ΤΟ ΛΕΚΤΙΚΟ ΑΤΟΠΗΜΑ ΠΕΡΙ ΧΩΡΙΣΜΕΝΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΣΤΟ ΠΣΕ
Του θεολόγου κ. Β. Χαραλάμπους
Σχόλιο "Π.Π."
Εἶναι
ἐκπληκτικὴ ἡ ἀνεπαίσθητη (μὴ συνειδητὴ ἀκόμα καὶ στοὺς ἴδιους) οἰκουμενιστικοποίηση τῶν
ἀντι-Οἰκουμενιστῶν!
Ἀπὸ τὴ μιὰ ὁ
πολυπράγμων μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφεὶμ δηλώνει ἐπίσημα σὲ Ἡμερίδα (ὅπως
ἀκούσαμε) ὅτι ἡ ἰσότιμη συμμετοχή μας στὸ Π.Σ.Ε. «δέν ἔχει δογματικό
ἤ θεολογικό ἤ μυστηριακό χαρακτῆρα, ἁπλῶς εἶναι μόνο μία κοινωνική ἐκδήλωσις
καί προσέγγισις, χωρίς ἐκκλησιαστικές διαστάσεις»!
Ἀπὸ τὴν ἄλλη τὸ
ἱστολόγιο “Τελεβάντος” δημοσιεύει ἄρθρο τοῦ κ. Χαραλάμπους, ποὺ λίγο–πολὺ θεωρεῖ
τὴν ἐμπλοκή μας στὸ στὸ Π.Σ.Ε. ἀκόμα ἐποικοδομητική! Ὁ κ. Τελεβάντος (ποὺ
δηλώνει πὼς εἶναι ὑπὲρ τῶν Διαλόγων, ἀρκεῖ νὰ γίνονται ὀρθά, ὡσὰν νὰ μὴν
γνωρίζει τὸ ρόλο τῶν Διαλόγων!) καὶ ὁ κ. Χαραλάμπους λοιπόν, αἰσθάνονται καὶ
μιλοῦν ὡς μέλη τῆς Νέας Ἐκκλησίας τοῦ Π.Σ.Ε.
(ὅπως καὶ εἶναι) καὶ λυποῦνται ποὺ «στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών ομιλούν
περί “χωρισμένων Εκκλησιών”»! Περιμένουν, δηλαδή, ἀπὸ τοὺς
αἱρετικοὺς τοῦ Π.Σ.Ε. νὰ ὁμιλοῦν ὀρθόδοξα!!!
Καὶ ἐπειδὴ ἀναφέρεται
καὶ στὸν ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς, θὰ τοῦ θυμίσουμε ὅτι ἀπὸ τότε(!) ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος θεωροῦσε βδέλυγμα τὴν συμμετοχή μας στο Π.Σ.Ε.! Ἔγραφε:
Ἕως πότε θὰ
ἐξευτελίζωμεν δουλικῶς τὴν Ἁγίαν μας Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν διὰ τῆς οἰκτρῶς καὶ
φρικωδῶς ἀντιαγιοπαραδοσιακῆς στάσεώς μας ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ
λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν; …τὸ ὁποῖον γίνεται μία «νέα
Ἐκκλησία» ὑπεράνω τῶν Ἐκκλησιῶν, τῆς ὁποίας οἱ Ὀρθόδοξοι καὶ μὴ Ὀρθόδοξοι
ἐκκλησίαι ἀποτελοῦν μόνο «μέλη» («ὀργανικῶς μεταξὺ τῶν συνδεδεμένα»!);
Ἀλοίμονον, ἀνήκουστος προδοσία!
