Μετά από μακρά σιωπή, βγήκε ο κ. Σεραφείμ να μας εξηγήσει…

Μέγα χάσμα μεταξὺ τῶν συνεπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ὁ Μεσσηνίας αἱρετίζει καὶ ὁ κ. Σεραφεὶμ τὸν καλεῖ στὸν Πειραιᾶ …γιὰ συλλείτουργα! Ὁ κ. Σεραφεὶμ ἐλέγχει γιὰ αἵρεση τὸν Κόπτη Πατριάρχη, κι ὁ Μεσσηνίας θεωρεῖ ὅτι οἱ Κόπτες ἔχουν ἐκκλησιαστικότητα! Καὶ μόλις χθές, ὁ Μεσσηνίας ὑβρίζει καὶ κακίζει ὅσους ὑπογράφουν τὴν «Ὁμολογία Πίστεως» τῆς Γατζέας, τῆς ὁποίας μέγας «Λέων» εἶναι ὁ μητροπολίτης Πειραιῶς!

Κατάλαβε πιά, κ. Σεραφεὶμ τὴν διγλωσσία σου ὁ Λαὸς καὶ δὲν σὲ ἐμπιστεύεται. 

Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ προς τον Κόπτη Πατριάρχη Θεόδωρο Β΄ με αφορμή την επίσκεψή του στην Ελλάδα

 Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

   Ἀκολουθεῖ ἡ ἐπιστολή τήν ὁποίαν ἀπέστειλε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ στόν Κόπτη Πατριάρχη Θεόδωρο τόν Β΄ μέ ἀφορμή τήν ἐπίσημη ἐπίσκεψι Του στήν Ἑλλάδα, πού μετεφράσθη εἰς τήν κοπτικήν καί ἀραβικήν γλῶσσαν.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

Ἀριθμ. πρωτ. 15

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 9^ῃ  Ἰανουαρίου 2017

Τῶ ἐκλαμπροτάτω κ. Θεοδώρῳ Β΄, (Tawadros II)

ἀρχηγῷ τῆς Κοπτικῆς Κοινότητος

Εἰς Κάϊρον Αἰγύπτου

Ἐκλαμπρότατε,

Μετά τοῦ προσήκοντος σεβασμοῦ καί εἰλικρινοῦς ἀγάπης, Σᾶς ἀποστέλλουμε τήν παρούσα Ἐπισκοπική ἐπιστολή μας, ὁ σκοπός τῆς ὁποῖας δέν προέρχεται ἀπό κανένα ἄλλο ἰδιοτελές κίνητρο, παρά μόνο ἀπό καθαρή, ἄδολη καί ἀνιδιοτελῆ χριστιανική ἀγάπη, ἀπό χριστιανικό καθῆκον, ἀπό ἐντολή ἐπιβεβλημένη ἀπό τον Σωτῆρα μας Χριστό, ὁ ὁποῖος «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»^[1], καί τέλος ἀπό θερμή καί σφοδρή ἐπιθυμία γιά τήν σωτηρία Σας. 

Γι’ αυτό θεωροῦμε καθῆκον μας ἱερό καί ἐπιβεβλημένο, ὡς ἔσχατο μέλος τοῦ Παναγίου καί Παναχράντου Σώματος τοῦ Χριστοῦ καί δή ὡς Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος ὑπαγόμαστε τόσο στήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἁγιωτάτης καί Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία εἶναι ἡ Ἀνωτάτη Ἐκκλησιαστική μας Ἀρχή, ὅσο καί στήν καθόλου καί Ἀδιαίρετο Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, νά φροντίσουμε παντί σθένει νά Σᾶς ἐπαναφέρουμε στήν Μητέρα Καθολική Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, ἀπό τήν ὁποῖα ἀποχωρήσατε καί ἀποκοπήκατε, ἔργο τό ὁποῖο ἐλπίζουμε, συνεργούσης τῆς ἀκτίστου Θείας Χάριτος τοῦ Κυρίου, νά κατορθωθεῖ. Τό ἱερό αὐτό χρέος τῆς ἐπιστροφῆς τῶν αἱρετικῶν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει βεβαίως ἱεροκανονικό ἔρεισμα καί βάση καί στηρίζεται στούς 131^ο, 132^ο καί 133^ο Ἱερούς Κανόνες τῆς ἐν Καρθαγένῃ Τοπικῆς Συνόδου (418 ἤ 419 μ.Χ.)^[2].

