Η εντιμότητα του καταδικασθέντος για «ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΚΗ ΔΥΣΦΗΜΙΣΗ κατ᾽ εξακολούθησιν» κ. Τελεβάντου!

Σιωπά για την καταδίκη του, αλλά συνεχίζει

την βρώμικη προπαγάνδα, κατά της

Αγιοπατερικής Παραδόσεως, παρερμηνεύοντας 

ατεκμηρίωτα τα περί Διακοπής Μνημοσύνου!

ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΘΗ Ο κ. Π. ΤΕΛΕΒΑΝΤΟΣ εις φυλάκισιν ενός έτους με τριετή αναστολήν δια «κατ᾽ εξακολούθηση συκοφαντική δυσφήμηση» του π. Βασιλείου Βολουδάκη

 Το Δ΄  Μονομελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών με την υπ’ αριθμ. 89550/2016 Απόφασή του εδίκασε ερήμην στις 29 Σεπτεμβρίου 2016 και κατεδίκασε τον κ. Παναγιώτη Τελεβάντον του Μιχαήλ, κάτοικο Ν. Υόρκης (Η.Π.Α.), 35η οδός 2376 ΑΣΤΟΡΙΑ, σε φυλάκιση δώδεκα μηνών με τριετή αναστολή και επιβολή των εξόδων της Δίκης, για «κατ’ εξακολούθηση συκοφαντική δυσφήμηση» του π. Βασιλείου Βολουδάκη.

   Αρχικά η δίκη είχε ορισθεί για τις 3 Δεκεμβρίου 2015, αλλά ανεβλήθη λόγω παραλείψεων της Εισαγγελίας σχετικά με την νομότυπη ειδοποίηση του κ. Τελεβάντου και διεξήχθη τελικώς στις 29 Σεπτεμβρίου 2016.

Η απόφαση, η οποία ελήφθη με ομοφωνία Εισαγγελέως και Προέδρου, στηρίχθηκε στα κατά του π. Βασιλείου παντελώς αστήρικτα ηλεκτρονικά δημοσιεύματα της Ιστοσελίδος του κ. Τελεβάντου, σε συσχετισμό με την μεταξύ του π. Βασιλείου Βολουδάκη και του κ. Τελεβάντου ηλεκτρονική αλληλογραφία.

Ως Μάρτυρας κατηγορίας κατέθεσε ο κ. Λέων Μπρανγκ, διδάκτωρ

Oι πρώτες εικόνες της Παναγίας και ο Ευαγγελιστής Λουκάς

    Πολλοί έχουν τη γνώμη ότι οι πρώτες εικόνες της Παναγίας είναι του Αποστόλου Λουκά. Δεν είναι σωστό αυτό. Οι πρώτες εικόνες της Παναγίας είναι οι αχειροποίητες, δηλαδή χωρίς ανθρώπινο χέρι.

   Η παράδοση λέει ότι όταν ζούσε η Παναγία, ο απόστολος Πέτρος και ο Ιωάννης έφτιαξαν μια εκκλησία για τη Παναγία χωρίς η ίδια να το γνωρίζει, στη Λήδα –απέξω από το Τελ Αβίβ– που είναι η πατρίδα του Αγίου Γεωργίου και υπάρχει ο τάφος του. Παρακάλεσαν τότε τη Παναγία να πάει εκεί και να ευλογήσει την Εκκλησία. Εκείνη τους είπε πηγαίνετε και θα με βρείτε εκεί. Οι Απόστολοι νόμισαν πως θα πήγαινε εκεί με κάποιο άλλο μέσο και

«Στερνή μου γνώση, να σ’ είχα πρώτα»! Το νέο Πρόγραμμα Σπουδών και οι «ιερές» ευθύνες

Θρησκευτικά: Το νέο Πρόγραμμα Σπουδών και οι «ιερές» ευθύνες

Γράφει ο Ηρακλής Ρεράκης

Καθηγητής Παιδαγωγικής–Χριστιανικής Παιδαγωγικής

της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ

   Πριν από 4 χρόνια, μετά από εξονυχιστική μελέτη των νέων Προγραμμάτων για τα Θρησκευτικά, είχαμε αποστείλει σχετικό Υπόμνημά μας (27 σελίδων) σε πολλούς αποδέκτες και πρωταρχικά στην Ιερά Σύνοδο Εκκλησίας της Ελλάδος, στο οποίο καταλήγαμε στο συμπέρασμα ότι το νέο αυτό πολυθρησκειακό Προγραμμα (ΠΣ) διακρίνεται για τα εξής χαρακτηριστικά:

   1. Μετατρέπει τα Θρησκευτικά σε ένα πολυθρησκειακό μάθημα, το οποίο αναμειγνύει και πολτοποιεί, με εντελώς αντιεπιστημονικό, αντιπαιδαγωγικό και εξωθεολογικό τρόπο, τον ορθόδοξο Χριστιανισμό με τις χριστιανικές ομολογίες και τις θρησκείες.

  2. Αποπροσανατολίζει τους ανήλικους ορθόδοξους μαθητές, διδάσκοντάς τους, ως ορθόδοξη διδασκαλία, ένα συνονθύλευμα θρησκευτικών και κοσμικών στοιχείων, με αποτέλεσμα να αλλοιώνεται έτσι η πίστη τους.

    3. Αντιμετωπίζει τον ορθόδοξο μαθητή ως ουδετερόθρησκο και όχι ως πιστό μέλος της Εκκλησίας, στοχεύοντας μεθοδευμένα στην καλλιέργεια μιας αποχριστιανοποιημένης κοσμικής μεταμοντέρνας πνευματικότητας, που αγγίζει τα όρια του προσηλυτισμού.

   4. Με τις αντισυνταγματικές και παράνομες ρυθμίσεις του, δεν

Είχαμε συνηθίσει τον Βαρθολομαίο και τους δορυφόρους του. Τώρα, τακτικός παράγων στην προώθηση του Οικουμενισμού και ο πατριάρχης Μόσχας!

