«Χαίρετε και αγαλλιάσθε...»!

Όχι μόνο λύπη αλλά και χαρά και θάρρος 

Του Αδαμάντιου Τσακίρογλου

Παρατηρώντας το κλίμα της εποχής μας μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε κλίμα εσχάτων καιρών. Πόλεμοι, διωγμοί, κρίση προσωπική και κοινωνική και προπάντων αιρέσεις. Aιρέσεις κάθε είδους, με κορωνίδα την παναίρεση του οικουμενισμού, συνοδευόμενες από κάθε είδους φαινόμενα που αρχίζουν με το στερητικό άλφα: ασυδοσία, απιστία, ασέβεια, ασέλγεια, αφιλοτιμία, ανανδρεία, απανθρωπιά, αθεΐα κλπ. Φυσικό είναι μία τέτοια διαπίστωση να προκαλεί σε κάθε Ορθόδοξο αγωνία και λύπη. Αγωνία για το που θα καταλήξουν αυτές οι λυπηρές εξελίξεις, αφού ο σύγχρονος άνθρωπος έχασε τελείως την αγάπη προς τον Έναν και αληθινόν Θεό.

Δεν μπορεί να χαίρεται ο αληθινός Χριστιανός, όταν συμβαίνουν αυτά τα πράγματα. Θλίβεται και αγωνιά. Γνωρίζει όμως παράλληλα, ότι η θλίψη και ο πόνος επιτρέπονται από τον Θεό για να μας αναδείξει νικητές, όπως ο αθλητής αναδεικνύεται από σκληρή προπόνηση και αγώνες. Για να μας καθαρίσει, όπως ο χρυσός, που μόνο μέσα στην φωτιά παίρνει την ανόθευτη μορφή του, για να μας φέρει κοντά Του, γιατί ο άνθρωπος που ξεχνάει τον Θεό μόνο στα βάσανα Τον ξαναβρίσκει, για να μας στεφανώσει, γιατί μόνο μέσα σε αγώνες μπορείς να γίνεις πρωταθλητής, για να μας ταπεινώσει, γιατί μόνο στα βάσανα και στον πόνο καταλαβαίνουμε την αδυναμία μας και την ευτέλεια μας

Παρόλα αυτά διακρίνεται μία ολοένα αυξανόμενη ένταση αυτής της λύπης και πολλοί συνανθρωποί μας αρχίζουν να κλονίζονται κάτω από το βάρος της και οδηγούνται στην απόγνωση, ξεχνώντας, ότι το χαρακτηριστικό του αληθινού Χριστιανού δεν είναι η λύπη αλλά η χαρμολύπη, δηλ. η λύπη, που βιώνεται με χαρά και θάρρος. Ο άγιος Σεραφειμ του Σαρώφ χαιρετούσε τους πιστούς, όσο βασανισμένοι και να ήταν με τις λέξεις «Χριστός ανέστη χαρά μου». Αλλά και όλοι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας είχαν παράλληλα με την θλίψη για τις αμαρτίες τους και τις αμαρτίες των ανθρώπων μία απέραντη χαρά, γιατί βίωναν τον λόγο του Χριστού «εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιω. 16. 33). Ένιωθαν την χαρά, γιατί βίωναν ότι, ό,τι και να συμβεί, ο Χριστός θα νικήσει. Ήταν θαρραλέοι, γιατί βίωναν ότι ο αγώνας τους θα επιφέρει τον υψηλότερο μισθό· «Χαίρετε και αγαλλιάσθε, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς» (Μτ. 5, 12).

Λυπόντουσαν για τους εχθρούς της Εκκλησίας και προσευχόντουσαν για την σωτηρία τους μέσω της μετάνοιάς τους αλλά παράλληλα χαίρονταν γιατί γνώριζαν, ότι «Καί πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. 16,18). Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έλεγε: «Πόσοι τύραννοι θέλησαν να νικήσουν την Εκκλησία; Πόσα τηγάνια; πόσα καμίνια, δόντια θηρίων, ξίφη ακονισμένα; Όμως δεν την νίκησαν. Που είναι εκείνοι, που την πολέμησαν; Έχουν σιγήσει και παραδόθηκαν στην λήθη. Και που είναι η Εκκλησία; Λάμπει περισσότερο από τον ήλιο. Τα δικά τους σβήστηκαν, τα δικά της είναι αθάνατα».

