Ο "Ορθ. Τύπος" συνήγορος στις κακόδοξες θέσεις του Καλαβρύτων Αμβροσίου, που στο παρελθόν αυστηρά καυτηρίαζε! Κατά τον π. Θ. Ζήση: Ως "Οικουμενιστής και λατινόφρων είναι καθηρημένος"!

Ὁ “Ὀρθόδοξος Τύπος” δημοσιεύει ἄρθρο μὲ τίτλο: «Ὁ Σεβ. Καλαβρύτων ἀπορῶν περὶ τῶν Παπικῶν». Πρόκειται γιὰ ἕνα ἀναπάντεχο ἄρθρο, ποὺ ἀλλοίμονο ἂν ἐκφράζει τὶς ἀπόψεις τῶν «ἀντι-Οἰκουμενιστῶν» Πατέρων ποὺ ἀποτελοῦν τὴν συμβουλευτικὴ ἐπιτροπὴ τοῦ “Ὀρθόδοξου Τύπου”! Σ’ αὐτὸ ὁ ἀρθρογράφος παρουσιάζει τὴν «διένεξη» τοῦ Καλαβρύτων μὲ ἕνα ἀποτειχισθέντα χριστιανό, ὅπως γράφει. (Νὰ σημειώσουμε ὅτι ἀποκρύπτει πὼς πρόκειται περὶ θεολόγου καί, ἐπίσης, πὼς δὲν παραθέτει τὸ ὄνομά του, γιατὶ δὲν θέλει νὰ δημοσιεύσει τυχὸν ἀνταπάντησή του, ὅπως -ἀντιδεοντολογικά-ἀντιχριστιανικά- ἀπέφυγε νὰ δημοσιεύσει σὲ πολλὲς περιπτώσεις ἀπάντησή μας, ποὺ ἄρθρα τοῦ "Ο.Τ." μᾶς ἔθιγαν, μὲ τελευταία περίπτωση τὴν μὴ δημοσίευση ἀπάντησης σὲ ἄρθρο τοῦ κ. Χρ. Λιβανοῦ).

Βέβαια, δὲν πρόκειται περὶ διενέξεως καὶ διαφορᾶς τοῦ κ. Ἀμβρόσιου μὲ κάποιο ἀποτειχισθέντα χριστιανό (ὅπως διατείνεται ὁ "Ο.Τ."), ἀλλὰ γιὰ διαφορὰ καὶ διάσταση τοῦ Μητροπολίτη Καλαβρύτων μὲ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Ἁγίων, ποὺ στὴ συγκεκριμένη περίπτωση -αὐτὴ τὴν διάσταση- τὴν παρουσίασε κάποιος θεολόγος. Τοῦτο βεβαιώνει καὶ ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης διὰ πολλῶν στὸ τέλος τοῦ παρόντος.

Παρουσιάζει, ἐπίσης, ὁ «Ο.Τ.» ὡς «ὠφέλιμες» τὶς διάστροφες καὶ κακόδοξες θέσεις τοῦ Καλαβρύτων. Ἀποδέχεται ὡς ὠφέλιμα καὶ «πλούσια ἱστορικὰ καὶ θεολογικὰ στοιχεῖα» τὴν ἀτυχὴ καὶ ἀπεγνωσμένη προσπάθεια τοῦ Καλαβρύτων νὰ στηρίξει τὶς θέσεις του σὲ κείμενα τοῦ ἀείμνηστου καθηγητὴ Ἰωάννη Καρμίρη, τῶν ὁποίων τὸ νόημα παραποιεῖ!!!

Ἀντὶ λοιπόν, ὁ «Ο.Τ.» νὰ καταγγείλει τὸν κ. Ἀμβρόσιο, ὁ ὁποῖος ἐπὶ δεκαετίες ὑποστηρίζει ὅτι ὁ Παπισμὸς δὲν εἶναι αἵρεση, τὸ Filioque δὲν εἶναι αἵρεση (θέσεις ποὺ ἐπικαλέστηκε  γιὰ νὰ δικαιολογήσει καὶ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Πάπα στὴν Ἀθήνα, καὶ τὶς ὁποῖες πρεσβεύει ἐπίμονα ἀκόμα καὶ σήμερα), ἔμμεσα ὁ «Ο.Τ.» τὸν δικαιολογεῖ καὶ τὸν χαϊδεύει, γράφοντας ἁπλῶς ὅτι, ἡ σκόπιμη καὶ κακόδοξη θέση τοῦ κ. Ἀμβρόσιου, εἶναι μία «ἄποψις, ἢ μᾶλλον ἀμηχανία» τοῦ Καλαβρύτων, ποὺ ἐν πάσῃ περιπτώσει δὲν στέκει!

Τὸ ἀκόμα χειρότερο. «Ὀφείλομεν ὅμως νὰ εἴπωμεν ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος ἂν καὶ ὡμίλησε προχείρως δὲν ἦτο ἐσφαλμένον αὐτὸ τὸ ὁποῖον εἶπε» διὰ τὸ Filioque!!! Ἐδῶ, μὲ ποιά λέξη νὰ χαρακτηρίσουμε τὸν ἀρθρογράφο τοῦ «Ο.Τ.»;

Καὶ γιατί τὸν ὑπερασπίζεται; Γιατὶ ἁπλούστατα ὁ Καλαβρύτων εἶναι …συνεργάτης τοῦ «Ο.Τ.»!!! Ἔτσι τὴν κακόδοξη θέση του ὅτι «οἱ Παπικοὶ εἶναι σχισματικοί» καὶ ὅτι «πότε τοὺς δεχόμαστε ὡς σχισματικοὺς καὶ πότε ὡς αἱρετικούς», τὴν ἁπαλύνει γράφοντας ὅτι «τὰ μὲν ἐπιχειρήματα ἐμφανίζονται ὡς σωστά, ἀλλὰ ἔχουν μίαν ἀχίλλειον πτέρναν, ἡ ὁποία τὰ καθιστᾶ ἐντελῶς ἄκυρα»! Ποιοί, κύριοι τοῦ «Ο.Τ.», ἐμφανίζουν ὡς σωστά, τὰ παραπλανητικὰ καὶ κακόδοξα ἐπιχειρήματά τους στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας; Δὲν τὰ ἐμφανίζουν οἱ αἱρετικοί; Ἀσφαλῶς. Καὶ μαζὶ μὲ αὐτοὺς καὶ ὁ Καλαβρύτων! Κι ἐσεῖς τὸν ἔχετε συνεργάτης σας καὶ προσπαθεῖτε νὰ ἁπαλύνετε τὰ ὀλισθήματά του!