Ἔνας ἐπιπρόσθετος λόγος, πού ἀναδεικνύει τήν ἐπικαιρότητα καί τήν σημαντικότητα τῆς παρούσης Ἐπισκοπικῆς ἐπιστολῆς μας, εἶναι τά τεκταινόμενα στα πλαίσια τῆς συγχρόνου αἱρετικῆς οἰκουμενι(στι)κῆς κινήσεως μέ τούς οἰκουμενι(στι)κούς θεολογικούς διμερεῖς διαλόγους μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Μονοφυσιτῶν, ὅπου οἱ ἐκπρόσωποι ἀπό πλευρᾶς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐμφορούμενοι δυστυχῶς ἀπό τό παναιρετικό πνεῦμα τοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί μεταχειριζόμενοι τήν ἀπάτη τῆς ψευδοῦς οἰκουμενιστικῆς ἀγάπης ἄνευ τῆς ἀληθείας καί τῆς ἑνότητος ἐν τῆ Ὀρθοδόξῳ πίστει, φενακίζουν, ἐξαπατοῦν καί κοροϊδεύουν Ὑμᾶς, Ἐκλαμπρότατε, ἰσχυριζόμενοι ὅτι ὁ Μονοφυσιτισμός εἶναι δῆθεν «ἀδελφή Ἐκκλησία», μέ ἔγκυρα μυστήρια, βάπτισμα, ἱερωσύνη καί Χάρι, ὅτι Ὑμεῖς, ὁ ἀρχηγός τῆς αἱρετικῆς μονοφυσιτικῆς Κοπτικῆς Κοινότητος, εἶστε κανονικός Ἐπίσκοπος καί διάδοχος τοῦ Ἀποστόλου Μάρκου, θεωρίες παντελῶς ἄγνωστες, ἀμαρτύρητες, ἀβάσιμες στήν ἐν γένει Παράδοση τῆς Καθολικῆς Ὁρθοδόξου Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦν ξεκάθαρη βλασφημία πρός τό Πανάγιον Πνεῦμα καί ἀναδεικνύουν τήν θεολογική ἐκτροπή Ὑμῶν. Τρανή ἀπόδειξη τῆς ἐξαπατήσεως Ὑμῶν ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν εἶναι ὅτι, ἐνῶ ἀποδίδουν τίτλους ἐκκλησιαστικότητας εἰς Ὑμᾶς, τούς πρόδηλα κακοδόξους αἱρετικούς, δέν τολμοῦν, συνεπεῖς πρός τίς διακηρύξεις τους, τήν μαζί Σας μυστηριακή διακοινωνία, γιατί γνωρίζουν ὅτι ἀπό ἐκείνη τήν στιγμή θά ἀπωλέσουν ἄμεσα τήν ἐκκλησιαστική τους ἰδιότητα.