 Επίσημη δεξίωση για την 300η επέτειο της παρουσίας της Ρωσικής Ορθοδοξίας στη Μ. Βρετανία και την Ιρλανδία

• 

Επίσημη δεξίωση εξ αφορμής της 300ης επετείου της παρουσίας της Ρωσικής Ορθοδοξίας στη Μεγάλη Βρετανία και την Ιρλανδία παρετέθη στις 16 Οκτωβρίου 2016 στο Λονδίνο, όπου παρακάθησαν ο Αρχιεπίσκοπος Καντερβουρίας Justin Welby, ο Επίσκοπος Λονδίνου Richard Chartres, o Έκτακτος και Πληρεξούσιος Πρέσβης της Ρωσικής Ομοσπονδίας στη Μεγάλη Βρετανία κ. Α. Γιακοβένκο, εκπρόσωποι των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και λοιπών χριστιανικών ομολογιών, μέλη της αντιπροσωπείας της Ορθοδόξου Εκκησίας της Ρωσίας, προσκεκλημένοι της επαρχίας Σούροζ.

Τους παρισταμένους προσφώνησαν ο Αρχιεπίσκοπος Σούροζ Ελισαίος και ο επικεφαλής της Ρωσικής διπλωματικής αντιπροσωπείας στη Μεγάλη Βρετανία κ. Α. Ιακοβένκο, ο οποίος τόνισε τη, στο διάβα των 300 ετών, συμβολή του παρά τη Ρωσική Πρεσβεία στο Λονδίνο Ιερού Παρεκκλησίου και των κληρικών του στις διμερείς σχέσεις μεταξύ των χωρών.
Εκ μέρους της Εκκλησίας της Αγγλίας και ολόκληρης της Αγγλικανικής Κοινωνίας τον Αγιώτατο Πατριάρχη Κύριλλο καλωσόρισε ο Αρχιεπίσκοπος Καντερβουρίας.
Αντιφωνών τους παρευρισκομένους ο Προκαθήμενος της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας μεταξύ άλλων ανέφερε:
«Σήμερα τιμούμε ένα ωραίο γεγονός της 300η επετείου παρουσίας

Μιλούν για κοινή αποστολή της "Εκκλησίας" του Π.Σ.Ε. και των Ορθοδόξων, όλο και πιό συχνά, και αδιάκριτα!

 Στρώνουν χαλί πανχριστιανικού αχταρμά με πρόσχημα «Η Εκκλησία προς ένα κοινό όραμα»

 

Διορθόδοξη Διαβούλευση της Επιτροπής για την Πίστη και την Τάξη σε επίπεδο Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών έλαβε χώρα τις προηγούμενες μέρες στην Κύπρο. 

Από 3 έως 13 Οκτωβρίου το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (ΠΣΕ) πραγματοποίησε Διορθόδοξη Διαβούλευση για να συζητήσουν το κείμενο της Επιτροπής Πίστις και Τάξις: «Η Εκκλησία προς ένα κοινό όραμα». Το συνέδριο συγκλήθηκε στο Παραλίμνι ύστερα από πρόσκληση της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Κύπρου. της οποίας ο Αρχιεπίσκοπος όπως όλοι θυμόμαστε έβαζε την υπογραφή του στα κείμενα της Πανορθόδοξης στη θέση όσων Μητροπολιτών δεν είχαν υπογράψει για τον έναν ή τον άλλο λόγο! 
Το κείμενο προετοιμάστηκε από τους θεολόγους και τους εκπροσώπους της Επιτροπής Πίστης και Τάξης για μια περίοδο 20 ετών, και εκδόθηκε το 2012.
Η Διορθόδοξη Διαβούλευση συγκλήθηκε για να αναθεωρήσει το κείμενο μαζί με τις απόψεις και τα σχόλια που έγιναν από εκκλησίες-μέλη του ΠΣΕ. Όπως αναφέρουν πηγές του ΠΣΕ, το ίδιο το κείμενο επικεντρώνεται κυρίως στην ενότητα, το ρόλο και την αποστολή της Εκκλησίας, ενώ παράλληλα αναδεικνύει Εκκλησιολογικά προβλήματα τα οποία είναι οι λόγοι για τις διαιρέσεις μεταξύ των Χριστιανικών Εκκλησιών.
Τα αποτελέσματα των θεολογικών συζητήσεων συνοψίστηκαν σε χωριστό έγγραφο, το οποίο θα παρουσιαστεί σύντομα στην Επιτροπή «Πίστις και Τάξις» του ΠΣΕ.

Πηγή

Αντισυνταγματικός ο νόμος της αντικατάστασης του μαθήματος των θρησκευτικών

Γιώργος Σανιδάς

 Επίτιμος Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου:

Αντισυνταγματικός ο νόμος της αντικατάστασης του μαθήματος των θρησκευτικών με το μάθημα της θρησκειολογίας

Τὸ βίντεο μὲ τὴν παρέμβαση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἐδῶ

Ο Γιώργος Σανιδάς για τη κόντρα εκκλησίας... από LAMIASTARGR

Αντισυνταγματικός ο νόμος της αντικατάστασης του μαθήματος των θρησκευτικών με το μάθημα της θρησκειολογίας διεμήνυσε στην κυβέρνηση από τη Λιβαδειά ο επίτιμος Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γιώργος Σανιδάς.

ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΒΙΝΤΕΟ ΜΕ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ ΤΟΥ κ. ΣΑΝΙΔΑ ἐδῶ

Πηγή

Οι σύγχρονοι "νικητές" παίρνουν βραβείο από τον Πάπα, κι όχι τον "στέφανο της ζωής" του εσφαγμένου αρνίου"!

Σε Έλληνα καθηγητή θεολογίας το βραβείο του επίτιμου Πάπα!

Του Μανώλη Κείου

  Έλληνας καθηγητής θεολογίας -και μάλιστα δογματικής- στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης είναι ο ένας εκ των νικητών του φετινού βραβείου Ράτζινγκερ, του επίτιμου Πάπα Βενέδικτου δηλαδή.

