Λόγος Πανηγυρικὸς
Εἰς Τὴν Ἔνδοξον
ΑΝΑΛΗΨΙΝ
Τοῦ ΗΛΙΑ ΜΗΝΙΑΤΗ Ἐπισκόπου Κερνίκης καὶ Καλαβρύτων,
διασκευασμένος κατὰ τὴν φράσιν.
ΕΥΤΕ ἀναβῶμεν εἰς τὸ ὄρος Κυρίου, καὶ εἰς
τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ Ἰακώβ, διὰ νὰ γίνωμεν καὶ ἡμεῖς ἐπόπται τῆς ἐνδόξου τοῦ
Χριστοῦ Ἀναλήψεως. Ἀναβῶμεν, μὲ εὐλαβητικὴν θεωρίαν, εἰς τὸ τρισμακάριστον ὄρος
τῶν Ἐλαιῶν, ἐκεῖ ὅπου σήμερον ἀνοίγεται πανθαύμαστον θέατρον δόξης θεοπρεποῦς,
καὶ ὁ τροπαιοφόρος ἀναστὰς Ἰησοῦς, ὁ ἀήττητος καθαιρέτης τοῦ ᾍδου, παρρησιάζει τὸν κατὰ τοῦ θανάτου
περιφανέστατον θρίαμβον.
Ἐκεῖ χορὸς Ἀποστόλων, ὅπου παραπέμπουσιν ἀνερχόμενον εἰς
οὐρανοὺς τὸν γλυκύτατον Διδάσκαλον. Ἐκεῖ Ταξιαρχίαι νοερῶν Δυνάμεων ὅπου προάγουσι
τὸν Βασιλέα τῆς δόξης. Ἐκεῖ πληθὺς δικαίων ψυχῶν λελυτρωμένων, ὅπου ἀκολουθοῦσι
τὸν θειότατον Λυτρωτήν. Ἐδῶθεν ἐπίγειος Μήτηρ ἀπολύει τὸν θεάνθρωπον Υἱόν,
πληρώσαντα τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας τὸ πολύπονον στάδιον· ἐκεῖθεν τὸν ἐκδέχεται ὁ
οὐράνιος Πατήρ, καὶ δίδων Αὐτῷ τὴν ἐξουσίαν τοῦ ουρανοῦ καὶ τῆς γῆς, τὸν καθίζει
ἐκ δεξιῶν Αὐτοῦ ἐν τοῖς ἐπουρανίοις.
Λαμπρὰ
ὄντως καὶ παμφανής, φιλέορτοι ἀκροαταί, εἶναι ἡ παροῦσα πανήγυρις. Αὕτη τὸ
κεφάλαιον πασῶν τῆς Ἐκκλησίας τῶν ἑορτῶν· αὕτη τῶν Μυστηρίων τοῦ Χριστοῦ ἡ
κορωνίς· αὕτη τῆς σωτηρίας ἡμῶν ἡ ἐκπλήρωσις. Σήμερον ἀνοίγεται εἰς τοὺς ἐξορίστους
παῖδας τῆς Εὔας ἡ εἴσοδος εἰς τὴν ποθητὴν πατρίδα τῆς ἄνω Ἱερουσαλήμ· σήμερον
γίνεται τοῦ νέου Ἰσραὴλ ἡ ἀποκατάστασις εἰς τὴν οὐράνιον Βασιλείαν. Σήμερον ὁ
πεπτωκὼς ὑπεράνω τῶν Σεραφεὶμ ἐπαίρεται, καὶ τὸ βροτείον φύραμα διπλῆς ἠξιωμένον
ὑπερτάτης τιμῆς, καθὼς μὲ τὴν σάρκωσιν τοῦ θείου Λόγου ἔγινε μέτοχον θείας
φύσεως, οὕτω μὲ τὴν Ἀνάληψιν τοῦ Αὐτοῦ γίνεται μέτοχον θείας δόξης. Δεῦτε λοιπὸν
ἀναβῶμεν εἰς τὸ ὄρος Κυρίου, ὅπως θεωρήσαντες τὰς περιστάσεις τῆς σημερινῆς
σεβασμιωτάτης ἑορτῆς, καταλάβωμεν τὸ μέγεθος τῶν εὐεργεσιῶν τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς ἡμετέρας
φύσεως τὰ μεγαλεῖα.
Ἀφ’
οὗ ἔλυσε τὰ δεσμὰ τοῦ θανάτου καὶ ἀνέστη ἐκ νεκρῶν ὁ Σωτὴρ τοῦ κόσμου, δι’ ἡμερῶν
τεσσαράκοντα συνανεστράφη ἀκόμη ἐπάνω εἰς τὴν γῆν, ὀπτανόμενος συχνάκις εἰς τοὺς
Μαθητάς Του, καὶ ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις πιστούμενος τὴν ἔνδοξον Του Ἀνάστασιν. Καὶ
δὲν ἦτο χωρὶς μυστήριον ὁ ἀριθμὸς τῶν τεσσαράκοντα ἡμερῶν εἰς τὴν πρώτην ἐκ
Παρθένου ἄσπορον Γέννησιν, μετὰ τεσσαράκοντα ἡμέρας ὡδηγήθη ὑπὸ τῶν γονέων εἰς
τὸ Ἱερόν, καὶ ὡς, πρωτότοκον ἅγιον ἀφιερώθη τῷ Κυρίῳ κατὰ τὸν Νόμον (Λουκ.
β’ 22-24. Λευϊτ. ιβ’ 2-8). Καὶ εἰς τὴν ἐκ νεκρῶν λοιπὸν παράδοξον ἀναβίωσιν,
ὅπου εἶναι ἡ παλιγγενεσία, καὶ ὡσὰν Δευτέρα Αὐτοῦ Γέννησις, μετὰ τεσσαράκοντα ἡμέρας
ὁμοίως ἀναβαίνει εἰς τὸ ὑπερουράνιον Ἱερόν, καὶ ὡς πρωτότοκος τῶν νεκρῶν
γενόμενος, παριστᾷ τῷ Θεῷ καὶ Πατρὶ ἁγίαν καὶ καθαρὰν τὴν ἐν αὐτῷ ἀνθρωπίνην
φύσιν, τὴν ἀπαρχὴν ὅλης τῆς ἡμετέρας φύσεως.
Καὶ
ὅταν ἦλθε τὸ πέρας τῶν ἡμερῶν τούτων ἐξήγαγε τοὺς Μαθητὰς ἕως τὴν Βηθανίαν, εἰς
τὸ ὄρος τῶν Ἐλαιῶν (ἁρμόζει ὁ τόπος τῶν Ἐλαιῶν, ὅπου εἶναι τῆς εἰρήνης τὸ σύμβολον,
τῷ ἄρχοντι τῆς εἰρήνης). Ὅστις χωριζόμενος ἀπὸ τοὺς Μαθητὰς του, τοὺς ἀφῆκε
διαθήκην αἰώνιον, τὴν εἰρήνην Του. Ἀλλὰ καὶ ὁ χρησμὸς τοῦ θεσπεσίου Ζαχαρίου τοῦτο
προανεκήρυξεν· «Ἰδοὺ ἡμέραι ἔρχονται Κυρίου... καὶ στήσονται οἱ πόδες αὐτοῦ ἐν τῇ ἡμέρᾳ
ἐκείνῃ ἐπὶ τὸ ὄρος τῶν Ἐλαιῶν τὸ κατέναντι Ἱερουσαλήμ» (Ζαχαρ.
ιδ' 1-4).
Ἐδῶ, ἀφ’ οὗ μὲ τὴν δύναμιν τῶν θείων
Του λόγων διήνοιξε τὸν νοῦν τῶν Μαθητῶν τοῦ συνιέναι τὰς Γραφάς, ὅσα δηλαδὴ ἐν
τῷ Νόμῳ Μωϋσέως καὶ Προφήταις καὶ Ψαλμοῖς περὶ Αὐτοῦ ἐχρησμοδότησε τὸ Πνεῦμα τὸ
Ἅγιον· ἀφ’ οὗ τοὺς ἐπρόσταξε νὰ κηρύξωσιν εἰς ὅλην τὴν κτίσιν τὸ Εὐαγγέλιον, ἤτοι
τὸ χαριέστατον μήνυμα τῆς ἀφέσεως καὶ σωτηρίας· ἀφ’ οὗ τοὺς ἐπαρηγόρησεν εἰς τὴν
λύπην τοῦ χωρισμοῦ Του, μὲ τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ Πατρός, ἐντειλάμενος νὰ
προσμένωσιν εἰς Ἱερουσαλήμ, ἕως οὗ ἐνδύσωνται δύναμιν ἐξ ὕψους, ἐπάρας τὰς
χείρας Αὐτοῦ, δίδει ὡσὰν βεβαιωτικὴν τῶν ἐπαγγελιῶν, τὴν τελαυταίαν δεσποτικὴν
εὐλογίαν.
Δὲν
ἐχόρταιναν οἱ ὀφθαλμοὶ τῶν Μαθητῶν ἀτενίζοντες εἰς ἐκεῖνο τὸ θειότατον πρόσωπον
τότε, ὅταν «Βλεπόντων αὐτῶν ἐπήρθη, καὶ νεφέλη ὑπέλαβεν Αὐτὸν ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν
αὐτῶν» (Πραξ. α’ 9). Εἰς τὴν νεφέλην ταύτην ἐγὼ βλέπω
κεκαλυμμένον Μυστήριον, τοῦ ὁποίου τὸν τύπον προεῖδεν ὁ Θεσβίτης Ἠλίας εἰς ἐκείνην
την μικρὰν νεφέλην, ὅπου ὡς ἴχνος
