Στυλ. Τσομπανίδης: "ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ"

Ὁ κ. Παναγιώτης Ἀνδριόπουλος παρουσιάζει τὸ νέο βιβλίο, ποιοῦ ἄλλου, τοῦ οἰκουμενιστῆ συγγραφέα, κ. Στυλιανοῦ Τσομπανίδη.

Τὰ δείγματα ποὺ μᾶς παρουσιάζει ἀπὸ τὸ βιβλίου τοῦ κ. Τσομπανιδη καταδεικνύουν ὅτι ὁ συγγραφέας εἶναι ἀπόλυτα συνεπὴς στὸν Οἰκουμενισμό του. Οἱ θέσεις του ξεκάθαρες. Μὲ γλαφυρὸ καὶ ἀποκαλυπτικὸ τρόπο καταδεικνύει τὴν οἰκουμενιστικὴ στοχοθεσία, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὸ ξεστράτισμα τῆς Ὀρθοδοξίας στὶς ἀτραποὺς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς παγκοσμιοποίησης.

Ἡ Ὀρθοδοξία (στὴν σκέψη τῶν Οἰκουμενιστῶν) δὲν ἔχει ἄλλη ἐπιλογή: ἢ συνδέεται καὶ ταυτίζεται μὲ τὸν Οἰκουμενισμό (δηλαδὴ ἀφομοιώνεται ἀπὸ αὐτόν), ἢ  πεθαίνει. Ἡ σύνδεση καὶ ἡ συμπόρευση τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὶς αἱρετικὲς Ὁμολογίες τῆς Δύσεως, κατὰ τὸν συγγραφέα, σημαίνει ἄνθιση τῆς Ὀρθοδοξίας, ζωντανὴ θεολογία, σύσφιγξη τῶν σχέσεων μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν! Μόνο ποὺ οἱ ἐκφράζοντες αὐτὲς τὶς ἰδέες Ἐπίσκοποι καὶ ἀκαδημαϊκοὶ θεολόγοι, ἔχουν παύσει νὰ εἶναι ὀρθόδοξοι, ἀφοῦ ἐναντιώνονται φανερὰ στοὺς Ἁγίους τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἐφάρμοζαν ἀπὸ συμφώνου τὴν Ἐντολὴ τοῦ Εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη καὶ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ἀποφεύγοντας κάθε ἐπικοινωνία μὲ ἀμετανόητους αἱρετικούς. Αὐτὴ τὴν "παραξενιά" τους(!) τὴν ἔχουν ..."διορθώσει" σήμερα οἱ Οἰκουμενιστές, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ ἔχουν διορθώσει καὶ τὴν παραξενιὰ τῶν Ἱερῶν Κανόνων ποὺ ἀπαγορεύουν τὶς συμπροσευχὲς μὲ τοὺς αἱρετικούς, τὴν "παραξενιὰ" τοῦ Κυρίου ποὺ ἀπαγόρευσε τὴν παραποίηση ἔστω καὶ ἑνὸς λόγου Του, μιᾶς "κεραίας"!

Οὐδέποτε διάβασε ὁ κ. Τσομπανίδης στὰ κείμενα τῆς Παραδόσεώς μας ὅτι ἡ Ἐκκλησία εὔχεται γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ ἐν μετανοίᾳ τῶν αἱρετικῶν στὴν Ἐκκλησία κι ὄχι γιὰ ἕνωση τῆς ἀλήθειας μὲ τὴν πλάνη ἢ τὴν ἀνοχὴ ἀπὸ “ἀγάπη” τῆς πλάνης;

Οὐδέποτε ἀνέγνωσε στὴν Παράδοσή μας (αὐτὴ ποὺ τὴν ἐπικαλεῖται μέν, ἀλλὰ διαστρεβλωμένη κατὰ τὰ βατικάνεια πρότυπα) ὅτι οἱ ὀρθόδοξοι θεολόγοι καὶ Πατέρες, οἱ πραγματικοὶ Ποιμένες (τσομπάνιδες) κ. Τσομπανίδη, μᾶς δίδαξαν τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ αἱρετικούς, ποὺ ὄχι μονο δὲν μετανοοῦν, ἀλλὰ καὶ αὐξάνουν τὶς αἱρέσεις τους;

