TO TΡΙΚΕΡΑΤΟ ΤΡΙΩΔΙΟ ΤΟΥ ΤΡΙΣΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΑΝΤΑΖΗ

Στην επίσημη Ιστοσελίδα του Παγκοσμίου Συμβουλίου Βλασφημιών:

http://www.oikoumene.org/en/about-us

εντοπίζουμε τρεις κυρίαρχες "Ωδές" που απαρτίζουν και δια-φημίζουν τον Ενωτικό Κανόνα, αποδιδόμενο κατά την σκοτεινή αυτή περίοδο των εσχάτων καιρών της "Σαρακοστής" του Εωσφόρου που λέγεται Οικουμενισμός:

Ωδή 1η:

"Το Π.Σ."ε" είναι μια (λατρευτική) κοινότητα "εκκλησιών" (σπείρα λεγεώνων) πορευομένων προς ορατήν ένωσιν υπό μιαν πίστιν και μίαν ευχαριστιακήν συναδελφότητα, εκφραζομένη διά κοινής λατρείας (διαμυστηριακής) και ζωής εν Χριστώ...

Ωδή 2η:

"Το Π.Σ."ε" στοχεύει να προχωρήσει εις αυτήν την ένωσιν, (υπό του Πρωτείου του Πάπα) ώστε συμφώνως με την προσευχή του Ιησού προς τους ακολούθους Αυτού: "ίνα ο κόσμος πιστεύσει..."

Ωδή 3η:

"Το Π.Σ."ε" είναι η πιο ευρύτερη και επικρατέστερη ανάμεσα στις πολλές οργανωμένες εκφράσεις της συγχρόνου Οικουμενιστικής Κινήσεως, (Άρμα του Αντιχρίστου) μια Κίνηση (Σιωνιστική) στόχος της οποίας είναι η Χριστιανική ενότητα."

(1. "The WCC is a community of churches on the way to visible unity in one faith and one eucharistic fellowship, expressed in worship and in common life in Christ.

2. It seeks to advance towards this unity, as Jesus prayed for his followers, "so that the world may believe." (John 17:21)

3. The World Council of Churches (WCC) is the broadest and most inclusive among the many organized expressions of the modern ecumenical movement, a movement whose goal is Christian unity.)

Αυτά λοιπόν είναι τα τρία κέρατα του Οικουμενισμού! Είναι οι Τρεις βασικές Ωδές που συγκροτούν τον Οικουμενιστικό Κανόνα της λατρείας του Εωσφόρου:

1. Ευχαριστιακή συναδελφότητα-λατρευτική κοινότητα "και είχον άπαντα κοινά..." (Πραξ. 2, 44).

2. Αμετάκλητος και Αποκλειστικός Σκοπός η άμεσος και κατεπείγουσα ετερόκλητος ΕΝΩΣΙΣ!

3. "Το Π.Σ."ε" είναι Σιωνιστικό Όργανο της συγχρόνου Οικουμενιστικής Κινήσεως προς προυπάντηση του Αντιχρίστου!

Και λοιπόν;

Τί σχέση έχουν αυτά τα τρία, με το δικό μας Άγιο Τριώδιο;

Η ερώτηση είναι λάθος και θα πρέπει να αναστραφεί, ώστε να βρεθεί η απάντηση η ορθή και αποκαλυπτική:

- ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ με αυτό το Σατανικό, Πανθρησκειακό "Τριώδιο" του Π.Σ."ε";;;;;;;

ΕΣΕΙΣ, όσοι κοινωνείτε με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, έχετε και ΠΑΡΑ-έχετε σχέση Αντίθεο, Αντίχριστη, Αντι-ευαγγελική, Αντορθόδοξη και Αντιπατερική!

Η Αλήθεια, η Ορθοδοξία, ως ΣΩΜΑ Χριστού, δεν έπρεπε να έχει ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ με αυτή τη Σατανική Σχέση που συσχετίζεται άμεσα με τη λατρεία του Εωσφόρου! Και εφ' όσον - υποτίθεται - πως οι Πατέρες είναι οι αλάνθαστοί σας Οδηγοί, τότε ΓΝΩΤΕ έθνη και ηττάσθε, οι Πατέρες ΠΟΤΕ δεν θα επέτρεπαν στον εαυτό τους να είναι ΜΕΛΗ ενός τέτοιου φρικτού, Εωσφορικού "Παγκοσμίου Συμβουλίου ΒΛΑΣΦΗΜΙΩΝ!!"

Και ΔΕΝ θα το έκαναν διότι γνώριζαν, όπως θα έπρεπε να γνωρίζετε και σεις (και το γνωρίζετε ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ) πως εάν γινόταν ΜΕΛΗ μιας τέτοιας Παναιρετικής, Πανθρησκειακής Βουλής Ασεβών, όχι μόνο θα ΒΛΑΣΦΗΜΟΥΣΑΝ το Πνεύμα το Άγιο (ασυγχώρητη αμαρτία) αλλά ΘΑ ΗΝΩΝΑΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΩΣ όλους τους πιστούς, (των οποίων ο ψυχές κρέμονται στο Πετραχίλι τους), με ένα τέτοιο Κακάσχημο Τέρας της Κολάσεως, ενώ ΔΕΝ είχαν καθόλου τέτοια εξουσία να εκπροσωπούν αυθαιρέτως τον Πιστό Λαό σε μία τέτοια Μολυσματική Μελότητα χωρίς την απαραίτητη ΕΚΓΡΙΣΗ του ιδίου του Λαού, ο οποίος Λαός ΕΝΕΚΡΙΝΕ την αξιότητά τους, κατά τη χειροτονία τους, αναφωνώντας (πιστοποιώντας και επισφραγίζοντας) το τριπλό, ομολογιακό "Άξιος!"

Και δεν είναι μόνο ότι συνάδετε, συνευδοκείτε, συμψάλλετε και συμφωνείτε με αυτή τη Βαβυλώνια και βέβηλη "Α-συμφωνική Ορχήστρα" του Αρχιμαέστρου Διαβόλου, δεν είναι μόνο ότι συνυπάρχετε με αυτό το σατανοπρόβλητο συρφετό και συμπορευόσαστε με αυτή τη πανδαιμονική, συνουσιακή και μολυσματική κατά πάντα ΚΟΙΝΩΝΙΑ μετά ακοινωνήτων αιρέσεων και πλανών, αλλ' επιπροσθέτως, η Ορθόδοξη Διοικητική "εκκλησία" αποτελεί βασικό και ηγετικό στέλεχος του Π.Σ."ε"!!! Και καμαρώνει και υπερηφανεύεται για αυτό!

ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΙΣΧΥΝΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΕΥΣ όπου γης που συνεχίζει, διά μέσου της Δογματικής, Λειτουργικής, Ενωτικής Μνημονεύσεως του επισκόπου του που υποκριτικώς επιτελεί, να ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ με απόλυτη, τεράστια ΕΝΟΧΗ, αυτοκαταδικαστικώς και αξιοκατακρίτως ΣΕ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ-ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ και σχέση άρρηκτη, στενή με το Παγκόσμιο Συμβούλιο Βλασφημιών!

ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΙΣΧΥΝΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΕΥΣ που μέσω της Μνημονεύσεως ΕΝΩΝΕΙ τους πιστούς που κρέμονται από το Πετραχήλι του και ολόκληρο το εκκλησίασμά του με τον Πάπα και με όλες τις επί μέρους πλάνες και καταστρεπτικές αιρέσεις, στις οποίες ο «Πράσινος» Πατριάρχης του Γένους τους έχει όλους ΕΝΩΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟΥΣ, ενώ κηρύττει παράλληλα πως "όλα τα δόγματα σώζουν!"

ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΙΣΧΥΝΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΕΥΣ που τα γνωρίζει όλα αυτά, και "κάνει τα μάτια τα στραβά" και σιωπά και αποκρύπτει και καλύπτει και ΔΕΝ ενημερώνει τους πιστούς πως Ο ΜΟΝΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΣ, ΘΕΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΠΑΤΕΡΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ προς άρση και ακύρωση αυτής της ενόχου εκπροσωπήσεως, μολυσματικής Μελότητος και αντιθέου ενότητος είναι η ΔΙΑΚΟΠΗ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΕΩΣ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙΣ ΠΙΣΤΩΝ, αλλά τα βαπτίζει ως "σχίσμα" για εκφοβισμό των αφελών, "δι' ευχών των γερόντων ημών..."

ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΙΣΧΥΝΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΕΥΣ που ΨΕΥΔΕΤΑΙ ενώπιον ΘΕΟΥ, που ΕΞΑΠΑΤΑ και υποβαθμίζει τη νοημοσύνη του ΠΙΣΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, θα έπρεπε, λέγω, να κρυφτεί πίσω από το αδηφάγο παραπέτασμα του πυρίνου ποταμού ο κάθε ιερεύς που ΘΕΑΤΡΙΝΙΖΕΙ και ΥΠΟΚΡΙΝΕΤΑΙ έως αηδιαστικού πια βαθμού, πως «η συμμετοχή μας στο Π.Σ.«ε» αποτελεί (τάχα) εκδήλωση κοινωνική και δεν υπάρχει καμία βλάβη και επιρροή των Ορθοδόξων πιστών με την Μελότητα αυτή!" Ντροπή σου, «σεβασμιώτατε» Πειραιώς, ΝΤΡΟΠΗ! Η αυθαδεστάτη αιτιολογία σου προσβάλλει βάναυσα τη νοημοσύνη μας! Δεν είμαστε άμυαλα, άβουλα πειθήνια όντα, να πειθόμαστε στις πεζότατες κουτοπονηριές σου!

ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΙΣΧΥΝΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΕΥΣ που δικαιολογεί τον διαβολεμένο αυτό συμβιβασμό, την υποδούλωσή του αυτή αναμένοντας παθητικά, από του αιώνος και έως του αιώνος, υποτιθέμενη καταδίκη συνοδική, αποτελούμενη από Οικουμενιστές που θα καταδικάσουν Οικουμενιστές και από Μασόνους που θα καταδικάσουν Μασόνους!

ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΙΣΧΥΝΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΕΥΣ, κάθε Ηγούμενος, Γέροντας και Μοναχός που επικαλείται αρρωστημένη υπακοή και πειθώ, «αποφυγή σχίσματος» για "λόγους διακρίσεως" και αρνείται, φοβείται, ΔΕΙΛΙΑΖΕΙ να παύση τη Μνημόνευση και να Αποτειχιστεί από τον Αρχι-οικουμενιστή του Αρχιεπίσκοπο και Αιρεσιάρχη Πατριάρχη, τρέμοντες και πτοούντες τα ΑΝΤΙΠΟΙΝΑ!

Το παν-ένοχο, δουλοπρεπή και παν-ευκόλως συμβιβασμένο ιερατείο προσπαθεί ανεπιτυχώς να απαλύνει τη βεβαρημένη του συνείδηση με την συμπόρευση και τη ΣΙΩΠΗ... Ενώ οι δημαγωγούντες ιερείς μιλούν υποκριτικά για "κατανυκτική προπαρασκευαστική περίοδο Τριωδίου" παραμένουν απελπιστικά εγκλωβισμένοι στη μολυσματική κοινωνία με το Παγκόσμιο Συμβούλιο Βλασφημιών! Και δεν έχουν τα "κότσια", τη "τσίπα" να αποσυρθούν πάραυτα από αυτό διαιωνίζον και όζον Νεκροτομείο!

ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΙΣΧΥΝΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ – ΘΟΛΟΛΟΓΟΣ που αναγνωρίζει ως Κανονικούς Ποιμένες, ψεύτες και απατεώνες που το Άγιο Πνεύμα ΚΑΤΟΝΟΜΑΖΕΙ και ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ ως «Ψευδεπισκόπους» και «Λυκοποιμένες», τουναντίον και κόντρα στο Θεό, τούτοι οι Θεομάχοι θεολόγοι μας παροτρύνουν να προστρέχουμε "μετά φόβου Θεού Πίστεως και αγάπης" σε αυτά τα «κακά θηρία» κατά την Γραφή, σε αυτούς τους «ιούς διαβόλου» για να κοινωνήσουμε Σώμα και Αίμα Χριστού… και να κηδευθούμε και να ενταφιασθούμε από την Οικουμενιστική τους χάρι!

Έχει έπειτα το ΘΡΑΣΟΣ η θρασύδειλη δεσποτοκρατία, να ψάλλει υποκριτικά και ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΑ το «Μεθ’ ημών ο Θεός»….

Αλήθεια; Είναι «μεθ’ υμών» μαζί σας ο Θεός στις αισχρές σας αγκαλιές με τον Πάπα, τα χειροφιλήματα, ερωτομηνύματα και τις Θεομίσητες συμπροσευχές, διαθρησκειακές γιορτές και α-νόητες νουμηνίες;;;

Είναι τάχα μαζί σας ο Θεός στα Διαθρησκειακά σας Συνέδρια τα ΠΟΡΝΙΚΑ, όπου ολόγυμνοι ιθαγενείς επικαλούνται πνεύματα δαιμονικά, και σπαρταρούν και ξεσπούν σε επιφωνήματα μαγικά, γύρω από φωτιές χορεύοντας με τους λύκους και ΣΕΙΣ στη πρώτη τη σειρά, κοινωνώντας με τους ΛΥΚΟΥΣ;;;

Είναι τάχα μαζί σας ο Θεός με τις διεφθαρμένες, λεσβιακές επισκοπίνες, τις ημίγυμνες ισπανοχορεύτριες και τους ανώμαλους ζουλού με τα ξεσπάσματα-χαλάσματα και ιαχές τουρλού-τουρλού στη λαχανο-λατρεία του Βάαλ;

Ο «Κύριος των Δυνάμεων» ΑΔΥΝΑΤΟΝ να συμμετάσχει στα Οικουμενιστικά σας τα ΑΙΣΧΗ. Όσα «Κύριε των Δυνάμεων, μεθ’ ημών γενού» κι’ αν ψάλλετε και λαλείτε πανταχού, Ο ΚΥΡΙΟΣ ΟΥΔΑΜΟΥ!

Λόγια μόνο, μελωδίες, ψαλμωδίες έντεχνες, καλλιτεχνικές, θεωρίες άχαρες και άκαρπες, χαρτοπολεμικές. Επιστολές από ευαίσθητους σε Αναίσθητους και άκυρες υπογραφές, αισθητές όσο το τσίμπημα του κουνουπιού...

Ποιούς νομίζετε ότι κοροϊδεύετε; Μιλάτε για πνευματική προπαρασκευή και συμπορεύεστε παρασκηνιακά στα γρανάζια τα πολιτικά της αθεΐας, προπαρασκευάζοντας πυρετωδώς τα Αποκαλυπτικά πρόθυρα της επάρατης Πανθρησκείας.

Παν-θρησκεία δεν σημαίνει μόνο το παν-πλήθος όλων των θρησκειών ηνωμένων μαζί αλλά κυρίως η θρησκεία του κατσικοκέρατου και τραγοπόδαρου θεού Πάνα (του Σατανά) ο οποίος παιανίζει πονηρά, "πονηρός πατά το Κλήμα" με τον ποιμενικό του αυλό όχι θεολογίας μα θεοσοφίας και του Συγκρητισμού, την λεγομένη «Σύριγγα», τη φλογερή φλογέρα, με φλόγες συνυπάρξεως, συγχωνεύσεως και συμβιβασμού, φλόγες ενωτικού πόθου οικουμενιστικού, φλόγες ετεροδοξίας συνδυασμού, «φλόγαν δροσίζουσαν» τον "Παναγιώτατον" Πάπα.

Ο ψευτοθεούλης Πάνας πλέον, ως υπέρτατος προστάτης του πρασίνου περιβάλλοντος, (και κατ' εξοχήν εμπνευστής του «Πρασίνου» Πατριάρχου) ως θεός των γεωργών, των κτηνοτρόφων και των ζιζανίων, ως σπορέας της πνευματικής μοιχείας αλλά και προωθητής της απέραντης ποικιλίας ηδονών, προϊόντων και πολυτελών τροφών… Θεός της κοιλίας και κοίτη του Οικουμενισμού. Κοίτη μιαρά και μεμολυσμένη. Κοίτη μοιχείας πνευματικής, κρεβάτι διαβολεμένο!

Ω Πατριάρχα! Ουκ ήκουσας του Χρυσοστόμου την φωνήν;

«Ουκ ήκουσας Παύλου λέγοντος, ότι Τίμιος ο γάμος, και η κοίτη αμίαντος; Ει δε από της αμιάντου κοίτης ανιστάμενος ου τολμάς ευχή προσελθείν, από της κοίτης ων της διαβολικής (της Οικουμενιστικής) πως καλείς (επ’ άμβωνος) το φρικτόν όνομα εκείνο και φοβερόν (του Πάπα, ως Παναγιώτατον); Και γαρ κοίτη διαβολική το εν ύβρεσι πλύνεσθαι (αιρέσεων) και λοιδορίαις (του Π.Σ.«ε»). Και καθάπερ πονηρός τις μοιχός ο θυμός μετά πολλής ημίν συγγίνεται της (διαθρησκειακής) ηδονής, τα ολέθρια (δόγματα) προϊέμενος εν ημίν σπέρματα, και την διαβολικήν ποιών αποτίκτειν έχθραν, (εχθρέ του Θεού!) και απεναντίας τω γάμω (μετά του Νυμφίου της Ορθοδοξίας) πάντα εργαζόμενος. Ο μεν γαρ γάμος τους δύο ποιεί σάρκα γενέσθαι μίαν, ο δε θυμός (του Οικουμενισμού) τους ηνωμένους εις πολλά διαιρεί μέρη, (σχισμάτων και μερισμών, ους οι αποτειχίζοντες την Εκκλησίαν εσπούδασαν ρύσασθαι) και αυτήν κατασχίζει και κατατέμνει την ψυχήν (της Νύμφης Εκκλησίας!)» (Ομιλία ΝΑ’ Εις το Κατά Ματθαίον Vol. 7, σελ. 593).

