ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ (Ευαγγ. Ιωάν. 5,7), Του μητροπολίτη Φλωρίνης (†) Αυγουστίνου Καντιώτη

 ΟI  EΡHMOI

«Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω…» (Ἰω. 5,7)

 

Τίνος, ἀγαπητοί μoυ, εἶνε ἡ φωνὴ αὐτή; Τὸ ἀκούσα­τε σήμερα στὴ θεία λειτουργία, ὅ­ταν ὁ ἱερεὺς διάβασε τὴν περικοπὴ ποὺ ἐξιστο­ρεῖ ἕ­να ἀπὸ τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ ποὺ διαλαλοῦν τὴ θεότητά του. Μόνο σκοτεινὲς ψυχὲς ὅπως οἱ γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι τολμοῦν νὰ τ᾿ ἀμφισβητοῦν. Οἱ πιστοὶ ἀκοῦνε τὸ Εὐαγγέλιο σὰν φωνὴ τοῦ οὐρανοῦ καὶ κάθε λέξι του —τί λέω;—, κάθε ψηφίο του φυτεύεται στὴν καρδιά τους σὰν λουλούδι τοῦ παραδείσου.

* * *

Ὁ Κύριος ἦρθε στὰ Ἰεροσόλυμα. Καὶ πῆγε στὸ σπίτι τοῦ πόνου ἀλλὰ καὶ τοῦ ἐ­λέους τοῦ Θεοῦ, στὴ Βηθε­σδὰ ὅπως λεγόταν στὰ ἑβραϊκά. Τί ἦταν ἡ Βη­θεσδά; Μία μικρὴ φυσικὴ λίμνη κον­τὰ στὴν προβατικὴ πύλη, πρὸς τὸ βόρειο τεῖ­χος τῆς πόλεως, ποὺ τὰ νερά της κάποιες στι­γμὲς ἀ­ποκτοῦσαν ἰαματικὴ ἰδιότητα. Κατὰ δι­αστήματα ἡ ἐ­πι­φάνειά της ἀ­ναταρασσόταν ἀ­πὸ ἄγγελο Κυρίου, καὶ ὁ ἀ­σθενὴς ποὺ θὰ πρόφθανε νὰ πέ­σῃ πρῶτος στὸ νερὸ θεραπευόταν ἀ­μέσως, ὅποια κι ἂν ἦταν ἡ ἀσθένειά του. Ἡ θε­ραπεία ἦταν ἀπὸ τὸ Θεό, ὄχι ἀπὸ τὸ νερό. Γι᾽ αὐτὸ γύρω ἀπ᾽ τὴ λίμνη συνωστί­ζον­ταν πλῆθος ἀσθενεῖς, κάτω ἀπὸ πέντε στοές, κ᾽ ἐκεῖ περίμεναν μὲ ἀγωνία τὴν ταραχὴ τοῦ νεροῦ.
Ὁ Κύ­ριος σὰν ἕνας ἄγνωστος ἐπισκέπτεται αὐτὸ τὸ βασίλειο τοῦ πόνου. Ἐκεῖ ἦταν τὸ δει­­γμα­τολόγιο ὅλων τῶν χρονίων καὶ ἀνιάτων ἀ­σθενειῶν· ἐκεῖ ἕνας τυφλὸς ἐν­τείνει τὴν ἀκοή του ν᾿ ἀ­κούσῃ πότε θὰ ταραχθῇ τὸ νερό, ἕνας κουφὸς ἐντείνει τὴν ­ὅρασί του νὰ δῇ πότε θ᾽ ἀρχίσῃ ὁ κυματισμός, ἕ­νας κουτσὸς κάθεται στὸ χεῖλος ἕτοιμος νὰ κάνῃ τὸ σωτήριο ἅλμα, μιὰ μάνα κρατάει στὴν ἀγκαλιὰ τὸ ἄρρωστο παιδί της χλωμό, κίτρινο, μὲ ὄψι θανάτου…
Σὲ ὅλους ῥίχνει τὸ βλέμμα μὲ ἄπειρη συμ­πάθεια Ἐκεῖνος ποὺ εἶ­πε «Δεῦτε πρός με πάν­τες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀ­ναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. 11,28). Ἀλλ᾿ ἀπ᾿ ὅλους περισσό­τερο τὴν προσοχὴ τοῦ Θεανθρώπου ἑλκύει ἕ­νας παράλυτος. Ἦταν πράγμα­τι ὁ πιὸ δυστυχισμέ­νος. Ἂν στὴ Βηθε­σδὰ κρατοῦ­σαν μητρῷο τῶν ἀ­σθε­νῶν, αὐτὸς ἦ­ταν ὁ ἀρχαιότερος. 