Ο άγιος Κοσμάς ως Ιεραπόστολος.

«Ἡ ἱεραποστολή δέν ἐξαντλεῖται μόνον στό κήρυγμα ἤ σέ κάποια ἄλλη ποιμαντική ἐργασία, ἀλλά εἶναι καί ἡ προσευχή, ἡ προσωπική ἐπικοινωνία μέ κάθε Χριστιανό, καί ἡ μόνη παρουσία ἑνός ἁγίου, ἡ ἀπόκτηση δογματικῆς συνείδησης, καθώς καί ἡ διατύπωση καί διαφύλαξη τῶν δογμάτων, καί τελικά ἡ ἱεραποστολή…».

 

Ἐγεώργησας ἀρότρῳ τῆς χάριτος τοῖς πρότερον ἐν ἀγνωσίᾳ Ἅγιε καί ἀπάτης προσκειμένοις»^[1]. «Εὐαγγελίῳ γάρ τόν λόγον καί τά ἀγαθά τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν^[2], σοφῶς ἐκήρυξε. Καί τάς καρδίας θείῳ φόβῳ ἐρρύθμισε»^[3].

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς δέν ἦταν διαφωτιστής, ἀλλά κυρίως καί κατ᾽ ἐξοχήν ἁγιορείτης. Ἄν διαβάσει κανείς προσεκτικά τά κείμενά του, τίς λέξεις πού χρησιμοποιεῖ, τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἐκφράζεται καί τίς πράξεις πού ἔκανε, θά δεῖ ὅτι ἐκινεῖτο ὡς ἕνας Μοναχός τοῦ Ἁγίου Ὄρους, βάδισε στό μονοπάτι τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως.Ἦταν ἐκφραστής τοῦ ὀρθοδόξου φωτισμοῦ καί δίδασκε στον λαό για τήν κάθαρση, ἀπό τά πάθη, τόν φωτισμό τοῦ νοῦ, πού εἶναι ἡ νοερά προσευχή (ἡ προσευχή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στήν καρδιά), καί τήν θέωση. Εἶναι λανθασμένη ἡ ἔκφραση ὅτι ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ἦταν ἕνας ἰδεολόγος ἠθικιστής ἱεραπόστολος, ὅπως θέλουν νά τόν χαρακτηρίσουν μερικοί.

 Ξεκίνησε τήν ἱεραποστολή του μέσα ἀπό τήν ἡσυχαστική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καί ἔλαβε τήν διαβεβαίωση ἀπό τούς Γεροντάδες τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Φιλοθέου, τούς Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, κατ’ ἀρχάς τόν Σεραφείμ Β΄ καί ἔπειτα τόν Σωφρόνιο. Εἶχε Ἐκκλησιαστική συνείδηση καί ἡ ὑπακοή του ἦταν Χριστομίμητη.

Πέρα ἀπό αὐτό, ὡς ἱεραπόστολος διέθετε μερικά ἄλλα σημαντικά στοιχεῖα. Ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, ἕνας μεγάλος θεολόγος τοῦ 20ου αἰῶνος, σέ ἕνα κείμενό του γιά τήν ἱεραποστολή σημειώνει τρία ἐνδιαφέροντα στοιχεῖα τοῦ γνησίου ἱεραποστόλου.

Πρῶτον, ὁ θεολόγος ἱεραπόστολος σέβεται τήν ἱστορία. Δέν ὡθεῖται στό παρελθόν, γι’ αὐτό ἀποφεύγει τόν φονταμενταλισμό καί οὔτε ὁδηγεῖται ἁπλῶς πρός τό μέλλον μέ μία ἐσχατοτολογική οὐτοπία. Ὁ Χριστός ἐνηνθρώπησε καί εἰσῆλθε στήν ἱστορική πραγματικότητα γιά νά τήν μεταμορφώσει. Ὅπως γράφει: «Ἡ Ἐκκλησία ἀναγνωρίζει καί διακηρύσσει τήν δογματική ἀλήθεια ὡς γεγονότα τῆς ἱστορίας». Ὁ Χριστός ἔπαθε, σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε σέ ὁρισμένο χῶρο καί