Πρέπει να αναφερθεί, πως ο Πάνας επίσης λατρεύεται ως ένθερμος φίλος και εραστής του κρασιού, του κεφιού και του γλεντιού, το αντίθετο από το Ορθόδοξο τρίπτυχο: Οίνος (Θεία Κοινωνία), Χαρμολύπη και Πανύγηρις. Το Διαθρησκειακό γλέντι του Διός καλά κρατεί και επικρατεί μια κοχλάζουσα υπερπαραγωγή παγανιστικής, ανδροθήλυκης ορμόνης, μιας αποπνικτικής, υπνωτιστικής ομίχλης και σάπιας, σαχλής συμπροσευχής.

Ο Πάνας παρίσταται πανούργος σύντροφος των Νυμφών-Δογμάτων και ακαταμάχητος εραστής των νέων, ασχέτως φύλου. Μανιακότερος του σκύλου, πανδαιμόνιος, παιδόφιλος και διαστροφής πατέρας. Τέρας ζωολατρικό. Αφροδίσια θεότητα πολλαπλασιασμού αιγοπροβάτων αλλά και επιβήτορας αλόγων ζώων, κτηνών αιρετικών, από αυτά που είδε στο φρικτό του όραμα ο Αντώνιος ο Μέγας, την Αγία Τράπεζα να περικυκλώνουν.

Ο θρύλος θέλει τον Πάνα θούριο και θριαμβευτή στη Μάχη του Μαραθώνα όπου κατατρόμαξε τους Πέρσες με άξαφνες ανατριχιαστικές φωνές και διαπεραστικό τσίριγμα πολλών μαγισσών σε ένα υπνωτιστικό, εκκωφαντικό αντίλαλο του ονόματος «Παααν - Παααν - Παααν...») Ακόμη κι ο παν-ικός από τον οποίο κατελήφθησαν οι Πέρσες, έχει ρίζα τ' όνομά του: "Παν"...

Το ΠΑΝ-δαιμόνιο του Οικουμενισμού και ο ΠΑΝΑΣ της ΠΑΝ-θρησκείας, συγγενεύουν εξ’ αγχιστείας με μοιχεία Νύμφης Εκκλησίας και Παγανισμού!

Ιδού η οργή και κατάρα του Θεού:

«Ιδόντες δε οι υιοί του Θεού (οι Ορθόδοξοι) τας θυγατέρας των ανθρώπων (θρησκείας και αιρέσεις) ότι (έξωθεν) καλαί εισίν, έλαβον εαυτοίς γυναίκας (σπέρματα αληθείας) από πασών, ων εξελέξαντο. και είπε Κύριος ο Θεός· ου μη καταμείνῃ το πνεύμα μου εν τοις ανθρώποις τούτοις (τοις οικουμενισταίς) εις τον αιώνα (τον απατεώνα) διά το είναι αυτούς σάρκας (διαθρησκειακάς)… Ιδών δε Κύριος ο Θεός, ότι επληθύνθησαν αι κακίαι (προδοσίαι) των ανθρώπων επί της γης και πας τις διανοείται εν τη καρδία αυτού επιμελώς επί τα πονηρά (δικαιολογίας επί αρνήσεως παύσεως της μνημονεύσεως, «δυνητικόν» Κανόνων κλπ) πάσας τας ημέρας, και ενεθυμήθη ο Θεός ότι εποίησε τον άνθρωπον (μέτοχον θεότητος) επί της γης, και διενοήθη, και είπεν ο Θεός· απαλείψω (εξαφανίσω = κολάσω) τον (οικουμενιστήν) άνθρωπον, ον εποίησα από προσώπου της γης, από ανθρώπου έως κτήνους και από ερπετών έως πετεινών του ουρανού (τον πολύ-πολιτισμόν αυτού), ότι μετεμελήθην (το μετάνιωσα πικρά, αγανάκτησα!) ότι εποίησα αυτούς (κλητούς της βασιλείας)…» (Γεν. 6 2-7).

Πηγή:  http://www.wallingoff.com/?p=165

Σέ παπικό ναό θέλει νά μετατρέψει τόν Ἅγιο Φωκά τῆς Πάτμου ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος!

Μυστικὸ σχέδιο Πάπα-Πατριάρχη γιὰ ἅλωση τῆς νήσου Πάτμου καὶ τοῦ Ἁγίου Ὄρους!

Πηγή: Ἀκτίνες"

 

Τά παραλειπόμενα τῆς ἐπίσκεψης τοῦ Πάπα στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο

 

Ἀσφυκτικές πιέσεις ἄσκησε τίς τελευταῖες ἑβδομάδες πρός τόν ἡγούμενο καί τήν ἀδελφότητα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου ὁ ἀρχιγραμματέας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου κατ’ ἐντολή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου προκειμένου ἡ Ἱερά Μονή νά παραχωρήσει τόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Φωκᾶ, πού βρίσκεται στήν εἴσοδο τοῦ λιμανιοῦ στούς Παπικούς καί δή στούς Οὐνίτες. Τό ζήτημα αὐτό προκάλεσε μεγάλη ἀναταραχή στό νησί. Ὁ ἡγούμενος ἀρχιμανδρίτης Κύριλλος σέ συνεννόηση μέ τήν ἐναπομείνασα ἀδελφότητα ἀρνήθηκε κατηγορηματικά νά συναινέσει στίς πατριαρχικές πιέσεις πού ἀσκήθηκαν προφορικά. Ἀρχικά ζήτησε ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο νά ὑποβάλλει τό αἴτημα γραπτῶς, κάτι πού ἐκεῖνο ἀρνήθηκε, πιθανόν γιά νά ἀποφύγει τή γενική λαϊκή κατακραυγή. Ἐν συνέχεια ὅμως ἀναγκάστηκε νά ἀποστείλει ὑπόμνημα, στό ὁποῖο καταγράφει ἐπακριβῶς τούς λόγους τῆς ἄρνησης νά παραδώσει στούς Οὐνίτες τοῦ Βατικανοῦ τήν ὀρθόδοξη ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Φωκᾶ.

Σύμφωνα μέ πληροφορίες τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ὑποστήριζε ὅτι διά τοῦ τρόπου αὐτοῦ θά ἐνισχυθεῖ καί θά αὐξηθεῖ κατακόρυφα ὁ θρησκευτικός τουρισμός, ἀφοῦ ἀναμένεται νά ὑπερδιπλασιαστοῦν οἱ παπικοί προσκυνητές ἀπό τήν Εὐρώπη, οἱ ὁποῖοι θά ἐξυπηρετοῦνται λειτουργικά!!!

Ὡστόσο, ἡ ἐκδήλωση τῶν πιέσεων ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο λίγες ἡμέρες μετά τήν ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στήν Κωνσταντινούπολη ὑποδηλοῖ τήν ὕπαρξη κάποιων παρασκηνιακῶν καί ὑπό τπόν μόδιον συμφωνηθέντων τοῦ Φαναρίου μέ τό Βατικανό τά ὁποῖα ἔχουν τεθεῖ ἤδη σέ ἐφαρμογή.

 Μέσα στό πλαίσιο αὐτό κυκλοφορεῖ τελευταῖα καί μία ἔντονη φημολογία πού ἔχει νά κάνει μέ τήν ἀπαίτηση τοῦ Βατικανοῦ νά ἁλώσει τό Ἅγιο Ὄρος μέ τό αἰτιολογικό τῆς δῆθεν ἐντρύφησης τῶν παπικῶν στόν Ἁγιορείτικο μοναχισμό!!! Ἡ φημολογία αὐτή ἀναφέρει πώς προτίθεται τό Βατικανό νά ἀγοράσει σέ πρώτη φάση κάποια κελιά καί  πώς ἤδη παρασκηνιακά ὑπάρχει μία ἄτυπη συμφωνία μέ ὁρισμένα πατριαρχικά μοναστήρια καί ἀδελφότητες. Ὡστόσο, τό βέβαιο εἶναι πώς ἄν φθάσει τό θέμα στήν Ἱερά Κοινότητα ἐπισήμως τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο θά λάβει τήν ἀνάλογη ἀπανταχοῦσα καί θά τό ...φυσάει γιά πολύ-πολύ καιρό. Γιατί τότε πολλοί μοναχοί καί μέ τό δίκαιό τους θά ἀκολουθήσουν τήν πορεία τῆς διωκόμενης παλαιᾶς ἀδελφότητας τῆς Μονῆς Ἐσφιγμένου...