38 ὁλόκλη­ρα χρό­νια ἔμενε κάτω ἀπ᾽ τὶς στοές. Στὸ δι­­άστημα αὐ­τὸ εἶδε πολλοὺς νὰ ἔρχων­ται ἀσθε­νεῖς καὶ νὰ φεύγουν ὑγιεῖς. Ἀλλ᾿ αὐ­τὸς σὰν ἄλ­λος Προμηθέας ἔμενε καθηλωμένος ἐκεῖ. Ὁ μέγας Ἄγνωστος τὸν πλησιάζει. Μὲ λεπτὴ εὐγένεια τὸν ἐ­ρωτᾷ· «Θέ­λεις ὑγιὴς γενέσθαι;». Κι ὁ παρά­λυ­τος ἀ­­παντᾷ· «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω…» (Ἰω. 5,7)!
Μὰ τί λές, ἄνθρωπε; δὲν κατοικεῖς στὴν ἔ­ρημο· κατοικεῖς σὲ μιὰ πόλι μὲ 200 χιλιάδες κατοίκους. Ἀ­νάμεσα σ᾽ αὐτοὺς δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕ­νας νὰ σὲ βοηθήσῃ;… Οὔτε ἕνας δυσ­τυχῶς. Ἰερουσαλήμ, ἱερὴ πόλις τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ μὲ τὸν μεγαλοπρεπῆ ναό σου, κρίμα στοὺς τόσους ἱε­ρεῖς καὶ ἀρχιερεῖς, γραμματεῖς καὶ φαρισαί­ους σου! Προσ­εύχονται δημοσίᾳ, θυσιάζουν ἀ­γέλες ζῴων, καῖνε τόννους λιβάνι, δὲν ἔχουν ὅ­­μως αἰσθαν­θῆ τὸ χρέος τῆς ἀγάπης σ᾽ ἕνα συνάνθρωπο. Ὅλοι τὸν ἔχουν διαγράψει ἀπὸ τὴ μνήμη τους. Ἔρημος ἀπὸ συγγενεῖς καὶ φί­λους, πλησίαζε νὰ συμπληρώσῃ 40 χρόνια θη­τείας στὸ βασίλειο τοῦ πόνου, καὶ καμμιά ἐλ­πίδα ἀπολύσεως δὲν φαινόταν. Ἕνας μόνο θὰ τὸν ἀπέλυε ὁριστικὰ ἀπὸ τὸν πόνο· ὁ θάνατος!
«Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Ἀλλ᾿ ὦ παράλυτε τῆς Βηθεσδά, σκούπισε τὰ δάκρυά σου· ἔ­­φθασε ἡ ὥρα τῆς λυτρώσεώς σου. Ξέρεις ποιός εἶν᾽ αὐτὸς ὁ ἄγνωστος ποὺ στέκει ἐμπρός σου; Ἂν τὸν ἀναγνώριζες, θὰ σκιρτοῦσες ἀπὸ χα­ρὰ καὶ θὰ τοῦ ἔλεγες· —Κύριε, ἐσύ, ποὺ σὲ ζη­τῶ τὶς ἡμέρες καὶ τὶς νύχτες τῶν πόνων μου, τώρα εἶσαι ἐμπρός μου; Καὶ ἡ φωνὴ τοῦ Κυρίου θὰ ἔλεγε· —Παιδί μου! Ἀφοῦ οἱ ἄνθρωποι, οὔ­­τε κι αὐτοὶ ποὺ λέγονται εὐσεβεῖς, δὲν ἦρθαν κοντά σου, ἐγὼ ὁ Δημιουργός σου ἔγινα ἄν­θρωπος, γιὰ νὰ βρεθῶ καὶ σωματικὰ δίπλα σου. Ἀπὸ σήμερα μὴ παραπονιέσαι, ἔχεις Ἄν­θρωπο, ποὺ ἂν θέλῃς εἶνε ἕτοιμος νὰ σοῦ δώ­σῃ ὅ,τι δὲν μποροῦν νὰ σοῦ δώσουν, κι ἂν ἀ­κόμη ἔσπευδαν νὰ βοηθήσουν, ὅλα τὰ ἑκατομμύρια τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ὑγεία τοῦ σώματος εἶνε τὸ μικρότερο ποὺ δίνω· ἡ ἄφεσις τῶν ἁμαρτιῶν, ἡ γαλήνη τῆς συνειδήσεως, ἡ σύνδεσι μὲ τὸν οὐρανό, ἡ ἐλπίδα τῆς αἰωνίου ζωῆς, αὐτὰ εἶνε τὰ μεγάλα δωρήματά μου!

