Το ψεύδος του Οικουμενισμού και ποιοι συντελούν στην επικράτησή του!

Τὸ ψεῦδος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

Τοῦ πρωτοπρ., π. Διονυσίου Τάτση

 Ὁ τρόπος ἑρμηνείας τῆς Πατερικῆς Παραδόσεως ἀπὸ τοὺς ἀντι-Οἰκουμενιστὲς πατέρες ὡς πρὸς τὴν ἀντιμετώπιση τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (ὅπως ἐν προκειμένῳ ἀπὸ τὸν π. Διον. Τάτση) εἶναι ὄντως «ἀξιοθαύμαστος» γιὰ τὴν εὐρηματικότητά του, τὴν μετατόπιση τοῦ κέντρου βάρους τῆς ἀκολουθητέας δράσεως, ἀπὸ σταυρικὲς ἐνέργειες, σὲ ἀνώδυνες πρακτικὲς και, γενικά, τὴν ἀλλοίωση  τῆς Πατερικῆς διδασκαλίας.

Εἶναι κρίμα, κάποιοι ἀγωνιστὲς Πατέρες, ποὺ στὶς περισσότερες τῶν περιπτώσεων λένε «τὰ σύκα-σύκα καὶ τὴ σκάφη-σκάφη», στὸ θέμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ νὰ εἶναι προσδεδεμένοι στὶς διδασκαλίες τῶν “λεγόντων ἀλλ’ οὐ ποιούντων” «ἀντι-Οἰκουμενιστῶν» καὶ νὰ ἀκολουθοῦν ὡς ἐκ τούτου ἀντιπατερικὲς καὶ μετα-πατερικὲς διδασκαλίες! Αὐτὴ ἡ διαπίστωση ἐπιβεβαιώνεται καὶ ἀπὸ τὸ παρακάτω ἄρθρο τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου μὲ τίτλο «Τὸ ψεῦδος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» (στὸ ὁποῖο ὑπάρχει καὶ ἀναφορὰ στὸν λόγιο ἁγιορείτη µοναχὸ Θεόκλητο ∆ιονυσιάτη).

Ἂς δοῦμε τί γράφει ὁ π. Διονύσιος :

ΤΟ ΠΡΩΤΙΣΤΟ καθῆκον κάθε ὀρθόδοξου εἶναι νά ὑπερασπίζεται τήν πίστη του δηµοσίως καί νά εἶναι προετοιµασµένος νά δεχτεῖ ἀπειλές, διωγµούς, χλευασµούς, περιφρόνηση κ.λπ. Ἰδιαίτερα εὐαίσθητος πρέπει νά εἶναι ἀπέναντι στόν οἰκουµενισµό, ὁ ὁποῖος ἀνατρέπει τήν µόνη καί ἀκριβῆ πίστη στόν ἀληθινό Θεό.

Θεόκλητος  Διονυσιάτης, μοναχός

Ὁ λόγιος ἁγιορείτης µοναχός Θεόκλητος ∆ιονυσιάτης χρησιµοποιοῦσε πολλές παροµοιώσεις, γιά νά ἀποκαλύψει τόν ὀλέθριο γιά τήν Ὀρθοδοξία οἰκουµενισµό. ∆υστυχῶς ἡ παναίρεση τοῦ οἰκουµενισµοῦ ἐνθαρρύνεται καί διατηρεῖται ἀπό τό Οἰκουµενικό Πατριαρχεῖο, µέ τήν ἐλπίδα ὅτι θά ἀποτελέσει τήν σωσίβιο λέµβο στήν κρίσιµη καί πολλαπλῶς ἐπικίνδυνη ἐποχή µας. Προφανῶς πρόκειται γιά πλάνη, τήν ὁποία δέν µποροῦν νά ἐγκαταλείψουν πολλοί κληρικοί καί θεολόγοι.

