Η είσοδος μας στο νέο έτος και ο χρόνος

♰ Αρχιμ.  Γεώργιος Καψάνης 

Πηγή

Στό τέλος μιάς χρονιάς

Τό μυστήριο κατανοεῖται μέσα ἀπό μιά βαθιά ἄσκηση, προσευχή καί ταπείνωση!

Τοῦ πατρὸς Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου

Στό τέλος μιᾶς χρονιᾶς  ἤ στήν ἀρχή μιᾶς ἄλλης, κάνουμε συνήθως προϋπολογισμούς σέ ἀπολογισμούς, πιθανῶς ξεχνώντας τό βασικότερο ἐκφραστικό μέγεθος αὐτοῦ πού κάνουμε, γιατί εἶναι ὁ χρόνος καί ἡ ἱστορία. Καί ἀφοῦ μπῆκε ὁ Θεός μέσα στήν ἱστορία, κάνει τήν ἱστορία μυστήριο, τό εἶπε καί τό δοξαστικό πού ἀκούσαμε πρίν ἀπό λίγο στόν ὄρθρο, πού ἔλεγε «μέγα τό μυστήριον τῆς ἐνανθρωπήσεώς Σου Κύριε». Ἡ ἱστορία ἔγινε μυστήριο, ξεπερνάει δηλαδή τίς λογικές ἀναλύσεις τοῦ τί κάνουμε ἤ τί θά κάνουμε. Ἡ ἱστορία ἔγινε μυστήριο. Και ἐπειδή ὅλοι συμπορευόμαστε, μᾶς ἀρέσει, δέν μᾶς ἀρέσει, καθημερινά μέ τήν ἱστορία, εἴμαστε πλάσματα πού ζοῦμε ἐν τῇ ἱστορίᾳ, ἔχει πολύ ἐνδιαφέρον νά μποροῦμε νά σταθοῦμε σ᾽ αὐτό πού εἶναι ὁ συνοδηγός μας καί συνοδοιπόρος μας καθημερινά καί νά μποροῦμε νά τό ἀξιολογήσουμε σωστά, νά τό ἀναλύσουμε. 

Τά κείμενα τά δύο πού ἀκούσαμε πρίν ἀπό λίγο καί τό εὐαγγελικό καί τό ἀποστολικό κάνουν μιά τέτοια προσέγγιση. Καί δίνουν ἐργαλεῖα, γιά μᾶς προσωπικά, τό πῶς θά σταθοῦμε μπροστά στό χρόνο. Νά τό δοῦμε λίγο ἁπλά καί νά τό προσδιορίσουμε. Ὑπῆρχε

Τήρηση και υπέρβαση του Νόμου!

Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου

(Ὑπόμνημα εἰς τὸ Κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον, Ὁμιλ. ΛΘ΄, Ἔργα 10,

Πατερικαὶ Ἐκδόσεις “Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς”).

 Ἀλλ' ἐκεῖνο, φησὶ, χάριτος μόνον ἦν. Διὰ γὰρ τοῦτο μάλιστα δίκαιος ἂν εἴης θαρρεῖν. Εἰ γὰρ ἔνθα χάρις ἦν μόνη, συνήργησεν, ἔνθα καὶ πόνους

Με τον Οικουμενισμό ή με την Ορθοδοξία;

«Ἐκεῖνος ποὺ δὲν συμπράττει μαζί μου εἶναι ἐχθρός».

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

  (Χρυσοστόμου Ἰωάννου, Ὑπόμνημα εἰς τὸ Κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον, Ὁμιλ. ΜΑ΄, σ. 685-7, Ἔργα 10, Πατε-ρικαὶ Ἐκδ. “Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς”).

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ

  

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ 2-1-83 - π. ΑΘ. ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ Νο 104

Για μια καλή χρονιά (Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος)

            Θα σου πάει καλά όλη η χρονιά, όχι αν μεθάς την πρώτη του μηνός, αλλά αν και την πρώτη του μηνός και κάθε μέρα κάνεις αυτά που αρέσουν στον Θεό. Διότι η ημέρα γίνεται κακή ή καλή όχι από τη δική της φύση, αφού δεν διαφέρει η μια μέρα από την άλλη, αλλά από τη δική μας επιμέλεια ή ραθυμία.

            Αν κάνεις την αρετή, σου έγινε καλή η μέρα. Αν κάνεις την αμαρτία, έγινε κακή και γεμάτη κόλαση. Αν εμβαθύνεις σ’ αυτά κι έχεις αυτές τις διαθέσεις, θα ‘χεις καλή όλη τη χρονιά κάνοντας κάθε μέρα προσευχές, ελεημοσύνες. Αν όμως αμελείς την προσωπική σου αρετή κι εμπιστεύεσαι την ευφροσύνη της ψυχής σου στις αρχές των μηνών και στους αριθμούς των ημερών, θα ερημωθείς απ’ όλα τα αγαθά σου.

Αυτό, λοιπόν, επειδή το αντιλήφθηκε ο διάβολος κι επειδή φροντίζει να καταλύσει τους κόπους μας για την αρετή και να σβήσει την προθυμία της ψυχής, μας έμαθε να

"Το τέλος της ημερολογιακής διαμάχης" και "Η εορτολογική καινοτομία είναι το πρώτο βήμα του οικουμενισμού;"

Συνέχεια από το βιβλίο του κ. Ιωάννη Ρίζου που δημοσιεύσαμε (εδώ) με δύο παρατηρήσεις: α) Τα σχόλια των ιστολογίων του Παλαιού αρνούνται να δουν την αλήθεια και απαντώντας δια σχολίων διαστρεβλώνουν τα στοιχεία που προσκομίζει το βιβλίο του κ. Ρίζου. Δικαίωμά τους. β) Στις δια τηλεφώνου διαμαρτυρίες κάποιων πιστών, όταν ρωτήθηκαν αν έχουν μελετήσει το βιβλίο του κ. Ρίζου, απάντησαν πως δεν το έχουν κάν διαβάσει! Τους δίδεται, λοιπόν, η ευκαιρία και να το διαβάσουν και να το μελετήσουν!