Οι νικητές του Βραβείου Ράτσινγκερ για το 2016 ανακοινώθηκαν σήμερα και είναι οι Inos Biffi και Ιωάννης Κουρουμπελες.

Ο μονσινιορ Biffi, είναι καθηγητής, θεολόγος και λειτουργός διεθνούς φήμης, ο οποίος έχει επίσης συγγράψει εκατοντάδες βιβλία και δοκίμια.

Ο Έλληνας νικητής είναι ο Ιωάννης Κουρουμπελές της Θεολογικής Σχολής στη Θεσσαλονίκη. Όπως αναφέρει η επίσημη ιστοσελίδα του Βατικανού "Ένα μέλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης".

Ο κ. Κουρεμπέλες ανήκει στον τομέα Γ: Δογματικής Θεολογίας.

Ο δρ. Ι. Κουρεμπελές γεννήθηκε στην Αθήνα το 1965 και σπούδασε θεολογία στα Παν/μια της Θεσσαλονίκης, Erlangen και Ηeidelberg (Γερμανία). Είναι διδάκτορας του τμήματος Θεολογίας του Αριστοτελείου Παν/μίου Θεσσαλονίκης (1998) με θέμα διατριβής "Η Χριστολογία του Ρωμανού του Μελωδού και η σωτηριολογική σημασία της”. Έχει διδάξει ως καθηγητής θεολόγος στη μέση εκκλησιαστική εκπαίδευση. Δίδαξε το αντικείμενο "Συμβολική: Διορθόδοξες-Διαχριστιανικές Σχέσεις" στο τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας. Είναι αναπληρωτής καθηγητής στο τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ και διδάσκει «Ιστορία Δογμάτων» και «Δογματική και Συμβολική Θεολογία».

Το Βραβείο Ράτσινγκερ, που απονέμεται από το Βατικάνειο Ίδρυμα Joseph Ratzinger Βενέδικτος XVI, δίνεται ως ένδειξη της ευγνωμοσύνης της Εκκλησίας σε μελετητές και καθηγητές που έχουν ξεχωρίσει για την επιστημονική έρευνα τους στο θεολογικό τομέα.

Το βραβείο θα απονεμηθεί στις 26 Νοεμβρίου στο Αποστολικό Παλάτι του Βατικανού.

http://www.vimaorthodoxias.gr/batikano/item/89707-se-ellina-kathigiti-theologias-to-brabeio-tou-epitimou-papa

Πηγή

«Οι θέλοντες ευσεβώς ζην… διωχθήσονται»

ΤΙ ΣΟΥ ΣΤΟΙΧΙΖΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ;

Νὰ εὐχαριστήσουμε τὸ Θεό, για τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας

Ἀπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ π. Αὐγουστίνου στὸν Ἅγιο

Παντελεήμονα Φλωρίνης 25.1.1976

   Ὅπως τὸ χρυσάφι περνᾷ ἀπὸ τὸ καμίνι καὶ καθαρίζει, ἔτσι καὶ οἱ ἅγιοι πέρασαν ἀπὸ καμίνι. «Ὡς χρυσὸν ἐν χωνευτηρίῳ ἐδοκίμασεν» αὐτόν (Σ. Σολ. 3,6).
   Πρέπει νὰ εὐχαριστήσουμε τὸ Θεό, ποὺ μέσα στὴν Ἐκκλησία του τὶς δύσκολες στιγμὲς ἔστελνε τοὺς καταλλήλους ἀνθρώπους, ἄλλοτε μὲν τὸν Μέγα Βασίλειο, ἄλλοτε τὸν Μέγα Ἀθανάσιο, ἄλλοτε τὸν Μᾶρκο Εὐγενικό, ἄλλοτε τὸν Γρηγόριο τὸν Θεολόγο, ἄλλοτε τὸν Μέγα Ἀντώνιο. Σειρὰ ἀνδρῶν, οἱ ὁποῖοι κράτησαν ὑψηλὰ τὸ λάβαρο τῆς Ὀρθοδοξίας. Νὰ τὸν εὐχαριστήσουμε γιὰ τοὺς πατέρας.

Τί μᾶς διδάσκουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας;

Κ᾿ ἐσύ, εἶσαι χριστιανός; Θέλῃς νὰ κρατήσῃς τὴν πίστι σου, θὰ δοκιμασθῇς. Πές μου, τί σοῦ στοιχίζει ὁ χριστιανισμός; Νομίζεις ὅτι εἶσαι Χριστιανός, ἐπειδὴ ἀνάβεις ἕνα κερὶ καὶ κάνεις μιὰ μετάνοια καὶ χασμουριέσαι τὴν ὥρα ποὺ περνᾷ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὰ Ἅγια τῶν ἁγίων; Γι᾿ αὐτὰ τὰ τυπικὰ ποὺ κάνεις θὰ σὲ πῶ Χριστιανό; Ἂν εἶσαι πιστός, θὰ διωχθῇς. Ἂν εἶσαι ὀρθόδοξος, φίλος τῆς ἀληθείας, ἄνθρωπος μὲ συνείδησι, θὰ ὑποφέρῃς. Διότι τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο λέει· «Διὰ πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. 14,22) καὶ «Οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν… διωχθήσονται» (Β΄ Τιμ. 3,12).

    Μακάρι λοιπὸν νὰ μᾶς ἀξιώσῃ ὁ Θεὸς νὰ διωχθοῦμε, ὅπως οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας. Καὶ ἐγώ, ὅταν κινδυνεύω -καὶ ἔχω πολλὲς περιπέτειες εἰς τὸν βίον μου, γι᾿ αὐτὸ ὁ βίος τῶν πατέρων μὲ συγκινεῖ βαθύτατα-, ὅταν βλέπω νὰ μένωνται οἱ ἐχθροί μου, δοξάζω τὸν Θεὸ καὶ λέγω· Αὐγουστῖνε, κάτι πράττεις στὸν κόσμο. Σὲ πολεμοῦν, ὅταν ἀγωνίζεσαι. Τοὺς νεκροὺς δὲν τοὺς πολεμοῦν.
 

