"Συμπορεύεσθε με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο και με τις αιρετικές του δοξασίες ή με τη Αγία μας Εκκλησία;"

Μνήμη  αποστόλου Ανδρέα του πρωτοκλήτου

Καρδίτσα 30-11-2016

Ανοικτή επιστολή πιστών

της Ι. Μητροπόλεως Θεσσαλιώτιδος

      και Φαναριοφερσάλων

προς τον Σεβασμιώτατο μητροπολίτη

                                      κ. Τιμόθεο

Σεβασμιώτατε,

    Ως πιστά τέκνα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του ΧΡΙΣΤΟΥ, θα θέλαμε να σας καταθέσουμε τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες μας ως ορθόδοξοι πιστοί Χριστιανοί.

    Είμαστε κατασκανδαλισμένοι με την αφωνία σας σε θέματα δόγματος και -τώρα τελευταία- με την στάση σας να μην ενημερώνετε το ποίμνιό σας, για το τί ψηφίσθηκε στην λεγομένη «Αγία και μεγάλη» Σύνοδο και για τα αιρετικά ανοίγματα του Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Γι’ αυτό το λόγο, επειδή ἡ σιωπή σε θέματα πίστεως είναι ενοχή, και -κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά- είναι το τρίτο είδος αθεΐας, σας θέτουμε καθηκόντως ως Χριστεπώνυμο πλήρωμα της τοπικής Εκκλησίας τις εξής ερωτήσεις:

α) Συμφωνείτε να χαρακτηρίζονται οι αιρέσεις ως Εκκλησίες;

β) Συμφωνείτε με την αποδοχή τον μεικτών γάμων καταλύοντας έτσι κανόνες Οικουμενικών συνόδων;

γ) Συμφωνείτε ότι ο παπισμός είναι αίρεση και ο  Οικουμενισμός παναίρεση; 

δ) Συμφωνείτε με τα οικουμενιστικά ανοίγματα του πατριάρχη Βαρθολομαίου και τις συμπροσευχές με τούς κάθε είδους αιρετικούς και αντίχριστους;

Σας παραθέτουμε τις απόψεις του για την περίπτωση που δεν τις γνωρίζετε.

Και ο εξουνιτισμός προχωρεί, ενώ οι "αντι-Οικουμενιστές" τον ραίνουν με πολύχρωμο χαρτοπόλεμο!

«Ενότητα  "εν τη καθόλου Εκκλησία"  μέσω του Διαλόγου και σε συνδυασμό με τις αποφάσεις της Αγίας και μεγάλης Συνόδου»!!!

Κωνσταντινούπολη, πρωί 30ής Νοεμβρίου 2016, στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου εν Φαναρίω. Πατριαρχική Λειτουργία προεστώτος του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου επί τη μνήμη του ιδρυτού της Μεγάλης Εκκλησίας Αγίου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου.

Ομίλησε από άμβωνος ο Μητροπολίτης Σηλυβρίας Μάξιμος, περί της σημασίας της Ενότητος εν τη καθόλου Εκκλησία μέσω του Διαλόγου μεταξύ των ετεροτήτων, σε συνδυασμό με τις αποφάσεις της Αγίας και μεγάλης Συνόδου της εν τη νήσω Κρήτη.

Το πρωί "λειτουργία" και το απόγευμα ο ιμάμης μπροστά στην εικόνα του Χριστού ψέλνει το Αλλαχού Ακμπάρ στον Μωάμεθ!

ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΚΥΡΙΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΚΑΙ ΑΛΛΑΧΟΥ ΑΚΜΠΑΡ (Βίντεο)

Γράφει Συντακτική Ομάδα Χειλαδάκη

Έχει παρατηρηθεί τον τελευταίο καιρό το φοβερό φαινόμενο, σε πολλούς ναούς κυρίως των παπικών και των ευαγγελιστών το πρωί να γίνεται χριστιανική λειτουργία και το απόγευμα ο ιμάμης μπροστά από την εικόνα του Χριστού να ψέλνει το Αλλαχού Ακμπάρ και οι μουσουλμάνοι να προσεύχονται στον Μωάμεθ. Έτσι κατάντησαν τον ιερό ναό να βολεύεται κάθε καρυδιάς καρύδι και να κάνουν την θρησκεία κλοτσοσκούφι για χάρη της νεοταξικής παγκοσμιοποίησης.

Η Θεοπτία κατά τον Άγιον Γρηγόριον τον Παλαμάν

Ομιλίαι εις την αίθουσαν της Π.Ο.Ε.

Γεώργιος Καραλής:

«Η Θεοπτία κατὰ τον Άγιον Γρηγόριον τον Παλαμάν»

Πηγή

Θεολογική και εκκλησιολογική ...αφασία!

   Οἱ ἄνθρωποι δὲν "παίζονται"!!!

  Παρατηρεῖστε τὶς φωτογραφίες ἀπὸ τὸ πολυαρχιερατικὸ συλλείτουργο στὸν ἅγιο Ἀνδρέα Πατρῶν· παρέα οἱ Μητροπολίτες Μεσσηνίας, Ναυπάκτου, Αἰγιαλείας  καὶ Σερρῶν!

  Ὁ δεύτερος στὴ σειρά, ὁ μητροπολίτης Ναυπάκτου Ἱερόθεος, κατέδειξε πρὸ ἡμερῶν (ἀλλὰ πρὸ μηνῶν)  ὅτι οἱ ἀποφάσεις τῆς Κολυμπαρίου Συνόδου (καὶ φυσικὰ καὶ ὁ  μητροπολίτης Σερρῶν Θεολόγος ποὺ ὡς εἰσηγητὴς στὴν Ἱεραρχία τὶς ἀποδέχτηκε) δὲν συνάδουν μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση, εἶναι δηλαδὴ αἱρετικές. Ἐπίσης, μὲ πολλὰ ἄλλα κείμενά του ὁ Ναυπάκτου ἔχει καταδικάσει τὶς περὶ "διηρημένης" Ἐκκλησίας κακοδοξίες τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου καὶ τοῦ ἐν Ἑλλάδι ἐκφραστῆ του καὶ διεκπεραιωτῆ τῆς κακοδοξίας του περὶ "διηρημένης" Ἐκκλησίας, τοῦ μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσοστόμου. Καὶ ὅπως μᾶς πληροφοροῦν μὲ χθεσινὸ κείμενό τους οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες «ὁ Πατριάρχης δὲν πιστεύει εἰς τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως, δηλαδὴ εἰς «Μίαν Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν», ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπὸ λόγους του σὰν κι αὐτὸν ποὺ ἐκφώνησε τὸ Μάϊο τοῦ 2014 στὴ συνάντησή του μὲ τὸν Πάπα στὰ Ἱεροσόλυμα· ἐκεῖ εἶπε: «Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία… λόγῳ τῆς ὑπερισχύσεως τῆς ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας καὶ τοῦ πεπερασμένου θελήματος τοῦ ἀνθρωπίνου νοὸς διεσπάσθη ἐν χρόνῳ …αἱ κατὰ τόπους Ἐκκλησίαι ὡδηγήθησαν εἰς διάσπασιν τῆς ἑνότητος τῆς πίστεως…» (ἐδῶ).

   Αὐτὰ ὁ Ναυπάκτου. Ἀλλὰ καὶ ὁ Καλαβρύτων Ἀμβρόσιος στὶς ἀρχὲς Ὀκτωβρίου (ἔστω ὑποκριτικά, γιατὶ ἄλλα κακόδοξα καὶ ἀδιαπραγμάτευτα πιστεύω ἔχει διακηρύξει πρὸ ἐτῶν), καταδίκασε τὴν περὶ διηρημένης Ἐκκλησίας κακοδοξία· εἶπε ὅτι «η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία είναι και παραμένει Μία, Ενιαία και Αδιαίρετος!»· ὅτι στὰ θέματα τῆς Πίστεως «τὰ πράγματα εἶναι φρικτά»· ὅτι «η αλήθεια πληγώθηκε, η πλάνη επικράτησε» καὶ «τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως ἀλλοιώθηκε» καὶ ἀνατράπηκε! (ἐδῶ).

   Κι ὅμως καὶ οἱ δύο τους, Ναυπάκτου καὶ Καλαβρύτων -ποὺ ἐνδιαφέρονται τάχα γιὰ τὴν καθαρότητα τῆς Πίστεως- σήμερα συλλειτουργοῦν μὲ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν ἀνατρέψει τὴν ἀλήθεια καὶ τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, τὴν ἑνότητα τῆς Πίστεως καὶ κηρύττουν αἱρετικὲς θέσεις περὶ διηρημένης Ἐκκλησίες! Μὲ τὸν Μεσσηνίας καὶ Σερρῶν (καὶ ὅσους ὁμοίους τους) ποὺ ἀποδέχονται τὶς κακόδοξες ἀποφάσεις τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης!