[σ.σ.: Ποιός ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστική του ἰδιότητα, κ. Σεραφείμ; Γιὰ μὴν χάσουν τὴν ἐκκλησιαστική τους ἰδιότητα, γι’ αὐτὸ δὲν προχωροῦν στὴν μυστηριακή διακοινωνία; Ἢ διότι φοβοῦνται τὶς ἀντιδράσεις τοῦ λαοῦ, ἂν καὶ μὲ ἐπίσημα συλλείτουργα ἀναγνωρίσουν τὴν αἵρεση; Τὴν αἵρεση, στὴν ὁποία, βέβαια, συμμετέχουν ἐδῶ καὶ χρόνια, ἀλλὰ μὲ ἀμφισημίες καὶ διγλωσσίες διαβεβαιώνουν τὸ Λαὸ περὶ τῆς «ὀρθοδόξου» τάχα πίστεώς τους!  Καὶ ἔχουν προσχωρήσει στὴν αἵρεση μὲ τὴ διατύπωση αἱρετικῶν θεωριῶν, μὲ τὶς συμπροσευχές, μὲ τὴ συμμετοχὴ στὴν ὑπερεκκλησία τοῦ Π.Σ.Ε. (κατὰ τὸν ἅγ. Ἰουστῖνο Πόποβιτς) καὶ τέλος μετὰ τὶς κακόδοξες ἀποφάσεις στὴν Κολυμπάριο ψευδο-Σύνοδο! Ἔτσι κατέστησαν ψευδεπίσκοποι καὶ ἄξιοι νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπ’ αὐτοὺς ὁ λαός, χωρὶς νὰ περιμένει κάποια μυστηριακή διακοινωνία!  Ὁ Νεστόριος, κ. Σεραφείμ, προκάτοχος τοῦ πατριάρχη Βαρθολομαίου (στὸ θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως) μὲ ποιόν αἱρετικὸ εἶχε μυστηριακὴ διακοινωνία, ὥστε νὰ ἀποτειχιστεῖ ἀπ’ αὐτὸν ὁ Λαός; Μὲ κανένα. Ἀλλ’ εἶχε διατυπώσει κι ἐκεῖνος κακόδοξες θεωρίες, ὅπως ὁ Βαρθολομαῖος σήμερα· ἐκεῖνος γιὰ τὴν Παναγία Μητέρα τοῦ Κυρίου, ἀπὸ τὴν ὁποία ἔλαβε τὸ σῶμα Του, ὁ Βαρθολομαῖος (τὸν ὁποῖον κυκλοφοροῦν φῆμες ὅτι θὰ ἐπισκεφτεῖτε) γιὰ τὴν Ἐκκλησία, τὸ Σῶμα τῆς Κυρίου].

Αὐτό δέν ἀποτελεῖ τήν πλέον κραυγαλέα ἀπόδειξη τῆς κακοδοξίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Ἄν πράγματι πιστεύουν τίς ἀπαράδεκτες καί προκλητικές τους διακηρύξεις, ἄς τό τολμήσουν, λοιπόν, γιατί ἀλλιῶς ἀποδεικνύουν μέ τήν στάση τους αὐτή τήν ἀνυπαρξία τῶν τίτλων ἐκκλησιαστικότητος, πού ἀποδίδουν σ’ Ἐσᾶς, τούς ψευδεπισκόπους τῶν κακοδόξων.

Η νέα έκδοση του βιβλίου για τον Εθνομάρτυρα Χρυσόστομο Σμύρνης

Προλεγόμενα εἰς τὴν β΄ ἔκδοση

Εἶναι γεγονός ὅτι ὅταν ἐκδώσαμε τό βιβλίο αὐτό, σχετικά μέ τήν ἀναίρεσι τῆς παρανόμου ἁγιοποιήσεως τοῦ Ἐθνομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης, δέν ἀναμέναμε ἀνθρωπίνως  μία συγκλονιστική ἤ ἔστω νωχελική καί βραδεία ἀφύπνισι τῶν ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν καί ποιμένων, ἀλλά καί αὐτοῦ τοῦ φύλακος τῆς πίστεως, δηλαδή τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.
Διότι γνωρίζουμε καλά ὅτι οἱ μέν ἐκκλησιαστικοί ταγοί καί ποιμένες, ἐφ’ ὅσον ἐγνώριζαν τό τί ἐστί Χρυσόστομος Σμύρνης καί ἐφ’ ὅσον εὑρίσκονται στήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί προσέτι κατευθύνονται, κατά κοινῇ ὁμολογίᾳ, ἀπό τίς σκοτεινές δυνάμεις καί δή τήν Μασονία, εἰς τήν ὁποία ἀνῆκε καί ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης, καί λειτουργοῦν κατά τό δή λεγόμενο ὡς ἀνδρείκελα αὐτῶν, ἦτο ἀδύνατον νά ὁμολογήσουν τό λάθος των καί νά ἀναιρέσουν τίς πράξεις των, συνεπικουροῦντος εἰς αὐτό καί τοῦ κατηραμένου πάθους τοῦ ἐγωϊσμοῦ, τὸ ὁποῖο, πέραν τῶν ἄλλων, δέν ἀνέχεται ἀναγνώρισι λάθους.