ΣΤΗΝ ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ, του θεολόγου Νικολάου Πανταζή

ΣΤΗΝ ΑΠΟΔΟΣΗ

ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ

ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Με ονομάζετε Παναγία,

  Μα δεν με παναγιάζετε άπαντες, με την άπασα ζωή σας. Δεν ζείτε με αγνότητα βίου, αξιότητα Αληθείας και καθαρότητα καρδίας. Το δε χειρότερο κι ανατριχιαστικότερο, το ζωώδες και βρωμερότερο, με βλασφημείτε με τον αισχρότερο και σιχαμερότερο τρόπο, με τον οποίο καμία άλλη θρησκεία δεν υβρίζει τα ύψιστα θρησκευτικά της πρόσωπα.

Και σεις, ω νεορθόδοξοι, υποτίθεται, έχετε την Αλήθεια. Δεν αποτελείτε θρησκεία μα δεν θρώσκετε προς τα άνω. Προσκολλημένοι στα κάτω, φρονείτε τα επίγεια και τα κοσμικά. Τα μάταια και τα αμαρτωλά. Ονομάζετε Κύριο τον Υιό μου μα τον

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ, το μάθημα των ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ και η απαξίωσή του από τους ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ.

Στις 24 Αυγούστου 1779 στο Κολικόντασι της τουρκοκρατούμενης τότε Βορείου Ηπείρου απαγχονίσθηκε με εντολή του Κουρτ Πασά ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Πατροκοσμάς όπως κατεγράφη στη συνείδηση του λαού μας. Ξεκίνησε από το Μέγα Δένδρο της Αιτωλίας, δίπλα από το Θέρμο, την αρχαία πρωτεύουσα της Αιτωλικής Συμπολιτείας.

Τα σύγχρονα σχολικά βιβλία έχουν την τάση να αγνοούν τον Άγιο Κοσμά ή να τον παρουσιάζουν σαν έναν δυτικού τύπου Διαφωτιστή. Όμως ο Πατροκοσμάς δεν είχε την παραμικρή επιρροή από τον Γαλλικό Διαφωτισμό, ο οποίος άλλωστε έρρεπε προς ακρότητες αθεϊστικού τύπου.

Ο Άγιος Κοσμάς δεν άνοιγε απλώς σχολεία, αλλά τόνιζε ότι το σχολείο είναι προθάλαμος της Εκκλησίας. Η επιτυχημένη προσπάθειά του να σταματήσει τους εξισλαμισμούς βοήθησε την επιβίωση του Έθνους, διότι εκείνη την εποχή όποιος χανόταν για την Ορθοδοξία χανόταν και για τον Ελληνισμό. Ο εξισλαμισμένος τούρκευε, γινόταν φανατικός ανθέλληνας, γι’ αυτό και έχει μείνει ως αρνητική για το Γένος μας έννοια ή λέξη «γενίτσαρος».

Η παιδεία, στην οποία πίστευε ο Άγιος Κοσμάς, δεν ήταν μία απλή εκμάθηση τεχνοκρατικών γνώσεων, όπως θα ήθελαν σήμερα ορισμένοι. Αλλά μιλούσε για μία Παιδεία, η οποία πρωτίστως θα δια-μορφώνει ανθρώπους, θα διαπλάθει ανθρωπίνους χαρακτήρες.

Από το σπουδαίο κείμενο «Το Άγιον Όρος και η παιδεία του Γένους μας», το οποίο συνετάγη και εξεδόθη από την Ιερά Μονή Ιβήρων, πρώτα το 1994 και βελτιωμένο το 2003, παραθέτουμε ορισμένες εύστοχες επισημάνσεις για τις διδαχές του Πατροκοσμά:

«…Ανοίξτε σχολεία ελληνικά. Να βάλετε όλοι σας, για να σπουδάζουν όλα τα παιδιά, χωρίς να πληρώνουν. Να μάθουν τα παιδιά την ελληνική γλώσσα, για να ξεσκεπάσουν όλα τα μυστήρια της ζωής και της Εκκλησίας μας, που είναι εκεί κρυμμένα.