   Ὄχι λοιπὸν νεκροί, ἀλλὰ ζωντανοὶ Χριστιανοί, πιστοὶ καὶ ἀφωσιωμένοι, παιδιὰ τοῦ Γρηγορίου, παιδιὰ τοῦ Βασιλείου, παιδιὰ τῶν μεγάλων πατέρων. Νὰ συνεχίσουμε τὴν πορεία μας, ὥστε ἡ γῆ αὐτὴ τῶν πατέρων μας νὰ εἶνε γῆ ἁγία, διὰ πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ πάντων τῶν ἁγίων. Ἀμήν.

† Ὁ Φλωρίνης, Πρεσπῶν & Ἑορδαίας Αὐγουστῖνος

Πηγή

Τί ἐστί Οἰκουμενισμός: Παναίρεση που κυριαρχείται από πνεύμα πονηρίας και από ακάθαρτα πνεύματα»!

 Επιμέλεια Φώτιος Μιχαήλ

Μία θρησκεία μόνο εἶναι, ἡ Ὀρθόδοξος χριστιανική Θρησκεία. Καὶ τό πνεῦμα αὐτό τὸ ὀρθόδοξον εἶναι τὸ ἀληθές.Τὰ ἄλλα πνεύματα εἶναι πνεύματα πλάνης καὶ οἱ διδασκαλίες τους εἶναι μπερδεμένες.

Πρέπει νὰ δοῦμε ποὺ εἶναι ἡ ἀλήθεια.Καὶ ἡ ἀλήθεια εἶναι στὴν Ὀρθοδοξία. Ἐγώ τὴν ἔχω ζήσει καὶ τὴν ξέρω, μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἔχω ζήσει, μέσα σὲ ἁγίους ἀνθρώπους, ποὺ πέφτουν, στὸ πνεῦμα αὐτό τῆς ἀληθείας.Ὑπάρχουν πολλά φῶτα ποὺ βλέπει κανείς καὶ ἐντυπωσιάζεται. Μὰ ἕνα εἶναι τὸ Φῶς τὸ Ἀληθινό.Πρέπει νὰ τὰ σκεφτοῦμε αὐτά

                                                     ( Ἅγιος Πορφύριος)

 

.… ζητοῦμε τὴν ἕνωση τῶν ἀνθρώπων διὰ τῆς Παγκοσμιοποιήσεως, στὴν κοινωνικὴ ἕνωση, στὴν ἐμπορικὴ ἕνωση, στὴν πολιτισμικὴ ἕνωση καί, προπαντῶς, εἰς τὴν θρησκευτική ἕνωση, αὐτὸ ποὺ ἀκριβῶς λέμε Οἰκουμενισμός. Στὴ χοάνη αὐτὴ νὰ ρίξουμε ὅλες τὶς θρησκεῖες, νὰ βγάλουμε αὐτὸ ποὺ λέμε Οἰκουμενισμός. Θέτουμε, λοιπόν, «ἐκ ποδῶν» τὸν Θεόν, ποὺ σταμάτησε τὴν πυργοποιΐα, τότε, καὶ μᾶς ἔδωσε τὴν Πεντηκοστή. Τὸν διώχνουμε τὸν Θεό, δὲν τὸν χρειαζόμαστε τὸν Θεό. Αὐτὴ ἡ ἑνότητα εἶναι ἀκραιφνῶς, ἀκραιφνῶς δαιμονική.

     

( Ἀπὸ ὁμιλία π. Ἀθαν. Μυτιληναίου γιὰ τὴν Πεντηκοστή-

Νέος Πύργος Βαβέλ ὁ Οἰκουμενισμός)

 

Ὁ Σατανᾶς, φθονῶν τὸ μεγαλεῖον τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία παρέμεινε παρθένος ἁγνή, ἄμικτος ἀπὸ τὰ μιάσματα πλανῶν καὶ αἱρέσεων, ἐτεχνούργησε τὸ νέον τοῦτο σύστημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. 

………………………………..

Ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς ἀγάπης κρύπτεται ὁ Ἀπατεών, ὁ ὁποῖος προτρέπει τοὺς Ὀρθοδόξους ν᾿ἀνοίξουν τὰς θύρας καὶ νὰ δεχθοῦν καὶ νὰ ἐναγκαλισθοῦν ὅλους τοὺς αἱρετικούς, καὶ τοὺς ἀλλοθρήσκους ἀκόμη, καὶ νὰ γίνουν ὅλοι μία συναλοιφή.

(† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης )

Σέ καμία περίπτωση ὅμως καί γιά κανένα λόγο ἡ ᾿Εκκλησία δέν ἀδικεῖ τήν ἀλήθεια γιά νά ἐξυπηρετήσει δῆθεν τήν ἀγάπη, διότι ἀποκομμένη ἀπό τήν ἀλήθεια ἡ ἀγάπη ἐκφυλίζεται σέ ἀπάτη.
Αὐτήν τήν ἀπάτη προβάλλει ἐντυπωσιακά καί φαντασμαγορικά ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. ῎Αν μᾶς ἐνοχλεῖ ἡ μαζοποίηση καί χυλοποίηση τῶν πάντων κάτω ἀπό τόν ὁδοστρωτήρα τῆς παγκοσμιοποίησης, δέν εἶναι λιγότερο ἐπικίνδυνη ἡ μετάλλαξη τῆς οἰκουμενικότητας τῆς ᾿Εκκλησίας στό πονηρό καί διάτρητο οἰκουμενιστικό μοντέλο, πού προωθεῖ ὁ Οἰκουμενισμός ἀνασταίνοντας τόν σαρωτικά ἀπέλπιδα συγκρητισμό. Αὐτός θά ἀποτελεῖ τή βάση τῆς προσχεδιασμένης καί ἤδη ἐκκολαπτόμενης νέας ἐκκλησίας.
                (Στέργιος Ν. Σάκκος, καθηγητής Θεολογικής ΑΠΘ) 