«Πατερικὴ Παράδοση»
ΤΟ ΛΕΚΤΙΚΟ ΑΤΟΠΗΜΑ ΠΕΡΙ ΧΩΡΙΣΜΕΝΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΣΤΟ ΠΣΕ
«Η Εκκλησία είναι μία και μοναδική,
διότι είναι το σώμα του μοναδικού Χριστού» - Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς
Του θεολόγου κ. Β. Χαραλάμπους
=====
Είναι επίκινδυνο το εκφραστικό τούτο ατόπημα περί «χωρισμένων
Εκκλησιών» και μάλιστα όταν τούτο λέγεται στα πλαίσια του Παγκοσμίου
Συμβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.) και αφορά κυρίως το βαβέλειο πλήθος των
Προτεσταντικών παραφυάδων.
Ένα ατυχές αποτέλεσμα είναι και η εκζήτηση
μορατόριουμ, για μια ενιαία παγκόσμια Ιεραποστολή στα πλαίσια του Παγκοσμίου
Συμβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.). Δυστυχώς η ιδεολογικοποίηση της αγάπης, έφερε
τούτες τις επακόλουθες στρεβλώσεις.
Η παρόμοια προηγούμενη υποστήριξη του «διαλόγου της
αγάπης», σε σχέση με τον «διάλογο της αληθείας» από τον τότε
Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα, κατέδειξε εκτροπή από την Ορθόδοξη οδό, όπου
αλήθεια και αγάπη αλληλοπεριχωρούνται, χωρίς η μία να εργάζεται σε βάρος της
άλλης. Φυσικά η ενέργεια αυτή του Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρα, είχε και
το επακόλουθο αποτέλεσμα να μη γίνει καμιά προσπάθεια από τους Παπικούς να
ανασκευάσουν τις πλάνες των.
Αναφορές περί «διηρημένης εκκλησίας» αλλά και
εκφράσεις του τύπου «όταν η Εκκλησία ήταν ενιαία», αποπροσανατολίζουν
τους διαλόγους, με αποτέλεσμα τη διαιώνισή τους.
Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, αναφέρει σχετικά, ότι «η
Εκκλησία ούσα καθολικώς εις και μοναδικός θεανθρώπινος οργανισμός εις όλους
κόσμους, δεν είναι δυνατόν να διαιρεθή. Κάθε διαίρεσις θα σήμαινε και τον
θάνατον της».
Οι οικουμενιστές λανθασμένα ερμηνεύουν την ευχή
της Μεγάλης Συναπτής «Υπέρ της των πάντων ενώσεως», ότι δηλαδή εννοεί
την ένωση των «εκκλησιών» διαφόρων δογμάτων, ερμηνεία η οποία αφορμάται
από την ανθρωπάρεσκη αγάπη, η οποία εργάζεται εις βάρος της αλήθειας. Το
τοπικώς ενδεικνυόμενο, παρερμηνευόμενο οδηγεί σε τούτη τη στρέβλωση.
Εύστοχα είναι τα λόγια του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς
στο θέμα τούτο: «Κατά την ενιαίαν στάσιν των Πατέρων και των Συνόδων η
Εκκλησία είναι μόνον μια, αλλά και μοναδική, διότι ο εις και μοναδικός
Θεάνθρωπος, η Κεφαλή της, δεν δύναται να έχει πολλά σώματα. Η Εκκλησία
είναι μία και μοναδική, διότι είναι το σώμα του μοναδικού Χριστού».
Η επίπονη εργασία για επιστροφή των συνανθρώπων μας
στην Εκκλησία μακραίνει με τις ατέρμονες συζητήσεις και αναφορές στα ελάσσονα,
αφήνοντας σημαντικές αλήθειες της Πίστεως για συζήτηση σε «μελλοντικό χρόνο».
Είναι λοιπόν μεγάλο ατόπημα να ομιλούν περί «χωρισμένων
Εκκλησιών» στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.). Η εκφραστική αυτή
ανακρίβεια στο τέλος δικαιολογεί και το πλήθος των οικουμενιστικών ατοπημάτων,
καθώς και τον λανθασμένο τρόπο που οι καλούμενοι «οικουμενικοί»
διάλογοι διεξάγονται.
Πηγή: panayiotistelevantos