Ἡ «Σύνοδος» τοῦ Κολυμπαρίου
ΕΙΣΗΓΑΓΕ «ΣΥΝΟΔΙΚΩΣ»
ΤΗΝ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ
ΜΕΛΕΤΗ
ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΧΑΝΙΩΝ
ΤΩΝ ΔΕΚΑ (10) ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΩΝ«ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ»
[ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΝ ΜΟΝΟΝ ΤΟ ΕΝΑ ΤΡΙΤΟ (1/3) ΤΩΝ
ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ],
ΤΟ ΟΠΟΙΟ
ΕΙΣΗΓΑΓΕ «ΣΥΝΟΔΙΚΩΣ»
ΤΗΝ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ
(Η ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟΥ - GNOSIS, Ή ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΥ),
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗ
ΣΥΝΕΠΕΙΑ
ΤΗΣ ΔΙΑΚΟΠΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ ΤΩΝ ΔΕΚΑ (10)
ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΩΝ «ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ», ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΝ, ΩΣ ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΟ, ΤΟΥΤΟ ΤΟ
ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ
(ΔΗΛ. ΔΕΣΜΕΥΤΙΚΩΣ) ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΕΚΑ (10) ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΕΣ ΠΟΥ; ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ, ΚΑΘΟΤΙ
Ερωτάται: 1) αν στη
λεγόμενη «Πανορθόδοξη Σύνοδο» εισήχθη
«συνοδικώς» η Παναίρεση του Οικουμενισμού από τις δέκα (10) Αυτοκέφαλες που προσήλθαν
στην Κρήτη, και 2) αν εκκλησιολογική συνέπεια της
εν λόγω εισαγωγής συνιστά η διακοπή κοινωνίας με τις αρχές και τους κληρικούς αυτών των δέκα (10)
Αυτοκέφαλων.
Απαντάται θετικώς και για τα δύο
(2) ερωτήματα,
Κατ' εφαρμογήν του 15ου Κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου
(880), ο οποίος ως νομικός κανόνας της Εκκλησίας, είναι υποχρεωτικής εφαρμογής, αφού δεν υπάρχουν γενικά νομικοί κανόνες δυνητικής εφαρμογής, δεδομένου ότι, αν υπήρχαν τέτοιοι, τότε οι
νομικοί κανόνες θα επέτρεπαν την αυτοκατάργησή τους, και ο οποίος ρητά
εφαρμόζεται πριν τη συνοδική καταδίκη της Παναίρεσης του Οικουμενισμού από
Ορθόδοξη Σύνοδο.
Κατ' υποχρεωτικήν εφαρμογήν της Αγίας Γραφής για τη διακοπή κοινωνίας με τους αιρετικούς
(Ιωαν. 1, 5. Β' Θεσ., 3, 6. Τιμ. 1, 3-5. Γαλ. 1, 8)
Κατ' υποχρεωτικήν εφαρμογήν της Ιεράς Παραδόσεως για τη διακοπή
κοινωνίας με τους αιρετικούς (ενδεικτικά: Αποστολικές Διαταγές (2, 19): «Ώσπερ
δε τω καλώ ποιμένι το μη ακολουθούν πρόβατον λύκοις έκκειται εις διαφθοράν,
ούτως τω πονηρώ ποιμένι το ακολουθούν πρόδηλον έχει τον θάνατον, ότι
κατατρώξεται αυτό. Διό φευκτέον από των φθοροποιών ποιμένων». Άγιος Ιγνάτιος ο
Θεοφόρος (TLG, Ep. 10,ch. 2, s.. 1. l. 1): «Καθένας που λέει πράγματα διαφορετικά από τα παραδεδομένα, ακόμη και
αν είναι αξιόπιστος, και αν είναι νηστευτής, και αν παρθενεύει, και αν κάνει
θαύματα, και αν προφητεύει, να σου φαίνεται σαν λύκος που φοράει προβιά και
αποσκοπεί να θανατώσει τα πρόβατα... Και να μοιράζει τα υπάρχοντά του στους
φτωχούς και μετακινεί βουνά, και αν παραδίδει το σώμα του στο μαρτύριο, να σου
φαίνεται σιχαμερός, αν φαυλίζει το νόμο ή τους προφήτες, τους οποίους ο Χριστός
με την παρουσία Του στη γη επαλήθευσε. Να σου φαίνεται σαν αντίχριστος.»