Οὐδέποτε ἄκουσε τὸν ἀπόστολο Παῦλο καὶ τοὺς Πατέρες ποὺ τὸν ἐπανέλαβαν ὅτι «φθείρουσι ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί» καὶ μολύνουν τὸ νοῦ τῶν διαλεγομένων μὲ ἀμετανόητους;

Οὐδέποτε ἀντελήφθη ὅτι «τοσαύτην οἱ ἀπόστολοι καὶ οἱ μαθηταὶ αὐτῶν ἔσχον εὐλάβειαν πρὸς τὸ μηδὲ μέχρι λόγου κοινωνεῖν τινὶ τῶν παραχαρασσόντων τὴν ἀλήθειαν, ὡς καὶ Παῦλος ἔφησεν· αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ»;

Ἀπόδειξη ὅτι τίποτα ἀπὸ αὐτὰ δὲν κατάλαβε, εἶναι ἡ νεκρότητα ποὺ περιφέρουν καὶ

Η γνωριμία μας με το Θεό, Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Πηγή: " alopsis"

Ο όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης είναι μία από τις μεγαλύτερες σύγχρονες φυσιογνωμίες του αγιορείτικου και γενικότερα του ορθοδόξου μοναχισμού.

Γεννήθηκε το 1866 στη Ρωσία από γονείς ευσεβείς. Ύστερ’ από διάφορες μεταπτώσεις των πρώτων νεανικών του χρόνων, ένα αποκαλυπτικό όραμα της Υπεραγίας Θεοτόκου τον έκανε να μετανοήσει βαθιά και να ποθήσει την ισάγγελη μοναχική πολιτεία.

Το 1892 ήρθε στο Άγιον Όρος, στη μονή του Αγίου Παντελεήμονος. Μικρόσχημος μοναχός έγινε το 1896 και μεγαλόσχημος το 1911.

Η ζωή του στον Άθωνα, διαποτισμένη από τη διαρκή μνήμη του Θεού, ξεχώριζε για τη συνέπεια και την ακρίβειά της τόσο στους πνευματικούς αγώνες όσο και στις μοναστηριακές διακονίες.

Υπομονετικός και μακρόθυμος, πράος και άκακος, ταπεινός και υπάκουος ο όσιος Σιλουανός, κέρδισε την αγάπη και την εκτίμηση των συμμοναστών του, αλλά και δέχτηκε πολλές επιθέσεις από τους φθονερούς και μισόκαλους δαίμονες.

Έχοντας παραδώσει τον εαυτό του ολοκληρωτικά στο Θεό, πολύ σύντομα αξιώθηκε να λάβει το δώρο της ακατάπαυστης ευχής από την Κυρία Θεοτόκο, αλλά και να δει τον ζώντα Χριστό μέσα στο ναό του προφήτη Ηλία, στο μυλώνα της μονής.

Η θεοφάνεια εκείνη ήταν ο σημαντικότερος σταθμός της ζωής του. Από τότε η οξεία πνευματική αίσθησή του έγινε ακόμα οξύτερη. Αισθανόταν αφόρητο πόνο για την αμαρτία. Λυπόταν και έκλαιγε για τις ψυχές που βρίσκονται μακριά από την αλήθεια. Προσευχόταν αδιάλειπτα για όλο τον κόσμο. Αγαπούσε τους ανθρώπους και το Θεό χωρίς όρια. Μολονότι ολιγογράμματος, απέκτησε σπάνια σοφία και πείρα με τους αγώνες και τις μελέτες του. Η επικοινωνία μαζί του ήταν πηγή χαράς. Η παρουσία του χάριζε ειρήνη και ανάπαυση.

Μέσα στην προσευχή και τη δοξολογία του Θεού τελείωσε την επίγεια πορεία του. Κοιμήθηκε στις 11/24 Σεπτεμβρίου 1938 στη μονή της μετανοίας του.

Η διδασκαλία του, που έχει αποτυπωθεί στις γραφές του, είναι βαθιά βιωματική και αναφέρεται σε καίρια ζητήματα της πνευματικής ζωής - προσευχή, χάρη, δοκιμασίες, ταπείνωση, ειρήνη, ελευθερία, μετάνοια, αγάπη, υπακοή, θεογνωσία.

