Και στα δικά μας! Ψηφίστηκε ο Νόμος οι ιερείς να κηδεύουν την τέφρα! Υπομονή· θα τα δούμε όλα στη "νέα εκκλησία" των Οικουμενιστών!!

Παπική κηδεία

σε μια καφετιέρα- τεφροδόχο

Ο Ιταλός «Βασιλιάς του Καφέ»

κηδεύτηκε σε μια καφετιέρα

Renato Bialetti! Ο «Βασιλιάς του Καφέ», ο άνθρωπος που έκανε την οκταγωνική καφετιέρα του εσπρέσο παγκόσμιο σύμβολο και αντικείμενο εμβληματικό για τους λάτρεις της μόκας σε όλο τον κόσμο, κηδεύτηκε την προηγούμενη Δευτέρα σε ένα τέτοιο σκεύος...

Οι στάχτες του 93χρονου Renato Bialetti τοποθετήθηκαν στο δοχείο μιας μεγάλων διαστάσεων καφετιέρας Moka μετά τον θάνατό του, όπως περιγράφει το CNN.

Στη νεκρώσιμη ακολουθία που τελέστηκε στη γενέτειρά του, Καζάλε Κόρτε Σέρο, στο Πεδεμόντιο, χοροστάτησε ο τοπικός ιερέας και στη συνέχεια το δοχείο της καφετιέρας με τις στάχτες του Renato μεταφέρθηκε στον οικογενειακό τάφο.

Όταν ο πατέρας τους πέθανε, τα παιδιά του Alessandra, Antonello και Alfonso τοποθέτησαν τις στάχτες του σε μια εσπρεσιέρα και τη μετέφεραν στη γενέτειρά του, την πόλη Casale Corte Cerro. Εκεί, στην εκκλησία των παιδικών του χρόνων, η καφετιέρα- τεφροδόχος δέχθηκε την ευλογία του ιερέα.

________________________________________________________

Υποχρεωμένοι δια νόμου είναι πλέον όλοι οι κληρικοί της χώρας να τελούν θρησκευτική κηδεία σε όσους επιθυμούν να αποτεφρωθούν άσχετα εαν κάτι τέτοιο απαγορεύεται από την Εκκλησία της Ελλάδος.Στο Φύλλο Εφημερίδας της Κυβερνήσεως Νο 21 της 21ης Φεβρουαρίου 2016, δημοσιεύθηκε ο νόμος 4368/2016 που ψήφισε το Σάββατο η Βουλή, στο 15ο άρθρο του οποίου αναφέρονται τα εξής: (ἐδῶ)

____________________________________________________________

Και τελικά ...κατατρώγει τα πάντα η Πανθρησκεία!

  Πετυχημένο σκίτσο του Ιστολογίου

Κατάνυξις για τη συνάντηση

Πάπα  και Πατριάρχου Ρωσίας

 (Σχόλιο Κατάνυξις): Στο Ιστολόγιό μας δώσαμε ετικέτα Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΟΥΒΑ 2016 στη συνάντηση Πάπα-Πατριάρχη Ρωσίας, για να ομαδοποιήσουμε τις εξελίξεις που θα δρομολογηθούν από τη συνάντηση αυτή και μετά.

Όχι από κάποια εμπάθεια, για την οποία μας κατηγορούν οι εμψυχωτές της οικουμενικής κίνησης, αλλά για να αποδείξουμε το αντίθετο, πως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η εξέλιξη αυτή δεν άφησε φυσικά αδιάφορο τον σκιτσογράφο της Κατάνυξης που μας προσφέρει ένα ακόμη εξαιρετικό σκίτσο. 
http://katanixis.blogspot.gr/

Μέχρι τέλους ο Καλαβρύτων θα μας υπενθυμίζει τα Οικουμενιστικά "κατορθώματά" του!

       Τρισάγιο

ἀλλὰ  καὶ  ἔπαινοι  στον Οικουμενιστὴ Μητροπολίτη Σηλυβρίας Αιμιλιανό

Δὲν ἀρκέστηκε ὁ Καλαβρύτων στὸ "Τρισάγιο" γιὰ τὴν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς τοῦ Σηλυβρίας Αἰμιλιανοῦ Τιμιάδη, ἀλλ' ἔπλεξε καὶ τὸ ἐγκώμιο ἑνὸς Οἰκουμενιστὴ Μητροπολίτη ποὺ εἶχε φέρει στὸ Αἴγιο γιὰ νὰ μᾶς εὐλογήσει καὶ ποιμάνει!

   Παραθέτουμε τὸ ρεπορτὰζ καὶ τὸ ἄρθρο τοῦ ἀείμνηστου καθηγητὴ Ἰωάννη Κορναράκη γιὰ τὸν Αἰμιλιανό.

Πηγή

     Τρισάγιο στον μακαριστό Σηλυβρίας Αιμιλιανό Τιμιάδη

Την Δευτέρα 22.02.2016 συμπληρώθηκαν οκτώ χρόνια από την εις Κύριον εκδημία του μακαριστού Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σηλυβρίας κυρού Αιμιλιανού Τιμιάδη.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβρόσιος μετέβη μαζί με συνεργάτες του κληρικούς και λαϊκούς στο Κοιμητήριο της πόλεως του Αιγίου, όπου και ετέλεσε επιμνημόσυνη δέηση διά την ανάπαυση της ψυχής του.
Ο μακαριστός Μητροπολίτης Σηλυβρίας κυρός Αιμιλιανός κατά την παραμονή του στην περιοχή μας διακρίθηκε δια τον ιεραποστολικό ζήλο του.
Παρά το προχωρημένο της ηλικίας του μετέβαινε από χωριό σε χωριό ακούραστος πάντα, με νεανική φλόγα και δύναμη για να ιερουργήσει, να εξομολογήσει, να κηρύξει το Λόγο του Θεού, να παρηγορήσει και να συμβουλεύσει.
Ενδιαφερόταν για όλα τα θέματα της καθημερινής ζωής. Για την ανάπτυξη του τόπου, για το περιβάλλον, για το μοναχισμό, για τα κοινωνικά προβλήματα.
Ιδιαίτερα ανησυχούσε για το μέλλον της νεότητας και τα προβλήματά της.
Στο πρόσωπό του συναντήθηκαν η ευγένεια της ψυχής, η ακεραιότητα του χαρακτήρα και η ανεξαρτησία της γνώμης.
Όσοι ερχόμασταν σε επικοινωνία μαζί του μέναμε κατάπληκτοι από την πληρότητα της γνώσεώς του, το άσβεστο πατρικό ενδιαφέρον του για τον καθένα προσωπικά, για την ακριβή και εύστοχη κρίση του, τη λευκότητα της ψυχής του και την απροσμέτρητη καλωσύνη του.
Παράλληλα ο Σεβασμιώτατος τέλεσε τρισάγιο στον προκάτοχό του αοίδιμο Μητροπολίτη κυρό Γεώργιο και στους μακαριστούς γονείς του Νικολίτσα και Γεώργιο.
Όπως τόνισε ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε τόσο εκείνους που μας έφεραν στη ζωή, όσο και εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους και αναλώθηκαν διά την διακονία της Εκκλησίας._


_____________________________________________________________________________

Το  μεγαλείον  του  παραλόγου

«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ»  ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ!