* * *

«Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Ἀλλὰ ἡ φωνὴ αὐτὴ ἀκούγεται —ἀλλοίμονο— καὶ σήμερα ἀ­πὸ παντοῦ. Μία σύγχρονη Βηθεσδὰ προβάλλει πάλι, ὄχι μὲ πέντε ἀλλὰ μὲ μύριες στοὲς δυστυχούντων. Καὶ ποῦ δὲν ἀκούγεται ἡ φω­νὴ «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω»; Κάνετε, ἀγαπητοί μου, μερικὲς ἐπισκέψεις ὅπως ὁ Κύριος στὰ ὑπόστεγα τῆς Βηθεσδά, καὶ θὰ τὴν ἀκούσετε. Ἐπισκεφθῆτε τὴ μαυροφορεμένη γυναῖ­κα καὶ μητέρα ποὺ μοιάζει μὲ τὴν Παναγία, ἐ­πισκεφθῆτε τὶς οἰκογένειες τῶν δυστυχούν­των καὶ τῶν πενθούντων, ἐπισκεφθῆτε τὰ νοσοκομεῖα, ἐπισκεφθῆτε τὶς φυλακές…
«Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Ὦ σεῖς, ποὺ κάθε βράδυ πλημμυρίζετε τὰ κέντρα διασκεδάσεων καὶ πίνετε καὶ παίζετε καὶ μεθᾶτε καὶ ὀργιάζετε καὶ μέσα σὲ λίγες ὧρες καῖτε ποσὰ ἀμύθητα, σταθῆτε μιὰ στιγμὴ νὰ σᾶς ρωτήσω· Εἶστε ἄνθρωποι μὲ καρδιά, εἶστε Χριστιανοὶ μὲ πίστι; Ποῦ ζῆτε; Καὶ ἂν ἀκόμη κατοικούσατε μακριὰ καὶ δὲν βλέπατε ἀλλ᾿ ἀκούγατε μόνο τὸ δρᾶμα τῶν ἀδελφῶν σας, θά ᾽πρεπε νὰ σταματήσετε τὴ διασκέδασι, νὰ κρεμάσετε τὰ ὄργανα καὶ νὰ πῆτε μεταξύ σας· Ἐκεῖ ὁ κόσμος καίγεται, ἐμεῖς ἐδῶ γλεντᾶμε; θὰ εἴμαστε ἀνάξιοι νὰ λεγώμαστε Χριστιανοί, ἂν δὲν συντονίσουμε τὴ ζωή μας μὲ τὴ ζωὴ τοῦ ἀ­δελφοῦ μας ποὺ πάσχει… Εἶνε ἐξοργιστικὴ πρόκλησι ἡ ἀμέριμνη καὶ σκανδαλώδης διασκέδασι τῶν ἄλλων. Γι᾽ αὐτοὺς ταιριάζει νὰ ἐ­παναλάβουμε τὸ γνωστό· Ἀλλοίμονο σ᾽ ἐκείνους ποὺ γελοῦν ὅταν οἱ ἄλλοι κλαῖνε!
Ὁ πόνος τῆς ἐγκαταλείψεως καὶ τῆς ἐρημί­ας ἐκφράζεται ζωηρὰ στὰ μάτια τῶν ὀρφανῶν παιδιῶν. Καὶ βασίλισσα ἀκόμη νὰ τὰ πάρῃ στὰ γόνατά της καὶ νὰ τὰ χαϊδέψῃ, δὲν παρηγοροῦν­ται· ζητοῦν τὴ μητέρα τους.
«Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Ἰδιαιτέρως στὶς μέρες μας ἡ φωνὴ αὐτὴ ἀκούγεται ἀπὸ πολλοὺς νέους ποὺ εἶνε θύματα τοῦ κλονισμοῦ τοῦ γάμου καὶ τῆς διαλύσεως τῆς οἰκογενείας. Στεροῦνται τὴ θαλπωρὴ καὶ τὴ φροντίδα τοῦ οἰκογενειακοῦ περιβάλλοντος. Ἀλλὰ νὰ τὸ ξέ­ρουμε· αὐτὸ ποὺ ζοῦν εἶνε κάτι τρομερό, αὐ­τὸ ἐκκολάπτει τοὺς μεγάλους αὐριανοὺς ἐγ­κληματίες. Τὸ ἀδύνατο αὐτὸ παιδί, ποὺ ἐγκαταλελειμμένο περιφέρεται σὰ σπουργίτης στοὺς δρόμους καὶ βλέπει ἀπέναντί του μιὰ κοινωνία νὰ ὀργιάζῃ καὶ ν᾽ ἀδιαφορῇ γιὰ τὸ μέλλον του, θὰ μεγαλώσῃ μὲ μῖσος ἐναντίον της, γιατὶ τοῦ φέρθηκε ἀπάνθρωπα, σὰν μητρυιά, στὰ πιὸ τρυφερά του χρόνια, καὶ θὰ γίνῃ εὔ­κολη λεία ἐκμεταλλευτῶν. Ἀπὸ τέτοιους νέους καὶ παιδιὰ ἁλιεύει ὁ Ἑωσ­φόρος τρομεροὺς συνεργάτες του, Ἰοῦδες τῆς θρησκείας καὶ Ἐφιάλτες τῆς πατρίδος. Ἐκεῖνοι ποὺ διέπραξαν τὰ στυγερώτερα ἐγκλήματα ἦταν ὡς ἐ­πὶ τὸ πλεῖστον παιδιὰ διαλυμένων οἰκογενει­ῶν, ψυχὲς ποὺ ἔμειναν χωρὶς παρακολούθησι· δὲν εἶχαν κανένα νὰ τοὺς πονέσῃ, νὰ τοὺς συμβουλέψῃ, νὰ τοὺς βοηθήσῃ. Γι᾽ αὐτοὺς χρειάζονται οἱ Μυριὴλ τοῦ Οὑγκώ.
Γι᾽ αὐτὸ ὅσοι διαθέτουν τὰ μέσα ἔχουν τερά­στιες εὐθῦνες· ἂς σπεύσουν ὅσο ὑπάρχει και­ρὸς ὅπου ἀκούγεται πόνος καὶ ἂς κάνουν σύν­θημα τῆς ζωῆς τὸ ὡραῖο πρόγραμμα τοῦ Ἰώβ· «Ὑπῆρξα», λέει, «μάτι γιὰ τυφλούς, πόδι γιὰ κουτσούς, πατέρας γιὰ ὀρφανούς, καὶ διέσωσα φτωχὸ ἀπ᾽ τὰ χέρια τυράννου» (βλ. Ἰὼβ 29,15-16).