Η βιογραφία του, γραμμένη από το μαθητή του γέροντα Σωφρόνιο του Έσσεξ (+1993), καθώς και οι θεόσοφες διδαχές του σαγήνευσαν πολλούς ανθρώπους, και μάλιστα αλλοδόξους, και τους έκαναν να γνωρίσουν τον αληθινό Θεό και να επιστρέψουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Σ΄ αυτήν ακριβώς τη γνωριμία με το Θεό -γνωριμία που πραγματώνεται όχι με τον ορθό λόγο και το στοχασμό, αλλά με την εν Χριστώ άσκηση και την εν Αγίω Πνεύματι εμπειρία- αναφέρονται τα αποσπάσματα που ανθολογήθηκαν σ΄ αυτό το τεύχος.

 (ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ)

  Η γνωριμία μας με το Θεό

Οσίου Σιλουανού του Αθωνίτου

Α΄ Μέρος

Πως θα γνωρίσουμε το Θεό

Πολύ μας αγαπάει ο Κύριος· αυτό το έμαθα από το Άγιο Πνεύμα, που μου έδωσε Εκείνος κατά το μέγα Του έλεος. Γέρασα και ετοιμάζομαι για το θάνατο και γράφω την αλήθεια από αγάπη για τους ανθρώπους. Το Άγιο Πνεύμα, που μου έδωσε ο Κύριος, θέλει να σωθούν όλοι, να γνωρίσουν όλοι το Θεό.

Ήμουνα χειρότερος κι από έναν βρωμερό σκύλο, εξαιτίας των αμαρτιών μου’ σαν άρχισα όμως να ζητώ συγχώρηση από το Θεό, Αυτός μου έδωσε όχι μόνο τη συγχώρηση αλλά και το Άγιο Πνεύμα. Έτσι, εν Πνεύματι Αγίω, γνώρισα το Θεό.

Βλέπεις αγάπη που έχει ο Θεός για μας; Ποιος, αλήθεια, θα μπορούσε να περιγράψει την ευσπλαχνία Του;

Αδελφοί μου, πέφτω στα γόνατα και σας παρακαλώ, πιστεύετε στο Θεό, πιστεύετε πως υπάρχει το Άγιο Πνεύμα, που μαρτυρεί για το Θεό σ’ όλες τις εκκλησίες μας, αλλά και στην ψυχή μου.

Το Άγιο Πνεύμα είναι αγάπη. Και η αγάπη αυτή πλημμυρίζει όλες τις ψυχές των ουρανοπολιτών αγίων. Και το ίδιο Άγιο Πνεύμα είναι στη γη, στις ψυχές όσων αγαπούν το Θεό. Εν Πνεύματι Αγίω οι ουρανοί βλέπουν τη γη, ακούνε τις προσευχές μας και τις προσκομίζουν στο Θεό.

*

Ζούμε στη γη και δεν βλέπουμε το Θεό, δεν μπορούμε να Τον δούμε. Αλλά σαν έρθει το Άγιο Πνεύμα στην ψυχή, τότε θα δούμε το Θεό, όπως Τον είδε ο άγιος Στέφανος (Πραξ. 7, 55-56). Η ψυχή και ο νους αναγνωρίζουν αμέσως με το Άγιο Πνεύμα ότι Αυτός είναι ο Κύριος. Έτσι ο άγιος Συμεών ο Θεοδόχος, με το Άγιο Πνεύμα, αναγνώρισε στο μικρό βρέφος τον Κύριο (Λουκ. 2, 25-32). Έτσι και ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής, με το Άγιο Πνεύμα επίσης, αναγνώρισε τον Κύριο και Τον υπέδειξε στους ανθρώπους. Και στον ουρανό και στη γη ο Θεός γνωρίζεται μόνο με το Άγιο Πνεύμα, όχι με την επιστήμη. Και τα παιδιά που δεν σπούδασαν καθόλου, γνωρίζουν τον Κύριο με το Άγιο Πνεύμα. Χωρίς το Άγιο Πνεύμα κανείς δεν μπορεί να γνωρίσει το Θεό και πόσο πολύ μας

Καθαρά Δευτέρα, Ἁγίου Πολυκάρπου:

Ὁ ἅγιος Πολύκαρπος, Ἐπίσκοπος Σμύρνης, γεννήθηκε περὶ τὸ 80 μ.Χ. Ὑπῆρξε μαθητὴς τοῦ Εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη καὶ ἦταν ὁ γνησιότατος ἐκπρόσωπος τῆς ἀποστολικῆς διδασκαλίας στὶς Ἐκκλησίες τῆς Ἀσίας «ὑπὸ ἀποστόλων μαθητευθεὶς καὶ συναναστραφεὶς πολλοῖς τοῖς τὸν κύριον ἑορακόσιν».

Ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος παρέχει τὴν πληροφορία ὅτι ὁ ἅγιος Πολύκαρπος μετέστρεψε πολλοὺς ἀπὸ τὴν αἵρεση τοῦ Μαρκίωνος στὴν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ. Διηγεῖται μάλιστα καὶ ἕνα καθοδηγητικὸ γεγονὸς ποὺ ἀναφέρεται στὴ στάση τοῦ ἁγίου Πολυκάρπου ἔναντι τοῦ αἱρετικοῦ Μαρκίωνος. Ὅταν ὁ αἱρεσιάρχης Μαρκίων τὸν πλησίασε κάποτε καὶ τοῦ ἀπηύθυνε τὴν παράκληση: «ἐπεγίνωσκε ἡμᾶς», δηλαδὴ ἀναγνώρισέ μας, ὁ Ἅγιος ἀπάντησε: «ἐπιγινώσκω, ἐπιγινώσκω σὲ τὸν πρωτότοκον τοῦ Σατανᾶ».

Αὐτὴ ἡ στάση τοῦ Ἁγίου, συμφωνεῖ ἀπόλυτα μὲ τὴν διδασκαλία καὶ τὸ παράδειγμα τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννη, ὁ ὁποῖος (ὅπως ἐδιηγεῖτο ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος Πολύκαρπος) ὅταν ὁ «Ἰωάννης ὁ τοῦ κυρίου μαθητὴς ἐν τῇ Ἐφέσῳ πορευθεὶς λούσασθαι» εἶδε μέσα στὸ λουτρό (βαλανεῖον) τὸν αἱρετικὸ Κήρινθο, βγῆκε ἀπὸ τὸ λουτρὸ «μὴ λουσάμενος, ἀλλ' ἐπειπών· φύγωμεν, μὴ καὶ τὸ βαλανεῖον συμπέσῃ, ἔνδον ὄντος Κηρίνθου τοῦ τῆς ἀληθείας ἐχθροῦ».

Δυστυχῶς, οἱ σύγχρονοι Ἐπίσκοποι καὶ Πατριάρχες, ποὺ θεωροῦν τὸν ἑαυτό τους διαδόχους τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων, ὄχι μόνο συνυπάρχουν στὶς διάφορες Ἡμερίδες, Κρουαζιέρες, Συνέδρια μὲ τοὺς αἱρετικούς, «ἔνδον ὄντων» Παπικῶν καὶ ἄλλων αἱρετικῶν, ἀμετανόητων «ἐχθρῶν τῆς ἀληθείας», ἀλλὰ τολμοῦν νὰ συμπροσεύχονται μὲ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Θεοῦ αἱρετικοὺς καὶ νὰ συνιερουργοῦν μετ’ αὐτῶν!

Καὶ οἱ σιγονταρο-οικουμενιστὲς μὲ τὴ σειρά τους, κοινωνοῦν μὲ τοὺς ἀκοινώνητους Οἰκουμενιστές, ἀρνούμενοι νὰ ἀκολουθήσουν τοὺς Ἁγίους, γιατὶ λένε -οἱ ἀγαθοί- ἡ μίμηση τῶν Ἁγίων εἶναι δυνητικὴ κι ὄχι ὑποχρεωτική!

Ἀσφαλῶς, σεβαστοὶ Πατέρες. Ἀλλὰ καὶ νὰ εἶστε χριστιανοὶ δυνητικὸ εἶναι. Ἐφ’ ὅσον ὅμως θέλετε νὰ εἶστε Χριστιανοὶ Πατέρες, εἶστε ὑποχρεωμένοι νὰ μιμεῖσθε τοὺς Ἁγίους!