Ὁ λαός, ἀφ’ ἑτέρου, ἔχει ἀπωλέσει ὄχι μόνον τά παλαιά γνωρίσματα τῶν πρώτων Χριστιανῶν, δηλαδή τό μαρτυρικό φρόνημα καί τήν ἀποδοχή τοῦ σταυρικοῦ Εὐαγγελίου, ἀλλά ἔχει ἀπωλέσει καί τά μετά τούς πρώτους αἰῶνες τῶν διωγμῶν γνωρίσματα τῶν Χριστιανῶν, δηλαδή τό ἀνύστακτο ἐνδιαφέρον καί τήν προσωπική ἐνασχόλησι μέ τά ἐκκλησιαστικά θέματα, ἀλλά καί τήν αἴσθησι τῆς προσωπικῆς εὐθύνης διά τά θέματα τῆς πίστεως· ἀρέσκεται καί νοιώθει ἀσφάλεια, ἀκολουθῶντας τυφλά τήν ἐξουσία, ἔστω καί ἄν αὐτή εὑρίσκεται σέ ὁδό πλάνης καί αἱρέσεως.

Οὕτως ἐχόντων τῶν πραγμάτων ἡ διά τοῦ παρόντος πονήματος ἀναίρεσις τῆς παρανόμου «ἁγιοποιήσεως» τοῦ ἐν λόγῳ Ἐθνομάρτυρος ἔγινε κατ’ ἀρχάς γιά λόγους συνειδήσεως καί εὐθύνης, διότι λέγει  ἡ Ἁγ. Γραφή:

«Καὶ ὁ σκοπός, ἐὰν ἴδῃ τὴν ρομφαίαν ἐρχομένην καὶ μὴ σημάνῃ τῇ σάλπιγγι, καὶ ὁ λαὸς μὴ φυλάξηται, καὶ ἐλθοῦσα ἡ ρομφαία λάβῃ ἐξ αὐτῶν ψυχήν, αὕτη διὰ τὴν αὐτῆς ἀνομίαν ἐλήφθη, καὶ τὸ αἷμα ἐκ χειρὸς τοῦ σκοποῦ ἐκζητήσω» (Ἰεζεκιήλ 33,6).

Δηλαδή ὁ φρουρός ἐάν ἴδη κάποιον κίνδυνο καί δέν προειδοποιήση τόν λαό καί δι’ αὐτόν τόν λόγο χαθῆ ἔστω καί μία ψυχή, ἄσχετα ἄν γιά τήν ἀπώλειά της φταίει ἡ ἀνομία της, ὅμως θά ζητηθῆ ἡ εὐθύνη γιά τήν ἀπώλεια τῆς ψυχῆς ἀπό τόν φρουρό.  Πρό αὐτοῦ τοῦ χωρίου ὁ προφήτης ἀνέφερε ὅτι, ἄν ὁ ἐκλεγείς φρουρός προειδοποιήση γιά τόν κίνδυνο καί ὁ λαός ἀμελήση καί δέν φυλαχθῆ, τότε ἡ εὐθύνη θά βαρύνη ἀποκλειστικά τόν λαό, καί ὁ φρουρός θά εἶναι ἀνεύθυνος δι’ αὐτήν τήν ἀπώλεια.

Κατά δεύτερον λόγο, ἐξ’ ἴσου σημαντικό μέ ἐκκλησιαστικές διαστάσεις, ἡ συγγραφή αὐτοῦ τοῦ βιβλίου ἔγινε διότι θεωροῦμε βλασφημία καί ριζική ἐκθεμελίωσι τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως καί μάλιστα στόν ἱερώτερο χῶρο, στό Ἁγιολόγιο, τήν τοποθέτησι μεταξύ τῶν Ἁγίων ἑνός Μασόνου καί αἱρετικοῦ μέ εἰδωλολατρικές βλέψεις καί δοξασίες, μέ ἐκκοσμικευμένη ἀντίληψι γιά τήν Ἐκκλησία, κατά τά πρότυπα τῶν προτεσταντῶν, μέ ἀκραῖες καί πρωτοφανεῖς οἰκουμενιστικές θέσεις καί ἰδέες περί ἑνώσεως, ὄχι μόνο τῶν αἱρέσεων μέ τήν Ὀρθοδοξία, ἀλλά καί ὅλων τῶν θρησκειῶν, καί