   Ἀλήθεια πῶς μποροῦν νὰ συνυπάρχουν μὲ διαφορετικὴ πίστη ὁ καθένας καὶ νὰ κοροϊδεύουν ἐμᾶς καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα,  δηλώνοντάς μας ὅτι ἔχουν «ἑνότητα πίστεως» καὶ μὲ βάση αὐτὴ τὴν ἑνότητα αἰτοῦνται συλλειτουργοῦντες τὴν «κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» λέγοντες: «Τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τὴν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος αἰτησάμενοι, ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους, καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα»;

   Ἀλήθεια!  Πῶς;

Λαμπρό συλλείτουργο για τον Πολιούχο της Πάτρας

"Και τώρα σας ερωτώ· Ποιά είναι η σπουδαιότερη ώρα της δικής σας ζωής;"

Τοῦ ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ πρωτοκλήτου

Τοῦ Μητρ. Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΑΝΔΡΕΑΣ Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ

Η ΠΡΩΤΗ ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τὴ μνήμη τοῦ ἀποστόλου Ἀνδρέα.
Ὁ Ἀνδρέας εἶνε ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα μαθητὰς τοῦ Χριστοῦ. Ἡ παράδοσις λέει, ὅτι μετὰ τὴν ἀνάληψι τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν Πεντηκοστή, κήρυξε τὸ εὐαγγέλιο στὴ Σκυθία ἢ στὴν Κολχίδα. Ὑπάρχουν δὲ γραπτὲς μαρτυρίες, ὅτι κήρυξε στὴ Βιθυνία καὶ στὸν Εὔξεινο Πόντο, στὴν Προποντίδα, στὴ Χαλκηδόνα καὶ στὸ Βυζάντιο, στὴ Μακεδονία, στὴ Θρᾴκη, στὴ Θεσσαλία καὶ στὴν Ἑλλάδα καὶ μέχρι τὴ Χερσῶνα. Ἀπὸ τὴ Χερσῶνα γύρισε πάλι στὸ Βυζάντιο καὶ ἀφοῦ χειροτόνησε ἐκεῖ ἐπίσκοπο τὸν Στάχυ, ἦρθε στὴν Πελοπόννησο. Στὴν Πάτρα τὸν συνέλαβε ὁ ἀνθύπατος Αἰγεάτης καὶ τὸν σταύρωσε μὲ τὸ κεφάλι πρὸς τὰ κάτω.
Αὐτὸ εἶνε τὸ τέλος τοῦ ἁγίου. Καὶ ποιά ἦταν ἡ ἀρχή; Σήμερα διαβάζεται ἡ εὐαγγελικὴ ἐκείνη περικοπή, ποὺ μιλάει γιὰ τὴν

Ομολογία Πίστεως Αγιορειτών Πατέρων (Διακοπὴ Μνημοσύνου του αιρεσιάρχη Βαρθολομαίου)

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ 
ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ

Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τῇ 8η Νοεμβρίου 2016

Πρός τήν Ἱερά Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους 

καί τούς Σεβαστούς ἁγίους Καθηγουμένους τῶν Ἱερῶν Μονῶν.

Σύναξις τῶν Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν Μιχαὴλ καὶ Γαβριὴλ καὶ πασῶν τῶν ἀσωμάτων καὶ ἐπουρανίων Δυνάμεων. Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς Ἁγίας καὶ ὁμοουσίου καὶ ζωοποιοῦ Τριάδος.

“Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ᾿ ἄν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς” (Μτ. Ι, 32).

“Eὐχαριστοῦντες τῷ Θεῷ καὶ Πατρὶ τῷ ἱκανώσαντι ἡμᾶς εἰς τὴν μερίδα τοῦ κλήρου τῶν ἁγίων ἐν τῷ φωτί”, ὅπου κατεξοχὴν εἶναι καὶ λέγεται ὁ μοναχισμός, τὸ ἀκρότατον τῆς εὐαγγελικῆς πολιτείας, ἡ κλήση τῆς ὁποίας ἀπαιτεῖ κατὰ τὸ ἀποστολικὸν λόγιον: “περιπατῆσαι ὑμᾶς ἀξίως τοῦ Κυρίου εἰς πᾶσαν ἀρέσκειαν ἐν παντὶ ἔργῳ ἀγαθῷ καρποφοροῦντες καὶ αὐξανόμενοι εἰς τὴν ἐπίγνωσιν τοῦ Θεοῦ”, “ ὃς ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν πρὸς φωτισμὸν τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ”, αὐτῆς τῆς γνώσεως διὰ τῆς φωτουργοῦ διδασκαλίας τῶν ἁγίων καὶ θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ἤλθαμε εἰς ἐπίγνωσιν τῶν κρισίμων δογματικῶν ζητημάτων πίστεως, τὰ ὁποῖα σχετίζονται μὲ τὴν παναίρεσιν τοῦ διαχριστιανικοῦ καὶ διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καὶ τὰ ὁποῖα διενεργοῦνται κατὰ τῆς ἁγίας καὶ ἀμωμήτου ὀρθοδόξου πίστεως.

Ἐπὶ 114 συναπτὰ ἔτη, ἀρχῆς γενομένης τὸ 1902, ὁ ἑκάστοτε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως πρωτοστατεῖ, ἔργῳ καὶ λόγῳ, στὴν ἐπιβολὴ τῆς παναιρετικῆς καινοφανοῦς διδασκαλίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Δυστυχῶς, παρατηρεῖται ἐντὸς τῶν περισσοτέρων μονῶν καθὼς καὶ κελλιωτικῶν συνοδειῶν ἡ καλλιέργεια ἑνὸς κλίματος ἀμεριμνίας καὶ ἀδιαφορίας, ἡ ὁποία ἐγγίζει τὰ ὅρια τῆς ἠθελημένης ἄγνοιας, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ ἐκεῖ μονάζοντες πατέρες νὰ ἀγνοοῦν ἕως καὶ τὰ βασικότερα περὶ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Τούτων οὕτως ἐχόντων, κατόπιν πολλῆς καὶ ἐμπόνου προσευχῆς, ἡ φωνὴ τῆς συνείδησεως μᾶς ὑπέδειξε νὰ ξεκινήσουμε ἀγῶνα ὁμολογιακὸ, θεμελιωμένο στὴν ἀντιαιρετικὴ στάση τῶν ὁσίων Πατέρων τοῦ παρελθόντος, ἐξαιρέτως τῶν Ἁγιορειτῶν.

Γιατί οἱ ἀποφάσεις τῆς λεγομένης Ἁγίας,

καί  Μεγάλης Συνόδου (ΑκΜΣ), εἶναι αἱρετικές.

Ἡ μελέτη τῶν ἀποφάσεων τῆς λεγομένης Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου (ΑκΜΣ), ὑπὸ τὸ φῶς τῆς ἁγιοπατερικῆς διδασκαλίας καὶ ὄχι κατὰ τὴν ἑκάστου προσωπικὴ γνώμη, μᾶς ὡδήγησε στὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ ἐν λόγῳ Σύνοδος ἀντὶ νὰ ὀρθοτομήσει τὸν λόγο τῆς ἀληθείας καὶ νὰ καταδικάσει ὡς ΑΙΡΕΣΗ τὸν Οἰκουμενισμό, ἀντιθέτως τὸν ἐπέβαλε προσδίδοντάς του πανορθόδοξον κῦρος, ἀποδεχομένη τὴν ἐκκλησιαστικότητα τῶν πάλαι ποτὲ καταδεδικασμένων αἱρέσεων τοῦ παπισμοῦ καὶ τοῦ προτεσταντισμοῦ. Ἡ λήψη τῆς συγκεκριμένης ἀποφάσεως καὶ μόνον τὴν καθιστᾶ μία ἀντορθοδόξου πίστεως καὶ ὁμολογίας ψευδοσύνοδο.

1) Συγκεκριμένα στὸ τελικὸ κείμενο “Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον’’, στὴν παράγραφο 6 ἀναφέρεται: “Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀποδέχεται τὴν ἱστορικὴν ὀνομασίαν τῶν μὴ εὑρισκομένων ἐν κοινωνίᾳ μετ᾿ αὐτῆς ἄλλων ἑτεροδόξων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καὶ Ὁμολογιῶν”. Ἐδῶ βλέπουμε τὸ παραπλανητικὸ παιχνίδι τῶν χρησιμοποιουμένων ἐκφράσεων...

Ἡ χρήση ἀφ’ ἑνὸς μέν τῆς ἐκφράσεως ὅτι ἡ Ἐκκλησία “ἀποδέχεται”, ἀφ’ ἑτέρου δέ, τοῦ χαρακτηρισμοῦ τῶν αἱρετικῶν ὡς “ Ἐκκλησιῶν καὶ Ὁμολογιῶν”, καταφανῶς ὁδηγεῖ στὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ ΑκΜΣ (καὶ δι’ αὐτῆς πάντες οἱ ἀποδεχόμενοι αὐτήν), υἱοθέτησε καὶ ἀποδέχθηκε τὴν νέα ἐκκλησιολογία τῆς Β´ Βατικανῆς “συνόδου”, ὅπως ἐκφράστηκε στὰ ἐπίσημα κείμενά της (βλ. κυρίως Lumen Gentium 15, Unitatis Redintegratio 3, ὅπου γίνεται ἀναφορὰ στὴν ὕπαρξη “Ἐκκλησιῶν καὶ Ἐκκλησιαστικῶν Κοινοτήτων”), συμφώνως πρὸς τὴν ὁποίαν ἡ “ἐκκλησία” διεσπάσθῃ ἐν χρόνῳ, πλὴν τὰ διασπασθέντα μέλη, ἐὰν μὲν διατηροῦν ἐπισκοπάτο καὶ μυστήρια (Βάπτισμα, Χρῖσμα, Εὐχαριστία), καλοῦνται “Ἐκκλησίες” καὶ θεωρεῖται ὅτι διακρατοῦν περισσότερα στοιχεῖα ἐκκλησιαστικότητος, (οἱ Παπικοὶ ἀναφερόντουσαν στοὺς Ὀρθοδόξους, στοὺς Μονοφυσῖτες, καὶ σὲ τμήματα τοῦ Προτεσταντικοῦ κόσμου, ὅπως π.χ. οἱ Ἀγγλικανοί· στὸ δὲ κείμενο τῶν Σχέσεων, ἡ ἀναφορὰ καλύπτει Μονοφυσῖτες καὶ Προτεστάντες ὅπως ἀνωτέρω, μὲ τὴν προσθήκη τῶν Παπικῶν), ἂν δὲ δὲν διατηροῦν τὰ ἀνωτέρῳ, παρὰ μόνον τὸ Βάπτισμα, ὀνομάζονται “Ἐκκλησιαστικὲς Κοινότητες” (μ’ αὐτὸ τόσο οἱ Παπικοί, ὅσο καὶ ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης ποὺ τοὺς ἀκολουθεῖ, -ἁπλῶς ἀλλάζοντας τό “Κοινότητες” σέ “Ὁμολογίες”- ἐννοοῦν τοὺς καλβινίζοντες Προτεστάντες).