Από το σχολείον μανθάνομεν το κατά δύναμιν τί είναι Θεός, τί είναι Αγία Τριάς, τί είναι άγγελοι, αρχάγγελοι, τί είναι δαίμονες, τί είναι παράδεισος, τί είναι κόλασις, τί είναι αμαρτία, αρετή. Από το σχολείον μανθάνομεν τί είναι Αγία Κοινωνία, τί είναι Βάπτισμα, τί είναι το Άγιον Ευχέλαιον, ο τέλειος γάμος, τί είναι ψυχή, τί είναι κορμί… το σχολείον ανοίγει τες εκκλησίες, το σχολείον ανοίγει τα μοναστήρια. Ανίσως και δεν ήτανε σχολεία, πού ήθελα εγώ να μάθω να σας διδάσκω;….

Είναι αληθινός επαναστάτης, ανανεωτής των πάντων. Κρίνει τον πλούσιο που δεν δίνει στον φτωχό. Διοργανώνει δωρεάν παιδεία. Σέβεται τη γυναίκα. Βλέπει ότι την καταπιέζουν. Φανερώνεται πραγματικός υπερασπιστής της. Ρίχνει όλους στο φιλότιμο».

Αυτή η τοποθέτηση του Αγίου Κοσμά για τον σκοπό του σχολείου καθίσταται σήμερα ακόμη πιο επίκαιρη, λόγω και των συζητήσεων περί της αξίας και του περιεχομένου του μαθήματος των Θρησκευτικών. Οι διαφορετικές απόψεις που έχουν κατατεθεί συνοψίζονται ως εξής:

Α) Το ανοικτό ομολογιακό μάθημα με Ορθόδοξο Χριστιανικό περιεχόμενο. Πρόκειται για μία βελτιωμένη εκδοχή του μαθήματος, όπως το γνωρίζουμε τα τελευταία εκατό τουλάχιστον χρόνια. Η άποψη αυτή, την οποία υποστηρίζω και εγώ, θέλει να διδάσκεται στα σχολεία μας η Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη και Παράδοση, δέχεται όμως τη διεύρυνση των θρησκειολογικών αναφορών (σε άλλες Χριστιανικές ομολογίες και σε άλλες θρησκείες) μετά τη Γ΄ Γυμνασίου. Πρόκειται για άποψη, η οποία ενισχύεται από δύο αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας και από τη σχετική απόφαση 115/2012 του Διοικητικού Εφετείου Χανίων.

Β) Το πολυθρησκειακό μάθημα. Προτείνει την ισότιμη διδασκαλία πολιτιστικών στοιχείων όλων των άλλων δογμάτων και θρησκευμάτων υποβαθμίζοντας την πατροπαράδοτη Ορθόδοξη Πίστη.

Γ) Το αμιγώς θρησκειολογικό. Μία ξερή παρουσίαση ιστορικών, κοινωνιολογικών και πολιτιστικών στοιχείων όλων ανεξαρτήτως των θρησκευμάτων του κόσμου. Χάνει τελείως τον στόχο του μαθήματος που είναι η διάπλαση ήθους. Ουσιαστικά αποτελεί το πρώτο βήμα για την πλήρη κατάργηση των Θρησκευτικών.

Από σεβασμό στον Άγιο Κοσμά και από αγάπη στα παιδιά μας θα αγωνισθούμε για να διατηρήσουμε τα Ορθόδοξα Θρησκευτικά στο ελληνικό σχολείο.

Πηγή: "agioritikovima"

Σχόλιο:
Δυστυχῶς τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν ἔχει ὑπονομευθεῖ ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν Διοικοῦσα Ἐκκλησία καὶ τοὺς Μητροπολίτες, οἱ ὁποῖοι ἀδιαφόρησαν γιὰ θέματα ποὺ ἀφοροῦν τὸ μάθημα (ἀπὸ τὴν διδασκαλία του στὶς θεολογικὲς σχολές, ἕως τὴν προαιρετικὴ παρακολούθησή του κ.λπ.).

Μποροῦσαν μὲ τὶς παρεμβάσεις τους νὰ ἀποτρέψουν τὴν ἀπαξίωσή του, ἡ ὁποία πραγματοποιεῖται μὲ ποικίλους τρόπους καὶ σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε πολλοὶ πιστοὶ νὰ μὴν ἐπιθυμοῦν τὸ παιδί τους νὰ τὸ παρακολουθεῖ! Ἀλλὰ παράγοντες τοῦ Παπισμοῦ, τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς Μασωνίας (σύμφωνα μὲ μαρτυρίες πανεπιστημιακῶν καθηγητῶν πρωτοπρεσβυτέρων) ἐπενέβαιναν δυναμικὰ σὲ ὅ,τι εἶχε σχέση μὲ τὸ μάθημα,  ἔχοντες λόγο ἀκόμα καὶ στὸν καθορισμὸ τῆς διδακτέας ὕλης, ἀλλὰ καὶ στὸ περιεχόμενο τῶν θρησκευτικῶν βιβλίων.

Κι ἀφοῦ ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία Οἰκουμενιστοκρατεῖται, ἀφοῦ μετα-πατερικοὶ καὶ «παραδοσιακοὶ» στὴν ἐμφάνιση Ἐπίσκοποι διδάσκουν ὅτι τὸ Filioque δὲν ἀποτελεῖ αἵρεση, ὁ Παπισμὸς δὲν εἶναι αἵρεση, ἀλλὰ ἀδελφὴ Ἐκκλησία, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι «διηρημένη», ἀφοῦ θεολόγοι, πνευματικοὶ καὶ Μητροπολίτες διδάσκουν τὸν νεονικολαϊτισμὸ καὶ «προάγουν» τὴν ὁμοφυλοφιλία, ἀφοῦ ἄλλοι εὐνοοῦν ἔμμεσα τὴν δολοφονία ἀρρώστων διὰ τῆς ἀποδοχῆς τοῦ Ἐγκεφαλικοῦ θανάτου, ἀφοῦ τὸ πλεῖστον τοῦ λαοῦ ἔχει ἐκκοσμικευθεῖ, ποιός νὰ κρατήσει καὶ πῶς νὰ κρατηθεῖ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν μέσα στὰ σχολεῖα στὰ Ὀρθόδοξα πλαίσια;

Εἶναι πλέον ἀργά! Ἡ ἴδια ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἀναλάβει τὴν κατήχηση τῶν νέων, ὥστε νὰ παύσει νὰ κακοποιεῖται ἡ Πίστις μας στὰ σχολεῖα, ἔχει φανερὰ ἀποτύχει στὸν τομέα τῆς κατηχήσεως τῶν παιδιῶν.

Ὁ κάθε γονιός, λοιπόν, ἂς φροντίσει, ὅσον δύναται, νὰ μεταδώσει ὅ,τι μπορεῖ, ἐπικουρούμενος ἀπὸ μερικὲς ἐνορίες-ὀάσεις, ἀπὸ ὅσους κληρικοὺς καὶ θεολόγους διατηροῦν ἀκόμα τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση καὶ τὴν θυσιαστικὴ διάθεση μεταδόσεώς της! Μὲ τὶς πρεσβεῖες καὶ τὶς δεήσεις τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ὁ ὁποῖος θυσίασε τὸν ἑαυτό του, ἐφαρμόζων τὸν λόγον τοῦ Κυρίου: «ὃς ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν»!

Στὴν ἐποχή μας, εἶναι ὁλοφάνερο τὸ «ὁ σώζων ἑαυτὸν» καὶ ὅποιον ἀπὸ τὸ περιβάλλον του, «σωθήτω»!

Π.Σ., ἐκπαιδευτικός