Ὑπάρχει ἕνα κίνημα πού λέγεται «Οἰκουμενισμός». Πρόσεχε μή σέ πλανήσει τό δόλιο αὐτό κίνημα. Εἶναι μιά μεγάλη αἵρεση, εἶναι «παναίρεση». Ἡ αἵρεση αὐτή θέλει νά ἑνώσει τήν ἀλήθεια τῆς πίστης μας μέ τά ψέματα τῶν ἄλλων θρησκειῶν, γιά ἀγάπη τάχα, γιά ἑνότητα τάχα. Ἀλλά, ὅπως τό καταλαβαίνεις, δέν μπορεῖ τό ψέμα νά ἑνωθεῖ μέ τήν ἀλήθεια, οὔτε τό φῶς νά ἑνωθεῖ μέ τό σκοτάδι. Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι μέ τό βάπτισμά μας ὁρκιστήκαμε ὅτι θά κρατήσουμε τήν πίστη μας, ὅπως μᾶς τήν παρέδωσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀκόμη, ἀγαπητέ μου, καί ἄν ἔρθουν χρόνια, πού μᾶς βάλουν τό μαχαίρι στόν λαιμό γιά τήν πίστη μας, ἐμεῖς νά ποῦμε αὐτό πού ἔλεγαν οἱ ἅγιοι μάρτυρες: «Πιό βαθιά τό μαχαίρι· δέν ἀρνοῦμαι τήν ἀγάπη μου στόν Χριστό καί τήν Ὀρθόδοξη Πίστη μου».

               (Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἱερεμίας)

 

Ἐπειδή βλέπω τόν μεγάλον σάλον πού γίνεται εἰς τήν Ἐκκλησίαν μας, ἐξ αἰτίας τῶν διαφόρων φιλενωτικῶν κινήσεων καί τῶν ἐπαφῶν τοῦ Πατριάρχου μετά τοῦ Πάπα, ἐπόνεσα καί ἐγώ σάν τέκνον Της…

…Φαντάζομαι ὅτι θά μέ καταλάβουν ὅλοι, ὅτι τά γραφόμενά μου δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἕνας βαθύς μου πόνος διά τήν γραμμήν καί κοσμικήν ἀγάπην, δυστυχῶς, τοῦ πατέρα μας κ. Ἀθηναγόρα. Ὅπως φαίνεται, ἀγάπησε μίαν ἄλλην γυναίκα μοντέρνα, πού λέγεται Παπική Ἐκκλησία, διότι ἡ Ὀρθόδοξος Μητέρα μας δέν τοῦ κάμνει καμμίαν ἐντύπωσι, ἐπειδή εἶναι πολύ σεμνή.

Μετά λύπης μου, ἀπό ὅσους φιλενωτικούς ἔχω γνωρίσει, δέν εἶδα νά ἔχουν οὔτε ψίχα πνευματική οὔτε φλοιό. Ξέρουν, ὅμως, νά ὁμιλοῦν γιά ἀγάπη καί ἑνότητα, ἐνῶ οἱ ἴδιοι δέν εἶναι ἑνωμένοι μέ τόν Θεόν, διότι δέν Τόν ἔχουν ἀγαπήσει.

Ἐπίσης, ἄς γνωρίσωμεν καλά ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας δέν ἔχει καμμίαν ἔλλειψιν. Η μόνη ἔλλειψις πού παρουσιάζεται, εἶναι ἡ ἔλλειψις σοβαρῶν Ἱεραρχῶν καί Ποιμένων μέ πατερικές ἀρχές. Εἶναι ὀλίγοι οἱ ἐκλεκτοί. Ὅμως, δέν εἶναι ἀνησυχητικόν. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί Αὐτός τήν κυβερνάει.

                      ( Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης)

  

Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι κοινὸν ὄνομα διὰ τοὺς ψευδοχριστιανισμούς, διὰ τὰς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδία ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὐμανισμῶν (ἀνθρωπισμῶν), μὲ ἐπὶ κεφαλής τὸν Παπισμόν. Ὅλοι δὲ αὐτοὶ οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι οἱ ψευδοεκκλησίαι, δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τὴν ἄλλην αἵρεσιν. Τὸ κοινὸν εὐαγγελικὸ ὄνομά των εἶναι ἡ παναίρεσις.

                            (Ἀγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς)

 

Ὁ Οἰκουμενισμός ἔχει πνεῦμα πονηρίας καί κυριαρχεῖται ἀπό ἀκάθαρτα πνεύματα»

                                  (Ἐφραίμ Κατουνακιώτης)

 

Η Ορθόδοξη ιεραποστολή είναι η απάντηση στη νοθεία της πίστεως. Μόνο αν η Ορθόδοξη Εκκλησία συνεχίζει ορθόδοξα την ιεραποστολή της προς τους ετεροδόξους, τότε μόνο υπάρχει ελπίδα να υπάρχει ανατροπή, όχι της ορθοδοξίας (!), αλλά της αιρέσεως του οικουμενισμού υπέρ της σωτηρίας των ετεροδόξων.