Ὁ οἰκουµενισµός εἶναι κοκτέϊλ διαφόρων παράξενων θρησκευτικῶν δοξασιῶν καί ἐκκεντρικῶν φιλοσοφιῶν. Εἶναι ἀπαράδεκτος συγκρητισµός. Ὅλα χωρᾶνε µέσα. Ἡ ἀλήθεια καί τά ψέµατα. Ἡ Ὀρθοδοξία καί ἡ αἵρεση. Ὁ οἰκουµενισµός µοιάζει µέ ἑτοιµόρροπη στέγη, κάτω ἀπό τήν ὁποία ὑπάρχουν ὅλα ὅσα µποροῦν νά σκεφτοῦν οἱ ἄνθρωποι. «Εἶναι ἕνα δυσθεώρητο ψεῦδος, ἀλλ᾿ ὡραῖο ψεῦδος, ὅπου θέτει εἰς δοκιµασίαν τάς συνειδήσεις, τάς πεποιθήσεις, τήν πίστιν. Εἶναι ἕνα γοητευτικόν µηδέν, ὅπου λαµβάνει ὑπόστασιν ὑπαρξιακήν εἰς τήν ψυχήν ἐκείνων, οἵτινες δέν ἔζησαν τήν πληρότητα τῆς Ὀρθοδοξίας καί δέν εὗρον “ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς αὐτῶν”» (Ὀρθόδοξα µελετήµατα, 1974, σελ. 102).

Ὁ οἰκουµενισµός δέν εἶναι κίνηµα, πού ἐπιπόλαια προωθεῖται ἀπό κάποιους µωροφιλόδοξους. Ἔχει σαφεῖς σκοπούς, πού ἄν τούς στοχαστεῖς, θά φρίξεις. Ἡ διάρθρωσή του εἶναι δαιµονική. «Ὑποστηρίζει ὅτι οὐδαµοῦ ὑπάρχει ἀλήθεια. Ὑπόσχεται ὅτι µέ τήν µωσαϊκήν του σύνθεσιν θά δώσῃ λύσιν εἰς ὅλα τά προβλήµατα τοῦ ἀνθρώπου. Ἀποτελεῖ τό µέσον µιᾶς νέας θεωρήσεως τῆς ζωῆς. Εἶναι ἄθεος µέσα εἰς τήν πολυθεΐαν του. Εἶναι ἀσεβής ἐν τῇ ἀποδοχῇ του ὑπό τήν στέγην του, ὅλων τῶν ἀσεβῶν. Παντοῦ βλέπει κλάσµατα ἀληθείας κλάσµατα ἑνός τεθραυσµένου καθρέπτου, τά ὁποῖα φιλοδοξεῖ νά ἑνώσῃ. ∆έν παραδέχεται προσωπικόν Θεόν. Ἀρνεῖται νά δεχθῇ αὐθεντικά, θεόπνευστα δόγµατα. ∆έν πιστεύει εἰς ἀποκεκαλυµµένην ἀλήθειαν. ∆έν ὑπάρχει µία ἀλήθεια, ἀλλά πολλαί, µερικαί, ἀτελεῖς» (αὐτόθι).

Ἐπίσης ὁ οἰκουµενισµός δέν στενοχωρεῖ κανένα, γι᾿ αὐτόν δέν ὑπάρχουν πατρίδες, δέν ὑπάρχουν θρησκεῖες. Ὑπάρχει µόνο ἕνας ἀόριστος θεός. Στοχεύει στήν πανθρησκεία, δηλαδή οἱ λαοί ἄς ἔχουν τούς θεούς τους, ἄς εἶναι καί εἰδωλολάτρες, ἀρκεῖ νά µή ὑπάρχουν φανατισµοί, γιά νά ἐπικρατήσει στόν κόσµο ἡ εἰρήνη καί οἱ µεγάλοι ἔνοχοι γιά τή δυστυχία τοῦ κόσµου νά ἔχουν ἐλεύθερο πεδίο καί ἀδιατάρακτη δραστηριότητα, γιά νά ἐκµεταλλεύονται τούς λαούς καί νά τούς ἔχουν ὑπό καταπίεση καί πλήρη ἐξάρτηση.

Μπροστά σ᾿ αὐτόν τόν µεγάλο κίνδυνο τῆς παναίρεσης τοῦ οἰκουµενισµοῦ χρειάζεται ἐγρήγορση καί γενναῖο φρόνηµα. Χρειάζεται δηµόσια κατακραυγή καί δυναµική ἀντίσταση.

Ορθόδοξος Τύπος, 17/07/2015

1. Στὸ παραπάνω ἄρθρο ὁ π. Διονύσιος ἀποδέχεται τὴν διδασκαλία συγχρόνων Ἁγίων (καὶ τὸ δηλώνει-βεβαιώνει) ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς «εἶναι ἀπαράδεκτος συγκρητισµός»,  «ἀνατρέπει» τὴν ἀληθινὴ πίστη.

