Εις την Πάνδοξον Κοίμησιν της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών και Παναχράντου Θεοτόκου

Αγ. Νικόλαος Καβάσιλας

   Kανείς νομίζω δεν αγνοεί ότι σπουδαιότερος αγώνας ρητορικής εγκωμιαστικού λόγου δεν μπορεί να υπάρξη από αυτόν εδώ, εάν βέβαια ήθελε προσπαθήσει κανείς να τηρήση τα καθιερωμένα και πρέποντα. Εγώ προσωπικά δυσκολεύομαι τόσο περισσότερο να επιδιώξω στην προκειμένη περίσταση τον πρέποντα λόγο, όσο νομίζω ότι όλοι μεν οι άνθρωποι οφείλουν ασφαλώς αυτό τον άθλο των εγκωμίων προς την Παρθένο, πλην όμως ούτε είναι καν δυνατόν να ελπίζουν ότι θα ανταποκριθούν με τα εγκώμιά τους στο μεγαλείο της πραγματικότητας. Γι' αυτό ακριβώς δεν είναι δυνατόν να μας κατηγορήσουν για τόλμη. Γιατί πού υπάρχει τόλμη; Το να καταπιάνεται βέβαια κανείς με υψηλά θέματα και να εγκαταλείπη την προσπάθεια εμπρός στο ενδεχόμενο μιας ήττας δεν θα ήταν λογικό. Πράγματι κανείς απολύτως δεν θα μπορούσε να κατηγορήση όσους υστέρησαν στον αγώνα τον οποίο κανείς δεν είναι δυνατόν να κερδίση. Πώς λοιπόν είναι δυνατόν να χαρακτηρισθή υποχώρηση ή ήττα ό,τι είναι έκτος ευθύνης και κατηγορίας; Αφού λοιπόν προσήρμοσα το λόγο με τις δυνάμεις μου, θα πλέξω το εγκώμιο της Παρθένου, προσθέτοντας ότι δεν το επιχειρώ αυτό για να κάμω γνωστές στους ακροατές τις χάριτες της Παρθένου που τυχόν αγνοούν, γιατί δεν υπάρχει κανείς που θα μπορούσε ν' αγνοή το κοινό αγαθό, αλλά για να κάμω, με την ανάμνηση της αιτίας της σωτηρίας μου, καλύτερη την ψυχή, σε όσους βέβαια είναι τούτο δυνατόν, αφού θυμηθώ και τη δική μου σωτηρία. Γιατί γι' αυτόν ακριβώς το λόγο μου φαίνεται ότι όλοι ύμνησαν την Παναγία και δεν υπάρχει κανείς που να μην έκαμε αυτόν τον αγώνα, επιτυγχάνοντας βέβαια άλλος λιγώτερο και άλλος περισσότερο το σκοπό του. Γιατί είναι πολυύμνητη η Παρθένος όχι μόνο αφότου γεννήθηκε, αλλά και πριν ακόμη χαρισθή στους ανθρώπους.

2. Γιατί βέβαια και οι προφήτες και οι οραματισμοί και οι προφητείες τους τη μακαρία Παρθένο υμνούσαν. Κι αν υπήρχε κάτι πραγματικά σεβαστό, όπως η Σκηνή και η Κιβωτός και τα ιερά στρατόπεδα του Μωυσή κι όλα εκείνα για τα οποία υπερηφανεύονταν οι Εβραίοι, πέρα από την ονομασία τους το θαύμα της Παρθένου συμβόλιζαν. Γιατί όλα αυτά όχι μόνο ήσαν σεβαστά, αλλά και δημιουργήθηκαν από την αρχή ακριβώς για να την προεικονίσουν και να την προαναγγείλουν στους ανθρώπους. Αλλά τι λέγω; Αφού τα εγκώμια που ψάλθηκαν στους ανθρώπους, είτε σε έπαινο γενικά του ανθρωπίνου γένους είτε για ιδιαίτερα αγαθά, πρέπει να αποδοθούν όλα στην Παρθένο. Γιατί δεν υπάρχει κι ούτε είναι δυνατό να υπάρξη μικρό ή μεγάλο αγαθό άξιο να τιμήση το ανθρώπινο γένος, που να μην το έφερε στον κόσμο η καινή μητέρα και ο καινός τόκος της. Κι όχι μόνο όταν φανερώθηκε, αλλά από πολύ πιο πρίν, με μόνο το γεγονός ότι επρόκειτο να φανερωθή.