                                           (π. Πέτρος Χήρς)

Πηγή

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΛΟΥΚΑΣ Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΛΟΥΚΑΣ Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ

Καταγωγή   Λουκάς ο Ευαγγελιστής Ο Άγιος Λουκάς ο Ευαγγελιστής καταγόταν από την Αντιόχεια της Συρίας και η εθνικότητα του ήταν Ελληνική. Είναι ο συγγραφέας του ομώνυμου Ευαγγελίου και των Πράξεων των Αποστόλων, βιβλία τα οποία περιλαμβάνονται στην Αγία Γραφή. Ήταν γιατρός στο επάγγελμα (Κολ. 4,14), όμως γνώριζε πολύ καλά τη ζωγραφική τέχνη. Μάλιστα σε αυτόν αποδίδονται οι πρώτες εικόνες της Θεοτόκου με τον Ιησού Χριστό βρέφος στην αγκαλιά της (μία υπάρχει μέχρι σήμερα στη Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου), καθώς και αυτές των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Ο Λουκάς είναι ο μοναδικός ευαγγελιστής ο οποίος υπήρξε εθνικός, και αυτό συνάγεται από το γεγονός ότι μνημονεύεται στο Κολ. 4,10-11 ξεχωριστά από τους άνδρες της περιτομής, δηλαδή τους Ιουδαίους.   Ο βίος του Λουκά   Ο Λουκάς αναφέρεται ονομαστικά τρεις φορές στη Καινή Διαθήκη και είναι λίγα τα στοιχεία που υπάρχουν για το πρόσωπό του. Ο Λουκάς δεν ήταν αυτόπτης μάρτυρας των όσων είπε και έκανε ο Ιησούς (Λουκ. 1,1-4), αν και αυτό δεν αποκλείει την πιθανότητα να ήταν ένας από τους ακολούθους του Ιησού. Μερικοί υποστηρίζουν ότι ήταν ένας από τους εβδομήντα μαθητές που ο Κύριος απέστειλε (Λουκ. 10,1). Κάποιοι άλλοι, πως ήταν από τους Έλληνες που ζήτησαν να δουν τον Κύριο (Ιω. 12,20-21). Ο Λουκάς υπήρξε στενός συνεργάτης του Παύλου και τον συνόδεψε σε πολλές από τις περιοδείες του. Στη χριστιανική πίστη κατηχήθηκε από τον ίδιο τον Παύλο και έκτοτε αφοσιώθηκε στο κήρυγμα του Ευαγγελίου. Από το πρώτο πληθυντικό που χρησιμοποιεί στο βιβλίο των Πράξεων, συμπεραίνεται ότι συνόδευσε τον Παύλο στη Τρωάδα, πήγε μαζί του στη Μακεδονία και έπειτα μέχρι τους Φιλίππους (Πράξ. 16,10-12). Δεν έμεινε όμως μαζί του αλλά εγκατέλειψε την πόλη, γιατί χρησιμοποιεί τρίτο πληθυντικό πρόσωπο (Πράξ. 16,25-17,1). Επτά περίπου χρόνια αργότερα, όταν ο Παύλος πήγε από τους Φιλίππους στην Ιερουσαλήμ, ο Λουκάς τον ακολούθησε και πάλι (Πράξ. 20,6-21,18), καθώς επίσης και στη Ρώμη (Πράξ. 27,1). Ήταν συνεπιβάτης με τον Παύλο στο πλοίο που ναυάγησε (Πράξ. 28,2) και έφτασε μαζί του στις Συρακούσες και τους Ποτιόλους (Πράξ. 28,12-26). Σύμφωνα με τις επιστολές του Παύλου ήταν συνοδός του μέχρι το τέλος της πρώτης φυλακίσεώς του (Κολ. 4,14. Φιλήμ. εδ. 24), καθώς και κατά τη δεύτερη λίγο πριν το τέλος του Παύλου (Β' Τιμ. 4,11).   Ο Παύλος τον χαρακτηρίζει "αγαπητό" (Κολ. 4,14) και ως το "μόνο πιστό συνεργάτη του" (Β' Τιμ. 4,11). Ο Λουκάς παρέμεινε πιστός και αφοσιωμένος στον Παύλο, μέχρι το τέλος της ζωής του Αποστόλου. Το όνομα του Λουκά μνημονεύει ο Παύλος στις επιστολές της αιχμαλωσίας Προς Κολοσσαείς (4,14) και Προς Φιλήμονα (24). Στην Β΄ επιστολή προς Τιμόθεον, ο Λουκάς αναφέρεται ως ο μόνος εναπομείνας κοντά στον υπερεξηκονταετή Απόστολο, γεγονός που φανερώνει και τον μεταξύ τους δεσμό. Ο Λουκάς ως ιατρός θα ήταν αναμφίβολα χρησιμότατος συνοδός για τον Παύλο στις περιοδείες του.   Μια περιεκτική μαρτυρία για τον Λουκά, μας παραδίδει ο λεγόμενος αντιμαρκιωνιτικός πρόλογος στο Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον (160-180 μ.Χ), "Εστιν ο Λουκάς Αντιοχεύς Σύρος, ιατρός τη τέχνη, μαθητής αποστολών γενόμενος καί ύστερον Παυλω παρακολουθησας μέχρις του μαρτυρίου αυτού, δουλεύσας τω κυριω άπερισπαστως. Αγύναιος, άτεκνος, ετών ογδοήκοντα τεσσάρων εκοιμήθη εν τη Βοιωτία, πλήρης πνεύματος αγίου".   