Καὶ γνωρίζετε πολὺ καλά: ἡ ταπείνωση καὶ ἡ μίμηση τῶν Ἁγίων (κι ὄχι ἡ μίμηση ὅσων τοὺς μιμοῦνται, αὐτοὺς ἀφῆστε τους στὴν ἄκρη τους) γίνεται ἀφορμὴ χαρᾶς: «χαρὰ ἔσται ἐν τῷ ούρανῷ ἐπὶ ἑνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι»!

Καλὴ μίμηση τῶν Ἁγίων! Καλὴ Σαρακοστή, καλὴ Μετάνοια γιὰ ὅλους μας!

Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία Εὐσεβίου:

 «Καὶ Πολύκαρπος δὲ οὐ μόνον ὑπὸ ἀποστόλων μαθητευθεὶς καὶ συναναστραφεὶς πολλοῖς τοῖς τὸν κύριον ἑορακόσιν, ἀλλὰ καὶ ὑπὸ ἀποστόλων κατασταθεὶς εἰς τὴν Ἀσίαν ἐν τῇ ἐν Σμύρνῃ ἐκκλησίᾳ ἐπίσκοπος, ὃν καὶ ἡμεῖς ἑοράκαμεν ἐν τῇ πρώτῃ ἡμῶν ἡλικίᾳ (ἐπὶ πολὺ γὰρ παρέμεινεν καὶ πάνυ γηραλέος ἐνδόξως καὶ ἐπιφανέστατα μαρτυρήσας, ἐξῆλθεν τοῦ βίου), ταῦτα διδάξας ἀεὶ ἃ καὶ παρὰ τῶν ἀποστόλων ἔμαθεν, ἃ καὶ ἡ ἐκκλησία παραδίδωσιν, ἃ καὶ μόνα ἐστὶν ἀληθῆ. ...Ὃς καὶ ἐπὶ Ἀνικήτου ἐπιδημήσας τῇ Ῥώμῃ, πολλοὺς ἀπὸ τῶν προειρημένων αἱρετικῶν ἐπέστρεψεν εἰς τὴν ἐκκλησίαν τοῦ θεοῦ, μίαν καὶ μόνην ταύτην ἀλήθειαν κηρύξας ὑπὸ τῶν ἀποστόλων παρειληφέναι τὴν ὑπὸ τῆς ἐκκλησίας παραδεδομένην. καὶ εἰσὶν οἱ ἀκηκοότες αὐτοῦ ὅτι Ἰωάννης ὁ τοῦ κυρίου μαθητὴς ἐν τῇ Ἐφέσῳ πορευθεὶς λούσασθαι καὶ ἰδὼν ἔσω Κήρινθον ἐξήλατο τοῦ βαλανείου μὴ λουσάμενος, ἀλλ' ἐπειπών· φύγωμεν, μὴ καὶ τὸ βαλανεῖον συμπέσῃ, ἔνδον ὄντος Κηρίνθου τοῦ τῆς ἀληθείας ἐχθροῦ. καὶ αὐτὸς δὲ ὁ Πολύκαρπος Μαρκίωνί ποτε εἰς ὄψιν αὐτῷ ἐλθόντι καὶ φήσαντι· ἐπιγίνωσκε ἡμᾶς, ἀπεκρίθη· ἐπιγινώσκω ἐπιγινώσκω τὸν πρωτότοκον τοῦ σατανᾶ. τοσαύτην οἱ ἀπόστολοι καὶ οἱ μαθηταὶ αὐτῶν ἔσχον εὐλάβειαν πρὸς τὸ μηδὲ μέχρι λόγου κοινωνεῖν τινὶ τῶν παραχαρασσόντων τὴν ἀλήθειαν, ὡς καὶ Παῦλος ἔφησεν· αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος. ἔστιν δὲ καὶ ἐπιστολὴ Πολυκάρπου πρὸς Φιλιππησίους γεγραμμένη ἱκανωτάτη, ἐξ ἧς καὶ τὸν χαρακτῆρα τῆς πίστεως αὐτοῦ καὶ τὸ κήρυγμα τῆς ἀληθείας οἱ βουλόμενοι καὶ φροντίζοντες τῆς ἑαυτῶν σωτηρίας δύνανται μαθεῖν».