Το τέλος της ημερολογιακής διαμάχης

Ο Διονύσιος ο Μικρός κατάφερε να κάνει τις Αλεξανδρινές ημερολογιακές μετρήσεις κατανοητές και για τους Λατίνους. Έτσι έγιναν οι αποφάσεις της Οικουμενικής Συνόδου της Νικαίας παντού δεκτές.^[1] Γενικά η εργασία του Διονυσίου για την μέτρηση της ημερομηνίας του Πάσχα μπορεί να κατανοηθεί σε πέντε κύριες πηγές^[2], στις οποίες πάντα τονίζει την αυθεντία και την ακρίβεια των 318 Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου αλλά και του Μ. Αθανασίου και Κυρίλλου.

Το 562 δημοσιεύτηκε ένας μικρός πασχαλινός Κανόνας, ο οποίος λανθασμένα αποδίδεται στον Κασσιόδωρο. Γεγονός είναι ότι από τα μέσα του 6^ου αιώνα όλη η Ανατολή γιόρταζε το Πάσχα κατά την Αλεξανδρινή μέτρηση. Οι Τεσσαρεσκαιδεκατίτες όπως και οι Πρωτοπασχίτες είχαν εξαφανισθεί. Αλλά και στην Βόρεια Ιταλία, το Μιλάνο, την Ραβέννα κ.α. ακολουθούσαν τον εορτασμό του Πάσχα της Ανατολής. Οι Πάπες είχαν μεν το δικαίωμα να ανακοινώνουν το Πάσχα κατά την βούληση τους, ακολουθούσαν όμως τον δρόμο της ενότητας.^[3]

Όταν ο βασιλιάς της Νορθούμπρια Oswy (ο οποίος επανέφερε την λειτουργική παράδοση της αυτοκρατορίας) γιόρταζε το 664 το Πάσχα, η βασίλισσα του γιόρταζε την Κυριακή των Βαΐων, γιατί η καταγωγή της ήταν από το Κεντ, το οποίο ακολουθούσε τον ρωμαϊκό κύκλο, ενώ ο Oswy τον κελτικό του Βικτωρίου. Στην σύνοδο του Whitby το 664 ο Oswy και οι επίσκοποι, Chad του York και Colman του Lindisfarne, υποστήριξαν το κελτικό, ιρλανδοσκωτσέζικο πασχάλιο, ενώ την Ρώμη υποστήριξαν οι γιοί του Oswy Ealhfrith, Wilfrid και ο επίσκοπος Agilbert. Οι Κέλτες είχαν ως βάση τους τον Αγ. Ιωάννη τον Θεολόγο και τον Αγ. Columba, ενώ οι πρίγκιπες τον Αγ. Πέτρο και την Σύνοδο της Νικαίας. Τελικά ο βασιλιάς δήλωσε ότι δεν τολμάει να τα βάλει με τον Αγ. Πέτρο και αποδέχθηκε το Πασχάλιο του Διονυσίου του Μικρού.^[4]

Μια πιθανή ένσταση των Παλαιοημερολογιτών μπορεί να είναι: Ναι, αλλά αυτό το Ημερολόγιο κάποτε, μετά από τόσες αλλαγές, έγινε Παράδοση της Εκκλησίας. Σύμφωνοι, αλλά όπως αποδείχτηκε, αυτή η παράδοση δεν είχε δογματικό χαρακτήρα και δεν έθιγε την λειτουργική ενότητα της Εκκλησίας. Αν θιγόταν η λειτουργική και δογματική ενότητα, θα το είχαν παρατηρήσει οι θυσιασθέντες χαριτωμένοι Άγιοι των προηγούμενων αιώνων και δεν θα περίμεναν τον Χρυσόστομο Καβουρίδη και τους ομοίους τους να το εφεύρουν. Γι’ αυτό και η Εκκλησία (όλες οι άλλες τοπικές Εκκλησίες που παρέμειναν στο Παλαιό) δεν διέκοψαν την κοινωνία με την Εκκλησία Ελλάδος που προχώρησε μονομερώς στην αλλαγή, οικονομώντας την κατάσταση. Εκτός από τους Παλαιοημερολογίτες, που χωρίς να υπάρχει αίρεση, και αναλαμβάνοντες να δράσουν ως «η Εκκλησία» διέκοψαν την κοινωνία με όλες τις τοπικές Εκκλησίες κι όχι μόνο με την καινοτομούσα Εκκλησία της Ελλάδος.

Και όπως, κάθε διόρθωση του ημερολογίου γινόταν παράδοση της εκκλησίας, έτσι και εκείνη του 1923 έγινε, κατά κάποιο τρόπο, παράδοση της εκκλησίας που και πάλι στο μέλλον, μπορεί για κάποιους λόγους να αλλάξει, εφ΄ όσον δεν είναι δόγμα.

