καὶ φιλοσοφικούς, κ.π.ἄ., ἐνῶ ἀντιθέτως ―ἐξ ὅσων γνωρίζω― ἐτήρησε αἰδήμονα σιωπὴ γιὰ τὴν μνημονιακὴ κατοχὴ τῆς Πατρίδος μας ἀπὸ τὸν ἀκόρεστο γερμανικὸ ἰμπεριαλισμὸ τοῦ νεοναζιστικοῦ Δ΄ Ράϊχ!

Ἐν τέλει ὁ δεσπότης ἀνασκολόπησε ὅλο τὸ συνταγματικὸ-νομικὸ καὶ ἠθικὸ πλαίσιο, τὸ ὁποῖο