Του ομότιμου καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Ιωάννου Κορναράκη

ΤΟ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΘΕΝ προσφάτως «Εγκόλπιον Εορτολόγιον» (ημερολόγιον) του Έτους 2005 της Ιεράς Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας αφιερώνεται στον Σεβ. Μητροπολίτη Σηλυβρίας (του Οικουμενικού Πατριαρχείου), κ. Αιμιλιανό (Τιμιάδη). Του μηνολογίου, του εν λόγω ημερολογίου, προτάσσεται τιμητική «ΑΦΙΕΡΩΣΙΣ» του Σεβ. Μητροπολίτου κ. Αμβροσίου και Προλογικό σύντομο τιμητικό επίσης κείμενο του ίδιου με τίτλο· Το Εορτολόγιόν μας, ενώ ακολουθεί εκτενέστερο κείμενο, με τίτλο· «Σταθμοί και διαλογισμοί μέσα εις τον χρόνον», στο οποίο ο κ. Αιμιλιανός εκθέτει το ιστορικό οδοιπορικό της προσωπικής του ζωής, την αυτοβιογραφία του. Και το τελευταίο αυτό κείμενο κατακλείεται επίσης με έτερο σύντομο τιμητικό για τον κ. Αιμιλιανό κείμενο του κ. Αμβροσίου!

Ο αναγνώστης των τιμητικών, υπέρ του κ. Αιμιλιανού κειμένων, του κ. Αμβροσίου, εντυπωσιάζεται, για την επιπολαιότητα με την οποίαν οι τιμές αυτές αποδίδονται, απορεί και προβληματίζεται, κυρίως για το ύφος των τιμητικών χαρακτηρισμών και τίτλων. Ο τιμώμενος από τον κ. Αμβρόσιο κ. Αιμιλιανός κατακοσμείται με ουρανομήκεις τιμητικές προσαγορεύσεις, που ανυψώνουν το πρόσωπο του υπεράνω του ύψους μεγάλων αγίων Ιεραρχών της Ορθοδοξίας μας!

Έτσι ο Σεβ. κ. Αιμιλιανός, κατά τον κ. Αμβρόσιο, είναι:

–Καύχημα της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας.

–Καύχημα και κόσμημα της Ιεράς Μητροπόλεως του.

–Υψηλόν Πνευματικόν Ανάστημα και Άγιος Γέροντας.

–Εκείνος ο οποίος υπηρέτησεν επί τεσσαράκοντα –40– έτη στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών προσφέροντας «Λόγον Ορθόδοξον».

–Εκείνος «ο οποίος διεξήλθεν αγωνιζόμενος πνευματικά και αγιογραφικά προς τα υπόλοιπα χριστιανικά δόγματα και λοιπά θρησκεύματα».

–Μεγάλη μορφή–Αστήρ της Εκκλησίας πολύφωτος!!!

–Πνευματικόν Κεφαλαίον και κόσμημα της Ορθοδοξίας.

–Φάρος τηλαυγής του ποιμνίου της Ι. Μητροπόλεως του.

–Άσβεστος κανδήλα της Εκκλησιαστικής Αλήθειας!!!

* * *

Από τους τιμητικούς αυτούς χαρακτηρισμούς και τίτλους προκύπτει ότι ο Σεβ. κ. Αιμιλιανός είναι, κατά τον κ. Αμβρόσιο, σπανία περίπτωση αγίου και φωτισμένου ταγού της Ορθοδοξίας, μάρτυρας της Αληθείας της Ορθοδόξου Πίστεως και ακάματος αγωνιστής, επί τεσσαράκοντα έτη, προσφοράς ορθοδόξου λόγου στο χώρο των οικουμενιστικών διαλόγων.

Ήδη όμως η πληθώρα των τιμητικών χαρακτηρισμών αλλά και η άκρατος τάση του κ. Αμβροσίου για την προέκταση του λόγου του στην υπερβολή και στο απόλυτο, προϊδεάζουν, ακόμα και τον απληροφόρητο σχετικώς, μέχρι τώρα, αναγνώστη για ένα εξωπραγματικό καλλωπισμό του τιμωμένου προσώπου. Όντως η υπερβολικώς ορθοδόξως εξωραϊσμένη εικόνα του κ. Αιμιλιανού μοιάζει, στο φόντο των επιπόλαιων χαρακτηρισμών, πλαστή και μη πραγματική και άρα ψευδής!!

* * *

Αλλά η κατασκευή της πλαστής και ψευδούς αυτής εικόνας του κ. Αιμιλιανού, που ο κ. Αμβρόσιος χαλκεύει, αποβαίνει ασφαλώς εις βάρος μεν της επισκοπικής του αξιοπιστίας, δίνει δε αφορμή να παρουσιασθεί πλέον και δημοσίως η πραγματική «ορθόδοξη» εικόνα του κ. Αιμιλιανού!

Όπως ο ίδιος σημειώνει στην αυτοβιογραφία του, ο Πατριάρχης Αθηναγόρας (ο μέγιστος των οικουμενιστών), τον επέλεξε και τον στράτευσε ως ορθόδοξο εκπρόσωπο στο Π.Σ.Ε. λόγω, μεταξύ άλλων προσόντων, και της «οικουμενικής του συνειδήσεως» (σ. 36), δηλ. των οικουμενιστικών του φρονημάτων, τα οποία ο κ. Αιμιλιανός απέκτησε κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ευρώπη. Εκεί του «εδημιουργήθη μια ευρύτητα αντιλήψεως δια τον Χριστιανισμόν», όπως ο ίδιος ομολογεί (σ. 40). Εξάλλου η ευρύτητα αυτή, πού σημαίνει πέρασμα του κ. Αιμιλιανού στον οικουμενισμό, βεβαιώθηκε στην πορεία της θητείας του στο Π.Σ.Ε. με όσα καταγράφονται στην ιστορία της οικουμενιστικής του δραστηριότητος, ως κάτωθι:

1. Το έτος 1960 συστήθηκε στις ΗΠΑ Αμερικανικό ίδρυμα, με το όνομα «Ναός της κατανόησης, Ιnc», ως ένα είδος Συνδέσμου των ενωμένων θρησκειών. Ο ορθόδοξος Μητροπολίτης Αιμιλιανός έγινε μέλος της «Διεθνούς Επιτροπής του Ναού». Ανέλαβε δηλ. διαθρησκειακή δράση στα πλαίσια των στόχων του εν λόγω ιδρύματος, το οποίο, στη δεύτερη διάσκεψη ηγετών διαφόρων θρησκειών (Γενεύη, 1970) ετέλεσε υπερομολογιακή λειτουργία και προσευχή, κατά την οποία ήσαν παρόντες και ορθόδοξοι αντιπρόσωποι. Κατά τον π. Γ. Μεταλληνό, οι ηγέτες των θρησκειών, που έλαβαν μέρος στη λειτουργία αυτή, εκλήθησαν «να συνυπάρξουν στη λατρεία του ίδιου Θεού». «Πρόκειται όμως, για πιστή εφαρμογή της μασονικής μεθόδου της υπερβάσεως κάθε ιδεολογίας και πίστεως, για να επιτευχθεί η ενότητα, και μάλιστα υπό τον άρχοντα του κόσμου τούτου»!

Αν όμως ο κ. Αιμιλιανός υπηρέτησε επί σαράντα χρόνια στο Π.Σ.Ε., στο χώρο αυτό, δεν «διεξήλθεν αγωνιζόμενος πνευματικά και αγιογραφικά προς τα υπόλοιπα χριστιανικά δόγματα και λοιπά θρησκεύματα», όπως ψευδώς ισχυρίζεται ο κ. Αμβρόσιος. Ως μέλος της «Διεθνούς επιτροπής του Ναού», υπηρέτησε πιστά τα οικουμενιστικά οράματα του οικουμενιστού Πατριάρχου Αθηναγόρα, ο οποίος τον εστράτευσε για την πραγμάτωση των οραμάτων του αυτών.

2.  Ο χαρακτηρισμός του κ. Αμβροσίου, περί του κ. Αιμιλιανού, ως «θεολογικής κορυφής της Ανατολικής Εκκλησίας» διαψεύδεται από τον ίδιο τον τιμώμενο. Αν έχει κάποια θεολογία ο κ. Αιμιλιανός, αυτή εναρμονίζεται με τά οικουμενιστικά οράματα της κοινωνικής διαθρησκειακής συνυπάρξεως και άρα τελικά δεν είναι καν θεολογία!

Ο κ. Αιμιλιανός, ως αφορμή ή αιτία της απορρίψεως των δογματικών όρων της Δ' Οικουμενικής Συνόδου, εκ μέρους των αντιχαλκηδονίων, φέρει επιχείρημα όχι θεολογικό άλλα κοινωνικό. Σημειώνει στο αυτοβιογραφικό του· «Όταν έλαβε χωράν η Δ' Οικουμενική Σύνοδος, εις την Χαλκηδόνα το 453, οι τότε ΚΟΠΤΑΙ ενόμισαν ότι είχαν να κάνουν με μίαν Σύνοδον συσταθείσαν από Βυζαντινούς, οι οποίοι δυστυχώς τότε τους καταπίεζαν. Μέσα εις την ψυχήν των υπήρχεν ιερά αγανάκτησις, επειδή αυτοί ήσαν υποτελείς και οι άλλοι κυρίαρχοι. Είπαν, λοιπόν, το "όχι" των εις τας αποφάσεις και της Δ' Οικουμενικής Συνόδου, επειδή επεθύμουν να εύρουν ένα έρεισμα» (σ. 46)!!!

3. Σύμφωνα με όσα αναφέρει ο Αρχιμ. π. Σπ. Μπιλάλης, στο βιβλίο του· Ορθοδοξία και Παπισμός (τόμ. Β', 368-371), ο κ. Αιμιλιανός απεδείχθη περιφρονητής και πολέμιος δύο βασικών Αποστολικών Κανόνων· του ΜΕ'· «Επίσκοπος ή πρεσβύτερος ή διάκονος αιρετικοίς συνευξάμενος μόνον, αφοριζέσθω. ει δε επέτρεψεν αυτοίς, ως κληρικοίς, ενέργησαι τι καθαιρείσθω» και του ΞΕ' «Ει τις κληρικός ή λαϊκός εισέλθει εις συναγωγήν Ιουδαίων ή αιρετικών προσεύξασθαι και καθαιρείσθω και αφοριζέσθω». Επειδή, όπως φρονεί, δεν συμβιβάζονται οι κανόνες αυτοί με την εποχήν μας, χρήζουν κάποιας μεταρρυθμίσεως, εφόσον περιορίζουν τους πιστούς «εις επιφυλακτικότητα μετά άλλων μη χριστιανών και μη ορθοδόξων»!

4. Ο κ. Αιμιλιανός φαίνεται να εμφορείται από αντιπαραδοσιακό πνεύμα και δεν είναι δυνατόν για κανένα πραγματικό πιστό να είναι· «καύχημα Ορθοδοξίας». Ομιλεί περιφρονητικώς και με έντονη απέχθεια για δύο βασικούς στύλους της ορθοδόξου Παραδόσεως: το Άγιον Όρος  και τον Ορθόδοξο λαό!!

    Α. Αποδίδει την αποτυχία της ενωτικής προσπάθειας με τους αντιχαλκηδονίους στο Άγιον Όρος, επειδή εκυκλοφόρησε· «ένα βιβλίον ογκώδες, με το οποίον προσεπάθησε και κατώρθωσε ν' ανατρέψη από την αρχήν μέχρι τέλους, με βεβιασμένα επιχειρήματα, τας εργασίας του Συνεδρίου και των Διαλόγων. Το Άγιον Όρος είπε· «Όχι» αυτοί (οι προχαλκηδόνιοι) είναι αιρετικοί, είναι Μονοφυσίτες, είναι Νεστοριανοί». Και διερωτάται ο κ. Αιμιλιανός· (η «κορυφή της Ορθοδοξίας»!!). «Πώς δύναται η Ορθοδοξία να προχώρηση με αυτόν τον τρόπον, όταν έχωμε αντιδραστικούς, οι οποίοι κινούμενοι από μονόχνωτα κίνητρα, ασεβούν προς την πλειονότητα των Ορθοδόξων; (...). Αυτοί λοιπόν οι μεμονωμένοι Αγιορείτες αγνοώντας όλους τους αγώνας, όλην την κοπιώδη προσπάθειαν έρχονται και τα γκρεμίζουν όλα! Έτσι εναυάγησεν η προσπάθεια» (σ. 47) της ενώσεως των αντιχαλκηδονίων με τους ορθοδόξους!!!

