ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΕΤΕΡΟΔΟΞΙΑ
Τον τελευταίο καιρό, και με αφορμή
την πανορθόδοξο Σύνοδο της Κρήτης, περιφέρεται ο προβληματισμός για τη χρήση
του όρου Εκκλησία και για τις σχέσεις των Ορθοδόξων Εκκλησιών προς τις άλλες χριστιανικές ομολογίες.
Εύλογες ανησυχίες παράγουν γόνιμη κριτική, κάποτε όμως η κριτική διάθεση φθάνει
σε επίπεδα αμείλικτης καταδίκης όλων,
όσοι δεν
κατακεραυνώνουν τους ετεροδόξους. Με
άλλα λόγια, όποιος δεν καταδικάζει την
(ήδη καταδικασμένη) αίρεση, όποιος δεν αποκαλεί τους ετεροδόξους συμμορίες
αιρετικών, όποιος μάλιστα έπεσε στο παράπτωμα να αποκαλέσει τους άλλους
«εκκλησία», αυτομάτως κατατάσσεται στη χειρότερη μορφή οικουμενισμού. Εξαρχής
δηλώνουμε ότι το κείμενο αυτό δεν στοχεύει να εκτιμήσει καθ’ οιονδήποτε τρόπο
τα κείμενα και πεπραγμένα της Συνόδου. Στόχος είναι η ανάδειξη μιας σχετικώς
άγνωστης πτυχής των αγίων Πατέρων, που μπορεί να φωτίσει σήμερα τις καρδιές
μας.
[σ.σ.: α) Ἐξ ἀρχῆς, κάτι ξεχάσατε, πατέρες· μιλᾶτε
γιὰ τὴν καταδικασμένη αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ, ἀλλὰ δὲν μιλᾶτε γιὰ τὶς καταδικασμενες ἀπὸ πλεῖστες Συνόδους αἱρέσεις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ· καὶ εὐλόγως, διότι
μετέχετε σ’ αὐτὴ ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΝΤΑΣ τὸν
αἱρετικὸ Πατριάρχη!
β) Ξεχνᾶτε πολλά, ἁγιώτατοι,
ἐνῶ θυμᾶσθε ἄλλα, ἐκεῖνα ποὺ σᾶς συμφέρουν. Ξεχνᾶτε ὅτι ἡ Ζ΄ Οἰκουμενικὴ
Σύνοδος νομοθέτησε: «Εἴ τις πᾶσαν παράδοσιν Ἐκκλησιαστικὴν ἔγγραφόν τε ἢ ἄγραφον ἀθετεῖ ἀνάθεμα ἔστω...» (Mansi. Τόμος 23ος, σελ. 128 επ.). Καὶ γνωρίζετε πόσες ἔγγραφες καὶ ἄγραφες
παραδόσεις καταπατεῖ ὁ μνημονευόμενος ἀπὸ σᾶς Πατριάρχης! Ξεχνᾶτε π.χ., τὸν 45ο
Ἀποστολικὸ Κανόνα ποὺ λέει: «Ἐπίσκοπος ἢ Πρεσβύτερος ἢ Διάκονος αἱρετικοῖς
συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω, εἰ δὲ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαί
τι, καθαιρείσθω». Ξεχνᾶτε ὅτι «οἱ ἅγιοι Πατέρες
ἀναθεμάτιζαν καὶ ἀπέκοπταν τοὺς αἱρετικοὺς ὡς σάπια καὶ νεκρὰ μέλη, ὡς παντελῶς
ξένα πρὸς τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας», ὅπως ἔγραψαν πρὶν ἀπὸ 2 μῆνες –τὴν 8η
Νοεμβρίου 2016– οἱ συνάδελφοί σας ἁγιορεῖτες Πατέρες στὴν «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ». Ξεχνᾶτε ὅτι ὁ Μ. Βασίλειος στην Πρὸς Μονάζοντας ἐπιστολή
του λέει: «Μὲ ὅσους προσποιοῦνται ὅτι ὁμολογοῦν
τὴν ὑγιῆ πίστιν, “κοινωνοῦσι” δὲ μὲ
τοὺς ἀλλόδοξους, ἐὰν κατόπιν συμβουλῆς δὲν διακόψουν τὴν ἐπικοινωνίαν των αὐτήν,
μὲ αὐτούς, ὄχι μόνον νὰ μὴν ἔχετε σχέσεις, “ἀλλὰ μηδὲ ἀδελφοὺς ὀνομάζειν”». Ξεχνᾶτε, ἐπίσης, ὅτι ὁ ὅσιος Θεόδωρος
ὁ Στουδίτης, διδάσκει σέ ἐπιστολή του πρὸς τὸν μοναχὸ Ναυκράτιο –ἀναφερόμενος σὲ
μιὰ ἀμφισβητούμενη ἀπὸ πολλοὺς αἵρεση, στὴν μοιχειανικὴ αἵρεσι– τὰ ἑξῆς:
«Πᾶς ὀρθοδοξῶν κατὰ πάντα, πάντα αἱρετικὸν δυνάμει κἂν οὐ ρήματι ἀναθεματίζει» (Δηλ., κάθε ὀρθόδοξος πρέπει νὰ ἀναθεματίζει τοὺς
αἱρετικούς) (Φατ. 49, 142, 84). Κι ἐσεῖς μᾶς λέτε, χωρὶς ντροπή, ὅτι σὲ περίοδο ποὺ ἡ
πίστη καταβαραθρώνεται ἀπὸ τοὺς Παναιρετικοὺς Οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι
ἀποκαλοῦν σὲ ἐπίσημα Συνοδικὰ κείμενα (κι ὄχι σὲ λόγους ἁβροφροσύνης) τοὺς
αἱρετικοὺς Ἐκκλησία, πὼς πρέπει νὰ ἀνεχόμαστε τὴν βαρθολομαίϊκη καὶ ζηζιούλια
ὀνομασία τῶν αἱρετικῶν ποὺ τὶς κατοχύρωσαν ὡς «ἀδελφές Ἐκκλησίες»!
γ) Φτάνετε δὲ σὲ τέτοιο
σημεῖο ἀλλοίωσης τῆς ἁγιοπατερικῆς Παραδόσεως, ὥστε νὰ κατακρίνετε ὅσους ἐφαρμόζουν αὐτὴν τὴν Παράδοση, ὅπως φαίνεται στὴν φράση σας «η κριτική διάθεση (κάποιων) φθάνει
σε επίπεδα αμείλικτης καταδίκης όλων,
όσοι δεν
κατακεραυνώνουν τους ετεροδόξους»! Σᾶς θυμίζουμε, λοιπόν, ὅτι ὁ Α΄ Κανόνα τῆς Ἑβδόμης Οἰκουμενικῆς
Συνόδου ποὺ λέει: «Ὁ μὴ καταδικάζων καὶ ἀναθεματίζων τοὺς ὑπὸ τῶν Συνόδων
κατακριθέντας σφάλλει και παραπαίει περί
την πίστιν».
Ἄρα, ἡ ὅποια κριτικὴ τῶν
πιστῶν γιὰ τὸ ὕποπτο ρόλο ὅσων κοινωνοῦν καὶ δὲν καταδικάζουν τοὺς αἱρετικοὺς
Οἰκουμενιστές (κριτικὴ ποὺ δὲν ἐξασκεῖται
σὲ ἁπλοὺς πιστούς, ἀλλὰ σὲ ὅσους ἔχουν ἐκ τῆς ἐκκλησιαστικῆς Παραδόσεως τὸν ρόλο τῶν φρουρῶν τῆς Πίστεως -ὅπως σεῖς οἱ μοναχοί- καὶ ἀποδεικνύονται ἀντὶ
γιὰ φρουροί, προδότες), ἔχει ἐρείσματα στὴν Πατερική μας Παράδοση, τὴν ὁποία οἱ
λαϊκοὶ βλέπουν νὰ καταπατεῖται ἀπὸ Πατριάρχες, Ἐπισκόπους Ποιμένες καὶ
Μοναχούς!].