Κατ' υποχρεωτικήν εφαρμογήν του παραδοσιακού προτύπου των διακοπών
κοινωνίας των Ορθοδόξων πιστών, είτε Επισκόπων, είτε κληρικών, είτε μοναχών,
είτε λαϊκών, με τους εκάστοτε αιρετικούς, ειδικότερα και ενδεικτικά:
1 - Διακοπής κοινωνίας Μεγάλου
Αθανασίου, Πατριάρχη Αλεξανδρείας, Μεγάλου Αντωνίου, μοναχού, και λοιπών
Γερόντων, μοναχών και ιερομονάχων, της Αιγυπτιακής ερήμου με τους αιρετικούς
Αρειανούς,
2 - Διακοπής κοινωνίας των
Ορθοδόξων πιστών της Αντιοχείας των ακολουθούντων τον Ορθόδοξο Ευστάθιο
Αντιοχείας με τους αιρετικούς Αρειανούς και τον δικό τους Αρειανό Επίσκοπο
Αντιοχείας,
3 - Διακοπής κοινωνίας των
μοναχών και τμήματος των λαϊκών με τον Επίσκοπο Ναζιανζού Γρηγόριο (πατέρα του
Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου), ο οποίος υπέγραψε ένα ημιαρειανικό
(ομοιουσιανικό) σύμβολο πίστεως,
4 - Διακοπής κοινωνίας Μεγάλου
Βασιλείου με τον Αρχιεπίσκοπο Καισαρείας Διάνιο που υπέγραψε μια μη ορθόδοξη
ομολογία,
5 - Διακοπής κοινωνίας Αγίου
Γρηγορίου του Θεολόγου με τον Αρειανό Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως Δημόφιλο,
6 - Διακοπής κοινωνίας του
Ορθόδοξου Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ακακίου με τους Αρειανούς Πατριάρχη
Αλεξανδρείας Τιμόθεο Β' τον επονομαζόμενο «Αίλουρο» και Πατριάρχη Αντιοχείας
Πέτρο Β' τον επονομαζόμενο «Κναφέα»,
7
- Διακοπής κοινωνίας των Ορθοδόξων πιστών της Κωνσταντινουπόλεως με τον
αιρετικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Νεστόριο, πριν την καταδίκη του από την
Γ' Οικουμενική Σύνοδο,
8 - Διακοπής κοινωνίας των
Ορθοδόξων πιστών της Κωνσταντινούπολης με τον μονοφυσίτη Πατριάρχη
Κωνσταντινουπόλεως Τιμόθεο Α',
9 - Διακοπής κοινωνίας Αγίου
Μαξίμου του Ομολογητή, μοναχού, και των δύο μοναχών - μαθητών του με τους
Πατριαρχικούς Θρόνους, που ακολουθούσαν την αίρεση του Μονοθελητισμού,
10 - Διακοπής κοινωνίας Αγίου
Ιωάννη του Δαμασκηνού, ιερομονάχου, με τους εικονομάχους επισκόπους τόσο πριν
όσο και μετά τη Μονοφυσιτική Σύνοδο της Ιερείας (754),
11 - Διακοπής κοινωνίας Αγίου
Θεοδώρου του Στουδίτη, ιερομονάχου και ηγουμένου, αρχικά με τους μοιχειανικούς
επισκόπους και στη συνέχεια με τους εικονομάχους επισκόπους
12 - Διακοπής κοινωνίας του
Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Σεργίου με τον Πάπα Σέργιο, όταν ο τελευταίος το
1009 είχε αναγνώσει το Σύμβολο της Πίστεως με την αιρετική προσθήκη του
φιλιόκβε,
13 - Διακοπής κοινωνίας
Ορθοδόξων πιστών, Επισκόπων, κληρικών, μοναχών και λαϊκών με τον Λατινόφρονα
Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη Βέκκο,
14 - Διακοπής κοινωνίας Αγίου
Γρηγορίου του Παλαμά, τότε ιερομονάχου, με τον Λατινόφρονα Πατριάρχη
Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη 14ο, τον επονομαζόμενο «Καλέκα», πριν την
συνοδική καταδίκη του τελευταίου,
15 - Διακοπής κοινωνίας Αγίου
Μάρκου του Ευγενικού, Μητροπολίτη Εφέσου, άλλων Ορθοδόξων Επισκόπων, κληρικών,
μοναχών και λαϊκών με τον Λατινόφρονα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Μητροφάνη
και τους λοιπούς Λατινόφρονες
(Βλ. ενδεικτικά Βασιλείου Στεφανίδη, Εκκλησιαστική Ιστορία, 7η
εκδ., εκδ. Παπαδημητρίου, Αθήνα 1959).
Για τους ακόλουθους λόγους:
1- ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Η ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ (Η ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟΥ-GNOSIS Ή ΕΩΣΦΟΡΙΚΟΥ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ
ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΥ);
Ο Άγιος Ειρηναίος Επίσκοπος Λουγδούνου (της
σημερινής Λυών της Γαλλίας), στο έργο του «Ελεγχος και Ανατροπή της Ψευδωνύμου
Γνώσεως», αναφερόμενος στους Γνωστικούς της εποχής του, γράφει: «(...) Και
υπάρχουν εκείνοι που άκουσαν από αυτόν (δηλ. τον Πολύκαρπο, Επίσκοπο Σμύρνης)
ότι ο Ιωάννης, ο μαθητής του Κυρίου, στην Έφεσο, όταν μία φορά πήγε να λουσθεί
και είδε μέσα τον Κήρινθο (ο οποίος είχε ηδονιστικές και συγκρητιστικές
πεποιθήσεις από ιουδαϊκά και χριστιανικά στοιχεία), βγήκε αμέσως έξω από το
λουτρό χωρίς να λουσθεί και μάλιστα είπε: «Ας φύγουμε, μήπως και το λουτρό
καταπέσει, διότι είναι μέσα ο Κήρινθος, ο εχθρός της αληθείας». Και ο ίδιος,
πάλι, ο Πολύκαρπος, όταν κάποτε τον συνάντησε ο Μαρκίων (ο οποίος είχε
συγκρητιστικές πεποιθήσεις από ιουδαϊκά, χριστιανικά και βουδιστικά στοιχεία)
και του είπε: «Μας αναγνωρίζεις;», απάντησε: «Αναγνωρίζω τον πρωτότοκο του
Σατανά». Τόσο πολύ πρόσεχαν οι Απόστολοι και οι μαθητές τους, ώστε ούτε
συζητούσαν με κάποιον που παραχάρασσε την Αλήθεια, όπως είπε και ο Παύλος
«Αιρετικό άνθρωπο μετά πρώτη και δεύτερη νουθεσία άφηνέ τον, γνωρίζοντας ότι
ένας τέτοιος έχει διαστραφεί και έτσι καταδικάζει ο ίδιος τον εαυτό του» (Τιτ. 3, 10-11) [Αγίου Ειρηναίου, Έλεγχος και Ανατροπή της Ψευδωνύμου Γνώσεως, κεφ.
3, παρ. 4, Εισαγωγή - Μετάφραση - Σχόλια, υπό Αρχιμ. Ειρηναίου Χατζηεφραιμίδη,
Θεσσαλονίκη 1991, σελ. 193).
Ο Συγκρητιστικός Διαχριστιανικός και
Διαθρησκειακός Οικουμενισμός, αποτελεί διαχρονική θρησκευτική διδασκαλία του
Σατανισμού και της Θεοσοφίας, που είναι παρακλάδι του και η οποία αποτελεί την
πνευματικότητα του ΟΗΕ (ἐδῶ). Δηλ. δεν αποτελεί νέο προϊόν της εποχής μας, αλλά αποτελεί διαχρονικό
προϊόν του Σατανισμού, του Γνωστικισμού και της Μαγείας, δηλ. του Αποκρυφισμού,
με γνωστότερο εκπρόσωπο τον Σίμωνα τον Μάγο. Μάλιστα ο γνωστικός Μάνης είχε
χρησιμοποιήσει τον συγκρητιστικό διαθρησκειακό οικουμενισμό στην ανάμειξη του
Ιουδαϊσμού, του Χριστιανισμού και του Βουδισμού (βλέπετε Παν. Χρήστου, Ο
Γνωστικισμός, Σίμων ο Μάγος, και Μανιχαϊσμός, σε: Πατρολογία, τομ. Β', σελ.
105-115, 136-137 και 188194). Ως γνωστόν, ο
Διαχριστιανικός Οικουμενισμός είναι η κίνηση που έχει σκοπό την ένωση της Μίας
Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, δηλαδή της Ορθοδόξου Εκκλησίας, με
τον Αιρετικό Παπισμό και τον Αιρετικό Προτεσταντισμό σε ενιαίο θρησκευτικό
οργανισμό, τη Χριστιανική Θρησκεία, με αρχηγό του τον Αιρεσιάρχη Πάπα. Ο
Διαθρησκειακός Οικουμενισμός είναι η κίνηση που έχει σκοπό την ένωση του
ενιαίου Χριστιανισμού με τις άλλες θρησκείες, Ιουδαϊσμό, Ισλάμ, Βουδισμό,
Ινδουϊσμό κλπ., σε ενιαίο θρησκευτικό οργανισμό, την Πράσινη Παγκόσμια Θρησκεία,
της οποίας τα δόγματα είναι ο Σατανισμός, η Νεο- ειδωλολατρεία (ή λατρεία της
λεγόμενης θεάς γης) ἐδῶ, και ο Αντίχριστος (ἐδῶ), ο οποίος, κατά τον Απόστολο Παύλο, μετά την εωσφορική αυτή ένωση των
θρησκειών, θα επιβάλει παγκοσμίως τη δική του λατρεία ως θεού πάνω από τους
λατρευόμενους από τους ανθρώπους θεούς ή σεβάσματα (Β' Θεσσ. Β', 4). Ο
Οικουμενισμός, ως γνωστόν, αλλιώς λέγεται θρησκευτική παγκοσμιοποίηση, η οποία
αποτελεί μια από τις τρεις (3) μορφές της παγκοσμιοποίησης. Οι άλλες δύο μορφές
της είναι η οικονομική παγκοσμιοποίηση και η πολιτική παγκοσμιοποίηση, οι
οποίες επιβάλλονται από τη Νέα Τάξη Πραγμάτων.
Όπως οι παλαιοί Γνωστικοί που ήταν οπαδοί του
εωσφορικού θρησκευτικού συγκρητισμού (δηλαδή της ανάμειξης πεποιθήσεων διαφόρων
θρησκευμάτων ή και φιλοσοφικών συστημάτων) [βλ. Παν. Χρήστου, Ο Γνωστικισμός,
Ελληνική Πατρολογία, τομ. Β', εκδ. Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 2008, σελ. 10-5-120,
Κωνσταντίνου Σκουτέρη, Το σύστημα της Γνώσεως, σελ. 294-323], έτσι και οι
σύγχρονοι Γνωστικοί που ακολουθούν την Παναίρεση του Εωσφορικού Συγκρητιστικού
Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού, δεν ακολουθούν απλώς κάποια
αίρεση η οποία αλλοιώνει επί μέρους στοιχεία της Ορθόδοξης πίστης, αλλά
ανατρέπουν σταδιακά όλη την Ορθόδοξη πίστη, μέσω της δαιμονικής αντιστροφής (ή
νοθεύσεως) του συνόλου των Ορθόδοξων εννοιών των θεολογικών όρων της Πίστης.
Ότι ο Γνωστικισμός - Gnosis ή Εωσφορικός Θρησκευτικός Συγκρητισμός αποσκοπεί
στην ανατροπή όλης της Ορθόδοξης πίστης, μέσω της δαιμονικής αντιστροφής (ή
νοθεύσεως) του συνόλου των Ορθόδοξων εννοιών των θεολογικών όρων, είχε ήδη
επισημανθεί από τους Αποστόλους. Δύο από τους Αποστόλους κατέστησαν ιδιαίτερα
προσεκτικούς τους μαθητές τους ως προς αυτόν. Ο μεν Απόστολος Παύλος γράφει:
«Προσέχετε μήπως σας εξαπατήσει κάποιος και λεηλατήσει τον