Η οικουμενιστική “Σύνοδος” της Κρήτης

Του Χωρεπισκόπου Νόβομπρδο-Πανονίας  +Μαξίμου

Η επίσημη στάση της Επαρχίας Ράσκας και Πριζρένης στην εξορία για τη ληστρική «Σύνοδο της Κρήτης».

   Ο σεβ/τατος Χωρεπίσκοπος Νόβομπρδο-Πανονίας Μάξιμος έδωσε διάλεξη με θέμα «Η οικουμενιστική “Σύνοδος” της Κρήτης” στη Συνάθροιση του Επισκόπου, των Χωρεπισκόπων και των Ηγουμένων της Επαρχίας Ράσκας και Πριζρένης στην εξορία (η Εκκλησία της Σερβίας) στο μοναστήρι του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς (στο Μπαράγιεβο) στις 25 Νοεμβρίου το 2016. Με την ευκαιρία αυτή, όλοι παρόντες ομοφώνως αποδέχτηκαν την αναφερόμενη διάλεξη ως κοινή και επίσημη στάση ολόκληρης της Επαρχίας για τη ληστρική Σύνοδο της Κρήτης.

Η οικουμενιστική “Σύνοδος” της Κρήτης

    Η κύρια επίθεση της σύγχρονης οικουμενιστικής αίρεσης και των οπαδών του οικουμενισμού κατευθύνεται προς την ορθόδοξη διδασκαλία για την Εκκλησία, δηλαδή προς την ορθόδοξη εκκλησιολογία. Τέτοια επίθεση κυρίως παραβιάζει την ορθόδοξη συνοδικότητα ως ένα από τα ουσιαστικά χαρακτηριστικά της Εκκλησίας, δηλαδή την ενότητα της Εκκλησίας στο Χριστό μέσω της ενότητας στην Ορθόδοξη Πίστη.

     Οπαδοί της οικουμενιστικής αίρεσης αυτό το κάνουν με δύο τρόπους:

    Πρώτον– με τη μη ορθόδοξη ερμηνεία των λόγων της Αγίας Γραφής από την Αρχιερατική Προσευχή του Σωτήρα Χριστού: “ἵνα πάντες ἓν ὦσιν” (Ἰω. 17, 21). Οπαδοί της οικουμενιστικής αίρεσης (οικουμενιστές) ερμηνεύουν τα λόγια αυτά ως πρόσκληση για ενότητα όλων των λεγόμενων χριστιανών, δηλαδή για ενότητα των ορθοδόξων χριστιανών με όλους τους σημερινούς αιρετικούς, χωρίς προηγούμενη πρόσκληση προς αυτούς να μετανοήσουν και να απορρίψουν τις δικές τους αιρέσεις. Με αυτόν τον τρόπο, κανένας από

Οι Τρεις Ιεράρχες στον 20ο αιώνα († Μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης)

Σήμερον διατί συνταράσσεται η ποίμνη του Χριστού; Διότι Ποιμένες τινές, διατελούντες από πολλού εν διαστάσει με το πνεύμα των Αγίων Πατέρων, (ως ο Αθηναγόρας) εφευρίσκουν, εν τη συγχύσει των, νέας οδούς διά την Εκκλησίαν, εκ των προτέρων καταδεδικασμένας.

(“Ορθόδοξος Τύπος”, 1969)

    Συνήθως, όταν πρόκειται να ομιλήσωμεν διά τους Αγίους της Εκκλησίας, συμβαίνει να μεταφερώμεθα εις την εποχήν των. Και, παρασυρόμενοι από το κλίμα του παρελθόντος, να νομίζωμεν, ότι ανήκουν μόνον εις τον αιώνα των.

    Παρ’ ότι και τώρα τους τιμώμεν, έχομεν την εντύπωσιν, ότι ο βίος των, τα έργα των, η διδαχή των, ισχύουν μόνον διά την εποχήν των.

      Εν τούτοις, οι άγιοι «εις τον αιώνα ζώσι». Διότι η ζωή των και η διδαχή των περιέχει την αιωνίαν αλήθειαν του Θεού. Και ως τοιαύτη παραμένει άφθαρτος από τον χρόνον και τας μεταβολάς του κόσμου.

    Αυτό έχει εφαρμογήν εις την πληρότητά του διά τους «Τρεις Ιεράρχας». Ό,τι τους έκαμε μεγάλους εις την εποχήν των, το ίδιον τους καθιστά μεγάλους ύστερα από δέκα πέντε αιώνας και μέχρι

Μ. Βασίλειος: Μεγαλύτερη η φθορά από την κοινωνία με αιρετικούς, από εκείνη με τους ηθικώς αμαρτάνοντες.

Οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς (καὶ δὴ οἱ τῶν Ἀδελφοτήτων) ρίχνουν ὅλο τὸ βάρος τοῦ Νόμου στὴν στενὴν ἔννοιαν τῆς ἠθικῆς καὶ προσέχουν τὴν κοινωνία μετὰ τῶν παρεκτρεπομένων ἠθικῶς. Ἀδιαφοροῦν, ὅμως, διὰ τὴν κοινωνίαν μετὰ τῶν αἱρετικῶν, κάνοντες ἕναν ἀδιανόητον διὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρας διαχωρισμὸν τῶν αἱρετικῶν· τοὺς διαχωρίζουν εἰς ἐκείνους ποὺ ἔχουν καταδικασθεῖ ὑπὸ Συνόδου καὶ εἰς ἐκείνους πού, ἂν καὶ πεισμόνως κηρύττουν αἱρετικὲς κακοδοξίες, δὲν ἔχουν εἰσέτι καταδικασθεῖ, παρόλο ποὺ ὑπὸ ἁγίων ἀνδρῶν χαρακτηρίζονται ὡς παναιρετικοί.

Ἔτσι μὲ τοὺς μὲν πρώτους ἀποφεύγουν τὴν κοινωνίαν, μὲ τοὺς δευτέρους δέ (τοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους ἐν προκειμένῳ) ἐπικοινωνοῦν, καὶ συλλειτουργοῦν, καὶ ἐπιτρέπουν ὡς πνευματικοί, νὰ ἐπικοινωνοῦν καὶ νὰ εὐλογοῦνται τὰ πνευματικά τους παιδιὰ ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς αὐτούς. Διαγράφουν ἔτσι τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων, καὶ ἀπὸ μιὰ κακὴ νοοτροπία (ἀπόδειξη ὅτι ἔχουν προσβληθεῖ ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστικὸ ἰό)  ἀγωνίζονται ὄχι μόνο ἀναποτελεσματικῶς, ἀλλὰ κακῶς κατὰ τῆς αἱρέσεως, τὴν ὁποία φέρουν μεθ’ ἑαυτῶν.

Εἶναι δὲ ἀξιοσημείωτον, ὅτι στὸ παρατιθέμενο κείμενο τοῦ Μ. Βασιλείου, ὁ Ἅγιος θεωρεῖ περισσότερον ἐπικινδύνους τοὺς αἱρετικούς, ἀπ’ ὅ,τι τοὺς ἠθικῶς ἁμαρτάνοντας!

Πρὸς ἐνημέρωσή τους καὶ ἀφορμὴ ἀφυπνίσεως καταθέτουμε τὸ σχετικὸ κείμενο τοῦ Μ. Βασιλείου. Ἀναλογιζόμενοι τὴν εὐθύνη τῶν

Ομιλία Αυγουστίνου Καντιώτη για τρεις Ιεράρχες

ΟΤΑΝ  ΟΙ  ΠΙΣΤΟΙ  ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟ

ΓΙΑ  ΤΗΝ  ΕΚΚΛΗΣΙΑ

ΕΒΓΑΖΑΝ  ΤΑ  ΡΑΣΑ

ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΩΝ  ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ

  
(Ἀπόσπασμα ἀπὸ ὁμιλία «ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ ΩΣ ΑΓΩΝΙΣΤΑΙ»

τοῦ ἀειμνήστου μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτη)

Ἀλλὰ ἀδελφοί μου, ἐδῶ εἰς τὴν ζωὴν τοῦ ἁγίου Γρηγορίου (τοῦ Θεολόγου) νὰ προσέξετε, διότι παρεμβάλλεται ἕνα ἐπεισόδιον τὸ ὁποῖον εἶναι ἄξιον ἰδιαιτέρας προσοχῆς. Δυστυχῶς δὲν τὸ εἶχα προσέξει ἐνωρίτερον. Ἐὰν τὸ ἐπρόσεχα ἐνωρίτερον, ἄλλην τροπὴν θὰ ἔδινα εἰς τὸν ἀγῶνα. Διότι δυστυχῶς, ὑπάρχουν οἱ ψευτο-εὐλαβεῖς, ὑπάρχουν οἱ ψευτο-χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι λέγουν: «θὰ κολαστεῖς ἅμα φωνάξεις ἐναντίον τῶν παπάδων καὶ δεσποτάδων, θὰ πᾶς στὴν κόλαση». Ἐὰν τὸ ἤξερα τὸ ἐπεισόδιον αὐτὸ θὰ ἔδιδα ἄλλον σύνθημα, ἡρωϊκότερον ἀπὸ τὰ συνθήματα ποὺ ἐδώσαμεν. Ποιό, γιὰ ἀκούσατε.