Προτροπές πρός ὀρθόν βίον

Ἁγίας Συγλητικῆς

 Παιδιά μου, ὅλοι ξέρουμε, πῶς θά σωθοῦμε, ἀλλά χάνουμε τήν σωτηρία μας ἀπό τήν πνευματική μας ἀμέλεια. Πρέπει λοιπόν, ἀρχικά, νά τηροῦμε μέ ἀκρίβεια τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, «ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου» «καί τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (Ματθ. 22, 37-39). Αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τοῦ νόμου καί τό πλήρωμα τῆς χάριτος. Λίγα λόγια, ἀλλά μέ πολλή καί μεγάλη δύναμι. Ὅλες οἱ ἀρετές ἐξαρτῶνται ἀπ᾽ αὐτή, γι᾽ αὐτό καί ὁ Ἀπ. Παῦλος ὀνομάζει τήν ἀ γ ά π η τέλος τοῦ νόμου. Αὐτή εἶναι ἑπομένως ἡ σωτηρία μας, ἡ διπλῆ ἀγάπη, ἡ ἀρχή καί τό τέλος κάθε καλοῦ ἔργου τῶν ἀνθρώπων.

    Ὑπάρχει λύπη ὠφέλιμη καί λύπη καταστρεπτική. Γνωρίσματα τῆς καλῆς λύπης εἶναι ἡ θλῖψι γιά τά δικά μας ἁμαρτήματα, ἡ λύπη γιά τήν ἄγνοια, πού ἔχουν οἱ ἀδελφοί μας καί ὁ φόβος μήπως χάσουμε τήν ἀγαθή προαίρεσι καί δέν φθάσουμε στόν σκοπό τῆς σωτηρίας. Ἐνῶ τῆς ἄλλης, πού δημιουργεῖ ὁ ἐχθρός, εἶναι ἡ παράλογη καί ὑπερβολική θλῖψι, πού οἱ πατέρες τήν ὀνομάζουν ἀκηδία. Τό πνεῦμα αὐτό τῆς ἀκηδίας καί τῆς λύπης, πρέπει νά τό διώχνουμε μέ τήν προσευχή καί τήν ψαλμωδία.

    Ἄς προσέχῃ, λοιπόν, ὅποιος νομίζει πώς στέκεται, γιά νά μή πέσῃ. Γιατί αὐτός πού ἔπεσε, ἔχει μία μόνο φροντίδα, νά σηκωθῆ, ἐκεῖνος ὅμως, πού στέκεται, ἄς προσέχῃ νά μή πέσῃ, γιατί οἱ πτώσεις εἶναι διάφορες. Αὐτοί πού ἔπεσαν ἔχουν στερηθῆ τή θεία χάρι κι ὅταν σηκώθηκαν, ἡ ζημιά τους δέν ἦταν μικρή. Αὐτός πού στέκεται, ἄς μήν ἐξευτελίζη τόν ἄλλον πού ἔπεσε, μήπως πάθῃ κι

Μετά τον Γόρτυνος κι ο Μεσσηνίας επιτίθεται ψευδόμενος και αφρίζων!

Μὲ ὅπλο τὴν ἐξουσία (ἀφοῦ ἔχασαν τὴν Πίστη) οἱ παναιρετικοὶ Οἰκουμενιστὲς Ἐπίσκοποι συντονίζονται γιὰ διωγμοὺς ἐναντίον τῶν πιστῶν ποὺ ἀποκαλύπτουν τὶς πλάνες τους καὶ διακόπτουν τὴν κοινωνία μαζί τους. Ὅπως οἱ αἱρετικοὶ ὅλων τῶν αἰώνων, ψεύδονται ἀσύστολα, διαστρέφουν τὴν ἀλήθεια καὶ προσάπτουν ὕβρεις ἀνυπόστατες στοὺς πιστούς! Μιλοῦν γιὰ τὴν κανονικὴ τάξη τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὑπακοὴ στὴν ἀφεντιά τους, αὐτοί, ποὺ  ἔχουν καταξεσχίσει τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἔχουν προδώσει τὴν Πίστη.

Εἶναι καιρὸς οἱ πιστοὶ νὰ ξεσηκωθοῦν ἐναντίον τους, ἐναντίον ξεδιάντροπων συμπεριφορῶν, ὅπως αὐτὴ τοῦ Μεσσηνίας Χρυσοστόμου. 