* * *

Ἀγαπητοί μου! Ἂς ἐντυπώσουμε μέσα μας τὸ δίδαγμα ἀπὸ τὴ φράσι «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω» καὶ ἂς τρέξουμε ὅπου ὑπάρχει ἀνάγ­­κη βοηθείας, πνευματικῆς καὶ ὑλικῆς. Δὲν ὑ­πάρχει ἄνθρωπος, ὅσο φτωχὸς κι ἂν εἶνε, ποὺ νὰ μὴ μπορῇ νὰ προσφέρῃ κάτι σ᾽ ἕνα συν­άνθρωπό του. Καὶ λίγες ἀκόμη λέξεις, ὅ­ταν βγαίνουν ἀπὸ καρδιὰ ποὺ ἀγαπᾷ τὸν πλησίον, στάθησαν πολλὲς φορὲς ἱκανὲς νὰ συγ­κρατήσουν ἀπὸ τὸ χεῖλος τῆς ἀβύσσου ψυ­χὲς ποὺ εἶχαν ἀπελπιστῆ.
Ἂν πάλι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι βρισκώμαστε σὲ πόνο καὶ μένουμε ἔρημοι κ᾽ ἐγκαταλελειμμένοι κι ἀπὸ τὰ χείλη μας εἶνε ἕτοιμο νὰ βγῇ τὸ παράπονο «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω», ἂς φανοῦμε γενναῖοι. Δὲν εἴμαστε μόνοι. Ποιός τὸ εἶπε; Ἂς στρέψουμε τὸ βλέμμα στὸν Ἐσταυρωμένο, τὸν Βασιλέα τοῦ πόνου καὶ τῆς ὀδύνης, καὶ ἂς ποῦμε τὴ μυστικὴ προσευχή·
Κύριε! Ὁ σταυρός σου μὲ γεμίζει θάρρος καὶ χαρά. Κι ἂν ὅλοι μ᾿ ἐγκαταλείψουν, κι αὐτὴ ἀ­κόμη ἡ μητέρα ποὺ μὲ γέννησε, ἀρκεῖ ἐσὺ νὰ μὴ μ᾿ ἐγκαταλείψῃς. Καὶ «ἐν μέσῳ σκιᾶς θανά­του ἐὰν πορευθῶ» (Ψαλμ. 22,4), δὲν θὰ αἰσθανθῶ τὴ μόνωσι καὶ τὴν ἐγκατάλειψι. Διότι ἐσύ, Κύριε, τὸ εἶπες καὶ ὁ λόγος σου εἶνε ἀληθινός· «Ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. 28,20)· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