Η Γαλατία κράτησε τον υπολογισμό του Βικτώριου ακόμα και μετά την επικράτηση των αλλαγών του Dionysius Exiguus.^[5] Οι  Βρετανοί κράτησαν και αυτοί τον Κύκλο των Ρωμαίων με κάποιες βελτιώσεις του Sulpitius Severus πράγμα που προκάλεσε αναστατώσεις που μεταφυτεύτηκαν στην Γαλατία μέσω του Αγίου Columban. Μόλις το 729 μ.Χ. δέχθηκαν οι Βρετανοί τον 19ετή κύκλο του και τελικά στο τέλος του 8^ου αιώνα τόν κοινό εορτασμό του Πάσχα.^[6] Επιτέλους οι διαμάχες είχαν τελειώσει και η αυτόκρατορία γιόρταζε πια ενωμένη την Ανάσταση του Κυρίου.^[7]

Συμπεράσματα

Άν προσθέσουμε τα τριακόσια χρόνια της Εκκλησίας μέχρι την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο και τα τετρακόσια χρόνια που χρειάστηκαν ώστε ο Πασχάλιος Κανόνας της Α΄ Οικουμενικής να καθιερωθεί σε όλη την Εκκλησία, συμπεραίνουμε ότι επί επτακόσια χρόνια ανάμεσα στις Εκκλησίες σποραδικά υπήρχε ταυτόχρονος εορτασμός στην εορτή του Πάσχα. Από την Α΄ Οικουμενική έως περίπου το 800 μ.Χ., έλαβαν χώρα άλλες 6 Οικουμενικές Σύνοδοι και πολλές Τοπικές. Ποτέ δεν τέθηκε θέμα ότι τάχα έχει διασπαστεί η ενότητα της Εκκλησίας και μάλιστα να προκύψει και σχίσμα.

Σε αυτούς τους αιώνες όχι μόνο κανείς από τους μεγάλους αγίους και διδασκάλους της Εκκλησίας δεν θεώρησε το ζήτημα δογματικό, ή μια θανατηφόρα αθέτηση του δόγματος της ενότητας και αθέτηση των αποφάσεων της Α΄ Οικουμενικής, άλλα αντιθέτως αδιαφόρησαν για αυτήν την «λειτουργική αταξία» που για τους παλαιοημερολογίτες ήταν και είναι ζήτημα σωτηρίας. Γράφει ο Μητρ. Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανός: «Είναι αυτό [δηλ. η εορτολογική  διαφορoποίηση] ενότης πίστεως; Είναι αυτό «Μία» Εκκλησία; Είναι κοινή λατρεία; Κοινή θρησκεία;».^[8] Δυστυχώς για αυτόν η απάντηση είναι καταφατική, όπως αποδεικνύουν τα ιστορικά στοιχεία.

Όταν ο Μ. Αθανάσιος εξορίζονταν από τη σύνοδο της Τύρου το 336, κατέφυγε στη Γαλλία(Τρέβη) για να τύχει υποστήριξης από την Τοπική Εκκλησία. Το ίδιο πράττει το 339 πηγαίνοντας στη Ρώμη^[9]. Το 352 προσκαλείται πάλι στη Ρώμη από τον Πάπα Λιβέριο για την συζήτηση της υποθέσεως του διωγμού του.  Και με τον ιερό Χρυσόστομο συμβαίνει κάτι ανάλογο, όταν διωκόμενος από τη σύνοδο της Δρυός καταφεύγει δια επιστολών στον Πάπα Ιννοκέντιο, στους επισκόπους Βενέριο του Μιλάνου και Χρωμάτιο Ακυληίας. Το ίδιο πράττει πολύ αργότερα και ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής στην επιδίωξη του για σύγκλιση συνόδου στην Ρώμη κατά των Μονοθελητών. Κανείς από τους άγιους Πατέρες δεν κατάγγελλε την άλλη Εκκλησία (της Ρώμης εν προκειμένω) ως σχισματικής, ή ως καταπατούσας την Α΄Οικουμενική ή τον Ζ΄Αποστολικό, ή τον Α΄Αντιοχείας, ή το 9^ο άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως περί της ενότητας, αλλά κοινωνούσαν με αυτήν. Και αν αυτή ήταν η στάση τους για το σοβαρότατο θέμα του εορτασμού του Πάσχα, μπορούμε να φανταστούμε το πόσο υποδεέστερο θέμα θεωρούσαν τις από το Πάσχα παρελκόμενες εορτολογικές μεταβολές. Τα αγιολόγια της Εκκλησίας βρίθουν από αγίους αυτών των αιώνων και διάφορων γεωγραφικών περιοχών που δεν βίωναν πάντα μεταξύ τους τον κοινό πασχάλιο εορτασμό ακόμα και μετά την Α΄Οικουμενική. Άλλωστε η έννοια της λειτουργικής ενότητας ως δόγμα, δεν εμφανίζεται ούτε στη δογματική του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού,^[10] ούτε στη δογματική το αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων^[11], ούτε στην νεότερη βιβλιογραφία της Ορθόδοξης Δογματικής.

Η σύνδεση του χρονικού λειτουργικού συντονισμού ανάμεσα στις Εκκλησίες, ήταν πάντα στόχος και ζητούμενο,  όμως  π ο τ έ  οι άγιοι μας δεν του έδωσαν σωτηριολογικό περιεχόμενο, όπως το έκαναν κάποιοι επίσκοποι, κληρικοί και λαϊκοί το 1924.

Η Εκκλησία έχει αποκλειστικό δικαίωμα να καθορίζει τις ημερομηνίες των διαφόρων εορτών. Όμως δεν είναι αντικείμενο της να καθορίζει το πότε είναι οι ισημερίες, οι πανσέληνοι, πότε αρχίζουν ή τελειώνουν οι εποχές και οι μήνες του έτους, κάτι που αποτελεί αντικείμενο της αστρονομικής επιστήμης. Η Εκκλησία δέχεται και πρέπει να δεχεται το αστρονομικό ημερολόγιο, στο οποίο προσαρμόζει, με αποκλειστική της ευθύνη το εορτολόγιο. Αυτό μας αποδεικνύουν και όλα τα παραπάνω ιστορικά στοιχεία που παραθέσαμε.

