Κυριακὴ ΙΒ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 17,12-19)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ΚΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΝΝΕΑ!

«Οἱ δὲ ἐννέα ποῦ;» (Λουκ. 17,17)

Θὰ μιλήσω ἁπλᾶ, ἀγαπητοί μου. Δὲν ξέρω ἂν θὰ μ᾽ ἀκούσετε. Παλαιότερα, ἕνα λόγο ἔλεγε ὁ κήρυκας καὶ ἑκατὸ ἔκαναν οἱ Χριστι­ανοί, τώρα χίλια κηρύγματα ἀκοῦνε κι οὔτε ἕ­να δὲν κάνουν. Γιατί ὁ λόγος δὲν καρποφορεῖ; Ἡ ἀπάν­τησι βρίσκεται στὴν παραβολὴ τοῦ σπορέως… Δὲν γνωρίζω λοιπὸν ἂν θὰ μ᾽ ἀ­κούσετε. Ἀλλὰ κι ἂν κανένας δὲν ἀκούσῃ, «ἐγὼ εἶπα καὶ ἐλάλησα, ἁμαρτίαν οὐκ ἔχω».
Θὰ σᾶς ἐκφράσω ἕνα παράπονο. Ὄχι δικό μου – ποιός εἶμ᾽ ἐγὼ νὰ παραπονεθῶ γιὰ σᾶς; Εἶνε παράπονο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Δὲν εἶδα τὸν Κύριο σὲ ὅραμα· ὁράματα βλέπουν οἱ ἅγιοι, κ᾽ ἐγὼ ἅγιος δὲν εἶμαι. Δὲν εἶ­δα τὸν Κύριο, ὥστε νὰ πῶ ὅτι μοῦ παρήγγειλε κάτι. Ἄκουσα ὅμως τὴ φωνή του.
–Μπᾶ; ἀκούγεται ἡ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ; ὁ Χριστὸς εἶνε τώρα στὰ οὐράνια, πῶς ἀκούγε­ται ἐδῶ κάτω ἡ φωνή του;… Κι ὅμως ἀκούγεται. Πρῶτα – πρῶτα μὲ τὴ συνείδη­σι, μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ καθενός. Ἔπειτα στὴ φύσι, ἀπὸ ὁ­­λόκληρη τὴν κτίσι· κ᾽ ἕ­να φύλλο τοῦ δέν­τρου, ποὺ σείει ὁ ἄνε­μος, κάτι σοῦ λέει. Πρὸ παν­τὸς ὅ­μως ἡ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ, καθαρὴ καὶ διαυ­γής, ἀκούγεται μέσα στὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο. Μέσα λοιπὸν στὸ σημερινὸ εὐ­αγγέλιο ἀκούγεται τὸ παράπο­νο τοῦ Χριστοῦ. –Ναί, θὰ πῆ­τε· θά ᾽νε λοιπὸν παράπονο γιὰ τοὺς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς του, ὄχι γιὰ μᾶς σήμερα… Κι ἂν σᾶς ἀποδείξω, ὅτι ἐμεῖς σήμερα εἴμαστε χειρότεροι ἀπὸ ἐκείνους τότε, τί θὰ πῆτε;
Ποιό εἶνε τέλος πάντων αὐτὸ τὸ παράπονο τοῦ Χριστοῦ, ποὺ διαβαίνει τοὺς αἰῶνες καὶ φθάνει μέχρι ἐμᾶς; πότε ὁ Χριστὸς παραπονέθηκε; Ὁ Κύριός μας σπανίως ἐξέφρασε παράπονο. Μία ἀπὸ τὶς λίγες φορὲς εἶνε κι αὐτὴ ποὺ διηγεῖται σήμερα τὸ εὐαγγέλιο. Τί λέει;

* * *

Ὁ Χριστός, ὁδοιπορώντας μαζὶ μὲ τοὺς μαθητάς του, ἔφτασε ἔξω ἀπὸ μία πόλι. Ἐκεῖ, ψη­λὰ ἀπὸ κάποια ῥάχη, ἄκουσε μιὰ φωνή, δυνα­τὴ σὰν σάλπιγγα, ποὺ προερχόταν ἀπὸ πολλὰ στόματα. Ἡ φωνὴ ἔλεγε· «Ἐλέησέ μας» (Λουκ. 17,13).
Ποιοί φώναζαν καὶ τί ζητοῦσαν; Νὰ ἤθελαν ἆραγε λεφτά; Ὄχι· τσουβάλια χρυσᾶ νομίσμα­τα νὰ

π. Θ. Ζήσης: «Μόνο να μη μιανθούμε από την κοινωνία με τον ...Οικουμενισμό, με τους φιλοπαπικούς και οικουμενιστάς Ὀρθοδόξους»!

Ο Μέγας Αντώνιος και ο σύγχρονος οικουμενισμός

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης, Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Διαβάζουμε καὶ ξαναδιαβάζουμε αὐτὸ τὸ παλαιότερο ἄρθρο τοῦ π. Θεοδώρου (ὅπως καὶ δεκάδες ἄλλες παρόμοιες θέσεις καὶ ἀναφορές του) καὶ ἀποροῦμε. Μᾶς παρουσιάζει στὸ τρίτο μέρος τοῦ ἄρθρου τὴν «στάση τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου ἔναντι τῶν αἱρετικῶν, ὡς πρότυπο μίμησης γιὰ ὅλους σήμερα» καὶ παραθέτει τὴν θέση του «σεῖς νὰ μὴν μιανθῆτε ἀπὸ τὴν αἵρεση τῶν Ἀρειανῶν».

Μᾶς λέγει ὅτι «ὁ Παπισμὸς καὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς θριαμβεύουν. Βλέπουμε νὰ μολύνονται οἱ ναοὶ καὶ τὰ θυσιαστήρια ἀπὸ συμπροσευχὲς καὶ συλλείτουργα». Καὶ προτρέπει: «Μόνο νὰ μὴ μιανθοῦμε ἀπὸ τὴν κοινωνία μας μὲ τὸν Παπισμὸ καὶ Οἰκουμενισμό, μὲ τοὺς φιλοπαπικοὺς καὶ οἰκουμενιστὰς Ὀρθοδόξους».

Καὶ τελικά, κοινωνεῖ ὁ ἴδιος καὶ οἱ ἄλλοι ἀντι-Οἰκουμενιστὲς «μὲ τοὺς φιλοπαπικοὺς καὶ οἰκουμενιστὰς Ὀρθοδόξους»!

Ἀλλὰ ὁ καθένας κάνει τὶς ἐπιλογές του. Κι ἂν ὁ ἴδιος δὲν ἀκολουθεῖ τὶς πατερικὲς θέσεις ποὺ διδάσκει, ἐφ’ ὅσον αὐτὲς εἶναι οἱ διδασκαλίες τῶν Πατέρων ποὺ ὡς Πατρολόγος Καθηγητὴς γνωρίζει, ἂς ἀκολουθήσουμε ἐμεῖς τὸν ἅγιο ποὺ αὔριο ἑορτάζουμε, τὸν Μ. Ἀντώνιο, στὸ θέμα τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς Οἰκουμενιστές.

Ο Μέγας Αντώνιος και ο σύγχρονος οικουμενισμός

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

1. Δὲν εἶναι ἀναχρονιστικὴ ἡ συνάφεια. Παρόμοιο διαθρησκειακὸ καὶ διαχριστιανικὸ περιβάλλον.

Στὸ ἄρθρο μας μὲ τίτλο «Μακρὰν τῆς ὁδοῦ τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡ συνάντηση Βαρθολομαίου καὶ πάπα» εἴχαμε ἐξαγγείλει ὅτι θά συνεχίζαμε τὴν ἔκθεση τῶν ἐκτιμήσεών μας μὲ βάση τὴ διαχρονικὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως αὐτὴ ἐκφράζεται μέσα στοὺς βίους τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ διδασκάλων. Ἐπειδή μάλιστα ὁ Ἁγιος Σπυρίδων, ὁ θαυματουργὸς πολιοῦχος τῆς Κέρκυρας, ἔδιωξε τὸν πάπα μέσα ἀπὸ τὸν ναό του μὲ ἕνα ἐντυπωσιακὸ θαῦμα ποὺ ἔκανε, ἐνῶ οἱ σημερινοὶ προκαθήμενοι, τὸν εἰσάγουν στοὺς ὀρθόδοξους ναούς, τὸν ἀσπάζονται, τὸν θυμιάζουν καὶ τὸν πολυχρονίζουν, σχεδιάσαμε νὰ παρουσιάσουμε αὐτὸ τὸ θαῦμα, ὅπως τὸ διασώζει καὶ τὸ σχολιάζει ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Πάριος, μεγάλος λόγιος καὶ διδάσκαλος τοῦ Γένους καὶ μέλος τῆς τριάδος τῶν Ἁγίων Κολλυβάδων τοῦ 18ου αἰῶνος. Ὁ σχεδιασμὸς αὐτὸς καὶ ἡ προτεραιότητα παραμένει, μὲ μία μικρὴ χρονικὴ παρέκκλιση, λόγω τῆς ἑορτολογικῆς συγκυρίας. Ἡ μνήμη τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου, σὲ ναὸ τοῦ ὁποίου στὴ Θεσσαλονίκη ὑπηρετοῦμε μὲ τὴ