Σήμερα, Κυριακή της Ορθοδοξίας ψάλουμε: «Τίς Θεός μέγας, ως ο Θεός ημών; Συ εί ο Θεός, ο ποιών θαυμάσια μόνος». Τι ύμνος χαράς και νίκης, τι ομολογία πίστεως! Η θλίψη και η νηστεία συνοδεύεται από ύμνους χαράς και νίκης.

Τίς Θεός μέγας! Οι Ορθόδοξοι αψήφισαν αυτοκράτορες, ληστρικές συνόδους, στρατούς, βασανιστήρια, θάνατον! Τίς Θεός μέγας! Οι αιρετικοί ξέχασαν Ποιόν πολεμούν γι’ αυτό και θα συντριβούν.

Τίς Θεός μέγας! Με Αυτόν στο πλευρό μας δεν φοβόμαστε τίποτα και κανέναν, αρκεί να μείνουμε πιστοί και ασάλευτοι σε Αυτόν.

Τίς Θεός μέγας! Η φύση το διατυμπανίζει και οι άνθρωποι είναι τυφλοί και κωφεύουν. Ας τους ανοίξουμε τα αυτιά και τα μάτια με την πίστη μας, τις πράξεις μας, την ομολογία μας.

Τίς Θεός μέγας! Αν το πιστεύουμε δεν θα είμαστε ποτέ μόνοι, ποτέ δεν θα νιώθουμε εγκαταλελειμένοι.

Τίς Θεός μέγας! Τι κρίμα που τα παιδιά Του τον απορρίπτουν! Ας προσευχηθούμε με θέρμη για την σωτηρία όλων των ανθρώπων, γιατί μέγα το ελεός Του.

Τίς Θεός μέγας! Ας χαρούμε, ας έχουμε θάρρος, γιατί είμαστε παιδιά Του, γιατί δεν μας εγκατέλειψε ακόμη για τις αμαρτίες μας, γιατί μέσω των μυστηρίων της Εκκλησίας Του μας σηκώνει και μας καθαρίζει μετά από κάθε πτώση.

Υπάρχει μόνο μία βάσικη προυπόθεση για να βιώσουμε -όπως οι άγιοι και όλοι οι αληθινοί Ορθόδοξοι-  αυτήν την χαρά και αυτό το θάρρος: Να ρωτήσουμε τους εαυτούς μας, πόσο θέλουμε τον Χριστό, πόσο μας γεμίζει ο Χριστός, πόσο ζούμε εν Χριστώ. Πρότυπο μας ας είναι τα παρακάτω λόγια:

«Σταθήτε όλα τα σύμπαντα, όλοι οι υπάρχοντες κόσμοι, και όλα τα όντα! Κάτω όλαι αι καρδίαι, όλοι οι νόες, όλαι αι ζωαί, όλαι αι αθανασίαι, όλαι αι αιωνιότητες! Διότι, όλα αυτά άνευ του Χριστού είναι δι' εμέ κόλασις η μία κόλασις δίπλα εις την άλλην κολασιν, όλα είναι αναρίθμητοι και ατελεύτητοι κολάσεις, και εις το ύψος και εις το βάθος και εις το πλάτος. Η ζωή άνευ του Χριστού, ο θάνατος άνευ του Χριστού, η αλήθεια άνευ του Χριστού, ο ήλιος άνευ του Χριστού και τα σύμπαντα χωρίς Αυτόν, όλα είναι τρομερά ανοησία, ανυπόφορον μαρτύριον, Σισύφειος βάσανος, κόλασις!

Δεν θέλω ούτε την ζωήν, ούτε τον θάνατον άνευ Σού, Γλυκύτατε Κύριε! Δεν θέλω ούτε την αλήθειαν, ούτε την δικαιοσύνην, ούτε τον παράδεισον, ούτε την αιωνιότητα. Όχι, όχι! Εσένα μόνον θέλω. Εσύ μόνο να είσαι εις όλα, εν πάσι και υπεράνω όλων!....