Κάθε διακριτικὸς Ποιμένας, ὅταν ἀποδέχεται μιὰ τέτοια καταλυτικὴ καὶ ἀνατρεπτικὴ τῆς Πίστεως πραγματικότητα, ἐνθυμεῖται ποιές Ἐντολὲς «ἐξόδου» ἀπὸ τὸν συγκρητισμὸ ἔδιδε ὁ Θεὸς στὸ Λαό Του στὴν ἐποχὴ τῆς Π. Διαθήκης, ἀλλὰ καὶ τῆς Κ. Διαθήκης, τί ἔχουν διδάξει οἱ Ἅγιοι Πατέρες· προσπαθεῖ νὰ μιμηθεῖ τοὺς Ἁγίους ἐκείνους ποὺ ἀντιμετώπισαν παρόμοιες καταστάσεις. Ἐντοπίζει, ὅπως ἐκεῖνοι, τοὺς «ἀνατροπεῖς» τῆς Πίστεως, τοὺς καταπολεμᾶ καὶ ἀπομακρύνεται ἀπὸ αὐτούς! Κάτι ποὺ δὲν φαίνεται νὰ μᾶς διδάσκει ὁ π. Διονύσιος! Καὶ τὸν ρωτᾶμε:

Μπορεῖ νὰ μᾶς φέρει τὸ παράδειγμα ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝΟΣ ΠΑΤΡΟΣ τῆς Ἐκκλησίας ποὺ νὰ κοινωνοῦσε με αἵρεση ποὺ εἶχε ζωὴ μιᾶς περίπου ἑκατονταετίας, ἡ ὁποία εἶχε καταγνωσθεῖ ἀπὸ Ἁγίους ὡς αἵρεση καὶ τὴν ὁποία καὶ ὁ ἴδιος ἀποδεχόταν καὶ βεβαίωνε ὅτι πρόκειται γιὰ αἵρεση; (ἄσχετα ἂν εἶχε καταδικαστεῖ ἀπὸ Σύνοδο).

Δυστυχῶς, ὁ χῶρος τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν, ἔχει καταστεῖ χῶρος θεο-λογικῶν ἀντιφάσεων!

2. Ὁ π. Διονύσιος ἐκφράζει ὀρθῶς τὴν λύπη του, διότι «ἡ παναίρεση τοῦ οἰκουµενισµοῦ ἐνθαρρύνεται καί διατηρεῖται ἀπό τό Οἰκουµενικό Πατριαρχεῖο…»!

Ἀλλά, γιὰ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, μόνο αὐτὸ ἔχετε νὰ μᾶς πεῖτε, πάτερ! Ἀπὸ τὸ Φανάρι ὁ Οἰκουμενισμὸς ΜΟΝΟ «ἐνθαρρύνεται»! ΜΟΝΟ «διατηρεῖται»! Δὲν γνωρίζετε, πάτερ, ὅτι ἐκεῖ ἐκκολάπτονται κακόμορφα ἔκγονα ἀπὸ τὶς παράνομες καὶ ἔκφυλες ἐπιμειξίες Βατικανοῦ καὶ Φαναρίου; Δὲν ἔχετε ἀκούσει γιὰ κάποιο Ζηζιούλα, ὁ ὁποῖος εἶναι διδάσκαλος πολλῶν κακοδοξιῶν καὶ ἔχει διεύθυνση: ΦΑΝΑΡΙ; Δὲν ἔχετε ποτὲ στὴ ζωή σας διαβάσει ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης διδάσκει καὶ ἐπιβραβεύει τοὺς ἀκολουθοῦντας τὶς αἱρέσεις τῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας», τῶν «ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν», τῆς «εὐχαριστιακῆς θεολογίας, τῆς «διηρημένης Ἐκκλησίας» κ.λπ.;

Γιατί δὲν ὁμολογεῖτε τὴν ἀλήθεια;