Λέει ο ιερός Χρυσόστομος: «Εί τω δείνα μηνί, εί τω δείνα μηνί, εορτάσητε το Πάσχα ουδείς ποτέ εκολάσθη ουδέ ενεκλήθη [ούτε κλήθηκε σε απολογία]». Συνεπώς και οι εορτές που είναι συνδεδεμένες χρονικά με την εορτή του Πάσχα, και ο εορτασμός όλου του υπολοίπου εορτολογίου είναι άσχετος με την σωτηρία και τα δόγματα, όπως έχουν δογματοποιήσει οι παλαιοημερολογίτες.^[12]

Η εορτολογική καινοτομία είναι το πρώτο βήμα του οικουμενισμού;

Ένα πολύ διαδεδομένο αλλά τεχνητό επιχείρημα των παλαιοημερολογιτών, ως υπερασπιστικό της επανάστασης τους, είναι ότι η ημερολογιακή μεταβολή ήταν το πρώτο βήμα του Οικουμενισμού. «Το εορτολόγιον ετέθη ως προφυλακή του Οικουμενισμού»,^[13] λένε και γράφουν. Αυτή η άποψη είναι τεχνητή και δημιουργήθηκε πολλές δεκαετίες αργότερα από το Σχίσμα, μια που δεν την συναντάμε σε κανέναν κείμενο των πρώτων είκοσι πέντε ετών των πρωταγωνιστών παλαιοημερολογιτών. Όταν έγινε το Σχίσμα αυτό έπρεπε να έχει τεκμηριωθεί πλήρως για να νομιμοποιηθεί κι όχι να τεκμηριωθεί αναδρομικά με γεγονότα που θα συνέβαιναν δεκαετίες αργότερα και κανείς δεν δήλωνε προκαταβολικά ότι θα συνέβαιναν. Έπρεπε να υπάρχουν ταυτόχρονα και πλήρη κατατεθειμένα  στην διακήρυξη της διακοπής της εκκλησιαστικής κοινωνίας όλα τα στοιχεία που θα απεδείκνυαν την αναγκαιότητα της απόσχισης.

Τότε όμως κανείς δεν ήξερε ούτε τον οικουμενισμό, ούτε κάποια επερχόμενη αίρεση με οποιοδήποτε όνομα. Όποια επιχειρηματολογία λοιπόν γράφτηκε τότε, αφορούσε μόνο το ημερολόγιο και την ημερολογιακή μεταβολή. Προς επίρρωση των παραπάνω θέτουμε υπ΄οψιν του αναγνώστου τα εξής:

1) Το 1920 δημοσιεύεται μία εγκύκλιος από το πατριαρχείο ΚΠόλεως που περιγράφει τα βήματα με βάση τα οποία οι φιλενωτικοί του Φαναρίου σκοπεύουν να προωθήσουν την προσέγγιση των αιρέσεων –που για πρώτη φορά ονομάζονται «εκκλησίες»– με την Ορθόδοξη Εκκλησία. Πολύ περιέργως οι αντιδράσεις του «ευαίσθητου» κλήρου και λαού που σε δύο χρόνια θα επαναστατούσαν μόνο στην ημερολογιακήεορτολογική μεταβολή ήταν ανύπαρκτες σχετικά με αυτήν την εγκύκλιο.

2) Το 1922  γίνεται κάτι ακόμα χειρότερο. Το πατριαρχείο ΚΠολης αναγνωρίζει την ιεροσύνη των Αγγλικανών, τους αποδίδει έτσι εκκλησιαστικότητα, τους αναγνωρίζει δηλαδή ως εκκλησία αναγνωρίζοντας και τα μυστηρια τους.^[14] Την στιγμή αυτή που διαπράχθηκε αυτή η απόλυτη (οικουμενιστική) προδοσία σε επίπεδο δογμάτων και Πίστεως δεν αντέδρασε κανείς. Δεν έγραψε κανείς τίποτα, κλήρος και λαός που χάλασαν τον κόσμο για το ημερολόγιο δεν ασχολήθηκαν καθόλου! Μοιάζει σα να  μπήκαν ήδη οι εχθροί της Πίστεως μέσα στο κάστρο, και οι φύλακες, όχι μόνο δεν αντέδρασαν άλλα γύρισαν τα κυάλια τους στον κάμπο και αναγνώρισαν ότι οι εχθροί έρχονται από μακριά με πολιορκητικό κριό το ημερολόγιο. Ακόμα και 13 χρόνια μετά, το 1937 οι τρείς επίσκοποι που ανέλαβαν την ηγεσία της παλαιοημερολογίτικης κίνησης, στην επιστολή απόσχισης τους δεν γράφουν απολύτως τίποτα για την προδοσία με τους Αγγλικανούς! Και ούτε επίσης αναφέρουν τίποτα για την προτεσταντική «θεωρία των κλάδων» που εισήγαγε επίσημα ο πατριάρχης Ιωακείμ ο Γ΄ στην εγκύκλιο του 1902, μιλώντας για «αναδενδράδες». Αυτός ήταν ο οικουμενισμός που κανείς δεν είδε να γεννιέται. Δεν δικαιούνται να διαπι-στώνουν λοιπόν μετά από δεκαετίες ότι ήταν αυτοί που κατάλαβαν και είδαν το πρώτο βήμα του.

