Συχνάκις οἱ οἰκουμενιστὲς καὶ οἱ «ἀντὶ-οἰκουμενιστές»
δεσποτοκράτες —στελέχη καὶ μέλη καὶ θιασῶτες τῆς ἀντιχρίστου
καὶ ἑωσφορικῆς Δεσποτοκρατίας[1]— κατηγοροῦν τοὺς ἀποτειχισμένους
ὅτι μὲ τὴν Ἀποτείχισή τους τίθενται «ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας» κι ἔτσι
χάνουν τὴ δυνατότητα τῆς σωτηρίας τους!... Ἐλέγχουν τοὺς ἀποτειχισμένους μὲ ὑποκριτικὸ
ἐνδιαφέρον, διότι πολλοὶ ἀπὸ αὐτούς, λόγῳ ἐλλείψεως ἱερέων καὶ πνευματικῶν, δὲν
ἔχουν πλήρη καὶ τακτικὴ μυστηριακὴ ζωή.
Καὶ ἡ ἀλήθεια εἶναι, ὅτι πράγματι
πολλοὶ εὑρίσκονται λατρευτικῶς ἐμπερίστατοι: ἐν μυστηριακῇ λιμοκτονίᾳ καὶ ἐν
λατρευτικῇ πενίᾳ τελοῦντες καὶ ἐν ποιμαντικῇ ὀρφανίᾳ χειμαζομένοι. Γιὰ νὰ
λειτουργηθοῦν, γιὰ νὰ κοινωνήσουν, γιὰ νὰ ἐξομολογηθοῦν κ.λπ. πρέπει νὰ
ταξιδέψουν ἀκόμη καὶ 800
χιλιόμετρα!... Αὐτὴ ἡ κατάσταση, ἄλλωστε, εἶναι ποὺ ἀποτρέπει
πολὺ μεγάλον ἀριθμὸ Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν νὰ ἀποτειχισθοῦν, ἐνῶ γνωρίζουν τὴ
δέουσα ἁγιοΓραφικῶς καὶ ἁγιοΠατερικῶς ὀρθὴ στάση καὶ ἐπιβαλλομένη
πράξη ἐν καιρῷ αἱρέσεως, καὶ ἐπιθυμοῦν νὰ ἀποτειχισθοῦν. Ἀλλὰ αὐτὸ
εἶναι τὸ τίμημα ποὺ πρέπει νὰ καταβάλουμε, ἡ θυσία
ποὺ καλούμεθα νὰ ὑποστοῦμε γιὰ τὴν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του, ὅπως
πολλὲς φορὲς ἔχει συμβεῖ στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία καὶ γιὰ μεγάλα χρονικὰ
διαστήματα, γιὰ ὁλόκληρες γενεές, νὰ βιώσουν οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί: μυστηριακὴ
πείνα καὶ λατρευτικὴ πενία καὶ ποιμαντικὴ ὀρφάνια!...
Καὶ ἐδῶ ἀναδεικνύεται ἔτι
περισσότερο ἡ τεραστία εὐθύνη τῶν «ἀντὶ-οἰκουμενιστῶν» ἐπισκόπων καὶ ἱερέων καὶ
γερόντων, οἱ ὁποῖοι —μὲ τὴν παύση τῆς Μνημονεύσεως τῶν αἱρετικῶν-οἰκουμενιστῶν
ἐπισκόπων ἐντὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας καὶ μὲ τὴν Ἀποτείχισή
τους ἀπὸ αὐτούς— θὰ ἔδιδαν ὄχι μόνον τὸ παράδειγμα
τῆς ὀρθῆς στάσεως καὶ τῆς ἐπιβαλλομένης
πράξεως ἐν καιρῷ αἱρέσεως στὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ
καὶ θὰ διασφάλιζαν τὴ λατρευτικὴ καὶ μυστηριακὴ ζωὴ τῶν ἀποτειχιζομένων.