Γράφετε στὴν ἀρχὴ τοῦ ἄρθρου σας ὅτι «ΤΟ ΠΡΩΤΙΣΤΟ καθῆκον κάθε ὀρθόδοξου εἶναι νά ὑπερασπίζεται τήν πίστη του δηµοσίως καί νά εἶναι προετοιµασµένος νά δεχτεῖ ἀπειλές, διωγµούς… κ.λπ.»! Ἐσεῖς γιατί ἀποφεύγετε τοὺς διωγμοὺς ποὺ θὰ ὑποστεῖτε, ἂν τολμήσετε νὰ πεῖτε ὅτι τὸ Φανάρι, καὶ συγκεκριμένα ὁ κ. Βαρθολομαῖος, δὲν ἐνθαρρύνει ἁπλῶς, ἀλλὰ διδάσκει, ἐξάγει καὶ ἐπιβάλλει τὴν παναίρεση;

Κι ἀκόμα προβάλλετε τὴν θέση ὅτι ὁ Πατριάρχης καὶ οἱ σὺν αὐτῷ ὑποστηρίζουν τὸν Οἰκουμενισμὸ «µέ τήν ἐλπίδα ὅτι θά ἀποτελέσει τήν σωσίβιο λέµβο στήν κρίσιµη καί πολλαπλῶς ἐπικίνδυνη ἐποχή µας. Προφανῶς πρόκειται γιά πλάνη, τήν ὁποία δέν µποροῦν νά ἐγκαταλείψουν πολλοί κληρικοί καί θεολόγοι».

Ἀπὸ ποῦ ὅμως τεκμαίρεται ὅτι αὐτὴ εἶναι ἡ αἰτία ποὺ οἱ Οἰκουμενιστὲς αἱρετίζουν; Δὲν ἔχετε ἀκούσει γιὰ τὸ Σιωνισμό, τὸ Μασωνισμός, τὴν Νέα Τάξη Πραγμάτων; Δὲν εἶναι αὐτὲς ποὺ κρύβονται πίσω ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό; Ποὺ τὸν κατευθύνουν; Δὲν ἔχετε συνειδητοποιήσει ὅτι ὅλοι αὐτοὶ οἱ Ἐπίσκοποι τὰ ἔχουν ΟΛΑ ξεπουλήσει; Δὲν ἔχετε ἀκούσει τὸν ἀείμνηστο Ρωμανίδη νὰ λέει ὅτι «η ένωση των «εκκλησιών» ήδη «υπεγράφη στο κρεβάτι της ανωμαλίας»  (ἐδῶ). Εἶναι δυνατὸν σήμερα, νὰ εὐνοοῦνται (ἔστω κι ἂν χαρακτηρίζονται ὡς “πλάνη”) τέτοιες δικαιολογίες «ρομαντικὲς» καὶ ἐλαφρυντικὲς τῆς δόλιας καὶ προδοτικῆς στάσεως τῶν Οἰκουμενιστῶν; Εἶναι δυνατὸν νὰ συζητᾶτε, ἔστω καὶ ὡς πλάνη, τὴν ἐλπίδα τῶν τελευταίων Πατριαρχῶν στὸ Π.Σ.Ε. καὶ στὸ Βατικανό, καὶ νὰ μὴν καταδεικνύετε καὶ νὰ ἐλέγχετε τὴν (ὡς ἐκ τούτου) ἀπελπιστικὴ ἀπιστία καὶ ἔλλειψη ἐλπίδας τους στὸ Θεό;

3. Ὁ π. Διονύσιος συνεχίζοντας καταλήγει ὅτι οἱ σκοποὶ καὶ ἡ διάρθρωση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι δαιμονικοί, προκαλοῦν φρίκη!

«Ἔχει σαφεῖς σκοπούς, πού ἄν τούς στοχαστεῖς, θά φρίξεις. Ἡ διάρθρωσή του εἶναι δαιµονική»!

 Καὶ ἀφοῦ συμβαίνουν ὅλα αὐτά, ποιά τακτικὴ ἀντιμετωπίσεως δίνει; Καμία!!! Μιλᾶ γενικὰ γιὰ ἐγρήγορση, δηµόσια κατακραυγή, ἀντίσταση…!

«Μπροστά σ᾿ αὐτόν τόν µεγάλο κίνδυνο τῆς παναίρεσης τοῦ οἰκουµενισµοῦ χρειάζεται ἐγρήγορση καί γενναῖο φρόνηµα. Χρειάζεται δηµόσια κατακραυγή καί δυναµική ἀντίσταση»!