2) Ἐκτὸς τῶν ἄλλων, εἰδικὰ στὶς παραγράφους 9-11, ἐπικυρώνεται συνοδικά, οὐσιαστικὰ, τὸ σύνολο τῶν ἀποφάσεων-κειμένων τοῦ συμβουλίου "Πίστις καὶ Τάξις" τοῦ Π.Σ.Ε, ὅσο καὶ αὐτῶν ποὺ ἔχουν παραχθεῖ ἀπὸ τὴ Μικτὴ Θεολογικὴ Ἐπιτροπὴ Παπικῶν καὶ "ὀρθοδόξων". Προσδίδεται ἔτσι σὲ ὅλα αὐτὰ πλέον συνοδικὴ ἔγκριση πανορθοδόξου κύρους. Ἀποδέχεται ἑπομένως καὶ ἀναγνωρίζει στὶς αἱρετικὲς κοινότητες ὅτι ἔχουν, καθὼς καὶ οἱ ὀρθόδοξοι, ἀποστολικὴ διαδοχή, ἱερωσύνη, βάπτισμα καὶ αὐθεντικὰ μυστήρια, (βλ. συμπεφωνημένα κείμενα Μονάχου 1981, Μπάρι 1987, Νέου Βάλαμο 1988, Μπαλαμάντ 1993, Ραββένας 2007). Ἐν ὀλίγοις ἀποδομεῖται ὁλόκληρη ἡ ἀποστολικοπαράδοτη, δογματικὴ διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ ΑκΜΣ ἀποδέχεται ὅτι ὁ Πάπας καὶ ὅλοι οἱ αἱρετικοὶ δίχως νὰ ἀποκηρύξουν κανένα ἀπὸ τὰ αἱρετικὰ δόγματά τους εἶναι καὶ αὐτοὶ Ἐκκλησίες, ἐνῶ ἀντιθέτως, οἱ ἅγιοι Πατέρες ἀναθεμάτιζαν καὶ ἀπέκοπταν τοὺς αἱρετικοὺς ὡς σάπια καὶ νεκρὰ μέλη, ὡς παντελῶς ξένα δηλαδὴ πρὸς τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.

3) Ὅσον ἀφορᾷ στὸ κείμενο περὶ τοῦ μυστηρίου τοῦ Γάμου, παρατηρεῖται μία ἐσκεμμένα παραπλανητικὴ ἀμφισημία κατὰ τὴν ὁποίαν, ἐνῶ ἀρχικῶς καταγράφεται ἡ σχετικὴ πατερικὴ διδασκαλία ἐπὶ τοῦ θέματος (παράγραφοι ἕως καὶ II,3), κατόπιν αὕτη ἀνατρέπεται πλήρως διὰ τῆς ἐπισήμου ἀποδοχῆς τῶν μικτῶν λεγομένων “γάμων”, μέσω τῆς ἐφαρμογῆς μιᾶς ψευδωνύμου “οἰκονομίας”, ἡ ὁποία καταστρατηγεῖ τόσο τὸ γράμμα, ὅσο καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ 72ου κανόνος τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου (692), μιγνύοντας τὰ ἄμικτα: ὀρθόδοξους καὶ αἱρετικούς. Ἡ συγκεκριμένη ἀπόφαση ἀποτελεῖ τὸ δεύτερο σημεῖο ἀναγνωρίσεως ἐκκλησιαστικότητος τῶν ἀποκεκομμένων ἐκ τῆς Ἐκκλησίας αἱρετικῶν κοινοτήτων, ἀφοῦ γίνεται ἀποδεκτὸ πλέον καὶ συνοδικῶς, τὸ ἔγκυρον τοῦ αἱρετικοῦ βαπτίσματος καὶ κατὰ συνέπειαν τῶν αἱρετικῶν “μυστηρίων” καὶ συνακόλουθα τῆς βαπτισματικῆς θεολογίας: 

“Ὁ γάμος Ὀρθοδόξων μεθ᾿ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν (κανὼν 72 τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλῳ Συνόδου). Ἡ δυνατότης ἐφαρμογῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας ὡς πρὸς τὰ κωλύματα γάμου δέον ὅπως ἀντιμετωπίζεται ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἑκάστης αὐτοκεφάλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας” (παράγραφοι II,5,i-ii).

4) Ἀναφορικῶς δὲ πρὸς τὸ κείμενο τῆς Νηστείας, ἰσχύει ὅ,τι ἐλέχθη καὶ γιὰ τὸ κείμενο τοῦ Γάμου: ἕως καὶ τὴν παράγραφο 7, παρουσιάζεται ἡ σχετικὴ ὀρθόδοξη διδασκαλία περὶ νηστείας, ἀκολούθως ὅμως “ἐπιτρέπεται” ἡ κατάλυσίς της (Νηστεία 8), μὲ ἀποτέλεσμα νὰ παραδίδεται τελεσιδίκως ἡ ἀσκητικὴ ἐκκλησιαστικὴ παράδοση στὸ ἐκκοσμικευμένο καὶ ἀντιασκητικὸ πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Τὸ ἴδιο γίνεται καὶ ἐδῶ διὰ τῆς ὁδοῦ τῆς «οἰκονομίας»: καταλύονται οἱ ἱεροὶ κανόνες περὶ τῆς νηστείας.

5) Στὴν σύνοδο τῆς Κρήτης δὲν ὑπῆρξε οὔτε κἂν ἡ ἐπίφασις συνοδικότητος ποὺ βλέπουμε στὴν Β΄ Βατικανὴ σύνοδο, στὴν ὁποία εἶχε κληθεῖ τὸ σύνολο τῶν ἀνὰ τὴν οἰκουμένη παπικῶν ἐπισκόπων, ἐνῶ στὴν ΑκΜΣ δὲν συμμετεῖχε τό σύνολο τῶν ἐπισκόπων παρὰ μόνον “ἀντιπροσωπεῖες”. Ἡ σύνοδος λειτούργησε σὰν νὰ ἦταν κάποιο πολιτικὸ σῶμα, ὅπου οἱ ἀντιπροσωπεῖες ψήφισαν κατ’ ἀρχὰς ἐσωτερικά, ὅπως καὶ οἱ κοινοβουλευτικὲς ὁμάδες τῶν κομμάτων, μὲ τελικὴ κατάληξη τὴν ψηφοφορία τῶν πρώτων, ὡς ἄλλων πολιτικῶν ἀρχηγῶν.

Μὰ οὔτε καὶ πανορθόδοξος ἦταν, ἐφόσον τελικῶς ἔλειψαν τέσσερεις Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες. 

Ὄντως ἡ ΑκΜΣ δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ τὶς προηγούμενες Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς Συνόδους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἐξάλλου, ὅπως χαρακτηριστικὰ δήλωσε ὁ Ἀναστάσιος Ἀλβανίας, συνιστᾶ μία νέου εἴδους “σύνοδο”. Ἡ νέα πραγματικότητα ποὺ διαμορφώνεται μὲ “συνόδους” τύπου Κολυμπαρίου Κρήτης εἶναι ὅτι καταλύεται τὸ συνοδικὸ σύστημα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ εἰσάγεται ἡ ἐκκοσμίκευση ἐντὸς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, ὅπου δὲν ὑπάρχει ἡ εὐωδία τοῦ λιβανιοῦ ἀλλὰ ἡ δυσωδία τῶν κοσμικῶν ἀρωμάτων. Ὄντως δὲν ὑπάρχει οὐδαμοῦ ὁ αὐθεντικὸς δογματικὸς λόγος καὶ ἡ ἀκρίβεια ποὺ ἁρμόζει σὲ μία Ὀρθόδοξη Σύνοδο, ὥστε νὰ ἀποπνέει ἐμπιστοσύνη καὶ αὐθεντικότητα.