    Β. Ο κ. Αιμιλιανός δεν βρίσκει τον ορθόδοξο λαό επιδεκτικό συγκρητιστικών-διαθρησκειακών ανοιγμάτων, γι' αυτό τον κακοχαρακτηρίζει. «Ο λαός μας είναι δεκτικός; (εννοεί τέτοιων ανοιγμάτων). Ο λαός μας είναι δύσκολος. Είναι λαός, ο οποίος, δυστυχώς, δεν αφήνει εύκολα χώρον εντός του να εισέλθει η χάρις του Θεού, ο Λόγος του Θεού» (σ. 55). Είναι φανερό ότι ως Χάριν και Λόγον του θεού εννοεί ο κ. Αιμιλιανός, το διαχριστιανικό και διαθρησκειακό-συγκρητιστικό πνεύμα. Οπωσδήποτε, όμως, ο απόλυτος τρόπος με τον οποίο αποδοκιμάζεται συλλήβδην ο ορθόδοξος λαός, αποκαλύπτει το αντορθόδοξο και οικουμενιστικό πνεύμα του κ. Αιμιλιανού!

5. Το αυτοβιογραφικό κείμενο του κ. Αιμιλιανού κατακλείεται με το μικρό κεφάλαιο, πού φέρει τον τίτλο· ΤΟ  ΟΡΑΜΑ ΜΟΥ. Πρόκειται για την οικοδομή ενός Συνεδριακού Κέντρου στην περιοχή της Ιεράς Μητροπόλεως Αιγιαλείας, η κατασκευή του οποίου βαίνει προς την ολοκλήρωση του. Το Κέντρο αυτό το οραματίζεται ο Σεβ. κ. Αιμιλιανός σαν «έναν χώρον εις τον οποίον θα ενώνωνται καρδίαι, θα γεφυρώνωνται χάσματα, θα μεταδίδεται η αγάπη του Χριστού, θα ετοιμάζεται μια καλύτερη κοινωνία... Οι κίνδυνοι της Εκκλησίας σήμερον δεν είναι εξωτερικοί (!!), είμεθα αγκιστρωμένοι εις τας θέσεις μας και έχομεν εξοικειωθεί με την ακινησίαν» (σ. 7).

Να υποθέσουμε ότι η εμπειρία της θητείας του κ. Αιμιλιανού στις διαθρησκειακές δραστηριότητες του «Ναού της κατανόησης», θα διαμορφώσει ανάλογα και το καταστατικό της λειτουργίας του οραματισθέντος Συνεδριακού Κέντρου; Θα αποκτήσει η Ιερά Μητρόπολη ένα συνεδριακό χώρο για τη γεφύρωση χασμάτων; Και ποιών χασμάτων; Οι φήμες από την περιοχή, πού κτίζεται το εν λόγω Κέντρο, μιλάνε για χώρο συγκρητιστικής-διαθρησκειακής δραστηριότητος!!

Οι φήμες αυτές πρέπει να έχουν κάποια πρόδηλη βάση, δηλ. το πρόβλημα της πηγής των χρημάτων, με τα οποία ο Σεβ. Αιμιλιανός επιχορηγεί, εδώ και χρόνια, φιλανθρωπικά ιδρύματα, κατασκηνώσεις κ.ά. και τώρα κτίζει ένα πολυδάπανο οικοδόμημα. Από το βιογραφικό του δεν προκύπτει ότι απεδύθη σε ωνάσειες οικονομικές δραστηριότητες. Είναι φυσικό να υποθέσουμε ότι η πηγή των χρημάτων πρέπει να καθορίζει τους διαθρησκειακούς στόχους του Συνεδριακού Κέντρου, πού κτίζει ο κ. Αιμιλιανός!!

* * *

Κατόπιν των πιο πάνω στοιχείων, που βεβαιώνουν την στράτευση του κ. Αιμιλιανού στην πραγμάτωση οικουμενιστικών στόχων, ο φιλοξενών τον κ. Αιμιλιανό, μαζί με τα οράματα του, Σεβ. κ. Αμβρόσιος, αποδεικνύεται λίαν εκτεθειμένος απέναντι στο χριστεπώνυμο πλήρωμα της Μητροπόλεως του. Η πρόσκληση του· «να εκμεταλλευθούν τα πνευματικά του τέκνα την παρουσία, στην Μητρόπολη του» «του Αγίου Γέροντος Μητροπολίτου Σηλυβρίας» (σ. 8), τα σκανδαλίζει, όσο και η γνωστή ανόσια ειρωνεία του προς το Άγιον Πνεύμα!

Απορούμε, εκπληττόμεθα αλλά και θλιβόμεθα για τη χαλαρή επισκοπική συνείδηση του κ. Αμβροσίου! Μήπως και ο ίδιος έχει ήδη «ωφεληθεί» από την «ακένωτον πηγήν διδαγμάτων» (σ. 6), οικουμενιστικής και διαθρησκειακής λογικής, του φιλοξενουμένου του Αγίου Γέροντος;  Κύριος οίδε!

      «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ», φ. 1579, 7/1/2005, σ. 1,7

ΛΟΓΟΙ ΑΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ

ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΑΙΤΙΕΣ

ΠΟΥ ΠΑΡΑΧΩΡΕΙ Ο ΘΕΟΣ

ΤΟΥΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

   Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής απαριθμεί πέντε αιτίες για τις οποίες παραχωρεί ο Θεός τη δυνατότητα στον διάβολο να πολεμά τους ανθρώπους:

 Πρώτη αιτία, είναι για να μάθουμε να διακρίνουμε την αρετήν από την κακίαν μέσα από την εμπειρία αυτού του πολέμου.

Δεύτερη αιτία, είναι για να «εξαναγκαστούμε» τρόπον τινά, να προσκολληθούμε με βεβαιότητα και ακλόνητα στην αρετή.

  Τρίτη αιτία, για να μην υπερηφανευόμαστε όταν προκόπτουμε στην αρετή, αλλά να συνειδητοποιήσουμε εκ της εμπειρίας του πνευματικού αυτού αγώνα ότι κάθε προκοπή είναι δωρεά του Θεού.

  Τέταρτη αιτία, για να ταπεινωθούμε και για να συνειδητοποιήσουμε και μισήσουμε και ομολογήσουμε (εξομολόγησις) και εγκαταλείψουμε τις αμαρτίες μας, που γίνονται αιτία πειρασμών.

Πέμπτη αιτία, για να μην ξεχάσουμε την ιδική μας ασθένεια και την του Θεού δύναμη, όταν προοδεύοντας στον πνευματικό αγώνα αξιωθούμε και φθάσουμε σε κάποιαν αρετή. Μέσα στις πιο πάνω αιτίες διαφαίνεται η Αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπον. Ας μην ξεχνούμε ότι και οι θλίψεις και οι πειρασμοί είναι δώρα της φιλανθρωπίας του Θεού γιατί μέσα στις δοκιμασίες αυτές μπορούμε -αν το θελήσουμε- να συναντήσουμε τον πάσχοντα και σταυρωμένο Χριστό μας, και Αυτός θα μας αναστήση στην αιώνια ζωή.