Ἀκολουθεῖ τὸ ἄρθρο τοῦ «Ο.Τ.»  καὶ τὰ σχόλιά μας:

«Ὀρθόδοξος Τύπος», 7 Αὐγούστου 2015, τ. 2081, σελ. 8^η.

 

«Ὁ Σεβ. Καλαβρύτων ἀπορῶν

περὶ τῶν Παπικῶν».

Ὁ Σεβ. Μητρ. Καλαβρύτων κ. Ἀμβρόσιος ἐλεγχθείς ὑπὸ ἀποτειχισθέντος χριστιανοῦ ἀπεφάσισε νὰ ἀπαντήση ἀναρτῶν εἰς τὸ προσωπικόν του ἱστολόγιον τὴν 22αν Ἰουλίου 2015 μακροσκελὲς κείμενον. Ἡ διένεξις ἔχει ἰδιαιτέραν ὠφέλειαν. Ἡ ὠφέλεια προκύπτει ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ πλούσια ἱστορικὰ καὶ θεολογικὰ στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα παραθέτει ὁ Σεβασμιώτατος, δίδεται καὶ ἡ ἀφορμὴ νὰ δοθοῦν ἀπαντήσεις διὰ ζητήματα σχετικά μὲ τοὺς Παπικούς, εἰς τὰ ὁποῖα πολλοὶ ἔχουν ἀναλόγους ἀπόψεις.

Τά περί τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν.

Τί ἐπί τέλους εἶναι;

Αἱρετικοί ἤ Σχισματικοί;

«Ἀμφότεραι αἱ ἀπόψεις ἰσχύουν! Ἀμφότεραι ἔχουν τά ὑπέρ ἑαυτῶν ἐπιχειρήματα! Ἡ ἡμετέρα ταπεινή γνώμη, εἶναι, ὅτι τό ζήτημα τοῦτο εἶναι «θεολογούμενον», δηλ. πολυσυζητούμενον. Ἀποφαίνομαι ὡς Ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος! Καί ὡς Ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας ∆ΕΝ δικαιοῦμαι νά ἔχω ἄλλην -προσωπικήν- γνώμην καί ἄποψιν ἀπό τήν ἐπίσημον ἄποψιν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ∆ιοικήσεως. (Τὴν ἀναίρεση τῶν θέσεων τοῦ Καλαβρύτων ἐδῶ). ...Ἡ διαμάχη αὐτή ἀρχίζει ἀμέσως μετά τό σχίσμα. Ἄλλωστε «σχίσμα» δεν ὠνόμασαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες τον χωρισμόν Ἀνατολῆς καί ∆ύσεως;... Ἀκόμη καί ὁ Ἅγιος Μάρκος Ἐφέσου ὁ Εὐγενικός γράφει κάπου τά ἑξῆς: «...χρίομεν τούς ἐξ αὐτῶν (τῶν Λατίνων) ἡμῖν προσιόντας ....ὡς αἱρετικούς ὄντας» (Patrologia Orientalis. τ. XVII, 452/3 καί M.P.G. 160-164. Βλέπε καί Καρμίρη Ν. Ἰωάννου: Τά δογματικά καί συμβολικά μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, Τόμος II, σελ. 981)...

Εἰς τήν πορείαν τῆς Ἐκκλησίας, λοιπόν, τό ἐρώτημα: «Οἱ Ρωμαιοκαθολικοί ἐπί τέλους τί εἶναι; Αἱρετικοί ἤ Σχισματικοί;» ὁ Καθηγητής Καρμίρης ἀπαντᾷ: «Γενικῶς παρατηροῦμεν ὅτι καί ἐν τῷ ζητήματι τούτῳ ἡ Ἐκκλησία δύναται κατά τάς περιστάσεις, ὅτε μέν νά ἐφαρμόζῃ τήν ἀκρίβειαν καί νά θεωρῇ ἀκύρους τάς χειροτονίας τῶν ἑτεροδόξων, ὅτε δε νά ἐφαρμόζῃ τήν οἰκονομίαν καί νά δέχηται τούς προσερχομένους αὐτῇ καί παρ’ αἱρετικῶν καί ἑτεροδόξων, διατηρούντων την ἱερωσύνην, κεχειροτονημένους κληρικούς διά χρίσματος ἁγίου μύρου καί λιβέλλου» (ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 1002).

Εἶναι, λοιπόν, θεολογούμενον τό ζήτημα τοῦτο ἤδη ἀπό τῆς ἐποχῆς τοῦ σχίσματος! Εἰς ἐπίρρωσιν τῶν ἀνωτέρω ἔστωσαν καί τά παρακάτω λόγια τοῦ σοφοῦ Καθηγητοῦ Ἰω. Ν. Καρμίρη: «Ἤδη ἀπὸ τῆς ἐνάρξεως τοῦ σχίσματος τῆς Ῥωμαϊκῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἐπὶ τῶν Πατριαρχῶν τῆς παλαιᾶς καὶ τῆς νέας Ῥώμης Νικολάου Α ́ καὶ Φωτίου ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀνεγνώριζε τὸ ἔγκυρον τῶν λατινικῶν μυστηρίων, ὡς δύναταί τις νὰ συναγάγη ἐκ διαφόρων μαρτυριῶν, μάλιστα δὲ ἐκ τοῦ 1 Κανόνος τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει γενικῆς Συνόδου τοῦ 879/80 καὶ ἐκ τῶν κανονικῶν ἀποκρίσεων τοῦ κατὰ τὰ τέλη τοῦ ιβ ́ αἰῶνος ἀκμάσαντος Ἰωάννου τοῦ Κίτρου πρὸς Κωνσταντῖνον Καβάσιλαν προκειμένου περὶ τοῦ μυστηρίου τῆς ἱερωσύνης ἀφ’ ἑνός, καὶ ἀφ’ ἑτέρου ἐκ τῶν κανονικῶν ἀποκρίσεών του περὶ τὰς ἀρχὰς τοῦ ιγ´ αἰῶνος ἀρχιεπισκόπου Βουλγαρίας ∆ημητρίου τοῦ Χωματηνοῦ πρὸς Κωνσταντῖνον Καβάσιλαν προκειμένου περὶ τοῦ μυστηρίου τῆς θείας εὐχαριστίας» (ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 979).