6) Κλείνοντας, παρατηροῦμε ὅτι σὲ ὅλα τὰ κείμενα τῆς Συνόδου δὲν ὑπάρχει ἡ εὐθύτης τοῦ λόγου, τὸ εὐαγγελικόν «ἔστω ὁ λόγος ὑμῶν ναὶ ναί, οὒ οὔ» (Ματθ. εʹ, 37), ἐκεῖνο μάλιστα ποὺ ἐντυπωσιάζει εἶναι ὅτι οἱ λέξεις ποὺ συστηματικὰ ἀποφεύγονται εἶναι: αἱρετικοί, αἵρεσις καὶ δόγμα. Σκοπὸς βεβαίως τοῦ παρόντος κειμένου δὲν εἶναι ἡ λεπτομερὴς θεολογικὴ ἀνάλυση ἐπὶ τῶν κειμένων τῆς ΑκΜΣ, ἐπ’ αὐτοῦ παραπέμπουμε στὴ θεολογικὴ μελέτη τοῦ ἁγιορείτου Μοναχοῦ Ἐπιφανίου Καψαλιώτου, καθὼς καὶ ἀκαδημαϊκῶν θεολόγων καθηγητῶν. Στὶς ἐν λόγῳ ἐργασίες γίνεται σαφὲς ὅτι πέραν τοῦ κακοδόξου κειμένου τῶν Σχέσεων, καὶ τὰ ἄλλα συνοδικὰ κείμενα: τῆς Ἐγκυκλίου, τοῦ Μηνύματος, καὶ τῆς Ἀποστολῆς, βρίθουν ἀντορθοδόξων θέσεων περὶ τοῦ χαρακτῆρος τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς ἀποστολῆς αὐτῆς ἐν τῷ κόσμῳ.

                                                                               

Ἡ λεγομένη ΑκΜΣ ἀποκορύφωμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

Πάντως τὰ τελικῶς γενόμενα στὴν λεγομένη ΑκΜΣ δὲν προξενοῦν ἐντύπωση ὡς κάτι τὸ ἀπρόσμενο, ἀντιθέτως, ἀποτελοῦν τὴν φυσιολογικὴ κατάληξη μιᾶς ὁλοκλήρου πορείας αἱρετικῶν πράξεων καὶ λόγων τοῦ ἑκάστοτε πατριάρχου ἀπὸ τὸ 1902 καὶ ἐντεῦθεν. Τὸ φοβερὸν εἶναι, ὅτι εὐθὺς μετὰ τὴν ΑκΜΣ ὁ νῦν Πατριάρχης ἔδραμε σπουδαίως στὴ διαθρησκειακὴ σύναξη τῆς Ἀσσίζης γιὰ νὰ ἀνάψει καὶ αὐτὸς τὸ κεράκι του στὸν κοινὸ βωμὸ τοῦ Βάαλ τῆς Πανθρησκείας (Αὔγουστος 2016). Τοῦτο ἀποτέλεσε συνέχεια προηγουμένων συμπροσευχῶν μετὰ τῶν ἐχθρῶν τοῦ Χριστοῦ, ὅπως Ἑβραίων, Βουδιστῶν, Ἰνδουϊστῶν, Εἰδωλολατρῶν κ.ἄ. Ἂν αὐτὸ δὲν εἶναι ἄρνηση Χριστοῦ, τότε τί εἶναι; Ὑπηρετεῖ, δυστυχῶς, πιστὰ τὴν Πανθρησκεία τοῦ Ἀντιχρίστου. Αὐτὰ οὐδεὶς αἱρετικός, διὰ μέσῳ τῶν αἰώνων δὲν τόλμησε οὔτε κἂν καὶ νὰ τὰ σκεφθεῖ!

Ἀναπόφευκτα τὸ ἑπόμενο καὶ τελικὸ στάδιο θὰ εἶναι ἡ ὑποταγὴ στὸ πρωτεῖο ἐξουσίας, στὸ ἀλάθητο τοῦ αἱρεσιάρχη Πάπα καὶ «τὸ κοινὸ ποτήριο», δηλαδὴ στὴ μετατροπὴ τῶν Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν σὲ Οὐνιτικές.

Εἶναι γνωστὸ τοῖς πᾶσι ὅτι ὁ νῦν Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης τυγχάνει ὁ κύριος ἐμπνευστὴς ὅλων τῶν κακοδόξων ἀποφάσεων

Ο π. Αθανάσιος ΑΠΟΚΡΥΒΕΙ το ΘΕΛΗΜΑ του Θεού, ελέγχοντας αυτούς που ομοίως το ΑΠΟΚΡΥΒΟΥΝ!

Ἀρχιμ. Αθανάσιου Αναστασίου, Προηγουμένου Ἱ. Μ. Μεγάλου Μετεώρου

Ἕνας πρῶτος σχολιασμός

τῆς ἀποφάσεως τῆς Ἱεραρχίας

τῆς 23ης – 24ης Νοεμβρίου 2016

Στίς 23 καί 24 Νοεμβρίου 2016 συνεδρίασε ἐκτάκτως ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέ ἀποκλειστικό θέμα τήν ἀποτίμηση τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης. Τήν συνεδρία αὐτή τῆς Ἱεραρχίας ἀνέμενε μέ μεγάλο ἐνδιαφέρον καί ἀγωνία ὁ πιστός λαός τοῦ Θεοῦ, πού εἶχε ἐναποθέσει σέ αὐτή τίς ἔσχατες ἐλπίδες του γιά ἕναν ἐπαναπροσδιορισμό τῶν θέσεων τῆς Ἱεραρχίας, πού θά ὁδηγοῦσε στόν ἐντοπισμό τῶν ἐσφαλμένων ἐπιλογῶν καί ἀποφάσεων τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης.

Δυστυχῶς, ὅμως, οἱ προσδοκίες αὐτές διαψεύστηκαν, γεγονός πού μᾶς προκάλεσε βαθύτατο πόνο καί μεγάλη ἀπογοήτευση. Αἰσθανόμαστε τήν ἱερατική καί μοναχική μας συνείδηση νά ἀντιδρᾶ ἔντονα καί νά ἀνθίσταται, ἀδυνατώντας νά κατανοήσει καί νά ἀποδεχθεῖ τίς ἀποφάσεις πού ἐλήφθησαν. Αἰσθανόμαστε ἐπιτακτικά τήν εὐαγγελική ἐντολή νά μᾶς ὁδηγεῖ, ὥστε νά ὁμολογήσουμε ὑπέρ τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αἰσθανόμαστε νά μᾶς ἐπιτάσσει νά μήν σιωπήσουμε, ἀλλά νά καταθέσουμε, ἐνώπιον τῆς Ἐκκλησίας, τήν καλογερική δογματική μας συνείδηση μέ εὐθύτητα καί εἰλικρίνεια, χωρίς κατακριτική διάθεση, ἀλλά μέ ἔμπονη ἀγάπη πρός τήν Ἁγία μας Ἐκκλησία καί τήν ἀλήθεια τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας. [σ.σ.: Αὐτὸ ΜΟΝΟ δὲν κάνατε τόσες δεκαετίες, π. Ἀθανάσιε; Πάλι αὐτὸ ΜΟΝΟ θὰ κάνετε; Θέλετε, δηλαδή, νὰ ἐμπεδώσουμε τὸν ὁρισμὸ τοῦ χαρτοπόλεμου;].  

Μᾶς παρακινεῖ σέ αὐτό, τό φωτεινό παράδειγμα τῶν Ἁγίων μας, παλαιῶν καί συγχρόνων, καθώς καί ἡ προτροπή τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου: «Εἶ­ναι ἐν­το­λή τοῦ Κυ­ρί­ου νά μή σι­ω­πᾶ­με, ὅ­ταν κιν­δυ­νεύ­ει ἡ Πί­στη.­.. Ὅ­ταν

Οικουμενιστές -και κυρίως οι ΑΝΤΙ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ- αφαίρεσαν ΟΧΙ μια κεραία, αλλά ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΚΑΝΟΝΑ Ι. ΣΥΝΟΔΟΥ!

ΚΑΝΩΝ 15^ος ΑΒ΄  ΣΥΝΟΔΟΥ

Του Γεωργίου Φλώρου

ΔΙ’ ΑΙΡΕΣΙΝ ΤΙΝΑ

ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΖΟΝΤΕΣ

ΠΡΕΠΟΥΣΗΣ ΤΙΜΗΣ ΤΟΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙΣ ΑΞΙΩΘΗΣΟΝΤΑΙ!

Μάθετε τον 15^ο κανόνα

που καίει τους αντι-ΧΡΙΣΤΟΥΣ!!!

«Στην 1^η και 2^αν εντολήν κρέμεται όλος ο ΝΟΜΟΣ».

Ως πηγή αναβλύζουσα  Άγιον Πνεύμα και αιώνιον  ζωήν αντλήθηκαν τα πάντα εκ του ΛΟΓΟΥ.

Ο ΛΟΓΟΣ του ΘΕΟΥ.

«Στον 15^ο κανόνα κρέμεται η προστασία της ΕΚΚΛΗΣΙΑ μας από τους ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ».

Μας έλεγαν ότι ο ΝΟΜΟΣ λέγει: «Ούτε μία κεραία, ούτε ένα ιώτα δεν αλλάζουμε».

Τώρα οι ίδιοι απομακρύνθηκαν τόσο πολύ από τον Θεό που αφαίρεσαν ΟΧΙ μια κεραία, αλλά ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΚΑΝΟΝΑ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ.

Δεν θέλουν να υπάρχει ο ΚΑΝΟΝΑΣ αυτός που διακρίνει τους ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ και επαινεί τους διακόπτοντες σχέσιν με αυτούς,

Η επιβράβευση της αίρεσης είναι ευτελισμός της Ορθόδοξης Θεολογίας και δείγμα μηδενικής ομολογιακής συνειδήσεως, κ. Κουρουμπελέ.