Το συγγραφικό έργο του Λουκά   Ο Λουκάς είναι ο συγγραφέας του τρίτου Ευαγγελίου και των Πράξεων Αποστόλων. Η μαρτυρία αυτή ανάγεται στον Ειρηναίο, κατά την ιστορική πληροφορία του Ευσεβίου, "Ο Λουκάς δε, ο ακόλουθος του Παύλου, κατέγραψεν εις βιβλίον το υπ' εκείνου κηρυσσόμενον ευαγγέλιον". Σε άλλο σημείο, ο Ευσέβιος αναφέρει σχετικά, "Ο δε Λουκάς, καταγόμενος μεν από την Αντιόχειαν, ιατρός δε το επάγγελμα, συνεργασθείς επί μακρόν με τον Παύλον και συναναστραφείς τους άλλους Αποστόλους όχι παρέργως, μας άφησεν υποδείγματα της θεραραπευτικής των ψυχών, την οποίαν απέκτησεν από τούτους, εις δύο Θεόπνευστα βιβλία, ήτοι το Ευαγγέλιον το οποίον βεβαιώνει ότι συνέταξε συμφώνως προς όσα παρέδωσαν εις αυτόν οι εξ αρχής γενόμενοι αυτόπται και υπηρέται του λόγου, τους οποίους, όπως λέγει, παρηκολούθησεν όλους από την αρχήν, και τας Πράξεις των Αποστόλων, τας οποίας συνέταξε παραλαβών όχι δι' ακοής αλλά δι' αυτοψίας".   Το Κατά Λουκάν Ευαγγέλιο είναι το τρίτο στην κατάταξη του Κανόνα της Καινής Διαθήκης. Το Ευαγγέλιό του παρίσταται συμβολικά με τον μόσχο "προς έκφρασιν της θυσίας του Ιησού Χριστού". Διακρίνεται από τα άλλα Ευαγγέλια για την ακριβέστατη ιστορική τοποθέτηση των γεγονότων, αλλά και το γλωσσικό του χαρακτήρα. Ο Λουκάς ήταν φίλος με τον Θεόφιλο, στον οποίο εξιστορεί τα γεγονότα της επίγειας ζωής του Ιησού (Λουκ. 1,3).   Ο Λουκάς είναι ο συγγραφέας και των Πράξεων. Ισχυρές ενδείξεις που επιβεβαιώνουν την παράδοση αυτή, θεωρούνται, α) η μνημόνευση του ονόματος του Λουκά στις παύλειες επιστολές με τρόπο που δείχνει να είναι "χρησιμότατος συνοδός" του Παύλου (Κολ. 4,14. Β΄ Τιμ. 4,11. Φιλημ. 24), β) η ομοιότητα γλώσσας και ύφους στα δύο έργα (στο Ευαγγέλιο και στις Πράξεις), γ) το σύνολο των λεγομένων "ημείς" εδαφίων (Πραξ. 16,10-17. 20,5-16. 21,1-17. 27,1-28) τα οποία, κατά γενική εκτίμηση, αποτελούν ένα είδος οδοιπορικού ημερολογίου σε α΄ πληθυντικό πρόσωπο, το οποίο διατηρούσε ο Λουκάς ως συνοδός του Παύλου, και άρα ως αυτόπτης μάρτυρας, στη δεύτερη και τρίτη περιοδεία του.     Ο ευαγγελιστής Λουκάς ως ζωγράφος   Ο Λουκάς γνώριζε πολύ καλά και τη ζωγραφική τέχνη. Μάλιστα σε αυτόν αποδίδονται οι πρώτες εικόνες της Θεοτόκου με τον Ιησού Χριστό βρέφος στην αγκαλιά της (μία υπάρχει μέχρι σήμερα στη Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου), καθώς και αυτές των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Παλαιά παράδοση, παρουσιάζει το Λουκά ως ζωγράφο αρκετών εικόνων της Θεοτόκου Μαρίας. Την παράδοση αυτή προϋποθέτει η ορθόδοξη υμνολογία κατά τον Μικρό Παρακλητικό Κανόνα προς τη Θεοτόκο, "Άλαλα τα χείλη των ασεβών, των μη προσκυνούντων την εικόνα σου την σεπτήν, την ιστορηθείσα υπό του Αποστόλου Λουκά ιερωτάτου, την οδηγήτριαν".   Το κήρυγμα του Λουκά και το μαρτύριό του   Τι απέγινε ο Λουκάς μετά το μαρτύριο του Παύλου, τον οποίο συνόδευσε μέχρι το τέλος της ζωής του (Β' Τιμ. 4,11) και πως ολοκλήρωσε το βίο του δεν είναι γνωστό. Η παράδοση εμφανίζεται αρκετά συγκεχυμένη. Θεωρείται πιθανό ότι ο ευαγγελιστής λόγω του διωγμού των χριστιανών, θα πρέπει να εγκατέλειψε τη Ρώμη. Ο Συμεών ο Μεταφραστής αναφέρει ότι ο Λουκάς, μετά τη Ρώμη μετακινήθηκε ανατολικά, διέσχισε τη Λιβύη και έφτασε στην Αίγυπτο, χειροτονήθηκε επίσκοπος στη Θηβαΐδα, όπου και πέθανε. Κατά τον Γαυδέντιο (4ος αι.), επίσκοπο της ιταλικής πόλης Βρέσκιας, ο Λουκάς έζησε στην Πάτρα. Σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση ο Λουκάς περιόδευσε στη Δαλματία, Ιταλία, Γαλλία, Μακεδονία, Αχαΐα, Βοιωτία κ.α.   Σύμφωνα με τον Γρηγόριο το Θεολόγο, ο Λουκάς συγκαταλέγεται μεταξύ των πρώτων μαρτύρων της Εκκλησίας. Σύμφωνα με τον αντιμαρκιωνιτικό πρόλογο, τον Ιερώνυμο και τον Συμεών Μεταφραστή, ο Λουκάς πέθανε στη Θήβα της Βοιωτίας σε ηλικία 84 ετών. Σύμφωνα με τον Ισίδωρο Σεβίλλης, ο ευαγγελιστής κοιμήθηκε στη Βιθυνία της Μικράς Ασίας σε ηλικία 74 ετών, ενώ κατά τον Νικηφόρο Κάλλιστο, ο Λουκάς υπέστη μαρτυρικό θάνατο, αφού τον κρέμασαν σε ένα ελαιόδεντρο στην Έφεσο σε ηλικία 80 ετών   Το 357 μ.Χ., το ιερό λείψανό του μετακομίστηκε στην Κωνσταντινούπολη, στο ναό των Αγίων Αποστόλων. Τη μαρτυρία μας τη δίνουν ο Συμεών ο Μεταφραστής, ο Ισίδωρος Σεβίλλης και ο Ιερώνυμος, ο οποίος προσθέτει και την πληροφορία ότι η μεταφορά έγινε μαζί με τα οστά του Αποστόλου Ανδρέα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμάει τη μνήμη του Αποστόλου και Ευαγγελιστή Λουκά στις 18 Οκτωβρίου.