Σχόλιον Ο.Τ.: Ἡ παραπάνω ἄποψις, ἢ μᾶλλον ἀμηχανία ἐνώπιον τοῦ ἐρωτήματος ἂν οἱ Παπικοὶ εἶναι σχισματικοὶ ἢ αἱρετικοί, εἶναι ἰδιαιτέρως διαδεδομένη εἰς πολλοὺς κληρικοὺς καὶ λαϊκούς. Εἶναι καλὸν νὰ πληροφορῆται κανεὶς αὐτὰ τὰ ἐπιχειρήματα, μὲ τὰ ὁποῖα πολλοὶ ἐπιχειροῦν νὰ στηρίξουν τὴν ἄποψιν ὅτι οἱ Παπικοὶ εἶναι σχισματικοί, ὥστε νὰ εἶναι εἰς θέσιν νὰ τὰ ἀναιρέση. Τὰ μὲν ἐπιχειρήματα ἐμφανίζονται ὡς σωστά, ἀλλὰ ἔχουν μίαν ἀχίλλειον πτέρναν, ἡ ὁποία τὰ καθιστᾶ ἐντελῶς ἄκυρα. Εἶναι ἀληθὲς μέν, ὅτι οἱ Παπικοὶ διετέλουν εἰς σχίσμα μὲ τὴν Ἐκκλησίαν ἐπί αἰῶνες. Αὐτὸ ὅμως ἔπαψε νὰ ἰσχύη, ὅταν ἐπέρασαν ὁριστικὰ εἰς τὴν κατάστασιν τῆς αἱρέσεως μετὰ καὶ τὰς ἀποφάσεις τῶν Βατικανῶν Συνόδων. Διατί αὐτό; Διότι ἐπί αἰῶνας, ὅσον δηλ. δὲν ἐθεσμοθέτουν τὰς αἱρετικὰς δοξασίας (Παπικὸν Πρωτεῖον, Ἀλάθητον, Ἄσπιλος Σύλληψις τῆς Θεοτόκου) ὡς δόγμα, ἡ Ἐκκλησία ἤλπιζε ὅτι θὰ ἐπιστρέψουν εἰς τὴν ἀλήθειαν καὶ ὅτι αἱ πλάναι ἀπετέλουν εἴτε ἐσφαλμένας θέσεις, αἱ ὁποῖαι θὰ διηυκρινίζοντο μὲ τὸν θεολογικὸν διάλογον, εἴτε ἀφεώρων εἰς ἕν μικρὸν τμῆμα πιστῶν, τοὺς ὁποίους ἀργὰ ἢ γρήγορα θὰ ἀπέβαλε ἡ πλειονότης. Ἀντὶ αὐτῶν συνέβη τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετον, δηλ. ἐσχάτως νὰ θεσμοθετηθοῦν αἱ πλάναι ὡς ἐπίσημον δόγμα τῶν Παπικῶν. Ἔτσι, ὁ Παπισμὸς εἶναι ἀδιαμφισβητήτως σήμερα αἵρεσις. Δι’ αὐτὸ καὶ ὅλαι αἱ ἀπόψεις Πατέρων ἢ Ἐκκλησιαστικῶν Συγγραφέων, αἱ ὁποῖαι κάνουν λόγον περὶ σχίσματος, ἀνήκουν εἰς τὴν περίοδον πρὸ τῶν Βατικανῶν Συνόδων.

Τά περί τοῦ Filioque

Kατά τό ἔτος 2006 εἰς μίαν ἐκπομπήν τοῦ ἐν λειτουργίᾳ τότε τοπικοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ “AXION ΤV” ὁ δημοσιογράφος σχεδόν εἰς τό πόδι μέ ἠρώτησε ποίαν γνώμην ἔχω περί τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁπότε ἐντελῶς πρόχειρα ἔδωσα περίπου τήν ἑξῆς ἀπάντησιν: «Ὁ Υἱός ἦλθεν εἰς τόν κόσμον... Τό Ἅγιον Πνεῦμα ἀπεστάλη εἰς τήν Ἐκκλησίαν μετά τήν Ἀνάληψιν τοῦ Υἱοῦ, κατά την ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς. Αὐτά ἔγιναν κατά τήν οἰκονομίαν τοῦ Θεοῦ Πατρός! Ἀλλ’ ἐάν τό Ἅγιον Πνεῦμα ἀποστέλλεται ὑπό τοῦ Πατρός και τοῦ Υἱοῦ, ὅπως ἐσφαλμένως διδάσκει ἡ Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία ἤ ὑπό τοῦ Πατρός διά τοῦ Υἱοῦ, ὅπως διδάσκει ἡ Ὀρθόδοξος Θεολογία μας ἐγώ τί νά εἴπω; ∆έν ἤμουνα σύμβουλος τοῦ Θεοῦ ἐκεῖ, ὥστε να δῶ τί ἔγινε»!