Ο Πάπας βράβευσε Έλληνα θεολόγο που «γεφυρώνει» την παπική σκέψη με την ορθόδοξη θεολογία!

Όπως είχε αποκαλύψει το ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ πριν από ενάμισι μήνα, Έλληνας καθηγητής θεολογίας -και μάλιστα δογματικής- στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης είναι ο ένας εκ των νικητών του φετινού βραβείου Ράιζινγκερ, του επίτιμου Πάπα Βενέδικτου δηλαδή.

Ο Πάπας Φραγκίσκος, λοιπόν, το πρωί του Σαββάτου στο πλαίσιο της απονομής στους νικητές του Βραβείου Ράτσινγκερ 2016, μονσινιόρ Inos Biffi και κ.Ιωάννη Κουρουμπελέ, δήλωσε πως το βραβείο Ράτσινγκερ δίνεται «ως ένδειξη της ευγνωμοσύνης της Εκκλησίας σε μελετητές και καθηγητές

Άγιο Σαρανταήμερο

Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε…

   «Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε. Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε. Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε. Ἄσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ, καὶ ἐν εὐφροσύνη, ἀνυμνήσατε λαοί, ὅτι δεδόξασται».

   Μὲ τὴν ἔναρξι τῆς Τεσσαρακοστῆς στὶς 15 Νοεμβρίου καὶ τὴν εὐφρόσυνη ψαλμωδία σὲ Α΄ ἦχο τοῦ «Χριστὸς γεννᾶται…» ἀπὸ τὴν 21η Νοεμβρίου ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς προετοιμάζει σταδιακά, ψυχολογικὰ καὶ πνευματικὰ ὥστε νὰ ἑορτάσωμε, τὸ κατὰ δύναμιν, ἐπαξίως, τὴν ἀναμενόμενη μεγάλη ἑορτή τῶν Χριστουγέννων.

   

Ζώντας ἤδη αὐτὴ τὴν προχριστουγεννιάτικη λειτουργικὴ περίοδο, μᾶς δίδεται ἡ ἀφορμή καὶ ἡ εὐκαιρία γιὰ ἕνα ἐπίκαιρο θεολογικὸ σχολιασμὸ τοῦ περιεχομένου τοῦ χαρακτηριστικοῦ αὐτοῦ προεξαγγελτικοῦ καὶ εἰσαγωγικοῦ -στὸ πνεῦμα τῶν Χριστουγέννων- ὕμνου τῆς προμετωπίδος τοῦ παρόντος ἄρθρου. Ἂς σημειωθῆ ὅτι αὐτὴ ἡ παιδαγωγικὴ ἀρχή τῆς προεξαγγελίας κάποιου γεγονότος δημιουργεῖ εὐχάριστα αἰσθήματα ὑπομονῆς, χαρᾶς κι ἐλπίδος καὶ δημιουργικὴ διάθεσι προετοιμασίας, προβληματισμοῦ καὶ περισυλλογῆς. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ἀρχή αὐτὴ ἐφαρμόζεται πάντοτε ἀπό τούς Ὑμνωδοὺς καὶ Ὑμνογράφους στοὺς ὕμνους, κυρίως, τῶν Δεσποτικῶν καὶ Θεομητορικῶν ἑορτῶν.

  Τὸ ἀνωτέρω ὑμνολογικό κείμενο ἀνήκει στὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν

Οι "Γαϊδουριές" του κ. Τελεβάντου, σύμφωνα με ...μαθητή του και πνευματικό του παιδί!!!

      Ἀκόμα και οἱ φίλοι του κατάλαβαν τὴν ἐμπάθεια πρὸς διάφορα πρόσωπα καὶ τὶς ἄδικες ἐπιθέσεις τοῦ κ. Τελεβάντου, γι' αὐτὸ καὶ τὸ καταγγέλλουν, ὑπενθυμίζοντάς του μάλιστα ὅτι δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶ ὅτι καταδικάστηκε σὲ φυλάκιση, γι' αὐτὸν ἀκριβῶς τὸ λόγο!

   Πρόκειται γιὰ τὸν κ. Π. Νούνη, ὁ ὁποῖος μᾶς ἔστειλε σχετικὴ δημοσίευση, ἀπόσπασμα τῆς ὁποίας δημοσιεύμε.

   Δὲν θὰ δημοσιεύαμε αὐτὴν τὴν ἐπίθεση κατὰ Τελεβάντου ἀπὸ τὸν κ. Νούνη,  ἐὰν ὁ κ. Τελεβάντος μὲ τοὺς Κύπριους συνεργάτες του, δὲν ἐργαζόταν ἔργο ἀλάθητου Πάπα, καὶ δὲν διέστρεφε -παπικῷ τῷ τρόπῳ-  ὁλόκληρη τὴν ἁγιοπατερικὴ Παράδοση γιὰ τὴν ἀπομάκρυνση τῶν πιστῶν ἀπὸ τοὺς Παναιρετικοὺς Οἰκουμενιστές.

   Καὶ φέρεται ὁ κ. Τελεβάντος ἔτσι, γιατὶ ἀδυνατεῖ νὰ ἀντιληφθεῖ ὅτι -ΚΑΤΑ ΚΑΝΟΝΑ- ἡ διακοπὴ μνημοσύνου πραγματοποιεῖται ἀπὸ μεμονωμένους πιστούς, εἴτε αὐτοὶ εἶναι λαϊκοί (ὅπως συνέβη στὴν περίπτωση τοῦ αἱρετικοῦ κηρύγματος τοῦ Νεστορίου ἐπ' ἐκκλησίᾳ), εἴτε αὐτοὶ εἶναι μοναχοί (ὅπως συνέβη μὲ τὸν μοναχὸ Μάξιμο), εἴτε αὐτοὶ ἦσαν ἱερωμένοι (ὅπως συνέβη στὴν περίπτωση τῶν Ἁγίων Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, Γρηγορίου Παλαμᾶ, Μάρκου Εὐγενικοῦ κ.λπ.), καὶ τοὺς ὁποίους ΜΙΜΗΘΗΚΑΝ καὶ ἀκολούθησαν στὴν συνέχεια καὶ πολλοὶ ἄλλοι.

   Ἡ σχεδιασμένη, ὀργανωμένη καὶ συντεταγμένη διακοπὴ μνημοσύνου μὲ μπροστάρηδες κάποιους στρατηγούς -κατὰ τὶς φαντασιώσεις τοῦ Τελεβάντου- εἶναι ἄγνωστη στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας. Ἂν ὑπάρχει θὰ ἔπρεπε νὰ μᾶς τὴν εἶχε παρουσιάσει. Ἀλλλὰ καὶ ἂν σὲ κάποια περίπτωση -ποὺ δὲν γνωρίζουμε καὶ περιμένουμε νὰ μᾶς τὴν γνωρίσει- συνέβη, αὐτὸ δὲν ἀναιρεῖ τὸν ΚΑΝΟΝΑ, ποὺ εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς τῶν πιστῶν κατὰ τὶς Ἐντολὲς τοῦ Κυρίου, τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης, τῶν Ἁγίων Πατέρων. Καὶ σκοπὸς αὐτῆς τῆς ἀπομάκρυνσης ἦταν (καὶ εἶναι) γιὰ νὰ ἀποφύγουν τὸν μολυσμὸ ἐκ τῆς συναναστροφῆς μὲ τοὺς αἱρετικούς (ποὺ στὴν συγκεκριμένη περίπτωση (τῆς μὴ καταδικασμένης αἱρέσεως) ἀποτελοῦν -ἂν καὶ ψευδεπίσκοποι καὶ ψευδοδιδάσκαλοι- τοὺς ...Ποιμένες(!) τῶν πιστῶν!!!

   Τὰ παραδείγματα καὶ τὰ κείμενα τὰ ἔχουμε ἑκατοντάδες φορὲς παρουσιάσει, ἐνῶ ὁ κ. Τελεβάντος καὶ οἱ ὁμοϊδεάτες του δὲν ἔχουν παρουσιάσει κανένα κείμενο Ἁγίου ποὺ νὰ διδάσκει τὸ ...ἀντίθετο!!! Τὸ μόνο ποὺ παραθέτει ὁ Τελεβάντος, εἶναι ἡ δική του ἰσχυρογνωμοσύνη, συνοδευόμενη ἀπὸ ὕβρεις, συκοφαντίες καὶ ἐμπαθεῖς καὶ κακόβουλες γνῶμες χαρακτηρισμοὺς καὶ ἐνέργειες, σὰν αὐτοὺς ποὺ καταδικάζει στὸ ἱστολόγιό του "Ἀπολογητικὰ" ὁ κ. Νούνης! 

Καὶ συνεχίζει ὁ κ. Νούνης:

   Ἡ προσωπική μου ἔρευνα θεωρῶ, ὅτι εἶναι ἐν δυνάμει ἀντικειμενική, διότι, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ἐγνώρισα προσωπικῶς τόν π. Βασίλειον Βολουδάκην (ἐνῷ ὁ Τελεβάντος, ἄν δέν ἀπατώμαι, τόν ἐγνώρισεν!). Δέν εἶμαι πνευματικόν παιδί τοῦ πατρός Βασίλειου. Ἐνῶ ἤμουν λ.χ. «πνευματικόν παιδί» καί μαθητής τοῦ Τελεβάντου. Οὔτε κἄν ἔτυχεν νά συναντήσω προσωπικά τά κατά σάρκαν ἤ καί πνευματικά παιδιά τοῦ π. Βασιλείου. Πολλῷ μᾶλλον ΔΕΝ συνδέομαι προσωπικά μέ κανέναν τους, ὥστε νά δέχομαι ἔμμεσα κάποιον φυσιολογικόν ἐπηρεασμόν. Ἀλλά ΟΥΤΕ κἄν εἶμαι ἐγεγγραμένος στήν Πολιτική Παράταξην «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» διότι διαχρονικά λόγῳ καταγωγῆς τοῦ κατά σάρκαν πατέρα μου, ἀπό την Πρώτη Σερρῶν, ἐψήφιζον δυστηχῶς, ὡς ἄλογον πρόβατον, σταθερά τήν μασσωνίζουσα «χριστιανική Δεξιά» τήν καί «Νέα Δημοκρατίαν» τήν ὁποῖαν καί ὁ Τελεβάντος τοποθετεῖ ὅλως παραδόξως στο βαθύ ἀπυρόβλητον τῆς Πολιτικῆς Θεολογίας του.

Μπράβο κύριε Πειραιώς, κ. Αιτωλίας, κ. Ναυπάκτου, κ. Γόρτυνος, κ. Κονίτσης: ΔΕΝ τολμήσατε να ομολογήσετε την αλήθεια!

Ντροπή σου Δέσποτα, εσύ

"Σώπα ... μην μιλάς"

Δυστυχώς κάποιοι πολύ έξυπνα, δημιούργησαν μια ολόκληρη γενιά κοιμισμένων "πιστών" με το σύνθημα "σώπα μην μιλάς", "κοίτα τον εαυτό σου και τα λάθη σου" κλπ, εν γνώσει τους ότι σε περίπτωση αίρεσης αυτά ΔΕΝ ισχύουν. Τότε ΟΦΕΙΛΕΙΣ να μιλήσεις.

Το αποτέλεσμα το βλέπουμε στις μέρες μας:

Οι φιλόδοξοι αρχιμανδρίτες που -χρησιμοποιώντας θεμιτά και αθέμιτα μέσα- πέτυχαν να καταλάβουν τους δεσποτικούς θρόνους,

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΑΝ επίσημα την Σύνοδο του Κολυμπαρίου, την ψευδοσύνοδο που αναγνώρισε επίσημα τους αιρετικούς ως εκκλησίες, τους μεικτούς γάμους (αναγνωρίζοντας το βάπτισμα των αιρετικών ως έγκυρο μυστήριο!), το ΠΣΕ κλπ.

Ένα σωρό ορθόδοξα σωματεία και αδελφότητες, 10.000 παπάδες της Ελλαδικής εκκλησίας,  δεν άρθρωσαν στην πλειοψηφία τους ούτε λέξη ακόμη.

4 μέρες μετά την επαίσχυντη επίσημη πλέον απόφαση της Ιεράς Συνόδου, δεν βρέθηκε ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ δεσπότης να βγει δημόσια και να την καταδικάσει ευθέως ως Ληστρική.

Μπράβο κύριε Πειραιώς, κύριε Αιτωλίας, κύριε Ναυπάκτου, κύριε Γόρτυνος, κύριε Κονίτσης.

6 μήνες τώρα έχετε βγάλει ένα σωρό κείμενα για ένα σωρό ασήμαντα πράγματα παριστάνοντας τάχα τους αγωνιστές,αλλά την κρίσιμη στιγμή ΔΕΝ τολμήσατε να ομολογήσετε την αλήθεια και να αγωνιστείτε σκληρά για αυτήν, για να μην αναγνωριστεί η ψευδοσύνοδος. Ντροπή σας.

Δεν έχουμε τίποτε άλλο παρά να σας αφιερώσουμε τους παρακάτω στίχους:

https://youtu.be/WwkDvxYZGLg

ΥΓ. Και για να μην σας κοροϊδεύουν μερικοί για το "λιοντάρι", τον μητροπολίτη Πειραιώς ...

Δείτε μερικές φωτογραφίες, ποιος ήταν επίσημος προσκεκλημένος του, μία ημέρα μετά την Σύνοδο της Ιεραρχίας:

"Ιερά αγρυπνία τελέστηκε την Παρασκευή 25 Νοεμβρίου, στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς.
Προεξήρχε και κήρυξε τον θείο λόγο, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος", πηγή

κι άλλη δημοσίευση:

«ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει… 2016»: Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος (video). Πηγή

Με την ευκαιρία της εορτής του Αγίου Μάρτυρος Καλλινίκου στην Ιερά Μονή Παναγίας Χρυσοπηγής εορτάσθη η ονομαστική εορτή του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς κ. Καλλινίκου.
(...)
Στη σημερινή Θεία Λειτουργία συλλειτούργησαν οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Σάμου & Ικαρίας κ. Ευσέβιος, Δημητριάδος κ. Iγνάτιος, Πειραιώς κ. Σεραφείμ και Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ.Ιερεμίας. Συμπροσευχόμενος ήταν ο εορτάζων Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης πρ. Πειραιώς κ. Καλλίνικος και οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Καλαβρύτων & Αιγιαλείας κ. Αμβρόσιος και Πατρών κ. Χρυσόστομος. Πηγή

Και δύο σχόλια που είδαμε εδώ:

"Εμείς περιμένουμε από τους "αντι-οικουμενιστές" Μητροπολίτες διακοπή εκκλησιαστικής κοινωνίας, 

και αυτούς που τους χάνεις, που τους βρίσκεις μαζί με τον μεταπατερικό οικουμενιστή Ιγνάτιο..."

Ο +Ι.Γ.Ζ. άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας :

"Το καλό στην όλη υπόθεση είναι ότι πέσαν οι μάσκες.
Η γνώμη μου γι' αυτούς τους fake (σ.σ.τους μη γνήσιους) αντιοικουμενιστές είναι η εξής:
Τους κέρδισε η Ιεροσύνη, αλλά τους έχασε το θέατρο."

Ομάδα Εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός"

«Τα νέα Προγράμματα Σπουδών στο μάθημα των Θρησκευτικών ως εργαλεία για την αποδόμηση της ορθοδόξου πίστεως».

 Ηρακλής Ρεράκης

Εισήγηση σε εκδήλωση για τα Θρησκευτικά

Λάρισα 12/11/2016

Ο Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ αναπτύσσει την Εισήγησή του,

στην εκδήλωση - ενημέρωση που συνδιοργάνωσαν η Ιερά Μητρόπολη Λαρίσης και Τυρνάβου, η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ), το Παράρτημα Λαρίσης της ΠΕΘ και το Εργαστήριο Παιδαγωγικής – Χριστιανικής Παιδαγωγικής του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, στην Χριστιανική Εστία «Απόστολος Παύλος» της Λάρισας, το Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2016, με θέμα:

«Τα νέα Προγράμματα Σπουδών στο μάθημα των Θρησκευτικών ως εργαλεία για την αποδόμηση της ορθοδόξου πίστεως». 

zoiforos

Το ισλάμ είναι η "ιδανική θρησκεία" για να επιβάλλει κάποιος (μέσω αυτής) "ολοκληρωτικό καθεστώς"...γι' αυτό "κάποιοι" (ΝΤΠ) ισλαμοποιούν (ταχύτατα) την Ευρώπη...

(Γι' αὐτὸ καὶ διὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ θέλουν νὰ ἐξουδετερώσουν τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τὴν μόνη ποὺ ἀποτελεῖ ἐμπόδιο στὴν ἰσοπέδωση λαῶν καὶ ἀνθρώπων!)

γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος


Που αποσκοπεί τελικά η (εμφανέστατη πια και διαρκώς εντεινόμενη) ΙΣΛΑΜΟΠΟΙΗΣΗ της Ευρώπης;

Εδώ και δεκαετίες οι "παρασκηνιακοί ηγέτες" της ΕΕ είχαν πάρει κάποιες αποφάσεις...

Άλλες πιο φανερές και άλλες..."αφανείς".

Βασικότερη όλων στάθηκε η ομογενοποίηση της Ευρώπης.

Να αναμειχθούν τα ευρωπαϊκά έθνη τόσο πολύ που στο τέλος να μετατραπούν σε μια άεθνη κοινωνία.

Προφανώς αυτό όμως δεν κατέστη εφικτό...

Επισημαίνουν την αλήθεια, αλλά παραμένουν κολλημένοι στο ψεύδος!

   Εὐχαριστοῦμε τὸν π. Πέτρο Χίρς ποὺ μᾶς ἀποκαλύπτει ἕνα ἀκόμη σημαντικότατο κείμενο, μιὰ ἱστορικὴ ἀπόφαση ἀπορρίψεως ὡς ἀπαραδέκτων, κάποιων Οἰκουμενιστικῶν θέσεων καὶ ἀποφάσεων ποὺ ἀποδεικνύει τὸ μέγεθος τῆς ἀλλοιώσεως τῆς Πίστεως ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές.

 Λυπούμαστε, ὅμως, βαθύτατα, γιατὶ κι αὐτός, τὸ χρησιμοποιεῖ «χαρτοπολεμικά», συνεχίζοντας μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους ἀντι-Οἰκουμενιστὲς τὸν ψευτο-πόλεμο κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!