3) Το 1923 συμβαίνει κάτι καταπληκτικό! Το Βατικανό με Πάπα τον Πίο τον 11^ο, και την εγκύκλιο του Mortalium Animos ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ την πατριαρχική εγκύκλιο του 1920 ζητώντας από τους Ορθοδόξους να μετανοήσουν και να επιστρέψουν υπό την ηγεσία του Πάπα.^[15]

 Κι όμως ένα χρόνο μετά λαμβάνει χώρα το Σχίσμα με αιτία υποτίθεται την εφαρμογή της εγκυκλίου του 1920 σε ότι αφορά την εορτολογική προσέγγιση με τους παπικούς, την οποία οι παπικοί απέρριψαν! Κάτι που απλά σημαίνει, ότι και χωρίς την εκ των υστέρων αναγνώριση του εχθρού της αίρεσης η ημερολογιακή καινοτομία αποτελούσε για τους παλαιοημερολογίτες αυτόνομο και ανεξάρτητο λόγο απόσχισης. Άρα διακήρυξη τους ότι το ημερολόγιο ήταν το πρώτο βήμα προς τον οικουμενισμό είναι απατηλό. Αυτό το επιχείρημα θα μπορούσαμε με σχετική ακρίβεια

Ανακαίνιση τού νου και τού ανθρώπου

Η νοερά προσευχή αλλάζει τον άνθρωπο

Ανακαίνιση τού νου και τού ανθρώπου

.

Του π. Ιωάννη Ρωμανίδη

Δεν αρκεί ο άνθρωπος να πράττει καλά έργα, αλλά να έχει ανιδιοτελή αγάπη.

«Και έτσι ερμηνεύουν οι Πατέρες την ξηρανθείσα συκή, η οποία ήταν γεμάτη από φύλλα, αλλά δεν είχε καρπούς. Και τα φύλλα είναι τα καλά έργα του ανθρώπου. Επομένως, εκείνος που έχει καλά έργα, αλλά δεν έχει τον καρπό της ανιδιοτελούς αγάπης, που είναι καρπός και αυτός της καταστάσεως του φωτισμού και της Θεώσεως, αυτό το δέντρο ο Χριστός θα το καταρασθεί. Γι' αυτό πάει άχρηστο αυτό το δέντρο. Τα φύλλα, τα καλά έργα, δεν επαρκούν για την σωτηρία του ανθρώπου».

Η νοερά προσευχή αλλάζει όλη την προσωπικότητα του ανθρώπου, κατά θετικό τρόπο. Πρόκειται για μια πραγματική αλλοίωση του ανθρώπου, διότι με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, γίνονται εσωτερικές αλλαγές στον τρόπο σκέψεως, ενέργειας και συμπεριφοράς.

Ο ΚΡΙΤΗΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ και η αίρεση της "ΑΝΑΛΑΜΠΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ"!

"Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΑΜΠΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ"

π. Αθανασιος Μυτιληναιος, 2-1-94

Στοιχεία επιδράσεως της Μασονίας στον πρώιμο ελληνικό Οικουμενισμό

π. Σεραφείμ Ζήση, μοναχού

  

     Δυό λόγια για τον αγιοποιηθέντα Χρυσόστομο Σμύρνης, δεν βρήκε να γράψει ο π. Σεραφείμ! Γιατί; Για να μη θιγούν οι Οικουμενιστές Επίσκοποι; Για να μη θιγούν οι αντιΟικουμενιστές Επίσκοποι (βλ. μητρ. Πειραιώς), που τον προβάλλουν απο το Ραδιόφωνό τους; Ή για κάποιο άλλο ευνόητο λόγο; (Από σχόλιο αναγνώστη)

ὑπό τοῦ Μοναχοῦ Σεραφείμ (Ζήση)

ancoratus.532@gmail.com 

Σημείωμα ἑλληνικῆς μεταφράσεως: Παραδίδουμε μέ χαρά στό ἐκκλησιαστικό ἀναγνωστικό κοινό τήν ἑλληνική μετάφραση ἀνακοινώσεώς μας πού ἐγράφη στά ἀγγλικά πρό ὀλίγων μηνῶν  μέ τόν τίτλο «Μερικές προκαταρκτικές σημειώσεις περί τῆς ἐπιδράσεως τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ ἐπί τοῦ πρωίμου ἑλληνικοῦ Οἰκουμενισμοῦ» καί ἀπέσπασε εὐμενεῖς κριτικές ἀπό ξένους ἐν Χριστῷ ἀδελφούς, οἱ ὁποῖοι ζήτησαν τήν δημοσίευσή της (εδώ). Ἰδίως στούς Σέρβους, φαίνεται ὅτι τό χρησιμοποιούμενο στό ἄρθρο  παράθεμα τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς κατά τῆς Μασονίας, ἐφάνη ἰδιαιτέρως χρήσιμο, ἐπειδή εἶχε προηγηθεῖ διαπραγμάτευση γιά τήν ἐχθρική πρός τήν Μασονία στάση τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ Ἐπισκόπου τῆς Ἀχρίδος (εδώ). 

Ὅπως καί τά λοιπά σχετικά μέ τήν Μασονία κείμενά μας, ἔτσι καί τό παρόν ἀποσκοπεῖ στό νά καταδείξει (δέν θά κουρασθῶ νά τό τονίζω) ὅτι ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δέν ἀποτελεῖ προσωρινή καί περιθωριακή ἰδεολογική περιπέτεια λίγων ἐκκλησιαστικῶν προσώπων οὔτε «καρπό καθυστερημένης ἀφυπνίσεως τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης», ἀλλά τήν ἀπολύτως ἀπαραίτητη θρησκευτική πλευρά τῆς Παγκοσμιοποιήσεως· ὁ Οἰκουμενισμὸς μεθοδεύεται ἀπό τούς μηχανισμούς τῆς Παγκοσμιοποιήσεως καί τήν Μασονία, μείζονα μεταξύ τῶν μηχανισμῶν αὐτῶν, μέ διείσδυση στίς θρησκεῖες καί ἐσωτερική ἀλλοίωση τῶν δογμάτων, τῶν κανόνων, τῆς ἑρμηνευτικῆς

Η ευθύνη των ιερέων για την σημερινή κατάσταση στην Εκκλησία

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

   Εἶναι γνωστὸν πᾶσι τοῖς παροικοῦσι τὴν Ἱερουσαλήμ, ὅτι τὸ ποίμνιο, ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἀκατήχητος καὶ στερεῖται πραγματικοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος. Τὸ ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς ἐλλείψεως κατήχησης εἶναι ἡ ἀπώλεια τοῦ ὑγιοῦς ὀρθοδόξου φρονήματος καὶ τῆς κατανοήσεως τῆς πίστεως ὡς ὑπερτάτου ἀγαθοῦ. Ἡ διαπίστωση αὐτὴ χρησιμοποιεῖται τόσο ἀπὸ τοὺς παναιρετικοὺς Οἰκουμενιστὲς γιὰ νὰ δικαιολογήσουν καὶ νὰ ἐφαρμόσουν τὶς αἱρετικές τους πρακτικές, ὅσο κι ἀπὸ τοὺς ἀντιοικουμενιστὲς γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴν ἄρνησή τους νὰ ἐφαρμόσουν τὴν ἀπολύτως ἀναγκαία ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία γιὰ τὴν καταπολέμηση τῆς αἱρέσεως. 

    Τὸ ποίμνιο φέρει φυσικὰ τὴν δική του μεγάλη εὐθύνη γι’ αὐτήν του τὴν κατάσταση. Ἀλλ’ ὅμως, ταυτόχρονα, εἶναι πασιφανὴς ἡ τεράστια εὐθύνη τῶν ἱερέων κάθε βαθμοῦ —ἀλλὰ καὶ κάθε ρασοφόρου ποὺ ἀπολαμβάνει τιμές— γιὰ τὴν σημερινὴ τραγικὴ κατάσταση στὴν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, τὴν σχεδὸν παντελὴ ἐπικράτηση τῆς αἱρέσεως καὶ τὴν κατακερματισμένη ἑνότητα τῶν ἀντιμαχούντων αὐτήν.

    Διότι ὅπως ὀρθότατα ἁρμόζει κάθε τιμὴ καὶ σεβασμὸς σὲ κάθε βαθμὸ τῆς ἱερωσύνης, ὡς ὑπέρτατο ἀξίωμα καὶ διακόνημα, ἀνώτερο καὶ αὐτοῦ τοῦ βασιλέως κατὰ τοὺς Ἁγίους, ἔτσι πρέπει νὰ ἀναζητηθεῖ καὶ ἡ ἀνάλογη εὐθύνη στοὺς ἱερεῖς ποὺ κατέχουν αὐτὸ τὸ ὑπέρτατο ἀξίωμα —ἀλλὰ καὶ σὲ κάθε ρασοφόρο— καὶ ἀπολαμβάνουν αὐτὴν τὴν τιμὴ καὶ τὸν σεβασμό, εὐθύνη ποὺ δὲν ἀπαιτεῖται τόσο ἀπὸ τοὺς πιστοὺς ὅσο ἀπὸ τὸν Χριστὸ τὸν ἴδιο. Ὡς ἀπόδειξη τῶν λεγομένων αὐτῶν θὰ χρησιμοποιηθοῦν στὸ κείμενο αὐτὸ ὡς πηγὴ δύο Ἅγιοι, ποὺ μὲ τοὺς λόγους τους ἀνέδειξαν καὶ κατοχύρωσαν τὸ ἀληθὲς τῶν παραπάνω: Ὁ Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος καὶ ὁ Ἅγ. Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία εμπόδιο στον αντίχριστο

Ἀρχιμ. Χαραλάμπους Βασιλοπούλου

Εμπόδιο στο ψυχοκτόνο έργο του διαβόλου και στην παρουσία του Αντιχρίστου στέκεται η Ορθόδοξος Εκκλησία, που καταγγέλει τις μεθοδείες του σατανά και καταδικάζει τις αιρέσεις.

Χωρίς την Ορθοδοξία, θα ήταν εύκολο στα όργανα του Αντιχρίστου να προετοιμάσουν τον δρόμο του.
Μα η Ορθοδοξία, αν και λυσσωδώς πολεμάται με μεθόδους σατανικές, στέκεται απόρθητο φρούριο και φάρος, που κατευθύνει προς την αλήθεια και την σωτηρία.
Οι πολυώνυμοι εχθροί της, υπηρετώντας τον διάβολο και τι δεν

Ύμνος για την περιτομή του Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού

και για τον Μέγα Βασίλειο

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Συ, που έδωσες το Νόμο στον κόσμο και στον άνθρωπο,

Συ, ο Νομοθέτης, έθεσες Εαυτόν υπό το Νόμο·
άλλοι συμμορφώθηκαν λόγω επιβολής,

Συ εκουσίως, γ’ αυτό την όγδοη ημέρα

        περιετμήθης τη σαρκί εκπληρώνοντας το Νόμο.

 Συ τον αντικατέστησες μ’ ένα νέο Νόμο:
η περιτομή της σάρκας αντικαταστάθηκε

        με μια πνευματική περιτομή,

ώστε να κόψουμε από μέσα μας τα ακάθαρτα πάθη

       και ν’ ατενίσουμε προς Εσένα με πνεύμα αγνό.

Με το πνεύμα εκκόπτουμε και χαλιναγωγούμε

        το θέλημα της σάρκας

και διά του πνεύματος εκπληρώνουμε το θέλημά Σου,
Σωτήρα του κόσμου.

Οι άγιοι διδάχθηκαν την πνευματική αυτή  περιτομή

      και άφησαν σ’ εμάς το φλογερό παράδειγμά τους.

Ο θεσπέσιος Βασίλειος, σαν ακτίνα φωτός,

      μια τέτοια περιτομή διδάσκει εις γενεάς γενεών.

Δόξα στον Βασίλειο, που μεγάλως Σε υπηρέτησε.

Ήταν μέγας κατά το ότι ταπείνωσε

      και απαρνήθηκε εαυτόν ενώπιον Σου.

Γι’ αυτό έγινε μέγας και παραμένει «ο Μέγας».

Πηγή

ΣΑΒΒΑΤΟΝ ΜΕΤΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

 Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - ΠΕΜΠΤΗ λδ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΕΠΙΣΤ.

(Α΄ Τιμ. ς΄ 11-16)

Α Τιμ. 6,11         Σὺ δέ, ὦ ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, ταῦτα φεῦγε· δίωκε δὲ δικαιοσύνην, εὐσέβειαν, πίστιν, ἀγάπην, ὑπομονήν, πρᾳότητα.

Α Τιμ. 6,11                Συ δε, ω άνθρωπε του Θεού, απόφευγε όλα αυτά τα αμαρτήματα και πάθη. Επιδίωκε δε να αποκτήσης την δικαιοσύνην, την ευσέβειαν, την πίστιν, την αγάπη, την υπομονήν, την πραότητα.

Α Τιμ. 6,12         ἀγωνίζου τὸν καλὸν ἀγῶνα τῆς πίστεως· ἐπιλαβοῦ τῆς αἰωνίου ζωῆς, εἰς ἣν καὶ ἐκλήθης καὶ ὡμολόγησας τὴν καλὴν ὁμολογίαν ἐνώπιον πολλῶν μαρτύρων.

Α Τιμ. 6,12                Να αγωνίζεσαι δε πάντοτε τον καλόν και ένδοξον αγώνα της χριστιανικής πίστεως και ζωής. Πιάσε γερά και κράτησε σφικτά την αιώνιον ζωήν, εις την οποίαν έχεις κληθή από τον Θεόν και έδωσες την καλήν ομολογίαν της υγιούς πίστεώς σου ενώπιον πολλών μαρτύρων προ του βαπτίσματός σου.

Α Τιμ. 6,13         παραγγέλλω σοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ τοῦ ζωοποιοῦντος τὰ πάντα καὶ Χριστοῦ Ἰησοῦ τοῦ μαρτυρήσαντος ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου τὴν καλὴν ὁμολογίαν,

Οι ενωτικές θέσεις του π. Ευθυμίου από το 2006, για να μη χάσουμε την έννοια της Εκκλησίας

''Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ'', ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ   Αἴγιο 2-4-06

Το «άγιο» Ιουλιανό ημερολόγιο. --Του Ιωάννου Ρίζου

   Ἐπειδὴ πολλοὶ ἀδελφοί μας, στενοχωροῦνται γιατὶ οἱ ἕως τώρα πρωτοβουλίες γιὰ ἕνωση τῶν Ὀρθοδόξων ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δὲν καρποφορεῖ καί: ἄλλοι θέλουν νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τοὺς πιστοὺς τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου, ἄλλοι θέλουν νὰ θεωροῦμε ἄκυρα τὰ μυστήρια, ὅσων δὲν καταδικάζουν τὴν Σύνοδο τῆς Κρήτης, ἄλλοι θεωροῦν δυνητικὴ τὴν διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τῶν αἱρετικῶν καὶ ἄλλοι ἐγείρουν ἄλλα ζητήματα, ἐπαναλαμβάνουμε τὴν παράκληση-ἔκκληση τοῦ π. Εὐθυμίου, ποὺ ἔχει κάνει πρὸς κάθε κατεύθυνση: Ἂς ἑνωθοῦμε ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, αὐτὸ εἶναι τὸ μεῖζον ζήτημα τώρα, καὶ ὅλα τὰ ἄλλα θὰ τὰ λύσουμε στὴν πορεία. Ὅμως, αὐτὸ τὸ αἴτημα ἀπορρίπτεται.

   Ἕνα ἀπὸ τὰ ζητήματα ποὺ προβληματίζει πολλούς, εἶναι κι αὐτὸ τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου. Καὶ σ’ αὐτὸ ὁ π. Εὐθύμιος ἔχει κάνει τὴν ρεαλιστικότερη πρόταση: Ἐφ’ ὅσον συμφωνοῦμε στὴν Πίστη, καὶ ἐφ’ ὅσον εἴμαστε ἐναντίον τῆς Παναιρέσεως, ἂς μὴ ζητήσουμε στὴν κρίσιμη αὐτὴ στιγμή -ὥστε νὰ ἐπιτύχουμε τὴν δημιουργία ἑνὸς κοινοῦ μετώπου ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ- παρὰ μόνον ἕνα: Νὰ ἀπομακρυνθοῦν οἱ τοῦ Νέου Ἡμερολογίου ἀπὸ τὴν αἵρεση καὶ οἱ τοῦ Παλαιοῦ ἀπὸ τὶς Παρατάξεις ποὺ τοὺς διαιροῦν, κι ἂς ἔχει καθένας τὸ Ἡμερολόγιο ποὺ τὸν ἀναπαύει.

    Αὐτὴ τὴν θέση τὴν πολέμησαν οἱ τοῦ Παλαιοῦ μὲ ὀργή, γιατὶ θεωροῦν ὅτι τὸ Ἡμερολόγιο εἶναι θέμα δογματικό, κι ἂν δὲν τὸ ἀποδεχτοῦμε …δὲν μᾶς δέχονται σὲ κοινωνία!

  Αὐτὲς τὶς θέσεις τὶς συναντήσαμε καὶ αὐτὴ τὴν βδομάδα νὰ ἐπαναλαμβάνεται σὲ ἱστολόγια τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, γι’ αὐτὸ καὶ δημοσιεύουμε σήμερα ἕνα τμῆμα ἀπὸ τὸ βιβλίο "Οὐ βουλόμεθα ζῆν ψευδολογοῦντες" τοῦ κ. Ἰωάννη Ρίζου, στὸ ὁποῖο καταδεικνύει ὅτι τὸ θέμα τοῦ Ἡμερολογίου δὲν εἶναι δογματικό. 

     Καὶ τὸ δημοσιεύουμε ὄχι τόσο γιὰ νὰ πείσουμε τοὺς Γ.Ο.Χ., ὅσο γιὰ νὰ προβληματίσουμε ἐκείνους ποὺ δὲν κατανοοῦν τὸ ἑξῆς ἁπλό: 

   Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἑνωθοῦμε μὲ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι δὲν μᾶς δέχονται σὲ κοινωνία, γιατὶ διδάσκουν ὅτι τὸ Ἡμερολόγιο εἶναι δόγμα: «Για να υπάρξει λειτουργική ενότητα, πρέπει να υπάρχει ενότητα πίστεως». Καί: Ἡ διαφορὰ τοῦ Ἡμερολογίου «θίγει τό δόγμα τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας»! Ἄρα, μὲ τοὺς Νεοημερολογίτες δὲν ταυτιζόμαστε στὴν Πίστη, ἐφ’ ὅσον δὲν δέχονται τὸ Παλαιὸ Ἡμερολόγιο!

Σημάτης Παναγιώτης

1. Το «άγιο» Ιουλιανό ημερολόγιο. 

Τοῦ Ἰωάννου Ρίζου

     Ένας από τους πρωτεργάτες της απόσχισης εξαιτίας της ημερολογικής-εορτολογικής μεταβολής, και ηγέτης του εορτολογικού αγώνα, ο πρώην επίσκοπος Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης, αποδίδει στο  Ιουλιανό ημερολόγιο «τον φωτοστέφανον», και το ονομάζει «προπύργιον ακαθαίρετον της ορθοδόξου πίστεως και λατρείας»,^[1] που «υπερασπίζει [το ημερολόγιο] την ανεξαρτησία της ορθοδόξου Εκκλησίας από την παπική απολυταρχία».^[2] Κατ΄ αυτόν, το ημερολόγιο είναι τόσο σημαντικό που σχετίζεται ακόμα και με την χριστιανική ηθική.^[3] Αιτία της σχεδόν αγιοποίησης του Ιουλιανού ημερολογίου είναι, ότι πιστεύει πως οι θεοφόροι Πατέρες της Α΄ Οικουμενικής συνέδεσαν την ημέρα εορτής του Πάσχα με την ισημερία που ίσχυε τότε, αυτήν δηλαδή της  21^ης Μαρτίου. Θεώρησε έτσι ότι, οι άγιοι Πατέρες συνέδεσαν οριστικά και αμετάκλητα τον εορτασμό του Πάσχα με το Ιουλιανό ημερολόγιο. Την ίδια άποψη ακολουθούν και οι νεότεροι παλαιοημερολογίτες^[4], αναφέροντας συχνά ότι το Ιουλιανό αντιπροσωπεύει την «Πατροπαράδοτη θεία τάξη των εορτών, νηστειών, τυπικών κλπ.».^[5]  Θεωρώντας λοιπόν αγκιστρωμένη την εορτή του Πάσχα με την τότε ισημερία^[6] του Ιουλιανού ημερολογίου, ο Χρ. Καβουρίδης και οι συν αυτώ^[7] κατέληξαν πως κάθε ημερολογιακή μεταβολή θίγοντας τις αποφάσεις της Α΄ Οικουμενικής, θίγει [συγχρόνως] και το Δόγμα της ενότητας, της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.^[8] «Και τούτο διότι το Δόγμα της ενότητος της Εκκλησίας δεν έγκειται μόνον εις την ταυτότητα της πίστεως και της θ. λατρείας, αλλά και εις την ταυτόχρονον και ομοιόμορφον βίωσιν και έκφανσιν αυτής»^[9]… «Δια της εν έτει 1924 επελθούσης ημερολογιακής μεταβολής διεφθάρη το ιερόν πηδάλιον και ενηργήθη ιεροσυλία και βλασφημία του Αγ. Πνεύματος, του όλου ζητήματος αναγομένου πλέον εις την περιοχήν όχι της ακριβείας ή της οικονομίας αλλά της σωτηρίας».^[10]

   Βέβαια, ο άγιος Νικόδημος στην ερμηνεία του Ζ΄ Αποστολικού κανόνα, στην πρώτη υποσημείωση δείχνει να έχει αντιδιαμετρικά αντίθετη θέση λέγοντας: «Το να κάνει τις το Πάσχα μετά της 21^ην  Μαρτίου ως κάμνομεν εμείς οι Γραικοί ή μετά την 11^ην  Μαρτίου ως κάμνουν οι Λατίνοι δεν είναι έγκλημα. Το να σχίση όμως την Εκκλησίαν είναι αμάρτημα ασυγχώρητον».  Όμως τελικά, αποτέλεσμα των θέσεων των παλαιοημερολογιτών ήταν να κηρύξουν σχισματική την Εκκλησία της Ελλάδος^[11] και φυσικά όσους την ακολουθούν. Για να δούμε όμως αναλυτικότερα αν τα παραπάνω τα επικυρώνει η ιστορία της Εκκλησίας.

Οι χριστιανοί των πρώτων αιώνων χρησιμοποιούσαν κατά τόπους τρία πολύ διαφορετικά μεταξύ τους