Πηγή: http://www.pna.gr

Εγκύκλιος-καταπέλτης του Μητροπολίτη Μεσσηνίας

κατά «ψευδο-παπάδων» και «αποτειχισμένων ψευδο-Ορθοδόξων»

Την προσοχή του πληρώματος της Εκκλησιαστικής Επαρχίας του έναντι ψευδο-παπάδων χαρισματικών που εξαπατούν τους πιστούς αλλά και αποτειχισμένων ψευδο-Ορθοδόξων που καλούν τον λαό να στραφεί εναντίον της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδοξίας εφιστά ο Μήτροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος, με εγκύκλιο σημείωμά του προς τον Ιερό Κλήρο και τον Πιστό Λαό.

«Μὲ ὅλους αὐτοὺς Ἀγαπητοί μου, τοὺς ψευδοπροφῆτες καὶ τοὺς δῆθεν χαρισματούχους, πλανεμένους καὶ ἀποτειχισμένους ψευδο-ορθοδόξους, κάθε συζήτηση μαζί τους ἀποβαίνει μάταιη, ἐπειδὴ ὅλοι τους εἶναι ἀμετανόητοι ἐνῷ ἐξυπηρετοῦν σκοποὺς ἄλλων ἀλλὰ κυρίως τὴν ἰδιοτέλεια καὶ τὸν ἐγωϊσμό τους» αναφέρει στην Εγκύκλιό του ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας ενώ σε άλλο σημείο τονίζει: «Γι᾿  αὐτὸ καὶ Σᾶς, παρακαλῶ ὅλους, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, νὰ μὴν παρασύρεσθε ἀπὸ κάθε πλανεμένο καὶ χριστοκάπηλο, καὶ νὰ δείχνετε ἐμπιστοσύνη στὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ στὸν Ἐπίσκοπό σας, νὰ συμβουλεύεσθε αὐτὸν καὶ τοὺς κληρικοὺς ἐφημερίους τῶν ἐνοριῶν σας, καὶ νὰ μὴν ἐνθουσιάζεσθε ἀπὸ κάθε τὶ τὸ διαφορετικό, μυστικιστικὸ καὶ δῆθεν μαχητικὸ ὑπὲρ τῆς ἀμωμήτου πίστης, ἀλλὰ νὰ ἔχετε κρίση καὶ διάκριση».

Aκολουθεί το πλήρες κείμενο της Εγκυκλίου του Μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσοστόμου:

           Πρὸς

          Τοὺς Πανοσιολογιωτάτους καὶ Αἰδεσιμωτάτους

          Ἐφημερίους  τῶν Ἐνοριακῶν Ἱερῶν Ναῶν καὶ τὸ Πλήρωμα

          τῆς καθ’ Ἡμᾶς Ἱερᾶς  Μητροπόλεως.

          Ἀγαπητοί μου Πατέρες καὶ εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

          Τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας στηρίζεται στοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, στοὺς ὁποίους παρουσιάζεται μία τάξις ἱεραρχική, ὅπου κάθε μέλος τῆς Ἐκκλησίας δὲν κινεῖται ἀνεξάρτητα καὶ ἀνεξέλεγκτα, ἀλλὰ δίδει λογαριασμὸ καὶ ἔχει τὴν ἀναφορά του, ὁ Ἐπίσκοπος στὴν Ἱερὰ Σύνοδο, οἱ Κληρικοὶ στὸν Ἐπίσκοπο τῆς Τοπικῆς Ἐκκλησίας καὶ οἱ Λαϊκοὶ στοὺς Ἱερεῖς Ἐφημερίους.

       Δυστυχῶς ὅμως, κάποια μέλη τῆς Ἐκκλησίας περιφρονοῦν τὴν κανονικὴ αὐτὴ τάξη καὶ ἐπιδιώκουν νὰ κινοῦνται αὐτόνομα, ἀνεξά-ρτητα καὶ ἀνεξέλεγκτα, δίχως νὰ τηροῦν τὴν ἱεραρχία ποὺ προ-αναφέραμε, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ προκαλοῦν στὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας σχίσματα, ἀκόμη καὶ αἱρέσεις.