    Ἀποδεικνύουν, δηλαδή, τὸ μέγεθος μιᾶς διαβολικῆς αἱρέσεως, ἀλλὰ παρὰ ταῦτα κοινωνοῦν μὲ αὐτοὺς τοὺς Ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι ψηφίζουν ἐπίσημα ΥΠΕΡ τοῦ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, προωθοῦν ἢ ἀνέχονται ὅλες αὐτὲς τὶς κακοδοξίες πού -τὸ ἀποφώλιον τέρας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μὲ τὴν δαιμονικὴ διάρθρωση- κηρύττει καὶ ἐφαρμόζει!  Τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ποὺ «ἀποτελεῖ ἕνα κοκτέιλ, συντεθειμένον ἀπὸ τὰς πλέον παραδόξους θρησκευτικὰς δοξασίας»· ποὺ δὲν ἀποτελεῖ παρὰ «μίαν νέαν ἔκδοσιν τοῦ παλαιοῦ μηδενισμοῦ»!

  Οἱ πιστοὶ πρέπει πλέον μόνοι τους νὰ προφυλαχθοῦν, ἀφοῦ, ἀκόμα καὶ οἱ Ποιμένες ποὺ τοὺς ἐπισημαίνουν θεωρητικὰ τὴν αἵρεση, παρὰ πᾶσαν Ἁγιογραφικὴ Ἐντολή, τὴν ἀνέχονται, δεχόμενοι καὶ ἐπιτρέποντες στοὺς πιστοὺς τὸν μολυσμὸ τῆς αἱρέσεως διὰ τῆς λειτουργικῆς κοινωνίας μὲ τοὺς ἐκφραστές της!

Η Συνοδική Απόφαση της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Γεωργίας, του 1998, για τις Συμφωνίες του Σαμπεζύ και του Μπάλαμαντ, για την Θεωρία των Κλάδων και πολύ περισσότερα.

Μία Απόφαση Ορόσημο, μείζον κεφάλαιο στον Αγώνα για την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

    Η Συνοδική Απόφαση της Αποστολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας της Γεωργίας, του 1998 έχει ξεχωριστή σημασία ανάμεσα στα Κείμενα-ορόσημα της σύγχρονης Ορθοδόξου εκκλησιαστικής ιστορίας, τα οποία σφραγίζουν τον αγώνα της Εκκλησίας να διατηρήσει ανόθευτη την «άπαξ παραδοθείσαν πίστιν» και την πίστη Της στην «Μίαν Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν».

Στο απόηχο μιας παλαιότερης απόφασης της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας της Διασποράς (Υπερορίου), του 1983, η οποία καταδίκαζε την αίρεση του Οικουμενισμού, με ειδικότερη μάλιστα αναφορά στη «Θεωρία των Κλάδων», η εν λόγω Απόφαση της Εκκλησίας της Γεωργίας είναι ευρύτερου φάσματος, καθώς θίγει έξι διαφορετικές εκφράσεις ανορθοδόξων διδαχών, που απορρέουν από την σύγχρονη Οικουμενική κίνηση και οικουμενική διαπλοκή Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών.

Πιο συγκεκριμένα, η Απόφαση αυτή απορρίπτει ονομαστικά τις συμφωνίες του Σαμπεζύ και Μπάλαμαντ, τη συμφωνία που υπεγράφη από το Πατριαρχείο της Αντιοχείας με τους Μη-Χαλκηδόνιους στη Συρία, το 1991, την υιοθέτηση του Γρηγοριανού Πασχαλίου από την Εκκλησία της Φινλανδίας υπό το Οικουμενικό Πατριαρχείο, επίσης απορρίπτει την θέση ότι τα Ιερά Μυστήρια υπάρχουν εκτός της Εκκλησίας, όπως και τις ποικίλες εκφάνσεις της «Θεωρίας των Κλάδων», και την συμπροσευχή και τέλεση μυστηρίων από κοινού με μη-Ορθοδόξους. Η ουσιώδης φύση της Αποφάσεως της Εκκλησίας της Γεωργίας, συγκεκριμένη αλλά και ευρέως φάσματος, αποκτά πολλαπλασίως μεγαλύτερη σημασία για την καθ’ όλου Εκκλησία, σήμερα, σε ο,τι αφορά τη διαμόρφωση μιας πανορθοδόξου ομοφωνίας (consensus) έναντι της αιρετικής φύσεως του συγκρητιστικού οικουμενισμού. Πόσο μάλλον εκπληκτικό είναι το γεγονός ότι, (εξ όσων γνωρίζουμε), το Κείμενο αυτό δεν είχε ποτέ έως τώρα μεταφραστεί στα Αγγλικά και Ελληνικά.

  Έχει σημασία να επισημάνουμε τα εξής, σε σχέση με την Συνοδική Απόφαση του 1998, ώστε να τη θέσουμε στις πραγματικές ιστορικές και εκκλησιαστικές διαστάσεις της:

 Το Συνοδικό Κείμενο βασίστηκε στην ανάλυση και μελέτη που πραγματοποίησε μία θεολογική επιτροπή, η οποία ορίστηκε από τον Καθολικό-Πατριάρχη της Εκκλησίας της Γεωργίας, Ηλία Β’. Η απόφαση, να συσταθεί η επιτροπή και να εξετάσει τα προαναφερθέντα έξι επίμαχα σημεία και κείμενα, ελήφθη ως άμεσο επακόλουθο μιας μεγάλης, λαϊκής ‘εξέγερσης’ των πιστών Ορθοδόξων της Γεωργίας, πιο συγκεκριμένα, της μοναστικής κοινότητας. Συνεπώς, ήταν η εγρηγορούσα δογματική συνείδηση και ευαισθησία, όχι μόνον ή έστω πρωτίστως της ιεραρχίας της Εκκλησίας, αλλά του πληρώματος, όλων των πιστών, που επέφερε αυτήν την Απόφαση-ορόσημο δημιουργώντας μείζονος σημασίας προηγούμενο προς όφελος της Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας. Το σημείο αυτό δεν μπορεί να αγνοηθεί και είναι ανάγκη να ληφθεί σοβαρά υπόψη από τους απανταχού πιστούς σε κάθε Τοπική Εκκλησία, διότι κάθε πιστός είναι συνυπεύθυνος για την διαφύλαξη της Παρακαταθήκης της Πίστεως ακεραίας και αλωβήτου και την απαρασάλευτη πορεία της Εκκλησίας.

   Τέλος, είναι απαραίτητο να τονισθεί ότι, σε τελική ανάλυση, η διαδικασία αυτοκαθάρσεως της Εκκλησίας από αιρετικές αντιλήψεις και διδαχές, όπως είναι οι διαδιδόμενες στο πλαίσιο του συγκρητιστικού οικουμενισμού, είναι πρωτίστως Τοπικό φαινόμενο και διεργασία. Κατά τα ειωθότα στη σύγχρονη Ορθοδοξία, μία εκάστοτε Τοπική Εκκλησία –κλήρος και λαός– καλείται, πρώτα αυτή, να εξετάσει και να απορρίψει τις τυχόν κακόδοξες διδασκαλίες, που κηρύττονται και προωθούνται στους κύκλους του συγκρητιστικού οικουμενισμού, προτού η Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία του Χριστού καταλήξει να εκδώσει οριστική δογματική διατύπωση, στο πλαίσιο μιας οικουμενικής, πανορθοδόξου Συνόδου. Γι’ αυτό η Απόφαση αυτή της Εκκλησίας της Γεωργίας αποτελεί ένα ορόσημο, πολλά υποσχόμενο για την Εκκλησία. Η διαδικασία αυτή, αντιμετώπισης των οικουμενιστικών προκλήσεων και επανεπιβεβαίωσης της Ορθοδόξου Πίστεως στη Μία, Αδιαίρετη και Καθολική Εκκλησία, έναντι της ΄καινοτόμου’ συγκρητιστικής οικουμενιστικής εκκλησιολογίας, επανεκκινήθηκε ουσιαστικά με την εν λόγω ρύθμιση της Εκκλησίας της Γεωργίας, του 1998 (παρότι άγνωστη εν πολλοίς στους περισσότερους Ορθοδόξους). Συνεχίζεται δε έως τις ημέρες μας, με επίκεντρο τη διοργάνωση της Κρήτης, όσον αφορά τόσο τις προσυνοδικές όσο και τις μετασυνοδικές διαδικασίες, οι οποίες εξετάστηκαν από τις Ορθόδοξες Συνόδους της Γεωργίας και της Βουλγαρίας, με την τελευταία να απορρίπτει τη «Σύνοδο» της Κρήτης, συγκεκριμένα εξαιτίας της οικουμενιστικής εκκλησιολογικής τοποθέτησης αυτής. Με δεδομένη την ιστορική απόφαση της Εκκλησίας της Γεωργίας, του 1998 –ίσως την πλέον σαφή και ευρυφασματική συνοδική απόφαση που έχει εκδοθεί ποτέ κατά του συγκρητιστικού οικουμενισμού, μπορούμε [εύλογα] να αναμένουμε ότι, σύντομα, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Γεωργίας θα ακολουθήσει κατά πόδας και θα απορρίψει εκκλησιολογικώς τη λεγόμενη «Σύνοδο» της Κρήτης.