῾Ραδιοφωνικὴ ὁμιλία, ἡ ὁποία μετεδόθη ἀπὸ τὸν Σταθμὸ Λαρίσσης τὴν 30-4-1950.

Και βρίσκεται στο βιβλίο «Ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου Φωτός», Βόλος 1950, σ. 216κ.ἑ.

Απάντηση σε αποτειχισθέντα θεολόγο, Χρήστος Κ. Λιβανός

Μας εστάλη από τον κ. Χρήστο Λιβανό άρθρο δια του οποίου απαντά σε σχόλιο του ιστολογίου μας (εδώ). Το δημοσιεύουμε με την επισήμανση ότι με την απάντησή του αποδεικνύει εκείνο που είναι πλέον εμφανές στο χώρο των αντι-Οικουμενιστών και των ανησυχούντων πιστών:

Έχουν την καλή ανησυχία, αλλά αγνοούν ή έχουν παραπληροφορηθεί από τους πνευματικούς τους, για την διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας μας, για θέματα εκείνα που σχετίζονται με την αίρεση, και ιδίως με την  παναίρεση του Οικουμενισμού.

(Τούτο απεδείχθη περίτρανα στην στημένη Ημερίδα του Πειραιώς που οργάνωσε ο κ. Σεραφείμ, στην οποία οι αντι-Οικουμενιστές εψεύστησαν ασυστόλως και αποδεδειγμένα, διέστρεψαν αλλά και κακοποίησαν ανέντιμα τους Αγίους Πατέρες).

Ευχαριστούμε τον κ. Λιβανό που μας δίνει την ευκαιρία να απαντήσουμε (με τη σειρά μας) και να αποδείξουμε ότι, οι θέσεις που αναιρεί (κι έχει την εντύπωση πως είναι δικές μας) δεν είναι παρά οι θέσεις των …Αγίων Πατέρων!!! Θα παραθέσουμε τα κείμενά τους κι ελπίζουμε να πεισθεί στην διδασκαλία τους.  

Τις ημέρες αυτές δημοσιεύθηκε στον «Ορθόδοξο Τύπο» και σε θρησκευτικά ιστολόγια άρθρο, διά του οποίου ο υποφαινόμενος ήλεγχε προκλητικές δηλώσεις δύο μητροπολιτών της Εκκλησίας της Ελλάδος και γενικότερα την επισκοπική αφωνία και απραξία έναντι της παναιρέσεως του Οικουμενισμού.

Με αφορμή το άρθρο αυτό σχολιογράφος με τα αρχικά Π.Σ. έγραψε στο ιστολόγιο «Αποτείχιση και Πατερική Παράδοση» το ακόλουθο σχόλιο, το οποίο αναδημοσιεύθηκε και σε άλλα ομόφρονα ιστολόγια:

«Λυπούμαστε που ο αγαπητός κ. Λιβανός, στοιχώντας στην αντιπατερική τακτική που χάραξαν οι αντι-Οικουμενιστές, επισημαίνει το πρόβλημα θεωρητικά, αλλά πρακτικά κάνει ό,τι οι Επίσκοποι των οποίων την τακτική καταγγέλλει: Δεν απομακρύνεται, δηλαδή, από τους παναιρετικούς Οικουμενιστές, όπως έκαναν οι Άγιοι. Δεν κάνει ό,τι έκαναν οι Άγιοι Γρηγόριος Παλαμάς και Μ. Αθανάσιος, τους οποίους προτείνει ως παράδειγμα.