   Σε τελευταία ανάλυση, ο διάβολος με όλα τα τεχνάσματά του και παρ’όλες τις μηχανουργίες του εναντίον μας,εν τούτοις αυτοκαταστρέφεται και θριαμβεύει η θεία φιλανθρωπία!Όπως η σταυρική παγίδα, που έστησεν ο διάβολος στον Χριστόν, απέβη τελικά η συντριβή του ίδιου του διαβόλου και η νίκη του Ιησού, (για αυτό και ο Σταυρός είναι από τότε το φοβερότερον όπλο κατά του διαβόλου), έτσι και κάθε παγίδα που στήνει ο διάβολος και σε μας, μπορεί να αποβή ήττα του Σατανά και αφορμή για τη σωτηρία μας. Με μίαν όμως απαραίτητη προϋπόθεση: ότι θα αντιμετωπίζουμε τους εκάστοτε πειρασμούς με κόψιμο του δικού μας θελήματος (δηλαδή του εγωισμού μας) και υπακοή «άνευ όρων» στο θέλημα του Θεού.

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής  

Πηγή: "inagdimitriou"

23 Φεβρουαρίου, Ο άγιος Πολύκαρπος Σμύρνης

Ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος ὁ Ἱερομάρτυρας Ἐπίσκοπος Σμύρνης

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Πολύκαρπος γεννήθηκε περὶ τὸ 80 μ.Χ. ἀπὸ εὐσεβεῖς καὶ φιλόθεους γονεῖς, τὸν Παγκράτιο καὶ τὴ Θεοδώρα, ποὺ εἶχαν ἐγκλειστεῖ στὴ φυλακὴ γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, καὶ βαπτίσθηκε Χριστιανὸς σὲ νεαρὴ ἡλικία. Ὑπῆρξε μαζὶ μὲ τὸν Ἅγιο Ἰγνάτιο τὸν Θεοφόρο, μαθητὴ τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννη. Λίγο πρὶν ἀναχωρήσει ἀπὸ τὸν πρόσκαιρο αὐτὸ βίο ὁ Ἅγιος Βουκόλος, Ἐπίσκοπος Σμύρνης (†6 Φεβρουαρίου), χειροτόνησε μετὰ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὡς διάδοχό του, τὸν Ἅγιο Πολύκαρπο καὶ μετὰ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη. Ὁ Ἅγιος παρακολούθησε μὲ ἀγωνία καὶ προσευχὴ τὴ σύλληψη τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου, Ἐπισκόπου Ἀντιοχείας καὶ τὰ μαρτύρια αὐτοῦ. Ἡ ἀγάπη του πρὸς τὸν θεοφόρο Πατέρα μαρτυρεῖται καὶ ἀπὸ τὴν Ἐπιστολὴ τὴν ὁποία ἔγραψε πρὸς τοὺς Φιλιππησίους. Σὲ αὐτὴ τὴν ἐπιστολὴ τοὺς συγχαίρει γιὰ τὴν φιλοξενία, τὴν ὁποία παρεῖχαν στὸν Ἅγιο Ἰγνάτιο, ὅταν αὐτὸς διῆλθε ἀπὸ τὴν πόλη τους. Τὸ κείμενο αὐτὸ τοῦ Ἁγίου Πολυκάρπου διακρίνεται γιὰ τὸν ἀποστολικό, θεολογικὸ καὶ ποιμαντικὸ χαρακτήρα του. Ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος, διακρινόταν γιὰ τὴν σωφροσύνη, τὴ θεολογικὴ κατάρτιση καὶ τὴν ἀφοσίωση στὴ διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου, καθὼς μιλοῦσε πάντα σύμφωνα μὲ τὶς Γραφές. Ἦταν ὁ γνησιότατος ἐκπρόσωπος τῆς ἀποστολικῆς διδασκαλίας σὲ ὅλες τὶς Ἐκκλησίες τῆς Ἀσίας. Ὁ Ἅγιος Εἰρηναῖος παρέχει τὴν πληροφορία ὅτι ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος μετέστρεψε πολλοὺς ἀπὸ τὶς αἱρέσεις τοῦ Βαλεντίνου καὶ τοῦ Μαρκίωνος στὴν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ. Διηγεῖται μάλιστα καὶ ἕνα ἐπεισόδιο ἀναφερόμενο στὴ στάση τοῦ Ἁγίου Πολυκάρπου ἔναντι τοῦ Μαρκίωνος. Ὅταν ὁ αἱρεσιάρχης αὐτὸς τὸν πλησίασε κάποτε καὶ τοῦ ἀπηύθυνε τὴν παράκληση: «ἐπεγίνωσκε ἡμᾶς», δηλαδὴ ἀναγνώρισέ μας, ὁ Ἅγιος ἀπάντησε: «ἐπιγινώσκω, ἐπιγινώσκω σε τὸν πρωτότοκον τοῦ Σατανᾶ». Ἕνα ἄλλο ἐπεισόδιο ἀνάγεται στὴ γεροντικὴ ἡλικία τοῦ

Τραγικές ομοιότητες αιρετικών: Καλέκας-Ακίνδυνος, Βαρθολομαίος-Ζηζιούλας!

Ὁ ἱερὸς Ἰωσὴφ Καλόθετος ἦταν μαθητὴς καὶ συναγωνιστὴς τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κατὰ τῆς αἱρέσεως τῆς ἐποχῆς τους. Ἡ ἐπιστολή, τῆς ὁποίας ἕνα μικρὸ τμῆμα παρουσιάζουμε καὶ σχολιάζουμε, ἐγράφη τὸ 1344 (περὶ τὰ τέλη Νοεμβρίου κατὰ τὸν Δημ. Τσάμη στὸ Σύγγραμμα «Ἰωσήφ Καλόθετος», σελ. 352). Κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς κατηγορεῖται ὡς αἱρετικὸς ἀπὸ τὸν νόμιμο καὶ κανονικὸ Πατριάρχη Ἰωάννη Καλέκα. Ὁ Π. Χρήστου μᾶς πληροφορεῖ σχετικά:

«Το 1344 ενδημούσα σύνοδος της Κωνσταντινούπολης έθεσε (τὸν Γρηγόριο Παλαμᾶ) εκτός εκκλησιαστικής κοινωνίας επειδή παρερμήνευσε τον Τόμο του 1341 και επειδή δεν μνημόνευσε τον Πατριάρχη». Καὶ ὅπως γράφει ὁ Jean Meyendorff: «Ο Πατριάρχης (σ.σ.: Ἰωάννης Καλέκας) διέταξε τη σύλληψη του Γρηγορίου Παλαμά, με πρόσχημα καθαρά πολιτικό. Αλλά, για να νομιμοποιήσει τη σύλληψη, αποφάσισε να κατευθύνει εναντίον του μια δίκη για αίρεση. Ο Ακίνδυνος, με απαίτηση του αρχιερέα, δημοσίευσε τις αναιρέσεις εναντίον του Παλαμά, κι ο Παλαμάς, απ' το βάθος της φυλακής του, δεν παρέλειψε ν’ απαντήσει» (Jean Meyendorff, “Γρηγόριος Παλαμάς, Ο Θεολόγος του Ησυχασμού” -ἐδῶ). 

