Σε άρθρο μου εναντίον του θεολόγου
Χρήστου Σαλταούρα (εδώ), έλαβα
εκ των υστέρων ένα πολύ “ύποπτο” και αλλοπρόσαλλο σχόλιο από τον ίδιο, αφού
όμως πέρασε πάνω από ένας χρόνος:
“ΠΑΤΕΡΙΚΗ
ΣΤΑΣΗ: Ο Άγιος Ανατόλιος έκανε καλά που δέχτηκε χειροτονία από τον
Αιρεσιάρχη Διόσκορο μετά από την ληστρική Σύνοδο της Εφέσου ;;; Ο Άγιος
Ανατόλιος έγινε Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης, δύο μήνες μετά τον άδικο φόνο του
Πατριάρχη Αγίου Φλαβιανού, στις 11 Αυγούστου του 449 μ.Χ., από τον αιρετικό
Διόσκορο και τους συνεργάτες του.”
Αγαπητέ εν Χριστώ αδελφέ μου, Χρήστο.
Πρώτον δεν απήντησες σε κανένα
από τα σοβαρότατα θέματα που ανέτρεψε η ελαχιστότητά μου από την διάτρητη και
ασυνάρτητη ομιλία σου εναντίον της Αγιοπατερικής Αποτειχίσεως.
Κι επανέρχεσαι μετά κατόπιν ενός και
πλέον έτους να αναμασήσεις λόγια του μακαριστού μου διδασκάλου, Νικολάου
Σωτηροπούλου, ο οποίος, σημειωτέον, όπως ομολόγησε τηλεφωνικώς σε
αρκετούς αδελφούς εδώ στην Αυστραλία και στην Ελλάδα, όταν αυτοί του μετέφεραν
την μεγάλη μου απογοήτευση και θλίψη για τα λεγόμενά του, αυτός εδήλωσε με το
γνωστό έντονο και κατηγορηματικό του τρόπο: “Μα αυτά ΔΕΝ τα είπα για τον
Νίκο Πανταζή!!” Εάν το θέλεις, μπορώ προσωπικώς και ευχαρίστως να σου
προσκομίσω το ονοματεπώνυμό τους και το τηλέφωνό τους προς επιβεβαίωση.
Ο ίδιος, όταν του είχα τηλεφωνήσει
απλώς να τον ενημερώσω για την Αποτείχισή μου, ΔΕΝ ΜΕ ΑΠΕΤΡΕΨΕ ούτε με
επέπληξε, αλλά τουναντίον με επήνεσε και εξέφρασε δική του ανησυχία πως “ο
Στυλιανός και οι πέριξ αυτού είναι οι στυγνοί εκληματίες και ίσως μου κάνουν
κάνα κακό!” Εμένα δεν με φόβησε αυτό. Η μόνη διαφωνία που είχαμε ήταν ότι
μου είχε συστήσει, όπως έκανε και σε άλλους, να κοινωνώ ελευθέρως σε ναούς του
Αρχιεπισκόπου Στυλιανού, κάτι που αρνήθηκα και αρνούμαι κατηγορηματικώς,
μέχρι να παυθεί η μνημόνευση αυτού του βλασφήμου Αιρεσιάρχου πατριάρχου, του
οποίου η Μνημόνευση μυστηριακώς και δογματικώς ΕΝΩΝΕΙ το
εκκλησίασμα με τον πατριάρχη και με τον Πάπα, “ΚΑΝ ορθόδοξος ει ο αναφέρων!”
(Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης).
Έχω παρακαλέσει όλους αυτούς τους
“μεγάλους” και κατ’ επίφασιν “Αντι-οικουμενιστές” επισκόπους, οι οποίοι
υποκριτικώς και όλως παραδόξως ενσωματώνονται με αυτούς τους οποίους οι
ίδιοι καταδικάζουν ως αιρετικούς, να μου προσκομίσουν έστω και ΕΝΑ
Πατέρα της Εκκλησίας που να επιτρέπει και να ευλογεί την ΚΟΙΝΩΝΙΑ μας
μετά αιρετικών, που να επιτρέπει και να ευλογεί την Μνημόνευση αιρετικών
επισκόπων και να βεβαιώνει ότι η Μνημόνευση είναι απλώς “τιμητική αναφορά” και
δεν κινδυνεύουμε και δεν μολυνόμεθα!