Γιατί, αν όλα τα κάνουμε για να αποκτήσουμε το Θεό, αν αυτή είναι η κατάληξη όλων των αγαθών, η οποία όμως δεν ήταν δυνατό να πραγματοποιηθή από τους ανθρώπους χωρίς τις δωρεές της Παρθένου, πώς δεν αναφέρονται τα πάντα σ' αυτήν; Αυτή λοιπόν είναι η αιτία να επαινήται ο,τιδήποτε επαινετό υπάρχει στους ανθρώπους. Αλλα η αιτία πάλι όλων των αγαθών που έχουμε είναι η ένωση με το Θεό. Κι αυτή όμως η ένωση στην Παρθένο οφείλεται. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο η πολυύμνητη πρέπει να θεωρήται η αιτία όλης της ωραιότητας και της μεγαλοπρέπειας και

ΠΕΙΣΜΩΝ ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ του ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ και της ΑΓΙΟΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ και Τελεβάντιες Προφητείες!

   

   Ἡ διαστροφὴ τῆς ἁγιοπατερικῆς διδασκαλίας γιὰ τὴν στάση μας στοὺς Παναιρετικοὺς Οἰκουμενιστὲς συνεχίζεται. Ὁ κ. Τελεβάντος ἐπικαλεῖται τὴν …ἡγεσία τοῦ ἀντι-Οἰκουμενιστικοῦ ἀγῶνος! Ξέχασε φαίνεται, ὅσα ντροπιαστικὰ ἔλεγε γιὰ τὸν π. Θεόδωρο Ζήση.

    Ἔγραφε:

    «Έχουμε υποχρέωση να πούμε ευθέως στον π. Θεόδωρο ότι δεν είναι σε θέση να ηγηθεί του αντιοικουμενιστικού αγώνα. Τα έχει κάνει κυριολεκτικά θάλασσα· δεν έχει υποψία ικανοτήτων ηγέτη. Δυστυχώς έχει αποδειχθεί στην πράξη ότι είναι εν παντί ανίκανος να ηγηθεί του αντιοικουμενιστικού αγώνα. Τώρα αποδεικνύεται ότι μετέρχεται ανέντιμες, ασύνετες και μη κόσμιες μεθοδεύσεις. Λυπάμαι να παρατηρήσω ότι ο σεβαστός μας Γέροντας έχει υπερβεί τα εσκαμμένα και έχει αποδειχθεί στην πράξη ανεπαρκής»!!! (ἐδῶ, ἐδῶ  κι ἐδῶ).

      Καὶ τώρα;

  Ἀποδείχτηκαν συκοφαντίες καὶ σαπουνόφουσκες ὅσα τόσα χρόνια «διδάσκει» ὡς Πάπας ἀλάθητος ὁ κ. Τελεβάντος! Τώρα ποὺ οἱ ἀ-νοησίες του περὶ τῆς τάχα ἐξασθενήσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ(!), ποὺ παλαιότερα, χωρὶς νὰ πληρώνει φόρο, ἐπαναλάμβανε, ξεφούσκωσαν· τώρα πού …ἄνοιξαν τὰ μάτια του καὶ βλέπει, γράφει ὅτι  «ο Οικουμενισμός επελαύνει ακάθεκτος»!!!

    Καὶ ξαναεπιστρέφει στὶς κακοδοξίες του περὶ «στρατηγῶν», ἐκθειάζει τὴν «ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ» ποὺ μετέβει «ΣΤΗ ΓΕΩΡΓΙΑ», γιατὶ βλέπει ὅτι μόνο μὲ τὶς ἐνέργειες τῶν «στρατηγῶν» θὰ δικαιωθεῖ(!) ὁ ἀγώνας του γιὰ τὴν ...παραμονὴ τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν ἐσαεὶ κάτω ἀπὸ τὶς φτεροῦγες τῶν Οἰκουμενιστῶν!

    Στὸ νέο του ἄρθρο, ὅμως, κάνει φανερὴ τὴν παρουσία της καὶ μιὰ νέα διαστροφή. Προσθέτει στὸ ἐνεργητικό του ὁ κ. Τελεβάντος μιὰ ἀκόμα κακοδοξία· διαστρέφει τὴν περὶ συνεργείας Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων Ὀρθόδοξη Εὐαγγελικὴ διδασκαλία.