Ἐκείνη λοιπόν, τὴν περίοδο, ποὺ ὁ Ἱερομόναχος Γρηγόριος Παλαμᾶς βρίσκεται στὴ φυλακὴ κατηγορούμενος γιὰ αἵρεση, ὁ ἱερὸς Ἰωσὴφ Καλόθετος γράφει αὐτὴ τὴν ἐπιστολή, στὴν ὁποία τονίζει ὅτι «αἱ δυνάμεις τοῦ κακοῦ πολεμοῦν ποικιλοτρόπως τὴν ἀλήθειαν. Αἱ αἱρέσεις εἶναι ὅπλον των κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ὅμως διὰ τῶν Ἁγίων της περιορίζει τὴν ἔκτασιν τῆς ἀποστασίας».

Ὁ Ἀκίνδυνος τώρα (σύμμαχος τοῦ Κελέκα), εἶχε ἤδη καταδικαστεῖ γιὰ τὶς θέσεις του ἀπὸ Σύνοδο τοῦ 1341, ἀλλὰ δέχτηκε «να υπογράψει μια θολή δήλωση μεταμέλειας, και απέφυγε τη μνημόνευση του ονόματος του μέσα στις συνοδικές αποφάσεις». Ἔτσι, μὲ τὴν ὑποστήριξη τοῦ πατριάρχη Καλέκα, καὶ χωρὶς νὰ ὑπάρχει ἔγγραφη-ἐπίσημη καταδικαστικὴ ἀπόφαση, διαδίδει «τὰς κακοδόξους διδασκαλίας του, ὡς βραβεῖον δὲ τοῦ ἀπονέμονται Μοναί»! (Δ. Τσάμη, ὅπ. παρ.).

Οἱ μαθητὲς τοῦ Ἁγίου, βέβαια, δὲν ἀποδέχονται αὐτὲς τὶς «δραστηριότητες» τοῦ Ἀκίνδυνου (καὶ Καλέκα), ἀφοῦ μὲ αὐτές -κατὰ τὸν ἱ. Ἰωσὴφ Καλόθετο- ὁ Ἀκίνδυνος «ἀπεκόπη οὐσιαστικῶς τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ ἵδρυσε μετὰ τοῦ Πατριάρχου (Καλέκα) ἰδιαιτέραν Ἐκκλησίαν» (Δ. Τσάμη, ὅπ. παρ.). Καὶ αὐτὰ τὰ λέει ὁ ἱερὸς Ἰωσήφ, χωρὶς κάποια Σύνοδος νὰ ἔχει ἀφορήσει τὸν Καλέκα, μεταφέροντάς μας τὴν ἐπικρατοῦσα πεποίθηση-πράξη τῆς Ἐκκλησίας, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ὁ συνειδητὰ αἱρετίζων ἀντιμετωπίζεται ἀπὸ τοὺς πιστοὺς ὡς ἀποκεκομμένος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Στὸ τμῆμα τῆς 2^ας Ἐπιστολῆς τοῦ Ἰωσὴφ Καλόθετου ποὺ παραθέτουμε, ὁ ἱερὸς συγγραφεὺς ἀνατρέχει στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία καὶ ἐρωτᾶ: 

§9. Εἶναι δυνατόν, ἀφ’ ὅτου ὁ Ἄρειος καὶ ὁ Νεστόριος ἀποκόπηκαν καὶ ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, κατόπιν, κάποιοι ἐκκλησιαστικοὶ προϊστάμενοι (Πατριάρχες, Ἐπίσκοποι κ.λπ.) νὰ ἐπιχειροῦν νὰ φέρουν τοὺς αἱρετικοὺς καὶ πάλι στὴν Ἐκκλησία; Νὰ ἐπαναφέρουν δηλαδή, τοὺς αἱρεσιάρχες, ἀλλὰ καὶ ἐκείνους ποὺ ἔχουν προσβληθεῖ ἀπὸ τὸ ἴδιο πνευματικὸ νόσημα τῆς αἱρέσεως, στὴν ἀμώμητο νύμφη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία καὶ νὰ τοὺς συγκαταλέξουν μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους, ἐνόσῳ οἱ αἱρετικοὶ συνεχίζουν νὰ φρονοῦν καὶ νὰ παραμένουν ἀμετανόητοι στὴν αἵρεση;

Ὁ ἅγιος Κύριλλος π.χ., ποὺ ὑπερασπίστηκε τὴν Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἀντιπαρατέθηκε σὲ ὑψηλοὺς τόνους μετὰ τοῦ Νεστορίου, ἦταν δυνατόν, λέγει ὁ ἱ. Ἰωσήφ, ἀφότου καταδικάστηκε ὁ Νεστόριος κι ἐκδιώχθηκε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, κατόπιν ὁ ἴδιος νὰ τὸν «εἰσαγάγει» καὶ πάλι στὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ τοῦ ἐπιτρέψει νὰ συναναμείγνυται μὲ τοὺς πιστούς, ἐνῶ παρέμενε ἀμετανόητος; (Ἡ ἀπάντηση, βέβαια, εἶναι ὄχι, γιατὶ αὐτὴ ἡ συναναστροφὴ θὰ προκαλοῦσε μολυσμὸ καὶ βλάβη στοὺς πιστούς). Ἂν ἔφτανε, ὅμως, σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο, συνεχίζει, νὰ τὸν ξαναφέρει δηλ. στὴν Ἐκκλησία ἀμετανόητο, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ κατεδικαστεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ καταδικάστηκε κι ὁ Νεστόριος; («…οὐν ἂν συνεξώσθη αὐτῷ καὶ αὐτός;»).

Κι ἂν τότε ἔτσι ἔγινε (σημειώνει) καὶ «ἐξώσθησαν» τῆς Ἐκκλησίας, ὅσοι ἀνῆκαν στὴν «πονηρὰ φατρία» τῶν αἱρετικῶν, τοῦτο δὲν πρέπει νὰ γίνει καὶ σήμερα, καὶ νὰ ἀπομακρυνθεῖ τῆς Ἐκκλησίας ὁ αἱρετικὸς καὶ μὴ καταδικασμένος Ἀκίνδυνος, «ἅρπαγμα γενόμενος τοῖς κακοδόξοις καὶ πάντα τρόπον ἐκείνοις συνηγορῶν καὶ προμαχῶν;».

Ἂς ἀναλογιστοῦμε ὅλοι, ἰδιαίτερα οἱ Ποιμένες) τὶς ὁμοιότητες τοῦ Ἀκινδύνου καὶ τοῦ Καλέκα μὲ τοὺς Βαρθολομαῖο, Ζηζιούλα, καὶ ὅσον ἀναφορὰ τὶς σχέσεις τους μὲ τοὺς συγχρόνους αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ τὶς κακόδοξες θεωρίες ποὺ οἱ ἴδιοι διδάσκουν!

Δὲν ἔχουν, λοιπόν, θέση στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ οἱ αἱρετικοί, (σύμφωνα μὲ τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας), ὅπως οἱ Βαρθολομαῖος καὶ Ζηζιούλας (ὁ ζηλώσας θέση Καρδιναλίου τοῦ Πάπα), οἱ ὁποῖοι μάλιστα, κατὰ τὸν Ἰωσήφ Καλόθετο, φτάνουν στὸ σημεῖο νὰ χρησιμοποιοῦν τυραννία καὶ ἀπειλές. Γι’ αὐτὸ ἐμεῖς, πρέπει νὰ ἀπομακρυνθοῦμε, νὰ ἀποτειχιστοῦμε ἀπὸ αὐτόν, λέγει, νὰ διακόψουμε τὴν κοινωνία μαζί του, νὰ διακόψουμε τὸ Μνημόσυνό του: «ἀποκοπτέον ἡμᾶς αὐτοὺς τῆς ἐκείνου κοινωνίας».

§10. Ἀλλ’ ἂν κάποιος μᾶς ἀντείπει (συνεχίζει στὴν ἑπομένη παράγραφο ὁ ἱερὸς Ἰωσήφ) ὅτι, ὄχι, δὲν πρέπει νὰ ἀποτειχιστοῦμε πρὶν ἀποφασίσει τοῦτο κάποια Σύνοδος (δηλ. «πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης»), τότε ἂς ἀκούσει αὐτὸ ποὺ γράφει ὁ Κανόνας τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ περιέχει «καὶ τὸ ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτῳ». (Κι αὐτὸς ὁ Κανόνας ποὺ τὸ περιέχει, σημειώνει ὁ Δημ. Τσάμης –ὅπ. παρ. σελ. 374– εἶναι ὁ 2^ος Κανόνας τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου, ποὺ λέγει καὶ τὰ ἑξῆς: «μὴ ἐξεῖναι δὲ κοινωνεῖν τοῖς ἀκοινωνήτοις… ὁ τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν, καὶ τοῦτον ἀκοινώνητον»[1]. Στὸ ἴδιο ἔργο του ὁ Δημ. Τσάμης παραθέτει καὶ τὸν 33^ο  Κανόνα τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Συνόδου: «Ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικοῖς, ἢ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι», ὅπως ἐπίσης καὶ τοὺς Κανόνες τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων 45 καὶ 46[2]).

Πρέπει ἐδῶ νὰ θυμίσουμε καὶ πάλι (ἀφοῦ αὐτὸ τὸ σημεῖο ἀποτελεῖ σημεῖο προστριβὴς καὶ προβληματισμοῦ μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων, ἂν δηλαδὴ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ τὸν αἱρετίζοντα, πρὶν αὐτὸς καταδικαστεῖ ἀπὸ Σύνοδο) ὅτι ὁ πατριάρχης Ἰωάννης Καλέκας ἦταν τότε ὁ κανονικὸς Πατριάρχης τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Μετὰ 3 περίπου χρόνια «καθῃρέθη παρὰ τῆς Συνόδου τῆς Κωνσταντινουπόλεως τῷ 1347».

 Ἂς ἀκούσει-θυμηθεῖ, ἐπίσης (συνεχίζει ὁ Καλόθετος), αὐτὸς ποὺ θέλει -καὶ ἐπιμένει- ἕναν τέτοιο αἱρετικὸ νὰ προσκαλέσει καὶ εἰσαγάγει στὴν Ἐκκλησία, ὅτι τὸν αἱρετικὸ ποὺ ἡ Ἐκκλησία ἔχει συνοδικῶς καὶ ἐγγράφως καταδικάσει καὶ ἀποκηρύξει ὡς κακόδοξον, καὶ ὅσον χρόνον παραμένει στὴν κακία καὶ στὴν ἀθεΐα του, ἐκεῖνος ποὺ θὰ κοινωνήσει μὲ τὸν κακόδοξον, ἀποδεικνύει καὶ πιστοποιεῖ ὅτι συμφωνεῖ κατὰ πάντα μὲ τὸν αἱρετικόν. [Ἐδῶ, πάλι ὁ Δημ. Τσάμης μᾶς ὑπενθυμίζει τοὺς σχετικοὺς κανόνες τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου[3], (ὅπ. παρ. σελ. 375) στὴν ὁποία θεσμοθετεῖται καὶ δηλώνεται ὅτι, ὄχι μόνον ἐκεῖνος ποὺ ἔχει προστεθεῖ στὴν παράταξη τῶν αἱρετικῶν, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνος ποὺ στὸ μέλλον θὰ προστεθεῖ στὴν παράταξή του φρονῶν τὰ ἴδια («ἐφρόνησεν, ἢ φρονήσει»), ποὺ δηλαδὴ θὰ ἀποδεχτεῖ τὶς κακοδοξίες ποὺ κατεδίκασε ἡ Σύνοδος (κάθε Σύνοδος), αὐτὸς ἀπὸ τώρα κανονίζουμε, ὅτι χωρὶς σύγκληση ἄλλης Συνοδου, εἶναι ἐκβεβλημένος τῆς Ἐκκλησίας! («πάσης ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας ἐντεῦθεν ἤδη ὑπὸ τῆς συνόδου ἐκβεβλημένος, καὶ ἀνενέργητος ὑπάρχων»).

Καὶ αὐτὸ ὁ ἱ. Καλόθετος τὸ ἀναφέρει γιὰ τὸν Ἀκίνδυνον καὶ τὸν Καλέκα· τὰ κακόδοξα φρονήματα τοῦ πρώτου, ἀποδέχεται πλέον καὶ ὁ δεύτερος, ὁ Πατριάρχης Καλέκας, ὁ ὁποῖος τότε καὶ διηύθυνε «τὸ μέγα σκάφος τῆς Ἐκκλησίας». Καὶ ὅσα πιστεύματα τῆς Ἐκκλησίας ὁ Ἀκίνδυνος ἔχει ἐγκαταλείψει, τὰ αὐτὰ ἔχει ἐγκαταλείψει καὶ ὁ Καλέκας. Κι αὐτὰ ποὺ εἶχαν ἐγκαταλείψει, ἦσαν τὰ δόγματα τῆς Πίστεως ποὺ ἀποδέχονται οἱ Ἅγιοι· αὐτὰ δὲ ποὺ ἀποδέχονταν ἦσαν οἱ κακοδοξίες τοῦ Βαρλαὰμ καὶ τοῦ Ἀκίνδυνου. Ἂρα ὁ Καλέκας κοινωνεῖ μὲ ἀκοινώνητο! Μάλιστα ἔχει φτάσει στὸ σημεῖο νὰ ἰσχυρίζεται ὅτι ἀπειθεῖς στὴν Ἐκκλησία, δὲν εἶναι ἐκεῖνοι  κακοδοξοῦν, ἀλλὰ ἐκεῖνοι ποὺ ἀντιδροῦν καὶ δὲν δέχονται τὶς κακοδοξίες τους, δηλαδὴ ἐμεῖς, λέγει ὁ Ἰωσήφ! (Σᾶς θυμίζει αὐτὸ κάτι ἀκόμα ἀπὸ τὴν σύγχρονη πραγματικότητα;).

Ἐπειδή, λοιπόν, ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα, πρέπει νὰ ζητᾶμε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ μᾶς δώσει πηγὲς δακρύων γιὰ νὰ κλαύσουμε τὸ «σύντριμμα τῆς Ἐκκλησίας», ἀφοῦ, ὄχι μόνον τὰ μέλη της ἐναντιώνονται ἀλλήλοις, ἀλλὰ καὶ γιατὶ ὑπάρχει καινοτομία τῆς Πίστεως, κι ὄχι μόνον μία-δυὸ αἱρέσεις, ἀλλὰ πολλές.

Παρόμοιες «πηγὲς δακρύων» θὰ ἔπρεπε νὰ ζητᾶμε ἀπὸ τὸ Θεὸ κι ἐμεῖς σήμερα, γιὰ τὸ «σύντριμμα τῆς Ἐκκλησίας», ποὺ ἐπιτελεῖται ἀπὸ τὴν φατρία τοῦ Φαναρίου, συγκοινωνούντων μετ’ αὐτοῦ τῶν συγχρόνων Ποιμένων καὶ δὴ ἐκ τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν!

Σημάτης Παναγιώτης

Τὸ κείμενο:

 

[1] Ὁ 2^ος Κανόνας τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου, ποὺ ἔχει ὡς ἑξῆς: «Πάντας τοὺς εἰσιόντας εἰς τὴν ἐκκλησίαν, καὶ τῶν ἱερῶν Γραφῶν ἀκούοντας, μὴ κοινωνοῦντας δὲ εὐχῆς ἅμα τῷ λαῷ, ἢ ἀποστρεφομένους τὴν ἁγίαν μετάληψιν τῆς εὐχαριστίας κατά τινα ἀταξίαν, τούτους ἀποβλήτους γίνεσθαι τῆς ἐκκλησίας, ἕως ἂν ἐξομολογησάμενοι, καὶ δείξαντες καρποὺς μετανοίας, καὶ παρακαλέσαντες, τυχεῖν δυνηθῶσι συγγνώμης· μὴ ἐξεῖναι δὲ κοινωνεῖν τοῖς ἀκοινωνήτοις, μηδὲ κατ᾽ οἴκους συνελθόντας συνεύχεσθαι τοῖς μὴ τῇ ἐκκλησίᾳ συνευχομένοις, μηδὲ ἐν ἑτέρᾳ ἐκκλησίᾳ ὑποδέχεσθαι τοὺς ἐν ἑτέρᾳ ἐκκλησίᾳ μὴ συναγομένους. Εἰ δὲ φανείῃ τις τῶν ἐπισκόπων, ἢ πρεσβυτέρων, ἢ διακόνων, ἤ τις τοῦ κανόνος τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν, καὶ τοῦτον ἀκοινώνητον εἶναι, ὡς ἂν συγχέοντα τὸν κανόνα τῆς ἐκκλησίας». Στὸ ἴδιο ἔργο του ὁ Δημ. Τσάμης παραθέτει καὶ τὸν 33^ο  Κανόνα τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Συνόδου: «Ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικοῖς, ἢ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι». Ἐπίσης οἱ Κανόνες τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων 45 καὶ 46: «Κανὼν ΜΕ´ «Ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος, αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω· εἰ δὲ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω». Κανὼν ΜΣΤ´ «Ἐπίσκοπον, ἢ πρεσβύτερον, αἱρετικῶν δεξαμένους βάπτισμα ἢ θυσίαν, καθαιρεῖσθαι προστάττομεν. Τίς γὰρ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαρ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;».

[2] «Κανὼν ΜΕ´ «Ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος, αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω· εἰ δὲ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω». Κανὼν ΜΣΤ´ «Ἐπίσκοπον, ἢ πρεσβύτερον, αἱρετικῶν δεξαμένους βάπτισμα ἢ θυσίαν, καθαιρεῖσθαι προστάττομεν. Τίς γὰρ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαρ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;»

[3] Κανὼν Α΄ και Δ΄ τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου: Α΄. «Ἐπειδὴ ἐχρῆν καὶ τοὺς ἀπολειφθέντας τῆς ἁγίας συνόδου, καὶ μείναντας κατὰ χώραν, ἢ πόλιν, διά τινα αἰτίαν, ἢ ἐκκλησιαστικήν, ἢ σωματικήν, μὴ ἀγνοῆσαι τὰ ἐν αὐτῇ τετυπωμένα, γνωρίζομεν τῇ ὑμετέρᾳ ἁγιότητι καὶ ἀγάπη, ὅτι περ, εἴ τις μητροπολίτης τῆς ἐπαρχίας, ἀποστατήσας τῆς ἁγίας καὶ οἰκουμενικῆς συνόδου, προσέθετο τῷ τῆς ἀποστασίας συνεδρίῳ, ἢ μετὰ τοῦτο προστεθείη, ἢ τὰ Κελεστίου ἐφρόνησεν, ἢ φρονήσει, οὗτος κατὰ τῶν τῆς ἐπαρχίας ἐπισκόπων διαπράττεσθαί τι οὐδαμῶς δύναται, πάσης ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας ἐντεῦθεν ἤδη ὑπὸ τῆς συνόδου ἐκβεβλημένος, καὶ ἀνενέργητος ὑπάρχων. Ἀλλὰ καὶ αὐτοῖς τοῖς τῆς ἐπαρχίας ἐπισκόποις, καὶ τοῖς πέριξ μητροπολίταις, τοῖς τὰ τῆς ὀρθοδοξίας φρονοῦσιν, ὑποκείσεται εἰς τὸ πάντη καὶ τοῦ βαθμοῦ τῆς ἐπισκοπῆς ἐκβληθῆναι». Κανὼν Δ΄ «Εἰ δέ τινες ἀποστατήσαιεν τῶν κληρικῶν, καὶ τολμήσαιεν ἢ κατ᾿ ἰδίαν, ἢ δημοσίᾳ, τὰ Νεστορίου, ἢ τὰ Κελεστίου φρονῆσαι, καὶ τούτους εἶναι καθῃρημένους ὑπὸ τῆς ἁγίας συνόδου δεδικαίωται».