»Κατηγορεί τον μητροπολίτη Θεσσαλονίκης ότι φοβάται το θρόνο του, και δεν συνειδητοποιεί ότι κι αυτός έχει παραλύσει από ένα άλλο φόβο: Μήπως μείνει μακριά από την “εκκλησία των πονηρευομένων" και των κοινωνούντων με αυτήν!

»Γνωρίζει πολύ καλά τον Ι. Κανόνα, αλλά και την διδασκαλία των Αγίων, ότι οι απομακρυνόμενοι από τους αιρετικούς (οι Αποτειχιζόμενοι), συντελούν "το κατά δύναμιν" για να αποφύγει η Εκκλησία το ΣΧΙΣΜΑ με την Αλήθεια, συντελούν και αποτρέπουν την καθολική επικράτηση της παναιρέσεως. Κι όμως, προτιμά να κοινωνεί με όλους αυτούς (στην Ελλάδα και στο εξωτερικό που διαμένει) των οποίων κατά καιρούς καταγγέλει τα Οικουμενιστικά αίσχη!

»Ας θυμηθεί τί έκαναν οι 3 μητροπολίτες και το Άγιον Όρος στα αμφιλεγόμενα τότε, νηπιακά Οικουμενιστικά ανοίγματα του Αθηναγόρα, κι ας ακολουθήσει το παράδειγμα των Αγίων, εφόσον είχε την τόλμη (με το παραπάνω άρθρο του) να ελέγξει για παρόμοιες παραλείψεις τους δυό Μητροπολίτες».

Αν και δεν συνηθίζω να απαντώ σε σχόλια ιστολογίων, όχι διότι τα υποτιμώ και τα περιφρονώ, αλλά διότι αυτό απαιτεί πολύ χρόνο, τον οποίο δεν διαθέτω, θα απαντήσω στον κ. Π.Σ. (από τα αρχικά του ονόματος συμπεραίνω, ότι πρόκειται για τον γνωστό θεολόγο κ. Παναγιώτη Σημάτη). Και θα απαντήσω πρώτον διότι, αν και δεν γνωρίζω προσωπικώς τον σχολιογράφο, εν τούτοις εκτιμώ τους πολυετείς αγώνες του υπέρ της Ορθοδοξίας και εναντίον του Οικουμενισμού, και δεύτερον, διότι πολλοί αποτειχισμένοι μιμούνται δυστυχώς τους Παλαιοημερολογίτες, όχι βεβαίως στην δημιουργία σχίσματος (διότι η αποτείχιση δεν είναι σχίσμα), αλλά στην επίμονη και φορτική άσκηση πιέσεων, με υπερβάλλοντα ζήλο και ανάρμοστη πολλές φορές συμπεριφορά, προς πιστά και συνειδητά μέλη της Εκκλησίας να τους μιμηθούν και να αποτειχιστούν και αυτά μη υπαρχουσών των αναγκαίων προϋποθέσεων και συνθηκών παντού και πάντοτε για μια τέτοια αποτείχιση.

Με κατηγορεί ο κ. Π.Σ., διότι δεν απομακρύνομαι από τους οικουμενιστές, όπως έκαναν οι Άγιοι. Τον ερωτώ: Σήμερα δεν υπάρχουν άγιοι; Εάν δεν υπάρχουν, τότε η Εκκλησία έπαυσε να έχει λόγο υπάρξεως, διότι ο κυριότερος σκοπός της είναι η δημιουργία αγίων. Εάν δεν υπάρχουν άγιοι, τότε πιθανόν να επίκειται συντόμως και το τέλος του κόσμου, διότι σύμφωνα με τον λόγο κάποιου αγίου, όταν παύσουν να υπάρχουν άγιοι τότε θα έλθει και το τέλος του κόσμου.