      Γράφει: 

Ο  ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ  ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ

ΚΑΙ  Η  ΒΕΒΑΙΗ  ΚΑΤΑΔΙΚΗ  ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Πέρυσι στην ωραία ομιλία του στην Παναγία του Σουμελά είπε μεταξύ άλλων ο Παναγιότατος: “Ο τελευταίος λόγος είναι του Θεού”. 

Αυτή ακριβώς η αλήθεια δίνει απάντηση για την έκβαση του αγώνα που διεξάγουν οι παραδοσιακοί πιστοί εναντίον του Οικουμενισμού.

Ούτε στην αδύναμη φωνή μας έχουμε τις ελπίδες μας, ούτε στους ανίσχυρους συμμάχους μας. 

Η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού. Ο Κύριος την καθοδηγεί εις πάσαν την αλήθειαν και οι πύλες του Άδη δεν πρόκειται να την κατισχύσουν.

Όλα κατ’ άνθρωπον δείχνουν ότι ο Οικουμενισμός επελαύνει ακάθεκτος. Και όμως! Ακριβώς επειδή ο Θεός έχει πάντοτε τον τελευταίο λόγο τελικά θα καταδικαστεί ως φοβερή αίρεση και οι πρωταγωνιστές της θα παραδοθούν στην αιώνια αισχύνη.

Δεν αγωνιούμε καθόλου για την έκβαση του αγώνα που διεξάγουμε. “Και γαρ Θεός ο πολεμών”. Ο Χριστός έχει πάντοτε τον τελευταίο λόγο και ο λόγος Του κατοχυρώνει την αλήθεια. 

Αυτό συνέβαινε πάντοτε, όπως λ.χ. όταν αγωνιζόταν ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής εναντίον του Μονοθελητισμού. Όλη η Εκκλησία φάνηκε ότι προσχωρούσε στην αίρεση. Ακόμη και ο Θρόνος των Ιεροσολύμων που υποστήριζε την ορθόδοξη πίστη και ήταν η ελπίδα των Ορθοδόξων κατελήφθη από τους Άραβες και ο Άγιος Πατριάρχης Σωφρόνιος κοιμήθηκε, ενώ η αίρεση επιβλήθηκε παντού. Και όμως! 18 χρόνια μετά την κοίμηση του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητή και 43 μετά την κοίμηση του Αγίου Σωφρονίου, η Στ΄ Οικουμενική Σύνοδος το 680 κατοχύρωσε την ορθόδοξη διδασκαλία τους και παρέδωσε στην αιώνια αισχύνη τους Μονοθελήτες.

Έτσι θα γίνει και τώρα με τους Οικουμενιστές, ασχέτως του ότι κατ' άνθρωπον φαίνεται ότι κατήγαγαν σημαντική νίκη με την Σύνοδο της Κρήτης. 

Γι’ αυτό δεν ανησυχούμε καθόλου. Μόνη μας έγνοια είναι να ομολογούμε τον Χριστό και την Ορθοδοξία για να σώσουμε την ψυχή μας και τα υπόλοιπα τα αφήνουμε στο Θεό που έχει πάντοτε τον τελευταίο λόγο.

Παναγιώτης Τελεβάντος

Πηγή

   

   Κανεὶς δὲν ἀμφιβάλλει ὅτι οἱ πιστοὶ ἔχουν «ἀδύναμο λόγο» καὶ παρουσία, ὅτι ὁ «τελευταῖος λόγος εἶναι τοῦ Θεοῦ». Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν μᾶς κάνει νὰ μὴν ἀγωνιζόμαστε καὶ νὰ μὴν "ἀγωνιοῦμε" ἁγιοπατερικά! Ὁ κ. Τελεβάντος, ἀντιθέτως δηλώνει ὅτι δὲν ἀγωνιᾶ! «Δεν αγωνιούμε καθόλου για την έκβαση του αγώνα που διεξάγουμε. “Και γαρ Θεός ο πολεμών”. Ο Χριστός έχει πάντοτε τον τελευταίο λόγο και ο λόγος Του κατοχυρώνει την αλήθεια».

    Καὶ φέρνει ὡς κατοχύρωση τῶν παραπάνω λόγων του ὅτι τὸ ἴδιο συνέβη ὅταν «αγωνιζόταν ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής εναντίον του Μονοθελητισμού».

   Μὲ δολιότητα, ὅμως, ἀποκρύπτει ὁ κ. Τ., ποιός ἦταν ὁ ἀγώνας καὶ ἡ ἐν Χριστῷ ἀγωνία τοῦ τότε μοναχοῦ Μαξίμου. Ὁ ἀγώνας του δὲν ἦσαν οἱ χαρτοπολεμικὲς κραυγὲς τῶν συγχρόνων Οἰκουμενιστῶν· δὲν ἦταν ἡ «ἄχρι καιροῦ» συμπόρευση μὲ τὴν αἵρεση· δὲν ἦταν ἡ κακόδοξη διδασκαλία περὶ «στρατηγῶν», ἀλλὰ ὁ ἀγώνας τοῦ ἁγίου Μαξίμου, ἦταν ἡ ἀποτείχιση ἀπὸ Ἐπισκόπους, Πατριάρχες καὶ τοπικὲς Ἐκκλησίες. Γι’ αὐτὸ καὶ παρέμεινε …ἐντὸς τῆς ἀληθοῦς Ἐκκλησίας, ποὺ οἱ τότε ἐπίσημοι ἐκπρόσωποί της τὴν εἶχαν μετατρέψει (ὅπως σήμερα ὁ Βαρθολομαῖος) σὲ μιὰ "Νέα Ἐκκλησία" πονηρευομένων!

   Ἀντίθετα μὲ τὸν Ἅγιο, ὁ κ. Τ. καὶ οἱ γνωρίζοντες τὰ κείμενα ἀντι-Οἰκουμενιστές, διατείνονται ψευδῶς ὅτι, κοινωνοῦντες μὲ τὴν ἐξωτερικὴ διοικητικὴ αἱρετικὴ ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία, βρίσκονται ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας! Κι ὅμως, εἶναι σίγουρο ὅτι κατάληξη μιᾶς τέτοιας πορείας, ὁδηγεῖ ἐκτὸς Ἐκκλησίας! Ὁ Ἅγιος Μάξιμος κι ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς μᾶς ἔδειξαν ὅτι, ἐντὸς Ἐκκλησίας εἶναι ὅσοι δὲν κοινωνοῦν μὲ τὴν αἵρεση, ὅσοι δὲν μνημονεύουν τοὺς αἱρετικούς, γιατὶ μνημονεύοντάς τους ΔΕΝ ΟΜΟΛΟΓΟΥΝ τὴν ἐν Χριστῷ Ἀλήθεια ἐμπράκτως, γιὰ νὰ ἀποφύγουν τὴν ἀπομόνωση καὶ τοὺς διωγμούς.

     Ἀπαράμιλλος στὶς διαστροφὲς ὁ κ. Τελεβάντος. Κατακλείει τὸ ἄρθρο του ὡς ἑξῆς:

  «Γι’ αυτό δεν ανησυχούμε καθόλου. Μόνη μας έγνοια είναι να ομολογούμε τον Χριστό και την Ορθοδοξία για να σώσουμε την ψυχή μας και τα υπόλοιπα τα αφήνουμε στο Θεό που έχει πάντοτε τον τελευταίο λόγο»!

    Νά, ὅμως, ποὺ οἱ Ἅγιοι δὲν συμμερίζονται τὴν βουδιστικὴ νιρβάνεια γαλήνη σας, κ. Τ. Ἀνησυχοῦσαν, καὶ πολὺ μάλιστα, νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς γιὰ νὰ σώσουν τὴν ψυχή τους, κι αὐτὴ τὴν ἀνησυχία τους, τὴν ἄμειβε ὁ Κύριος. Δὲν ἀρκοῦνταν σὲ διαμαρτυρίες καὶ ἐκ τῆς Ἀμερικῆς «ἀλάθητα» σχόλια καὶ ἀναρτήσεις. Συνεργοῦσαν, καὶ ἀπομακρύνονταν ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς «μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν», ἐφαρμόζοντας τὸν λόγο τοῦ Ἀπ. Παύλου: «μὴ εἰς κενὸν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ δέξασθαι… Εἰ ταῦτα οἴδατε, μακάριοί ἐστε, ἐὰν ποιεῖτε αὐτά».

   Ποιά αὐτά. Αὐτὰ ποὺ ἔπραξαν οἱ Ἅγιοι, καὶ ἀποφεύγουν οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστές!

   Καὶ μιὰ τελευταία ἐπισήμανση. Στὸ ἄρθρο του αὐτὸ μᾶς παρουσιάζεται καὶ ὡς …προφήτης ὁ κ. Τελεβάντος!!! Μὲ βεβαιότητα Πάπα μᾶς διαβεβαιώνει πὼς ἡ Ἐκκλησία, ὅπως πάντα, θὰ νικήσει τὸν Οἰκουμενισμό! «Τελικά θα καταδικαστεί ως φοβερή αίρεση και οι πρωταγωνιστές της θα παραδοθούν στην αιώνια αισχύνη. Έτσι θα γίνει …με τους Οικουμενιστές, ασχέτως του ότι κατ' άνθρωπον φαίνεται ότι κατήγαγαν σημαντική νίκη με την Σύνοδο της Κρήτης»!

  Καὶ γιατί νὰ ἀκούσουμε τὸν κ. Τ. κι ὄχι τόσους ἄλλους πνευματικοὺς ἀνθρώπους ποὺ λέγουν τὰ ἀντίθετα, ὅπως ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος, ποὺ ἔχει πεῖ καὶ μᾶς ἔχει δείξει τὰ σημάδια ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, βάσει τῶν ὁποίων φαίνεται καθαρὰ ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ἡ τελευταία, ἡ «ἐσχάτη αἵρεση τῆς ἱστορίας», ἡ ὁποία καὶ θὰ ἐπικρατήσει;

Σημάτης Παναγιώτης

Οδηγεί στην ΕΝΟΤΗΤΑ ή στο ΣΧΙΣΜΑ η κοινωνία με τους ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ;

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

14 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2016, Η΄ Ματθαίου: Α΄ Κορ. α΄ 10-17

    Ἀδελφοί, παρακαλῶ ὑμᾶς διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες, καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοῒ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ. ἐδηλώθη γάρ μοι περὶ ὑμῶν, ἀδελφοί μου, ὑπὸ τῶν Χλόης ὅτι ἔριδες ἐν ὑμῖν εἰσι. λέγω δὲ τοῦτο, ὅτι ἕκαστος ὑμῶν λέγει· ἐγὼ μέν εἰμι Παύλου, ἐγὼ δὲ ᾿Απολλώ, ἐγὼ δὲ Κηφᾶ, ἐγὼ δὲ Χριστοῦ. μεμέρισται ὁ Χριστός; μὴ Παῦλος ἐσταυρώθη ὑπὲρ ὑμῶν; ἢ εἰς τὸ ὄνομα Παύλου ἐβαπτίσθητε; εὐχαριστῶ τῷ Θεῷ ὅτι οὐδένα ὑμῶν ἐβάπτισα εἰ μὴ Κρίσπον καὶ Γάϊον, ἵνα μή τις εἴπῃ ὅτι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα ἐβάπτισα. ἐβά­πτισα δὲ καὶ τὸν Στεφανᾶ οἶκον· λοιπὸν οὐκ οἶδα εἴ τινα ἄλλον ἐβάπτισα. οὐ γὰρ ἀπέστειλέ με Χριστὸς βαπτίζειν, ἀλλ᾿ εὐαγγελίζεσθαι, οὐκ ἐν σοφίᾳ λόγου, ἵνα μὴ κενωθῇ ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ.

Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

1. Χωρισμοὶ καὶ διαιρέσεις

   Βρισκόταν ἤδη στὴν Ἔφεσο ὁ ἀπόστολος Παῦλος κι ἐκεῖ πληροφορήθηκε ὅτι στὴν Ἐκκλησία τῆς Κορίνθου εἶχαν ἐμφανιστεῖ διαμάχες μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν. Γι’ αὐτὸ καὶ μὲ πόνο ψυχῆς, ὡς στοργικὸς πατέρας, γράφει ἐπιστολὴ γιὰ νὰ τοὺς ἐπαναφέρει στὴν τάξη καὶ νὰ τοὺς βοηθήσει νὰ ἐπανεύρουν τὴ μεταξύ τους ἑνότητα:
     Σᾶς παρακαλῶ,  ἀδελφοί,  στὸ ὄνομα τοῦ Κυ­­ρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, «ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες, καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοῒ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ»· νὰ ὁμολογεῖτε ὅλοι τὴν ἴδια πίστη καὶ νὰ μὴν ὑπάρχουν μεταξύ σας δι­αι­ρέσεις· νὰ εἶστε ἁρμονικὰ ἑνωμένοι, μὲ τὸ ἴδιο φρόνημα καὶ μὲ τὶς ἴδιες γνῶμες καὶ ἀπο­φά­­σεις.
     Σᾶς ὑποβάλλω αὐτὸ τὸ αἴτημά μου, διότι πληροφορήθηκα γιὰ σᾶς, ἀδελφοί μου, ἀπὸ τοὺς οἰκιακοὺς τῆς Χλόης, ὅτι ὑπάρχουν μεταξύ σας φιλονικίες...
      Εἶναι στ’ ἀλήθεια  φοβερὴ  ἡ διχόνοια.  Ταράζει τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων, ἀναστατώνει οἰκογένειες, ἀναστέλλει τὴ συνεργασία καὶ τὴ δημιουργικότητα, πληγώνει τὴν κοινωνία. Πολὺ περισσότερο οἱ διαιρέσεις κάνουν ζημιά, ὅταν ἐμφανίζονται μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ διασποῦν τὴν ἑνότητα τῶν πιστῶν. Ἔχει δίκιο λοιπὸν νὰ διαμαρτύρεται ὁ Ἀπόστολος καὶ νὰ παρακαλεῖ τοὺς Χριστιανοὺς νὰ μένουν ἑνωμένοι στὴν πίστη καὶ στὸ φρόνημα καὶ νὰ συμφωνοῦν σὲ κοινὲς ἀποφάσεις. Πῶς ὅμως εἶναι δυνατὸν κάτι τέτοιο; Κάθε ἄνθρωπος ἔχει τὴν προσωπική του γνώμη. Πῶς μποροῦν πολλοὶ ἄνθρωποι νὰ συμφωνήσουν καὶ νὰ ζοῦν ἁρμονικά;...
   Πρῶτα ἀπ’ ὅλα εἶναι ἀνάγκη νὰ παραμερίσει καθένας τὸ προσωπικό του συμφέρον καὶ νὰ παλέψει ἐνάντια στὸν ἐγωισμὸ καὶ τὸ πεῖσμα, τὰ ὁποῖα δὲν τὸν ἀφήνουν νὰ ἐξετάσει κάποια ἄλλη γνώμη καὶ νὰ διακρίνει τὴν ἀλήθεια. Ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι τὸ θεμέλιο τῆς ἑνότητας καὶ τῆς συνεργασίας.
   Ἔπειτα,  ὅταν ὁ ἅγιος Ἀπόστολος  ζητᾶ ἀπὸ τοὺς Χριστιανοὺς νὰ εἶναι ἑνωμένοι «ἐν τῷ αὐτῷ νοῒ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ», δὲν θέλει νὰ καταπνίξει τὴν ἐλευθερία τῆς ἐκφράσεως, ἀλλὰ νὰ ἐμπνεύσει τὴν ἑνότητα στὸ φρόνημα, στὸ πνεῦμα, στὸν τρόπο σκέψεως καὶ ζωῆς. Ἂν ὅλοι σκεπτόμαστε πάνω στὴν ἴδια βάση, ἐξετάζοντας κάθε φορὰ ποιὸ εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τότε, ἀκόμη κι ἂν διαφωνοῦμε σὲ ἐπιμέρους θέματα, τελικὰ θὰ κα­ταλήγουμε «ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ», σὲ κοινὴ ἀπόφαση ποὺ θὰ ἀναπαύει ὅ­­λους.
     Ὡστόσο, ἐκεῖ ποὺ χρειάζεται περισσότερη προσοχὴ εἶναι ἡ διάσπαση τῆς ἑνότητας μέσα στὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸ εἶχε συμβεῖ στὴν Κόρινθο καὶ τὸ στηλιτεύει αὐστηρὰ ὁ ἅγιος Ἀπόστολος:

2. Ὁ πιὸ στέρεος σύνδεσμος

   Ὅταν σᾶς γράφω γιὰ σχίσματα μεταξύ σας, ἐννοῶ αὐτὸ ποὺ λέει καθένας ἀπὸ σᾶς καὶ μάλιστα μὲ καύχηση: «Ἐγὼ εἶμαι τοῦ Παύλου», κι ὁ ἄλλος, «ἐγὼ εἶμαι μαθητὴς τοῦ Ἀπολ­λώ». Ὁ τρίτος λέει· «ἐγὼ ἀνήκω στὸν Πέτρο», ἐνῶ ἄλλος ἰσχυρίζεται· «ἐγὼ εἶμαι τοῦ Χριστοῦ». Χωρίστηκε λοιπὸν σὲ κόμματα καὶ μερίδες ὁ Χριστός; «Μεμέρισται ὁ Χριστός;»...
   Μήπως σταυρώθηκε γιὰ τὴ σωτηρία σας ὁ Παῦλος; Ἢ μήπως βαπτισθήκατε στὸ ὄνομα τοῦ Παύλου, ὥστε νὰ ἀνήκετε πλέον σ’ αὐτόν;
   Πραγματικὰ εὐχαριστῶ τὸν Θεό, διότι προνόησε νὰ μὴ βαπτίσω αὐτοπροσώπως κανέναν ἀπὸ σᾶς, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Κρίσπο καὶ τὸν Γάιο. Ἔτσι τώρα δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ πεῖ ὅτι στὸ δικό μου ὄνομα τὸν βάπτισα. Βάπτισα βέβαια καὶ τὴν οἰκογένεια τοῦ Στεφανᾶ. Ἐκτὸς ὅμως ἀπ’ αὐτούς, δὲν γνωρίζω ἂν βάπτισα κανέναν ἄλ­λον.
     Καὶ δὲν ἔκανα κύριο ἔργο μου τὸ Βάπτισμα, διότι ὁ Χρι­στὸς δὲν μοῦ ἀνέθεσε τὴ διακονία τοῦ Ἀποστόλου γιὰ νὰ βαπτίζω, πράγμα ποὺ μπορεῖ νὰ κάνει κι ἕνας ἁπλὸς Λειτουργός· ἀλλὰ μὲ ἀπέστειλε ὁ Θεὸς νὰ κηρύττω τὸ Εὐαγγέλιο. Καὶ νὰ τὸ κηρύττω ὄχι μὲ φιλοσοφικὰ τεχνάσματα γιὰ νὰ ἐπιδεικνύω κάποια δική μου σοφὴ διδασκαλία, ἀλ­λὰ νὰ τὸ κηρύττω ἔτσι ὥστε νὰ μὴ χά­σει τὴ θεία του δύναμη τὸ κήρυγμα γιὰ τὸν σταυρικὸ θά­νατο τοῦ Χριστοῦ.
    Πάντοτε χριστοκεντρικὸς ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου, δὲν ἀφήνει περιθώρια γιὰ προσωπολατρίες καὶ συν­αισθηματικὲς προσκολλήσεις. Τὸν ἀ­­πό­στολο Παῦλο δὲν τὸν ἐνδιέφερε νὰ ἔχει ρεῦμα ἐπιρροῆς ἢ Χριστιανοὺς ποὺ θὰ τὸν ἀκολουθοῦν. Ἡ διαρκής του μέριμνα ἦταν νὰ συνδέει τοὺς Χριστιανοὺς μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, νὰ τοὺς ὁδηγεῖ στὸ νὰ γνωρίσουν καὶ νὰ ἀγαπήσουν Ἐκεῖνον.
   Ἴσως  κι  ἐμεῖς   γνωρίσαμε  τὴν  ἀληθινὴ  πίστη  καὶ συνδεθήκαμε μὲ τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μέσα ἀπὸ κάποια πρόσωπα ποὺ μᾶς ἐνέπνευσαν. Ὡστόσο δὲν πρέπει νὰ ἐξαρτᾶται ἡ σχέση μας μὲ τὸν Θεὸ ἀπὸ τὰ πρόσωπα αὐτά. Διότι οἱ ἄνθρωποι ἔρχονται καὶ παρέρχον­ται. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ὅμως εἶναι ἡ ἀσάλευτη πέτρα ὅπου ὀφείλουμε νὰ στερεωθοῦμε.
   Ἂν πάλι ἔχουμε κάποια διακονία στὴν Ἐκκλησία, ἂς προσέχουμε ὥστε μὲ τὸν Χριστὸ νὰ συνδέουμε τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μᾶς ἐμπιστεύονται κι ὄχι μὲ τὸ πρόσωπό μας. Ἄλλωστε μόνο ὁ Χριστὸς μπορεῖ νὰ μᾶς διατηρεῖ πρα­γματικὰ ἑνωμένους μεταξύ μας. Αὐτὸς δὲν πρόκειται νὰ διαψεύσει ποτὲ κανέναν, διότι παραμένει «χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας».

Πηγή

ΣΧΟΛΙΟ: Πόσο ὡραῖα τὰ λέτε! Γράφετε: «Πρῶτα ἀπ’ ὅλα εἶναι ἀνάγκη νὰ παραμερίσει καθένας τὸ προσωπικό του συμφέρον καὶ νὰ παλέψει ἐνάντια στὸν ἐγωισμὸ καὶ τὸ πεῖσμα, τὰ ὁποῖα δὲν τὸν ἀφήνουν νὰ ἐξετάσει κάποια ἄλλη γνώμη καὶ νὰ διακρίνει τὴν ἀλήθεια. ...ἑνότητα στὸ φρόνημα, ...ἐξετάζοντας κάθε φορὰ ποιὸ εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ...δὲν πρέπει νὰ ἐξαρτᾶται ἡ σχέση μας μὲ τὸν Θεὸ ἀπὸ πρόσωπα. Διότι οἱ ἄνθρωποι ἔρχονται καὶ παρέρχον­ται. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ὅμως εἶναι ἡ ἀσάλευτη πέτρα ὅπου ὀφείλουμε νὰ στερεωθοῦμε»!

  Νά, λοιπόν, ἡ εὐκαιρία νὰ τὰ ἐφαρμόσετε αὐτά. Ἀπόστολοι καὶ Ἅγιοι μᾶς διαμηνύουν ὅτι στὴν Ἐκκλησία παραμένει ἐκεῖνος ποὺ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς. Ἐσεῖς, γιατί κρατεῖτε μὲ τὶς διδασκαλίες σας καὶ τὸ παράδειγμά σας (ὅσους τυφλὰ σᾶς ἀκολουθοῦν) σὲ κοινωνία μὲ τοὺς Παναιρετικοὺς Οἰκουμενιστές; Γιατί διασπᾶτε τὴν διαχρονικὴ ἑνότητα μὲ τοὺς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀπο-σχίζεσθε ἀπὸ αὐτὴ τὴν "κοινὴ" στάση πρὸς τοὺς αἱρετικοὺς ποὺ ἐκεῖνοι μᾶς δίδαξαν; Γιατί ἀφήνετε καὶ ὁδηγεῖτε τοὺς πιστοὺς στὴν ἀγκαλιὰ τῆς ΝΕΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ τοῦ Βαρθολομαίου καὶ τῶν Οἰκουμενιστῶν; Γιατί δὲν ἐξετάζετε τὸ "θέλημα τοῦ Θεοῦ", ἀλλὰ μένετε προσκολλημένοι στὸ δικό ΣΑΣ ΘΕΛΗΜΑ; Ἡ Ἐκκλησία, ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, τὸν Μ. Βασίλειο, τὸν ἅγιο Κύριλλο Ἀλεξανδρείας, τὸν ἅγιο Μάξιμο, ἕως τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ καὶ τὸν ἅγιο Μᾶρκο τὸν Εὐγενικὸ διδάσκει καὶ ἐντέλλεται ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, μόλις ἐμφανιζόταν κάποια αἵρεση καὶ χωρὶς νὰ περιμένουν οἱ πιστοὶ κάποια Σύνοδο νὰ τὴν καταδικάσει. Τότε εὑρίσκοντο σὲ ἑνότητα καὶ κοινωνία μὲ τὴν Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν ἀπεμακρύνοντο ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς. Τότε ἦσαν μέσα στὴν Ἐκκλησία, ὄχι τὴν Ἐκκλησία τῶν Δεσποτάδων, ἀλλὰ στὴν Ἐκλησία τοῦ Χριστοῦ. Τόσο δύσκολο εἶναι νὰ κάνετε τὴν διάκριση αὐτή, ποὺ τὴν ἔχουν διδάξει ἔργοις καὶ λόγοις οἱ Ἅγιοι Πατέρες;

   Καὶ καλά, θέλατε τὴν ἀπόφαση μιᾶς Συνόδου! Ἀλλ' ἔγινε καὶ ἡ Σύνοδος στὸ Κολυμπάρι τῆς Κρήτης, καὶ ἀντὶ νὰ καταδικάσει τὸν Οἰκουμενισμό, "ἀποκατέστησε" τοὺς αἱρετικούς, τοὺς ἀναβάθμισε σὲ Ἐκκλησίες!

   Τώρα, τί ἄλλο περιμένετε; Κάποια ἄλλη Σύνοδο μετὰ ἀπὸ πόσο καιρό; Κι ἕως τότε, νομίζετε πὼς δὲν ἔχετε εὐθύνη γιὰ τοὺς πιστοὺς ποὺ ἐγκλωβίζετε στὴν δική σας ἑνότητα κι ὄχι στὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ;