Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2016

"Ομιλία Περί Πίστεως"


(όπου παρατίθεται έκθεσις της ορθόδοξης ομολογίας)


Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά


1. Πιστεύομε στο Θεό, και πιστεύομε τον Θεό· άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Πραγματικά πιστεύω τον Θεό σημαίνει ότι θεωρώ βέβαιες κι' αληθινές τις επαγγελίες που μας έδωσε· πιστεύω δε στον Θεό σημαίνει ότι φρονώ περί αυτού ορθώς.

Πρέπει δε να τα έχωμε και τα δύο, να είμαστε αληθινοί και στα δύο και να συμπεριφερώμαστε έτσι, ώστε και να πιστευώμαστε από εκείνους που βλέπουν σωστά και πιστοί να είμαστε ενώπιον του Θεού προς τον οποίο απευθύνεται η πίστις, και ως πιστοί ακριβώς να δικαιούμαστε από αυτόν «διότι»,λέγει, «επίστευσε ο Αβραάμ και τούτο υπολογίσθηκε για την δικαίωσή του».


Πώς λοιπόν πιστεύσας εδικαιώθηκε ο Αβραάμ; Έλαβε από τον Θεό υπόσχεσι για το σπέρμα του, που ήταν ο Ισαάκ, ότι θα ευλογηθούν όλες oι φυλές του Ισραήλ. Έπειτα διατάσσεται από τον Θεό να θυσιάση, παιδί ακόμη, τον Ισαάκ που ήταν ο μόνος διά του οποίου επρόκειτο να εκπληρωθη η υπόσχεσις. Και χωρίς ν' αντείπη τίποτε ο πατέρας, έσπευσε να γίνη αυτόχειρ του παιδιού του, ενώ εθεωρούσε αυτήν την δι' αυτού υπόσχεσι βέβαιη και έγκυρη.

2. Βλέπετε ποια είναι η πίστις που δικαιώνει; Αλλά επαγγέλθηκε και σε μας ο Χριστός κληρονομιά ζωής αΐδιας και τρυφής και δόξης και βασιλείας, ενώ έπειτα παρήγγειλε να πτωχεύωμε, να νηστεύωμε, να ζούμε με ευτέλεια και θλίψι, να είμαστε έτοιμοι για θάνατο, να σταυρώνωμε τους εαυτούς μας μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες. Εάν λοιπόν

Δεκανίκι του Φίλη ο Μητρ. Δημητριάδος στο θέμα της στάσης της Εκκλησίας στη Χούντα και στην Κατοχή;

b4b4b49a3b60c6c181261a176aea3d88_L.jpg

Νερό στο μύλο της συριζικής προπαγάνδας περί σχέσεων της Εκκλησίας με τη Χούντα και τις κατοχικές δυνάμεις ρίχνει -άθελά του θέλουμε να πιστεύουμε- ο Μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος με χθεσινή ομιλία του στο Σαλαμίνιο Ανοικτό Πανεπιστήμιο στο Παραλίμνι Κύπρου....

Επιδιώκοντας στην ομιλία του με θέμα "Μια θεολογική ματιά στην Ειρήνη"  να τονίσει ποια θα πρέπει να είναι η στάση του Χριστιανού απέναντι και στους εχθρούς του, αρχικώς παρατηρεί πως ο άνθρωπος "από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής του επιθυμεί και εύχεται για την ειρήνη, εντούτοις όλο το φάσμα των διαπροσωπικών, κοινωνικών και άλλων σχέσεών του διαποτίζεται από την αντιπαράθεση, την ωμή βία, συχνά δε και τον πόλεμο".
Ιδιαίτερη εντύπωση όμως προκαλεί μια επόμενη αναφορά του:
"Είναι αλήθεια ότι τόσο ο χώρος των Εκκλησιών, όσο και ευρύτερα ο χώρος της Θεολογίας, δεν έμειναν ανεπηρέαστοι από την δυσάρεστη αυτή πραγματικότητα. Οι διάφορες θρησκευτικές παραδόσεις, συμπεριλαμβανομένης και της ορθόδοξης χριστιανικής, δεν μπόρεσαν να αποφύγουν τον πειρασμό της άμεσης ή έμμεσης εμπλοκής τους σε φαινόμενα καταπίεσης, χειραγώγησης, σύγκρουσης και αυταρχισμού, στον αντίποδα της διδαχής και της ιδιοσυστασίας τους. Έτσι οι Εκκλησίες, αντί να συμβάλουν στη διαμόρφωση των απαραίτητων προϋποθέσεων για την καλλιέργεια και κατίσχυση ενός «πολιτισμού της ειρήνης», συχνά με τη στάση ή την πρακτική τους καλλιέργησαν βίαιες και επιθετικές συμπεριφορές, στοιχήθηκαν με απολυταρχικά και φασιστικά καθεστώτα και τους ισχυρούς του αιώνος τούτου, εντείνοντας περαιτέρω την κοινωνική αδικία και ανασφάλεια και οξύνοντας ακόμη περισσότερο τα ανθρώπινα πάθη και τη μισαλλοδοξία".
Με λίγα λόγια ο Ιεράρχης παραδέχεται πως "οι Εκκλησίες στοιχήθηκαν με απολυταρχικά και φασιστικά καθεστώτα" κάνοντας τον κάθε προβοκάτορα Φίλη να πανηγυρίζει για την πρόσφατη προκλητική φράση του “Με ποιον ήταν η εκκλησία στην χούντα και στην κατοχή;” Συνάμα πετάει στα σκουπίδια τις δεκάδες περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις με μαρτυρικά ντοκουμέντα, ακόμη και την ίδια την αντίδραση του Αρχιεπισκόπου που είχε χαρακτηρίσει τις απόψεις του υπ. Παιδείας ως «ανιστόρητες και συμπλεγματικές»...
Στη συνέχεια της ομιλίας του ο Μητροπολίτης Δημητριάδος επιχειρεί να ...το σώσει αλλά το κακό έχει ήδη γίνει.
"Οι συχνές ιστορικές αποτυχίες του εκκλησιαστικού σώματος να αρθεί στο ύψος της αποστολής του δεν θα πρέπει, ωστόσο, να επισκιάζουν την αλήθεια ότι η ειρήνη δεν αποτελεί ένα μεταξύ πολλών και δευτερεύον χαρακτηριστικό του κηρύγματος και της ζωής της Εκκλησίας, αλλά πρωταρχικό μέλημα της αποστολής Της στο σύγχρονο περιβάλλον. Ο Χριστιανισμός γενικότερα, και η Ορθοδοξία ειδικότερα, βρίσκεται ριζωμένος σε μια πίστη, σύμφωνα με την οποία ο ίδιος ο Θεός έγινε άνθρωπος εν Ιησού Χριστώ, προκειμένου να συμφιλιώσει μεταξύ τους και μαζί του ολάκερη την ανθρωπότητα. Βασική παράμετρος του έργου και της διδασκαλίας του ίδιου του Ιησού δεν είναι άλλη από την προώθηση της ειρήνης του Θεού επί της γης" ανέφερε.

Ερωτήματα για την αμαρτία (Γέροντας Ευστράτιος Γκολοβάνσκι)

Πώς θ’ απαλλαγούμε από τις αμαρτωλές συνήθειες;

   Όπως το φίδι δεν μπορεί να αποβάλει το παλαιό του δέρμα, αν δεν περάσει από στενή τρύπα, έτσι κι εμείς δεν μπορούμε να αποβάλουμε τις αμαρτωλές συνήθειες, το ένδυμα του παλαιού ανθρώπου (βλ. Εφ. 4:22), αν δεν περάσουμε από τον στενό και γεμάτο δυσκολίες δρόμο της εγκράτειας και της αυτοθυσίας.


Πότε αμαρτάνουμε με τα λόγια;

  Αμαρτάνουμε, όταν τα λόγια μας εναντιώνονται στην πίστη, την ευσέβεια, την αγάπη, τη δικαιοσύνη και, γενικά, το νόμο του Θεού. Δυστυχώς, καθημερινά όλοι κάνουμε σφάλματα με τα λόγια, σφάλματα που τα θεωρούμε ασήμαντα. Ωστόσο, όπως βεβαίωσε ο Χριστός, «οι άνθρωποι, για κάθε ανώφελο λόγο που θα πουν, θα λογοδοτήσουν την ημέρα της Κρίσεως» (Ματθ. 12:36). Και αν λογοδοτήσουν για τα ανώφελα λόγια, πολύ περισσότερο για τα άνομα, όπως είναι οι βλασφημίες, οι επικρίσεις, τα ψεύδη, οι συκοφαντίες, οι προσβολές, οι αισχρολογίες, οι όρκοι, οι κομπασμοί. Όλα αυτά διώχνουν από την καρδιά του ανθρώπου το φόβο του Θεού και την ευλάβεια. Γι’ αυτό λέει ο άγιος Ιάκωβος: «Όποιος από σας νομίζει πως είναι ευλαβής, αλλά δεν βάζει χαλινάρι στη γλώσσα του, αυτός εξαπατάει τον εαυτό του, και η ευλάβειά του είναι μάταιη» (1:26)


Ποια αμαρτήματα είναι θανάσιμα;

  Αν και όλα τα αμαρτήματα είναι αίτια ψυχικού θανάτου, αφού μας απομακρύνουν από τον Θεό, την πηγή της ζωής, υπάρχουν οχτώ αμαρτήματα, τα πιο βαριά, που, σύμφωνα με τους πατέρες, είναι τα κατεξοχήν θανάσιμα. Πρόκειται για τα αμαρτήματα που αντιστοιχούν και οφείλονται στα πάθη της γαστριμαργίας, της πορνείας, της φιλαργυρίας, της λύπης, της οργής, της ακηδίας, της κενοδοξίας και της υπερηφάνειας.
  Τα θανάσιμα αμαρτήματα, ωστόσο, δεν περιορίζονται σ’ αυτά. Σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας, θανάσιμο είναι κάθε αμάρτημα που διαπράττουμε μετά τη βάπτισή μας και σε ώριμη ηλικία, παραβαίνοντας συνειδητά και εκούσια ρητή εντολή του Θεού. Σε τέτοιο αμάρτημα αναφέρεται ο ευαγγελιστής Ιωάννης, όταν γράφει: «Υπάρχει αμαρτία που οδηγεί στο θάνατο… Κάθε άδικη πράξη είναι αμαρτία· υπάρχουν, όμως, αμαρτίες που δεν οδηγούν στο θάνατο» (Α΄ Ιω. 5:16-17).
  Ποιο θάνατο εννοεί; Όχι, βέβαια, τον σωματικό και πρόσκαιρο, αλλά τον ψυχικό και αιώνιο, δηλαδή τη στέρηση της βασιλείας των ουρανών. «Μην έχετε αυταπάτες», μας προειδοποιεί ο απόστολος Παύλος· «στη βασιλεία του Θεού δεν θα έχουν θέση ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτρες ούτε μοιχοί ούτε θηλυπρεπείς ούτε αρσενοκοίτες ούτε κλέφτες ούτε πλεονέκτες ούτε μέθυσοι ούτε υβριστές ούτε άρπαγες» (Α΄ Κορ. 6;9-10).


Υπάρχει αμαρτία από άγνοια;

   Αμαρτία από άγνοια υπάρχει, όταν κανείς ενεργεί αντίθετα στο νόμο του Θεού χωρίς να το γνωρίζει. Αυτό, βέβαια, σπάνια μπορεί να δικαιολογηθεί, επειδή η γνώση του θείου νόμου είναι απαραίτητο καθήκον κάθε χριστιανού. Η άγνοια, την οποία ο όσιος Μάρκος ο ασκητής ονομάζει γίγαντα του διαβόλου, οφείλεται συνήθως σε αμέλεια του ανθρώπου, που δεν φροντίζει με ευσεβή ζήλο να μάθει το θέλημα του Κυρίου. Άλλοτε, πάλι, αποφεύγει να το μάθει, επειδή φοβάται ότι αυτό δεν ευνοεί την εκπλήρωση των επιθυμιών και των παθών του. Προτιμάει, λοιπόν, να το αγνοεί και να λέει, σύμφωνα με τον Ιώβ, στον Κύριο: «Άσε με ήσυχο! Δεν θέλω να γνωρίσω τις εντολές Σου» (Ιώβ 21:14). Βλέπετε, «κάθε άνθρωπος που πράττει έργα φαύλα, μισεί το φως και δεν έρχεται στο φως, γιατί φοβάται μήπως φανούν και κριθούν τα έργα του» (Ιω. 3:20).
   Η θεληματική αυτή άγνοια είναι βαρύ αμάρτημα, γιατί δείχνει περιφρόνηση στον άγιο νόμο του Θεού και κακή προαίρεση. Υπάρχουν, βέβαια, και σπάνιες περιπτώσεις περίπλοκων πνευματικών προβλημάτων ή ηθικών διλημμάτων, κατά τις οποίες ο άνθρωπος δεν μπορεί να διακρίνει πώς πρέπει να ενεργήσει, για να μην παραβεί τον θείο νόμο. Τότε, για να μην πέσει άθελά του σε σφάλμα, οφείλει να συμβουλεύεται διακριτικούς πνευματικούς πατέρες, που έχουν πείρα και σοφία, και ν’ ακολουθεί τις παραινέσεις τους.


(Από το βιλίο: Γέροντος Ευστρατίου (Γκολοβάνσκι), “Απαντήσεις σε ερωτήματα χριστιανών”.  Ιερά Μονή Παρακλήτου, 2012. Ερωτήσεις 5, 93, 94, 130).

Ο δεκαπεντάχρονος Άγιος Ιωάννης ο εκ Μονεμβασίας

   ταν υἱὸς ἱερέα καὶ γεννήθηκε στὸ χωριὸ Γεράκι τῆς Μονεμβασιᾶς.
  Τὸ 1770 ὅταν οἱ Ἀλβανοὶ ἦλθαν στὴν Πελοπόννησο, ἔσφαξαν τὸν πατέρα του, καὶ αὐτὸν μαζὶ μὲ τὴν μητέρα του, τοὺς ἀπήγαγαν στὴ Λάρισα. Ἦταν τότε ὁ Ἰωάννης 15 χρονῶν. Ἐκεῖ πουλήθηκε μαζὶ μὲ τὴ μητέρα του σὲ κάποιο Τοῦρκο. Ἐπειδὴ ὅμως ὁ Τοῦρκος αὐτὸς δὲν εἶχε παιδιά, θέλησε νὰ υἱοθετήσει τὸν Ἰωάννη ἀφοῦ τὸν ἐξισλαμίσει. Οἱ τεράστιες καὶ ποικίλες προσπάθειες τοῦ Τούρκου γιὰ νὰ ἐξισλαμίσει τὸν Ἰωάννη, δὲν ἔφεραν κανένα καρπό. Ὁ νέος μὲ ὑψηλὸ φρόνημα, διαρκῶς ἔλεγε: «ἐγὼ Τοῦρκος δὲν γίνομαι, ἐγὼ εἶμαι χριστιανὸς καὶ χριστιανὸς θέλω νὰ πεθάνω».
   Τότε ὁ Τοῦρκος, μέσα στὸ σπίτι του, ἄρχισε νὰ βασανίζει σκληρὰ τὸν Ἰωάννη. Τὴν περίοδο τοῦ δεκαπενταύγουστου τὸν πίεζε νὰ καταλύσει, καὶ μάλιστα εἶχε βάλει καὶ τὴ μητέρα του νὰ τὸν παρακαλέσει νὰ φάει ἀπὸ τὰ δελεαστικὰ φαγητά. Ἀλλὰ ὁ Ἰωάννης ἀπάντησε: «ἐγὼ εἶμαι γιὸς παπὰ καὶ πρέπει νὰ φυλάττω καλύτερα ἀπὸ τοὺς γιοὺς τῶν λαϊκῶν τοὺς νόμους καὶ τὰ ἔθιμα τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας».
  Ἐξαγριωμένος ὁ σκληρὸς Τοῦρκος ἀπὸ τὴν στάση τοῦ Ἰωάννη, τὸν μαχαίρωσε στὴν καρδιά, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ πεθάνει στὶς 21 Ὀκτωβρίου 1773.


Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θεῖον γόνον σε, Μονεμβασία, ἀνεβλάστησε, καρποφοροῦντα, Ἰωάννη τὰς τῆς πίστεως χάριτας· τῶν γὰρ πατρῴων θεσμῶν ἀντεχόμενος, τοὺς ἐκ τῆς Ἄγαρ ἀθλήσας κατῄσχυνας. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.


Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Εὐσεβείας δόγμασι, θεοπρεπῶς τεθραμμένος, ἐν ἀθλήσει ἔλαμψας, ὡς εὐπρεπὴς νεανίας· πόνων γάρ, κατατολμήσας, ἰσχύϊ θείᾳ, ἔλυσας, τὰς ἐπινοίας τῶν παρανόμων, καὶ τῷ Λόγῳ Ἰωάννη καθάπερ θῦμα, προσήχθης ἄμωμον.


Μεγαλυνάριον.
Ὤφθης Μακκαβαίων ἐκμιμητής, Ἰωάννη μάκαρ, μαρτυρήσας ὑπὲρ Χριστοῦ· ὅθεν συναυλίζῃ, σὺν τούτοις, ἐν ὑψίστοις, ἡμῖν διαπορθμεύων, χάριν σωτήριον.

«Δυστυχώς, αργήσατε! Ελπίζω να μην είναι "πολύ αργά για δάκρυα"...!»

"Ἡ ἐλπίδα πεθαίνει τελευταία", ἀλλὰ πεθαίνει!

.

Φταίει για τον Φίλη

και η διοικούσα Εκκλησία!