   Είθε αυτή η απόφαση της Εκκλησίας της Γεωργίας να λάβει την πρέπουσα σημασία από την Ιεραρχία και τους πιστούς όλων των Τοπικών Εκκλησιών, εμπνέοντάς τους να ακολουθήσουν το παράδειγμά της και να δηλώσουν με σαφή τρόπο την πίστη τους στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, εναντίον της νέας εκκλησιολογίας του συγκρητιστικού οικουμενισμού, η οποία δυστυχώς κρίθηκε αθώα και αναβίωσε από τη λεγόμενη ‘Σύνοδο’ της Κρήτης.

Πρωτοπρεσβύτερος Peter Heers

συγγραφεύς του έργου «Η Εκκλησιολογική Αναθεώρηση της Β’ Βατικανής Συνόδου: Μία Ορθόδοξη Διαρεύνηση του Βαπτισμάτος και της Εκκλησίας κατά το Διάταγμα περί Οικουμενισμού

Η  Α Π Ο Φ Α Σ Η:

8 Οκτωβρίου, 1998


Πρακτικά της Συνεδριάσεως

 της Ιεράς Συνόδου

  Η συνεδρίαση της ιεράς Συνόδου της Γεωργιανής Ορθοδόξου Εκκλησίας έλαβε χώρα στην αίθουσα συνεδρίων του πατριαρχείου της Γεωργίας στις 8 Οκτωβρίου, 1998. Στις εργασίες της συμμετείχαν 24 ιεράρχες (πλήρης απαρτία) της Γεωργιανής Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Η Αυτού Μακαριότης και Αγιότης ο Καθολικός-Πατριάρχης πάσης Γεωργίας, Ηλίας ο Β’, ήταν ο προεδρεύων της συνεδριάσεως. Ο επίσκοπος της επαρχίας Πότι–Grigol (Berbichashvili), ορίστηκε γραμματέας της συνεδριάσεως.

Η Ιερά Σύνοδος δέχθηκε την ενημέρωση της Θεολογικής Επιτροπής, η οποία συστάθηκε με τις ευλογίες του Καθολικού-Πατριάρχη πάσης Ρωσίας Ηλία Β’, τον Ιούλιο του 1997. Η εν λόγω επιτροπή εξέτασε τα ζητήματα εκείνα, τα οποία είχαν γίνει αιτία σκανδαλισμού ορισμένων μελών της Εκκλησίας.

Η Θεολογική Επιτροπή εξέτασε τα ακόλουθα Κείμενα και ζητήματα: τα Κείμενα του Σαμπεζύ και του Μπάλαμαντ, το προσχέδιο συμφωνίας μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Αντιοχείας και των Μη-Χαλκηδονίων εκκλησιών (της Ανατολής), το οποίο έγινε αντικείμενο επεξεργασίας το 1991, τον εορτασμό του Πάσχα από τη Φινλανδική Ορθόδοξη Εκκλησία, σύμφωνα με το Γρηγοριανό Πασχάλιον, τη διδασκαλία για την ύπαρξη σωτηριώδους χάριτος, πέραν των κανονικών ορίων της Εκκλησίας, καθώς και τη λεγόμενη «Θεωρία των Κλάδων». Η θεολογική Επιτροπή ήλθε σε επικοινωνία με τα πατριαρχεία Κωνσταντινουπόλεως, Αντιοχείας και Ρωσίας και ζήτησε να ενημερωθεί επί των θέσεων των διαφορετικών εκκλησιών, σε ο,τι αφορά τα προαναφερθέντα ζητήματα.

   Πρέπει να τονιστεί ότι, ένας αριθμός αυτοκέφαλων Εκκλησιών, στις οποίες συγκαταλέγεται και η Γεωργιανή Εκκλησία, ουδέποτε έλαβε σαφή απόφαση, στο πλαίσιο γενικών συνελεύσεων, επί των προαναφερθέντων ζητημάτων. Επιπλέον, ορισμένες Εκκλησίες έχουν πράγματι αποφανθεί αρνητικά σχετικά με αυτά, με ειδική απόφαση της ιεράς Συνόδου [μίας εκάστης].

   Επειδή τα ζητήματα αυτά αποτελούν πεδίο αμφιβολιών εκ μέρους των πιστών μας, ως εκ τούτου, η Θεολογική Επιτροπή του Πατριαρχείου της Γεωργίας προέβη στη μελέτη τους και εξέδωσε τα συμπεράσματά της σε τρία τεύχη Ενημερωτικών Δελτίων.

   Η Ιερά Σύνοδος της Γεωργιανής Ορθοδόξου Εκκλησίας έλαβε γνώση και συμφώνησε με τα συμπεράσματα της Θεολογικής Επιτροπής του Πατριαρχείου της Γεωργίας. Η τοποθέτηση, που περιγράφεται παρακάτω, εκφράζει τη θρησκευτική κοσμοθεωρία της Γεωργιανής Ορθοδόξου Εκκλησίας η οποία ίσχυε πάντοτε.

   Η θέση αυτή δηλώνεται και επαναδιατυπώνεται σαφώς ως ακολούθως:

  Η Ιερά Σύνοδος της Γεωργιανής Ορθοδόξου Εκκλησίας αποφαίνεται για τα εξής:

1. Τα Κείμενα της Επιτροπής Μικτού Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και Μη-Χαλκηδονίων εκκλησιών (της Ανατολής) –οι λεγόμενες Συμφωνίες του Σαμπεζύ, που έλαβαν χώρα μεταξύ 1990-1993 στο Σαμπεζύ (της Ελβετίας)– είναι απαράδεκτα.

2. Το σχέδιο για την προκαταρκτική συμφωνία μεταξύ Ορθοδόξου Εκκλησίας της Αντιοχείας και Μη-Χαλκηδονίων εκκλησιών (της Ανατολής), το οποίο εκπονήθηκε το 1991, είναι απαράδεκτο.

3. Το Κείμενο: “Ουνιτισμός: μέθοδος ενώσεως του παρελθόντος και η παρούσα αναζήτηση της πλήρους κοινωνίας (η λεγόμενη ‘Συμφωνία του Μπάλαμπαντ’), το οποίο έγινε δεκτό από την Μικτή Επιτροπή Καθολικής και Ορθοδόξου Εκκλησίας στο Μπάλαμαντ (Λίβανος), στις 23 Ιουνίου, 1993, είναι απαράδεκτο.

4. Ο εορτασμός του Πάσχα από την Αυτόνομη Εκκλησία της Φινλανδίας, σύμφωνα με το Γρηγοριανό Πασχάλιον, δεν συνάδει με την απόφαση της Α’ Οικουμενικής Συνόδου, στη Νίκαια, σχετικά με την ημερομηνία [τον χρόνο] εορτασμού του Πάσχα. Ωστόσο πρέπει να τονιστεί ότι, με βάση τη γενική Ορθόδοξη θέση επί του θέματος, το γεγονός αυτό θεωρήθηκε ως παραβίαση Κανόνων και όχι ως αίρεση. Επομένως, απ’ αυτήν την άποψη είναι σημαντικό ότι το πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως (στη δικαιοδοσία του οποίου συμπεριλαμβάνεται και η Αυτόνομη Φινλανδική Εκκλησία), είναι αρνητικά προδιατεθειμένο σχετικά με την παραπάνω Κανονική παραβίαση και θεωρεί ότι το Πάσχα πρέπει να εορτάζεται σύμφωνα με την απόφαση της Α’ Οικουμενικής Συνόδου της Νικαίας (βλ. επιστολή 1214/1997 του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως).

5. Η αιρετική εκκλησιολογική διδασκαλία, που αναπτύχθηκε στα βάθη της μη-Ορθόδοξης, μοντερνιστικής, θεολογίας, αναφορικά με την ύπαρξη σωτηριώδους [μυστηριολογικής] χάριτος, πέραν των Κανονικών ορίων της Εκκλησίας, όπως και η ακραία εκδήλωσή της –η λεγόμενη ‘Θεωρία των Κλάδων’, σύμφωνα με την οποία οι ποικίλοι χριστιανικοί κλάδοι που υπάρχουν σήμερα, θεωρούνται διαφορετικοί και ισότιμοι κλάδοι της Αληθινής Εκκλησίας του Χριστού– είναι απαράδεκτη.

6. Τέλος, τόσο η συμπροσευχή, όσο και η μετοχή στα Μυστήρια, από κοινού με μη-Ορθοδόξους, είναι απαράδεκτες, όπως αυτό επαναβεβαιώθηκε στο τελικό Κείμενο, το οποίο απεδέχθη η Διορθόδοξη Σύναξη όλων των Κανονικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, (Θεσσαλονίκη, 29 Απριλίου – 2 Μαΐου, 1998). Σύμφωνα με το άρθρο 13, παράγραφος β’ του Κειμένου αυτού: «Οι Ορθόδοξες αντιπροσωπείες δεν θα συμμετέχουν στις οικουμενικές Ακολουθίες, την κοινή προσευχή και λατρεία του Θεού, ούτε σε άλλες θρησκευτικές τελετές της Συνάξεως».

Σημ. Εκτενής ανάλυση των προαναφερθέντων ζητημάτων παρέχεται επίσης στα ενημερωτικά δελτία (υπ. αριθμ. 1,2,3) της Θεολογικής Επιτροπής του Πατριαρχείου της Γεωργίας.

[μετάφραση: Χαρά-Ανδριάνα Λιαναντωνάκη, για το Orthodoxethos.com]

orthodoxethos.com