ΥΜΝΟΛΟΓΙΑ

Ἀπολυτίκιον Λουκᾶν τὸν θεηγόρον καὶ τοῦ Παύλου συνέκδημον καὶ Εὐαγγελίου τοῦ τρίτου συγγραφέα θεόπνευστον, ἐν ὕμνοις τιμήσωμεν, πιστοί, ὡς ἄξιον ἐργάτην τοῦ Χριστοῦ. Τῷ φωτι γὰρ τοῦ Κυρίου καταυγασθεὶς μετέδωκε φῶς τῷ κόσμῳ. Γράψας τὰς θαυμαστὰς παραβολάς, σύστασιν ἐκκλησίας τε τῇ ἐπελεύσει τοῦ πνεύματος ἱστορησάμενος.     Έτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε. Ἀκέστωρ σοφώτατος, Ἱερομύστα Λουκᾶ, ζωγράφος πανάριστος, τῆς Θεοτόκου Μητρός, ἐδείχθης Ἀπόστολε, ἔγραψας μάκαρ, λόγους, διὰ πνεύματος θείου, ἔδωκας ἐννοῆσαι, συγκατάβασιν ἄκραν, Χριστοῦ τῆς παρουσίας, διὸ πρέσβευε σωθήναι ἠμᾶς.     Έτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ’. Ἀπόστολε Ἅγιε, καὶ Εὐαγγελιστὰ Λουκᾶ, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.     Κοντάκιον Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον. Μαθητὴς γεvόμενος τοῦ Θεοῦ Λόγου, σὺν τῷ Παύλῳ ἅπασαν, ἐφωταγώγησας τὴv γῆν, καὶ τὴν ἀχλὺν ἀπεδίωξας, τὸ θεῖον γράψας, Χριστοῦ Εὐαγγέλιον.

Πηγή

«Η μάχη κατά της Εκκλησίας και της Ορθοδοξίας θα συνεχίζεται μέχρι την τελευταία μέρα της γήινης ζωής του κόσμου»

Γέροντος Ιωάννη Κρεστιάνκιν των Σπηλαίων του Πσκώβ 

Γέροντος Ιωάννη Κρεστιάνκιν των Σπηλαίων του Πσκώβ

Αγαπητέ πάτερ Α.!
Η μάχη κατά της Εκκλησίας και της Ορθοδοξίας συνεχίζεται από τον καιρό της γέννησής της και θα συνεχίζεται μέχρι την τελευταία μέρα της γήινης ζωής του κόσμου.

Όλοι οι πιστεύοντες εκκλησιαστικοί άνθρωποι, από τον λαϊκό και τον Ιερέα μέχρι τον Ιεράρχη, συμμετέχουν σε αυτή τη μάχη υπέρ της καθαρότητας της Ορθοδοξίας, ο καθένας στη δική του θέση και με τα δικά του μέσα.
Ο αγιότατος Πατριάρχης Τυχών έλαβε την πατριαρχική ράβδο την πιο τραγική στιγμή της μάχης και την έσφιγγε στο χέρι του μέχρι την τελευταία του αναπνοή, θυσιάζοντάς τις όλες, μέχρι και την τελευταία. «Ας χαθεί το όνομά μου από την Ιστορία, μόνο η Εκκλησία να ωφεληθεί» ήταν τα λόγια του.
Ο σεβασμιότατος Γρηγόριος (Λέμπεντεφ) παραιτήθηκε από τη διοίκηση και, καθήμενος στο κοτέτσι, θεολογούσε και προσευχόταν και τους κόπους του τους έλαβε η Ορθοδοξία και ο λαός του Θεού, όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Ο σεβασμιότατος Βαρνάβας (Μπελιάγεφ) έλαβε το χάρισμα της σαλότητος και με αυτό πέρασε φυλακές, εξορίες, εγκλεισμό και ο αγώνας του έγινε δεκτός.
Οι αδελφοί επίσκοποι Βαρλαάμ και Γερμανός (Ρισέντσεφ) έκαναν έργο στο ευλογημένο από τον Θεό στάδιο μέχρι την απομάκρυνσή τους και 18 χρόνια προχωρούσαν σταδιακά, διά μέσου φυλακών και εξοριών, προς το μαρτυρικό τέλος. Δεκαοκτώ χρόνια είναι μια ολόκληρη μαρτυρική ζωή.
Ορίστε, αγαπητέ πάτερ Α.. επίλεξε! Έχουμε υποχρέωση σε αυτούς, που παρέμειναν στη γραμμή και διατήρησαν με κόπο και μαρτύριο και καρδιακό πόνο την Ορθοδοξία. Μα κι εσείς δεν θα ήσασταν ιερέας, εάν δεν είχε προηγηθεί ο αγώνας τους. Και σε αυτούς που τους απομάκρυναν παρά τη θέλησή τους έχουμε υποχρέωση – με το δικό τους αίμα ενισχύθηκε η δύναμη των εν διακονία.
Από τον αγώνα, αγαπητέ μου, δεν γίνεται να φύγουμε. Ο ιερέας δεν μπορεί να σκέφτεται μόνο για την προσωπική του σωτηρία.
«Ιδού εγώ και τα παιδία α μοι έδωκεν ό Θεός» (Εβρ. 2.13).
Εάν ο Κύριος σας στείλει σε εγκλεισμό για μεγαλύτερο έργο και αγώνα, πρέπει να φύγετε, αλλά το ίδιο θέλημα μη σας φέρει καταστροφή. Δεν θα φέρουμε άραγε όλοι μας ευθύνη ενώπιον του Θεού, εάν, απομακρυσμένοι, παραδώσουμε την Ορθοδοξία λεία στους αλλόδοξους; Μπορεί να μην προχωρήσουμε σε ανοιχτή μάχη, αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να αντιπαραθέσουμε τη σταθερότητά μας στην αλήθεια.
O Κύριος να σας δώσει σοφία.

Από το βιβλίο-Δεν είναι ο Αντίχριστος που θα μας καταστρέψει

πηγή