            Εἰδικότερα:

Τι σημαίνει αίρεση «δημοσία και γυμνή τη κεφαλή επ’ Εκκλησίας»

Τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ

  

   Μία δευτέρα προϋπόθεσις διά τήν ἀποτείχισι πέραν τῆς κατεγνωσμένης αἱρέσεως, σύμφωνα μέ τά λόγια τοῦ παρόντος Κανόνος, εἶναι τό νά τήν κηρύττη ὁ Ἐπίσκοπος ἤ ὁ Πατριάρχης «δημοσίᾳ καί γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ’ Ἐκκλησίας». Αὐτό σημαίνει τήν βεβαιότητα καί ἀσφάλεια εἰς τούς ἀποσχιζομένους, τήν στιγμή κατά τήν ὁποία δέν ἄκουσαν τήν αἱρετική διδασκαλία τοῦ Ἐπισκόπου ἕνας ἤ δύο ἤ μερικοί, ἀλλά ὅλα τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Ἐδῶ ἀποκλείεται καί ἡ διαφορετική ἑρμηνεία τῶν λεγομένων ἀπό τόν Ἐπίσκοπο, ἐπειδή ὅ,τι ἀκούσουν ὀλίγοι δυνατόν νά παρερμηνευθῆ ἤ νά μεταφερθῆ ἀλλοιωμένο, ὅταν ὅμως ὅλα τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἤ τά περισσότερα γίνουν αὐτήκοα τῆς αἱρετικῆς διδασκαλίας, τότε ἀποκλείεται πᾶσα πλάνη ἤ ἄδικος κρίσις καί κατάκρισις τοῦ Ἐπισκόπου.

   Τό «δημοσίᾳ καί γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ’ Ἐκκλησίας» ἔχει ἐπίσης τήν ἔννοια ὅτι ἡ διδασκαλία αὐτή ἀποτελεῖ πίστι τοῦ Ἐπισκόπου καί δέν εἶναι κάτι πού ἀναφέρθηκε προχείρως ἤ ἐκ παραδρομῆς ἤ ἀπετέλεσε μία λεκτική παρατυπία ἤ ἁβρότητα. Οὔτε ἐπίσης κάτι τό ὁποῖο εἰπώθηκε κατ’ οἰκονομίαν, λόγῳ κάποιας ἀδηρίτου ἀνάγκης. Δηλαδή οἱ ἀποτειχιζόμενοι εἶναι βέβαιοι ὅτι ἀποτειχίζονται ἀπό ἕναν δεδηλωμένο αἱρετικό, ὁ ὁποίος ἐργάζεται στόν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου, πλήν ὅμως διά νά διαφθείρη καί ἀποκόψη διά τῆς αἱρέσεως τά κλήματα ἀπό τήν ἄμπελο καί διά νά διασκορπίση τά πρόβατα ἀπό τόν ποιμένα (Χριστό).

   Ἡ ἔκφρασις τέλος αὐτή τοῦ Κανόνος σημαίνει ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος ὄχι μόνο εἶναι δεδηλωμένος αἱρετικός, ἀλλά προσπαθεῖ τήν αἵρεσι νά τήν διαδώση χρησιμοποιῶντας τό ἀξίωμά του καί νά τήν καταστήση γραμμή τῆς Ἐκκλησίας.

    Ἀπό ὅλα αὐτά γίνεται φανερό ὅτι αὐτό πού ἀπαιτεῖ ὁ ἱερός Κανών διά τήν ἀποτείχισι εἶναι ὁ ἀποτειχιζόμενος νά εἶναι βέβαιος ἀπό ποῦ ἀποτειχίζεται, διότι ἐν ἐναντίᾳ περιπτώσει ὑπάρχει κίνδυνος πλάνης, ἀδίκου κρίσεως καί σχίσματος.

  Τό «δημοσίᾳ καί γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ’ Ἐκκλησίας» δέν ἔχει ἀσφαλῶς τήν ἔννοια μόνο εἰς τήν διά λόγων κηρυττομένη αἵρεσι, ἀλλά καί εἰς τήν δι’ ἔργων, καθώς ἐπίσης καί ὄχι μόνο εἰς τήν ἀκουστικήν κήρυξι ἀλλά καί εἰς τήν ὀπτικήν. Δηλαδή ἄν σήμερα

Ένα κλασικό οικουμενιστικό κήρυγμα του κ. Χρυσόστομου Σαββάτου, που έκανε ως μέλος της Οικουμενιστικής "εκκλησίας", στο Φόρουμ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών

Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος:

«Οι Χριστιανικές Εκκλησίες έναντι του φαινομένου της βίας»

   Ἕνα κλασικὸ οἰκουμενιστικὸ κήρυγμα ἔκανε ὁ Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος Σαββᾶτος .... μὲ ἀναφορὰ στὴν "ἁγιασμένη" ἀρετὴ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὴν ἀνεκτικότητα!

