Απάντηση Γέροντος Σάββα Λαυριώτη στον Μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου κ. Δαμασκηνό και στους περί αυτόν.

Ἡ Οὐνία, ὁ ἐκδυτικισμὸς καὶ ὁ καθωσπρεπισμὸς "εἰς τὰ τῆς Πίστεως", ὁ ἐπισκοποκεντρισμὸς καὶ ἡ δεσποτοκρατία, τὸ δεσποτικὸ ψεῦδος, μ' ἕνα λόγο ἡ "νέα ἐκκλησία" τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ἐδῶ, στοὺς λόγους τῶν ἱερωμένων τῆς μητροπόλεως Κυδωνίας καὶ Ἀποκορώνου (καὶ ὄχι μόνο, ἀφοῦ καὶ σὲ ἄλλες μητροπόλεις παρόμοια συμβαίνουν). 

 Ἡ  Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ τῶν Ἁγίων μας, μετατρέπεται  σὲ  Ἐκκλησία τοῦ Βαρθολομαίου καὶ τῶν "σὺν αὐτῷ"!

Μὲ τὴν ἄδεια ἐκείνων ποὺ πονοῦν γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ ἀπὸ φόβο ἢ δειλία συμπορεύονται μὲ τοὺς δολιοφθορεῖς Της!

Καὶ οἱ σιγονταρο(ἀντι)Οἰκουμενιστὲς περιπλανῶνται ἀνὰ τὰ Βαλκάνια, ὄχι γιὰ νὰ ἀναστρέψουν τὸ κλίμα διολίσθησης στὴν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀποτρέψουν τοὺς πιστοὺς ἀπὸ τὴν μόνη ἁγιοπατερικὴ ὁδὸ τῆς Διακοπῆς τοῦ Μνημοσύνου τῶν αἱρετικῶν. Κι ἕως τώρα δὲν ἔχουν κάνει οὐδεμία δήλωση συμπαραστάσεως στοὺς διωκόμενους -ἕνεκα Πίστεως- Ἁγιορεῖτες!!!

Αυτός που ταξιδεύει χωρίς εισιτήριο είναι αγωνιστής της ελεύθερης μετακίνησης (όχι λαθρεπιβάτης)

Πηγή: "Τρελογιάννης"

Στάδια αναπτύξεως των παθών

Ἁγίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου

 

Τὰ πάθη ἐμφανίζονται μέσα μας κάθε τόσο. Ἡ ἐμφάνισή τους πιστοποιεῖ τὴν ἀκαθαρσία μας, ἀλλὰ δὲν μᾶς ἐνοχοποιεῖ. Ἔνοχοι εἴμαστε ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ κλίνουμε εὐνοϊκὰ πρὸς ὁποιοδήποτε πάθος, ἀπὸ τὴ στιγμή, δηλαδή, ποὺ ὄχι μόνο δὲν τὸ θεωροῦμε ὡς ἐχθρὸ καὶ δὲν τὸ πολεμᾶμε μὲ τὸ θυμό, ἀλλὰ καὶ τὸ καλοδεχόμαστε, ὅποτε ἐμφανίζεται, βρίσκοντας ἀπόλαυση στὸν ἐρεθισμὸ ποὺ μᾶς προξενεῖ. Αὐτὴ ἡ στάση δείχνει διάθεση συμφιλιώσεως μὲ τὸ πάθος καί, συνεπῶς, ἐναντιώσεως στὸν Θεό· «γιατί ὅποιος ἔχει σαρκικὸ φρόνημα, ἐχθρεύεται τὸν Θεὸ» (Ρωμ. η´ 7).

   Μόλις ἀρχίζει ἡ εὐνοϊκὴ κλίση πρὸς τὸ πάθος, ὅσο ἀνεπαίσθητη κι ἂν εἶναι αὐτή, ἀρχίζει καὶ ἡ ἐνοχή. Καὶ ὅσο αὐξάνεται ἡ πρώτη, τόσο αὐξάνεται καὶ ἡ δεύτερη. Στὴ συνέχεια θὰ σοὺ περιγράψω τὴν σχετικὴ διαδικασία: Ὅλη μέρα οἱ λογισμοὶ κινοῦνται. Κινοῦνται καὶ περιπλανιοῦνται πέρα-δῶθε. Οἱ περισσότεροι εἶναι λογισμοὶ μάταιοι, καθὼς ἀναφέρονται σὲ κοινὲς καθημερινὲς ὑποθέσεις καὶ ἐργασίες ρουτίνας. Ἀνάμεσα σ’ αὐτοὺς τοὺς λογισμοὺς ξεφυτρώνουν κάπου-κάπου καὶ ἄλλοι, ποὺ ἀποτελοῦν κενὰ ὀνειροπολήματα. Ὅλοι τους συνωστίζονται ἄτακτα στὴν ἐπιφάνεια τῆς ψυχῆς, δημιουργώντας ἐκεῖ σύγχυση καὶ ἀναστάτωση. Σοὺ ἔχω πεῖ ἄλλοτε, πῶς ν’ ἀντιμετωπίζεις ἀποτελεσματικὰ αὐτὴ τὴ σύγχυση, ποὺ σοῦ ἀφαιρεῖ τὴν μνήμη τοῦ Θεοῦ, καὶ πῶς ν’ ἀποκαθιστᾶς μέσα σου τὴν τάξη καὶ τὴν ἠρεμία.

 

  Ἐκεῖ, λοιπόν, ποὺ κάθεσαι καὶ συλλογίζεσαι, ἀνάμεσα στοὺς ἄλλους λογισμούς σου παρουσιάζεται κι ἕνας ἀλλόκοτος “ἐπισκέπτης”. Παρουσιάζεται καὶ ἀπαιτεῖ τὴν προσοχή σου. Τὸ ὑπογραμμίζω: Ἀπαιτεῖ τὴν προσοχή σου. Μὴν τὸν ἀφήσεις ποτὲ νὰ περάσει ἀπαρατήρητος. Δίχως τὴν παραμικρὴ χρονοτριβή, σταμάτα τον καὶ ἀνάκρινέ τον: Ποιός εἶναι; Ἀπὸ ποῦ ἔρχεται; Τί θέλει; Τὶς ἀπαντήσεις δὲν θὰ σοῦ τὶς δώσει ἐκεῖνος. Θὰ τὶς βρεῖς ἐσύ, ἀφοῦ τὸν παρατηρήσεις προσεκτικά.

  Ἂς ὑποθέσουμε πὼς εἶναι ἕνας ἄνθρωπος ποὺ κάποτε σὲ προσέβαλε καὶ ποὺ τώρα, εἴτε αὐτόματα εἴτε συνειρμικά, ἔρχεται στὸν νοῦ σου. Εἶναι βέβαιο πὼς ἡ θύμηση αὐτοῦ τοῦ προσώπου καὶ τῆς προσβλητικῆς του συμπεριφορᾶς θὰ γεννήσει μέσα σου ἀγανάκτηση, ὀργή, ἀκόμα καὶ τὴν ἐπιθυμία τῆς ἐκδικήσεως, θὰ σὲ φέρει δηλαδὴ σὲ μιὰ κακὴ ψυχικὴ κατάσταση. Πρόκειται, ἑπομένως, γιὰ λογισμὸ ἐχθρικό. Καὶ ἀφοῦ πρόκειται γιὰ λογισμὸ ἐχθρικό, πρέπει νὰ τὸν ἀντιμετωπίσεις ἐχθρικά: Νὰ τὸν ἀποκρούσεις καὶ νὰ τὸν διώξεις μακριὰ μὲ περιφρόνηση καὶ θυμό. 

   Ἔτσι θὰ ἐξουδετερώσεις τὸ τέχνασμα τοῦ πονηροῦ, ποὺ σοῦ ἔβαλε τὸν λογισμό, καὶ θ’ ἀποφύγεις τὴν παγίδα του. Ἄν, ἀπεναντίας, δεχθεῖς τὸν λογισμὸ καὶ συγκρατήσεις στὸν νοῦ σου τὴν εἰκόνα τοῦ ἀνθρώπου ποὺ σὲ προσέβαλε, θ’ ἀκολουθήσουν κι ἄλλοι λογισμοί, κι ἄλλες εἰκόνες, ποὺ θὰ ἀναπαραστήσουν πολὺ ζωντανὰ καὶ μὲ κάθε λεπτομέρεια στὴν φαντασία σου τὸ ἐπεισόδιο τῆς προσβολῆς. Ἡ νοερὴ ἀναπαράσταση τοῦ ἐπεισοδίου θὰ ξεσηκώσει στὴν καρδιὰ τὴν ὀργή, δηλαδὴ ἕνα συναίσθημα ἐμπαθές. Καὶ πρέπει νὰ ξέρεις, ὅτι κάθε φορὰ ποὺ ἐπιτρέπεις σὲ ἐμπαθῆ συναισθήματα νὰ ἐκδηλωθοῦν, συντελεῖς στὴν ἑδραίωση τῶν ἀντίστοιχων παθῶν στὴν ψυχή σου.

   Ἂν συνέλθεις ἔγκαιρα, ἂν θυμηθεῖς καὶ συναισθανθεῖς πόσο κακὸ

«Ας με λένε Μπουμπουλίνα κι ας ψοφάω απ΄ την πείνα!»

Προφητεύει ο Άγιος Γαβριήλ από την Γεωργία:

   «Στους εσχάτους καιρούς οι οπαδοί του Αντιχρίστου θα πηγαίνουν στην Εκκλησία, θα βαπτίζονται και  θα κηρύττουν για τις ευαγγελικές εντολές. Όμως μην τους πιστεύετε. Αυτοί δεν θα έχουν τα καλά έργα. Μόνο με τα καλά έργα μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει τον αληθινό Χριστιανό».

    Δηλαδή οι πιστοί του Αντιχρίστου θα τηρούν μετά ακρίβειας όλα τα θρησκευτικά  και λειτουργικά  καθήκοντα παραμένοντας τοπικά και τυπικά εντός της υποταγμένης πια στην Νέα Τάξη Εκκλησίας μας, αλλά ουσιαστικά θα υπηρετούν τον Αντίχριστο.

    Το ισχυρότερο όπλο που χρησιμοποιεί ο Αντίχριστος στα χρόνια μας δεν είναι ούτε η φωτιά ούτε το τσεκουρι αλλά Η ΠΛΑΝΗ. Αφού «ἐκεῖνος ἐν τῇ ἀληθείᾳ οὐχ ἕστηκεν, ὅταν λαλῇ τὸ ψεῦδος, ὅτι ψεύστης ἐστί» (Ιωάνν. η΄ 44). Και αποκορύφωμα αυτής της πλάνης και τελευταίο προπύργιο  θα είναι Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ που προωθήθηκε κατά πολύ από την ψευτοσύνοδο του Κολυμπαρίου.

    Θα επιτρέψει ο Αντίχριστος και τα όργανά του στην Ορθόδοξο Εκκλησία να συνεχίζει να λειτουργεί κατά τα αιώνια τυπικά της, μα έχοντας αλλοιώσει τον πυρήνα της και απολέσει πια τον πολύτιμο μαργαρίτη που είναι ο Χριστός κραδαίνοντας μονάχα το όστρακο. Θα κατέχουν οι άρχοντες της Εκκλησίας την τυπική σφραγίδα της  αλλά  θα έχουνε χάσει την σφραγίδα της Ορθής πίστης και Πατερικής παράδοσης.

    Τοιουτοτρόπως θα πηγαίνει ο δείνα στην Εκκλησία θεωρώντας ότι ακολουθεί τον Χριστό μα εντούτοις θα ακολουθεί με πιστότητα τον Αντί-χριστο.

   Δυστυχώς οι Επίσκοποι-Μητροπολίτες μας (υπερφίαλοι σαν τους κόκορες) ξεπέσανε σε ευγνώμονες θεματοφύλακες των πολιτικών συμφερόντων της εκάστοτε εξουσίας που τους έφτιαξε Δεσποτάδες (κατά την λαϊκή ρήση: «φτιάχνω Παπάδες») Γι΄ αυτό και ουδέποτε θα διανοηθούν να εγκαταλείψουν την βάρκα και να θυσιάσουν για τον Χριστό την εφήμερη εξουσία τους αφού αυτή είναι η μόνη που νοηματοδοτεί την αξιολύπητη και προσκυνημένη  ζωούλα  τους.

      Φωνάζουν και κομπορρημονούν  δείχνοντας  τα δόντια τους  σαν το σκυλί που από απόσταση ασφαλείας γαυγίζει, αλλά έως ότου τεντωθεί το σχοινί στο λαιμό τους.

   Εξαντλούνται σε κάλπικους λεονταρισμούς για εφέ και φιγούρα, σε χαρτοπόλεμο και άντε καμία κουβέντα παραπάνω στο ξύλινο κήρυγμα τους αλλά πάντοτε εκ του ασφαλούς.

    Το μόνο που υπαρξιακά τους ενδιαφέρει  είναι η Διοικητική τους υπόσταση και το πως με κάθε ηθικό ή ανήθικο μέσο θα κρατηθούν σαν τα στρείδια από αυτήν αφού μέσω αυτής και μόνο νοιώθουν ότι υπάρχουν (κατά το λαϊκόν και πάλι: «Ας με λένε Μπουμπουλίνα κι΄ ας ψοφάω απ΄την πείνα!»).

     Αλλά και έστω αν  βρεθεί ένας που θα τολμήσει το αξεπέραστο θα πρέπει να τον εκθέσουμε στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας ως το σπανιότατο είδος της ιστορίας του πλανήτη μας .

     Σε αυτές τις έσχατες και πολύ προσεχείς καταστάσεις λοιπόν ποια η θέση των Ορθοδόξων Χριστιανών;

  Πιστεύω  ότι  όσοι  διαθέτουν  και  την  παραμικρή,  ως  κόκκο σινάπεως, πίστη και τιμιότητα, είτε Ιερείς και Μοναχοί, είτε λαϊκοί θα αναγκαστούν αργά ή γρήγορα, (με ότι αυτό θυσιαστικά συνεπάγεται παίρνοντας πάνω τους το στίγμα του αποτειχισμένου, σχισματικού και αφορεσμένου) να εξέλθουν και να απελευθερωθούν  από τα  διοικητικά και πνευματικά πλαίσια της εξουσίας των Οικουμενιστών Μητροπολιτών της Εκκλησίας μας (και της αυλής τους) λατρεύοντας εν διωγμώ και εν Σταυρώ μεν αλλά με ήσυχη και ανεπαυμένη συνείδηση τον Χριστό και την  αλήθεια Του. 

     Οὐδεὶς οἰκέτης δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει. οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ (Λουκ. ιστ΄ 13).

–  Ένας ενοχλητικός Μοναχός –