Πάτερ, Διονύσιε, ἀπὸ ποιούς θὰ γίνει ἡ δημόσια κατακραυγή; Ἀπὸ τοὺς «ἀντι-Οἰκουμενιστές» ποὺ δὲν τολμοῦν νὰ κατονομάσουν τοὺς παναιρετικοὺς Οἰκουμενιστὲς καὶ συντελοῦν ἔτσι στὴν ἀδρανοποίηση τοῦ σώματος τῶν πιστῶν; Ἀπὸ τοὺς «ἀντι-Οἰκουμενιστές» ποὺ δὲν τολμοῦν νὰ διακόψουν τὸ Μνημόσυνο τῶν αἱρετικῶν, παρότι οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς δίδαξαν τὴν ἀπομάκρυνση αὐτὴ ὡς τὴν κύρια πρακτικὴ “ἔργοις, λόγοις καὶ ἱερoῖς Κανόσι”; Ἀπὸ τοὺς «ἀντι-Οἰκουμενιστὲς» ποὺ ἀντὶ γιὰ τὴν ἀπομάκρυνση, συστήνουν τὴν ὑπακοὴ ἀκόμα καὶ στοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους κι ἔτσι ἐγκλωβίζουν τοὺς πιστοὺς στὸν οἰκουμενιστικὸ περίγυρο;

Πότε θὰ ἀποδεχτεῖτε τὴν σώζουσα διδασκαλία τῶν Ἁγίων, ἀποβάλλοντες τὴν «ἄχρι καιροῦ» πρακτικὴ πού, στὸν καιρὸ ποὺ διατυπώθηκε, εἶχε κάποια σημασία, ἀλλὰ σήμερα —ὅπως ἐξελίσσονται τὰ πράγματα— εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι ἀντιβαίνει στὴν διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Πατέρων;

Δὲν σᾶς πιέζουμε, π. Διονύσιε, νὰ προβεῖτε σὲ Διακοπὴ Μνημοσύνου. Αὐτὸ εἶναι προσωπική σας ἐπιλογή. Ἀσχολούμαστε μαζί σας, γιατὶ μὲ τὰ ἄρθρα σας «διδάσκετε» καὶ καθορίζετε κάποια γραμμή. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἀσχολεῖστε μὲ τὸ θέμα ὡς ὀρθόδοξος, πρέπει νὰ μᾶς παρουσιάσετε τὶς ὀρθόδοξες θέσεις, τὴ γραμμὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων κι ὄχι νὰ ἀφήνετε μὲ γενικόλογες «συμβουλές» νὰ ἐπικρατοῦν οἱ μετα-πατερικὲς θέσεις τῶν λεγομένων «ἀντι-Οἰκουμενιστῶν».

«Δίδου σοφῷ ἀφορμήν, καὶ σοφώτερος ἔσται»! Κυρίως ὅταν πρόκειται γιὰ τὴν Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν σωτηρία πλήθους πιστῶν.

Σημάτης Παναγιώτης

Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

Τοῦ Νικολάου Πανταζῆ, θεολόγου

Θεολογικώς, Δογματικώς και Προφητικώς, το Απολυτίκιον του Προφήτου Ηλιού αναφέρει:

“Ο Δεύτερος Πρόδρομος της Παρουσίας Χριστού, Ηλίας ο Ένδοξος!”

Δεν είναι απλός παραλληλισμός, δεν είναι σχήμα λόγου. Πρώτος Πρόδρομος της Πρώτης του Χριστού επί γης Παρουσίας, ο Βαπτιστής Ιωάννης.

Δεύτερος και τελευταίος Πρόδρομος, της Δευτέρας και Τελευταίας επί γης Παρουσίας, ο Προφήτης Ηλίας!

Όταν μιλούμε για Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, εννοούμε την τελευταία. Ο Χριστός ανατρέπει τον γενικό Κανόνα που λέμε και συχνά ακούμε: “Για πρώτη και τελευταία φορά”… Στην περίπτωσή τη Δική Του της Θείας Οικονομίας, διαγράφει ένα Νέο Διαχρονικό Κανόνα, μια Νέα Διαθήκη: “Για Δευτέρα και Τελευταία Φορά!”

Το “Δευτέρα” Παρουσία γίνεται πλέον συνώνυμο με το “Τελευταία” και Εσχάτη, η οποία