  Ποιά ἀλληλοπεριχώρηση καὶ ἀνεκτικότητα, ὅμως, ἔδειξαν οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες πρὸς τοὺς ἑκάστοτε ἄλλους, παρὰ μόνο τὴν διάθεση νὰ ὑποστοῦν τὸ ὁποιοδήποτε μαρτύριο γιὰ νὰ κρατήσουν τὴν δική τους πίστη; Ποιά συνύπαρξη εἶναι δυνατὴ τῆς ἀλήθειας μὲ τὸ ψεῦδος, τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Βελίαρ; Πῶς εἶναι δυνατὸν χωρὶς τὴν μετάνοια, χωρὶς τὴν ἀποδοχὴ καὶ τὴν ταύτιση τῆς ἀλήθειας μὲ τὸν Χριστό νὰ κατορθώσουμε "αλληλοπεριχώρηση και συνύπαρξη του ενός με τον άλλον"; Τί σχέση ἔχει ἡ διδασκαλία περὶ ἀνεκτικότητος καὶ συγχωρήσεως τοῦ ἀπ. Παύλου -ὅταν διώκεται γιὰ τὴν πίστη- μὲ τὴν διδασκαλία περὶ ἀνεκτικότητος τῆς ψεύτικης θρησκείας τῶν ἄλλων, ποὺ διδάσκουν οἱ Οἰκουμενιστές; Κι αὐτὴ τὴν οἰκουμενιστικὴ διδαχὴ θέλει νὰ διδάσκονται τὰ παιδιὰ στὴ Θρησκευτικά! Αὐτὴ δὲ ἡ διδαχή, (ὑποστηρίζει στὸ τέλος) περιλαμβάνεται στὶς ἀποφάσεις τῆς Κολυμπαρίου Συνόδου!

   Ἔτσι, (κατὰ τὸν Μεσσηνίας) οἱ «"Χριστιανικές Εκκλησίες" (δηλαδὴ Ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοί), καλούνται να συμβάλλουν ώστε να δημιουργήσουν μία νέα συνείδηση στον άνθρωπο προκειμένου να γίνει περισσότερο αξιόπιστος και απαραίτητος και θετικά χρηστικός.

   Αυτό πρώτιστα θα το επιτύχουμε, ως Χριστιανοί αλλά και ως μέλη των Εκκλησιών μας, μόνον όταν καλλιεργηθούμε διαλεκτικά και ενισχυθούμε αλληλέγγυα".

Εισήγηση Μητρ. Μεσσηνίας Χρυσοστόμου,

εκπροσώπου της Εκκλησίας της Ελλάδος,

στο 5ο Ευρωπαϊκό Φόρουμ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών,

με θέμα:

«Η Ευρώπη αντιμέτωπη με το φόβο της τρομοκρατίας, που προκαλείται από τον φονταμενταλισμό και η αξία του ανθρώπου και η θρησκευτική ελευθερία».

Παρίσι 9 - 12 Ιαν. 2017

"Οι Χριστιανικές Εκκλησίες έναντι του φαινομένου της βίας"

 Ο κύκλος αίματος της βίας και της επιθετικότητας, καλύπτει πλέον τον παγκόσμιο κοινωνικό ιστό και συγχρόνως υπονομεύει την αλληλεγγύη και την κοινωνική συνοχή.

   Παράλληλα, εξαιτίας της ανασφάλειας, δημιουργούνται καταστάσεις ακραίων αντιδράσεων και ενεργειών, οι οποίες επίσης οδηγούν σε ανάλογα αποτελέσματα.

   Ο άνθρωπος καθημερινά έρχεται αντιμέτωπος με το φαινόμενο της βίας και έκπληκτος μπροστά στην ωμότητα, διερωτάται εύλογα: Σε τι οφείλεται αυτό το καταστροφικό