Ὡστόσο μὴ-ἀποτειχιζόμενοι οἱ ἴδιοι καὶ ἀενάως ἐπαμφοτερίζοντες, ἀλλὰ καὶ
καταπολεμοῦντες τοὺς ἀποτειχισμένους ὡς σχισματικοὺς —ἐνῶ ὁ ιε΄ ἱ. Κανὼν τῆς
Πρωτοδευτέρας Συνόδου (Κωνσταντινούπολις, 1282-1285) ὄχι μόνον ρητῶς λέγει ὅτι
δὲν εἶναι σχισματικοί, ἀλλὰ ὅτι ἐντιθέτως ἀποτρέπουν τὸ σχῖσμα καὶ μάλιστα γι᾿
αὐτὸ εἶναι ἄξιοι ἐπαίνων!!!— οἱ «ἀντὶ-οἰκουμενιστές» παγιδεύουν
στὴν αἵρεση καὶ στὴν ἀπώλεια τὸν πιστὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ, ἀποτρέποντάς τον ἀπὸ τὴν
μόνη ὀρθὴ στάση καὶ ἐπιβαλλομένη πράξη τῆς Ἀποτειχίσεως
ἐν καιρῷ αἱρέσεως!!!
Ἰδιαιτέρως οἱ «ἀντὶ-οἰκουμενιστές»
καλοῦν τοὺς ἀποτειχισμένους νὰ «ἐπιστρέψουμε στὴν Ἐκκλησία», κάνοντας «ὑπακοή»
στὴν ἄτυπη μὲν ἐξουσιοκρατικὴ καὶ ἐπισκοποκεντρικὴ δὲ Σύναξη Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν,
ἡ ὁποία, χάριν τῆς «ἑνότητός» της ὡς Συνάξεως, ἀπεμπολεῖ τὴν ὀρθὴ καὶ ἐπιβαλλομένη
Ἀποτείχιση ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ αἱρετίζοντες ἐντὸς
τῆς Ἐκκλησίας, ἐπιλέγοντας τὴν «ἀποτείχισή» της ἀπὸ τὸν Χριστὸ διὰ τῆς
κοινωνίας της μὲ τοὺς αἱρετικούς!...
Πλειστάκις καὶ συχνάκις μὲ ἐμπεριστατωμένη
καὶ ἀστασίαστη ἁγιοΓραφικὴ καὶ ἁγιοΠατερικὴ καὶ ἱεροΚανονικὴ ἐπιχειρηματολογία
οἱ ἀποτειχισμένοι[2]
—καὶ ἰδιαιτέρως ὁ Γέροντάς μας, ἱερομόναχος π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς
μὲ πολλὰ ἄρθρα του καὶ μὲ πολυσέλιδα βιβλία του[3]— ἔχουν δώσει ἀπαντήσεις στὶς
μετὰ-νεο-ἀντὶ-Πατερικὲς κακοδοξίες καὶ αἱρέσεις τῶν «ἀντὶ-οἰκουμενιστῶν», ὡς πρὸς
τὴ δεόντως ὀρθὴ στάση καὶ ἐπιβαλλομένη πράξη τῶν Ὀρθοδόξων
Χριστιανῶν ἐν καιρῷ αἱρέσεως, ποὺ εἶναι ἡ παύση τῆς
Μνημονεύσεως τῶν γυμνῇ τῇ κεφαλῇ κηρυσσόντων αἵρεση ἐπισκόπων καὶ
τῶν μετ᾿ αὐτῶν κοινωνούντων καὶ ἡ Ἀποτείχιση ἀπὸ αὐτούς. Ἀλλά,
δυστυχῶς, εἰς μάτην!...
Τοὺς δείχνουμε τὸν ἁγιοΠατερικὸ «ἥλιο»,
κι ἐκεῖνοι καμώνονται πὼς βλέπουν μόνον τὸ ἀχνὸ δάκτυλό μας, ποὺ ὅμως δὲν
κατευθύνεται ἀπὸ τὴν ἔναντι τῆς αἱρέσεως στάση καὶ πράξη τῶν
συγχρόνων —ὄντως