Αποτέλεσμα εικόνας για ΦΙΛΗΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ


του Δημήτρη Ριζούλη


   ….Ουσιαστικά, πρόκειται για μια συμπλεγματική αναδιάρθρωση των Θρησκευτικών, χωρίς νόημα, προκειμένου να ικανοποιηθεί ένα μέρος των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Ολα τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί ο κ. Φίλης είναι έωλα.
Ούτε κατηχητικού τύπου είναι το μάθημα σήμερα ούτε τα βιβλία του ακατάλληλα. Όλα αυτά είναι προσχήματα.

Μοναδικός «καημός» του είναι να πετύχει μια νίκη -στο δικό του μυαλό και μόνο- κατά της Εκκλησίας.
Να μπορεί, δηλαδή, να «κοκορεύεται» στο κοινό του, λέγοντας: «Εγώ είμαι αυτός που τα έβαλα με την Εκκλησία και την ταπείνωσα».
Όσο κι αν εμφανίζεται με το προσωπείο του διαλλακτικού και του... χριστιανού, κατά βάθος έχει μίσος για την Ορθοδοξία.
Διαφορετικά δεν μπορεί να δικαιολογηθεί η συμπεριφορά του. Και να φανταστεί κανείς ότι υπήρξαν «ρεπορτάζ» σε εκκλησιαστικά μέσα που μας τον παρουσίαζαν ως «θρησκευόμενο», «ψάλτη», «ευλαβή» και άλλα φαιδρά. Η προπαγάνδα σε όλο της το μεγαλείο!
Αυτά τα στοχευμένα δημοσιεύματα ήταν χτυπήματα εκ των έσω. Αλλά δεν ήταν τα μόνα. Βασικό «εργαλείο» στα ανίερα σχέδια του Φίλη είναι ο καθηγητής Γιαγκάζογλου και η ομάδα του. Αυτοί σχεδίασαν τις απαράδεκτες αλλαγές στα Θρησκευτικά.
Από κοντά η ομάδα θεολόγων ΚΑΙΡΟΣ, που με αριστερίζουσα λογική προσέγγισε το θέμα και θέλησε να εμφανιστεί ως... επικρατούσα τάση εντός της Εκκλησίας. Ολοι αυτοί έκαναν τη μεγαλύτερη ζημιά και έδωσαν το δικαίωμα στον Φίλη να υπερηφανεύεται στη Βουλή ότι «συμφωνούν μαζί του οι σοβαροί θεολόγοι...»
Τεράστιες όμως είναι οι ευθύνες και της διοικούσας Εκκλησίας. Πρώτον, άργησε να «ξυπνήσει»· δεύτερον, διόρισε σε περίοπτη θέση και μισθοδοτούσε μέχρι πρότινος τον κ. Γιαγκάζογλου (αλήθεια, ισχύει η παραίτησή του ή ακόμα παραμένει στη θέση του;)· τρίτον, δεν φρόντισε εγκαίρως να καταδικάσει τις παρεκτροπές του ΚΑΙΡΟΥ· και τέταρτον, διατηρεί ακόμα και σήμερα σε διευθυντικές θέσεις(!) στελέχη που έχουν αυτές τις απόψεις και τις προωθούν με πλάγιους τρόπους στους πιστούς!
Θα δώσω άλλο ένα παράδειγμα: η «Ορθόδοξη Αλήθεια» αποκάλυψε τη στενή σχέση του Αγγελου Βαλλιανάτου («δεξί χέρι» του κ. Γιαγκάζογλου) με τη νεοβουδιστική οργάνωση Arigatou.
Όμως η Ιερά Σύνοδος ακόμα να πάρει θέση για το θέμα...
Εν ολίγοις, δεν έγιναν όλα αυτά ξαφνικά. Προετοιμάζονταν από καιρό.
Εμείς μήνες τώρα κρούαμε τον κώδωνα του κινδύνου. Ελάχιστοι αντέδρασαν.
ΈπρεπεΆγιοι Αρχιερείς, να επέλθει η ρήξη του Αρχιεπισκόπου με τον κ. Φίλη για να μιλήσετε; Πού ήσασταν τόσον καιρό;
Γιατί σιωπούσατε και τώρα (ορισμένοι) έχετε γίνει λαλίστατοι; Ιδού πού οδήγησε η αφωνία της Εκκλησίας!
Η κριτική στους κυβερνώντες πρέπει να γίνεται προληπτικά και όχι κατόπιν εορτής. Δυστυχώς, αργήσατε (κι εσείς αλλά και ο Αρχιεπίσκοπος) πάρα πολύ.
Ελπίζω και εύχομαι να μην είναι «πολύ αργά για δάκρυα»... Διότι τα λάθη που έγιναν ήταν πάρα πολλά!