Στήν Πάτμο ὡστόσο σέ ἀντίθεση μέ τό Ἅγιο Ὄρος εἴθισται τό Φανάρι νά ἀλλάζει τούς ἡγουμένους σάν τά πουκάμισα μέχρι νά πετύχει τίς μύχιες ἐπιδιώξεις του. Καί δέν ἀποκλείεται μετά τήν ἄρνηση τοῦ νῦν ἡγουμένου τῆς Μονῆς νά ἐπανέλθει μέ κάποια νέα ἐκλογή ἡγουμένου τῆς... ἀρεσκείας του, πού θά συναινέσει στό πατριαρχικό αἴτημα!

Ἡ τοπική ἐφημερίδα πάντως τῆς Πάτμου στήν ἠλεκτρονική σελίδα πού διατηρεῖ (patmostimes) ἀναφερόμενη στό θέμα τοῦτο ἔγραψε μεταξύ ἄλλων καί τά κάτωθι: «"ΜΩΡΑΙΝΕΙ ΚΥΡΙΟΣ ΟΝ ΒΟΥΛΕΤΑΙ ΑΠΩΛΕΣΑΙ" Αὐτό ἀναφέρει μία ἐκκλησιαστική ρήση καί φαίνεται ὅτι βρίσκει τήν πιστή ἐφαρμογή της, μετά τίς ἔντονες φῆμες πού κυκλοφοροῦν ὅτι γίνεται προσπάθεια καί μάλιστα ἀπό τό Πατριαρχεῖο νά ἁλωθεῖ τό κέντρο τῆς Ὀρθοδοξίας πού εἶναι ἡ Πάτμος, μέ τή δημιουργία ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ στό νησί μας καί μάλιστα νά στεγαστεῖ στόν ὑφιστάμενο ναό τοῦ Ἁγίου Φωκᾶ στό λιμάνι. Ἴσως γίνεται μία προσπάθεια ὄχι μόνο ἅλωσης τοῦ νησιοῦ ἀλλά καί τῆς ὀρθοδοξίας γενικότερα ἀφοῦ ὅπως ἀναφέρεται ὁ Κολοκοτρώνης γιά νά καταλάβει τήν Τριπολιτσά κατέλαβε πρῶτα τά περίχωρα καί ἀπέκοψε τόν ἀνεφοδιασμό. Ναός λοιπόν γιά τούς Καθολικούς στήν Πάτμο καί μάλιστα ἕτοιμος θέλει νά χαριστεῖ ἀπό τό Πατριαρχεῖο στόν Πάπα - ἄραγε ἔναντι ποιοῦ ἀνταλλάγματος; - καί τώρα ἴσως ἐξηγοῦνται οἱ πρό ἡμερῶν ἐναγκαλισμοί τῶν δύο στό Πατριαρχεῖο. Ἄραγε θά δεχτεῖ ὁ Πάπας ἄν αὔριο, λέμε ἄν, πού δέν, τοῦ ζητηθεῖ νά φτιαχτεῖ ναός ὀρθόδοξος στό Βατικανό ἤ στήν πλατεία τοῦ Ἁγίου Πέτρου ἤ Μάρκου; Τί σκοπός ἐξυπηρετεῖται; Μᾶλλον ἴσως δέν μάθουμε ποτέ ἀφοῦ τά πάντα κινοῦνται στά καλοκουρδισμένα γρανάζια, μίας σκόπιμης καί βραδυκίνητης φαναριώτικης διπλωματίας, πού ὅμως ἐγκυμονοῦν κινδύνους γιά τήν ὀρθοδοξία καί τό ἔθνος γενικότερα... Γνωρίζουμε ἀρκετά, τίς παρασκηνιακές ἐνέργειες καί πιέσεις πού ἀσκοῦνταν στόν ἡγούμενο καί προφανῶς στήν ἀδελφότητα τῆς Μονῆς καί θά ἐπανέλθουμε. Ὑπάρχει ἀπορία ὅμως. Εἶναι καθαρά θέμα Πατριαρχείου καί Μονῆς ἤ καί κατοίκων; Γνωρίζει ὁ πατριάρχης πῶς θ' ἀντιδράσει ὁ κόσμος; Μήπως ἔχει ξεχάσει ὅτι μέ τά γεγονότα ἀγοραπωλησιῶν τῆς Μονῆς, ἔχει νά ἔλθει 20 χρόνια ἐπικαλούμενος πάντα ὅτι χρειάζεται χρόνος προετοιμασίας τοῦ ταξιδιοῦ, ἐνῶ κάθε φορά μόλις βρεῖ εὐκαιρία κάνει τά ταξιδάκια του σέ Ἑλλάδα καί ἐξωτερικό καί ὄχι στήν Πάτμο πού ἀνήκει ἀποκλειστικά στό Πατριαρχεῖο; Μήπως φοβᾶται; ἄν ναί γιά ποιό γεγονός; Ἄν λοιπόν γίνουν πράξη οἱ προθέσεις του καί μέ ἐνάντιο τόν κόσμο γιά τή δημιουργία ναοῦ καθολικῶν στήν Πάτμο, μᾶλλον θά πρέπει νά τήν ξεχάσει ἀφοῦ θά πρέπει νά τό σκεφτεῖ καλά γιά νά ξαναπατήσει σέ χώματα πού ἁγίασε ἡ παρουσία τοῦ μεγάλου ὁραματιστῆ τῆς Ἀποκάλυψης.

Καλό θά εἶναι νά τό ξανασκεφτεῖ. Καί ἀντί νά πιέζει ἡγούμενο καί ἀδελφούς πού ἔχει καταστήσει ὁμήρους του, ἄς ἔλθει νά τά πεῖ ὁ ἴδιος ἤ στέλλοντας κάποιο γράμμα μέ προτάσεις καί ὄχι προφορικά. Τότε πραγματικά θά ἀντιληφθεῖ καί θά αἰσθανθεῖ τό: "Πόσα ἀπίδια βάζει ὁ σάκος"».

Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ

 

Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (ΤΕΥΧ. 162) ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2014

orthodoxia.gr

ΚΑΤΑΦΡΟΝΗΤΗΣ Ο ΙΔΙΟΣ ΚΑΠΟΙΩΝ Ι. ΚΑΝΟΝΩΝ, ΤΩΡΑ ΕΠΙΚΑΛΕΙΤΑΙ ΑΣΧΕΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΜΩΡΗΣΕΙ ΤΟΝ π. Ν. ΜΑΝΩΛΗ!

Γνώστης τῶν δεσποτικῶν μεθοδεύσεων μᾶς ἀποκάλυψε πὼς καὶ στὴν περίπτωση τοῦ π. Νικολάου Μανώλη, θὰ ἀκολουθήσουν τὴν ἴδια μέθοδο ποὺ ἀκολουθήθηκε ὅταν ὁ Λαρίσης Ἰγνάτιος καὶ ὁ Φθιώτιδος Νικόλαος θέλησαν νὰ ξεφορτωθοῦν τοὺς π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ καὶ π. Σταῦρο Βάϊο: Θὰ τὸν παραπέμψουν στὴν Σύνοδο μὲ τὶς ἴδιες κατασκευασμένες κατηγορίες, γιὰ νὰ ἀποφύγει ὁ κ. Ἄνθιμος τὸ ὅποιο κόστος καὶ τὶς ἔντονες ἀντιδράσεις τοῦ ποιμνίου του. 

Ὡς ἐκ τούτου οἱ διαμαρτυρόμενοι πιστοὶ ποὺ θὰ πλημμυρίσουν τὸ χῶρο γύρω ἀπὸ τὸ Ἐπισκοπικὸ Μέγαρο στὴ Βογατσικοῦ 7 στὴ Θεσσαλονίκη, δὲν πρέπει νὰ «ἀνακουφιστοῦν» σὲ περίπτωση ποὺ δὲν θὰ τιμωρηθεῖ ἄμεσα ὁ π. Νικόλαος. Ἡ παραπομπή τοῦ θέματος στὴν Ἱ. Σύνοδο, σημαίνει τὴν σίγουρη καταδίκη του!

Πρέπει λοιπόν νὰ ἀπαιτήσουν τὴν ἀθώωση τοῦ ἀδίκως διωκομένου π. Νικολάου καὶ κυρίως νὰ φροντίσουν νὰ μὴ φύγει ὁ φάκελλός του στὴν Ἀθήνα.

«Φώτιε, Φωτολόγε και Φωτώνυμε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, σωθήναι τας ψυχάς ημών».

Εἶναι γνωστότατο ὅτι ἐκεῖνος ποὺ προήδρευσε στὴν 8^η Οἰκουμενικὴ Σύνοδο (879-880 μ.Χ.) ἦτο ὁ Πατριάρχης Φώτιος. Ὅπως ἐπίσης εἶναι γνωστὸ ὅτι ὁ Μέγας καὶ Ἅγιος Φώτιος, δὲν εἶναι ἀρεστὸς στοὺς σημερινοὺς ὀρθοδόξους, ἐπειδὴ τοὺς ὑποδεικνύει ἐκεῖνο ποὺ κοστίζει, κι αὐτοὶ δὲν θέλουν νὰ τὸ πράξουν, δηλαδή τὴν ἄμεσο ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές. Τοῦτο τὸ συμπέρασμα βγαίνει καθαρό, ὄχι μόνο ἀπὸ τὶς πράξεις τους, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ συγγράμματά τους, ὅπως αὐτὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς, «15ος Κανὼν Πρωτοδευτέρας Συνόδου καὶ Ἀποτείχισις», ποὺ τὰ ἀποδέχτηκαν καὶ τὸ διένειμαν στὶς Συνάξεις τους, διὰ τοῦ ὁποίου διαστρεβλώνεται ἡ διδασκαλία τοῦ Μεγάλου Φωτίου.

Ἡ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου εἶναι ξεκάθαρη. Ἄμεση ἀπομάκρυνση, ἀπομάκρυνση ΤΡΟΧΑΔΗΝ, ἀπὸ κάποιον ποὺ εἶναι αἱρετικός, ὅπως οἱ Οἰκουμενιστές. Καὶ δὲν ἀναφέρεται ὁ Μ. Φώτιος σὲ αἱρετικοὺς καταδικασμένους ὑπὸ Συνόδου (ὅπως εἶναι οἱ Παπικοί), ἀλλὰ σὲ κάθε ἕνα ποὺ ἔχει χαρακτηρισθεῖ αἱρετικὸς ἀπὸ Ἁγίους ἄνδρες, ὅπως π.χ. σήμερα ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀπὸ τὸν ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς.

Τὴν ἀλήθεια τῶν λεγομένων μας μπορεῖτε νὰ τὴν διαπιστώσετε μὲ τὰ ἴδια σας τὰ μάτια στὰ παρακάτω κείμενα. Ἐδῶ ὁ Ἅγιος ὁμιλεῖ γιὰ Ποιμένα ποὺ λειτουργεῖ ὡς Ὀρθόδοξος, δηλαδὴ ὁμιλεῖ γιὰ ἐν ἐνεργείᾳ Ποιμένα, ποὺ ἀποδεικνύεται αἱρετικός, καὶ τὸν χαρακτηρίζει «λύκο»:

«Αἱρετικός ἐστιν ὁ ποιμήν; Λύκος ἐστί· φυγεῖν ἐξ αὐτοῦ καί ἀποπηδᾶν δεήσει, μηδ’ ἀπατηθῆναι προσελθεῖν, κἄν ἥμερον περισαίειν δοκῇ· φύγε τήν κοινωνίαν αὐτοῦ καί τήν πρός αὐτόν ὁμιλίαν ὡς ἰόν ὄφεως· ἀγκίστρῳ μέν καί δελέατι ἰχθύες ἁλίσκονται, ὁμιλία δέ πονηρά καί τόν αἱρετικόν ἰόν ὑποκαθήμενον ἔχουσα πολλούς τῶν ἁπλουστέρων προσιόντας καί μηδέν βλάβος παθεῖν ὑφορωμένους ἐζώγρησε· φεύγειν οὖν παντί σθένει διά ταῦτα προσήκει τούς τοιούτους» (ΕΠΕ 12, 400,31).

Αὐτὰ ποὺ διδάσκει κατ’ ἰδίαν ὁ Μ. Φώτιος, εἶναι πανομοιότυπα μὲ αὐτὰ ποὺ θέσπισε καὶ ἡ Πρωτοδευτέρα Σύνοδος (στὴν ὁποία προήδρευσε) διὰ τοῦ γνωστοῦ ΙΕ΄ Κανόνος της, τὀν ὁποῖον διαστρέφουν σήμερα (ποιός θὰ τὸ περίμενε;) ὄχι οἱ Οἰκουμενιστὲς μόνο, ἀλλὰ οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστές!!!

Παραθέτουμε ἕνα τμῆμα ἀπὸ μελέτη τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ, ποὺ μὲ ἁγιοπατερικὸ λόγο καταδεικνύει τὴν πλάνη καὶ τὴν δολιότητα τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς, ἡ ὁποῖοι ἀποφεύγουν νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὸ παραπάνω χωρίο τοῦ Ἁγίου, γιὰ νὰ μὴ καταδειχθεῖ ἡ πλάνη τους!!! Γράφει ὁ π. Εὐθύμιος:

Ἡ ἀποτείχισις καὶ ὁ Μέγας Φώτιος

Αὐτήν λοιπόν, τήν ἐξ ἐνστίκτου ἀποτείχισι ποὺ ἐσεῖς ἀπορρίπτετε,  τήν διδάσκει ὁ ἴδιος ὁ Μ. Φώτιος, ὁ ὁποῖος ἦταν καί πρόεδρος τῆς Συνόδου, ἡ ὁποία ἐθέσπισε τόν ὑπό ἐξέτασιν Κανόνα. Λέγει λοιπόν ὁ ἅγιος τά ἑξῆς: «Αἱρετικός ἐστιν ὁ ποιμήν; Λύκος ἐστί· φυγεῖν ἐξ αὐτοῦ καί ἀποπηδᾶν δεήσει...».

Ἐδῶ ὁ ἅγιος, προκειμένου γιά τήν φυγή ἀπό τόν αἱρετικό ποιμένα, χρησιμοποιεῖ τήν λέξι «ἀποπηδῶ». Ἡ λέξις αὐτή στό λεξικό τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης ἔχει τίς ἑξῆς ἔννοιες: «πηδῶ ἀπό τινός, καταλείπω, ἀποσκιρτῶ, ἐξέρχομαι ἀπό τῆς φυσικῆς μου θέσεως, τρέχω πηδῶν, τινάσσομαι ἐπάνω ἤ ὀπίσω». Στό οὐσιαστικό, ἐπίσης, «ἀποπήδησις» ἔχει τίς ἔννοιες: «τίναγμα πρός τά ὀπίσω ἤ πρός τά ἄνω, ὡς ὅταν ρίψῃς σφαίραν μεθ’ ὁρμῆς ἐπί τοῦ ἐδάφους ἤ ὡς ὅταν δύο σώματα συγκρουόμενα τινάσσονται ὀπίσω». Ἡ λέξις αὐτή λοιπόν, πατέρες, καθώς καί ἡ παρομοίωσις τοῦ αἱρετικοῦ ποιμένος μέ τόν λύκο, ποῦ ἄραγε ὁδηγοῦν; Ἤ μήπως δίδουν περιθώρια ἄλλης ἑρμηνείας πέραν τῆς ἐξ ἐνστίκτου ἀποτειχίσεως;

Τό ἴδιο γιά τήν ἐξ ἐνστίκτου ἀπομάκρυνσι ἀναφέρει καί ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ὁποῖος παρομοιάζει τούς  αἱρετικούς μέ φίδια. Ἀναφέρει ὁ ἅγιος τά ἑξῆς: «Φύγωμεν οὖν τούς τάς πατρικάς ἐξηγήσεις μή παραδεχομένους, ἀλλά παρ’ ἑαυτῶν πειρωμένους εἰσάγειν τά ἐναντία, καί τάς μέν ἐν τῷ γράμματι λέξεις περιέπειν ὑποκρινομένους, τήν δέ εὐσεβῆ διάνοιαν ἀπωθουμένους· καί φύγωμεν μᾶλλον ἤ φεύγει τις ἀπό ὄφεως. Ὁ μέν γάρ ἐνδακών τό σῶμα θανατοῖ πρόσκαιρα, τῆς ἀθανάτου ψυχῆς χωρίσας· οἱ δέ τῆς ψυχῆς αὐτῆς λαβόμενοι τοῖς ὀδοῦσι χωρίζουσιν αὐτήν τοῦ Θεοῦ, ὅπερ ἐστί θάνατος αἰώνιος τῆς ἀθανάτου ψυχῆς. Φεύγωμεν οὖν τούς τοιούτους πάσῃ δυνάμει, καί προσφεύγωμεν τοῖς ὑποτιθεμένοις τά εὐσεβῆ καί σωτήρια, ὡς συνάδοντα ταῖς πατρικαῖς παραδόσεσι» (ΕΠΕ, 10,356).

 Οἱ ἐκφράσεις τοῦ ἁγίου «...καί φύγωμεν μᾶλλον ἤ ἤ φεύγει τις ἀπό ὄφεως» καί ἐπίσης «Φεύγωμεν οὖν τούς τοιούτους πάσῃ δυνάμει», τί ἄλλο μπορεῖ νά σημαίνουν παρά τήν ἐξ ἐνστίκτου ἀποτείχισι; Πῶς ἀπομακρύνεται κάποιος ἀπό ἕνα φίδι; Περιμένει ἄραγε τήν ἀπόφασι τῆς Συνόδου ἤ μήπως κυττάζει, ὅπως ἀναφέρετε, νά μήν κρίνη τήν ἀκεραιότητα τῆς πίστεως τοῦ κάθε Ἐπισκόπου; Καί ἐδῶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος τονίζει ὅτι ἡ παραμονή μας κοντά στούς αἱρετικούς μᾶς χωρίζει ἀπό τό Θεό «οἱ δέ τῆς ψυχῆς αὐτῆς λαβόμενοι τοῖς ὁδοῦσι χωρίζουσιν αὐτήν τοῦ Θεοῦ, ὅπερ ἐστί θάνατος αἰώνιος τῆς ἀθανάτου ψυχῆς».

Δέν μπορῶ ὅμως εἰλικρινά, πατέρες, νά κατανοήσω τό πῶς σᾶς ἐνοχλεῖ ἡ ἐξ ἐνστίκτου ἀποτείχισις καί δέν σᾶς ἐνοχλεῖ ἡ παραμονή κοντά στόν αἱρετικό Ἐπίσκοπο μέχρις ἀποφάσεως τῆς Συνόδου. Ἐπίσης, πῶς ἀναφέρετε ὅτι ἡ στάσις αὐτή τῶν πιστῶν «εἶναι καινοφανής καί ξένη πρός τήν Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας» ἐνῶ ἡ δυνητική ἑρμηνεία τοῦ Κανόνος, ἡ ὁποία πουθενά δέν διδάσκεται ἀπό τούς Ἁγίους, εἶναι γιά σᾶς προφανῶς ἡ Παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐν συνεχείᾳ θά ἀναφερθῶ ἐπ’ ὀλίγῳ στόν Μ. Φώτιο ἀκολουθώντας τήν σειρά τῆς κριτικῆς μελέτης σας. Ἐδῶ στή σελ. 38 γράφετε τά ἑξῆς: «Στό κεφάλαιο αὐτό ὁ π. Εὐθύμιος παραθέτει δύο ἀποσπάσματα λόγων τοῦ Ἁγίου, στά ὁποία οὐσιαστικά ὁ Ἅγιος ἐπαναλαμβάνει τήν πλούσια προγενέστερη πατερική παράδοση σχετικά μέ τήν στάση τῶν πιστῶν ἀπέναντι στούς αἱρετικούς. Ἑπομένως, δέν χρειάζεται νά τά σχολιάσουμε, διότι ἡ ἀπάντηση ἔχει ἤδη δοθεῖ μέ ὅσα ἐλέχθησαν στά κεφάλαια τῶν προγενεστέρων μεγάλων Πατέρων. Ἐδῶ τοῦτο μόνον θά ὑπογραμμίσουμε ὅτι ὁ Ἅγιος, γράφοντας γιά τήν στάση τῶν πιστῶν ἀπέναντι στούς αἱρετικούς, μέ κανέναν τρόπο δέν ἀποσκοποῦσε νά ἀχρηστεύσει ἤ νά περιθωριοποιήσει τόν πρωταρχικό ρόλο τῶν Συνόδων στήν διάγνωση καί κατάγνωση τῆς αἱρέσεως καί τῶν αἱρετικῶν, ὅπως ἀφήνει νά ἐννοηθεῖ ὁ π. Εὐθύμιος: “χωρίς διαδικασίες ἤ άποφάσεις Συνόδων” (σελ. 148).

»Οὔτε κατά διάνοιαν μιά τέτοια σκέψη. Διότι πῶς εἶναι δυνατόν ὁ Ἅγιος νά ἀγνοήσει ἕνα θεσμό, ὁ ὁποῖος εἶχε παγιωθεῖ πλέον ὡς παράδοσις ἐννέα αἰώνων στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, καθ' ὅν χρόνον μάλιστα ὁ ἴδιος ὡς Πατριάρχης Κων/λεως συνεκρότησε δύο Συνόδους, τήν Πρωτοδευτέρα, καί τήν Σύνοδο τοῦ 879, ἡ ὁποία στή συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας θεωρείται ὡς ἡ Η΄ Οἰκουμενική, μέ τήν ὁποία μάλιστα ἐπέφερε τό πρῶτο καίριο πλῆγμα κατά τοῦ Παπισμοῦ;».

Ἐδῶ, πατέρες, κατ’ οὐσίαν παραιτεῖσθε κάθε σχολιασμοῦ τῆς διδασκαλίας τοῦ ἁγ. Φωτίου καί ἀναμασᾶτε πάλι τό ἴδιο παραμύθι γιά τόν «πρωταρχικό ρόλο τῶν Συνόδων στήν διάγνωσι καί κατάγνωσι τῆς αἱρέσεως καί τῶν αἱρετικῶν». Κάνετε δέ πάλι τό ἴδιο λάθος, νά μήν προσπαθῆτε δηλαδή νά φέρετε σέ συμφωνία τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων μέ τήν ἁγ. Γραφή, τούς ἱερούς Κανόνες καί τόν ρόλο τῶν Συνόδων. Ἐδῶ, προφανῶς γιά νά μήν ἐλεγχθῆτε ὡς διαστρέφοντες τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων, δέν ἀναφέρετε καθόλου τό ἐπίμαχο χωρίο τοῦ ἁγ. Φωτίου, ἐπειδή σ’ αὐτό φαίνεται καθαρά, ποία πρέπει νά εἶναι ἡ στάσις τοῦ κάθε πιστοῦ ἀπέναντι στόν αἱρετικό Ἐπίσκοπο.

Ἐδῶ, ἐπίσης, δείχνετε καθαρά ὅτι τήν ἀπόφασι τῆς Συνόδου τήν ἐπικαλεῖσθε, ὄχι μόνον γιά νά κατοχυρώσετε τήν δυνητική ἑρμηνεία τοῦ Κανόνος, ἀλλά καί γιά νά καλυφθῆτε καί ἐσεῖς καί νά δικαιολογήσετε τήν στάσι σας, ἡ ὁποία, σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων, εἶναι τελείως ἀντιπατερική καί ἀνορθόδοξη∙ ἐνῶ, δηλαδή οἱ Ἅγιοι διδάσκουν τήν ἀπομάκρυνσι ἀπό τούς αἱρετικούς Ἐπισκόπους, ἐσεῖς ἀντιθέτως διδάσκετε τήν ἀπομάκρυνσι ἀπό αὐτούς μετά τήν καταδικαστική δι’ αὐτούς ἀπόφασι τῆς Συνόδου. Δηλαδή, ἐσεῖς θά ἀρχίσετε νά πολεμᾶτε, ὅταν ἤδη ἔχει τελειώσει ὁ πόλεμος!

Τελικῶς, πατέρες, νομίζω ὅτι τό ἐπιχείρημά σας αὐτό, ὅτι δηλαδή ἡ ἀποτείχισις ἀχρηστεύει καί περιθωριοποιεῖ «τόν πρωταρχικό ρόλο τῶν Συνόδων στήν διάγνωσι καί κατάγνωσι τῆς αἱρέσεως καί τῶν αἱρετικῶν» εἶναι πέραν τῶν ἄλλων καί ἀστεῖο, καί παιδαριῶδες, καί, κατ’ οὐσίαν, μόνον ἐπιχείρημα δέν εἶναι. Διότι ἔχει λεχθῆ, καί πρέπει πρός ἐμπέδωσι νά ἐπαναλβάνεται συνεχῶς, ὅτι ἡ ἀποτείχισις ὄχι μόνο δέν περιθωριοποιεῖ καί ἀχρηστεύει τόν ρόλο τῆς Συνόδου, ἀλλά τόν κάνει ἔτι σημαντικώτερο καί οὐσιωδέστερο, διότι πέραν τῆς καταδίκης τῆς αἱρέσεως καί τῶν αἱρετικῶν, πρέπει ἡ Σύνοδος, διά τῆς ἐπαναφορᾶς καί διακηρύξεως τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, νά ὀρθοτομήση τόν λόγο τῆς ἀληθείας (τέμνοντας δηλαδή τά νόθα), νά ἀποδείξη ὅτι εἶναι ἡ συνέχεια τῆς Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως καί, δι’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου, νά ἑνώση καί ἐνσωματώση καί τούς ἀποτειχισμένους Ὀρθοδόξους, οἱ ὁποῖοι ἀφίσταντο ἀπό αὐτούς, ὅσον καιρό αὐτή ὑπέθαλπε ἤ καί διεκήρυττε τήν αἵρεσι.

Καταλαβαίνετε δηλαδή, πατέρες, ὅτι ἡ ἀποτείχισις δημιουργεῖ ἔτι ἐπείγουσα τήν ἀνάγκη συγκλήσεως ὀρθοδόξου Συνόδου καί ἄρα, αὐτό πού ἰσχυρίζεσθε, εἶναι κατά τό δή λεγόμενο ἱστορίες γιά ἀγρίους. Ἄλλωστε ἔχει πάλι λεχθῆ, ὅτι ἡ ἀποτείχισις ἀποσκοπεῖ στήν προσωπική ἀσφάλεια τῶν πιστῶν, ἐνῶ ἡ ἀπόφασις τῆς Συνόδου ἔχει γενικό χαρακτῆρα, νά ὀρθοδοξήση δηλαδή, ὅλη ἡ τοπική Ἐκκλησία. Εἶναι λοιπόν, ἀπορίας ἄξιον, πῶς ἐσεῖς τά συγχέετε αὐτά, εἰς τρόπον ὥστε νά θεωρῆτε ὅτι ἡ ἀποτείχισις ἐπιβουλεύεται τόν θεσμό τῆς Συνόδου.

Ἐν συνεχείᾳ θά ἀναφέρω τό χωρίο τοῦ ἁγ. Φωτίου, τό ὁποῖο ἀφήσατε ἀσχολίαστο, ἐπειδή προφανῶς δέν εἴχατε –πέραν τοῦ ὀρθολογισμοῦ– νά προβάλλετε ἄλλο ἐπιχείρημα:

«Αἱρετικός ἐστίν ὁ ποιμήν; Λύκος ἐστί· φυγεῖν ἐξ αὐτοῦ καί ἀποπηδᾶν δεήσει, μηδ’ ἀπατηθῆναι προσελθεῖν, κἄν ἥμερον περισαίειν δοκῇ· φύγε τήν κοινωνίαν αὐτοῦ καί τήν πρός αὐτόν ὁμιλίαν ὡς ἰόν ὄφεως  ἀγκίστρῳ μέν καί δελέατι ἰχθύες ἁλίσκονται, ὁμιλία δέ πονηρά καί τόν αἱρετικόν ἰόν ὑποκαθήμενον ἔχουσα πολλούς τῶν ἁπλουστέρων προσιόντας καί μηδέν βλάβος παθεῖν ὑφορωμένους ἐζώγρησε· φεύγειν οὖν παντί σθένει διά ταῦτα προσήκει τούς τοιούτους. Ὀρθόδοξός ἐστιν ὁ ποιμήν, εὐσεβείᾳ ἐσφράγισται, οὐδέν τῆς αἱρετικῆς φατρίας ἐπισύρεται; Ὑποτάγηθι αὐτῷ, ὡς εἰς τύπον προκαθεζομένῳ Χριστοῦ· οὐκ ἐκείνῳ φέρεις τήν τιμήν, ἄν ἐξ ὅλης φέρῃς ταύτην τῆς ψυχῆς· Χριστός ταύτην ὑποδέχεται· μή περιεργάζου τά ἄλλα· Θεός ἐστιν ὁ τούτων ἐξεταστής· ἐκείνῳ τήν κρίσιν κατάλιπε, σύ δέ τήν ὑπακοήν, κατά τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, καί καθαράν αὐτῷ τήν διάθεσιν ἐπεδείκνυσο» (ΕΠΕ 12, 400,31).

Ἐξ αὐτοῦ τοῦ χωρίου, πατέρες, ἐξάγονται ἀβίαστα τά ἑξῆς συμπεράσματα. Ὁ αἱρετικός ποιμένας εἶναι ἐπικίνδυνος, ὅπως ὁ λύκος γιά τό πρόβατο. Καθίσταται λύκος διά τῆς αἱρέσεως καί ὄχι διά τῆς ἀποφάσεως τῆς Συνόδου ἤ μετά τήν ἀπόφασι τῆς Συνόδου, διότι τόν χαρακτηρίζει λύκο ἐπειδή ἀκριβῶς εἶναι αἱρετικός. Ἡ ἀπομάκρυνσις ἀπό αὐτόν πρέπει νά εἶναι ἄμεση καί τέτοια, σάν αὐτόν πού βλέπει ξαφνικά ἕνα κίνδυνο ἐμπρός του νά κάνη ἕνα πήδημα γιά νά σωθῆ. Δέν πρέπει νά ἐξαπατηθῆ ὁ πιστός, ἔστω καί ἄν ἰδῆ σ’ αὐτόν τόν ποιμένα κάποια ἐξωτερικά χαρίσματα. Πρέπει πέραν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐπικοινωνίας νά ἀποφύγη καί κάθε ἄλλη συνομιλία καί συναναστροφή μαζί του, διότι μπορεῖ νά ἐπηρεασθῆ ἀπό τό αἱρετικό δηλητήριο. Στόν αἱρετικό, τέλος, ὅ,τι καλό καί ἄν ὑπάρχη, λειτουργεῖ σάν τό δόλωμα στό ἀγκίστρι, δηλαδή πρός ἐξαπάτησι τῶν ἁπλουστέρων.

Εἶναι εὔλογο, πατέρες, νά διερωτηθῆ κανείς, πῶς εἶναι δυνατόν ἡ διδασκαλία αὐτή τοῦ ἁγίου νά ταιριάξη –ἔστω καί κακόγουστα– μέ τήν δυνητική ἑρμηνεία τοῦ Κανόνος; Πῶς δηλαδή μπορεῖ κανείς νά περιμένη, ἔχοντας ἕνα λύκο γιά πρόβατο; Καί πῶς δύναται κάποιος νά ἰσχυρισθῆ ὅτι, περιμένοντας, ἀκολουθεῖ τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων καί δέν θά βλαφθῆ ἀπό τήν ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μέ τόν αἱρετικό Ἐπίσκοπο;

Ἐδῶ προφανῶς ἀκολουθεῖτε μία καινοτόμο ὁδό, ἡ ὁποία εἶναι ἴδια μέ αὐτή τοῦ Π.Σ.Ε., δηλαδή τήν ὁδό τῆς συνυπάρξεως καί τῆς ἀλληλοπεριχωρήσεως.

Εἶναι ἀνάγκη ἐδῶ, νά μεταφέρωμε καί ἕνα μικρό κείμενο τοῦ ἁγ. Φωτίου, τό ὁποῖο προηγεῖται, στήν ὁμιλία του αὐτή τοῦ χωρίου πού παραθέσαμε. Ἀμέσως προηγουμένως ὁ ἅγιος εἶπε τά ἑξῆς: «ἵνα φύγητε τήν μίμησιν, ὧν τήν ἀσέβειαν ἐβδελύξασθε, καί μή μέρει τινί τήν πρός αὐτούς κοινωνίαν ἀποσπασάμενοι καί τό λοιπόν τοῦ δυσσεβήματος κατ’ ὀλίγον ὑπορροφεῖν ἐνεθισθείητε».

Ἐδῶ ὁ ἅγιος διδάσκει κάτι ἐκπληκτικό καί ἀποκαλυπτικό γιά τίς ἡμέρες μας. Ἄν λέγει, μείνωμε κοντά στούς αἱρετικούς ἤ ἔχομε μερική καί ὄχι ὁλοκληρωτική ἀπομάκρυνσι, σιγά–σιγά θά ἀφομοιώσωμε τήν ἀσέβειά των καί θά ἐθιστοῦμε μέ αὐτή. Ἐξετάστε, πατέρες, ἄν ἡ διδασκαλία αὐτή τοῦ ἁγίου δέν ἀποδεικνύεται σήμερα πέρα γιά πέρα ἀληθινή.

Διαφωνεῖτε ὅτι σήμερα ὑπάρχει ἐθισμός τῶν Ὀρθοδόξων πρός τόν Οἰκουμενισμό; ὅτι πλέον δέν μᾶς συγκινοῦν καί δέν μᾶς ταράζουν οἱ συμπροσευχές καί συνιερουργίες των; ὅτι δέν μᾶς προβληματίζουν oἱ ἀναγνωρίσεις τῶν μυστηρίων τους; ὅτι δέν αἰσθανόμεθα ρίγος, διότι ἀνήκουμε ἅπαντες ὡς τοπικές Ἐκκλησίες στό Π.Σ.Ε.; Δηλαδή ὁ ἐθισμός ὑπάρχει σέ τέτοιο βαθμό, ὥστε νά μήν γνωρίζωμε τά ὅρια τῆς Ἐκκλησίας, τά ὅρια τῆς ὑπακοῆς στούς ποιμένες, νά ἔχωμε ἀποκτήσει δυτικό τρόπο ζωῆς καί σκέψεως. Καί μάλιστα περισσότερο ἐθισμένοι εἶναι αὐτοί, τούς ὁποίους θεωρεῖτε ἀκατάρτιστους καί ἀνίκανους διά τήν διάγνωσι τῆς ἀσθενείας καί πρέπει νά περιμένουν τούς φωτισμένους ἰατρούς γιά νά κάνουν τήν διάγνωσι αὐτή.

Ἀπό αὐτή τήν διδασκαλία τοῦ ἁγίου θά πρέπει νά κατανοήσωμε ὅτι, καί ἡ σχετική διδασκαλία τῶν Ἁγίων νά μήν ὑπῆρχε περί ἀποτειχίσεως, θά ἔπρεπε νά μᾶς ὁδηγήση εἰς αὐτήν ὁ ἐθισμός τῆς αἱρέσεως, ὁ ὁποῖος ἤδη ὑπάρχει στό ὀρθόδοξο ποίμνιο. Καί ἐσεῖς στήν κριτική σας μελέτη ἀποφαίνεσθε ὅτι «οὔτε κατά διάνοια τέτοια σκέψι».

Πῶς λοιπόν, πατέρες, νά μήν σᾶς καταλογίσωμε ὄχι ἁπλῶς εὐθύνη, ἀλλά καί ὑστεροβουλία καί συνασπισμό μέ τούς ὑπεναντίους καί οὐσιαστικό ρόλο στήν ὅλη πορεία καί ἐξέλιξι τῆς αἱρέσεως;

Πρίν κλείσομε τό κεφάλαιο αὐτό τοῦ ἁγ. Φωτίου, πρέπει νά ἀναφέρωμε καί τήν διδασκαλία του γιά τόν ὀρθόδοξο ποιμένα. Ἐδῶ ὁ ἅγιος δηλώνει τήν ἀντίθετη ἀντιμετώπισι τῶν πιστῶν ἀπό τόν αἱρετικό. Δείχνει ἀκόμη ὅτι ἡ ὑπακοή καί ἡ ὑποταγή εἶναι προσωπική ὑπόθεσις καί εὐθύνη τοῦ καθενός καί πρέπει νά γίνεται μέ αὐστηρά κριτήρια, τά ὁποῖα ὁ ἅγιος τά ἀναφέρει. Δηλαδή νά ἔχη ὁ ποιμένας τήν σφραγίδα τῆς εὐσεβείας καί νά μήν ἔχη κανένα αἱρετικό ψεγάδι ἤ φρόνημα.

Ἐπίσης, δηλώνει σαφέστατα ὅτι, πέραν τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, δέν πρέπει νά ἐξετάζωμε, ὅ,τι δηλαδή ἀφορᾶ τίς προσωπικές του ἁμαρτίες. Ἐδῶ συμφωνεῖ ὁ ἅγιος ἄριστα μέ τό πρῶτο μέρος τοῦ 15^ου ἱεροῦ Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας καί τούς δύο προηγουμένους, τούς ὁποίους, ἐσεῖς πατέρες, ἐταυτίσατε μέ τό δεύτερο μέρος, δηλαδή μέ τά θέματα τῆς πίστεως. Γιά τά προσωπικά ἁμαρτήματα τοῦ Ἐπισκόπου ἀναφέρουν οἱ ἐν λόγῳ Κανόνες ὅτι θά ἀποφασίση ἡ Σύνοδος καί ὁ ἅγιος προτρέπει ἐμεῖς αὐτά νά μήν τά ἐξετάζωμε.

Νομίζω πατέρες, τελικά ὅτι κρατώντας τήν δυνητική ἑρμηνεία τοῦ Κανόνος, πρέπει νά διαγράψετε ὅλους τούς Ἁγίους καί βεβαίως τήν ἁγ. Γραφή. Ἡ ὁμιλία αὐτή τοῦ Μ. Φωτίου εἶναι θαυμάσια καί ἴσως ἀπό τίς λίγες στό εἶδος της, ἐπειδή ὁμιλεῖ γιά τόν τρόπο πού ἐργάζονται οἱ αἱρετικοί, προκειμένου νά ὑποτάξουν τούς Ὀρθοδόξους. Διά τόν λόγον αὐτόν θά μεταφέρωμε κάποια ἀκόμη σημεῖα, τά ὁποῖα ἴσως εἶναι χρήσιμα καί γιά τήν αἵρεσι τῶν ἡμερῶν μας.

Ἀναφέρει λοιπόν, ὁ ἅγιος γιά τόν τρόπο μέ τό ὁποῖο ἐργάζονται οἱ αἱρετικοί τά ἑξῆς: «Εἶτα προθυμουμένοις αὐτοῖς ἀνακινεῖν τήν Ἀρείου αἵρεσιν, ἐπείπερ ὁ καιρός οὐ συνέτρεχεν (ἔτι γάρ ὁ μέγας Κωνσταντῖνος τῷ βίῳ παρών καί τά τῆς βασιλείας διϊθύνων σκῆπτρα πολλήν ἐποιεῖτο τῆς τῶν ἐκκλησιῶν εἰρήνης τήν πρόνοιαν), ἄλλη τις τοῖς πονηροῖς ὁδός ἐξευρίσκεται, δι’ ἧς καί λαθεῖν ὡς κατά τῆς εὐσεβείας αὐτοῖς ὁ πόλεμος ἀναρρύγνυται καί τήν βουλήν αὑτῶν κατά σκοπόν προχωρήσεις ᾤοντο. Τί δή τοῦτο ἦν; Μεταφέρειν ἔγνωσαν τήν κατά τῆς πίστεως συσκευήν κατά τῶν τῆς πίστεως προμάχων∙ ἐκείνων γάρ αὐτοῖς ἐκποδών γινομένων, εὐχαρῆ λοιπόν ἐλπίζειν καί τήν τῆς εὐσεβείας καταστροφήν ἐξεργάσεσθαι» (ΕΠΕ 12,384).

Ἐδῶ ἀναφέρει ὁ ἅγιος ὅτι οἱ ἡγέτες τοῦ Ἀρειανισμοῦ, ἐπειδή ἤθελαν νά ἐπιβάλλουν τήν αἵρεσι καί δέν ἠδύναντο διά τῶν δογμάτων καί τῆς θεολογικῆς ὁδοῦ, εὑρῆκαν ἄλλην ὁδό «ἄλλη τις τοῖς πονηροῖς ὁδός ἐξευρίσκεται» διά νά ἐπιτελέσουν τό ἔργο των. Ἡ ὁδός αὐτή ἦτο ὄντως δαιμονική καί ἀποσκοποῦσε εἰς τό νά μεταφέρουν τόν ἀγῶνα ἀπό τά δόγματα καί τήν πίστι, στούς προμάχους καί Ὁμολογητές τῆς πίστεως. Ἐν συνεχείᾳ περιγράφει λεπτομερῶς τίς διαβολές, μηχανορραφίες καί ραδιουργίες ἐναντίον τῶν Ὀρθοδόξων ἡγετῶν τῆς περιόδου ἐκείνης. Καταλήγει δέ ὡς ἑξῆς: «Ἀλλ’ οὕτω μέν Εὐφρατᾶς ὑπό Στεφάνου συσκευάζεται, οὕτω δέ ὁ θεῖος Παῦλος τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπελαύνεται, οὕτως Εὐστάθιος ὁ θεσπέσιος τῆς Ἀντιοχείας ἐκδιώκεται καί τήν Ἰλλυριῶν πόλιν ἐξ ἑῴας καί δυόμενον ἥλιον οἰκεῖν κατακρίνεται, οὕτως ὁ πολύαθλος Ἀθανάσιος τῆς Ἀλεξανδρείας ἐξορίζεται. Καί τούτων ἐκποδών, ὅπερ ἐποιοῦντο ἀγώνισμα οἱ αἱρεσιῶται, γεγονότων, ἐπί μέγα παρρησίας καί ἰσχύος ἀνέδραμεν ἡ ἀσέβεια» (ΕΠΕ 12, 400,6). Δηλαδή ὅταν μέ τίς διαβολές καί τίς σκευωρίες κατώρθωσαν νά ἐξουδετερώσουν τούς Ὀρθοδόξους, τότε «ἐπί μέγα παρρησίας καί ἰσχύος ἀνέδραμεν ἡ ἀσέβεια».

Νομίζω, πατέρες, πώς ἡ μέθοδος αὐτή τῶν αἱρετικῶν πολύ θά πρέπει νά μᾶς προβληματίση, ἄν ὄντως θέλωμε νά ἀγωνισθοῦμε γιά τήν Ὀρθοδοξία, διότι πιστεύω ὅτι αὐτό τό ἔργο τῶν αἱρετικῶν τό ἔχουμε ἀναλάβει ἐμεῖς. Δηλαδή, ἀντί νά συσπειρωθοῦμε, νά ἑνωθοῦμε, νά ὁμολογήσωμε τήν ὀρθόδοξο Παράδοσι ἐν καιρῷ αἱρέσεως καί νά ἀγωνισθοῦμε βάζοντας στήν ἄκρη ὅλα τά προσωπικά θέματα καί τίς ἀδυναμίες μας, προσπαθοῦσε νά ἐξοντώσωμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο, νά τόν θέσωμε ἐκτός μάχης, νά τόν θεωρήσωμε ἐκτός τῆς ὀρθοδόξου παρατάξεως (καί ἐκτός Ἐκκλησίας, ἀμαυρώνοντας καί σπιλώνοντας τόν ἀγῶνα του), ἐπειδή δέν συμφωνεῖ κάπου μαζί μας καί τελικῶς νά θεωροῦμε τόν ἀγῶνα ὡς προσωπική μας ὑπόθεσι καί ὄχι ὑπόθεσι τῆς Ἐκκλησίας.