Τά παραπάνω λόγια δέν ἀποτελοῦν θεολογικήν πραγματείαν, ἀλλά λόγια τῆς στιγμῆς, λόγια «στό πόδι»! Ἐπί τῆς οὐσίας, λοιπόν, θα ἐλέγομεν ὅτι προσυπογράφομεν τά λόγια τοῦ Καθηγητοῦ Ἰω. Ν. Καρμίρη: «∆υστυχῶς ἐν τῇ ∆ύσει τό ἱερόν Σύμβολον τῆς πίστεως ...παρεχαράχθη διά τῆς προσθήκης τοῦ Filioque (δηλ. καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ), τοῦθ’ ὅπερ ἀπέβη ἕν ἐκ τῶν κυριωτάτων αἰτίων τοῦ σχίσματος τῆς ∆υτικῆς Ἐκκλησίας ἀπό τῆς ἀπορριψάσης αὐτό πρεσβυγενοῦς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἀνατολῆς, ὡς ἐπίσης καί ἕν τῶν κυριωτάτων ἐμποδίων τῆς ἐπανενώσεως αὐτῶν» (ἐνθ. ἀνωτ. Τόμος Ι, σελ. 92).

Σχόλιον Ο.Τ.: Βεβαίως δὲν συμφωνοῦμεν μὲ τὸ ὅτι ἕνας Ἐπίσκοπος ἔχει κἄν τὸ δικαίωμα νὰ προχειρολογῆ ἀκόμη καὶ ἂν πρόκειται διὰ τηλεοπτικὴν ἐκπομπήν, ὡστόσο ὅλοι εἴμεθα ἄνθρωποι καὶ πίπτομεν εἰς σφάλματα, ἀλλὰ ἂν ὑπάρχη ἡ ταπείνωσις νὰ τὰ διορθώσωμεν τότε χάριτι Θεοῦ ἐπέρχεται καὶ ἡ λύσις. Ὀφείλομεν ὅμως νὰ εἴπωμεν ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος ἂν καὶ ὡμίλησε προχείρως δὲν ἦτο ἐσφαλμένον αὐτὸ τὸ ὁποῖον εἶπε (σ.σ. Ἐδῶ ὁ ἀρθρογράφος σιγοντάρει τὸν Καλαβρὐτων. Λίγες σειρὲς παρακάτω, ὅμως, γράφει τὰ ἀντίθετα! Διγλωσσίας τὸ ἀνάγνωσμα!). Τὸ χωρίον Ἰω 15,26 εἶναι σαφὲς ἐπὶ τοῦ θέματος: «ὅταν ἔλθη ὁ Παράκλητος, ὅν ἐγὼ πέμψω ὑμῖν παρὰ τοῦ Πατρός, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὅ παρὰ τοῦ Πατρὸς ἐκπορεύεται, ἐκεῖνος μαρτυρήσει περὶ ἐμοῦ». Συμφώνως πρὸς αὐτὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται ἀϊδίως παρὰ τοῦ Πατρός, ἀλλὰ πέμπεται ἐν χρόνῳ παρὰ τοῦ Υἱοῦ, δι’ αὐτὸ ὁ Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς λέει «καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ πεμπόμενον τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ἀλλ’ οὐκ ἐκπορεύεται» (Γρηγ. Παλαμᾶ, Λόγοι ἀποδεικτικοί, Β ́ 21). Διὰ νὰ γίνωμεν ἀκριβέστεροι κατὰ τὴν δογματικήν, τὸ Ἅγιον Πνεῦμα πέμπεται ἀπὸ τὴν Τριαδικὴν Θεότητα, δηλ. ἀπὸ τὸν Πατέρα καὶ ἀπὸ τὸν Υἱόν, ἀλλὰ καὶ αὐτοπέμπεται. Ἀλλά και τὸ Filioque δὲν σχετίζεται μὲ τὴν «ἀποστολήν», ἀλλὰ μὲ τὴν «ἐκπόρευσιν» τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀκόμη καὶ τὸ filioque θὰ ἦταν ἀποδεκτὸν ἐὰν ἀνεφέρετο μόνον εἰς τὴν «Οἰκονομίαν», ἀλλὰ εἶναι παντελῶς ἀπορριπτέον καὶ αἱρετικόν, ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἀναφέρεται ἐσφαλμένως εἰς τὰς ἐνδοτριαδικὰς σχέσεις.

«Ὀρθόδοξος Τύπος», 7 Αὐγούστου 2015, τ. 2081, σελ. 8^η.

Σχόλια καὶ διευκρινίσεις:

1.  Ὁ “Ὀρθόδοξος Τύπος” δέχεται ὅτι «προκύπτει ὠφέλεια ἀπὸ τὸ …πλούσια ἱστορικὰ καὶ θεολογικὰ στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα παραθέτει ὁ Σεβασμιώτατος». Ποιά εἶναι αὐτὰ «τὰ πλούσια θεολογικὰ στοιχεῖα» ποὺ παραθέτει ὁ Καλαβρύτων; Ἕνα κείμενο τοῦ καθηγητὴ Καρμίρη. Καὶ τί προσπαθεῖ νὰ ἐπιτύχει μὲ αὐτό; Νὰ ἀποδείξει ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔχει ἀποφανθεῖ ΑΚΟΜΑ ἂν ὁ Παπισμὸς εἶναι σχίσμα ἢ …αἵρεση!!! Ὡς ἐκ τούτου, γράφει, «ἀμφότεραι αἱ ἀπόψεις ἰσχύουν! Ἀμφότεραι ἔχουν τά ὑπέρ ἑαυτῶν ἐπιχειρήματα! Ἡ ἡμετέρα ταπεινή γνώμη, εἶναι, ὅτι τό ζήτημα τοῦτο εἶναι «θεολογούμενον»!!! Κι ὁ "Ο.Τ." ποὺ χιλιάδες φορὲς ἔχει γράψει τὰ ἀκριβῶς ΑΝΤΙΘΕΤΑ, προσφέρει στὸ κοινό του ὡς "ὠφέλιμη τροφὴ καὶ πλούσια ἱστορικὰ στοιχεῖα, αὐτὰ ποὺ παραθέτει ὁ Σεβασμιώτατος"!