 Αλλά, δόξα τω Θεώ, στις ημέρες μας, παρά την πρωτοφανή αποστασία μας, ο Θεός δεν μας έχει εγκαταλείψει και χαρίζει ακόμη στην Εκκλησία Του αγίους. Τρείς από αυτούς, ο άγ. Ιουστίνος Πόποβιτς, ο άγ. Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης και ο άγ. Παΐσιος ο Αγιορείτης, ανακηρύχθηκαν άγιοι και επισήμως, άλλων δε, όπως των μακαριστών Ιακώβου Τσαλίκη και Φιλοθέου Ζερβάκου, επίκειται, όπως διαδίδεται, συντόμως και η δική τους  ανακήρυξη και κατάταξη. Υπάρχουν δε και εκείνοι, οι οποίοι έχουν αναγνωριστεί ως άγιοι όχι από την Διοικούσα Εκκλησία, αλλά από την συνείδηση του Ορθοδόξου πληρώματος.

 Εφόσον λοιπόν υπάρχουν και σήμερα άγιοι, αλήθεια, την οποία ελπίζω ο κ. Π.Σ. να μην αμφισβητεί, ερχόμεθα στο δεύτερο ερώτημα: Πρέπει οι χριστιανοί να ακολουθούν το παράδειγμα των παλαιών μόνον αγίων ή και των συγχρόνων; Ασφαλώς και των συγχρόνων, εφόσον βεβαίως

Ξεχάστηκαν οι διαμαρτυρίες και η «ΒΑΡΥΣΗΜΑΝΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ» των Αγιορειτών προς τον Πατριάρχη!

Πρίν μερικές εβδομάδες δόθηκε στην δημοσιότητα Επιστολή των Αγιορειτών προς τον Πατριάρχη, δια της οποίας διεμαρτύροντο για την κακοποίηση της Πίστεως από τον κ. Βαρθολομαίο.

Σήμερα, όμως, πληροφορηθήκαμε από τα Μ.Μ.Ε. ότι αντιπροσωπεία Αγιορειτών Πατέρων, ωσάν να μη συνέβη τίποτε και δίχως να διορθωθεί τίποτε, επισκέφτηκε το Φανάρι για να συζητήσουν περί …«Επετειακών Εορτασμών»!

 Πηγή: "Αmen"

Τον κανονικό Επίσκοπο του Αγίου Όρους Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο επισκέφθηκε σήμερα Τετάρτη στο Φανάρι πενταμελής Επιτροπή Αγιορειτών Πατέρων.

Πρόκειται για την Επιτροπή η οποία εξετάζει το ενδεχόμενο της πραγματοποίησης επετειακών εορτασμών για την πνευματική επικοινωνία τέκνων της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως από τη Ρωσία (11ος αι.)  με το Άγιον Όρος την κορωνίδα αυτή της δικαιοδοσίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Την Επιτροπή αποτελούν οι αντιπρόσωποι της Μεγίστης Λαύρας Ιερομόναχος Νικόδημος, της Ιβήρων Ιερομόναχος Αντώνιος, της Αγίου Παύλου Μοναχός Νικόδημος, της Εσφιγμένου Ιερομόναχος Γαβριήλ και του Αγίου Παντελεήμονος Ιερομόναχος Κυρίων.

Οι Αθωνίτες Πατέρες υπέβαλαν τα σεβάσματά τους στον Πατριάρχη του Γένους για την Μεγάλη Εορτή του Πάσχα και από μέρους των συνασκουμένων αδελφών τους.

Υπενθυμίζουμε την Επιστολή, όπως δημοσιεύτηκε στις «Ακτίνες»:

ΒΑΡΥΣΗΜΑΝΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ Ι. ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΑΓ. ΟΡΟΥΣ ΓΙΑ ΤΑ «ΑΝΟΙΓΜΑΤΑ» ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑ

Βαρυσήμαντη επιστολή έστειλε η Ι. Κοινότητα Αγ. Όρους στον Οικουμενικό Πατριάρχη, με αφορμή την επίσκεψη του Πάπα στο Φανάρι τον Νοέμβριο, κατά την εορτή του Αγίου Αποστόλου Ανδρέα.

Μεταξύ άλλων οι Αγιορείτες αναφέρουν ότι είναι τουλάχιστον καινοφανή όσα συνέβησαν στο Φανάρι και μάλιστα ο λειτουργικός ασπασμός του Πατριάρχη με τον Πάπα, ενώ η αγιορείτικη παράδοση είναι γεμάτη από παραδείγματα αγίων που μίλησαν για την πλάνη και την αίρεση των Λατίνων. Επίσης