Το να έρχεσαι εσύ τώρα και να
επικολλάς αυτήν την αταίριαστη, άσχετη και παραπλανητική ετικέτα, πως
“είμαστε κάτι ζωηροί τύποι” και “πρέπει να κοινωνούμε με Οικουμενιστές και
Αιρετικούς για να μην κολασθούμε”, αυτό δεν σε τιμά ούτε και στέκεται
καθόλου ως επιχείρημα που να υποστηρίζει την εμπάθειά σου και την μυστηριακή
σου ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕΤΑ ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΩΝ. Εύχομαι ο Θεός να σε φωτίσει να αντιληφθείς μια
μέρα πως χίλιες φορές να είχες αυτή την “ζωηράδα” παρά να ΚΟΙΝΩΝΕΙΣ με
βλασφήμους ΕΧΘΡΟΥΣ του Θεού! Αποτειχιζόμαστε για να μην συγκολασθούμε!
Το προσπερνώ, αλλά εάν θέλεις το
συνεχίζουμε ευχαρίστως το θέμα, μα σε προειδοποιώ, πίστεψέ με, δεν σε
συμφέρει…
Έρχομαι τώρα στο ερώτημά σου εν
σχέση με την χειροτονία του Αγίου Πατριάρχου Ανατολίου. Πριν όμως σου απαντήσω,
θα εκφράσω μια τεκμηριωμένη ανησυχία μου ως προς την σοβαρότητα και ωριμότητα
του συλλογισμού σου. Συγγνώμη που μιλώ τόσο αυθορμήτως και ευθέως. Ώρες ώρες,
αναρωτιέμαι πως γίνεται να τα λες αυτά εσύ, ο Χρήστος Σαλταούρας, τα τόσο
επιπόλαια, τόσο ρηχά και μεθοδολογικώς ασυνάρτητα.
Από την άλλη, δεν θέλω να πιστέψω
πως η συνείδησή σου καταδέχεται να πέφτει τόσο χαμηλά και πιθανώς παρασκηνιακά
να υπηρετεί σκοπιμότητες και πρακτικές που κονιρτοποιούν ανεπίτρεπτα τον
θεολογικό καταρτισμό σου.
Γράφεις και μάλιστά με κεφαλαία:
“ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΣΤΑΣΗ”…
ΛΑΘΟΣ και μάλιστα οικτρό! Ανακρίβεια
και θα τολμήσω να το πώ, ΚΑΚΟΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΨΕΜΑ ως προς τον ορισμό! Η αποδοχή χειροτονίας
από βλάσφημο, αιρετικό και μάλιστα ΔΟΛΟΦΟΝΟ, ΔΕΝ αποτελεί “Πατερική Στάση”
γενική και διαχρονική, ούτε καν παράδειγμα προς μίμηση.
Όχι Χρήστο! ΔΕΝ ήταν και ΟΥΤΕ
πρόκειται να είναι “στάση” Πατερική! Μιλούμε για ΠΕΡΙΣΤΑΣΗ και ΕΞΑΙΡΕΣΗ
τρανταχτή. Έτσι όπως το λες εσύ, το παρουσιάζεις έντεχνα – για να μην πω
πονηρά – ως τάχα γενική στάση και Γραμμή Πατερική.
Άλλο πράγμα η “ΣΤΑΣΗ”
και ΑΛΛΟ ΠΕΡΙ-ΣΤΑΣΗ. Άλλο πράγμα, να παρουσιάζεις εσύ τους Πατέρες ότι
τάχα ακολουθούν γενικώς αυτή τη “στάση” την αδιάφορη, παθητική, υποβιβαστική
και άκρως παραβατική και δέχονται αδιακρίτως δίχως όρους και προυποθέσεις τις
χειροτονίες διαφόρων ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ, ακόμη και δολοφόνων, και άλλο θέμα η
συγκεκριμένη ιδιάζουσα ΠΕΡΙΣΤΑΣΗ και η διακριτική κατ’ άκραν οικονομίαν και
απολύτως συγκαταβατική αντιμετώπισή της από ολόκληρη Οικουμενική Σύνοδο!
Ατιμάζεις τη Σύνοδο όταν “υποκλέπτεις” την δική της εξαίρεση και την
μεταβάλλεις διπλωματικώς ως γενικό Πατερικό κανόνα. Η εξαίρεση δεν αποτελεί
ΠΟΤΕ γενικό κανόνα.
Αγαπητοί αναγνώστες,
χωρίς να επιχειρώ να κατευθύνω τον
ελεύθερο και συνετό συλλογισμό σας, χωρίς να θέλω να σας επηρεάσω στην κατάληξη
δικών σας συμπερασμάτων, σας προλαμβάνω και ομολογώ, εις αναίρεσιν της
παραχαράξεως της Αγιοπατερικής Γραμμής (“στάσεως”) και αποκατάσταση της ιστορικής/θεολογικής
αληθείας, ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΓΙΑ “ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΣΤΑΣΗ”. Μη γένοιτο να
πιστέψουμε τέτοια παραχάραξη και πλάνη!
Με ρωτάς, Χρήστο:
“Έκανε καλά ο Άγιος Ανατόλιος, που
δέχτηκε χειροτονία από τον Αιρεσιάρχη Διόσκορο;;”
Δεν θα σου απαντήσω εγώ, θα σου
απαντήσει ΟΛΟΚΛΗΡΗ Οικουμενική Σύνοδος! Λίγη σου πέφτει; Σου παραθέτω ένα
απόσπασμα από αξιόλογο άρθρο του Πρωτοπρεσβυτέρου Ἰωάννου Φωτοπούλου, ἐφημερίου Ἱ.
Ναοῦ Ἁγίας Παρασκευῆς Ἀττικῆς, (οι παρενθέσεις και οι κεφαλαιοποιήσεις δικες
μου):
«Ὅσα εἶπε περί τῆς καθαιρέσεως τοῦ
Διοσκόρου ὁ Ἅγιος Ἀνατόλιος (ότι δέν καθαιρέθηκε ὁ Διόσκορος διά την πίστη ἀλλά
ἐπειδή ἐκλήθη καί δέν ὑπάκουσε”) δέν ἀποτελοῦν κάποια ἐπίσημη διακήρυξη (των
Πατέρων), ἀλλά ἐλέχθησαν στά πλαίσια μιᾶς ζωηρῆς συζητήσεως μεταξύ
τῶν Πατέρων τῆς Δ´ Οἰκουμ. Συνόδου ΠΡΟ τῆς διατυπώσεως τοῦ περιφήμου
Ὅρου της καί κατεγράφησαν στά Πρακτικά της” (αποτελούν έκφραση της δικής του
προσωπικής ΓΝΩΜΗΣ και ΟΧΙ Πατερικής Συμφωνίας).
“Βλέπουμε λοιπόν καθαρά ὅτι στήν παρατήρηση
τῶν ἀρχόντων σχετικά μέ τή δογματική στάση – γιά θέματα πίστεως – τοῦ
Διοσκόρου, ὁ Ἅγιος Ἀνατόλιος ΛΕΓΕΙ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ, ἡ ὁποία φαίνεται νά
περνᾶ ΑΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ, καθώς ἡ συνοδική συζήτηση συνεχίζεται. ΚΑΝΕΙΣ
δέν ἐπιδοκιμάζει τά ὑπό τοῦ Ἁγίου Ἀνατολίου λεχθέντα!”
Ὑπάρχει ἐπίσης, πρέπει νά ποῦμε στό σημεῖο
αὐτό, μιά “ΠΙΚΡΗ” (πικροτάτη) γιά τόν Ἅγιο Ἀνατόλιο λεπτομέρεια:
Ἡ προσωπική του σχέση μέ τό Διόσκορο.
Ἄς κάνουμε ἕνα μεγάλο ἅλμα 3 1/2 αἰώνων.
Κατά τήν Ζ´ Οἰκουμ. Σύνοδο λοιπόν, (787) προκειμένου οἱ Πατέρες νά δεχθοῦν στήν
Ἐκκλησία τούς ἐπισκόπους πού εἶχαν χειροτονηθεῖ ἀπό