Ἂς δοῦμε τὸ κείμενο τοῦ Καρμίρη ποὺ παραθέτει:

«Οἱ Ρωμαιοκαθολικοί ἐπί τέλους τί εἶναι; Αἱρετικοί ἤ Σχισματικοί;» ὁ Καθηγητής Καρμίρης ἀπαντᾷ: «Γενικῶς παρατηροῦμεν ὅτι καί ἐν τῷ ζητήματι τούτῳ ἡ Ἐκκλησία δύναται κατά τάς περιστάσεις, ὅτε μέν νά ἐφαρμόζῃ τήν ἀκρίβειαν καί νά θεωρῇ ἀκύρους τάς χειροτονίας τῶν ἑτεροδόξων, ὅτε δέ νά ἐφαρμόζῃ τήν οἰκονομίαν καί νά δέχηται τούς προσερχομένους αὐτῇ καί παρ’ αἱρετικῶν καί ἑτεροδόξων, διατηρούντων την ἱερωσύνην, κεχειροτονημένους κληρικούς διά χρίσματος ἁγίου μύρου καί λιβέλλου» (ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 1002).

Τί λέγει ἐδῶ ὁ Καρμίρης; Μήπως λέγει ὅτι οἱ Παπικοὶ ἄλλοτε εἶναι αἱρετικοὶ κι ἄλλοτε σχισματικοί; Ἀσφαλῶς ὄχι. Λέγει, ὅτι πάντα ἡ Ἐκκλησία εἶχε ὡς αἱρετικοὺς τοὺς «ἱερωμένους» Παπικούς (τοὺς ἀποκαλεῖ ἑτερόδοξους=αἱρετικούς) καὶ θεωροῦσε ἄκυρα τὰ μυστήριά τους, ἀλλὰ κατ’ οἰκονομίαν κάποτε, τοὺς ἐδέχετο (ΟΤΑΝ  ΜΕΤΑΝΟΟΥΣΑΝ καὶ ἐπέστρεφον στὴν Ἐκκλησία) μὲ χρίσμα. Δηλαδή, ἡ Ἐκκλησία, ὡς ἐξουσία ἔχουσα, καὶ ὑπὸ τὴν προϋπόθεση ὅτι οἱ αἱρετικοὶ μετανοοῦν καὶ ἐπιστρέφουν στὴν Μία Ἐκκλησία, ἄλλοτε δείχνει ἐπιείκεια, «Οἰκονομία», κι ἄλλοτε «Ἀκρίβεια». Ἡ «Οἰκονομία», ὅμως, εἶναι ποιμαντικὴ στάση! Δὲν εἶναι θεολογικὴ ἀπόφαση! Τοὺς αἱρετικούς, ἀκόμα καὶ ὅταν τοὺς δεχόμαστε στὴν Ἐκκλησία, τοὺς δεχόμεθα ὡς πρώην αἱρετικούς! Ἐφαρμόζοντας δηλ. ἡ Ἐκκλησία, τὴν Οἰκονομία, δὲν ἀμνηστεύει τὴν αἵρεση! Διευκολύνει τοὺς αἱρετικοὺς ἀπὸ ἀγάπη νὰ προσέλθουν στοὺς κόλπους της! Διαβάστε καὶ πάλι τὸ κείμενο τοῦ Καρμίρη!

Δὲν τὸ πρόσεξε αὐτὸ ὁ ἀρθρογράφος τοῦ  “Ὀρθόδοξου Τύπου”; Δὲν ἀνέτρεξε στὸ κείμενο τοῦ Καρμίρη γιὰ νὰ δεῖ τὴ λαθροχειρία τοῦ Οἰκουμενιστῆ Μητροπολίτη Καλαβρύτων (τοῦ συνεργάτη τῆς ἐφημερίδος σας), ὁ ὁποῖος καθηγητὴς Καρμίρης, μιλᾶ καθαρὰ καὶ ἀποδέχεται ὡς αἱρετικοὺς τοὺς Παπικούς; Γράφει ὁ Καρμίρης λίγο πιὸ πάνω, στὸ ἴδιο κείμενο ἀπὸ τὸ ὁποῖο ὁ Καλαβρύτων πῆρε μόνο τὸ ἀπόσπασμα ποὺ νόμισε ὅτι τὸν βολεύει καὶ τὰ ἑξῆς:

«Εν τοις ζητήμασι τούτοις και γενικώς τη μυστηριακή κοινωνία η intercommunio μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών και των άλλων ετεροδόξων εν γένει η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία ηκολούθησε το παράδειγμα της αρχαίας Εκκλησίας, απαγορεύσασα ταύτην, και μάλιστα την υπό τον Ορθοδόξων κοινωνίαν ετεροδόξων μυστηρίων, μη αναγνωριζομένων ως τελουμένων έξω της αληθούς Ορθοδόξου Εκκλησίας, είτα δε και την παροχήν των Ορθοδόξων μυστηρίων εις τους Ρωμαιοκαθολικούς και τους άλλους ετεροδόξους. Διότι, εξ επόψεως Ορθοδόξου, η κοινή συμμετοχή εις την τράπεζαν του Κυρίου, την εξομολόγησιν και τα άλλα μυστήρια, και γενικώς η λεγομένη intercommunio, δύναται να νοηθή μόνον ως επιστέγασμα της εν τη πίστει συμφωνίας των Εκκλησιών και της γνήσιας και πραγματικής δογματικής ενώσεως αυτών και ως καρπός της εσωτερικής ομολογιακής ενότητος των Χριστιανών, ης ελλειπούσης δεν είναι επιτετραμμένη η κοινωνία εν τοις μυστηρίοις.