Στὴν ἐποχὴ ποὺ εὑρίσκετο μέσα εἰς τὴν Κων/πολιν ὁ Γρηγόριος Ναζιανζηνός, εὑρίσκετο ἕνα κάθαρμα (ἔτσι τὸ ὀνομάζει κι ὁ ἴδιος), κάθαρμα, κυνικὸν κάθαρμα. Φιλόσοφος ὁ ὁποῖος ἤθελε νὰ μιμηθεῖ τὸν Διογένη τὸν φιλόσοφον, ἀλλ’ ἀπεῖχε πολὺ τοῦ Διογένους τοῦ φιλοσόφου. Ὀνομάζετο Μάξιμος. Καὶ ὁ Μάξιμος αὐτός, περιβαλλόμενος ἀπὸ κόλακας καὶ διεφθαρμένους καὶ

Κι άλλη αποτείχιση από τον π. Ιγνάτιο στην Ι. Μ. Φλωρίνης

  Κι ἄλλος ἀγωνιστής Ἱερομόναχος, ποὺ ἀνήκει στὴν Ἱ. Μ. Φλωρίνης, καὶ ἕως τώρα ἔκανε ὑπομονή, προχώρησε σὲ Διακοπὴ Μνημοσύνου τοῦ Ἐπισκόπου του, ἀφοῦ αὐτὸς ἐπιμένει νὰ συμπορεύεται μὲ τοὺς παναιρετικοὺς τοῦ Φαναρίου καὶ τῆς Κολυμπαρίου Συνόδου.

   Μάλιστα μὲ τὸ θαυμάσιο κήρυγμα ποὺ ἔκανε χθές, Κυριακή, κατέδειξε ὅτι ἡ ἀποτείχισή του εἶναι ὥριμος καρπὸς προσευχῆς, γνώσεως τῶν θεμάτων τῆς Πίστεως  -ποὺ διασύρεται ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές- καὶ σταθερότητος στὴν διαχρονικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως μᾶς τὴν παρέδωσαν οἱ ὑβρισθέντες, διωχθέντες καὶ θυσιασθέντες γιὰ τὴν Πίστη Ἅγιοι.

    Καλὸ  ἀγώνα, καλὴ  ὑπομονὴ  π. Ἰγνάτιε. 

ΔΙΑΚΟΠΗ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ από την Ι. Μ. Σισσίων Κεφαλληνίας

Κεφαλονιά -Το χρονικό του αγώνα υπέρ πίστεως στην προ και μετά Κολυμπαρίου εποχή

    

     ➽   Η ανακοίνωση διακοπής μνημοσύνου του ονόματος του Μητροπολίτου Κεφαλληνίας:   «Μετά από την αποκάλυψη τέτοιον πρωτοφανούς σκανδάλων... για την απόλυτη υποταγή τους στην βορβορώδη Παναίρεση του Αντιχρίστου Οικουμενισμού, η Ιερά και Σεβασμία Θεομητορική Μονή των Σισσίων διακόπτει πάσαν εκκλησιαστική σχέσιν και κοινωνίαν και παύει τον μνημόσυνον του φερομένου ως Μητροπολίτου αυτής Δημητρίου Αργυρού.

    Για τις αμαρτίες μας, έδωσε ο Θεός και πραγματοποιήθηκε πέρσι το καλοκαίρι, στο Κολυμπάρι, στη Κρήτη, η πολυπόθητη, για τα κέντρα παγκόσμιας εξουσίας και ελέγχου, «Μεγάλη και Πανορθόδοξη Σύνοδος», η προς την συσκότιση όλων μας. Οι περισσότεροι ποιμένες φρόντιζαν να μην κηρύττουν τίποτα ουσιώδες περί αυτής γιατί φοβούνται για τα προνόμια τους και δεν είναι επ’ ουδενί στο ύψος των περιστάσεων. Για τις αμαρτίες μας… Άλλα αναμφισβήτητο τεκμήριο της αμαρτωλότητας μας είναι όμως και η ύπαρξη πλειάδων θεόσταλτων αγίων που στέκουν φρουροί

Με τον Οικουμενισμό ή με την Ορθοδοξία;

«Ἐκεῖνος ποὺ δὲν συμπράττει μαζί μου εἶναι ἐχθρός».

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου