Το νέο μάθημα, αποδομεί τη θρησκευτική συνείδηση των παιδιών
και οδηγεί τους
μαθητές στον πανχριστιανικό και πανθρησκειακό συγκρητισμό, δηλαδή σε αίρεση! Συνιστά έτσι καθ’ εαυτό το ποινικό αδίκημα του προσηλυτισμού (Συντ. αρθ. 13, παρ. 2, ΑΝ
1363/1938)!!!
Ρέθυμνο, 12
Οκτωβρίου 2016
Μάθημα Θρησκευτικών
- Νέα Προγράμματα Σπουδών
Εκσυγχρονισμός της εκπαίδευσης
ή επιχείρηση αλλοίωσης της πίστεως
και αξιόποινη πράξη;
Εφαρμογή
κι έπειτα διόρθωση, ή άμεση απόσυρση;
Τελικά για φέτος, όπως όλα δείχνουν θα εφαρμοστούν στα ανήλικα παιδιά μας
από 7-8 ετών, τα κατά την εκτίμηση πολλών θεολόγων αλλά και του
Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Ιερώνυμου, ...«απαράδεκτα κι επικίνδυνα» Νέα
Προγράμματα Σπουδών (ΝΠΣ) τουΜαθήματος των Θρησκευτικών (ΜτΘ).
Κατά τις δηλώσεις έπειτα από τη συνάντηση των αντιπροσωπειών της Εκκλησίας
και της κυβέρνησης, ο Υπουργός Υγείας κ. Φίλης ήταν όντως σαφής: «Θα
εφαρμοστούν ...δεν υπάρχει ζήτημα διαφωνίας(!)» ....«τα αναλυτικά
προγράμματα αλλάζουν από φέτος και θα γίνουν τα μαθήματα με
βάση τα προγράμματα αυτά».
Εκείνο δηλαδή το οποίο εξάγεται στην κοινή γνώμη ως συμπέρασμα και που ως
εικόνα τουλάχιστο, αδικεί σαφώς τις θεοφιλείς προσπάθειες του ιδίου του Αρχιεπισκόπου
και άλλων σεπτών Ιεραρχών της Εκκλησίας, είναι ότι το ζήτημα τελικά, δεν
ήταν αν θα εφαρμοστούν ή όχι τα ΝΠΣ, αλλά ...τα περσινά βιβλία κι απλά ως ένα
από τα βοηθητικά "εργαλεία" του
μαθήματος!
Αυτό όμως το οποίο πρέπει να αποσαφηνιστεί, είναι ότι ούτως ή
άλλως, τα παλιά βιβλία εδόθησαν στους μαθητές αφ’ ενός λόγω της μη
έκδοσης καινούργιων, αφ’ ετέρου δε προκειμένου να χρησιμοποιηθούν έτσι κι
αλλιώς από τα ΝΠΣ και όπου γενικά θα εξυπηρετεί η παραπομπή σε
αυτά.
Οι περισσότεροι εν τέλει θα συμφωνούσαν με εκείνο το οποίο πολύ εύστοχα
δήλωσε και ο σεβ. Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος:
«Το συμπέρασμα είναι ότι δεν βγάζω κανένα συμπέρασμα»! Ενώ ο
σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος, σε άρθρο του που αναλύει τα σχετικά με
το ζήτημα γεγονότα, διαπιστώνει ότι: «αποφασίστηκε κάτι που είναι αντικείμενο
σεμιναρίου διπλωματίας».[1]
Παρά λοιπόν το γεγονός ότι, στην παρούσα στιγμή τουλάχιστο, η συμμετοχή και
ο ρόλος της Εκκλησίας, φαίνεται να "αναβαθμίζεται" στη διαδικασία αυτή της βελτίωσης των προγραμμάτων,
πράγμα καθ’ εαυτό σαφώς θετικό αλλά και πιο νόμιμο, το ζήτημα παραμένει ως προς
το εάν θα έπρεπε ή όχι να αποσυρθεί τελείως το συγκεκριμένο
ΠΣ του ΜτΘ (στο οποίο πρόγραμμα, υπάρχουν φυσικά και αξιοποιήσιμα σημεία), καθ’
ότι αυτό:
α) Οδηγεί τους μαθητές με μεθοδολογική παγίδευση, σε μία ξένη για την
Ορθοδοξία, αλλά και συγκεκριμένη-εκκοσμικευμένη θρησκευτική αντίληψη και εν
γένει θρησκευτικότητα· τον πανχριστιανικό και πανθρησκειακό συγκρητισμό, δηλαδή σε
αίρεση.
Συνιστά έτσι καθ’ εαυτό (χωρίς βέβαια να είναι γνωστό, το πώς θα
ενεργήσει ο κάθε εκπαιδευτικός), το ποινικό αδίκημα του προσηλυτισμού (Συντ.
αρθ. 13, παρ. 2, ΑΝ 1363/1938), κάτι το οποίο επιβεβαιώνουν έγκριτοι νομικοί[2],
αλλά ..."ομολογείται" κιόλας
(εμμέσως) από τα ίδια τα προγράμματα. Ενδεικτικώς μονάχα, αυτής της διαδικασίας
αποδόμησης της θρησκευτικής συνείδησης των παιδιών, αναφέρεται ότι οι
μαθητές πρέπει:
· «να τολμήσουν να κινηθούν προς τον άλλον χωρίς προκαταλήψεις και να
εξετάσουν διαφορετικές ιδέες και εκδοχές για την αλήθεια»! (ΟΕ σελ. 76)
· «Η γνώση είναι αληθινή, όταν μας ελευθερώνει από ό,τι ονομάζεται
«πρόσδεση στο παρελθόν(!)» ...«Καμιά απόδειξη δεν γίνεται αποδεκτή με
«ελαφριά καρδιά», τίποτε δεν θεωρείται δεδομένο» (ΠΣ. σελ. 21).
Είναι σαφές (συμφώνως προς ΑΣΤ. ΚΩΔ. αρθ. 1518, Ν. 1329/1983), ότι όπως οι
γονείς είναι εκείνοι που οφείλουν να