Με αφορμή την εορτή των Αγίων Πατέρων της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου: "Η αποτείχισις στα χρόνια της εικονομαχίας"!

Κείμενο τοῦ π. Εὐθυμίου 

Ἀσφαλῶς, ὅσο οἱ αἱρετικοὶ Οἰκουμενιστές ─καὶ ἐκεῖνοι ποὺ θετικὰ ἢ ἀρνητικὰ τοὺς στηρίζουν─ ἐπιμένουν στὶς κακοδοξίες τους καὶ στὶς ἀντίθετες μὲ τὴν διαχρονικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας θέσεις τους, θὰ ἐπιμένουμε κι ἐμεῖς στὴν ὑπενθύμιση τῆς διδασκαλίας τῆς Ἁγίων Πατέρων, ἡ ὁποία καταρίπτει τὰ ἕωλα ἐπιχειρήματα καὶ τὶς δοκησισοφίες τους καὶ μᾶς ἐπισημαίνει πολυτρόπως ὅτι οἱ αἱρετικοὶ μεταδίδουν «λοιμώδη καὶ ἀνίατον νόσον» πνευματικὴ καὶ ἐπιβουλεύονται τὴν σωτηρία τῶν πιστῶν, ὅπως διαβάζουμε στὰ σημερινὰ τροπάρια τοῦ Ὄρθρου.

Εἶναι ἔσχατος καιρός, νὰ ἐπιλέξουν οἱ πιστοί, ἂν θὰ συνεχίζουν νὰ παραμένουν στὸ πλευρὸ τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν ποὺ συμπλέουν μαζί τους ἢ θὰ ἀκολουθήσουν τοὺς Ἁγίους Πατέρες (ποὺ σήμερα ἑορτάζουμε), οἱ ὁποῖοι δὲν ἔπαιζαν μὲ τὰ τῆς Πίστεως, δὲν ἀρκοῦντο σ’ ἕνα χαρτοπόλεμο ─φοβούμενοι μήπως τοὺς καθαιρέσουν οἱ αἱρετικοί. Ἀλλά, τί ἔκαναν; «Ἐκσφενδόνιζαν τοῦ τῆς Ἐκκλησίας πληρώματος τοὺς λοιμώδεις λύκους» Βαρθολομαίους, Ζηζιούληδες καὶ Σαββάτους «τῇ σφενδόνῃ τῇ τοῦ Πνεύματος» καὶ φυσικὰ δὲν κοινωνοῦσαν μαζί τους.

Ὅλην συλλεξάμενοι, ποιμαντικὴν ἐπιστήμην, καὶ θυμὸν κινήσαντες, νῦν τὸν δικαιότατον ἐνδικώτατα, τοὺς βαρεῖς ἤλασαν, καὶ λοιμώδεις λύκους, τῇ σφενδόνῃ τῇ τοῦ Πνεύματος, ἐκσφενδονήσαντες, τοῦ τῆς Ἐκκλησίας πληρώματος, πεσόντας ὡς πρὸς θάνατον, καὶ ὡς ἀνιάτως νοσήσαντας, οἱ θεῖοι Ποιμένες, ὡς δοῦλοι γνησιώτατοι Χριστοῦ, καὶ τοῦ ἐνθέου κηρύγματος, μύσται ἱερώτατοι.

Σήμερα, λοιπόν, ἑορτὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου παραθέτουμε ἕνα ἁγιοπνευματικὸ κείμενο, ποὺ καταρρίπτει τὸ κύριο ἐπιχείρημα τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν. Καὶ ποιό εἶναι αὐτό; 

Ἐνῶ οἱ ἐξέχοντες ἀντι-Οἰκουμενιστές, χωρὶς νὰ τοὺς ἐξαναγκάσει κανείς, ἀπὸ μόνοι τους καὶ στηριζόμενοι στὶς μελέτες τους, ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ὄχι ἁπλῶς αἵρεση, ἀλλὰ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ, παρὰ ταῦτα, κοινωνοῦν μὲ τοὺς αἱρετικούς, ὑποστηρίζοντες ὅτι ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστὲς δικαιολογεῖται, μόνον ἐὰν καταδικαστοῦν ἀπὸ Σύνοδο!

Ποιά εἶναι, ὅμως, ἡ ἀλήθεια; Τὸ παρακάτω κείμενο τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ, πείθει καὶ τὸν πλέον δύσπιστο. Ἀλλὰ τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι ἐκεῖ. Τὸ πρόβλημα ἔγκειται στὸ ὅτι, ἡ ἐπὶ δεκαετίες Οἰκουμενιστικὴ προπαγάνδα καὶ πλύση ἐγκεφάλου περὶ τοῦ ἐπισκοποκεντρισμοῦ, ἔχει πείσει τοὺς πιστοὺς ὅτι πρέπει νὰ κάνουν ὑπακοὴ στοὺς Ποιμένες τους, ἀνεξαρτήτως ἂν αὐτοὶ βρίσκονται ἐπὶ Ὀρθοδόξου ἐδάφους ἢ ἐπὶ ἐδάφους αἱρετικοῦ. Μὲ ἀποτέλεσμα ὅλοι οἱ πιστοί, νὰ ὑπακούουν, νὰ ἐξομολογοῦνται, νὰ κοινωνοῦν ἀπὸ Οἰκουμενιστὲς Ποιμένες, κάτι ἀδιανόητο γιὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρες καὶ νὰ θεωροῦν ἀδιανόητο νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ αὐτούς, ὅταν κηρύττουν αἵρεση!

Δηλαδὴ τὸ ἀδιανόητο τῆς κοινωνίας μετὰ τῶν αἱρετικῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων, μετετράπη σὲ ἀδιανόητο ἀπομάκρυνσης ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν!

Σημάτης Παναγιώτης

Ἡ ἀποτείχισις στὰ χρόνια τῆς εἰκονομαχίας

τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ

(Τὸ κείμενο ἀναφέρεται σὲ σχετικὴ μελέτη τοῦ π. Παύλου Δημητρακόπουλου  τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς (συνεπικουρούμενου ἀπὸ τὸν π. Ἄγγελο Ἀγγελακόπουλο), ὁ ὁποῖος δὲν …τόλμησε νὰ ἀπαντήσει ἔκτοτε, ἀλλὰ τολμᾶ νὰ συνεχίζει τὸν ἄχαρο καὶ ψυχοφθόρο ρόλο τῆς ἐμμονῆς στὴν συνοδοιπορία μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές, ὑπὸ τὴν παρότρυνση καὶ κάλυψη τοῦ Μητροπολίτου του!)

Θά ἀναφερθῶ ἐν συνεχείᾳ στό κεφάλαιο τῆς μελέτης σας «Ἡ ἀποτείχισις στά χρόνια τῆς εἰκονομαχίας». Ἐδῶ, πατέρες, εἶναι ὁλοφάνερη ἡ πρόθεσί σας, ὅπως γίνεται καί σέ ὅλη τήν κριτική μελέτη σας, νά μᾶς παρουσιάσετε τά γεγονότα τῆς ἱστορίας κατά τέτοιο τρόπο, ὥστε νά φανῆ ὅτι ἡ ἀποτείχισις τῶν ἁγίων, κληρικῶν καί λαϊκῶν, ἔγινε μετά ἀπό τήν συνοδική καταδίκη τῆς αἱρέσεως τῆς εἰκονομαχίας καί, ὡς ἐκ τούτου, ἡ σημερινή ἀναμονή τῆς καταδίκης τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία γίνεται ἀπό τούς ἀντιοικουμενιστές μέ βάσι τήν δυνητική ἑρμηνεία τοῦ Κανόνος, εἶναι νόμιμη καί κατά πάντα σύμφωνη μέ τήν διαχρονική Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας.

Δέν ἀντιλαμβάνεσθε, ἴσως, οὐδόλως ὅτι κατ’ αὐτόν τόν τρόπο παίζετε κι ἐσεῖς τόν ρόλο σας καί μάλιστα κατά τρόπον ἄψογο, στήν ὀργανωμένη καί καλά μελετημένη πορεία τῆς αἱρέσεως, ὥστε ἐσεῖς, ὡς ἀντιοικουμενιστές καί πολέμιοι τῆς αἱρέσεως, νά γίνετε οἱ ὁδηγοί τῶν Ὀρθοδόξων στήν ἀδράνεια καί τόν ἐφησυχασμό. Νά τούς ὁδηγήσετε σὲ τέτοιου εἴδους ἀντιδράσεις, οἱ ὁποῖες δέν πλήττουν τήν αἵρεσι καί τούς αἱρετικούς, ἀλλά ἁπλῶς καθησυχάζουν τίς συνειδήσεις τῶν Ὀρθοδόξων, (π.χ. ὁμολογίες πίστεως καί χαρτοπόλεμος). Κυρίως ὅμως, νά προκαλέσετε τήν ἐκ τῶν ἔσω διάσπασι τοῦ ὀρθοδόξου ἀγῶνος, ἐφ’ ὅσον, οὔτε ἐσεῖς ἐξέρχεσθε ἀπό τήν αἱρετική παράταξι καί τό στρατόπεδο τῆς Ν. Ἐποχῆς, οὔτε καί ἀφήνετε νά ἐξέλθουν διά τῆς ἀποτειχίσεως οἱ βουλόμενοι καί θέλοντες νά ἀγωνισθοῦν ὀρθοδόξως.

Ἐσεῖς, πατέρες, ὅπως φαίνεται, ἔχετε πρωταρχικό ρόλο στήν ὅλη πορεία τῆς αἱρέσεως, μεγαλύτερο ἴσως καί ὁπωσδήποτε σημαντικώτερο ἀπό τούς πρωτεργάτες τῆς αἱρέσεως (Βαρθολομαῖο, Ζηζιούλα κλπ.), διότι ἡ ἐπιτυχής πορεία καί ἔκβασις μιᾶς καλά μελετημένης καί σωστά προγραμματισμένης ἐκστρατείας ἐναντίον τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, στηρίζεται πρωτίστως στήν ἐπιτυχή  διάσπασι, στήν ἐκ τῶν ἔσω ἐξουδετέρωσι καί στόν ἔνδοθεν ἀποπροσανατολισμό τοῦ ὀρθοδόξου μετώπου. Πιστεύω ὅτι, ὅταν αὐτά κατορθώσετε νά τά στηρίξετε καί στούς Ἁγίους, τότε ἡ ἐπιτυχία σας θά εἶναι πλήρης.

Ἐπειδή, ὅπως ἀνέφερα καί σέ ἄλλο σημεῖο, (εἶναι ὅμως πολύ σημαντικό καί πρέπει νά τονισθῆ)  δέν ἔχετε οὔτε ἕνα ἁγιογραφικό καί πατερικό κείμενο νά παρουσιάσετε, πού νά συνηγορῆ ἤ ἔστω νά ὑπαινίσσεται τήν δυνητική ἑρμηνεία τοῦ Κανόνος, προσπαθεῖτε μονίμως στήν μελέτη σας, νά στηριχθῆτε σέ ἱστορικά γεγονότα, τά ὁποῖα ἀγωνίζεσθε νά προσαρμόσετε στήν δυνητική ἑρμηνεία τοῦ Κανόνος, βοηθούμενοι ἀπό τήν ἔλλειψι ἐπαρκῶν ἱστορικῶν στοιχείων καί, βεβαίως, ἀπό τήν χρονική ἀπόστασι κατά τήν ὁποία αὐτά ἱστορικά ἐξελίχθηκαν.

Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο, παρουσιάζετε τήν Ἁγία Γραφή καί τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων νά ἔρχωνται σέ πλήρη ἀντίθεσι μέ τά ἱστορικά αὐτά γεγονότα, ἐνῶ ἡ ὀρθόδοξος μέθοδος εἶναι  νά ἀνακαλύψωμε σ’ αὐτά ὅλα τήν ἐσωτερική ἑνότητα καί ἁρμονία πού ὑπάρχει, ἀκόμα καί ὅταν ἐξωτερικά κάπου φαίνεται ὅτι δέν ἐναρμονίζονται. Δηλαδή τά ἐναρμονισμένα κατά τό πνεῦμα τῶν Πατέρων, ἐσεῖς τά φέρετε σέ ἀντίθεσι, ἐνῶ θά ἔπρεπε τά ἐξωτερικῶς διεστῶτα νά τά φέρετε σέ συμφωνία.  Θεωρῶ τελικά, πατέρες, ὅτι ἡ ἐπιτυχία ὡς πρός τήν ἐπικράτησι τῆς αἱρέσεως, στηρίζεται κυρίως σέ ἐσᾶς (ἐννοῶ ὅσους ἔχουν τέτοια φρονήματα) καί λιγότερο στούς καθαρόαιμους  πρωτεργάτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ἐρχόμενος, μετά τά ἀνωτέρω, εἰς λεπτομερέστερη ἀνάλυσι αὐτοῦ τοῦ κεφαλαίου τῆς μελέτης σας ἔχω νά ἀναφέρω τά ἑξῆς. Γράφετε εἰς τό κεφάλαιο αὐτό στήν σελ. 34 τῆς κριτικῆς μελέτης σας:

«Κατά περίεργο τρόπο ὅμως ἀγνοεῖ (σκόπιμα ἄραγε;) τόν Μεγάλο Πατέρα καί διδάσκαλο τῆς Ἐκκλησίας μας Ὅσιο Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό. Ὁ Μέγας αὐτός Πατήρ ὑπῆρξε ὁ πνευματικός ἡγέτης τοῦ ἀντιαιρετικοῦ ἀγῶνος κατά τῶν Εἰκονομάχων, ὄχι μόνον διότι μέ τίς τρεῖς περίφημες πραγματεῖες του “Περί τῶν ἱερῶν εἰκόνων”, κονιορτοποίησε κυριολεκτικά τά θεολογικά ἐπιχειρήματα τῶν εἰκονομάχων, ἀλλά καί διότι πρωτοστάτησε στήν σύγκληση Τοπικῆς Συνόδου στή Συρία τό 726 (δηλαδή μέ τήν ἔναρξη τοῦ ἀντιαιρετικοῦ ἀγῶνος), ἡ ὁποία καταδίκασε τήν αἵρεση. Μέ τήν Σύνοδο αὐτή ἔχουμε τήν πρώτη καταδίκη τῆς αἱρέσεως καί, ἑπομένως, ἡ αἵρεση ἦταν ἤδη κατεγνωσμένη Συνοδικά ἀπό τό 726».

Μέ αὐτά πού ἀναφέρετε, πατέρες, θέλετε νά παρουσιάσετε, ἄν σᾶς ἑρμηνεύω σωστά, ὅτι οἱ Ἅγιοι τῆς πρώτης περιόδου τῆς εἰκονομαχίας ἀποτειχίστηκαν ἀπό μία κατεγνωσμένη συνοδικά αἵρεσι, ἔχοντες ὡς ὁδηγό (πέρα ἀπό τή συνοδική καταδίκη τῆς αἱρέσεως) καί τίς θεολογικές πραγματεῖες τοῦ ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ. Αὐτό ἄλλωστε τό ἀναφέρετε καί κατωτέρω ὅπως θά ἰδοῦμε. Γιατί ὅμως, προκειμένου νά στηρίξετε αὐτό πού ἰσχυρίζεσθε, δέν ἀναφέρετε καί κάποιον ἅγιο τῆς περιόδου αὐτῆς, πού νά ἀνέφερε κάτι, ἔστω ὡς ὑπαινιγμό, μέ τό ὁποῖο νά φαίνεται ὅτι ἀποτειχίσθηκε ἀπό τόν εἰκονομάχο Πατριάρχη του, ἐπειδή στηρίχθηκε στή Σύνοδο αὐτή τῆς Συρίας ἤ στόν Ἅγ. Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό;

Εἶναι χαρακτηριστικό, πατέρες, ὅτι ὅλες οἱ ἀναφορές καί οἱ συζητήσεις τῶν Ἁγίων τῆς περιόδου αὐτῆς, ἀναφέρουν τήν περί εἰκόνων Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας καί μνημονεύουν (ἀλλὰ καί στηρίζονται) στήν διδασκαλία τῶν παλαιῶν ἀναγνωρισμένων Ἁγίων καί ὄχι τῶν συγχρόνων των κληρικῶν καί θεολόγων, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶχαν ἀκόμα ἀναγνωρισθεῖ ὡς Ἅγιοι. Καί εἶναι λογικό αὐτό, οἱ Ἅγιοι δηλαδή τῆς περιόδου αὐτῆς, νά μήν στηρίζωνται οὔτε σέ πρόσφατες καί μή ἀναγνωρισμένες Συνόδους, οὔτε σέ προσφάτους καί μή ἀναγνωρισμένους Ἁγίους, διότι ἁπλούστατα, ἄν ἐστηρίζοντο εἰς αὐτά, θά ἠδύναντο ἄριστα οἱ εἰκονομάχοι νά ἀντιπαρατάξουν πρόσφατες εἰκονομαχικές Συνόδους καί δικούς τους συγχρόνους εἰκονομάχους πατέρες, οἱ ὁποῖοι ὑπερμάχησαν καί θεολογικά ὑπεστήριξαν τήν αἵρεσι.

Θά προσπαθήσω, πατέρες, νά σᾶς ἀποδείξω τό πόσο τά ἐπιχειρήματά σας εἶναι ὄχι μόνον ἄστοχα, ἀλλά δυστυχέστατα δὲν εἶναι ὀρθόδοξα, ἀντίθετα εἶναι ἐπιχειρήματα ποὺ βοηθοῦν καὶ στηρίζουν τὴν ἀνεμπόδιστη ἐξάπλωσι τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τὴν ἀπόδειξι αὐτή μᾶς τήν προσφέρει ὁ βίος τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Στεφάνου τοῦ νέου, ὁ ὁποῖος ἔζησε καί

Κυριακή Δ΄ Λουκά:

Ἡ παραβολή τοῦ σπορέως

Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου

...γ. Ποιὰ εἶναι λοιπὸν ἡ παραβολὴ; Ἰδοὺ βγῆκε λέει, αὐτὸς ποὺ σπέρνει γιὰ νὰ σπείρη. Ἀπὸ ποῦ βγῆκε αὐτὸς ποὺ εἶναι παρὼν σ’ ὅλα τὰ μέρη, αὐτὸς  ποὺ  τὰ γεμίζει ὅλα; Καὶ πῶς βγῆκε; Ὄχι τοπικὰ ἀλλὰ κατὰ τὴ σχετικὴ μὲ ἐμᾶς οἰκονομία του, ἔγινε πλησιέστερός  μας μὲ τὴν ἔνδυση  τῆς  σάρκας. Ἐπειδὴ δὲν μπορούσαμε νὰ μποῦμε ἐμεῖς, καθὼς μᾶς ἔκλειναν τὴν εἴσοδο τὰ ἁμαρτήματά μας, βγαίνει ἐκεῖνος σ’ ἐμᾶς. Καὶ μὲ ποιὸ σκοπὸ βγῆκε; Γιὰ νὰ καταστρέψη τὴ γεμάτη ἀπὸ ἀγκάθια γῆ καὶ νὰ τιμωρήση τοὺς γεωργούς; καθόλου· ἀλλὰ νὰ καλλιεργήση καὶ νὰ φροντίση καὶ νὰ