Η αλήθεια, εάν δεν είναι ο Χριστός, δεν μου χρειάζεται, είναι μόνο μία κόλασις. Το ίδιον είναι κόλασις και η δικαιοσύνη, και η αγάπη, και το αγαθόν, και η ευτυχία" και αυτός ο Θεός, εάν δεν είναι ο Χριστός, είναι κόλασις. Δεν θέλω ούτε την αλήθειαν άνευ του Χριστού, ούτε την δικαιοσύνην άνευ του Χριστού, ούτε την αγάπην άνευ του Χριστού, ούτε τον Θεόν άνευ του Χριστού. Δεν τα θέλω όλα αυτά κατ' ούδένα τρόπον! Θα δεχθώ κάθε είδους θάνατον" ας με θανατώσετε με όποιον τρόπον θέλετε, αλλά χωρίς τον Χριστόν δεν θέλω τίποτε. Ούτε τον εαυτόν μου, ούτε και αυτόν τον ίδιον τον Θεόν, ούτε κάτι άλλο μεταξύ των δύο τούτων" δεν θέλω, δεν θέλω, δεν θέλω!» (Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς 1979)

Καμία απόγνωση λοιπόν, αλλά λύπη και χαρά με θάρρος ταιριάζει στον Ορθόδοξο, όταν είναι γεμάτος Χριστό, όταν βιώνει Χριστό, όταν με θάρρος υπερασπίζεται Χριστό, όταν ατράνταχτα ομολογεί Χριστό.

Αδαμάντιος Τσακίρογλου

Υποκριτική και «ανυπόκριτος υπεράσπιση της Ορθοδοξίας»!

Γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ὁ π. Διονύσιος Τάτσης θέτει τὸν δάχτυλόν του «ἐπὶ τὸν τύπον τῶν ἥλων» τῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ ξεσκεπάζει τὴν ὑποκρισία τῶν συγχρόνων Ἐπισκόπων. Ὅμως, ὅπως σὲ ὅλα του τὰ ἄρθρα ὑπάρχει ἕνα ὅριο-ἐμπόδιο, τὸ ὁποῖο δὲν μπορεῖ νὰ ὑπερβεῖ! Περισσότερο ἀκριβὴς διατυπώση θὰ ἦταν: τὸ ὁποῖο δὲν θέλει νὰ ὑπερβεῖ! Συχνὰ ἀσχολούμαστε μὲ τὸν π. Διονύσιο, γιατὶ εἶναι ἀπὸ τὶς λίγες ἔντιμες φωνὲς κληρικῶν, ποὺ πονοῦν γιὰ τὸν κατήφορο τῶν ἐκκλησιαστικῶν μας πραγμάτων (κυρίως ἐκείνων ποὺ ἀναφέρονται στὴν Πίστη) καὶ τολμοῦν νὰ ἐκφράζουν ἐλεύθερα τὶς ἀπόψεις του. Παραθέτουμε τὸ εὔστοχο καὶ ἀξιολογότατο ἄρθρο του, προτάσσοντας κάποιες στενάχωρες, ἀλλ’ ἀναγκαῖες ἀλήθειες.

1. Καυτηριάζει τὴν στάση τῶν ἐλάχιστων Μητροπολιτῶν πού, ναὶ μὲν ὑπερασπίζονται ἀκόμα τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη, ἀλλὰ ταυτόχρονα …«διατηροῦν στενὲς σχέσεις μὲ μητροπολίτες ποὺ εἶναι οἰκουμενιστές»!

Τὸ συμπέρασμα, ποὺ ἀβίαστα βγαίνει ἀπὸ αὐτὴν τὴν τοποθέτησή του, εἶναι ὅτι προτείνει μιὰ ἰδιότυπη καὶ ἰδιόρρυθμη ἡμι-ἀποτείχιση! Προτρέπει δηλαδὴ αὐτοὺς τοὺς Μητροπολίτες νὰ μὴ συμμετέχουν «σὲ πολυαρχιερατικά συλλείτουργα οἰκουμενιστῶν (αἱρετιζόντων) μητροπολιτῶν», κάτι ποὺ συνηθίζει π.χ. ὁ Πειραιῶς Σεραφείμ!

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ὅμως, ἄλλα μᾶς λένε καὶ μὲ τὸ παράδειγμά τους, καὶ μὲ τὴν διδασκαλία τους· μᾶς διδάσκουν τὴν πλήρη ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς (ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἀποδεδειγμένα κηρύττουν ἢ ὑποθάλπουν κάποια αἵρεση καὶ ἀσχέτως ἂν αὐτοὶ ἔχουν ἔχουν καταδικαστεῖ ἀπὸ Σύνοδο). Ἔτσι, ὁ τρόπος ἀντιμετωπίσεως τῶν Οἰκουμενιστῶν Μητροπολιτῶν ποὺ προτείνει ὁ π. Διονύσιος ἀποτελεῖ ἡμίμετρο· πρόκειται, δηλαδή, γιὰ μιὰ μεσοβέζικη λύση ἐμπνεύσεως τοῦ ἰδίου κι ὄχι Πατερικὴ Παράδοση· διότι ἂν ἡ συμμετοχὴ σὲ συλλείτουργα ὀνομαστηρίων αἱρετικῶν Μητροπολιτῶν μολύνουν, εἶναι φανερὸ ὅτι τὸ ἴδιο μολύνει καὶ ἡ συμμετοχὴ στὰ συλλείτουργα κατὰ τὶς συνεδριάσεις τῆς Ἱ. Συνόδου!

Ἀλλὰ ὑπάρχει καὶ κάτι ἀκόμα μεσοβέζικο ἐδῶ. Μιλάει καὶ καυτηριάζει κυρίως τοὺς Μητροπολίτες, ἀλλὰ (ἐκτὸς ἀπὸ μιὰ ἀρχικὴ ἀναφορά), ἀφήνει στὸ ἀπυρόβλητο τοὺς ἱερεῖς!

Γιατί λοιπόν, σεβαστὲ π. Διονύσιε, διδάσκεις μιὰ ἡμι-ἀποτείχιση για τους Μητροπολίτες μόνο; Οἱ ἱερεῖς δὲν εἶναι Ποιμένες; Δὲν μολύνονται κοινωνοῦντες μὲ αἱρετικοὺς Ἐπισκόπους καὶ δὲν μολύνουν -μὲ τὴ σειρά τους- τοὺς πιστούς, μεταφέροντας τὶς κακοδοξίες τους σ’ αὐτούς; [Θὰ ἔχεις ἀσφαλῶς ἐσύ, πάτερ, περισσότερα παραδείγματα ἀπὸ μένα μολυσμοῦ ἱερωμένων, ἀλλὰ ἐδῶ στὸ Αἴγιο ζήσαμε τέτοιες καταστάσεις ἱερέων καὶ θεολόγων, ποὺ προπαγάνδιζαν τὶς θέσεις τοῦ Μητροπολίτη· ὅτι ὁ Παπισμὸς δὲν εἶναι αἵρεση, ὅτι τὸ Filioque δὲν εἶναι αἵρεση, ὅτι ἡ παραχώρηση ὀρθόδοξου ναοῦ σὲ αἱρετικοὺς ἐπιτρέπεται κ.λπ. Καὶ μάλιστα κάποια ἀπ’ αὐτὰ ἐλέχθησαν ἐπίσημα γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τοῦ Μητροπολίτη στὸ Ἐφετεῖο Πατρῶν!!!].

Ἀλήθεια! Ἀντιλαμβάνεσαι, πάτερ, τί θὰ συνέβαινε, ἂν αὐτὲς οἱ χιλιάδες τῶν ἱερέων-Ποιμένων ἀντιστεκόντουσαν στὴν Δεσποτοκρατία; Τί θὰ ἔκαναν οἱ ψοφοδεεῖς Μητροπολίτες, ἂν εἶχαν νὰ ἀντιμετωπίσουν ἀποφασισμένους ἱερεῖς κι ἀνυποχώρητους στὰ θέματα της Πίστεως; Θὰ ἐπέμεναν ἄραγε τότε

Κυριακή της Ορθοδοξίας 2016

     Ἀλήθεια πῶς μποροῦν;

    Βλέπουμε στὶς φωτογραφίες –σὲ κάθε ἑορτὴ καὶ βέβαια τὴν ἑορτὴ τῆς Ὀρθοδοξίας– τοὺς χρυσοστόλιστους Ἐπισκόπους κατάφορτους μὲ λαμπυρίζοντα ἄμφια, μίτρες, πατερίτσες καὶ ἐγκόλπια νὰ εἶναι παρόντες στοὺς θρόνους τους, καὶ διερωτόμαστε οἱ πιστοί: πόσο ἡ καρδιά τους συνταυτίζεται μὲ τὰ λεγόμενα καὶ ψαλλόμενα;

     Ἡ γενικὴ ἀπάντηση ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὶς πράξεις τους εἶναι σαφὴς καὶ ὁλοκάθαρη, ἀλλὰ τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀποκαλύπτει ὅλη τὴν τραγικότητα τῶν συγχρόνων μὴ ὁμολογητῶν Ἐπισκόπων, καθὼς οἱ παραλείψεις τους, ὡς πρὸς τὴν ὑπεράσπιση τῆς Πίστεως, καθρεπτίζεται στὰ λόγια τοῦ Κυρίου:

     «Ἐγγίζει μοι ὁ λαὸς οὗτος τῷ στόματι αὐτῶν καὶ τοῖς χείλεσί με τιμᾷ, ἡ δὲ καρδία αὐτῶν πόρρω ἀπέχει ἀπ᾿ ἐμοῦ· μάτην δὲ σέβονταί με, διδάσκοντες διδασκαλίας ἐντάλματα ἀνθρώπων» (Ματθ. ιε΄ 8-9).

     

     Καὶ πῶς ἀλλιῶς νὰ ἐξηγήσει κανεὶς τὰ γεγονότα τῆς ἀφωνίας καὶ ἀδιαφορίας τῶν συγχρόνων Ποιμένων γιὰ τὸ μεῖζον πρόβλημα τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Τοὺς ἀκούει κανεὶς νὰ ψάλλουν περὶ τοῦ θριάμβου τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοὺς βλέπει ταυτόχρονα νὰ ἀνέχονται τὴν ταπείνωση τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τοὺς παναιρετικοὺς Οἰκουμενιστές!

     

   Τοὺς βλέπει ὑποκριτικὰ καὶ φαρισαϊκὰ νὰ ἐκστασιάζονται γιατί σήμερα

 

     «γυμνοῦται, κατηφείας καὶ σκότους αἱρέσεως, ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, καὶ φορεῖ χιτῶνα τῆς εὐφροσύνης, καὶ τῇ θείᾳ, καὶ φωσφόρῳ πυκάζεται χάριτι» (Ὄρθρος ἑορτῆς),

          καὶ ταυτόχρονα ἔχει διαπιστώσει ὅτι στὴν πράξη δὲν τοὺς “καίγεται καρφί”,  ἐνῶ βλέπουν ὅτι στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία συμβαίνει τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο: Δὲν εὐφραίνεται καὶ δὲν λαμπροφορεῖ ἡ Ἐκκλησία σήμερα, ἀλλὰ στενάζει καὶ συνθλίβεται κάτω ἀπὸ τὴν οἰκουμενιστικὴ δυσέβεια· ἀντὶ κεκοσμημένου χιτῶνα, ἐνδύεται «κατηφείας καὶ σκότους» Οἰκουμενιστικοῦ «ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία»!

             Καὶ διερωτᾶται κάθε πιστός:

    Πῶς παρουσιάζονται λαμπροστόλιστοι καὶ καμαρώνουν μέσα στὶς χρυσὲς τους στολές, ἀδιαφοροῦντες ἂν τὴν ἴδια στιγμὴ περιβάλλεται καὶ ἐνδύεται ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστὲς μὲ χιτῶνα κακοφροσύνης, ἀντὶ  «χιτῶνος εὐφροσύνης»;

      Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἀκοῦν στὸν Ὄρθρο τὸν “Οἶκο” τῆς ἑορτῆς τῆς Ὀρθοδοξίας, νὰ μιλᾶ γιὰ «ἓν Βάπτισμα» κι αὐτοὶ νὰ μνημονεύουν, νὰ τιμοῦν καὶ νὰ κοινωνοῦν μὲ τὸν Πατριάρχη ποὺ δέχεται πολλὰ αἱρετικὰ βαπτίσματα;

«Γνῶσιν οὖν θείαν δι' αὐτοῦ λαβόντες, ἕνα Κύριον τὸν Θεὸν γινώσκομεν, ἐν τρισὶν ὑποστάσεσι δοξαζόμενον, καὶ αὐτῷ μόνῳ λατρεύοντες, μίαν Πίστιν, ἓν Βάπτισμα ἔχοντες, Χριστὸν ἐνδεδύμεθα, ἀλλ' ὁμολογοῦντες τὴν σωτηρίαν, ἔργῳ καὶ λόγῳ, ταύτην ἀνιστοροῦμεν» (Ὄρθρος ἑορτῆς, ὁ Οἶκος).

      Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἀκοῦν τὸν ποιητὴ ἄλλου τροπαρίου νὰ προσκαλεῖ σὲ εὐφρόσυνο πανηγύρι χαρᾶς («σκιρτήσατε κροτήσατε»), ἐπειδὴ ὁ Θεὸς χάρισε τὴν «ὁμόνοιαν καὶ συμφωνίαν εἰς μίαν, ἑνώσαντος Ἐκκλησίαν», τὴν στιγμὴ ποὺ στὴν σύγχρονη Ἐκκλησία ἀπουσιάζει ἡ ἑνότητα, ὄχι μόνο μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Οἰκουμενιστῶν, ἀλλὰ καὶ μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων ποὺ μολύνθηκαν ─λίγο ἢ πολύ─ ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστικὸ ἰό;

«Σκιρτήσατε κροτήσατε, μετ' εὐφροσύνης ᾄσατε, ὡς θαυμαστὰ σου καὶ ξένα, Χριστὲ βοῶντες τὰ ἔργα! καὶ τίς ἰσχύσει ἐξειπεῖν, Σῶτερ τὰς δυναστείας σου, τοῦ τήν ἡμῶν ὁμόνοιαν, καὶ συμφωνίαν εἰς μίαν, ἑνώσαντος Ἐκκλησίαν».

       Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ θριαμβολογοῦν (σὲ ἄλλο τροπάριο) διότι ἡ δυσμενὴς αἵρεση «ἐξέλιπε», ἢ ὅτι «τὸ μνημόσυνον ταύτης, ἐξηφανίσθη μετ' ἤχου», τὴν στιγμὴ ποὺ μιὰ ἄλλη αἵρεση, φοβερότερη καὶ ὑπουλότερη ─ἡ ἐσχατολογικὴ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ─ βρίσκεται σὲ ἐξέλιξη, ἀναπτύσσεται ἀπολέμητη καὶ γιγαντώνεται, ἐνῶ αὐτοὶ ἀδρανοῦν πρὸς χαρὰν τῶν αἱρετικῶν οἰκουμενιστικῶν λύκων;

«Ρομφαῖαι νῦν ἐξέλιπον, τῆς δυσμενοῦς αἱρέσεως, καὶ τὸ μνημόσυνον ταύτης, ἐξηφανίσθη μετ' ἤχου, τὸν γὰρ Ναόν σου Πάναγνε, πανευπρεπῶς θεώμενοι, κεκοσμημένον χάρισι, τῶν σεβασμίων Εἰκόνων χαρᾶς πληρούμεθα πάντες».

      Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ψάλλουν καὶ νὰ διαλαλοῦν ὅτι σήμερα, Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας 2016, εἶναι «ἡμέρα χαρμόσυνος», διότι «ἀστράπτει καὶ λάμπει ἡ Ἐκλησία τοῦ Χριστοῦ», τὴν στιγμὴ ποὺ πορευόμαστε σὲ μιὰ Πανορθόδοξο Σύνοδο, τῆς ὁποίας -ἡ Οἰκουμενιστικὴ φατρία- ἔχει ἀποφασίσει (ἀνθρωπίνως) τοὺς νέους αἱρετικούς-Οἰκουμενιστικοὺς «Ὅρους καὶ Δόγματα»;

«Ἡμέρα χαρμόσυνος, καὶ εὐφροσύνης ἀνάπλεως, πεφανέρωται σήμερον, φαιδρότης δογμάτων γάρ, τῶν ἀληθεστάτων, ἀστράπτει καὶ λάμπει, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, κεκοσμημένη ἀναστηλώσεσιν, Εἰκόνων τῶν ἁγίων νῦν, ἐκτυπωμάτων καὶ λάμψεσι, καὶ ὁμόνοια γίνεται, τῶν Πιστῶν θεοβράβευτος».

             Γιὰ ποιά νίκη τῆς ἀληθοῦς Πίστεως, λοιπόν, μιλᾶμε σήμερα;

      Αὐτὸ μόνο οἱ Οἰκουμενιστὲς μποροῦν νὰ μᾶς τὸ ἐξηγήσουν καί, δυστυχῶς, ὅσοι Ποιμένες τοὺς ἐπιτρέπουν νὰ ἐμπεδώνουν τὴν Παναίρεση, ὡσὰν ποτὲ νὰ μὴν διάβασαν στὰ Πατερικὰ κείμενα ὅτι ἡ αἵρεση εἶναι μολυσματικὴ καὶ σὰν ἄλλη γάγγραινα μεταδίδεται στοὺς πιστούς (Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης)!

      Αὐτὴν τὴν διαπίστωση τῶν Ἁγίων ἀπορρίπτουν ἐγωϊστικὰ καὶ ἀδιάκριτα οἱ ἀντι-Οἰκουμενισστὲς Ποιμένες, γι’ αὐτὸ καὶ περιμένουν τὶς ἐξελίξεις …“ἄχρι καιροῦ”, ἀντὶ νὰ συστήσουν στοὺς πιστούς (ἀφοῦ πρῶτα τὸ κάνουν οἱ ἴδιοι) τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές! Τοὺς Ἁγίους ὅμως, ὅταν βρίσκονταν σὲ παρόμοιους καιροὺς αἱρέσεων, τοὺς  καταλαμβάνει φόβος, μήπως μεταδοθεῖ στὰ μέλη τοῦ Ποιμνίου τους ἡ αἵρεση, ὅπως ὁ γνήσιος καὶ μὴ μισθωτὸς Ποιμήν, ὁ Μ. Βασίλειος, γράφει “Πρὸς Ἰταλοὺς καὶ Γάλλους Ἐπισκόπους”:

    «Νῦν δὲ φοβούμεθα μή ποτε αὐξανόμενον τὸ κακόν, ὥσπερ τις φλὸξ διὰ τῆς καιομένης ὕλης βαδίζουσα, ἐπειδὰν καταναλώσῃ τὰ πλησίον, ἅψηται καὶ τῶν πόρρω. Ἐπινέμεται (ἐπεκτείνεται) γὰρ τὸ κακὸν τῆς αἱρέσεως, καὶ δέος ἐστὶ μὴ τὰς ἡμετέρας Ἐκκλησίας καταφαγοῦσα ἕρψῃ λοιπὸν καὶ ἐπὶ τὸ ὑγιαῖνον μέρος τῆς καθ’ ὑμᾶς παροικίας»!

Σημάτης Παναγιώτης

Πότε θα ζήσουμε Ορθόδοξα;

Ἀπὸ ὁμιλία τοῦ π. Νικολάου Μανώλη

...Ακούμε φωνές από δω κι από κει συνεχώς. Αλίμονο! Ιερείς ορθόδοξοι  στο εξωτερικό Ελβετία, Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, Αγγλία, οι ίδιοι ομολογούν πως στο ναό που πρωτύτερα έκανε τη λεγόμενη λειτουργία ο Φράγκος ιερέας, κάνουν στη συνέχεια οι Ορθόδοξοι και την Ορθόδοξη λειτουργία. Ασχέτως αν το απαγορεύουν οι κανόνες. Ένας άγιος έλεγε καλύτερα η λειτουργία να μην γινόταν, παρά να γίνεται αυτό το αίσχος της καταπατήσεως των ιερών κανόνων.

Ιερείς ορθόδοξοι από την Τσεχοσλοβακία λένε πως μεταλαμβάνουν παπικούς ασθενείς στα νοσοκομεία γιατί λέει πως πάνω από αυτούς, πάνω από τη σχέση μας, είναι η αγάπη του Θεού! Δηλαδή οι άγιοι Πατέρες μας μέχρι σήμερα δεν αγαπούσαν, που δεν ήθελαν να έχουν σχέση με τους αιρετικούς; Εμείς σήμερα στον 21ο αιώνα ανακαλύψαμε την αγάπη;

Ο κόσμος ζαλίζεται, μπερδεύεται, σκέφτεται πως όλοι ίδιοι είναι, δεν υπάρχει πρόβλημα, δεν υπάρχει διαφορά. Και μας κοροϊδεύουν οι οικουμενιστές γιατί μας θέλουν παπαγαλάκια. Υπάρχουν τα παπαγαλάκια του συστήματος της παγκοσμιοποίησης, της πολιτικής, τους βλέπουμε στις τηλεοράσεις κάθε μέρα, που παπαγαλίζουν στα αυτιά μας και μας μπερδεύουν. Υπάρχουν και οι παπαγάλοι της Εκκλησίας, που θέλουν να φέρουν την νέα τάξη πραγμάτων μέσα στην Εκκλησία, την παγκοσμιοποίηση και το συγκρητισμό. Μας θέλουν βουβούς, να μην μιλάμε.

Μέσα στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο επί μεγάλου Κωνσταντίνου, όταν ο Άρειος δεν δεχόταν ότι ο Χριστός είναι ίσος με το Θεό Πατέρα, αλλά έλεγε για το Χριστό, ότι είναι άνθρωπος μόνο κι όχι Θεός, τότε ο άγιος Νικόλαος, ο πράος, δεν άντεξε, και σήκωσε το χέρι του κι έδωσε μία δυνατή σφαλιάρα στον Άρειο. Αυτός λοιπόν ο άγιος Νικόλαος, είναι δυνατόν ποτέ, αυτόν τον Άρειο που έβριζε το Χριστό μας να τον δεχτεί να συλλειτουργήσουν μέσα στον ναό του, στα Μύρα της Λυκίας που ήταν επίσκοπος ο Άγιος; Πως σήμερα δεχόμαστε τον μεγαλύτερο αιρεσιάρχη από τον Άρειο, τον πάπα, να συμπροσεύχεται με το δικό μας τον Ορθόδοξο Πατριάρχη;

Ο κόσμος ζει σε άγνοια, σε μαύρα μεσάνυχτα κι αυτοί έχουν πάρει ένα βιολί στο χέρι και μας τραγουδούν ένα νανούρισμα να μην ξυπνήσουμε ποτέ. Αλλά όχι! Μνήμες ιερές σαν την σημερινή εορτή της αγίας Ορθοδοξίας μας πρέπει να ξεσηκώνουν την ανάγκη να υπογραμμίζουμε στους εαυτούς μας και στους άλλους, ποιά είναι η πορεία μας και ποιός είναι ο στόχος μας.

Σας εύχομαι αδελφοί μου μέχρι τα τέλη της ζωής σας να είστε Ορθόδοξοι, να μην πουλήσετε την ιερή πίστη μας κι ευχηθείτε και για μένα αν είναι δυνατόν και το αίμα μου να χύσω από το να αλλάξω την Πίστη, από το να κάνω κάτι διαφορετικό από την παράδοση της Εκκλησίας μας. Αμήν.

Πηγή

Κυριακή της Ορθοδοξίας (Α΄ Νηστειών)

(+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

Ἡ προτίμησι

 «Πίστει Μωυσῆς μέγας γενόμενος ἠρνήσατο λέγεσθαι υἱὸς θυγατρὸς φαραώ, μᾶλλον ἑλόμενος συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν» (Ἑβρ. 11,24-25)

(Ομιλία του †Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ πρώτη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν ἢ ὅπως λέγεται διαφορετικὰ ἡ Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὅλοι οἱ ἱεροκήρυκες θὰ μιλήσουν γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία. Νὰ μιλήσουμε κ᾽ ἐμεῖς γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία; Στὴ λίγη ὥρα ποὺ διαθέτουμε μᾶλλον θὰ τὴν ἀδικήσουμε.

Κυριακή της Ορθοδοξίας ( Α΄Νηστειών) - Η προτίμησι by aktines