Τούτο συνάγεται εκ τε των γενικών θεωρητικών αρχών της Ορθοδοξίας, και μάλιστα της περί ακυρότητος των εκτός της αληθούς Εκκλησίας τελουμένων μυστηρίων, ως και εκ ρητών κανόνων και εκ της καθόλου πράξεως της αρχαίας Εκκλησίας, ην συγκεφαλαιών ο Ιωάννης Δαμασκηνός γράφει προκειμένου ειδικώς περί του μυστηρίου της θείας ευχαριστίας: «επεί γαρ εξ ενός άρτου μεταλαμβάνομεν οι πάντες, έν σώμα Χριστού και έν αίμα και αλλήλων μέλη γινόμεθα, σύσσωμοι Χριστού χρηματίζοντες. Πάση δυνάμει τοίνυν φυλαξώμεθα, μη λαμβάνειν μετάληψιν αιρετικών, μήτε διδόναι· «μη δώτε γαρ τα αγία τοις κυσίν, ο Κύριος φησι, μηδέ ρίπτετε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων», ίνα μη μέτοχοι της κακοδοξίας και της αυτών γενώμεθα κατακρίσεως. Eι γαρ πάντως ένωσίς εστι προς Χριστόν και προς αλλήλους, πάντως και πάσι τοις συμμεταλαμβάνουσιν ημίν κατά προαίρεσιν ενούμεθα· εκ προαιρέσεως γαρ η ένωσις αύτη γίνεται, ου χωρίς της ημών γνώμης· «πάντες γαρ εν σώμα εσμεν», ότι εκ του ενός άρτου μεταλαμβάνομεν, καθώς φησιν ο θείος Απόστολος».

Τούτοις επόμενοι βραδύτερον και οι Οικουμενικοί Πατριάρχαι Καλλίνικος και Ιερεμίας Γ' επαναλαμβάνουσι κατωτέρω, ότι «το αυτό ποτήριον τους κοινωνούντας ομοφρονούντας είναι βούλεται, ουχί αλλοτρίους· τα αλλότρια γαρ ακοινώνητά εισιν». Και ο Θεόδωρος Βαλσαμών γράφει, ότι «ουκ οφείλει γένος Λατινικόν εκ χειρός Ιερατικής δια των θείων και άχραντων μυστηρίων αγιάζεσθαι, ει μη κατάθηται πρότερον απέχεσθαι των λατινικών δογμάτων τε και συνηθειών και κατά κανόνας κατηχηθή και τοις Ορθοδόξοις εξισωθή». Εκ των ανωτέρω και πολλών άλλων συνάγεται, ότι η μυστηριακή κοινωνία έχει ως απαραίτητον προϋπόθεσιν την απάρνησιν των ετεροδόξων πλανών και την αποδοχήν των αντιστοίχων Ορθοδόξων διδασκαλιών και την είσοδον εις τους κόλπους της Ορθοδοξίας, άρα ενότητα εν τη πίστει και τη ομολογία και τη Εκκλησία, απαγορευομένης της intercommunio μεταξύ των Ορθοδόξων και όλων των ετεροδόξων. Τούτο επιβάλλουσι, πλην άλλων, και τα κατωτέρω δημοσιευόμενα κείμενα:»

Καὶ παραθέτει κάποια κείμενα. Μήπως ὁ Καλαβρύτων εἶναι μειράκιον καὶ δὲν καταλαβαίνει τί διαβάζει; Ὄχι ἀσφαλῶς! Ἄρα σκόπιμα διαστρέφει ἔννοιες καὶ κείμενα καὶ ἐξαφανίζει ἐκεῖνα ποὺ δὲν τὸν συμφέρουν, ὡσὰν τοὺς Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ! Καὶ ὁ “Ὀρθόδοξος Τύπος” τὸν «σκεπάζει»! Θὰ μποροῦσε νὰ τὸ κάνει αὐτὸ σὲ κάποιο σφάλμα προσωπικό, ἀλλ’ ὄχι σὲ θέμα Πίστεως!

Ἀλλὰ καὶ ὁ ἴδιος ὁ «Ο.Τ.» στὸ α΄ σχόλιό του, παραποιεῖ τὴν ἱστορικὴ πραγματικότητα. Γράφει: «…Οἱ Παπικοὶ διετέλουν εἰς σχίσμα μὲ τὴν Ἐκκλησίαν ἐπί αἰῶνες. Αὐτὸ ὅμως ἔπαψε νὰ ἰσχύη, ὅταν ἐπέρασαν ὁριστικὰ εἰς τὴν κατάστασιν τῆς αἱρέσεως μετὰ καὶ τὰς ἀποφάσεις τῶν Βατικανῶν Συνόδων»!!! Δηλαδὴ δεκάδες Σύνοδοι καὶ Ἅγιοι μέχρι τὴν Α΄ καὶ Β΄ Βατικανὴ Σύνοδο δὲν εἶχαν τοὺς Παπικοὺς ὡς αἱρετικούς; Θὰ θέλαμε νὰ πιστέψουμε ὅτι ὁ «Ο.Τ.» ἐννοεῖ ὅλες τὶς Συνόδους τῆς Παπικῆς "Ἐκκλησίας", κι ὄχι μόνο τὶς δύο τελευταῖες Συνόδους τοῦ Βατικανοῦ, ἀλλὰ δυστυχῶς, ἡ ἀναφορά του στὴν Δογματοποίηση Πρωτείου καὶ Ἀλάθητου καὶ ἡ φράση «δηλ. ἐσχάτως νὰ θεσμοθετηθοῦν αἱ πλάναι ὡς ἐπίσημον δόγμα τῶν Παπικῶν» δὲν ἐπιτρέπει μιὰ τέτοια ὑπόθεση!

2.  Ὅμως ὁ Καλαβρύτων μὲ πλάγιο τρόπο προχωρεῖ καὶ σὲ ἄλλη διαστρέβλωση τῶν πραγμάτων, γιὰ νὰ ὑποστηρίξει τὶς κακόδοξες διδασκαλίες του. Γράφει:

«Ἤδη ἀπὸ τῆς ἐνάρξεως τοῦ σχίσματος τῆς Ῥωμαϊκῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἐπὶ τῶν Πατριαρχῶν τῆς παλαιᾶς καὶ τῆς νέας Ῥώμης Νικολάου Α ́ καὶ Φωτίου ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀνεγνώριζε τὸ ἔγκυρον τῶν λατινικῶν μυστηρίων, ὡς δύναταί τις νὰ συναγάγη ἐκ διαφόρων μαρτυριῶν, μάλιστα δὲ ἐκ τοῦ 1 Κανόνος τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει γενικῆς Συνόδου τοῦ 879/80».

Τοῦτο, ὅμως, δὲν προσθέτει τίποτα στὰ ἐπιχειρήματά του, ἁπλούστατα γιατὶ τὸ πρῶτο ἐκεῖνο σχίσμα ἔληξε, …θεραπεύτηκε ἤδη ἀπὸ τὸν 9^ο αἰώνα!!! Μὰ δὲν καταλαβαίνει τί γράφει. Τὸ κείμενο τοῦ Καρμίρη, ποὺ παραθέτει, τὸ λέει ξεκάθαρα: Τὸ θέμα ἔληξε μὲ τὴν ἀπόφαση Ὀρθόδοξης Συνόδου τοῦ 879/880! Ὁπότε γιατί νὰ μὴν ἀναγνωρίζονται ὡς ἔγκυρα τὰ λατινικὰ μυστήρια τότε, πρὶν τὸ ὁριστικὸ σχίσμα τοῦ 1054! Τὸ πρόβλημα γενᾶται μετὰ τὸ 1054, ὅταν δἰδασκαν ὡς δόγματα τὶς αἱρέσεις τους καὶ θέλησαν καὶ νὰ μᾶς τὶς ἐπιβάλουν! Ἄρα ὁ Παπισμὸς εἶναι καὶ σχίσμα καὶ αἵρεση. Σχίσμα ἐξ αἱρέσεως. «Δογματικὸ σχίσμα», ὅπως τὸ ἀποκαλεῖ ὁ Ρωμανίδης!

Καὶ καλά, ὁ Καλαβρύτων δὲν καταλαβαίνει τί γράφει! Ὁ “Ὀρθόδοξος Τύπος”  δὲν καταλαβαίνει τί διαβάζει;

3. Ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ Filioque παραπληροφορεῖ ὁ Καλαβρύτων· γράφει καὶ παρουσιάζει ὅ,τι τὸν συμφέρει, ἀποσιωπᾶ δὲ ἐκεῖνα ποὺ δὲν θέλει νὰ μάθουν οἱ πιστοὶ τῆς Μητροπόλεώς του. Στὸ ἄρθρο, στὸ ὁποῖο μᾶς ἀπάντησε σημειώνουμε, τί ἀκριβῶς εἶπε, ποὺ δὲν εἶναι αὐτὰ ποὺ ὁ ἴδιος παραθέτει, ἀναρτήσαμε δὲ καὶ τὸ Βίντεο. Ὁ ἀρθρογράφος τοῦ «Ὀρθ. Τύπου» δὲν τὰ παρακολούθησε;

4. Νὰ λοιπόν, τί ἀκριβῶς εἶπε:

Αὐτὰ «εἶναι  τὰ  λεγόμενα “θεολογούμενα”… Κάποια στιγμὴ ἡ  ἐκκλησία θὰ ἀποφασίσει»! «Οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ ἔχουν Ἀποστολικὴ διαδοχή, καὶ Μυστήρια, καὶ Βάπτισμα καὶ θαύματα». «Τὸ  Filioque εἶναι μία ἀπὸ τὶς θεολογικὲς  διαφορές μας. Δὲν  εἶναι  αἵρεσις. Εἶναι  θέμα  ἑρμηνείας». (Καὶ στὴν ἐπιμονὴ τοῦ δημοσιογράφου, ὅτι εἶναι, Σεβασμιώτατε, αἵρεση τὸ Filioque, ἀπάντησε ἐπακριβῶς). «Δὲν  εἶναι  αἵρεσις· …μὰ δὲν εἶναι αἵρεσις…  Ἀλλά, ἂν τὸ στέλλει τὸ Ἅγ. Πνεῦμα ὁ Πατὴρ  καὶ ὁ Υἱός,  ἐγὼ δὲν ἤμουνα σύμβουλος ἐκεῖ γιὰ νὰ δῶ τί ἔγινε. Δὲ θὰ σᾶς διδάξω ποτὲ ὅτι ὁ Πάπας εἶναι αἱρετικός»!

Θὰ κλείσουμε μὲ ἀποσπάσματα ἀπὸ κάποια ἄρθρα παλαιότερων τευχῶν τοῦ «Ὀρθόδοξου Τύπου», ὅταν εἶχε ὀρθόδοξο ἀγωνιστικὸ φρόνημα. Ἐκεῖ γράφονται τὰ ἀντίθετα ἀπ’ ὅσα γράφει ὁ σημερινὸς συμβιβασμένος «Ο.Τ.»!

Ἐκεῖ ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, μὲ ἀφορμὴ τὶς Οἰκουμενιστικὲς κινήσεις τοῦ Ἀρχιεπ. Χριστοδούλου καὶ τοῦ Καλαβρύτων Ἀμβροσίου,  καυτηρίασε πολλάκις τὴν στάση τους.

Ἔγραφε πὼς ὁ Καλαβρύτων «ἐβλασφήμησε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα καὶ ἀγνόησε τὴν διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων, πράττει δὲ εὐκαίρως ἀκαίρως τὸ πᾶν γιὰ τὴν ἐκκλησιολογικὴ νομιμοποίηση τοῦ Παπισμοῦ».

Σὲ ἄλλο ἄρθρο του ὁ π. Θεόδωρος πληροφορεῖ πὼς σὲ «Δελτίο Τύπου» τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας, ὁ κ. Ἀμβρόσιος «ἀναλαμβάνει νὰ ἀπαντήσει στὸ ἐρώτημα, τί εἶναι οἱ Παπικοί, αἱρετικοὶ ἢ σχισματικοί. Ἡ ἀπάντηση βέβαια δὲν στηρίζεται στὴν καθολικὴ καὶ διαχρονικὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας, βάσει τῆς ὁποίας οἱ Παπικοὶ εἶναι αἱρετικοί… Λέγει, λοιπόν, τὸ κείμενο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Καλαβρύτων: “Στὸ ἐρώτημα: τί εἶναι οἱ Παπικοί; Αἱρετικοί… ἢ Σχισματικοί, ὅπως ὑποστήριξε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης μας, ἔδωσε ἀπάντηση ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Χριστόδουλος”. Δὲν εἶναι οὔτε τὸ ἕνα οὔτε τὸ ἄλλο. Εἶναι ἀδελφοί μας τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ δόγματος. Ἡ Ἐκκλησιολογία τῶν ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν καὶ ἡ ἐξίσωση τῶν ὁμολογιῶν, ποὺ σημαίνει ταύτιση καὶ ἐξίσωση τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὶς αἱρέσεις, ἐκφράζονται μέσα σὲ λίγα λόγια»!  (π. Θεόδωρος Ζήσης, «Ὀρθόδοξος Τύπος», τεῦχος 3^ης καὶ 10^ης Νοεμβρίου 2006).

Ἄλλο ἄρθρο τοῦ π. Θεοδώρου στὸν «Ο.Τ.» μὲ τίτλο: «Ἡ Παπικὴ νόσος καλπάζει. Ἐπίσκοποι φυγάδες καὶ ριψάσπιδες, Εἶναι αἵρεση ὁ Παπισμὸς καὶ ὅσοι ἐπικοινωνοῦν μαζύ του χάνονται. Τὰ συμπτώματα τῆς παπικῆς νόσου. Ἔχουν προσβληθῆ πολλοὶ Ἐπίσκοποι» (τὸ ἄρθρο περιέλαβε στὸ βιβλίο του «Τὰ Ὅρια τῆς Ἐκκλησίας, Οἰκουμενισμὸς καὶ Παπισμός», σελ. 335-344). Ἔγραφε γιὰ τὸν κ. Ἀμβρόσιο:

«Ὑπάρχει μιὰ συνέντευξη τοῦ μητροπολίτου Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας κ. Ἀμβροσίου, τὴν ὁποίαν παρακολουθήσαμε καὶ μείναμε ἐμβρόντητοι γιὰ τὴ θεολογικὴ συγκρότηση… Σὲ ἐρώτηση περὶ τοῦ ἂν ὁ Παπισμὸς εἶναι αἵρεση, ἀπάντησε: ”Αὐτὰ τὰ θέματα εἶναι θεολογούμενα. Δὲν ὑπάρχει ἀπόφασις Οἰκουμενικῆς Συνόδου ποὺ νὰ λέει: ὁ πάπας εἶναι αἱρετικός. Δὲν ὑπάρχει ἀπόφασις ποὺ νὰ ὁμιλεῖ γιὰ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ… Δὲ θὰ σᾶς διδάξω ποτὲ ὅτι ὁ Πάπας εἶναι αἱρετικός. Εἶναι σχισματικός”. Μᾶς ἐδίδαξαν ὅμως τόσοι Ἅγιοι περὶ τοῦ ὅτι ὁ πάπας εἶναι αἱρετικός, Ἅγιε Καλαβρύτων, ὥστε ὄχι μόνον νὰ μὴ χρειαζόμαστε τὴ διδασκαλία σας, ἀλλὰ καὶ νὰ ὀργιζόμαστε γιὰ ὅσα λέτε…, συγχρόνως ὅμως καὶ νὰ ἐξηγοῦμε γιατὶ μπόρεσε τόσο εὔκολα, μὲ τέτοιους παπίζοντες καὶ λατινόφρονες ποιμένες, νὰ ἔλθει ὁ πάπας στὴν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα.

»Τὸ πιὸ ἐξοργιστικὸ καὶ ἀπρόσμενο εἶναι τὸ ὅτι μᾶς διδάσκει πὼς καὶ “τὸ Filioque δὲν εἶναι αἵρεσις”… Εἰσάγοντας δὲ ἕνα φοβερὸ ἀγνωστικισμὸ καὶ ἀπίστευτη ἀμφιβολία γιὰ τὴν διδασκαλία τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων λέγει τὸ ἑξῆς: “Ἀλλά, ἂν τὸ στέλλει τὸ Ἅγ. Πνεῦμα ὁ Πατὴρ  καὶ ὁ Υἱός,  ἐγὼ δὲν ἤμουνα σύμβουλος ἐκεῖ γιὰ νὰ δῶ τί ἔγινε”»!

Ὡς ἐκ τούτου, ὅπως σὲ ἄλλο ἄρθρο του ἔχει γράψει:

«Στην διαχρονική συνείδηση του πληρώματος της Εκκλησίας ο οικουμενιστής και λατινόφρων επίσκοπος είναι καθηρημένος, εφ' όσον δεν ανεκάλεσε τις πλάνες του και δεν μετενόησε, έστω και αν ομόφρονες συνεπίσκοποι δεν τον εκάλεσαν σε απολογία… Καθηρημένος είναι ο μητροπολίτης Καλαβρύτων, για όσα βλάσφημα ετόλμησε να διατυπώσει για το δόγμα περί της εκπορεύσεως του Άγιου Πνεύματος κατά την προετοιμασία της επίσκεψης του πάπα το 2001». [Βέβαια, τώρα, ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, ὡς ἕνας ἐκ τῶν «συμβούλων» τοῦ «Ο.Τ.» δέχεται νὰ δημοσιεύονται ἄρθρα τοῦ Καλαβρύτων στὸν «Ο.Τ.»!].

Εἶναι φανερὴ ἡ ἀλλαγὴ γραμμῆς τοῦ «Ο.Τ.» καὶ τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν. Θλίβεται κανεὶς μὲ τὴν τροπὴ ποὺ ἔχουν πάρει τὰ πράγματα. Ἡ αἵρεση νὰ αὐξάνει καὶ νὰ προοδεύει καὶ οἱ ἄλλοτε Ὀρθόδοξοι ἀγωνιστές, οἱ ὁποῖοι σήμερα εἶναι μόνο στὸ ὄνομα ἀντι-Οἰκουμενιστές, νὰ συμβιβάζονται, νὰ χαρτοπολεμοῦν καὶ νὰ κοινωνοῦν μὲ αὐτούς, ἡ οἰκουμενιστικὴ συμπεριφορὰ τῶν ὁποίων ἄλλοτε τοὺς ἐξόργιζε!!!

Σημάτης Παναγιώτης